een vraagje...

[love-THE-world]

even uitleggen...

ik heb volgens de ggd van school en een paar vriendinnen en leraren een eetprobleem, nou ik denk dat het allemaal wel meevalt. maar ik begin wel in te zien dat ik niet helemaal goed bezig ben en dat ik misschien inderdaad een klein beetje een eetprobleem heb, want ik zie nu ook in dat alleen een beetje avondeten op een dag misschien iets te weinig is
Mijn ouders weten van niks, denk ik.
Maar nu is het nieuwe schooljaar begonnen, en het gaat alleen maar slechter met me zo slecht dat ik gewoon gek word volgens mij
ik kan geen keuzes meer maken, ik kan niet meer opletten op school, slapen lukt niet meer omdat ik me de hele tijd druk aan het maken ben over school. Nu heb ik me over laten plaatsen omdat in deze klas het alleen maar slechter ging en omdat ik me hier nog veel meer vergeleek met de andere uit de klas en dus nog minder ging eten. Maandag moet ik naar de andere klas. ik heb alleen zo'n spijt dat ik me heb over laten plaatsen!!!
ik weet niet wat ik ervan moet verwachten. ik ben gewoon bang voor de nieuwe klas.
ik wil zo graag weer gewoon doen en blij zijn met wie ik ben zonder de hele tijd aan eten en mijn gewicht te denken!
ik wou nooit dat mijn ouders het wisten.
maar nu denk ik dat er niks anders op zit dan het ze te vertellen want ik voel me gewoon zo kut

maar ik durf het niet te zeggen, ik dacht misschien kan ik met een leraar die ik vertrouw ofzo afspreken dat hij samen met mijn ouders gaat praten ofzo?
zou het kunnen, zou de leraar dat doen?
en wat zou er denken jullie gebeuren als mijn ouders het weten...? ik bedoel tja hoe zou het verder met met moeten gaan zodat mijn eetprobleem (als het dat is.) over gaat?

[M@rco]

love-THE-world schreef op 10-09-2005 @ 12:27 :
maar ik durf het niet te zeggen, ik dacht misschien kan ik met een leraar die ik vertrouw ofzo afspreken dat hij samen met mijn ouders gaat praten ofzo?
zou het kunnen, zou de leraar dat doen?
en wat zou er denken jullie gebeuren als mijn ouders het weten...? ik bedoel tja hoe zou het verder met met moeten gaan zodat mijn eetprobleem (als het dat is.) over gaat?

Daar zou je het met die leraar over moeten hebben Maar ik denk het wel hoor, meestal zijn het best goede mensen.

Ik denk wel dat het een hele opluchting voor je zou zijn als je ouders het zouden weten. Natuurlijk hebben die het beste met je voor (ja, echt ), dan kun je iig samen met hun naar een oplossing zoeken en sta je er niet meer alleen voor.

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 10-09-2005 @ 12:58 :
Hoe is het contact dan met je ouders? Dat maakt wel uit denk ik, al zullen je ouders waarschijnlijk echt alleen maar blij zijn dat je ze in vertrouwen neemt hoor! Al begrijp ik wel dat het nogal moeilijk is om zoiets te vertellen.
Het lijkt me dat een leraar die je in vertrouwen neemt, dat best samen met jou aan je ouders wil vertellen. En hebben jullie geen vertrouwenspersoon op school? Daar zou je ook naartoe kunnen gaan, die weet helemaal goed hoe die hiermee om moet gaan.

En, als je ouders het weten, hoef je er in ieder geval niet meer alleen mee om te gaan en dat scheelt écht een hoop denk ik, het lijkt me heel lastig om in je eentje van een eetprobleem af te komen. (en ik geloof ook niet dat dat kan).

Ik heb verder niet echt ervaring met eetproblemen enzo, dus ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen, maar neem alsjeblieft je ouders in vertrouwen, probeer het niet in je eentje op te lossen

En sterkte...

tja.. het contact tussen mijn ouders en mij is niet zo heel goed maar ook niet heel slecht ofzo..

vertrouwingspersonen hebben we wel, maar die mensen die vertrouw ik juist helemaal niet die doen alleen maar wat zij denken dat goed is zonder het aan jou te vragen.

maar ik denk dat ze me naar de dokter sturen en ik ben bang wat de dokter gaat doen of zeggen ofzo..
nouja dat zal ook wel meevallen. en anders maar niet maar ik heb er genoeg van nu.

dankjewel

[love-THE-world]

M@rco schreef op 10-09-2005 @ 13:03 :
Daar zou je het met die leraar over moeten hebben Maar ik denk het wel hoor, meestal zijn het best goede mensen.

Ik denk wel dat het een hele opluchting voor je zou zijn als je ouders het zouden weten. Natuurlijk hebben die het beste met je voor (ja, echt ), dan kun je iig samen met hun naar een oplossing zoeken en sta je er niet meer alleen voor.

mjuh ik hoop het

dat denk ik ook wel ja.. maar zoals ik al zei ik ben bang wat hun gaan doen met me.

[Quiana]

love-THE-world schreef op 10-09-2005 @ 12:27 :
ik heb volgens de ggd van school en een paar vriendinnen en leraren een eetprobleem, nou ik denk dat het allemaal wel meevalt. maar ik begin wel in te zien dat ik niet helemaal goed bezig ben en dat ik misschien inderdaad een klein beetje een eetprobleem heb, want ik zie nu ook in dat alleen een beetje avondeten op een dag misschien iets te weinig is
Mijn ouders weten van niks, denk ik.

Wie hou je nou voor de gek? Alleen een beetje avondeten op
een dag valt wel mee, je over laten plaatsen naar een andere
klas omdat je de confrontatie/vergelijking met anderen niet aan
kan, geen keuzes kunnen maken, niet kunnen opletten, niet
kunnen slapen (etc, ETC), het valt allemaal wel mee?

Stel dat dit een vriendin van je was, die in deze situatie zat, hoe
zou je het dat vinden? "Ach joh, dat valt allemaal wel mee!"?

Maar nu is het nieuwe schooljaar begonnen, en het gaat alleen maar slechter met me zo slecht dat ik gewoon gek word volgens mij
ik kan geen keuzes meer maken, ik kan niet meer opletten op school, slapen lukt niet meer omdat ik me de hele tijd druk aan het maken ben over school.

Weet je.. Je hebt energie, ETEN, nodig om te functioneren.

