15-12-2005, 22:41
|
|
Verwijderd
|
Gisteren kwam ik de eerste paar alinea's tegen van één van mijn vele Albaster Gnumann-verhalen. Ik vond het zelf zo tof, dat ik besloot het af te maken. Als ik ooit een pseudoniem ga gebruiken, doe ik Albaster Gnumann.
- - - De vinger van Albaster Gnumann bungelde nog maar enkele millimeters boven de krik van de deur. Het was nu slechts een kwestie van de hand laten vallen en daarna zelf naar binnen vallen om op zijn werk aan te komen. Dan begon de ellende natuurlijk pas echt. Albaster was de slechtste journalist aller tijden. Zelf wist hij dit natuurlijk niet en soms dacht hij dat best goed was. Het feit dat hij nog nooit ook maar één artikel in de krant had gekregen, deerde hem niet. Hij had pas nog een razend interessant artikel geschreven over hoe hij ontdekte dat een keukenschaar even goed was voor het knippen van zijn teennagels dan de normale nagelknipper, maar de Boris van de redactie had het afgewezen. Niemand was geïnteresseerd in de teennagels van Gnumann en nu hij erover nadacht besefte Albaster dat hij er zelf ook niet in geïnteresseerd was. Vingernagels waren veel meer zijn ding. Hij keek naar de deur en aaide over zijn gezicht. Hij was alweer vergeten deze week zich te scheren en het was al donderdag. Naar, maar wel goed voor het imago. Hij zette zijn koffer neer, maakte hem open en pakte er een bos pennen uit. Pennen waren de sleutel tot het succes. Hij stak een pen in zijn borstzak, één in zijn broekzak en één achter zijn oor. Hij bekeek zich in de ruit en glimlachte. Hij stak nog twee pennen in zijn kontzak, één in zijn mond, twijfelde erover om er één in zijn oor te doen, maar besloot er toch maar twee in zijn gestroomlijnde neusholten te steken. Hij keek nogmaals in de spiegel en vond dat hij er seksy uitzag. Vol zelfvertrouwen stapte hij het kantoor binnen. Albaster Gnumann had niet veel verstand van de computer waarmee hij moest werken. De eerste weken had hij vol goede moed geprobeerd programma's te starten en daarin tekst te verwerken, maar die tijd was al snel voorbij. Een poos had Albaster met pennen in zijn neus naar het scherm gekeken, totdat hij in één van zijn overwegend lege bureauladen een blok met gele plakpapiertjes vond. Hij plakte zijn scherm ermee vol en besloot daarop tekst te verwerken. Zo had hij het teennagelartikel ook geschreven. Wanneer hij klaar was, haalde hij alle velletjes eraf, verwarde de volgorde ervan hopeloos en leverde de plakkerige bal met in elkaar geprakte, gele papiertjes in bij de redactie. De redactie werd meestal bemand door Boris Jeltsin die weigerde toe te geven dat hij de president van Rusland was geweest. Alle aantijgingen van Albaster ten spijt, bleef de man volhouden Kees te heten en sportredacteur te zijn. Wanneer Albaster hem vertelde dat de krant helemaal geen sport deed, kreeg hij slechts het antwoord dat dat ook de reden was waarom hij, Boris, altijd de plakkerige proppen in ontvangst nam en weg flikkerde. Albaster liep met zijn neus in de lucht langs Boris, de computerruimte in. Hij nam plaats achter een vrijstaande computer en keek voor zich uit. Overal klonk het getik en geklik van de andere journalisten en redacteuren. Albaster schoof de lade open om te zien of er nog gele plakpapiertjes waren, maar tot zijn grote schrik vond hij niets. Wat nu te doen? Even dacht Albast er aan om naar de winkel te gaan en nieuwe plakpapiertjes te kopen, maar direct kwam zijn gevoel van rechtvaardigheid in opstand. Zijn bureau verlaten tijdens de werktijd was in strijd met zijn strikte arbeidsethos. Bovendien twijfelde Albaster of gele plakpapiertjes aftrekbaar waren. Om toch aan het werk te blijven of althans die illusie te wekken, besloot Albaster maar wat te klikken en te tikken dat het hem een lieve lust leek. Hij keek al rammelend op de knoppen om zich heen en zag één van zijn collega’s tegenover hem zitten. Het was iemand die zich Aad liet noemen, maar gezien het duistere, rode verleden van Boris, vermoedde Albaster dat ook deze werknemer enige banden