Manisch depressief

[DreadlockMonkey]

Al een paar jaar gaat t niet zo goed met me. Dit heeft zo z'n redenen, maar die oorzaken kon ik goed wegstoppen. Ik had steeds huilbuien om niets en ik kon van t een op het ander moment diep in de put zijn, maar een uurtje later zo hyper zijn als maar kon.. "Het hoort erbij" zei iedereen altijd. Totdat ik op school een keer ingestort ben. Ik moest toen op school naar een maatschappelijk werkster. Hier ben ik een paar maanden geweest en toen ging t beter met me.. Tenminste dat dacht iedereen. Maar t ging nog even slecht en toen maakte mijn vriendje het uit. De huilbuien en stemmingswisselingen werden nog erger en ook werd ik steeds vaker hyperactief en overdreven blij. Ik heb een paar keer geprobeerd er een einde aan te maken. Mijn beste vriend is naar de rector van school gegaan en heeft haar verteld over mijn problemen en mijn situatie. Ze heeft diezelfde middag nog een afspraak gemaakt voor me bij mijn huisarts die me heeft doorverwezen naar het GGZ. Dat is een organizatie van Jeugdzorg waar allemaal psychologen bij elkaar zitten. Ik had daar een afspraak met een psycholoog. Na een tijd hoorde ik dat ik op de urgente wachtlijst ben geplaatst. Na een aantal bezoeken bij verschillende psychologen kwamen ze tot de conclusie dat ik manisch depressief ben. Het is voor mij heel vervelend, maar ook voor mijn omgeving, vooral omdat ik niet wil dat iedereen om me heen het weet zoals klasgenoten en leraren. Nu slik ik medicijnen en gaat het beter. Maar hoelang dat zal duren en of ik er ooit van af kom, dat weet ik niet. Ik kan alleen maar hopen en mijn vrienden bedanken voor alle steun die ze me bieden, want dat heb ik nodig.

DreadlockMonkey schreef op 24-06-2003 @ 18:00:
Het is voor mij heel vervelend, maar ook voor mijn omgeving, vooral omdat ik niet wil dat iedereen om me heen het weet zoals klasgenoten en leraren.

Ze maken je buien ook mee, toch?
Kun je ze het dan niet beter echt uitleggen?

[DreadlockMonkey]

Leonoor schreef op 24-06-2003 @ 18:12:
Ze maken je buien ook mee, toch?
Kun je ze het dan niet beter echt uitleggen?

Tuurlijk zijn er redelijk wat klasgenootjes die het weten. Dat kan niet anders. En sowieso mijn vrienden en vriendinnen in de klas, maar ik heb er geen zin in om het uit te leggen aan iemand die me toch niet begrijpt, die me al niet eens accepteren om hoe ik eruit zie, en die dan achter je rug om gaan lullen dat je ziek en gestoord bent, daar heb ik niet zoveel zin in.
En leraren die zullen het ondertussen allemaal wel weten, door onderling gepraat enzo.
Maar ik ben nu geslaagd voor mijn Havo met veel moeite door dit vervelende jaar, dus ben ik van school en hoef ik die mensen toch niet meer te zien

Ik denk dat mensen soms veel normaler doen als ze weten wat er werkelijk aan de hand is. Ze hebben toch wel dingen door ed. En niet alle mensen lullen achter je rug om.

Je komt weer nieuwe mensen tegen en je zult dan waarschijnlijk in zelfde soort situaties komen.

[DreadlockMonkey]

nouw het was dus in de laatste paar maanden dat alles er dus is uitgekomen
en die mensen zijn echt verschrikkelijk
ik weet het zelf omdat een ander meisje ook een ziekte had en die vreselijk voor schut werd gezet steeds en ze haar steeds uit gingen lokken.
er werd vreselijk over haar gepraat en ik had er geen behoefte aan dat het met mij zou gebeuren
ik geef er sowieso niet zoveel om hoe mensen over me denken, want mijn vrienden kennen me en meer mensen heb ik niet nodig. mensen die mij al niet eens waarderen om hoe ik eruitzie of om hoe ik doe of die nooit uit zichzelf tegen me zullen praten, heb ik geen behoefte om te vertellen hoe t werkelijk zit

Je geeft er niet om hoe mensen over je denken...je posts zegt toch iets anders... Maar goed, of je het wel of niet verteld moet je natuurlijk zelf weten, ik zeg alleen wat ik denk.

