[quasi-filosofisch schrijven] Dit ben ik.

[Type]

*Zucht*

CKV opdrachten zijn vervelend... Ach, ik was weer eens quasi-filosofisch bezig, en heb ondertussen nog eens huiswerk gedaan ook... I rule...

Veel plezier, hoop ik.

Dit ben ik


Tja, dan ga je je toch afvragen. "Wie ben ik? Wat ben ik?" Ben ik slechts een stoffelijk omhulsel, maakt mijn karakter mij, of is het een compilatie van deze twee, een samensmelting van mijn uiterlijk en mijn denken. En hoe onlosmakelijk zouden deze met elkaar verwoven zijn?

Ik zou graag willen zeggen dat ik een idee ben, een abstracte vorm, een peroonlijkheid, een karakter. Want het is tenslotte het innerlijk dat telt, niet? Maar ook ik kom niet zonder mijn fouten, en derhalve heb ook ik dit lichaam aangemeten gekregen. Ik ben dus, zonder twijfel, een mens met hart en nieren.
Ik ben een levend wezen, ik voel, ik denk, ik maak fouten. Ik kom met een eigen uiterlijk, mening, houding, zelfs een ingegoten set normen en waarden. Ik kom zonder garantie, zonder handleiding, je moet me maar nemen zoals ik ben, en kijken hoe ik reageer onder welke soort situatie.
Ik ben onvoorspelbaar, idealistisch, wat mij weer voorspelbaar maakt, ik zit vol tegenstellingen, daarentegen reageer ik ook weer logisch, wat weer een tegenstelling is.
Ik denk, maar reageer impulsief, en denk soms impulsief te reageren. Ik heb mijn eigen ideeën, mijn eigen manier van doen.
Ik ben koppig, egoïstisch, ik denk voor het individu, en denk daarbij het liefst aan mijn eigen persoontje. Ook een individu, maar hoewel ik hetzelfde ben, ben ik anders. Anders dan de rest van de wereld. En ik zie mijzelf als anders. Want ieder interpreteert weer andere dingen op andere manieren.
Ik voel wat een ander niet voelt, of voel hetzelfde, maar op een ander tijdstip, wat mij uniek maakt, door unieke ervaringen. Zo uniek dat ik dezelfde structuur heb als een ander, en toch alleen mezelf ben.
Ik ben een denker, een masochist, want het denken doet mij pijn. Het doet mij pijn er achter te komen dat ik alleen sta, want ik ben uniek. Ik ben alleen, want ik leef alleen. En ik leef op mijn eigen manier.
Ik ben filosoof, doch ik sta met mijn beide benen op de grond, want ik ben realist, en wil overleven. Ik ben romanticus, doch sta met beide benen op de grond, want ik besef me ook dat er geen plaats meer is voor de romanticus in deze individualistische wereld, en ik besef me dat ik geen plaats wil creeëren in mijn wereld voor de ander, want ik leef alleen, want ik ben uniek. Ik ben koppig, doch geef soms toe, want ben realist, en wil overleven.

Ook ik kom niet zonder character flaws, ik ben een dromer. Maar is dat een fout? De droom maakt het leven draaglijk, want "Only in their dreams can men be truly free, 't was always thus, and always thus 't will be." -Keating
Maar ook ben ik dualist, wat aangegeven wordt door het feit dat ik na Keating me meteen vergrijp aan een andere zin. "Show me a heart unfettered by foolish dreams, and I'll show you a happy man."


En hoewel ik vol zit met dualisme, realisme, romantiek, idealisme, egoisme en god weet wat, kan ik toch zonder gevaar zeggen: Ik ben.


Dat zal toch wel een voldoende opleveren, of niet?

[Vlooienband]

Dit is echt wel goed voor een voldoende.
Het is echt Jerry springer/Oprah: the final thought komt goed uit.
Tof.


Spelling, stijl:

Het viel me op dat je zowaar elke alinea begint met "ik."
Da's niet netjes, dat kan toch wel beter?

Ook sla je ons op het einde om de oren met 'ingewikkelde' termen, wat je zou kunnen omschrijven als stijlbreuk.

"Ben ik (...) mijn denken."
De punt moet een vraagteken zijn.
Die twee citates kan je mooier verpakken in de tekst, zet het curfies, tussen een witregel of twee, want: als je het echt met die uitspraken eens bent, heb je er respect voor en zet je het mooi neer.


Wis en waarachtig, deze opdracht heb ik ook moeten doen.

[Ieke]

Geweldig Scimmia heeft de foutjes er al uitgehaalt, dus dat ga ik niet nog eens herhalen. Je hebt een hele mooie stijl in dit verhaal, die zinnen Ik vind hem erg goed.

[Type]

Scimmia schreef:
Het viel me op dat je zowaar elke alinea begint met "ik."
Da's niet netjes, dat kan toch wel beter?

Ook sla je ons op het einde om de oren met 'ingewikkelde' termen, wat je zou kunnen omschrijven als stijlbreuk.

Maar als je het leest als een snelle opsomming, dan kan dat wel. Elk punt dat je opsomt begint weer met een "ik"
En aangezien het de tekst verder niet saai maakt, maakt dat neit zo veel uit.

Het is geen verhaal he, het gaat om mij, om wie ik ben, en dat som ik dan ook op.

De tweede: al die 'ingewikkelde termen' heb ik al behandeld in de tekst zelf, kijk maar eens goed.