Het-grote-lucht-je-hart-topic # 154

[fizzle-fluffy]

Vannacht op een feestje bij een vriendin is er ingeslopen en mijn jas (en andere spullen van anderen) is gejat, met mijn fietssleutel, mobiel en portomonnee erin. En mijn zelfgemaakte handschoentjes. Het was mijn lievelingsjas. En ik had die portomonnee al sinds mijn elfde. En die mobiel was van mama. En ik voel me er zo vreselijk kut over en ik ben nou steeds maar heel praktisch bezig met pasjes blokkeren enzo maar eigenlijk wil ik heel erg hard bij mijn vriendje en mijn mama huilen. Maar mijn vriendje zit in Amsterdam en heeft het druk met school en mijn mama zit in Engeland en ik kan geen treinreizen maken zonder geld of ns-kortingskaart en alleen in mijn bed huilerig zijn voelt ook zo naar.

Ik voel me verkloot

fizzle-fluffy schreef:

Vannacht op een feestje bij een vriendin is er ingeslopen en mijn jas (en andere spullen van anderen) is gejat, met mijn fietssleutel, mobiel en portomonnee erin. En mijn zelfgemaakte handschoentjes. Het was mijn lievelingsjas. En ik had die portomonnee al sinds mijn elfde. En die mobiel was van mama. En ik voel me er zo vreselijk kut over en ik ben nou steeds maar heel praktisch bezig met pasjes blokkeren enzo maar eigenlijk wil ik heel erg hard bij mijn vriendje en mijn mama huilen. Maar mijn vriendje zit in Amsterdam en heeft het druk met school en mijn mama zit in Engeland en ik kan geen treinreizen maken zonder geld of ns-kortingskaart en alleen in mijn bed huilerig zijn voelt ook zo naar.

Oh Fissol toch *knuffel geeft*

OT: Ze willen alleen maar Engelsen! En ik ben niet Engels, en ik kan ook niet zo vaak naar Engeland. Daar gaat mijn droom . Misschien 2014 dan maar...
En toch. Dit idee geef ik niet op.

Hmpprrfffff

[Hawahaai]

Oh, wat een ge-wel-di-ge muziek! <3 Ik heb de cd de hele dag al op repeat staan. Heerlijk!
Zon, ik zag en voelde zon! Wat ben ik toe aan lente. Ik heb mijn portie winter voor dit seizoen wel weer gehad. Doe mij maar > 10 graden en een zonnetje, heerlijk! Raar eigenlijk, dat je van een beetje zon en een mooi muziekje je zo fijn kunt voelen.

De vakantie is voorbij, het 'gewone' leven begint weer. Het huis is op orde, dus de werkweek (die begint bij mij op dinsdag) kan beginnen! Morgen met een volle tas naar het werk, dan is alles weer opgestart. En morgen direct een drukke dag, maar gelukkig heb ik het meeste zelf in de hand. Moet alleen de vergadering van donderdag nog voorbereiden die ik moet leiden.

[fizzle-fluffy]

Etmakas schreef:

Oh Fissol toch *knuffel geeft*

dankje


nou moet ik werken, daar staat mijn hoofd echt niet naar

[darkfairy]

en toen ging het na een paar maanden.
weer mis met am.

Jemig zeg, wat ben ik labiel... Vanavond had ik huiswerkgroep en ik zag er zo ontzettend tegenop om aan het huiswerk te gaan. De gedachte aan school maakt me al misselijk en waarom eigenlijk? Ik snap er zelf niks van. Ik vind het een leuke opleiding, ik krijg de tijd van school. En dan toch... Ik ben steeds zo gespannen. Bang dat ik het allemaal niet ga halen. Ik kreeg vanavond nauwelijks een hap door mijn keel en voordat ik begon met huiswerk werd ik ineens heel misselijk. Bij de trajectbegeleidster kreeg ik een huilbui maar toen ik eenmaal bezig was vond ik het weer leuk. De stof is leuk en goed te doen en toch voel ik me zo slecht bij school. Dat doet me dan weer twijfelen of ik toch niet moet stoppen. Voorlopig zet ik door maar dit moet niet het hele jaar blijven.

[Daantje_0705]

Ik ben weer terug van de wintersport en ik mis het nu al Het was echt heerlijk, heel veel buiten geweest, heerlijk geskied, 90 km! M'n vriend was er drie dagen en de rest van de week ben ik bij m'n schoonouders en schoonzusje geweest en dat ging eigenlijk ook prima. Heb hem niet eens zo heel erg gemist. Miste alleen iemand om even lekker mee te knuffelen en om lekker tegenaan te liggen.

Best mooi weer gehad, eerst drie dagen zon, daarna twee dagen 's ochtends bewolkt en 's middags zon en alleen vrijdag was er heel veel sneeuw waardoor ik nauwelijks meer geskied heb. Ik kan nu ook wel beter skien. Heb nog drie ochtenden les gehad en kwam de een na laatste dag m'n klasje tegen maar dat was ik toen echt wel voorbij gegroeid. M'n schoonzusje is skilerares en met haar kom ik alle rode pistes af, super tof. Ik kon nu ook gewoon met de groep mee en ik ben dan wel wat langzamer dan de rest maar het gaat prima en dat vond ik echt gaaf. Ik heb zoveel toffe foto's en daar wordt ik echt blij van.