Je hebt eten nodig om helder te kunnen denken, om je te kunnen
concentreren, je hebt zelfs eten nodig om te slapen (piekeren
kan iets zijn wat je uit je slaap houdt, maar het kan ook een puur
fysieke reactie zijn, omdat je lijf wil zoeken naar eten, omdat het
energie MOET hebben). School gaat moeilijk, wordt of is (te)
zwaar..

En als je zo slecht voor jezelf blijft zorgen, als je zo slecht blijft
eten, dan zal die lijst van klachten alleen maar langer worden..

Ik hoop echt dat je je daar een beetje bewust van wordt, dat je
daar eerlijk in kan zijn tegenover jezelf, want het is zó zonde om
daar achter te komen als je er al heel diep in vastzit..

Nu heb ik me over laten plaatsen omdat in deze klas het alleen maar slechter ging en omdat ik me hier nog veel meer vergeleek met de andere uit de klas en dus nog minder ging eten. Maandag moet ik naar de andere klas. ik heb alleen zo'n spijt dat ik me heb over laten plaatsen!!!
ik weet niet wat ik ervan moet verwachten. ik ben gewoon bang voor de nieuwe klas.

Begrijp je hoe ver het eigenlijk gaat, om je over te laten
plaatsen naar een andere klas omdat jij je continu vergelijkt met
anderen en daardoor minder gaat eten?

Ik denk niet dat je dat probleem oplost door naar een andere klas
te gaan. Misschien kan het wel íets schelen, maar in feite kom je
er geen stap verder mee, simpelweg omdat je het eigenlijke
probleem er niet mee aanpakt.

Er zullen ALTIJD mensen zijn waar je je mee kan/zal vergelijken,
die (objectief of subjectief) dunner zijn dan jij (en dat houdt écht
niet op als jij xx kilo afvalt, zoals je misschien nu denkt). En dan
kan je die mensen of situaties of omgeving(en) uit de weg gaan...

Maar mij lijkt het effectiever als je die situaties aangaat, en bij
jezelf gaat kijken; wat maakt dat het zo moeilijk is, wat maakt
dat het zo veel invloed op je heeft? Waarom moet jij je continu vergelijken met anderen?

ik wil zo graag weer gewoon doen en blij zijn met wie ik ben zonder de hele tijd aan eten en mijn gewicht te denken!
ik wou nooit dat mijn ouders het wisten.
maar nu denk ik dat er niks anders op zit dan het ze te vertellen want ik voel me gewoon zo kut

Goed dat je dat inziet.

maar ik durf het niet te zeggen, ik dacht misschien kan ik met een leraar die ik vertrouw ofzo afspreken dat hij samen met mijn ouders gaat praten ofzo?
zou het kunnen, zou de leraar dat doen?
en wat zou er denken jullie gebeuren als mijn ouders het weten...? ik bedoel tja hoe zou het verder met met moeten gaan zodat mijn eetprobleem (als het dat is.) over gaat?

Is het misschien een optie om een brief te schrijven waarin je het
uitlegt, of samen met een ander (bijv een leraar inderdaad) het
gesprek aan te gaan als je het echt zelf niet durft? Ik denk iig wel
dat je dat kan vragen aan een leraar die je vertrouwt.

Wat er zou kunnen gebeuren... Wat wil je zelf?

Je zou voor jezelf kunnen kijken wat je zou willen qua hulp. Wil
je professionele hulpverlening, en wat verwacht je van je ouders?
Wil je dat ze je helpen door je bijv bij te sturen in het eten, of wil
je vooral dat ze er voor je zijn, dat er openheid en vertrouwen is
waar jij je ei in kwijt kan?

En verder.. Ik heb wel vaker dergelijke posts van je gelezen
geloof ik, en ik ben in elk geval blij dat je ergens ook inziet dat
het níet goed is, zoals het nu gaat. Dapper dat je erover nadenkt
om naar je ouders toe te gaan in elk geval! Want inderdaad, wat
M@rco al zei, ik denk dat het een hele opluchting voor je kan zijn..

Succes, en laat je horen hoe het verder gaat?

[Quiana]

love-THE-world schreef op 10-09-2005 @ 13:21 :
maar ik denk dat ze me naar de dokter sturen en ik ben bang wat de dokter gaat doen of zeggen ofzo..
nouja dat zal ook wel meevallen. en anders maar niet maar ik heb er genoeg van nu.

Hou vooral die laatste gedachte(s) vast.

Want als ze je naar de dokter sturen, dan is dat enkel en alleen
om te kijken hoe ze jou zo goed mogelijk kunnen helpen dingen
aan te pakken.. En dat is toch ook juist wat je wilt?

love-THE-world schreef op 10-09-2005 @ 13:22 :
dat denk ik ook wel ja.. maar zoals ik al zei ik ben bang wat hun gaan doen met me.

Vergeet niet dat je er zelf ook bij bent, dat je echt wel kunt en
mag aangeven wat je wel of (nog) niet wilt ed. Het is niet zo
dat er zomaar allerlei dingen gaan gebeuren zonder dat je daar
ook maar iets over te zeggen hebt. Anderen kunnen je heel goed
helpen en steunen etc, maar uiteindelijk ben JIJ het, die het moet
doen..

[w]

ik denk dat het belangrijk is dat je het met je ouders bespreekt en dat, als jij dat fijn vind, samen met een leraar. Ik denk dat een leraar dat best wel wil doen, desnoods een telefoontje met je ouders plegen.
Ik denk dat het goed is als je ouders het weten, want dan kunnen ze op je letten dat je voldoende eet, afspraken met je maken en je tips geven over eten. Want je ouders zie je het vaakst en dus kunnen die letten op of je wel of niet eet.

Ook kan het een goeie stap zijn om de band met je ouders te verbeteren!

Ik vind het in elk geval goed dat je het overweegt, ik hoop dat je het binnenkort ook zal doen, de reactie van ouders is altijd anders maar in elk geval zijn ze altijd ''blij'' als een kind dat verteld, want dat geeft aan dat je ze vertrouwd.

Heel veel sterkte

groetjes

w

[phink]

Ik dacht ook dat mijn moeder niks in de gaten had. Maar meid, álle ouders hebben zoiets in de gaten. Ik weet dat het heel moeilijk is om te vertellen, maar doe dat alsjeblieft wel zelf. En laat het ze niet via iemand anders weten. Bij mij hoorde mijn moeder het van de ggd op school, en dat heeft haar toen best veel pijn gedaan. Ik at op een gegeven moment ook alleen nog ´s avonds, en kon niet meer slapen, me concentreren. Ik had bijna geen lol meer in dingen, gewoon omdat ik constant chagrijnig en moe was, en mijn gedachten niet van dat eten af kon halen. Ik heb geen professionele hulp nodig gehad (gelukkig) Ik heb het geluk gehad dat ik veel mensen om me heen had die het aan me zagen, en waar ik heel goed mee kon praten, en die altijd voor me klaarstonden.