Wat ga je volgend jaar doen? Hbo ofzo? Over het algemeen gaan mensen daar 'normaler' met elkaar om. Dat is iig mijn ervaring tot nog toe.

[alpha]

DreadlockMonkey schreef op 24-06-2003 @ 18:00:
Het is voor mij heel vervelend, maar ook voor mijn omgeving, vooral omdat ik niet wil dat iedereen om me heen het weet zoals klasgenoten en leraren. Nu slik ik medicijnen en gaat het beter. Maar hoelang dat zal duren en of ik er ooit van af kom, dat weet ik niet. Ik kan alleen maar hopen en mijn vrienden bedanken voor alle steun die ze me bieden, want dat heb ik nodig.

Kijk, ik snap aan de ene kant wel dat je niet wilt dat iedereen het weet en zich met je bemoeit. Maar aan de andere kant: mijn zus heeft ook problemen gehad (het lijkt mij ook manische depressiviteit, maar ik weet niks officieel. Ze is wel opgenomen geweest en er is wel iets officieel maar mij is het niet verteld). Maar voor buitenstaanders komt het juist wat egoistisch over, als je niks wilt vertellen. Tenminste, zo kwam het hele gedoe van mijn zus op mij over. Het leek alsof ze zich gewoon aanstelde, en omdat mij niks verteld werd (mijn ouders wilden me zo goed als in bescherming nemen) werd de haat tegen haar erger en erger. Ik vond het gewoon gemeen dat zij niet naar haar werk en school hoefde. En dat ze altijd maar in bescherming werd genomen.
Als ik zo'n bui meemaakte was ik helemaal in paniek. Ik heb zelfs gezegd dat ik bang voor haar was. Toen was zij juist weer bang voor mij omdat ik zo in paniek was. Het was echt vreselijk. Ik word nu weer helemaal paniekerig nu ik het zo vertel. Ik ben een aantal jaren bang geweest dat ze weer een bui zou krijgen, ookal was ze 'genezen' verklaard. Als ik boven ben en ze praat op een bepaalde manier, klinkt het alsof ze huilt en of ze dus weer een bui heeft. Echt vreselijk.

Goed: nu verder op jou verhaal. Je moet echt onder behandeling. En je moet het ook echt aan anderen vertellen, zodat je niet krijgt dat anderen denken dat je je aanstelt. Medicijnen kunnen natuurlijk helpen maar niet zonder een goede behandeling. Mijn zus heeft ook Prozac geslikt, maar dat wel MET een dagbehandeling bij een psychiatrische kliniek.

[DreadlockMonkey]

Ja, natuurlijk doet het me wat hoe andere mensen over me denken, maar daar bedoelde ik mijn vrienden mee en mensen die wel weten wat er aan de hand is
Mensen waar ik toch nooit meer praat en waar ik me niet voor interesseer en andersom ga ik echt niet het hele verhaal zitten vertellen.

Ik ga volgend jaar MBO "Manager wonen" doen. Dat is een opleiding tot interieurstyliste of etaleur of iets dergelijks. De opleiding is er wel op HBO, maar dan op de kunstacademie. Het is heel moeilijk om op de kunstacademie te kopen maar dat weet je misschien wel, en daarbij krijg je het 1e jaar nog allemaal vakken erbij die ik helemaal niet wil. En ik kan die opleiding er altijd nog achteraan gaan doen

@alpha: zou je er nu niet met je ouders en/of je zus over kunnen praten?