had met de voormalige KGB. Hij leek zijn artikelen altijd in een onkraakbare code te schrijven waardoor ze altijd over duiven leken te gaan. Opmerkelijk, vond Albaster, aangezien de krant niet aan sport deed. Ook wanneer Aad normaal tegen iemand sprak, kwamen duiven er altijd aan te pas. De KGB-duivenman keek op van zijn scherm en zag Albaster zitten. Hij gebaarde naar zijn neus en vervolgens naar een pen op zijn bureau. Albaster keek hem leeg aan. Aad gebaarde nog wilder, bleef even stil zitten, haalde zijn schouders op en ging verder met het tikken van geheime duivencode. Albaster keek ook terug naar zijn scherm en was tevreden. De pennen in zijn neus hadden indruk gemaakt. Het was altijd fijn om te weten dat je extra punten kon scoren in deze wereld simpelweg door het slim en seksy uit te zien, dacht Albaster. Vrolijk ramde hij verder op de plank met knoppen die voor hem lag. Na ongeveer een half uur toegewijd tikken en klikken zonder ook maar één van zijn commando’s te begrijpen, knipperde het licht in de ruimte kort, gevolgd door het geluid van machines die stilvielen. Aad keek op van zijn scherm en schold. “Verdomme, het netwerk is uitgevallen. En net nu ik bijna een artikel over de duivenwedstrijd in Spanje voor volgende week af had.” Hij keek naar Albaster. “Ja”, antwoordde deze met een nasale klank. “Daar was ik ook net mee bezig.” “Wat?” Aad sprong op van zijn bureau. “Was jij bezig met een voorbeschouwing op die wedstrijd? Dat geloof ik niet!” “Nee, echt”, hield Albaster vol. “Ok… vertel me dan maar eens welke duif de grootste kanshebber is.” “Witte veder!”, flapte Albaster eruit. Een pen viel uit zijn neusgat. Aad keek hem verstoord aan, gromde wat en vertrok. Niet lang daarna moest Albaster voor de directeur van de krant verschijnen. Hoewel deze man geen directe banden met de voormalige Sovjet-Unie leek te hebben, besloot Albaster het zekere voor het onzekere te nemen. Hij trok het rode shirt aan dat hij altijd bij zich had voor noodgevallen zoals deze, en liep de trap op naar het kantoor van de baas. Zijn hand bungelde nog maar enkele millimeters boven de krik van de deur. Hij twijfelde. Hij pakte een pen uit zijn kontzak en stak die in zijn open neusgat. Albaster klopte op de deur en hoorde een stem. “Binnen!” Moedig stapte Albaster het bijna vergulde kantoor binnen en even was hij verblind door de pure schoonheid ervan. Hij had geen flauw idee hoe succesvol deze krant was, of wat de naam ervan was, maar dat de top in zulke weelde zou leven had hij niet durven denken. Gouden kroonluchters wierpen hun kaarslicht over eikenhouten bureaus, terwijl in een hoek van de kamer een bubbelbad stond met drie dames in bikini erin. De baas schreef iets op een vel papier en keek toen op naar Albaster. “Gnumann, ik…”, de baas zag de pennen uit alle lichaamsopeningen steken, “Mijn God! Wat hebben ze met je gedaan, jongen?” Albaster keek om zich heen. Had hij soms een vlek op zijn shirt of bloedde hij zonder het te weten? Hij stofte zijn shirt af met zijn handen en antwoordde. “Het netwerk was uitgevallen.” “Hm,…” zei de baas die zijn ogen niet af kon houden van Albasters schrijfmateriaal. Hij leek zijn werknemer van top tot teen op te nemen en kwam tot een besluit. “Die verdomde kapitalistische zwijnen deinzen nergens meer voor terug! Je zou denken dat ze ons op het spoor zijn.” “Ik…”, zei Albaster. Hij keek naar de vrouwen in bikini. Zo had hij ze nog nooit gezien. “Albaster, we moeten praten. Van al onze geheime agenten heb jij altijd de meest onnozele indruk weten te wekken, wat ik zeer waardeer. Niemand zou achter jou een spion van het machtige moederland zoeken.” Albaster knikte. Hij had het zelf ook nooit achter zich gezocht. Hij bezat zoveel kwaliteiten waar hij niets van wist. “Maar”, ging de baas verder, “jouw rapporten schijnen hoge ogen te gooien in Moskou. De KGB wil graag dat je voor hen komt werken. Ze denken dat dit werk je niet geheel de ruimte geeft om je te ontplooien. Waarschijnlijk willen ze je diep achter de vijandelijke linies