Zaterdagavond laat thuisgekomen, zondag nog lekker een dagje gehad om thuis te zijn met m'n vriend en boodschappen te doen en te wassen enzo. En om samen foto's te kijken en te praten. Hij zei dat het het belangrijkste was als ik naar z'n ouders maar liet blijken dat ik er blij mee was, dat ik het echt zag als iets bijzonders dat ik met ze mee mag op vakantie en niet als iets gewoons. M'n moeder vond me in mijn mailtjes heel enthousiast dus ik neem aan dat m'n schoonouders dat ook wel gezien hebben? Tegen m'n vriend hadden ze gezegd dat ze het wel okee vonden als ik een keer het eten betaalde, dat vonden ze wel een goede deal maar dat zeggen ze dan niet tegen mij. Ik heb een keer de lunch betaald, hoop dat dat goed genoeg is. Ik heb heel veel gedaan, gekookt, koffie gezet, drinken ingeschonken, etc ben die hele week heel erg bezig geweest om overal mee te helpen, heb met heel veel plezier geskied en het heel erg naar m'n zin gehad dus als het nu niet goed genoeg is dan weet ik het ook niet meer. Denk ook wel dat ze het zo goed vinden maar het blijft allemaal zo vaag en ik biljf er zo over twijfelen. Zie ze nu ook weer een tijdje niet (op z'n vroegst het weekend weer) dus dan is het allemaal al weer wat weggezakt.

Vandaag weer een dagje gewerkt en bijkletsen is wel leuk, vooral met andere wintersporters. Verder een rustig dagje gehad, was wel lekker. Vanavond alle was gestreken zodat alles nu weer schoon in de kast ligt. Morgen weer werken en dan is het waarschijnlijk weer alsof ik nooit weggeweest ben. Dan ook weer rijles, woensdag is m'n vriend weer hier dus het normale leven gaat nu wel weer verder.

En dan kijk ik nog maar eens lekker alle leuke foto's om toch een beetje het vakantiegevoel vast te houden want het was echt gaaf

Kun je met een psychisch verleden, en enkele diagnoses een studie pedagogiek doen?

voor mij is dat het enige zin volle zodat ik nog iets met mijn ervaring ga doe: namelijk jongeren helpen tijdens hen jeugd.

zucht

[Missy1234567890]

@ Daantje: ik denk dat je wel goed genoeg je best hebt gedaan om te laten blijken dat je blij was dat je mee mocht op wintersport.
@ Queasy: waarom niet? Als je dat echt graag wilt en er echt gemotiveerd voor bent, weet ik zeker dat je die studie aankunt, ongeacht je achtergrond.

OT: ik voel me niet echt denderend. Waar het nou precies aan ligt, weet ik niet. Relatie, werk, mezelf? Waarschijnlijk van alles wel wat. Ik heb meer uitdaging nodig, wat doe ik ook op een dag. Uitslapen, beetje studeren, werken, tv kijken, slapen, het is ook niet echt spannend allemaal. Hoeveel leuker was mijn leven toen ik nog fulltime studeerde. Toen zag ik ook nog wat van het land door al mijn gereis van huis naar universiteit x, universiteit y. Nu zit ik steeds in dezelfde stad, doe 5 dagen per week werk dat ik echt niet leuk meer vind. In mijn relatie loop ik tegen dingen aan die beter zouden kunnen en dan m'n eigen angsten nog die mij belemmeren om eens wat te ondernemen. Ik heb het even helemaal gehad. Ben nu ook weer aan het overwegen om toch weer te gaan studeren. Maar ik zie zowel voltijd als deeltijd eigenlijk niet zitten. En een opleiding van een jaar die mij echt helemaal geweldig lijkt, is 5000 euro.

Nu maar eens slapen, een goed dagritme houden is ook zo moeilijk en nachtbraken is al helemaal funest voor m'n mood.

[Nijn*]

@ Queasy: Waarom niet? Het zal misschien soms lastig zijn omdat je jezelf tegen komt, maar als dit iets wat je echt graag wilt en wat je interessant vindt, zou ik het zeker doen. Ik studeer zelf algemene sociale wetenschappen met als richtingen jeugdstudies en jeugd&criminaliteit en ik heb niet alleen een psychisch verleden maar een psychisch heden. Soms maakt dat het moeilijk, vooral nu ik bijvoorbeeld aan het studeren ben over risicogedragingen en verslaving in adolescentie. Maar het is ook heel interessant en leuk en ik heb het gevoel dat ik hierdoor alleen maar mezelf beter leer kennen. Als je wilt mag je PM-en.

OT: Het gaat goed Ik heb veel minder diepe dalen, ik kan weer dingen aan. Vanochtend bij de psychiater geweest, hoef nu pas de 29e weer te komen, dat voelt ook lekker, zij heeft vertrouwen in mij en de Zoloft lijkt eindelijk aan te slaan. Ook niet gek, gezien het feit dat mijn lichaam nu pas de mogelijkheid heeft om echt alle stoffen op te nemen. Ik voel me minder labiel, ik ga minder diep in mijn extreme stemmingen, ik kan beter met kleine tegenvallers omgaan. Tot nu toe ook nog niet echte angstaanvallen meer gehad en am is ook alweer 2 weken geleden ofzo. Dat is toch wel heel erg positief! Net gebeld naar de huisarts, donderdag vragen om een verwijzing naar een nieuwe dietist, dat vind ik doodeng maar het is tijd.

Op de site van PWP zou ik nu niet meer aangeven 'I'm still struggeling' maar eerder de volgende fase; I'm trying to move forward'. Ik weet dat het met vallen en opstaan gaat, dat ik pas aan het begin van deze weg sta maar ik ben meer dan ooit gemotiveerd om te veranderen. Het is tijd.
I am the master of my faith.
I am the captain of my soul.

ik wil wel typen waarom maar liever in een pm
@sidhe, jij hebt nog een pm'metje te goed heur! ^^

Ik ben benieuwd.

