vader, depressiviteit, help!

[Augustus]

Inleiding:
Mijn vader is al depressief sinds ver voor mijn geboorte.
Ik heb geleerd te leven met zijn "ups en downs", helaas beginnen de downs de laatste jaren steeds vaker plaats te vinden en de uiterst depressieve periode's volgen elkaar telkens sneller op. Om de depressiviteit te onderdrukken en normaal z'n werk te kunnen doen slikt hij wel antidepressiva, prozac. Helaas begint deze ook tegen hem te werken. De doses prozac worden ook telkens hoger. Twee jaar geleden heeft hij al door middel van pijnstillers en prozac een zelfmoordpoging begaan in een zeer depressieve periode. Ik heb hem thuis in een kritieke toestand aangetroffen en daarna onmiddelijk onze huisarts opgebeld.
Na deze poging heb ik een aantal maal met hem over zijn zelfmoordpoging gesproken. Hij heeft me duidelijk gezegd dat hij nooit zou kunnen beloven het nooit meer te doen.
Na een "vrij rustige" 2 jaar beginnen zijn depressies de afgelopen maand weer zeer ernstig te worden. Hij uit zijn depressiviteit door zichzelf in een deel van de huiskamer, wat afgeschermd is door een kamerscherm, af te sluiten van alles en iedereen en op een absurd hoog volume muziek te luisteren. (wat door van 's middags tot 's avonds/'s nachts 1 uur kan duren) Tijdens de periode waarin hij zich afzonderd kan niemand ook maar 1 zinnig woord uit hem krijgen, zelfs niet wanneer hem gevraagd wordt of hij nog koffie o.i.d. wil (wat hij normaal zeer op prijs stelt). Wanneer hij zich door onze aanwezigheid (die van mijn moeder, mijn broertje en ik) te gestoord voelt gaat hij ook nog eens verbaal agressief gedrag vertonen, waarbij woorden als "lul" "mongool" "kut" e.d. veel voorkomen. In sommige gevallen gaat hij ook met zijn auto weg zonder te zeggen waarheen of wanneer hij terugkomt.
Deze, en vorige, week is hij weer zoals ik hierboven beschreef en als ook maar 1 van ons iets kleins fout doet in zijn ogen krijgen we een flinke laag gescheld te verduren.

Ik heb geleerd hiermee te leven, zo ook mijn moeder en broertje.
Helaas begint de situatie zo langzamerhand te grimmig te worden. Zijn gedrag wordt telkens agressiever en ik voel me thuis niet meer veilig in zijn bijzijn. Mijn moeder zit op dit moment thuis met een burnout waar door mijn vader geen rekening mee wordt gehouden waardoor haar situatie als maar meer verslechterd. Ik ben op dit moment de enige die het hoofd nog boven water weet te houden en vandaar ook deze post.

Vraag:
Ik zou graag willen weten of er meer mensen zijn die met deze omstandigheden of een zelfde soort vader te maken hebben, aan mensen die zelf lijden aan depressiviteit zou ik ook willen vragen of zij zichzelf in dit verhaal kunnen terugvinden of juist niet.

Ik wil wel nog even benadrukken dat hij, mijn vader, niet constant depressief is en wanneer hij zich wel goed voelt de meest geweldige vader is die ik me kan wensen.

Alvast bedankt,

Augustus

[Fade of Light]

Ik heb het ook gehad, maar voor een kortere periode. Gelukkig is hij daar overheen gekomen. Het probleem was toen met allemaal overledenen in de familie en mijn ouders die gingen scheiden. Die periode ervoor heb ik ook wat klappen gehad, maar ach... Dat kon en kan ik wel hebben. Heb me verder ook nooit onveilig gevoeld, dus daar heb ik geen ervaring mee. Mijn pa zonderde zichzelf af door op zolder achter de computer te zitten.

Nu is hij er wel overheen (ouders zijn gescheiden, en ik woon bij mijn moeder overigens), maar ik heb geen slecht contact met mijn vader.

[°sparkling°]

Ik herken mezelf voor een gedeelte in je verhaal. Mijn vader is ook depressief, alleen bij hem is het nog maar 2 jaar aan de gang. Bij hem zijn het ook duidelijk zijn 'ups en downs'. Het ene moment is hij de sociale, iet wat overspannen, vader, het andere moment valt er geen normaal woord uit hem te krijgen.
Ik denk dat dit alles is begonnen doordat hij het ontzettend druk heeft op zijn werk en ook dagelijks overuren draait, waar hij zelf blijkbaar geen problemen mee schijnt te hebben, iig hij geeft ze niet toe.
Ten 2e doordat er een periode is geweest waarin hij veel dierbaren heeft verloren. Een oom van hem, zijn beste vriend, etc. Dit heeft hij 'verwerkt' door zich terug te trekken in zijn eigen wereldje en zich buiten te sluiten in het gezin.
Maar de laatste tijd wordt hij ook steeds agressiever, en gewoon..ik herken hem niet meer terug, ook die blik die hij af en toe in z'n ogen heeft, gewoon om bang van te worden
Ook z'n uitbarstingen en huilbuien worden steeds erger, maar hij weigert om hulp te zoeken Daar is hij veel te trots voor.....

Maar goed, ik snap wat je doormaakt

[hoffman]

thuis ook soms
(tijdje overwerkt geweest en dan anti depris geslikt)
nog steeds slikt hij slaappillen waar ik mij mateloos aan erger en heeftvaak commentaar op ons en ziet de gode dingen niet
leeft ook alleen voor zijn werk