Zelf depressief door problemen en depressies van anderen

Hi Peepz,

ik zit met een dingetje (sorry, wordt een lang verhaal).

Om het er maar gelijk in te gooien met het risico op eigendunkerig lijken, maar mensen vertrouwen mij. Althans, een hoop. En dit zijn dan vooral de mensen die problemen hebben met van alles en nog wat.

Het begon allemaal een beetje 2 jaar geleden. Een meisje dat ik daarvoor eigenlijk totaal niet kende sprak mij een paar weken na het bloemenmozaiek steken in onze regio aan over een gesprek dat we hadden over een jongeman die we beiden kenden. Het bleek over msn dat hij haar aanrandde (om een lang verhaal kort te maken).

Ik werd daar totaal in meegetrokken omdat ik hem vrij goed kende (we gaven beide leiding aan dezelfde groep kinderen) en omdat ik vond dat ik haar niet zomaar kon laten zitten. Uiteindelijk bleek dat zij niet de enige was, gebeurde bij een hoop meer mensen die ik kende, hij werd van de groep gegooid, ging bij een peuterspeelzaal werken, werd bij zijn studie op het ziekenhuis weggestuurd, kreeg een aangifte, daarna nog een en verder heeft het verhaal zich nog niet ontwikkelt. Maar dit is ook niet de essentie van mijn probleem.

Ik werd namelijk onwijs meegesleurd in het hele gebeuren. Ik heb talloze keren met die meid aan de telefoon gehangen, gesmst, gemsnt, afgesproken, enzovoorts. Zelfmoord, polsen snijden, eigenlijk gewoon aandacht aandacht. Dit ondanks dat ik al vrij snel voor mekaar kreeg dat ze met een vertrouwenspersoon ging praten. Echter dit schortte allemaal niet zo en ondertussen bleef ze mij vertrouwen en haar hart bij mij luchten en voor mij voelde het alsof ik de enige was die enigszins beweging in de zaak hield. Heb daar ook een aantal keren wat over gezegd maar het enige advies dat ik kreeg was dat ik me er het beste niet zo veel van kon aantrekken. Ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Met haar gaat het nu overigens vrij goed, ze vertelde me vandaag dat ze zich honderd procent ging inzetten op de hulp die ze ging krijgen.

Nu was dit niet de enige die mij als vertrouwenspersoon 'gebruikte'. Al snel had ik t vmaken met iemand wiens ouders gingen scheiden en die bang voor de vader was en het zelf allemaal niet meer zo zag zitten, iemand die gewichtsproblemen en daardoor psychische problemen had, een zeer goede vriendin met anorexia, iemand die altijd maar in de problemen komt, een meid waarvan de moeder op de foute kerels valt waardoor er dus nog wel eens een agressieve situatie ontstond (waar ik trouwens zelf een keer tussen stond), problemen in relaties en meer, die ik tot mijn schaamte nieteens allemaal uit mn hoofd op kan noemen. Vanavond nog iemand die bij aankwam dat ze zo'n ruzie had met een vriendin al drie maanden, waarna ik een enorm msn gesprek te lezen krijg waarin ik zie dat zij zelfmoordproblemen heeft. Dat deed me ertoe besluiten een forum op te zoeken.

Nu is dit niet de eerste keer dat ik een soort van hulp zoek. De tweede vertrouwenspersoon die op school met dat eerste meisje te maken kreeg, kende ik al redelijk goed en ik heb dan ook erg veel met haar gepraat. Ook nog een leuk puntje om te vermelden is namelijk dat mijn vader door problemen met zijn bedrijf op een goede ochtend in september besloot op de vliering te gaan zitten met de riem van de hond om zijn nek, alwaar mijn moeder hem zwetend van paniek vond. Vader in een gesloten instelling, bedrijf door ruzie oom en psychisch niet sterke vader en de crisis achteruit financieel en ik me maar zorgen maken. Ze hield me altijd al een beetje in de gaten maar ik heb altijd alle vormen van hulp geweigerd, omdat de opties voor mij toch niet van nut waren. Ik zou echt niet zomaar stoppen met naar iemand luisteren en proberen te helpen. Dat kan ik niet. Maar toen ik op een avond emotioneel instortte heb ik samen met vrienden besloten om toch met haar te gaan praten, anders zouden zij dat doen (mijn ouders weten vrij weinig van dit alles en dat hou ik ook graag zo. Thuis is thuis, school is problemen (niet alles hoor ;p)). Nu is het probleem ook zo dat ik overdag een redelijk stevige muur van logica en emotieloosheid voor me op heb staan. Daar ketsen alle beledigingen en ruzies op af en ook alle vragen over mijn gevoelens. Pas 's avonds zakt op mij kamer die muur, en dat zijn ook de momenten dat ik hulp wil (zoals nu dus). Die gesprekken waren dus ook altijd erg nuchter en ik had nooit het gevoel dat ik echt iets bereikte. Heb een aantal gesprekken gehad met die schoolmaatschappelijk werker die elke woensdag op school was en die vent was onwijs aardig maar absoluut niet wat ik zocht. Uiteindelijk zelf aangeleerd om me toch minder te betrekken mij problemen van mensen en overal wat minder zwaar te trekken. Maar dan toch, op zo'n avond als deze, dat me weer om hulp gevraagd wordt, kan ik niet weigeren om in ieder geval te luisteren en zo goed mogelijk wat advies en wijsheid te geven. En dan komen de emoties weer naar boven, de herinneringen aan de afgelopen jaren. En op dat soort momenten zou ik het liefst ergens in een holletje kruipen en er nooit meer uitkomen. Zeker niet voor school, want dat moet natuurlijk ook nog eens gedaan worden, hoe zwaar dat wel niet weegt al dat huiswerk.