[Heksjuh]

Hoevaak heb ik mezelf al niet gezegd dat ik er klaar mee ben? Te vaak. Waarom luister ik dan niet, waarom trek ik het me zo aan terwijl ik weet hoe hij is?
Ik ben boos, verdrietig en gekwetst. Hij heeft me zo vaak gekwetst en elke keer als ik er iets over wil zeggen komt hij met mooie woorden en beloftes die voor hem blijkbaar niks betekenen. Ik snap echt niet waarom ik zo graag een vriendschap met hem wil.
Maar als ik hem dan zie is als mijn boosheid weg en voelt het gewoon goed. Terwijl hij eigenlijk gewoon een klootzak is natuurlijk. Ik wil eigenlijk niet boos tegen hem doen omdat ik dan het gevoel heb dat het mijn schuld is dat de vriendschap mislukt, maar dat is echt onzin. Hij heeft het hier zelf naar gemaakt en als ik niet af en toe iets van me liet horen zou er helemaal geen vriendschap zijn.
Of ik accepteer dat hij gewoon een andere definitie van vriendschap heeft. Maar dan vind ik alsnog dat wat hij me steeds flikt niet door de beugel kan.
Hij heeft het hier zelf naar gemaakt. Prima dat hij me zo behandelt, maar dan moet hij niet denken dat ik wel lief en leuk en aardig tegen hem ga doen op trainen. Of is dat heel kinderachtig?

[darkfairy]

en sinds gisteren heb ik weer een ontsteking in me been.
gelukkig moest ik vandaag naar de huisarts.
eigenlijk pas aan het eind van deze middag.
maar ik had hem vanochtend verzet naar 11:00.
en nou heb ik weer anti biotica.
en nou wil ik weer veel afleiding zoeken.

@ nijn en missy: Ja misschien ook wel. Ik weet het niet, ben bang om in een groot diep gat te vallen, voor zover ik dat al niet doe. Nijn pm =)

OT:
Ja ik voel me niet goed. Dat was duidelijk. Misschien hoe vaker ik het zeg, hoe beter het wordt oid?
Ik voel gewoon dat ik weer hulp nodig heb. Ik ga weer op dezelfde toer als vroeger. Niks zeggen,
uit de hand laten lopen, en in een crisis komen. Dom dom. Ik dacht toch echt dat ik het had geleerd.
Maar ik durf niet aan te kloppen.. ik wacht totdat ze bij mij komen.
Binnenkort controle medicatie.

Heksjuh schreef:

Hoevaak heb ik mezelf al niet gezegd dat ik er klaar mee ben? Te vaak. Waarom luister ik dan niet, waarom trek ik het me zo aan terwijl ik weet hoe hij is?
Ik ben boos, verdrietig en gekwetst. Hij heeft me zo vaak gekwetst en elke keer als ik er iets over wil zeggen komt hij met mooie woorden en beloftes die voor hem blijkbaar niks betekenen. Ik snap echt niet waarom ik zo graag een vriendschap met hem wil.
Maar als ik hem dan zie is als mijn boosheid weg en voelt het gewoon goed. Terwijl hij eigenlijk gewoon een klootzak is natuurlijk. Ik wil eigenlijk niet boos tegen hem doen omdat ik dan het gevoel heb dat het mijn schuld is dat de vriendschap mislukt, maar dat is echt onzin. Hij heeft het hier zelf naar gemaakt en als ik niet af en toe iets van me liet horen zou er helemaal geen vriendschap zijn.
Of ik accepteer dat hij gewoon een andere definitie van vriendschap heeft. Maar dan vind ik alsnog dat wat hij me steeds flikt niet door de beugel kan.
Hij heeft het hier zelf naar gemaakt. Prima dat hij me zo behandelt, maar dan moet hij niet denken dat ik wel lief en leuk en aardig tegen hem ga doen op trainen. Of is dat heel kinderachtig?

Waarom wil je zo graag die vriendschap, als hij je steeds kwetst?
Voel je wat voor hem? Ik vind het niet kinderachtig als je niet lief, leuk, en aardig gaat doen tijdens een sporttraining. Hij kwetst jou, en dat mag hij best weten.

[Droomvlucht]

Queasy schreef:

Kun je met een psychisch verleden, en enkele diagnoses een studie pedagogiek doen?

voor mij is dat het enige zin volle zodat ik nog iets met mijn ervaring ga doe: namelijk jongeren helpen tijdens hen jeugd.

zucht

Ja, dat kan. Je bent ook niet verplicht dingen te melden. Het is wel aan te raden om als je met jezelf in de knoei raakt door de studie er met iemand over te praten. Maar mij heeft het mijn studie niet in gevaar gebracht. Ik heb hem alleen niet afgemaakt.


Ik heb een hele zwaar intake gesprek achter de rug. Zoveel details. Volgende week voor het volgende gesprek. Zou het zwaarste nu achter de rug hebben, maar volgende week die klote camera. Ik weet dat het moet, maar ben zo bang te flippen.

[Heksjuh]

Queasy schreef:

Waarom wil je zo graag die vriendschap, als hij je steeds kwetst?
Voel je wat voor hem? Ik vind het niet kinderachtig als je niet lief, leuk, en aardig gaat doen tijdens een sporttraining. Hij kwetst jou, en dat mag hij best weten.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo graag een vriendschap wil. Hij was heel belangrijk voor me en ik wil dat niet zomaar kwijtraken. Maar zo blijf ik me wel vastklampen, wat misschien niet zo slim is. Ik denk wel dat ik nog gevoelens voor hem heb, al probeer ik dat heel hard te ontkennen.