Hoe moeilijk het ook is, vertel het. Als je het nou écht niet durft kan je het ook voor ze opschrijven, of een vriendin vragen om met je mee te vertellen. Maar geloof me, uiteindelijk ben je zó blij dat je het toch hebt verteld, ookal zul je dat niet misschien inzien.

Heel veel succes

en mocht er iets zijn; pm maar hoor

[love-THE-world]

Quiana schreef op 10-09-2005 @ 13:27 :
[B]Wie hou je nou voor de gek? Alleen een beetje avondeten op
een dag valt wel mee, je over laten plaatsen naar een andere
klas omdat je de confrontatie/vergelijking met anderen niet aan
kan, geen keuzes kunnen maken, niet kunnen opletten, niet
kunnen slapen (etc, ETC), het valt allemaal wel mee?

Stel dat dit een vriendin van je was, die in deze situatie zat, hoe
zou je het dat vinden? "Ach joh, dat valt allemaal wel mee!"?

[b]
Weet je.. Je hebt energie, ETEN, nodig om te functioneren.

Je hebt eten nodig om helder te kunnen denken, om je te kunnen
concentreren, je hebt zelfs eten nodig om te slapen (piekeren
kan iets zijn wat je uit je slaap houdt, maar het kan ook een puur
fysieke reactie zijn, omdat je lijf wil zoeken naar eten, omdat het
energie MOET hebben). School gaat moeilijk, wordt of is (te)
zwaar..

En als je zo slecht voor jezelf blijft zorgen, als je zo slecht blijft
eten, dan zal die lijst van klachten alleen maar langer worden..

Ik hoop echt dat je je daar een beetje bewust van wordt, dat je
daar eerlijk in kan zijn tegenover jezelf, want het is zó zonde om
daar achter te komen als je er al heel diep in vastzit..

[b]

Begrijp je hoe ver het eigenlijk gaat, om je over te laten
plaatsen naar een andere klas omdat jij je continu vergelijkt met
anderen en daardoor minder gaat eten?

Ik denk niet dat je dat probleem oplost door naar een andere klas
te gaan. Misschien kan het wel íets schelen, maar in feite kom je
er geen stap verder mee, simpelweg omdat je het eigenlijke
probleem er niet mee aanpakt.

Er zullen ALTIJD mensen zijn waar je je mee kan/zal vergelijken,
die (objectief of subjectief) dunner zijn dan jij (en dat houdt écht
niet op als jij xx kilo afvalt, zoals je misschien nu denkt). En dan
kan je die mensen of situaties of omgeving(en) uit de weg gaan...

Maar mij lijkt het effectiever als je die situaties aangaat, en bij
jezelf gaat kijken; wat maakt dat het zo moeilijk is, wat maakt
dat het zo veel invloed op je heeft? Waarom moet jij je continu vergelijken met anderen?

[b]
Goed dat je dat inziet.


Is het misschien een optie om een brief te schrijven waarin je het
uitlegt, of samen met een ander (bijv een leraar inderdaad) het
gesprek aan te gaan als je het echt zelf niet durft? Ik denk iig wel
dat je dat kan vragen aan een leraar die je vertrouwt.

Wat er zou kunnen gebeuren... Wat wil je zelf?

Je zou voor jezelf kunnen kijken wat je zou willen qua hulp. Wil
je professionele hulpverlening, en wat verwacht je van je ouders?
Wil je dat ze je helpen door je bijv bij te sturen in het eten, of wil
je vooral dat ze er voor je zijn, dat er openheid en vertrouwen is
waar jij je ei in kwijt kan?

En verder.. Ik heb wel vaker dergelijke posts van je gelezen
geloof ik, en ik ben in elk geval blij dat je ergens ook inziet dat
het níet goed is, zoals het nu gaat. Dapper dat je erover nadenkt
om naar je ouders toe te gaan in elk geval! Want inderdaad, wat
M@rco al zei, ik denk dat het een hele opluchting voor je kan zijn..

Succes, en laat je horen hoe het verder gaat?

Als een vriendin zo bezig was, dan zou ik zeker wel vinden dat er iets helemaal fout zat ja.. maar bij mezelf denk ik het valt wel mee, en dat (stel je voor..) ALS ik naar de dokter ofzo zou gaan dat die ook alleen maar denkt dat ik me aanstel omdat ik helemaal niet dun ben. dat ik alleen maar aandacht wil.

het gaat idd een beetje ver om me over te laten plaatsen ja omg wat heb ik gedaan?
kijk dat bedoel ik ook, ik kan ook al geen keuzes meer maken ik zit echt de hele tijd aan mezelf te twijfelen ik kan niet meer logisch nadenken gewoon! zou dat nog goedkomen?

en ik weet dat ik het niet alleen kan. daar ben ik nu wel achter na 1jaar en 2maanden ofzo ik denk zo vaak, oke nu is het genoeg ik wil normaal doen normaal eten maar dat gaat gewoon niet meer!!

en over die leraar.. tja ik weet niet wie ik vertrouw.. ik zou heel graag samen met een leraar met m'n ouders praten maar ik weet niet met wie.
een gymleraar (maar die heb ik maar een paar lessen gehad vorig jaar.) vertrouw ik wel, maar hij kent me vast niet meer dus dat komt ook dom over als ik het hem ineens vertel en vraagt of hij met mijn ouders wil praten, omdat hij mij denkik niet meer echt kent. verder weet ik geen leraar die ik vertrouw

[love-THE-world]

w schreef op 10-09-2005 @ 16:09 :
ik denk dat het belangrijk is dat je het met je ouders bespreekt en dat, als jij dat fijn vind, samen met een leraar. Ik denk dat een leraar dat best wel wil doen, desnoods een telefoontje met je ouders plegen.
Ik denk dat het goed is als je ouders het weten, want dan kunnen ze op je letten dat je voldoende eet, afspraken met je maken en je tips geven over eten. Want je ouders zie je het vaakst en dus kunnen die letten op of je wel of niet eet.

Ook kan het een goeie stap zijn om de band met je ouders te verbeteren!

Ik vind het in elk geval goed dat je het overweegt, ik hoop dat je het binnenkort ook zal doen, de reactie van ouders is altijd anders maar in elk geval zijn ze altijd ''blij'' als een kind dat verteld, want dat geeft aan dat je ze vertrouwd.

