et gevoel maakt me een beetje 'bang' :/

[moenbase]

sinds een paar dagen voel ik me weer een beetje ok. tenminste, dat ik nergens meer heb om over na te denken, dat ik zo gezegd alles weer een beetje op een rijtje heb kunnen zetten. Er is nu echter weinig dat mij dwars zit. Hierdoor heb ik minder zin in dingen, omdat het in weze geen afleiding meer biedt...
Dit klinkt misschien zo vaag als het maar zo zijn kan. Maar ik voelde me werkelijk beter toen ik nog zo'n beetje elke dag depri was. :/
Maar dat gevoel is vrijwel verdwenen. En dat zit me dwars.
Ok tis vaag ja, maar that's me alright...
Zijn er meer mensen die een beetje (stiekum) terug verlangen naar de 'depri'-periode? :/
Langzaam ga ik me meer dan "ok" voelen, en ik heb geen idee waar dit door komt, maar et maakt me wel een beetje bang :/

[lady_x]

Een depri periode is toch helemaal niet leuk?? Depressief zijn is hetzelfde als je slecht en melancholisch voelen dus begrijp ik het niet goed. Misschien verlang je gewoon naar verandering.
Wel heb ik het soms zo dat ik geniet van de innerlijke pijn die ik soms heb, omdat het me anders doet voelen en omdat ik dan het mooie besef, dan begin ik anders over alles na te denken.

[moenbase]

neen het is ook niet leuk...
maar zo voelde ik me meer zoals ik werkelijk was. nu is alles zo...anders...
het lijkt wel alsof ik mezelf niet meer bent nu :/

[mathfreak]

moenbase schreef:
neen het is ook niet leuk...
maar zo voelde ik me meer zoals ik werkelijk was. nu is alles zo...anders...
het lijkt wel alsof ik mezelf niet meer bent nu :/

Misschien komt het omdat je nog moeite hebt met de omschakeling van je depressieve naar je huidige toestand. Ik zou zo gauw ook geen andere verklaring kunnen bedenken.

[Mollusc]

Ik heb er zelf niet zoveel verstand van, behalve dat ik dan misschien een beetje een ervaringsdeskundige ben, maar okee:
Ik heb wel eens het gevoel dat als ik weer eens een depressieve bui heb, ik een excuus heb voor het feit dat ik even niks 'kan' doen. En je krijgt natuurlijk ook wat meer aandacht van mensen; mensen luisteren naar je verhaal en accepteren dat je even wat minder goed presteert 'omdat je je depressief voelt'. Als het opeens weer beter gaat, ben je minder interessant voor veel mensen (niet iedereen he! Voor je echte vrienden ben je altijd interessant, maar mensen die wat verder van je af staan, komen niet meer naar je toe met de openingszin 'Hoe gaat het nou met je?' simpelweg omdat je niet meer opvalt door depressiviteit.)
In het boek I never promised you a rose garden kan je ook lezen dat de hoofdpersoon er steun aan heeft dat ze 'gek' is. Het is voor haar een excuus om zichzelf te zijn; zij kan er niks aan doen, hoe raar ze zich ook gedraagt, 'wánt ze is gek'. Hiermee wil ik niet zeggen dat jij gek bent, maar het zou misschien met elkaar vergeleken kunnen worden.

Hoe dan ook, probeer van het positieve gevoel te genieten. Ga plannen maken om leuke dingen te gaan doen (met vrienden enzo), dat helpt bij mij altijd. (Want ik herken je verhaal wél, hoor!!)

Liefs, Mollusc

[moenbase]

Mollusc schreef:
[B]
In het boek I never promised you a rose garden kan je ook lezen dat de hoofdpersoon er steun aan heeft dat ze 'gek' is. Het is voor haar een excuus om zichzelf te zijn; zij kan er niks aan doen, hoe raar ze zich ook gedraagt, 'wánt ze is gek'. Hiermee wil ik niet zeggen dat jij gek bent, maar het zou misschien met elkaar vergeleken kunnen worden.

et boek is zeker niet geschreven door Lynn Anderson?

Hoe dan ook, probeer van het positieve gevoel te genieten. Ga plannen maken om leuke dingen te gaan doen (met vrienden enzo), dat helpt bij mij altijd. (Want ik herken je verhaal wél, hoor!!)