inzetten om informatie buit te maken en middels postduiven naar het hoofdkantoor te sturen.” “Ik…”, begon Albaster weer, maar hij werd onderbroken. “Dit betekent natuurlijk dat wij je helaas moeten gaan. Ik doe het niet graag, Gnumann, maar ook ik heb weer mijn bazen. Hier, neem dit. Het is een ticket voor een vlucht naar Moskou. Vanmiddag vertrek je. Hier, neem dit ook. Het is een klein aandenken van ons allemaal. We hopen dat je niet zult vergeten waar je je glorieuze carrière voor het machtige Rusland begonnen bent.” Albaster nam de enveloppe en het pakje aan. Onhandig maakte hij het open. Er zat een plastieken schijf in met ‘Tetris’ erop geschreven. De R stond in karakteristiek spiegelbeeld. “Ik…”, zei Albaster opnieuw. “Tut tut, geen emotionele toespraken. Kom mee naar beneden, anders mis je je vlucht.” Albaster stapte in de taxi en keek nog eenmaal om naar alle mensen die voor de deur van het gebouw stonden. Hij trok de pennen uit zijn neus en haalde diep adem. Aad, Boris, de baas en alle andere werknemers waarvan Albaster het altijd al had gedacht, stonden hem vrolijk uit te zwaaien. Eén van hen had een hamer en sikkel van karton gemaakt en maaide er vreugdevol mee door de lucht. Albaster voelde een eenzame traan over zijn wang rollen. Langzaam zette de taxi zich in beweging. “Voor het moederland”, zuchtte hij zacht, terwijl achter hem de feestvreugde losbarstte. - - - LUH-3417 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
15-12-2005, 22:49
|
|
|
Is het niet zo dat deuren klinken en geen krikken hebben?
 Ziet er voor de rest goed uit.
__________________
"Republicans understand the importance of bondage between a mother and child." - Dan Quayle
|
|
15-12-2005, 23:06
|
|
Verwijderd
|
Hm, daar zit wat in.
Google geeft op 'deurkrik' 79 hits en op 'deurklink' 27.000. Maar vreemd genoeg heeft deurkruk er 28,500. Ik geloof dat 'deurkrik' een soort van comprimis is tussen de twee meest populaire benamingen. Leerzaam. LUH-3417
|
|
17-12-2005, 00:03
|
|
Verwijderd
|
Leuk.
 Geïnspireerd op iets van Gogol, toevallig? Overigens, vanwaar de keuze voor het woord 'moederland'?
|
|
17-12-2005, 01:45
|
|
|
Op zich grappig en overzichtelijk geschreven. Toch vind ik dat van die pennen-in-neusgaten gewoon niet geloofwaardig, dat iemand dat zou doen en "seksy" zou vinden, en dat maakt het enigszins irritant.
Verder moet je 'dan' ergens in de derde alinea vervangen door 'als'. (.."teennagels dan de normale nagelknipper"..) (Niet echt belangrijk, stoorde me gewoon nogal.  )Ik ben wel benieuwd wat je met het vervolg doet.
|
|
18-12-2005, 14:19
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
18-12-2005, 14:46
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Weet je ook waar die woordkeuze vandaan komt?
|
|
|
18-12-2005, 16:11
|
|
Verwijderd
|
Danke voor de reacties.
Ik heb volgens mij nog nooit iets van Gogel gelezen, dus het is waarschijnlijk niet daarop gebaseerd. Waar dacht je aan? Ik had het over Rusland omdat russen geen vaderland hebben, maar een moederland. Ik heb ooit gehoord dat dat te maken heeft met de geloven die er in Rusland speelden voordat de katholieken er hun rommeltje dumpten, maar goed. Ik weet niet of het wat met vertalen te maken heeft. Pennen is neusgaten zijn op zich niet zo heel vreemd, ik heb de beste jaren van mijn leven op de middelbare school versleten met een pen in mijn neus. Of het seksy is staat natuurlijk wel ter discussie. LUH-3417
|
|
18-12-2005, 16:42
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik weet niet of het zoals LUH zegt iets met het geloof te maken heeft. Maar het Russische woord voor 'land van herkomst' is vrouwelijk. Wellicht hebben ze daarom heel Rusland maar tot vrouw bestempeld. Om maar verder te speculeren: het klinkt in mijn oren logischer dat het land waar je vandaan komt vrouwelijk is, aangezien je door een vrouw gebaard wordt, een fenomeen dat ik vergelijkbaar vind met het komen uit een bepaald land. Ik vind de uitdrukking 'vaderland' daarom ook vreemder klinken dan 'moederland', eigenlijk.