[DreadlockMonkey]

alpha schreef op 24-06-2003 @ 18:55:
Goed: nu verder op jou verhaal. Je moet echt onder behandeling. En je moet het ook echt aan anderen vertellen, zodat je niet krijgt dat anderen denken dat je je aanstelt. Medicijnen kunnen natuurlijk helpen maar niet zonder een goede behandeling. Mijn zus heeft ook Prozac geslikt, maar dat wel MET een dagbehandeling bij een psychiatrische kliniek.

ik ben ook onder behandeling en ik wil ook helemaal geen medicijnen slikken. ik ben altijd tegen chemische middelen geweest die je beinvloeden. er zijn ook genoeg "anderen" die het weten waarvan IK wil dat ze het weten. juist als iedereen t weet en ik er weer last van heb denken ze dat ik me aanstel en het als reden gebruik om erges niet aan mee te hoeven doen.
en ik heb ook geen behoefte om het aan buitenstaanders te vertellen die niet eens de moeite doen om me te leren kennen.
of die juist de oorzaak zijn van het probleem.

[alpha]

Leonoor schreef op 24-06-2003 @ 18:57:
@alpha: zou je er nu niet met je ouders en/of je zus over kunnen praten?

Ik zit dr nu niet zo mee hoor. Met familie praten vind ik zo persoonlijk, ik praat liever met iemand (over alle persoonlijke dingen hoor) die ik niet ken. Ik ben ook wel een tijdje naar een soort van Jeugdzorg geweest hoor, de Toegang om precies te zijn.

DreadlockMonkey schreef op 24-06-2003 @ 19:00:
juist als iedereen t weet en ik er weer last van heb denken ze dat ik me aanstel en het als reden gebruik om erges niet aan mee te hoeven doen.

Euhm...waar haal je dat vandaan...? Is dat gebaseerd op ervaringen of is dat wat je denkt dat er zal gebeuren? En hoe reageren ze nu dan? Begrijpen ze het, enz.? Is het niet gewoon angst wat maakt dat je het niet wilt vertellen, bang om niet serieus genomen te worden, om zielig gevonden te worden, enz.?

en ik heb ook geen behoefte om het aan buitenstaanders te vertellen die niet eens de moeite doen om me te leren kennen.
of die juist de oorzaak zijn van het probleem.

Als je die behoefte niet hebt, moet je het ook zeker niet doen. Maar doe het dan wel om de goede redenen niet... Verder denk ik niet dat buitenstaanders alleen de oorzaak zijn van het probleem...maar goed, das weer een heel ander verhaal.

Maar neem mensen dan niet kwalijk dat ze je niet begrijpen en/of op een bepaalde manier reageren ed.

alpha schreef op 24-06-2003 @ 19:07:
Ik zit dr nu niet zo mee hoor. Met familie praten vind ik zo persoonlijk, ik praat liever met iemand (over alle persoonlijke dingen hoor) die ik niet ken. Ik ben ook wel een tijdje naar een soort van Jeugdzorg geweest hoor, de Toegang om precies te zijn.

Maar dat lost niet op dat je niet weet hoe het met je zus zit ed. En je zegt zelf dat je er toch nog wel mee zit ed (bv. 'Ik word nu weer helemaal paniekerig nu ik het zo vertel.').

Is met iemand anders praten dan niet persoonlijk...?

[DreadlockMonkey]

Leonoor schreef op 24-06-2003 @ 19:10:
Euhm...waar haal je dat vandaan...? Is dat gebaseerd op ervaringen of is dat wat je denkt dat er zal gebeuren? En hoe reageren ze nu dan? Begrijpen ze het, enz.? Is het niet gewoon angst wat maakt dat je het niet wilt vertellen, bang om niet serieus genomen te worden, om zielig gevonden te worden, enz.?


Als je die behoefte niet hebt, moet je het ook zeker niet doen. Maar doe het dan wel om de goede redenen niet... Verder denk ik niet dat buitenstaanders alleen de oorzaak zijn van het probleem...maar goed, das weer een heel ander verhaal.

Maar neem mensen dan niet kwalijk dat ze je niet begrijpen en/of op een bepaalde manier reageren ed.

Dat is zeker gebaseerd op ervaringen. En degene die het weten begrijpen het en zullen zeker weten nooit van me denken dat ik het als excuus gebruik. En ik ben zeker wel bang dat ze me niet meer serieus zullen nemen.
Maarja, door mijn weinig vakken dit jaar had ik ook weinig les en had ik het bijna nooit in de klas, daar was ik juist altijd hyper.