Maargoed, ik ben een doos want ik zit nu met hem op msn (nadat hij mij had aangesproken) en het is weer allemaal goed. Ofzo. Ik heb hem wel even laten merken dat ik het niet erg waardeerde.
Ik moet er gewoon aan denken hoe hij is en me het niet aantrekken. En niet de hoop houden dat het ooit nog wat wordt tussen ons, want ten eerste is hij niet verliefd en ten tweede weet ik gewoon dat ik dan ook continu gekwetst wordt, want dat was eerst ook zo. En misschien moet ik stoppen met contact zoeken buiten trainen om, dan word ik ook niet gekwetst en kan ik normaal trainen en gewoon verder met mijn leven.

En dit keer ga ik het echt veranderen want het ging zo goed en dat ik me nu ellendig voel(de) is echt totaal mijn eigen schuld.

[Sens.]

@ queasy: Ik volg orthopedagogie (België). Er zijn daar heel wat mensen met een fysieke beperking (waaronder ik) en mensen die vroeger psychische problemen hebben gehad. Vaak is dat juist iets wat hen sterker maakt, omdat ze beter met sommige doelgroepen/ mensen kunnen omgaan. Op mijn stageplaats (beschut wonen en dagactiviteitencentrum voor mensen met psychische problemen) is er ook een begeleidster die vroeger psychische problemen heeft gehad en daar nog steeds medicatie voor neemt. En zij is zeer goed in haar werk. Laat je in ieder geval niet afschrikken!

@ heksjuh: maar waarom moet je stoppen van jezelf met contact zoeken? als je wat voor hem voelt, kun je dit misschien kenbaar maken, en kan hij er wat mee. Als hij je blijft kwetsen dan denk ik dat je hard voor jezelf moet zijn, en zeggen dat dit niet iemand is voor zowel vriendschap als relatie..

wow wat lief zoveel reacties. En het stelt me wel een beetje gerust. Ik moet gewoon afwachten.
Nu in ieder geval proberen iets weer wat hulp te zoeken, maar ik hen geen vertrouwen in de hulpverlening, en, en.
Er zijn zoveel en's .

OT:
Zoveel last van stemmingwisselingen. Ik voelde me zwaar verkloot, en nu gaat het redelijk.

[Heksjuh]

Queasy: het is mijn ex, ik denk niet dat hij er iets mee kan als ik zeg dat ik nog gevoelens voor hem heb. En het gaat steeds mis op de momenten dat ik contact zoek, hij reageert niet of laat, belt me niet terug, belt niet als hij zegt dat wel te doen, beantwoord een mailtje niet over iets van trainen waar hij de contactpersoon voor is, en dat alles kwetst me, omdat hij voor mij nog veel betekent en ik blijkbaar niets/niet zoveel voor hem. Wat misschien ook wel logisch is. Als ik hem alleen zie met trainen gaat heel lang goed en soms hebben we ook gewoon leuke gesprekjes op msn.
En als ik rationeel denk weet ik ook wel dat een relatie met hem mij niet gelukkiger gaat maken.
Maargoed, misschien moet ik het me verder ook niet zo aanttrekken wat hij allemaal doet. We hebben zondag afgesproken iets te gaan eten na trainen en ik hoop dat dat gewoon goed en vriendschappelijk voelt. Ik hou er alleen heel erg rekening mee dat hij afzegt want dat doet hij echt heel vaak.

En knuffel voor jou! Zit je in je examenjaar nu?

[JustADreamer]

OMFG, dacht ik dat het supergoed ging op mijn werk, word mijn contract niet verlengd Vanaf eind maart zit ik zonder baan, en ik snap het echt niet gewoon... Damnnnnnn... Zaterdag nog complimentjes gekregen dat het zo goed ging en bla, wtf...

@ heksjuh: lastig. Hopelijk kun je aankaarten na de training dat hij je kwetst en waarom hij zo doet. niks van aantrekken is makkelijker gezegd dat gedaan. Ja zit in examenjaar, eindelijk. Heb een jaar vertraging opgelopen en ben het nu wel zat. achja.

@ justdreamer: weet je al waarom? wat Kut zeg!

ot: ik ga eens bij houden hoeveel nachten ik nauwelijks slaap. Oké oké ik moet nu echt iets gaan doen.

[JustADreamer]

Haha, ja het komt er op neer dat ik ontzettend gemotiveerd, flexibel, multifunctioneel inzetbaar ben en nog honderdduizend andere plussen, alleen ben ik te 'stoer' in mijn omgang met klanten. Ik wéét dus wel waarom, maar snappen doe ik het niet, aangezien vandaag ik meerdere keren complimentjes kreeg van klanten over mijn goede service, mensen blij waren mij weer te zien etc. Ach, we zien het wel, ik heb nog een maand de tijd om een andere baan te vinden, en anders moet ik maar weer bij pappie gaan slijmen ofzo (daarbij heb ik het idee dat mijn bazin me als bedreiging begon te zien ofzoiets, heel moeilijk uit te leggen, maar zij vindt het fijn wanneer ze mensen nog iets kan vertellen, zodat zij het idee heeft dat ze onwijs goed is ofzo...)

[blurred]

JustADreamer schreef:

alleen ben ik te 'stoer' in mijn omgang met klanten.