|
|
|
18-12-2005, 20:46
|
|
Verwijderd
|
Het idee van een 'vaderland' is in Europa pas rond de achtiende eeuw ontstaan, omdat er toen pas natiestaten opkwamen. Het 'vaderland' was opeens iets waar je zogenaamd veel aan verschuldigd was en waarvoor je je leven moest geven om de eer ervan te verdedigen. Het sloeg echt helemaal nergens op, maar kennelijk hadden ze verdomd goede PR in die tijd, want Europa is nu nog steeds een hoop nationalistische landjes.
Waarschijnlijk kozen ze voor vader omdat de hele culturele bende hier patriarchaal is en zo past het lekker bij God de Vader. Hierdoor heeft een vaderland ook meer authoriteit dan een moederland. Waarom het bij de Russen weer ander is weet ik niet. Misschien hebben zij nooit een periode meegemaakt waarin het voor politieke leiders van belang was het idee van een 'natie' te scheppen omdat het zo verdomd groot is. LUH-3417
|
|
19-12-2005, 15:06
|
|
Verwijderd
|
Wat dan te denken van het Latijnse woord 'patria', dat vaderland betekent?
Het verhaal doet me denken aan het verhaal 'Dagboek van een gek' van Gogol, een verhaal in de vorm van een dagboek van een ambtenaar. De ambtenaar voelt zich heel wat, maar hij is eigenlijk gestoord. Hij denkt dat zijn baas, op wiens dochter hij een oogje heeft, hem erg aardig vindt en hij slijmt zo veel mogelijk, maar zijn baas mag hem eigenlijk niet. De laatste vijf dagen die in het werk zijn beschreven, is de man helemaal doorgedraaid. Hij denkt dan dat hij de nieuwe koning van Spanje is. Op een gegeven moment is hij door mensen opgehaald van wie hij denkt dat ze Spaanse gezanten zijn, waarna hij in een cel wordt gegooid; hij gelooft dat dat is om te testen of hij geschikt is als koning. Op de laatste dag die hij beschrijft, '43 februari', slaat hij alleen nog maar wartaal uit.
|
|
19-12-2005, 15:07
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
19-12-2005, 15:10
|
|
Verwijderd
|
Vaderland: het land waar je vader voor vecht.
Moederland: het land waar je geboren bent en waar dus je moeder woont. even helemaal buiten het verhaal.
|
|
19-12-2005, 16:25
|
|
Verwijderd
|
Maar Russen hebben ook vechtende vaders en wij hebben hier ook barende moeders. Neen, heer Grimm, die vlieger gaat niet op!
LUH-3417
|
|
19-12-2005, 17:34
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
27-12-2005, 22:06
|
|
|
Zeer leuk verhaal, twee mierenneukfoutjes; de eerder beschreven dan/als fout en nog iets dat ik vergeten ben omdat ik moest eten toen ik wilde posten.
Je vraagt maar als je me nog eens in de tekst wil zien graven.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
27-12-2005, 22:30
|
|
Verwijderd
|
Als je er beter van slaapt, mag je het van mij opzoeken. Ik zou het zeker waarderen. Maar als je er geen trek in hebt, is dat ook goed. Ik lees dit verhaal vast over een paar maanden weer en dan zie ik het misschien zelf wel.
LUH-3417 - Mijn verhalen zijn echt geweldig als ik niet meer weet dat ik ze zelf geschreven heb. Ik weet niet meer precies wat er gaat gebeuren en hoe het verteld gaat worden, maar zodra ik het lees, is het precies zoals ik het wil hebben, precies zoals ik het gedaan zou hebben. Waarschijnlijk omdat ik het ook zelf gedaan heb, maar goed.
|
|
27-12-2005, 22:38
|
||
|
|
 En, bij toeval snel ontdekt: Citaat:
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
| Ads door Google |
|
27-12-2005, 22:50
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
27-12-2005, 23:05
|
||
|
|
Citaat:
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 15:50.
Adverteren