Heel veel sterkte

groetjes

w

het zou idd kunnen dat het de band met m'n ouders verbeterd.. maar misschien ook juist niet? omdat ik het ze nu pas vertel ofzo.

dankje

[love-THE-world]

phink schreef op 10-09-2005 @ 17:01 :
Ik dacht ook dat mijn moeder niks in de gaten had. Maar meid, álle ouders hebben zoiets in de gaten. Ik weet dat het heel moeilijk is om te vertellen, maar doe dat alsjeblieft wel zelf. En laat het ze niet via iemand anders weten. Bij mij hoorde mijn moeder het van de ggd op school, en dat heeft haar toen best veel pijn gedaan. Ik at op een gegeven moment ook alleen nog ´s avonds, en kon niet meer slapen, me concentreren. Ik had bijna geen lol meer in dingen, gewoon omdat ik constant chagrijnig en moe was, en mijn gedachten niet van dat eten af kon halen. Ik heb geen professionele hulp nodig gehad (gelukkig) Ik heb het geluk gehad dat ik veel mensen om me heen had die het aan me zagen, en waar ik heel goed mee kon praten, en die altijd voor me klaarstonden.

Hoe moeilijk het ook is, vertel het. Als je het nou écht niet durft kan je het ook voor ze opschrijven, of een vriendin vragen om met je mee te vertellen. Maar geloof me, uiteindelijk ben je zó blij dat je het toch hebt verteld, ookal zul je dat niet misschien inzien.

Heel veel succes

en mocht er iets zijn; pm maar hoor

mijn vader heeft het misschien wel in de gaten.. mijn zus ook denk ik ook. m'n zus zegt zo vaak iets van ''mensen denken soms dat je afvalt als je maaltijden overslaat maar dat is zo slecht voor je.'' kijkt ze mij zo aan van ja ik heb het tegen jou!
en een vriendin van m'n zus als ze hier thuis is.. ''ben je nou alweer afgevallen?''
tja
misschien wil ik gewoon dat ze het niet zien ofzo en dat ze het ebst doorhebben een beetje

opschrijven kan ook nog ja

dankjewel(K)

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 11-09-2005 @ 19:43 :
Als je de vertrouwenspersonen op jouw school niet prettig vindt, kun je altijd nog gewoon naar een leraar gaan die je aardig vindt, eentje die toch al opmerkte dat je misschien een eetprobleem zou hebben (want dat schreef je toch?).

Het scheelt echt gewoon een hoop als je ouders het weten, als zij met je mee kunnen denken, als je het niet allemaal alleen hoeft te doen (en ook nog eens moet verbergen).

En weet je, al 'sturen' ze je naar een dokter, dan is dat misschien wel goed? (of zie je daar heel erg tegenop, en zo ja, waarom dan?) Dokters komen echt veel vaker eetproblemen tegen hoor, en die weten precies hoe ze daarmee om moeten gaan.
Of hij nou samen met jou een oplossing gaat bedenken, of je misschien doorstuurt naar een psycholoog of zoiets, er gebeurt dan in ieder geval wel wat.

edit: Ik lees nu net een andere post van je. Ik wilde je nog even zeggen dat een dokter écht niet zal zeggen dat je je aanstelt. (als hij hem gewoon duidelijk vertelt hoe je eetpatroon is, daar heeft wel of niet dun zijn niets mee te maken.
En zo'n slecht idee is het niet om naar die gymleraar te gaan? Ik zou het gewoon doen hoor, dat vindt hij heus niet gek.

ja dat kan ook

weet ik. ik heb er ook best wel genoeg van om tegen ze te liegen of om dingen te verbergen ik wil gewoon dat het over is enzo dus ik za het toch moeten vertellen
alleen hoe
misschien idd die gymleraar. maar is ook zo lullig hij kent me heel vaag en dan kom ik ineens ''meneer wil je samen met mij tegen mijn ouders zeggen in een gesprekje dat ik een eetprobleem heb?'' (oke anders dan he)

de dokter.. tja hij mag me best naar een psycholoog sturen
hij doet maar wat ie denkt dat goed is
zolang ik maar ''beter'' word.

[Gothic]

love-THE-world schreef op 11-09-2005 @ 11:52 :
het zou idd kunnen dat het de band met m'n ouders verbeterd.. maar misschien ook juist niet? omdat ik het ze nu pas vertel ofzo.

dankje

Je kijkt zelf misschien heel snel negatief naar dingen, dat is niet gek in jouw situatie, maar de meeste mensen kijken wat positiever de wereld in. Kans is groot dat je ouders zo ontzettend opgelucht zijn dat je ze vertrouwt en dat ze je kunnen helpen. Mijn moeder vond het zo moeilijk dat ze geen idee had wat ze moest doen.
Als je het vertelt, kun je ook vertellen wat je graag van je ouders verwacht. Of je wil dat ze je troosten, met je praten en luisteren, of dat ze je gaan controleren en zorgen dat je meer gaat eten. Over die dingen kun je vast nadenken, zodat je een beetje voorbereid het gesprek in gaat. Hierdoor is het minder moeilijk, omdat er niet opeens dingen ter sprake komen waar je misschien niet op voorbereid was.

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 11-09-2005 @ 21:16 :
Maar niet uitstellen omdat je niet weet hoe je het moet zeggen hoor, dan wordt het alleen maar moeilijker

Gymleraren zijn dat soort dingen misschien wel meer gewend dan andere leraren, die gaan toch heel anders met je om in een les (hm, al klinkt het zo een beetje raar). Wat ik er maar mee wil zeggen, is dat je gymleraar hier misschien zelfs wel ervaring mee heeft. Zo gek is het niet hoor.
En het blijft lastig, aan welke leraar je het ook vraagt, dus dan kun je maar het beste diegene kiezen waarbij je je het meest op je gemak voelt.

En ik denk dat een psycholoog wel helpt.

hm vandaag denk ik weer zo van het komt vanzelf wel goed en mijn ouders hoeven niks te weten
ja dat is wel waar.. maar t is niet mijn gymleraar gewoon één gymleraar.