Liefs, Mollusc

'normaal' voel ik me na dawson's creek ook aardig depri, maar dat gevoel is er nu niet... raar maar ik wil dat gevoel hebben...
'k doe ook regelmatig leuke dingen met vrienden en vriendinnen, maar toch, anders. gisteren ook naar verjaardag geweest, en die tijd da'k in de metro en bus zat, zat ik maar na te denken hoe het komt dat ik niets heb om van me af te schrijven, ik heb niets kunnen ondervinden om depri (genoeg) van te worden, té weinig om me druk om te maken, etc.
'k vond/vind et leven gewoon 'beter' toen ik dat gevoel wel had.
De een is depri en wil er vanaf, en ik ben nie depri en wil et juist wel zijn... [zucht]
Heb vandaag genoeg muziek beluisterd om gewoon et depri gevoel weer terug te krijgen, maar et lukt me niet '
'k zou graag willen weten waar die omschakeling plaatsvond...het moet ergens voor donderdag gebeurd zijn...ach, kweet et nie meer :/ hmz....

[kiss2you]

Als je je een hele poos deprie hebt gevoelt, is dat een stukje van jou geworden. Als je dat kutgevoel nie meer hebt, heb je het gevoel dat je een stukje van jezelf kwijt bent. Kweet niet of dat et bij jou is, maar dit komt wel vaker voor. enne als dit et wel es, over een poosje ben je egt blij dat je nie meer deprie bent hoor. sterkte

Ik herken het wel. Op het moment zit ik in een soort emotionele boomerang lijkt het wel. Ik voelde me een hele tijd rot en de laatste tijd heb ik steeds vaker van die momenten waar alles in orde lijkt te zijn.

Maar helemaal accepteren doe ik het niet. Ik vertrouw het niet, ben altijd bang dat het alles een illusie is, dat ik mezelf kwijt raak door niet te geloven wat ik heb meegemaakt.

Dus aan de ene kant herken ik het, een 'vreemd' gevoel na een depri periode, aan de andere kant schijn ik er niet helemaal uit te komen, omdat ik toch steeds weer over dingen na ga denken, zelfs meer dan vroeger.

Het is best eng voor me, heb me wel onder controle, maar soms voel ik me ineens (kan door iets heel onbenulligs zijn) erg down..

Tsja, ik hoop maar dat het minder wordt :/

*herkenning*

Jah.. dat had ik ook.. Het is alsof dr een heel deel wegvalt en ineens moet je dat op gaan vullen met leuk gevoel maar zover ben je nu ook weer niet. Er bleef bij mij een soort leegte over, en ging dan weer depri dingen zoeken om die leegte te vullen..

Maar gaat nu stuk beter, kan ut steeds meer omzetten naar leuke dingen en zo die leegte met goede dingen opvullen enzow.. Heeft tijd nodig en is denk ik part of the healing process om het zo maar te zeggen..

Depriheid herken je, is dus een vertrouwd gevoel, gelukkigheid daarentegen is een onbekend gevoel, bang zijn is dus meer dan logisch..

[moenbase]

dat laatste zal et inderdaad wel zijn :/

[Q]

Nee, jij kent gelukkigheid... ik heb het zelf gezien. Je probeert alleen depressie te kennen en volgens mij lukt dat niet enorm. En daar ben ik blij om dat het niet lukt.

[zonneschijn]

misschien dat je er zo aan gewend bent geraakt om je rot te voelen en je anders voor te doen dan je je eigenlijk voelt, dat je het nu eng vindt om weer jezelf te kunnen zijn...

[Anne]

Ik ben een jaar depressief geweest. Tenminste... ik denk dat het depressief was, het is nooit echt bevestigd door professionele mensen. En die depressiviteit en mijn buien waren echt een stuk van mezelf. Dat was ik gewoon. En hoe vreemd het misschien ook klinkt, ik heb nu echt het idee dat er een stukje Anne mist. Hoewel ik ook blij ben dat ik me niet meer zo voel... het is gewoon.. ja, anders... Ik snap het ook niet helemaal, maar soms verlang ik echt terug naar een jaar geleden. Het lijkt wel alsof het leven nu echt ingewikkeld is...

*moet toegeven dat het nog steeds niet heel goed gaat*