Emoties

Haihaii,

Zoals de titel al zegt, ik heb iets met emoties, nouja, niets eigenlijk. Een aantal maanden geleden juist wel. Het was niet heel moeilijk mij blij te maken, ik was snel verliefd en ook de andere kant, ik kon veel verdriet en pijn voelen na dingen die me werden gezegd. Nu is dat weg. Ik voel helemaal niets daarvan, het is heel vreemd. Ik word wel blij van dingen, maar dan is het alleen mijn lichaam die bijvoorbeeld glimlacht, ik heb niet meer dat ik een golf blijdschap voel, zoals ik dat vroeger bijvoorbeeld al voelde als ik een lief kindje zag dat blij een hondje knuffelde ofzo, of als een knappe jongen me aankeek.
Het is heel frustrerend, vooral omdat ik wel emoties uit, terwijl ik ze niet voel. Ik heb als het ware dan een tweede stem die terwijl ik lach zegt "je voelt je niet blij". Het is trouwens ook niet, absoluut niet, dat ik me ongelukkig voel. Ik voel een lijn rechte lijn. Mensen met emoties hebben allemaal toppen en dalen in die lijn, ik niet meer.

Wat ik mis op een rijtje: Angst, woede, verdriet, (emotionele)pijn, stress, verliefdheid, vreugde.

Ik ben de laatste tijd zelf heel erg aan het zoeken op het niveau van aminozuren en hormonen. Dopamine, het hormoon en de neurotransmitter die veel met emoties te maken heeft lijkt me misschien eentje die ik te weinig kan hebben. Adrenaline en noradrenaline worden naast dopamine ook gevormd uit tyrosine. Ik overweeg tyrosinepillen te gaan testen om te kijken of ik dan wel weer voel.

belangrijke informatie is misschien op biologisch gebied dat ik nu zo een vijf jaar vegetariër ben, zonder erg op voeding te letten. Ik eet weinig noten en tofu, wel andere albert heijn vleesvervangers..

Uhm. Ik zit ook te denken aan een emotionele blokkade, maar de oorzaak weet ik niet precies. Thuis heb ik tot vorig jaar last gehad van veel ruzies tussen mijn ouders omdat mijn moeder verslaafd was aan het (veel) drinken van wijn. (inclusief het stiekem drinken - flessen te vinden achter de wasmachine, lege glaasjes in laatjes, het niet wakker krijgen als ze op de bank lag te slapen, haar geheugen wat slecht was waardoor niks wat je zei aankwam) afgelopen jaar is het alleen beter gegaan, dus het lijkt me vreemd dat de emotieblok pas maanden later zou komen.
Ik heb ook een vriendje gehad, wel recent, die dingen heeft gezegd die me vroeger emotioneel zwaar zouden raken, maar die ik voor hem goedpraatte, ik liet het toe omdat hij een beetje autistisch was - zei hij...
het zijn dingen als het letterlijk vragen naar mijn slechte eigenschappen, mij -niet zichzelf- de schuld geven van slecht contact en boos worden als ik niet snel antwoordde, het zeggen dat m'n nagellak lelijk was, mijn rok lelijk was, een compliment maken "dit tuitje is leuk, zou je vaker moeten dragen, want je normale kledingstijl, hoe kan ik dit aardig brengen, vind ik niks" Niets daarvan was een grap. Grappen waren "i am going to rape you" waarbij ik meelachte, maar stiekem zit het nu toch als een eng beeld in mijn geheugen. Ik heb het uitgemaakt via sms, omdat hij me voor de tweede of derde keer uren in mijn eentje had laten wachten. Ik was een week eerder al half van plan het uit te maken. Normaal zou ik van zoiets maanden kapot zijn, ookal zou ik het zelf hebben uitgemaakt. Nu voelde ik niets. Toen mensen me vroegen hoe ik me voelde, had ik het gevoel dat ik wel moest liegen met 'kut', aangezien ik geen harteloos persoon wil zijn.

Ik probeer overal over te praten, aangezien praten op zou luchten, en hoop juist daarmee blokkades te voorkomen. Ik heb ook gewoon geen geheimen. én geen emoties. Daardoor begin ik andersom te denken. Vroeger, toen ik nog geheimen had, had ik emoties. misschien moet ik dingen geheim maken.

God, ik zit gewoon in een enorme zoektocht, terug naar het voelen.
Er werd laatst gevraagd wat mijn diepste wens was. Vroeger zou het iets onbenulligs zijn zoals een vriendje, of desnoods zoenen ofzo. Nu ben ik bereid alles op te geven om weer te voelen.

Iemand die iets vergelijkbaars heeft? of iedeën waar ik aan kan denken? misschien wel een oplossing?

Niets voelen kan voorkomen bij een depressie, maar dan zit die rechte lijn doorgaans op het niveau somber of chagrijnig of ontevreden, niet zo neutraal als jij nu beschrijft. Maar denk wel even na over waar je basislijn echt zit. Ben je doorgaans wel tevreden? Of ook dat niet?
Het kan ook horen bij vermoeidheid. Ben je vermoeid? Bijvoorbeeld in de vorm van meer slaap nodig, niet uitgerust wakker worden, niet jezelf van de bank kunnen trekken, continu het gevoel hebben dat je de hele dag hebt gelopen terwijl dat niet zo is, of je minder kunnen inspannen dan normaal. In dat geval even naar de huisarts voor een bloedtestje, en zeg er dan bij dat je vegetariër bent.
Het kan ook een reactie zijn op je vorige vriendje of juist op het loskomen van de stress die je gevoeld hebt om je moeder. Je hebt dan als het ware tijdens de stressvolle periode op overleven gestaan, en er geen last van gehad als verdedigingsmechanisme omdat je het anders niet aan zou kunnen, en nu alles goed aan het komen is, komt het vrij.
Je zegt dat je er veel over praat en ik heb de indruk dat je er ook veel over nadenkt. Ben je het niet aan het overanalyseren? Dat kan er ook weer juist voor zorgen dat je minder voelt van je emoties.

Als je er moeilijk uit komt waar het aan ligt, ook niet met de huisarts samen, kun je eens een mindfulnesscursus overwegen. Dat is een psychologische techniek die gericht is op meer in het hier en nu leven.