[love-THE-world]

Gothic schreef op 11-09-2005 @ 21:21 :
Je kijkt zelf misschien heel snel negatief naar dingen, dat is niet gek in jouw situatie, maar de meeste mensen kijken wat positiever de wereld in. Kans is groot dat je ouders zo ontzettend opgelucht zijn dat je ze vertrouwt en dat ze je kunnen helpen. Mijn moeder vond het zo moeilijk dat ze geen idee had wat ze moest doen.
Als je het vertelt, kun je ook vertellen wat je graag van je ouders verwacht. Of je wil dat ze je troosten, met je praten en luisteren, of dat ze je gaan controleren en zorgen dat je meer gaat eten. Over die dingen kun je vast nadenken, zodat je een beetje voorbereid het gesprek in gaat. Hierdoor is het minder moeilijk, omdat er niet opeens dingen ter sprake komen waar je misschien niet op voorbereid was.

ik kijk altijd overal negatief tegenaan eigenlijk
maar ja ik weet niet wat ik wil dat mijn ouders doen.
ik wil niet dat ze me gaan dwingen te eten ofzo
of dat ze ongerust worden
ik wil gewoon dat ze het weten maar er niks mee doen maar dat doen ze toch niet.

[Gothic]

love-THE-world schreef op 12-09-2005 @ 15:20 :
ik kijk altijd overal negatief tegenaan eigenlijk
maar ja ik weet niet wat ik wil dat mijn ouders doen.
ik wil niet dat ze me gaan dwingen te eten ofzo
of dat ze ongerust worden
ik wil gewoon dat ze het weten maar er niks mee doen maar dat doen ze toch niet.

Je ouders zijn nu ongeruster dan straks nadat je het verteld hebt. Want nu kunnen ze alleen maar gissen naar wat er nou is. Je sluit je af van je ouders. Terwijl als je het verteld, weten ze wat er is, scheelt een hoop. Daarnaast kunnen je ouders je iig liefde geven en laten zien dat ze het vervelend vinden dat jij je zo rot voelt.

Maar wil je uberhaupt geen hulp dan? Je zegt gelukkig te willen worden, zelf lukt dat niet, dat merk je nu...

[Yab-Yum]

Alleen een beetje avondeten is niet iets te weinig maar veel te weinig.

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 13-09-2005 @ 08:12 :
Waarom denk/dacht je dat dan?

geen idee.
ik wil gewoon kunnen eten zonder weet ik wat.
maar ik wil niet dat mijn ouders me in de gaten gaan houden
of wel
ik weet het niet meer.

[love-THE-world]

Gothic schreef op 13-09-2005 @ 08:48 :
Je ouders zijn nu ongeruster dan straks nadat je het verteld hebt. Want nu kunnen ze alleen maar gissen naar wat er nou is. Je sluit je af van je ouders. Terwijl als je het verteld, weten ze wat er is, scheelt een hoop. Daarnaast kunnen je ouders je iig liefde geven en laten zien dat ze het vervelend vinden dat jij je zo rot voelt.

Maar wil je uberhaupt geen hulp dan? Je zegt gelukkig te willen worden, zelf lukt dat niet, dat merk je nu...

ja i know.
ik denk dat ik ook wel blij ben als ze het zouden weten
ik weet alleen niet hoe ik het moet vertellen.

nee dit werkt idd niet om gelukkig te worden, ik heb me lang niet mer ZO kut gevoeld

op school ook
ik maak er gewoon overal een puinhoop van
en ik zie nu ook dat overplaatsen om die reden wel heel erg uit de hand is gelopen. t werkt toch niet.
en de leraren zijn kut
omg ik heb het zo gehad

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 13-09-2005 @ 22:00 :
Verzamel alsjeblieft gewoon wat moed, zeg tegen jezelf dat het echt moet, en ga het zo gauw mogelijk aan je ouders vertellen.
Alsjeblieft, je zit er nu alleen maar tegenaan te hikken. Daar word je toch ook niet vrolijker van?

Ik weet vrijwel zeker dat het oplucht

oke ik ga het doen.
straks denk ik
en als ik het neit alleen kan dan vertel ik het eerst tegen de mentor en misschien wil hij dan ene gesprekje met mij en m'n ouders.

oh en we gaan over 2 weken op werkweek
3 dagen
en dat wordt niks
want als er andere mensen bij zijn eet ik nog minder
en neimand weet er iets van
dus niemand kan me ook in de gaten houden,.

[fractuur]

Het is iig al heel wat dat je het zelf inziet, en er ook wat mee wil gaan doen. Stap op een docent af die je vertrouwt (al staat hij/zij helemaal niet bekend als vertrouwenspersoon (vreslijke mensen zijn dat) gewoon iemand die je mag. Dan heb je iemand met wie je je problemen kan bespreken. Je ouders zullen een keer ingelicht moeten worden, en aan jou de keus of je dat alleen wil doen of met een docent/tante/weet ik veel wie. Daarna kan je weer naar de huisarts, die je naar een huisarts of psych kan doorverwijzen. Heel veel sterkte meid!!

sterkte meid!

[love-THE-world]

dankjullie

Thoughtful schreef op 15-09-2005 @ 10:07 :
En, hoe gaat het nu?

Ik wacht af tot jij hier post dat je het verteld hebt

[Gothic]

Rammetjuh87 schreef op 15-09-2005 @ 13:28 :

misschien kun jij ook iets doen met de tips uit dit topic... en het je ouders vertellen, ipv alleen maar advies geven en zelf hypocriet het tegenovergestelde doen...

[blurred]

Ga het als de wiedeweerga aan je ouders vertellen. Je wilt niets liever, maar je durft het alleen niet. Niet durven is nooit een goede reden. Hoe je het eruit krijgt maakt niet uit, als ze het eenmaal weten zul je jezelf echt opgelucht voelen.

[Cookie]

Mee eens.

Ik had beloofd nie meer te posten maar doe het toch
alleen ff om je succes te wensen.

Succes

Gothic schreef op 15-09-2005 @ 13:58 :
misschien kun jij ook iets doen met de tips uit dit topic... en het je ouders vertellen, ipv alleen maar advies geven en zelf hypocriet het tegenovergestelde doen...

ik wens haar alleen maar sterkte en vraag hoe het met haar gaat , is dat verboden ofzo ...
en als zij dat niet wilt mag ze dat best zeggen

[love-THE-world]

Rammetjuh87 schreef op 15-09-2005 @ 22:46 :
ik wens haar alleen maar sterkte en vraag hoe het met haar gaat , is dat verboden ofzo ...
en als zij dat niet wilt mag ze dat best zeggen

nee ik vind het lief van je
jij ook sterkte

love-THE-world schreef op 16-09-2005 @ 20:41 :
nee ik vind het lief van je
jij ook sterkte

dankje wel

[love-THE-world]

oh sorry

nou het gaat eigenlijk alleen maar slechter
en ik durf niks te zeggen
tegen niemand.