Te 'stoer'? Wat bedoelen ze daar nou weer mee? Ik vond er niks mis mee hoor, gezellig juist. Bazen zijn raar. Jammer, vooral als je jezelf er wel op je plek voelt/voelde.

[Missy1234567890]

@ JustADreamer: Wat voor werk doe je? is het je baan of een bijbaantje? En hoe lang heb je er gewerkt? Wel een rare reden om je contract niet te verlengen, zeker als je juist zoveel complimenten krijgt. Misschien hebben ze gewoon een reden gezocht en wilden ze je contract toch al niet verlengen.

OT: ik ben aan het twijfelen of ik zaterdag naar een opendag zal gaan. En dan toch maar informeren naar de deeltijdopleiding. Ik moet toch iets.

[kroot]

Hè! Nu weet ik nog niet of ik morgen om 11.00 in Amsterdam moet zijn, of dat ik aan een kaartje kan komen, maar niemand belt terug! Grrrrrr.
Net leuke repetitie gehad met mijn koor, alleen ik kan geen russisch.

Sidhe schreef:

Ik ben benieuwd.

tadaa

Vandaag maakte ik een wandeling in het bos. Op een gegeven moment passeerde ik twee meisjes/vrouwen die drie loslopende honden bij zich hadden (maatje Jack Russell, dus opzich niet echt iets om bang voor te zijn). Maar toen kwamen twee van die honden op mij afgestormd. Het leek me het beste om stil te staan zodat ze me even konden besnuffelen en ik daarna weer verder kon gaan. 'Ze doen niks hoor!' riep het baasje nog. En ja hoor, er beet er eentje in mijn been. Dus ik vertellen dat ik anders wel zojuist gebeten was, want allebei de baasjes leken dat niet op te merken. Toen de honden waren teruggeroepen liet ik zelfs nog de tandafdrukken in mijn been zien, maar het enige wat gezegd werd was: 'oh, echt waar?' en toen liepen ze zonder zich te verontschuldigen verder. Het is niet dat het zo vreselijk pijn deed hoor, maar als mijn hond zoiets zou doen (die ik sowieso al niet onaangelijnd zou hebben en uit de buurt van anderen hou) zou ik echt duizendmaal mijn excuses aanbieden en niet weten in wat voor bochten ik me zou moeten wringen om het goed te maken. Echt, wat een onverschilligheid. Ik voelde me toen zo gekwetst.

[Vogelvrij]

@Rasmusje: Volgens mij kun je daar aangifte tegen doen, hoor. Honden mogen niet zomaar loslopen en ze mogen je al helemaal niet bijten. Wat ontzettend stom En als het echt met bloed is en zo, dan moet je zo'n injectie halen bij de dokter hè?

OT: Fijn, die zon

@ Vogelvrij: Daar had ik helemaal niet aan gedacht, aangifte doen. Ik was nogal van streek. Maar ik vind het ook niet nodig, eigenlijk was er voor mij niet eens iets aan de hand geweest als ze oprecht hun excuses hadden aangeboden. Morgen ga ik naar de dokter voor een prik.

[Nijn*]

Vogelvrij schreef:

OT: Fijn, die zon

Dat ja Iedereen trekt ook meteen naar buiten, er waren alweer kinderen aan het voetballen in het park vandaag en mensen op bankjes enzo, hmm voorjaar <3
College was leuk, net het MC-gedeelte van mijn tentamen nagekeken 6 fout van de 20, niet geweldig dus, maar moet de essayvragen nog terugkrijgen natuurlijk. Verder wezen stemmen, beetje gezocht naar onderwerpen voor mijn papers (wat niet wil lukken) en ik ben echt snottverkouden/beroerd en die verflucht hier in huis en zingende schilders elke ochtend dragen daar niet echt aan bij.

Vogelvrij schreef:

@Rasmusje: Volgens mij kun je daar aangifte tegen doen, hoor. Honden mogen niet zomaar loslopen en ze mogen je al helemaal niet bijten. Wat ontzettend stom En als het echt met bloed is en zo, dan moet je zo'n injectie halen bij de dokter hè?

OT: Fijn, die zon

Dat is in elke gemeente verschillend geloof ik.
Bij ons mocht pas vanaf 1 januari de honden niet meer los lopen binnen de bebouwde kom, en op grond wat van de gemeente is. Maar @ rasmusje: ik had gezegd, dat ik het hoogst ontfatsoenlijk vond, dat een van die honden mij gebeten had. Je mag best wel je boosheid laten blijken

OT:
Om 7 uur hardlooptraining, en dan mijn opa bezoeken.
Prostaatkanker, maar wel wat aan te doen. Het is alleen wel zielig voor hem,
want hij is vet chagarijnig en pessimistisch

Queasy schreef:

Dat is in elke gemeente verschillend geloof ik.
Bij ons mocht pas vanaf 1 januari de honden niet meer los lopen binnen de bebouwde kom, en op grond wat van de gemeente is. Maar @ rasmusje: ik had gezegd, dat ik het hoogst ontfatsoenlijk vond, dat een van die honden mij gebeten had. Je mag best wel je boosheid laten blijken

OT:
Om 7 uur hardlooptraining, en dan mijn opa bezoeken.
Prostaatkanker, maar wel wat aan te doen. Het is alleen wel zielig voor hem,
want hij is vet chagarijnig en pessimistisch

Je hebt gelijk hoor, het lukt me nooit om op zulke momenten direct en praktisch op de situatie te reageren. Bij zulke dingen denk ik achteraf ook altijd dat ik boos had moeten worden of op een andere manier voor mezelf op had moeten komen, maar dat komt op het moment zelf helemaal niet in me op. Ik ben heel conflictvermijdend.

