De panda

Dit is een fragment uit een verhaal dat ik geschreven heb voor een schrijfwedstrijd in Almere. Het speelt zich dus in Almere af. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden...

<img
src ="http://mm-tn01.sac2.fastsearch.net/thumbnail?cmd=key&param=30248347">
Ik kijk op mijn rolex en ik zie dat ik over 10 minuten op school moet zijn. En het fietsen naar school duurt minstens 15 minuten. Ik baal. Ik wil op de eerste dag dat ik naar mijn nieuwe school ga niet te laat komen. Gelukkig komt mijn moeder net naar beneden. Ik vraag of ze me met de auto brengt. Ik ben nog steeds niet gewend aan de scheiding. Ik was helemaal vergeten dat de Mercedes van pa is. En ik was ook helemaal vergeten dat die waardeloze vriend van mijn moeder in een oude panda rijdt.
Ik vraag me af wat erger is: je eerste schooldag aankomen in een panda of de eerste schooldag zeiknat van de regen aankomen. Regen is niet erg, maar wel op mijn nieuwe Armani en mijn geföhnde haren. Toch besluit ik maar met de panda te gaan.

Met de kleine Panda scheurt mijn moeder het woonerfje uit. Ik kijk op de klok in de auto. Mijn school begint over 8 minuten. We komen langs de buurtcrèche en geparkeerde auto's van de mamma's en pappa's blokkeren de weg. Na een minuut toeteren komt er een moeder geïrriteerd naar buiten. Zonder haast rijdt de vrouw weg. Mijn moeder raakt behoorlijk pissed. Mijn moeder kijkt zoekend over het dashboard. Ik wijs naar de deur waar de raamslinger zit. Ik glimlach en ik zeg:
'Verwacht maar niet dat een panda automatische raambediening heeft."
Mijn moeder glimlacht geërgerd naar me. Ik glimlach terug en ik zeg:
"Schat, dit is geen Mercédes."
Mijn moeder draait het raampje open en steekt haar middelvinger omhoog naar de boze mamma voor ons. Ik voel mijn hoofd rood worden. Ik zak onderuit. Ik doe mijn hoofd naar beneden, maar ik stoot mijn hoofd tegen het dashboard. Nu hoor ik mijn moeder lachen en ze zegt:
"Schat, we zitten niet in een MERCÈDES hoor!'
Mijn moeder zegt dat het de eerste, maar ook de laatste keer is dat zij mij brengt. Ik moet voortaan maar echt met de fiets gaan volgens haar. Ik moet me inhouden om niet te zeggen dat ik me meer dan doodschaam in deze kutpanda.
We hebben niet bepaald mazzel. We naderen een volgende hindernis: een basisschool. Een lange stoet met mamma's en kindjes fietsen voor ons. Mamma's en kindjes zij aan zij blokkeren de hele weg. Ik hoor mijn moeder kankeren:
"Ze hebben hier in Almere toch fietspaden? Laat ze daar fietsen in plaats van op de weg!"
Mijn moeder drukt driftig op haar claxon. Moeders kijken om met een blik als-je-mijn-kind-aanrijdt-dan-vermoord-ik-je. Ik zeg tegen mijn moeder:
"Je denkt toch echt niet dat ze voor een Fiat Panda aan de kant gaan?"
Mijn moeder zegt:
"Bertrand, nu is het afgelopen! Ik heb voor jou gewacht met de scheiding tot het tijdstip dat je het zou kunnen begrijpen. Je bent nu oud genoeg om je daaroverheen te zetten. We wonen nu in Almere, dat zal je maar moeten accepteren. Het is maar voor een jaar, daarna kan je studeren waar je wilt! Ik weet niet wat jouw probleem is? Durf je niet naar school, mis je pappa, mis je Anneclaire of zit er een scheur in je nieuwe Versace-pantalon?"
Ik voel tranen in mij opkomen. Ik probeer er alles aan te doen om niet in janken uit te barsten. Ik weet niet precies waarom ik moet huilen. Misschien inderdaad wel omdat ik pappa mis. Misschien wel omdat ik weet dat het nooit meer als vroeger zal zijn. Misschien wel omdat ik Annebelle mis. Misschien wel omdat mijn moeder zo weinig van me weet: dat ze Annebelle Anneclaire noemt. Misschien wel omdat ik terug wil naar de Apollolaan. Misschien omdat ik besef hoe inhoudsloos ik ben; dat ik inderdaad zou kunnen huilen om een scheur in mijn Versace. In ieder geval voel ik een diepe leegte in mij. Maar ik houd de eer aan mijzelf. Ik roep:
"Stop, zet me er maar uit. Ik loop verder wel naar school."
Mijn moeder schreeuwt:
"Waarom moet je godverdomme altijd zo dwars zijn! Wat is jouw probleem?"
"Mam wil je echt weten wat mijn probleem is?"
Mijn moeder knikt ja.
"Je had godverdomme alles voor elkaar! Hoe heb je in godsnaam een vent met een Mercedes om kunnen ruilen voor een arme sloeber met een Fiat Panda?"
Mijn moeder stopt. Ze kijkt me zwijgend aan. Er loopt een traan over haar wang. Zonder iets te zeggen stap ik uit. Wanneer ik opsta kreun ik, want die Panda zat niet comfortabel. Ik smijt de deur dicht. Ik kijk achterom of de deur uit de panda gevallen is, maar helaas is dat niet het geval.
Ik trek een sprint richting mijn nieuwe school. Ik kijk om en mijn moeder wil weg rijden. De panda slaat af en ik lach me rot...

[Dit bericht is aangepast door bertbart (24-11-2001).]

[Dit bericht is aangepast door bertbart (24-11-2001).]

[aquafemme]

SUPER GAAF

wil je me op de hoogte houden van je verhalen?

[stroopwafel]

idd verhaal, alleen ik zou een beetje uitkijken met je ik'en die staan er namelijk verschrikkelijk veel in..

hee stroopwafel thanx...
ok...
ik zal proberen om minder vaak ik te gebruiken...

greetz,

bart

[scala]

*wah* bart, kwam et zomaar tegen, zo koel geschreven kwist nie dat je meej ging doen, nah leuk!