ik eet nog steeds niks of alleen 'savonds een beetje
gister was ik alleen thuis en kreeg een vreetbui en at 2boterhammen en 4 koekjes, ik wou het zo snel mogelijk weer uit me hebben want ik voelde me heel erg schuldig dat ik zoveel had gegeten, en heb toen m'n vinger in m'n keel gestoken ( het gin net zo goed dat had ik lang niet meer gedaan!! ) het luchte wel op, maar ik wist ook wel dat ik het neit had moeten doen.

donderdag heb ik ook nog iets doms gedaan
ik heb voor de eerst keer laxeerpillen geslikt
ik weet dat je er niet van afvalt.
ik weet ook niet waarom ik het deed
nouja
ik dacht misschien val IK er wel van af.

tja
ik durf niks te zeggen
niet tegen m'n ouders
ook niet meer tegen mijn 2vriendinnen die er van weten.

volgende week woensdag t/m vrijdag gaan we met school op werkweek ik ben zo bang! ik eet dan nog minder omdat er zoveel mensen bij zijn.
ik denk dat ik het mijn mentor moet vertellen, zodat hij me in de gaten kan houden
want anders eet ik 3dagen niks denk ik
en daar benik zo bang voor

mja. hm kut

[dark princess]

Hey meis!

Ik denk dat je ouders het wel door hebben, die van mij hadden het ook door, nog sneller dan ik denk ik. Ik vond het ook wel meevallen eigenlijk, bij mezelf, bij anderen lijkt het altijd erger. Maar bij mij ging er een knop om toen mijn moeder ineens (we hadden er nog nooit over gesproken) zei: 'Als het zo doorgaat sturen we je naar zo'n kliniek, hoor.' Toen ben ik wel na gaan denken en langzaam weer wat meer gaan eten, waar mijn ouders bij waren, om te laten zien dat het heel goed ging. Ondertussen ging het helemaal niet goed, want ik at dan wel meer (ik kotste niet ofzo), maar de gedachten van afvallen en zo min mogelijk eten (vooral zo min mogelijk kcal.) bleef in mij.

Dus de eerste stap is wel dat je per dag iets meer kunt gaan eten, vooral groenten, fruit en vezel is erg belangrijk. Natuurlijk is het wel eng om het aan iemand te vertellen, maar het maakt het ook wel makkelijker voor jou, omdat er iemand is die je kan helpen.

Zorg ervoor dat het niet zo ver komt met jou als met mij! Ik kan nu nog steeds bijna niks eten, al 'wil' ik wel (nouja het is meer van ik weet dat ik moet) maar mijn lichaam kan bijna niks meer verdragen. Als je een hele tijd bijna niks eet, gaat je lichaam daar aan wennen en hoe langer het duurt, hoe slechter voor je lichaam (en geest!). Misschien valt je haar al uit, of misschien komt dat nog, maar als je zo doorgaat gaat het iig wel gebeuren.

Het is het beste om professionele hulp te zoeken, of om het tegen iemand van school of een kennis/vriendin te vertellen.

Sterkte in ieder geval! Ik hoop dat het gauw wat beter met je gaat.

je mag me altijd PM'en als je wilt.

[love-THE-world]

dark princess schreef op 18-09-2005 @ 19:08 :
Hey meis!

Ik denk dat je ouders het wel door hebben, die van mij hadden het ook door, nog sneller dan ik denk ik. Ik vond het ook wel meevallen eigenlijk, bij mezelf, bij anderen lijkt het altijd erger. Maar bij mij ging er een knop om toen mijn moeder ineens (we hadden er nog nooit over gesproken) zei: 'Als het zo doorgaat sturen we je naar zo'n kliniek, hoor.' Toen ben ik wel na gaan denken en langzaam weer wat meer gaan eten, waar mijn ouders bij waren, om te laten zien dat het heel goed ging. Ondertussen ging het helemaal niet goed, want ik at dan wel meer (ik kotste niet ofzo), maar de gedachten van afvallen en zo min mogelijk eten (vooral zo min mogelijk kcal.) bleef in mij.

Dus de eerste stap is wel dat je per dag iets meer kunt gaan eten, vooral groenten, fruit en vezel is erg belangrijk. Natuurlijk is het wel eng om het aan iemand te vertellen, maar het maakt het ook wel makkelijker voor jou, omdat er iemand is die je kan helpen.

Zorg ervoor dat het niet zo ver komt met jou als met mij! Ik kan nu nog steeds bijna niks eten, al 'wil' ik wel (nouja het is meer van ik weet dat ik moet) maar mijn lichaam kan bijna niks meer verdragen. Als je een hele tijd bijna niks eet, gaat je lichaam daar aan wennen en hoe langer het duurt, hoe slechter voor je lichaam (en geest!). Misschien valt je haar al uit, of misschien komt dat nog, maar als je zo doorgaat gaat het iig wel gebeuren.

Het is het beste om professionele hulp te zoeken, of om het tegen iemand van school of een kennis/vriendin te vertellen.

Sterkte in ieder geval! Ik hoop dat het gauw wat beter met je gaat.

je mag me altijd PM'en als je wilt.

stel dat ze het doorhebben, waarom laten ze het dan niet merken?

hoe lang was het bij jou al zo bezig?
bij mij iets langer dan 1jaar niet zo heel lang dus maar ik kan al niet meer ''normaal'' eten
mijn haar valt niet uit hoor. zo ver komt t heus niet..

ik zal proberen om m'n mentor het te vertellen...
dankjwel

[dark princess]

love-THE-world schreef op 18-09-2005 @ 21:01 :
stel dat ze het doorhebben, waarom laten ze het dan niet merken?

hoe lang was het bij jou al zo bezig?
bij mij iets langer dan 1jaar niet zo heel lang dus maar ik kan al niet meer ''normaal'' eten
mijn haar valt niet uit hoor. zo ver komt t heus niet..

ik zal proberen om m'n mentor het te vertellen...
dankjwel

Ik weet niet waarom ze het niet zouden laten merken als ze het dor hebben, maar het lijkt mij dat je zoiets wel door hebt als ouder...

Ik weet niet meer precies hoelang het bij mij bezig was, ik denk ook na iets van een jaar, misschien wel iets minder. Het is er bij mij in geslopen zeg maar, dus ik weet zelf niet precies wanneer het nou echt begonnen is.

Mijn haar viel toen al wel uit geloof ik en nu weer ...maar kan ook gewoon nu aan de tijd van het jaar liggen, dat weet ik niet precies, maar ik merk wel dat ik meer haar verlies dan 'normaal'.

Ik weet wel dat het moeilijk is om er met iemand over te praten, want dat deed ik zelf ook niet, maar ik denk dat het wel verstandig is. Jij bent het waard om een leuk leven te hebben en ik denk dat dat niet zo goed lukt als je jezelf blijft verwaarlozen...maar dat is mijn interpretatie.