[Droomvlucht]

Ik ben een tijdje terug door een van mijn eigen honden gebeten. Toen ik ze uitelkaar heb moeten halen tijdens een gevecht. De dierenarts raadde mij aan langs de huisarts te gaan. Die vertelde me dat ze sowieso een tetanusinjectie geven. (Tenzij hij nog 'geldig' is). En als het door de huid heen is krijg je meestal ook een antibiotica kuur.



Ik ben lichamelijk echt gesloopt. Ik had vanalles verwacht maar dit echt even niet zien aankomen. Mijn lijf wil gewoon niet. Alles stort zich weer over me uit en ik trek het gewoon niet. Was toch beter geweest als ik deze week therapie had gehad. Maar om de een of andere vage reden heb ik dat dus maar om de week vanaf nu. Wat was ik daar vorige week blij mee.

[maarten33]

Ik maak me weer is veel te druk en ik kan het gewoon niet stoppen. Vandaag opschool zat ik met een klasgenoot te praten en hadden we het over een meisje. Ik zei op een gegeven moment dat ze echt zo;n type is van dat ze naakt vies vind en volgens mij hoorde ze dat. en nu maak ik me daar druk over dat ik er gezeur mee krijg of zo. en ik kan het gewoon niet stoppen

[darkfairy]

ik voel me nog steeds beroerd door de ontsteking.
ondanks de anti biotica.
er voelt een hele boel nog warm aan.
maarja ik moet morgen toch maar weer proberen.
om naar therapie te gaan.

Me vriend zegt ook dat ik weer naar een psych moet gaan maar ik ben het vertrouwen kwijt.

[Nijn*]

Oei, ik ben geschrokken. Net gesprek bij de huisarts gehad, ze nam me gewoon serieus. Mijn oude huisarts zei altijd dat het allemaal niet zo ernstig was, alle klachten waar ik mee kwam zaten 'tussen m'n oren' of waren normaal, niets ernstigs. Deze nieuwe huisarts was zo lief en ze luisterde echt naar me, was echt bijzonder. Maar ik schrok er ook van, ze wilde me doorverwijzen naar Rintveld. Nee nee, dat gaat niet. Ik heb geen eetstoornis meer, ik wilde alleen wat advies van een diëtist, meer niet. Niet nog een behandeling erbij en zeker geen waar een opname in het verschiet ligt. Dus ik meteen huilen daar, altijd leuk. Uiteindelijk heb ik een verwijzing naar diëtist gekregen die ook psycholoog is en gespecialiseerd in eetstoornissen en moet ik over 6 weken terugkomen.
Ik ben er van ondersteboven. Ik dacht dat 't niet meer zo ernstig was, dat het gewoon een beetje kloten met eten was, zoals altijd. Ik ben zo geschrokken en wist niet wat ik moest doen, heb overgegeven en weer met dieetpillen begonnen (eh, ja?).. En nu moet ik dus dat mens opbellen, ik denk niet dat ik het kan, dat ik het durf. Ik denk niet dat ik het doe.

@Rasmusje: Oei, nu ben ik nog banger voor honden maar wat een boutapen zeg, dat ze niet eens hun excuses maken!

[lantaarnpaal]

Alles lijkt te veranderen in één grote puinhoop. Het enige wat ik doe is huilen. De moedeloosheid lijkt me gewoon om ver te gooien, zodat ik niks meer kan. De ex en ik lijken weer bij elkaar te zijn, als we bij elkaar zijn is ook gewoon alles goed. Maar waarom ben ik dan zo onzeker als ik weer op mijn kamer zit, anderhalf uur bij hem vandaan. Mijn studie, de studie waar ik alles voor gegeven heb, gaat slecht. Ik red het niet om de colleges te volgen. Het leeswerk blijft liggen. Mijn vrienden snappen niet waarom ik zo gemeen doe, en ik kan het niet uitleggen. Alles valt uit elkaar en ik weet gewoon niet meer hoe ik het in elkaar kan zetten.

[darkfairy]

en toen heb ik toch maar gevraagd vanochtend aan me coordinator.
of ik naar huis mocht vanmiddag,
en gelukkig mag dat want het doet behoorlijk pijn.
en ik voel me niet lekker.

[Droomvlucht]

Etmakas schreef:

@Rasmusje: Oei, nu ben ik nog banger voor honden maar wat een boutapen zeg, dat ze niet eens hun excuses maken!

Eigenlijk jammer, want de oorzaak ligt vaak bij de eigenaar. Ook bij de zgn. "agressieve" rassen. Andere bocht, maar mensen denken ook vaak dat wij van die adhd honden hebben omdat we -toevallig- jack russels hebben. Nou die van ons zijn netjes opgevoed en zijn bij bezoek eventjes druk en dan gaan ze lekker liggen mutsen. Zo'n hond is zo gek als je hem zelf maakt. En ik weet wat voor hond ik heb en daarom lopen mijn jack russels daar waar ik weet dat het niet kan nooit los en houd ik kinderen altijd tegen als ze op onze honden af komen stormen. Niet omdat ze agressief zijn zouden zijn, maar omdat ze schrikken van onverwachte kleine "bedreiging". Mensen horen gewoon te weten wat voor hond ze hebben en daarna te handelen. Maarja iedereen vind een jackrussel maar geweldig en leuk, terwijl het helemaal geen gemakkelijke honden zijn. En als er dan iets mis gaat heeft de hond het gedaan.

