Hallo allemaal.
Ik heb een brief geschreven aan mijn oude beste vriendin, waarmee ik twee keer op vakantie ben gegaan naar het buitenland, en ontzettend verliefd op ben geworden. Sinds ik haar heb laten weten verliefd te zijn, hebben we nauwelijks contact meer.
Zal ik hem versturen of niet?
‘Sander, je kan alles tegen me zeggen, dat weet je toch.’ Dit heb je meerdere keren tegen me gezegd, en ik was er ook van overtuigd. Ik vind het echt heel pijnlijk dat je aan mijn oprechtheid twijfelt als ik besluit eerlijk te zijn over mijn gevoelens. Ik schreef dat ik me nog nooit zo rijk heb gevoeld als in Madrid, maar dat naarmate we in Nederland veel ondernamen, het gevoel alleen maar sterker werd. ‘Ik denk dat je je vasthoudt aan een beeld uit angst en verveling.’ Ik denk niet dat je weet hoeveel pijn ik hiervan heb gehad. Verliefdheid is ergens op gebaseerd, en dat wilde ik demonstreren.Je hebt duidelijk laten merken mijn gevoelens totaal niet op prijs te stellen. Je gevoel uiten betekent dat je je uiterst kwetsbaar opstelt. Ik verwachtte ook niet dat je me uit blijdschap om de hals zou vliegen, dat hoeft ook helemaal niet, maar zo een reactie zonder enige argumentatie heeft me echt heel erg gekwetst. Het geeft immers weer hoe je over mij denkt. Nu is mijn gedrag bestempeld als ‘vasthouden aan een beeld’, ‘niet uitnodigend’ en ‘verongelijkt’, maar hoe moet ik zo’n reactie dan noemen?
‘Je bent mijn beste vriendje, en echte vrienden zijn er maar weinig.’ Dit zei je tegen me in november, sindsdien heb ik je nog maar 2 keer gezien. Nu weet ik ook wel dat mensen uit elkaar groeien, maar dat is volgens mij hier niet het geval. Uit elkaar groeien is een geleidelijk proces waarin je elkaar steeds minder gaat zien. Nadat ik je van mijn verliefdheid heb laten weten, hebben we elkaar niet meer gezien of gesproken. Dat is niet uit elkaar groeien, maar eerder een radicale omslag. Jij vindt er niets ergs aan, schreef je, ik ben er kapot van. Nu wil ik nog wel even zeggen dat ik zo graag met je omging, niet alleen vanwege mijn verliefdheid, maar ook omdat je gewoon zo een fijn en lief persoon bent. En dat vind ik nog steeds. Des te meer pijn doet het dat als ik laat merken dat ik het graag wil uitpraten, omdat het voor mij duidelijk heel belangrijk is, dat jij liever hebt dat ik mijn vragen naar je mail, omdat dat makkelijker is.
Je schreef dat je je ongemakkelijk voelde in mijn bijzijn. Blijkbaar stelde ik jouw aanwezigheid meer op prijs dan andersom. Sorry als ik mijn aanwezigheid aan je heb opgedrongen. Dat is echt nooit de bedoeling geweest. En was dat ook al het geval met Avignon? Maar je moet weten dat ik het simpelweg heerlijk vind om met jou om te gaan, iets te ondernemen. Op alledaagse dingen zoals naar de stad gaan, kon ik me al echt een week van te voren enorm verheugen. Dan werd ik ’s ochtends ook zo blij - en vaak veel te vroeg - wakker. Er kwamen altijd onverwachts leuke dingen. Want ik wist dat als het met jou zou zijn, dat het toch wel heel leuk zou worden. Althans, dat ik het heel erg leuk zou vinden.
‘Het leukste van de vakantie? Dat was jij. Dat meende ik ook, oprecht. Met iemand samen op vakantie gaan is toch wel een teken dat het goed zit tussen twee vrienden. ’s Avonds met het gasbrandertje - op het gras aan de Rhône - ons eten bereiden. Of in Amsterdam een ijsje eten. ‘Uit elkaar gegroeid’ is een kreet waar ik geen vrede mee heb. Lieve *censuur*, ik wil je helemaal niet kwijt.
Tot slot een liedje dat je Zonder Twijfel kent, het tweede deel van het ons welbekende refrein van Don’t Speak:
I really feel
That I’m losing
My best friend
I can’t believe
This could be
The end
Cynisch, het cirkeltje is rond. Maar ik hoop met heel mijn hart dat dat niet het geval is. Want *censuur*, je bent een heel bijzonder persoon.
Liefs Sander
|