Sterkte in ieder geval . Ik hoop dat het kamp mee valt waar je heen gaat en dat het wel een beetje leuk wordt.

knuffels

[Gothic]

love-THE-world schreef op 18-09-2005 @ 21:01 :
stel dat ze het doorhebben, waarom laten ze het dan niet merken?

hoe lang was het bij jou al zo bezig?
bij mij iets langer dan 1jaar niet zo heel lang dus maar ik kan al niet meer ''normaal'' eten
mijn haar valt niet uit hoor. zo ver komt t heus niet..

ik zal proberen om m'n mentor het te vertellen...
dankjwel

Iedere ouder denkt van zijn kind het beste. Die denkt, mijn kind heeft geen eetprobleem, want dat wil ik niet voor haar. Als ze al begint te vermoeden, dan gaat ze of die gedachte proberen overeen te laten komen met de gedachte dat ze niet wil dat jij een eetprobleem hebt, dus dan denkt ze dat het wel meevalt, ontkennen dus. Of ze gaat de fout bij zichzelf zoeken, "ik ben een slechte moeder".
Daarnaast ben jij niet open , waarschijnlijk heel gesloten, dus weten ze ook niet hoe je zult reageren als ze er wel iets over zeggen...

Wat mijn moeder deed was heel erg haar best doen om te zorgen dat er lekkere dingen in huis waren. Ik zei altijd dat ik geen trek had 's ochtends of brood niet lekker vond... dan zorgde ze bv voor krentenbrood met spijs, omdat ik dat wel lekker vond of ze zorgde voor yoghurt met muesli enz. Op die manier probeerde ze te helpen, maar ze heeft idd nooit iets gezegd, omdat ze het niet zeker wist en omdat ik totaal me had afgesloten van haar...

Maar toen ik het uiteindelijk alles verteld had aan m'n ouders was ik zo ontzettend opgelucht, zo blij dat ik niet meer hoefde te liegen en dat er mensen waren om me te troosten. En ik wilde absoluut niet door mn ouders getroost worden, maar dat moet groeien. Als je je zo lang afsluit voor mensen, moet je dat weer opnieuw opbouwen, maar ik vind het echt zo ontzettend fijn dat ik weer met ze kan praten, dat ze me helpen met dingen enz...

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 18-09-2005 @ 22:56 :
Steeds als ik weer een stukje van je lees, krijg ik helemaal de kriebels Je weet zelf heel goed dat je veel te weinig eet, dat het slecht met je gaat, dat je je ongelukkig voelt, en toch vertel je er niemand over.

Is er echt geen mogelijkheid om het toch aan die gymleraar te vertellen? Of aan je mentor inderdaad. Die hoeft het heus niet meteen aan je ouders te vertellen, maar dan kan hij inderdaad op het kamp een beetje op je letten.

*knuffel* en ga alsjeblieft met iemand praten.

ik kan het niet zeggen tegen niemand ik heb het wel geprobeerd.
nouja 2vriendinnen weten het!! en 1 van m'n vriendinnen had me meegenomen naar m'n mentor vorig jaar, dus ja hij weet het ook alleen zie ik hem nu nooit meer
en de afdelingsleidster van dit jaar weet het ook. dus is het dan nog wel nodig dat mijn mentor het weet? ja is wel fijn voor met kamp eigenlijk.. mja het is zo, dan weet hij het de rest van het jaar ook.. weet niet of ik dat zo fijn vindt

[love-THE-world]

dark princess schreef op 19-09-2005 @ 11:46 :
Ik weet niet waarom ze het niet zouden laten merken als ze het dor hebben, maar het lijkt mij dat je zoiets wel door hebt als ouder...

Ik weet niet meer precies hoelang het bij mij bezig was, ik denk ook na iets van een jaar, misschien wel iets minder. Het is er bij mij in geslopen zeg maar, dus ik weet zelf niet precies wanneer het nou echt begonnen is.

Mijn haar viel toen al wel uit geloof ik en nu weer ...maar kan ook gewoon nu aan de tijd van het jaar liggen, dat weet ik niet precies, maar ik merk wel dat ik meer haar verlies dan 'normaal'.

Ik weet wel dat het moeilijk is om er met iemand over te praten, want dat deed ik zelf ook niet, maar ik denk dat het wel verstandig is. Jij bent het waard om een leuk leven te hebben en ik denk dat dat niet zo goed lukt als je jezelf blijft verwaarlozen...maar dat is mijn interpretatie.

Sterkte in ieder geval . Ik hoop dat het kamp mee valt waar je heen gaat en dat het wel een beetje leuk wordt.

knuffels

ben je nu nog steeds niet goed bezig dan..?

mijn haar valt wel meer uit als normaal maar ik dacht/denk dat het gewoon kwam omdat het herfst wordt ofzo

ik zal het proberen. echt waar hoor want ik wil zelf ook dat ik niet altijd elke dag 10 x op de weegschaal hoef staan en zo blij ben als ik minder weeg
en ik wil ook weer eens gewoon normaal iets eten op een dag zonder gelijk te denken dat ik nog dikker wordt en dus niet wil eten.
ik wil gewoon normaal zijn

dankjwel

[zus]

love-THE-world schreef op 19-09-2005 @ 16:25 :
mijn haar valt wel meer uit als normaal maar ik dacht/denk dat het gewoon kwam omdat het herfst wordt ofzo

Ja, ik was ook al bezorgd, maar het komt waarschijnlijk gewoon door de tijd van het jaar..

[love-THE-world]

Gothic schreef op 19-09-2005 @ 15:08 :
Iedere ouder denkt van zijn kind het beste. Die denkt, mijn kind heeft geen eetprobleem, want dat wil ik niet voor haar. Als ze al begint te vermoeden, dan gaat ze of die gedachte proberen overeen te laten komen met de gedachte dat ze niet wil dat jij een eetprobleem hebt, dus dan denkt ze dat het wel meevalt, ontkennen dus. Of ze gaat de fout bij zichzelf zoeken, "ik ben een slechte moeder".
Daarnaast ben jij niet open , waarschijnlijk heel gesloten, dus weten ze ook niet hoe je zult reageren als ze er wel iets over zeggen...

Wat mijn moeder deed was heel erg haar best doen om te zorgen dat er lekkere dingen in huis waren. Ik zei altijd dat ik geen trek had 's ochtends of brood niet lekker vond... dan zorgde ze bv voor krentenbrood met spijs, omdat ik dat wel lekker vond of ze zorgde voor yoghurt met muesli enz. Op die manier probeerde ze te helpen, maar ze heeft idd nooit iets gezegd, omdat ze het niet zeker wist en omdat ik totaal me had afgesloten van haar...