Gelukkig, vandaag werkt mijn lichaam weer wat mee. Gisteren was er niets mee aan te vangen. Ben wel nog steeds erg moe. Hoop dat het lukt om morgen of volgende week naar Alice in 3d te gaan want heb me er al heel lang op verheugd. Baalde ontzettend toen hij geschrapt zou worden maar hij draait hier toch in aardig wat bioscopen.

Nijn* schreef:

Oei, ik ben geschrokken. Net gesprek bij de huisarts gehad, ze nam me gewoon serieus. Mijn oude huisarts zei altijd dat het allemaal niet zo ernstig was, alle klachten waar ik mee kwam zaten 'tussen m'n oren' of waren normaal, niets ernstigs. Deze nieuwe huisarts was zo lief en ze luisterde echt naar me, was echt bijzonder. Maar ik schrok er ook van, ze wilde me doorverwijzen naar Rintveld. Nee nee, dat gaat niet. Ik heb geen eetstoornis meer, ik wilde alleen wat advies van een diëtist, meer niet. Niet nog een behandeling erbij en zeker geen waar een opname in het verschiet ligt. Dus ik meteen huilen daar, altijd leuk. Uiteindelijk heb ik een verwijzing naar diëtist gekregen die ook psycholoog is en gespecialiseerd in eetstoornissen en moet ik over 6 weken terugkomen.
Ik ben er van ondersteboven. Ik dacht dat 't niet meer zo ernstig was, dat het gewoon een beetje kloten met eten was, zoals altijd. Ik ben zo geschrokken en wist niet wat ik moest doen, heb overgegeven en weer met dieetpillen begonnen (eh, ja?).. En nu moet ik dus dat mens opbellen, ik denk niet dat ik het kan, dat ik het durf. Ik denk niet dat ik het doe.

Maar ik weet dat je het wel kunt

OT:
wat is er mis met me?

het klinkt misschien heel stom, maar hoe maak je meer vrienden?
Ik heb er wel een paar maar het lijkt me tof om er wat meer te hebben en om mee af te kunnen spreken sinds ik 2 jaar geleden van school af ben gegaan heb ik er niet zo heel veel meer
Nu kan ik wel op een sport gaan maar hoe pak je dit aan?

[Heksjuh]

Ik krijg van mijn scriptiebegeleider een vrijkaartje voor een congres over hartziekten bij de hond (mijn scriptieonderwerp) en ik vind het zo gaaf. Naast mijn scriptiebegeleider spreekt iemand waarvan ik superveel artikelen heb gelezen en die echt zoveel onderzoek heeft gedaan naar de ziekte waar mijn scriptie over gaat. Normaal kost een kaartje bijna 300 euro. Ik vind het echt heel gaaf dat ik er heen mag
Al voel ik me wel een beetje een nerd dat ik helemaal zit te stuiteren van enthousiasme om zoiets
Verder krijg ik morgen hopelijk ook eindelijk te horen of iets anders heel gaafs ook doorgaat, ik denk dat ik dan helemaal rondjes ga rennen van enthousiasme

Droomvlucht schreef:

Eigenlijk jammer, want de oorzaak ligt vaak bij de eigenaar. Ook bij de zgn. "agressieve" rassen. Andere bocht, maar mensen denken ook vaak dat wij van die adhd honden hebben omdat we -toevallig- jack russels hebben. Nou die van ons zijn netjes opgevoed en zijn bij bezoek eventjes druk en dan gaan ze lekker liggen mutsen. Zo'n hond is zo gek als je hem zelf maakt. En ik weet wat voor hond ik heb en daarom lopen mijn jack russels daar waar ik weet dat het niet kan nooit los en houd ik kinderen altijd tegen als ze op onze honden af komen stormen. Niet omdat ze agressief zijn zouden zijn, maar omdat ze schrikken van onverwachte kleine "bedreiging". Mensen horen gewoon te weten wat voor hond ze hebben en daarna te handelen. Maarja iedereen vind een jackrussel maar geweldig en leuk, terwijl het helemaal geen gemakkelijke honden zijn. En als er dan iets mis gaat heeft de hond het gedaan.

Qft!

OT: Bwuh, wat voelde ik me klote aan het begin van deze dag. Blij dat ik weer thuis ben. Dit is wel echt een moeilijke periode. A. zei laatst tegen me dat ik mezelf ontzettend veel grenzen opleg. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde, maar nu zie ik dat hij eigenlijk heel erg gelijk heeft. Ik hou mezelf klein door bij van alles en nog wat te denken dat ik het niet kan, niet durf, dat het niet bij me past, wat dan ook. Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit een baantje gehad omdat ik er van overtuigd ben dat ik daar te dom voor ben, wat natuurlijk nergens op slaat, en daarom heb ik dus ook nog nooit een serieuze poging ondernomen om een baantje te vinden of te solliciteren - hoewel, een keer, maar nadat ik het sollicitatieformulier had ingevuld verloor ik de moed en heb ik het weggegooid. En zo zijn er een hele hoop dingen die ik laat, puur uit angst om het te verknallen.
Met schilderen heb ik het ook heel erg de laatste maanden. Ik doe mijn best om het te zien als een leerproces in plaats van als iets waar ik in kan falen of slagen, maar het wil toch niet echt lukken. Ik neem het veel te serieus. Ik denk dat het goed zou zijn als ik alles wat speelser leer te benaderen. Ik roep de hele tijd tegen mezelf dat ik van alles moet, terwijl het negen van de tien keer gaat om dingen die ik wil.
Over een kwartiertje belt A., misschien kunnen we dan afspreken om samen te gaan schilderen. Dan kan ik het ook niet serieus nemen (hij kan totaal niet schilderen ) en gaan we gewoon voor het plezier lekker een middagje klooien met verf. Ja, dat zou leuk zijn. Eens kijken of hij daar ook wat voor voelt.

