Nu ben ik water...
Mijn lippen bewogen wel, maar konden niet spreken.
Het afscheid zei genoeg, dus hier waren we gestrand.
Waar waren de woorden, de troost en wanhoop gebleven.
ik voelde me als water, golvend aan de waterkant.
Wat openbreekt op gouden stranden, en terugtrekt.
verdrinkt in een zee van stilte, zichzelf bewaard.
Tot de vloed een nog steeds schreeuwend lijk nekt,
Dat mijn pijn voelt, en tot stilte word bedaard.
Nu ben ik stromend, in het zacht en golvend water.
Wat in stilte klotst en gaat, naar waar het beland.
Nu zijn de eeuwig durende tranen pas echt voor later,
wanneer mijn lichaam opbreekt, en voor jouw voeten strand.
__________________
www.new-avalon.nl & http://forum.new-avalon.nl -> Schrijvers en dichters site
|