Maar toen ik het uiteindelijk alles verteld had aan m'n ouders was ik zo ontzettend opgelucht, zo blij dat ik niet meer hoefde te liegen en dat er mensen waren om me te troosten. En ik wilde absoluut niet door mn ouders getroost worden, maar dat moet groeien. Als je je zo lang afsluit voor mensen, moet je dat weer opnieuw opbouwen, maar ik vind het echt zo ontzettend fijn dat ik weer met ze kan praten, dat ze me helpen met dingen enz...

oke, dat zou inderdaad zo kunnen zijn. Ik denk dat ik als ik oooit kinderen krijg ook denk nee dat kan mijn kind niet hebben ofzo. en ik ben idd nogal gesloten dat maakt het ook niet makkelijker misschien dat ze ook bang zijn dat ik boos word ofzo als ze het vragen.. en dat ik het dan toch ontken dus dat ze het niet eens proberen.

hm oke thnx
ik za er nog eens over na denken
want ik had het idee al weer uit m'n hoofd gezet namelijk

[Vogelvrij]

zus schreef op 19-09-2005 @ 16:28 :
Ja, ik was ook al bezorgd, maar het komt waarschijnlijk gewoon door de tijd van het jaar..

Het kan natuurlijk wel door je eten komen en ook door de tijd van het jaar, maar volgens mij ligt het bij mij heel erg aan hoeveel stress ik heb, want ik had het een paar maanden terug heel erg (eindexamen) en nu weer een beetje (begin studie en zo).

Zolang je geen kale plekken hebt of zo, valt het volgens mij nog wel mee

[zus]

Vogelvrij schreef op 19-09-2005 @ 16:37 :

Zolang je geen kale plekken hebt of zo, valt het volgens mij nog wel mee

Precies, want dan weet je zeker dat het niet meer door de tijd van het jaar komt

heb je het al verteld?

xx

[love-THE-world]

Thoughtful schreef op 22-09-2005 @ 12:26 :


Sorry voor de up, maar ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat

maakt niet uit

Rammetjuh87 schreef op 22-09-2005 @ 16:42 :
heb je het al verteld?

xx

ik heb het tegen m'n mentor gezegd ja
hij schrok wel toen hij wist dat ik het was, mijn vriendin was mee en had het vorig jaar tegen hem gezegd omdat hij toen haar mentor was ofzo?, nouja hij wist dus niet dat ik het was maar sinds eergister dus wel
nouja
we hebben nog niet echt erover gepraat
een beetje maar
maar daar gata het ook niet om
ik ben blij dat ik woensdag als ik op werkweek ga iig een beetjein de gaten wordt gehouden
want ik ben gewoon bang dat ik niks eet.

knap hoor dat je het hebt verteld

ennuh probeer ook te genieten op die week
en zeg gewoon tegen je vriendin of mentor als je iets dwars zit

[love-THE-world]

nouja ik zelf heb het niet gezegd
heeft m'n vriendin gedaan
ik kon het niet

dankjewel
zal ik doen

[Gothic]

love-THE-world schreef op 22-09-2005 @ 17:27 :

nouja ik zelf heb het niet gezegd
heeft m'n vriendin gedaan
ik kon het niet

dankjewel
zal ik doen

mooi, de 1e stap richting gezond en gelukkig worden is gezet. Hou dit vol zo. En probeer met je mentor (en vriendin) een plan te maken om bv je ouders in te lichten en verder hulp te zoeken...

Goed dat het nu eindelijk verteld is... voelde je je niet een beetje opgelucht?

[love-THE-world]

Gothic schreef op 22-09-2005 @ 17:34 :
mooi, de 1e stap richting gezond en gelukkig worden is gezet. Hou dit vol zo. En probeer met je mentor (en vriendin) een plan te maken om bv je ouders in te lichten en verder hulp te zoeken...

Goed dat het nu eindelijk verteld is... voelde je je niet een beetje opgelucht?

ik weet niet meer zeker of ik dat nog wel wil
maar
ik denk erover na ja

jawel een beetje wel
aan de andere kant juist niet
want hij zal me nu wel het HELE jaar in de gaten houden en niet alleen op werkweer
maar
het luchte wel op.

love-THE-world schreef op 22-09-2005 @ 17:27 :

nouja ik zelf heb het niet gezegd
heeft m'n vriendin gedaan
ik kon het niet

dankjewel
zal ik doen

dat maakt toch niet uit het gaat erom dat hij het weet,
ik vind het heel goed van je!

[love-THE-world]

Rammetjuh87 schreef op 22-09-2005 @ 20:49 :
dat maakt toch niet uit het gaat erom dat hij het weet,
ik vind het heel goed van je!

dat is waar denk ik
dankje

en jij?
hoe gaat het met jou?

[dark princess]

Ik ben wel trots op je hoor! Goed dat je mentor het nu weet, je zegt wel dat je het zelf niet gezegd hebt, maar je hebt wel zelf de stap gezet om erheen te gaan, goed van je!

Ik hoop dat die week een beetje leuk wordt voor je en daar kan je niet op de weegschaal, dat scheelt ook weer...of juist niet, maar ik hoop van wel.


Ik zelf eet nu wel gewoon, neem zelfs ook tussendoortjes enzo! Dat vind ik wel goed van mezelf, maar ik heb net een stroopwafel op en nu voel ik me wel een vreetzak en zit onbewust wel steeds te bewegen , maar ben nog niet de trappen op en af gerend .

Bij mij ligt het er helemaal aan hoe ik me voel en wat voor dag ik heb gehad, met hoe het met mij en mn eetpatroon (vooral de gedachten eigenlijk) gaat. Nu heb ik twee rotdagen achter de rug op school, dus dan heb ik weer de gedachten enzo en voor de rest gaat het over het algemeen goed . Maar ik kom nu niet meer aan, maar ik val ook niet meer af, dus dat is wel goed, ik wil ook niet meer afvallen. Het is bij mij meer dat ik heel veel niet meer kan eten, omdat mijn lichaam het niet kan verdragen, maar ook dat gaat steeds wat beter .

Ik hoop dat jij over een tijdje (ik hoop heel snel) ook kan zeggen dat het beter gaat, het hoeft niet gelijk perfect te gaan enzo, maar als je maar aan jezelf merkt dat het beter gaat.

Houd je ons een beetje op de hoogte?