Onzekerheid/blozen.

Hoi allemaal,

De laatste tijd ben ik overdreven onzeker en moet ik al blozen als iemand gewoon naar me kijkt of een gesprekje begint. Dit is eigenlijk de laatste tijd alleen maar erger geworden geloof ik.

Vroeger was ik wel zelfverzekerd/vrolijk/had een eigen mening en durfde dat ook te laten weten, maar sinds de pubertijd is dat enorm afgezwakt.

Ik hield toen van metal(nu nog steeds overigens) en droeg skatekleren, waardoor veel me sowieso al raar aankeken geloof ik. Ook was ik toen juist best druk. Maarja, mensen vonden me blijkbaar raar en dat trok ik me erg aan. Later was de thuissituatie ook niet bepaald leuk(ouder kreeg kanker, genas wel en moeder had geen leuke vriend om het zo maar te zeggen). Naja, in de 3e/4e werd de onzekerheid geloof ik wel weer minder, maar daarna was ik zo dom om in een stad erg ver weg van mijn ouderlijk huis te studeren en daar woon ik inmiddels dus ook al op kamers. Ook daar werd ik raar aangekeken en maakten mensen flauwe opmerkingen enzo. Op het laatst had ik zelfs een soort van ruzie met mijn enige 2 echte vrienden uit die klas (beste vriend en beste vriendin kregen wat, terwijl ik die ene jongen ook leuk begon te vinden en die vriendin juist minder aardig). Nu vind ik het niet meer erg en kunnen we goed opschieten, MAAR:

Ik doe inmiddels een andere opleiding. Daar gaat het qua cijfers wel beter, maar blijkbaar heeft dat gedoe van vorig jaar nog steeds effect op me, want ik moet al blozen als iemand maar naar me kijkt en ik boor mezelf steeds de grond in en ga me verontschuldigen als iemand wat vraagt over me. Ik wil hier echt vanaf komen. Het liefste zelf, want ik heb eigenlijk geen zin in zo'n assertiviteitscursus. Denk ook wel dat ik het zelf aan zou kunnen, aangezien ik op de een of andere manier toch wel een vechtertje ben.

Mijn vraag: Heeft iemand tips om hier iets aan te doen en is er herkenning? Hoe kan ik weer zelfverzekerder worden en mezelf lief gaan vinden en vrolijk zijn? Hoe weet ik het verschil tussen een grapje of dat iets gemeen is bedoeld? En ook vooral: Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet meer bloos?

Ik wil nu zelfs al een verontschuldiging geven voor m'n warrige verhaal.

Bedankt alvast.

[*oma*]

Gewoon negeren, dan gaat het vanzelf over.

Ik heb ook weleens 'bloosperiodes' en dan denk ik vantevoren al dat ik niet moet gaan blozen en dan gebeurd het juist. Blozen is juist goed, dat betekend dat je op de hoogte bent van wat wel en niet kan in sociale situaties. Maar goed, als je teveel bloost, gaat dit denk ik niet op. Dus; gewoon niet aan denken.

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik denk dat *oma* wel een goed punt heeft: juist door er zo mee bezig te zijn is de kans op blozen groter.

Hoe je weer zelfverzekerder kan worden, is lastig te zeggen. Ben je in alle situaties onzeker? Ben je ergens specifiek bang voor of is het meer aan algemene verlegenheid?
Als je weet waar je precies onzeker over bent, kan het helpen om dat soort gedachtes juist uit te dagen. En iig niet meegaan in die onzekerheid. Als je bijv. bang bent dat je niets leuks te zeggen hebt en daardoor je mond houdt, dan kom je nooit van die onzekerheid af.

En indien het verder gaat dan wat onzekerheden etc. en je hebt echt een laag/verstoord zelfbeeld, dan zou je altijd kunnen overwegen om met een psycholoog te gaan praten (maar ik ken je situatie niet goed genoeg om te weten of dat nodig/wenselijk is).

[Hernuel Fan]

ik ben vorig jaar enorm gegroeid in minder onzeker zijn dus ik zit even te denken waardoor dat gekomen is.