Dusja, dat is mijn probleem eigenlijk. Ik heb teveel aan mijn hoofd, ik wil teveel doen/mensen helpen. En heb behoorlijk wat meegemaakt.

Ik weet me god niet wat jullie hiermee kunnen of moeten, maarja dacht toch maar eens proberen. Misschien vind ik een openbaring!

Bedankt voor degene die de moeite genomen hebben om zover te lezen (:

En ik hoop wat van jullie te horen (:

Groetjes T913

Hoi T913,

Dit is idd een rotprobleem, mijn vrienden komen ook vaak bij me met de meest heftige problemen(idd loverboys,anorexia etc.)
ik heb ze toen ook eens verteld dat ik zelf ook eigenlijk altijd wel in de shit zat, en heb gezegd dat ze mss n forum moesten zoeken een vriendin weet dat ik ook forum maar ze weet niet welk forum, ik weet die van haar ook niet.
Dat is zij toen gaan doen en ze is er echt door opgeknapt.
verder, als er ruzies zijn tussen 2 vrienden van je moet je echt proberen je er niet in te mengen, ik weet niet of het voorgekomen is, maar ik had toen 2 goede vriendinnen ruzie hadden heel hard gezegd, ik mag jullie allebei en ik ga geen partij trekken, dat konden ze allebei wel respecteren, maar telkens als een van de twee bij mij kwam om te klagen over de ander deed ik net of ik ineens weg moest enzo, nu moeten ze elkaar nog steeds niet maar de een is verhuisd dus dat scheelt.
verder, als jij eens je hart wil luchten over dit soort dingen, dan mag je dat gerust doen in het grote lucht je hart topic.
en zit je verder ook nog ergens bij voetbal,scouting,boksen etc?
want ik denk dat je daar in dit geval wel heel veel aan hebt, gewoon ff een of twee uurtjes in de week iets anders doen en niet steeds thuis of op school zijn waar al die dingen zich hebben afgespeeld.
het is logisch dat je die mensen wilt helpen, maar als het je te zwaar wordt moet je of een manier vinden zodat je het minder aantrekt, of ze vertellen dat je het niet meer aankan en ff een rustpauze wil.
zijn er anders niet twee mensen met hetzelfde probleem?
als je die met elkaar in contact kunt brengen zullen ze ws minder naar jou komen en met lotgenoten praten kan ook erg fijn zijn.

Hoop dat je er wat aan hebt!!
X

[Daboman]

Lijkt me een rotprobleem. Ik heb het ook wel een beetje over me. Wat ik altijd deed gaat nu misschien vrij hard klinken, maar is echt de beste oplossing. Kijk of die meiden je ook iets positievers te bieden hebben. Ga je wel eens gezellig met ze uit, oid? Spel je online spelletjes met ze? Kun je zelf ook je hart bij ze luchten, of doen zij dat alleen maar bij jou? Denk daar eens over na.

Als het antwoord ja is, hoef je niets te doen. Maar als je het gevoel krijgt gebruikt te worden, zal het antwoord nee zijn. In dat geval zou je uit zelfbescherming contact moeten breken. Dat is heel moeilijk, maar zal zeker een oplossing zijn. Als je bang bent dat je dan gevoelens van eenzaamheid krijgt, denk dan nog eens aan je sterke punt, namelijk dat je snel het vertrouwen van mensen lijkt te winnen. Dan kan je snel nieuwe contacten opbouwen.

Hee, ik heb al in geen eeuwen hier op het forum gezeten, maar bedacht me vanavond dat ik hier een berichtje wilde komen posten, precies over dit onderwerp. Gelukkig eerst even op het forum rond gekeken en jouw post tegengekomen. Eigenlijk precies hetzelfde "probleem". Word door iedereen beetje als praatpaal gebruikt. Jaar geleden huisgenootje dat heel slecht ging, en op een gegeven moment uit raam van ons appartementje is gesprongen (wel overleefd, lange opname, uiteindelijk zelf naar een andere kamer verhuisd omdat ik het moeilijk vond om er nog te zijn). Wat afstand genomen, wat heel moeilijk was. Begin dit jaar, eigenlijk m'n beste vriendin, overdosis antidepressiva. Nu telkens geen afstand durven nemen van haar, maar wel altijd alle verhalen aanhoren, bang dat ze het nog eens doet. En dan een zusje dat al 6 jaar psychiatrisch patient is, dus thuis ook niet altijd even makkelijk. Heb nu ergens het gevoel dat ik zelf ook eens gehoord moet worden. Maar door wie?!
Sorry hier heb je natuurlijk helemaal niets aan, maar beetje dezelfde overpeinzingen als bij jou. Ik probeer nu voor mezelf inderdaad zoals Daboman hierboven schrijft, na te gaan of er ook positieve dingen aan de vriendschappen zitten. En ja die zijn er wel, dus dat is lastig. Ik kan (en durf) deze vriendschap niet op te geven, word nu dermate geclaimed dat ik bang ben dat als ik de vriendschap verbreek, het bergaf zal gaan met deze vriendin (niet arrogant bedoeld maar ik denk dat dit de waarheid is). Ik probeer zelf nu iets minder vaak te vragen hoe het met haar gaat, puur en alleen omdat ik me er anders alleen maar zorgen om ga maken. Maargoed, vertrouwen krijgen van anderen is heel fijn, ergens geeft het ook wel een goed gevoel, alleen kan men ook overdrijven.