Rasmusje schreef:

Qft!
Ik hou mezelf klein door bij van alles en nog wat te denken dat ik het niet kan, niet durf, dat het niet bij me past, wat dan ook. Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit een baantje gehad omdat ik er van overtuigd ben dat ik daar te dom voor ben, wat natuurlijk nergens op slaat, en daarom heb ik dus ook nog nooit een serieuze poging ondernomen om een baantje te vinden of te solliciteren - hoewel, een keer, maar nadat ik het sollicitatieformulier had ingevuld verloor ik de moed en heb ik het weggegooid. En zo zijn er een hele hoop dingen die ik laat, puur uit angst om het te verknallen.

woow, hoe herkenbaar. Zo vaak als ik op het punt stond om te zeggen: hup, ga solliciteren, je hebt een baan/geld nodig. Maar het is nooit verder gekomen dan die ene gedachte. Ik begin bij voorbaat ook al niet aan een studie, omdat ik nu al weet dat ik het niet kan/durf/zeker van ben dat ik het wil. En zo kom je nergens verder, maar tegelijkertijd hou je alles 'veilig' voor jezelf. En ik wil wel een leuke studie vinden, en een baan. Maar meteen komen weer die gedachten: ik kan het niet, ik ben er te dom voor, ik was voor dat ene vak niet goed en dat is belangrijk bij die studie, anderen waren altijd beter, waarom zou ik geschikt zijn, ik kan niets. Die overtuiging, die negativiteit, die krijg ik niet weg. En dus zit ik dagen achter elkaar te niksen en overtuig ik me ervan dat dat goed is.
Tegelijkertijd maak ik me wel druk om mijn toekomst, en dat ik zo faal in alles en vraag ik me af of ik ooit nog eens iets fatsoenlijk ga doen, of ik ook nog eens normaal kan zijn. Ik kan er niet van slapen omdat ik eigenlijk ook niet wil dat mijn leven nog 60 jaar zo is.

[Redhair]

Wisselend, wisselend.

Elke dag neem ik me voor morgen te stoppen met eten, en elke dag eet ik toch weer. Verstand wint van anorexia, goed. 's Avonds is de anorexia weer een beetje boos dat ik toch heb gegeten, maar dat probeer ik te negeren.

Maandag voelde ik me echt rot en ik had weer eens een brief van een deurwaarder, zoals zovaak. Besloot 'm maar direct open te maken, mijn humeur was toch al niet meer te verpesten. Wel dus. Deze brief ging niet over 200 euro ofzo, maar over ruim 11.000 euro. Heb helemaal hysterisch lopen janken. Was bij vriendje en kon alleen maar uitbrengen dat ik beter dood kon zijn. Zo veel geld, geen inkomen, waar haal ik het vandaan? Gelukkig loop ik momenteel ook bij een organisatie die mij helpt een uitkering aan te vragen. Zij doen ook aan schuldhulpbemiddeling, maandag heb ik daar weer een afspraak om deze aanmaning te bespreken. Moet er binnenkort ook voor naar de rechtbank.

Na die brief besloot ik weer te stoppen met eten, want wat maakte het allemaal nog uit? Ik was van plan deze week in bed te blijven liggen, met port en sigaretten binnen handbereik. Maar ik heb gewoon gedaan wat ik altijd doe, en ook nog gewoon gegeten.

Vandaag had ik weer therapiedag. Volgende week laatste keer, dan krijg ik mijn evaluatie en behandelplan. ik vroeg mijn hoofdbehandelaar of ze nou al wist of ik naar de vijf-daagse mag. Wil het graag weten, wil zo snel mogelijk starten met een behandeling. Kreeg een confronterend antwoord. Ze denkt dat ik de vijfdaagse niet aankan. Ze is bang dat ik mijn avondmaaltijd, een broodmaaltijd die je meekrijgt om thuis op te eten, niet zal eten. Daarnaast vond ze mijn ondergewicht nog te extreem voor die behandeling. Ze wil dat ik eerst een paar weken opgenomen word om aan te sterken en daarna eventueel naar de vijf-daagse kan.

Ik schrik hier zo van. Ja, ik weet dat ik ondergewicht heb, ik weet dat ik op dit moment de dunste van mijn groep ben. Laatst moest ik in het gebouw drie verdiepingen omhoog en mocht ik van een van de therapeuten niet met de trap maar moest met de lift. Maar is het zo extreem als mijn hoofdbehandelaar suggereert? Ik zie vaak genoeg meisjes uit de vijf-daagse en vind sommigen zo mager, maar ik ben blijkbaar nog erger. Ik wil niet naar die kliniek. Ik wil gewoon 's avonds thuiskomen na de hele dag therapie en een portje drinken en met mijn hond knuffelen en met mijn broer ouwehoeren en in mijn eigen bed slapen. Ik woon hier net met mijn broer, we hebben het zo leuk samen, ik wil niet opgenomen worden.

Maar blijkbaar ben ik echt ver heen. Terwijl ik weer eet. Niet genoeg, maar he, ik eet weer. Of ik aangekomen ben weet ik niet, want wegen doe ik niet meer. Gelukkig mocht ik vandaag en vorige week blind wegen, want ik hoef het getal niet te zien.

Opname? Is het zo ernstig dat ik niets anders kan? Shit.