Ik leerde mezelf kennen. Ik kwam erachter wat mijn dromen waren en mijn talenten, hoe ik mij gedroeg tegenover anderen, wat anderen leuk en minder leuk aan me vonden, wat ik leuk en minder leuk vond aan anderen, wat ik goed kon en minder goed kon. De volgende stap was dat ik mijn talenten en de leuke dingen in mijn omgang met anderen erg ging waarderen, ik ging eigenlijk mezelf waarderen, ik vond mezelf leuk, omdat ik inzag dat ik leuke eigenschappen had.

Ik was nog steeds wel kritisch op mijn negatieve eigenschappen en daar wordt ik af en toe nog wel eens onzeker door, maar dan herinner ik mezelf er aan dat ik mij in het geheel graag mag.

Alle mensen hebben nat. positieve en negatieve eigenschappen, alle mensen hebben hele mooie dingen, en toch vind je sommige mensen niet leuk, omdat zijn combinatie van mooie en minder mooie dingen niet bij je past, maar meestal past je eigen combinatie van mooie en minder mooie dingen wel bij je, omdat ze jou zijn. Net als dat je een goede vriend een tof persoon kan vinden om zijn haar eigenschappen kun je ook jezelf tof vinden om jouw eigenschappen. Heel erg simpel eigenlijk.


om een lang verhaal kort te maken:
1) ik leerde mezelf kennen
2) ik kreeg feedback aan anderen waaraan ik me kon spiegelen

1) ga bedenken wat je dromen zijn en wat je van dingen vind, doe een DISC test of een andere persoonlijkheidstest
2) ga met anderen praten over jou. Vraag een paar mensen die je vertrouwt wat ze tof aan je vinden, als brainstormen zegmaar, en bedenk vervolgens zelf wat jij nu eigenlijk tof aan jezelf vind.

En als je eenmaal je zelf tof vind dan maakt het steeds minder uit wat anderen van jou vinden.

Bij de dingen die jij hebt die anderen niet leuk vinden denk je gewoon:
- Ik vind dit wel leuk aan mezelf en ik vind het niet leuk aan jou dat jij dat níet hebt.
- Ik vind dit ook niet leuk aan mezelf, maar ik heb wel nog een heleboel andere toffe eigenschappen, en aan deze moet ik gewoon nog even werken.

Verder moet je inderdaad ook weer niet teveel bezig zijn met jezelf. Het is iets van deze tijd om jezelf helemaal uit te gaan spitten. het is wel goed, maar het kan ook juist leiden tot negatief narcisme: verdrinken in je eigen negatieve gedachtes over jezelf.

Bedankt voor de reacties!

Idd is het beter om niet aan het blozen te denken, want dan gebeurd het ook niet. Alleen is dat wel lastig, maar ik ga het toch proberen.

Ik ben altijd bang dat ik alles fout doe en dat anderen mij niet aardig vinden/lelijk vinden enz. Dit gevoel is misschien versterkt omdat ik nu op kamers zit en nauwelijks iemand ken. Hier heb ik dus nog niet echt vrienden (ik zit al een tijdje op kamers trouwens), want al mijn vrienden van "vroeger" zijn in de omgeving gaan studeren. Het is ook lastig dat ik al mijn écht goede vrienden via school heb leren kennen. Ik probeer nu wel meer mee te doen in de klas en wat spraakzamer te zijn enz.

Mja, van mijn zelfbeeld is idd niet erg veel meer over. Komt misschien ook dat het 6 jaar lang niet bepaald fijn was in de klas om het zo maar te zeggen. Vroeger was ik namelijk wel best zelfverzekerd. Ook ging het thuis niet zo lekker. Mijn moeder kreeg kanker en een stomme vriend (ging vreemd terwijl mijn moeder in het ziekenhuis lag en ging dreigen enzo). Ik kon toen niet goed over mijn problemen praten en werd erg stil en in mezelf gekeerd. Later werd ik wel weer wat opener, maar stil en in mezelf gekeerd zijn is altijd wel gebleven.

Idd een goede tip om je positieve kanten te gaan benadrukken. Het is een fijn gevoel om jezelf/een eigenschap van jezelf te waarderen.

Ik heb net nog in een boek gelezen (survival of the prettiest van Nancy Etcoff) dat blozen juist erg sexy is en staat voor gezondheid.