|
Ik zat 2 uur in de trein en ik had een kladblok mee en op een gegeven moment ging ik schrijven en schrijven, dit kwam eruit, ik weet alleen of ik het moet sturen of niet naar mijn ex-vriendin.. Het is een lange brief en als je geen interesse hebt om het te lezen of mij raad te geven, laat dan alsjeblieft de reactie ook zitten...
Ik heb haar al uit mijn hoofd gezet, tenminste zo ver als, dat ik weer opnieuw kan beginnen, maar ik vind het jammer zoals we nu doen tegenover elkaar..
Al bedankt!
-----------------------------------------------------------------------------------
Heej meisje,
Hoesy?
Om maar gelijk met het probleem in huis te vallen. Ik vind het erg dat het contact tussen ons op zo`n hardnekkige manier verbroken is en tegengehouden word. Later als je wat ouders bent, volwassener word, zal je me toch in vele zaken gelijk geven. Nu zul je denken, ach wat een gek, denk je nou echt dat ik naar hem luister. Je haat me, je stopt me weg, goed van je! Maar niet altijd de juiste manier. Vooral dat je me schuldig maakt aan iemand eigenen en domineren doeot me pijn. Ik beken ik ben fout geweest dat mag je gerust weten. De eerste paar maanden dat wij een "relatie" hadden ging fantastisch. Beide hadden we een echt keigave tijd, veel gelachen. Daarna ging het minder door beide, van jouw kant zal ik het nooit weten, van mijn kant weet ik het al een hele tijd,, ik wilde je niet kwijtraken, daar was ik bang voor. Daarom kwam er ook altijd een heel verhaal rond als ik weer eens begon. Ja, ik begon inderdaad. Ik miste niet zaols ik toen zei een kusje hier en een kusje daar, je hand die de mijne vasthield, nee ik durfde het nooit te zeggen, te verwoorden. Ik begon na die paar maanden, één ding te missen, ja maar één ding, je liefde, liefde die ik de eerste maanden volop kreeg, maar toen snel verdween, ik mist de glinstering in je ogen als je me aan keek, ik miste de glimlach op je gezicht als ik voor de deur stond, miste je vrolijke kwebbel als je weer langskwam.
De laatste maanden was het één en al probleem, waar jij en de mensen in je omgeving niets aan kunnen doen. Het is het lot, ik ben niet gelovig, dat weet je, maar er moet iets boven ons zijn enn ik weet zeker dat diegene wilt dat we leren van onze fouten, ons eigen en anderen vergeven en doorgaan om de fouten die we gemaakt hebben niet nog eens te maken.
Meis, je hebt een hele lieve moeder en zeker ook een lieve vader, beide zijn ze heel anders in denken en handelen, dat heb ik zelf kunnen zien, maar beiden geven ze enorm veel om je, wees er zuinig op. Ik weet het, je hebt misschien niet de perfecte jeugd gehad, niet alles met voorspoed, waar niemand wat aan kan doen, maar ik hoop voor je meis dat alles gauw weer in orde is en dat je het rustig op een rijtje kan zetten. Je verdien het. Wat ik ook hoop is dat je in de toekomst ook kijkt naar je eigen fouten, want niemand is perfect, ook jij niet, helaas. Ik heb van mijn fouten geleerd. Je had gelijk ik zag niet ze niet meteen voor me, je hebt tijd nodig om je fouten in te zien, ik had misschien jou niet moeten proberen aan mij aan te laten passen, dat had jijzelf moeten doen, uit je eigen wil, uiut liefde en ik legde het misschien volgens jouw op, miscshien was het zo, maar ik wilde je niet verliezen, ik gaf zoveel om je ook al ging het niet meer lekker, ik ben niet juist geweest, ik had het meeen moeten zeggen toen ik het voelde, maar toen keek ik er anders tegenaan.
In jullie huis regeert er nu enige haat tegen mij, je kan wel beweren van niet, maar ik merk het. Ik hoef geen rrelatie of band meer te onderhouden met één van jullie. Jammer daarintegen vind ik het wel. Onze "relatie" was niet keilang, toch heb ik goed kennis gemaakt met jouw familie en kennissen. In die korte tijd heb ik veel gezien/gedaann en afgepraat. Ik heb geen haat tegen jouw familie, het was ons probleem en niemand ander shad zich daar aan te storen. Met je vader heb ik normale omgang, ik kom er niet meer dagelijks, laat staan wekelijks, maar we blijven wel vriendelijk tegen elkaar doen. Met je moeder precies hetzelfde, ik zou er graag "goededag" tegen willen blijven zeggen, een praatje maken. Maar soms zie ik je moeder niet en heb er dan geen erg in, maar als ik het in de gaten heb zal ik altijd wat zeggen. Ik maak niemand van jouw familie zwart in mijn kring van vrienden, familie, niet jij, niet je mams en paps. Jullie zijn allemaal erg goed voor me geweest en ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld als bij jullie. Jouw familie is erg open en vrij, het voelde fijn.
Waarom schrijf ik dit allemaal? Mja, gevoelens opschrijven kan geen kwaad, toch? Dit is geen hopeloze laatste actie trouwens. Ik heb al iemand ontmoet die mij keileuk vind en ik haar ook, bij de modeshow, 19 jaar en past misschien wat beter in mijn leeftijdscategorie. Het probleem is dat ik misschien nu toch wel vrijgezel wil blijven, maar whatever dat is mijn zorg. Ik probeer haar nu eerst beter te leren kennen en niet gelijk in het diepe te springen, wat denk ik bij ons wel het geval was.
Ik hoop dat als je deze brief helemaal hebt gelezen begrijpt wat mijn bedoeling hiervan is. Ik ga er geeneens meer vanuit dat wwij ooit nog iets van aantrekkingskracht in elkaar zullen vinden, zeker weten doe ik nooit, het lot kan je overal brengen. Wat ik wil bereiken met deze brief is dat je de haatgevoelens die nu tegen me hebt, het "negeren", misschien weglaat en hopelijk over een tijdje als je tegen je nieuwe vriendje over mij praat ook goede herrineringen boven haalt. Ik hoop dat we in de toekomst nog een gezellig kunnen praten/winkelen als vrienden.
Ik hoop dat je gauw een net zo`n goede jongen of een beter iemand als mij vind, maar zonder de bostingen en minpunten die jij in me zag..
"hoeveel je verdiend merk je dan vanzelf wel"
Wat je met deze wilt dooen mag je zelf weten, je mag hem gelijk in de prullenbak doen, maar onthou je verleden gooi je niet weg in een prullenbak, het is een stuk van je leven. Door je verleden word je gevormd..
Je hoeft op mijn brief niet te antwoorden, dat ligt geheel aan jouw....
Succes..
Laatst gewijzigd op 03-10-2004 om 19:50.
|