En buitenstaanders zijn zeker niet de enige oorzaak, maar wel een grote oorzaak, door pesten enzovoort. Maarja ik mag mensen zeker iets kwalijk nemen als ze je een stempel geven zonder dat ze ook maar iets van je weten. Ik ben niet verplicht om mijn levensverhaal aan iemand te vertellen die ik amper ken, maar zij hebben niet t recht om mij te beoordelen terwijl ze me amper kennen.

DreadlockMonkey schreef op 24-06-2003 @ 19:55:
En buitenstaanders zijn zeker niet de enige oorzaak, maar wel een grote oorzaak, door pesten enzovoort. Maarja ik mag mensen zeker iets kwalijk nemen als ze je een stempel geven zonder dat ze ook maar iets van je weten. Ik ben niet verplicht om mijn levensverhaal aan iemand te vertellen die ik amper ken, maar zij hebben niet t recht om mij te beoordelen terwijl ze me amper kennen.

Jij geeft hun ook een stempel. En jij beoordeeld hun ook, zonder dat je ze werkelijk kent. Mensen zijn zo nou eenmaal, ze baseren hun mening op wat ze zien, aangevuld met wat ze denken, waar moet je je mening anders op baseren?

Nogmaals: je hoeft idd niks te vertellen, ik denk alleen dat het over het algemeen wel mee valt hoe mensen reageren en als ze weten wat er is, dan snappen ze het vaak beter en nemen ze je vaak juist serieuzer. Wat ik al zei, ik geef alleen mijn mening. En daar hoef je het natuurlijk niet mee eens te zijn.

[someone]

hoe zijn ze er achter gekomen?? wat heb je allemaal ondergaan? heb namelijk gehoord van allerlei testen.
ik ben erg benieuwd.

[Fantôme]

hmm.
ik weet niet echt wat ik moet zeggen.
je verteld je verhaal hier, heel goed natuurlijk.
maar ik er komt geen vraag oid naar voren.
alleen dat je hoopt dat het beter gaat, dus ik zal mee helpen hopen! succes met alles.
liefs, wendy

[Eaveræ]

ik hou van jouw DreadlockMonkey...

xxx

[DreadlockMonkey]

Eaveræ schreef op 24-06-2003 @ 23:39:
ik hou van jouw DreadlockMonkey...

xxx

kook van jou spiedo

[alpha]

Leonoor schreef op 24-06-2003 @ 19:12:
Maar dat lost niet op dat je niet weet hoe het met je zus zit ed. En je zegt zelf dat je er toch nog wel mee zit ed (bv. 'Ik word nu weer helemaal paniekerig nu ik het zo vertel.').

Is met iemand anders praten dan niet persoonlijk...?

Ja, maar ach, ik wil het ook allemaal niet precies weten. Ik heb geen zin dat het allemaal weer naar bovenkomt bij iedereen. En ik ben niet de enige, mijn andere zus zegt ook dat ze dr eigenlijk niet met haar over durft te praten. Bang over hoe ze zal reageren.
En, nee ik vind het een stuk minder persoonlijk als ik het aan iemand vertel die ik verder niet ken. Die niet 'dierbaar' voor mij is. Ik vind het gewoon heel moeilijk om echt helemaal mezelf te zijn omdat ik dan bang ben dat ik me te veel laat gaan en ze gekke dingen over me gaan denken. En bij andere mensen heb ik zoiets van 'wat kan mij het schelen hoe zij over mij denken'

[raarbeestje]

*kusjuh* weet verder nix te zegge

alpha schreef op 25-06-2003 @ 16:39:
En, nee ik vind het een stuk minder persoonlijk als ik het aan iemand vertel die ik verder niet ken. Die niet 'dierbaar' voor mij is. Ik vind het gewoon heel moeilijk om echt helemaal mezelf te zijn omdat ik dan bang ben dat ik me te veel laat gaan en ze gekke dingen over me gaan denken. En bij andere mensen heb ik zoiets van 'wat kan mij het schelen hoe zij over mij denken'

'k snap je op zich wel.