Het niet kunnen vinden met de vriend/vriendin van je zus/broer

Volgensmij past dit wel op dit subforum.

Mijn broertje van achttien heeft al iets langer dan een jaar een vriendin. Vanaf het begin ging het moeizaam tussen haar en mij. Ik ken haar al haar hele leven, maar voordat ze verkering met mijn broertje kreeg was ze alleen maar een vage bekende.
Nu is dat natuurlijk anders en ze komt hier toch wel ongeveer vier keer per week.

Het verloopt zo stroef tussen ons. Oké, ze is de vriendin van mijn broertje en niet van mij. Ze zal ook nooit een vriendin van mij kunnen worden. Ze is zó anders dan ik ben. Maar toch zou het fijn zijn als ik me wat beter voel als zij er is. Er hangt zo'n onprettige spanning tussen ons en het lijkt dan of zij zich in ons huis beter thuis voelt dan ik. Dat zie ik helemaal verkeerd waarschijnlijk, maar zo voelt het voor mij.
Het heeft ook uitwerking op mijn gedrag naar haar toe. Ik wíl graag leuk, spontaan, enthousiast en aardig doen, maar dat lukt me echt niet. Soms wel hoor, maar meestal niet. Dat vind ik voor haar niet leuk.

Waarschijnlijk heeft het ook met mijn broertje te maken. Hij is heel erg veranderd sinds hij verkering met haar heeft. 'Vroeger' deden we samen (en met mijn zussen) vaak leuke dingen als naar de bios, de stad of de dierentuin ofzo. Dat hebben we nu al meer dan een jaar niet meer gedaan. Hij is áltijd weg of zij is bij ons. In haar bijzijn is hij niet meer mijn leuke broertje van vroeger. Dan gedraagt hij zich zo anders. Als ik vraag of hij zin heeft om wat leuks te doen is het altijd van: "nee, ik ga al naar .....toe" of "nee, ......komt zo hierheen" Dat vind ik zo jammer. Ik mis hem af en toe echt, ook al is 'ie gewoon thuis.
Oké kleine kinderen worden groot en mijn broertje dus ook, maar vorig jaar (voor haar tijd) deden we deze dingen wel. Ik heb het er weleens met hem over gehad, maar volgensmij snapt hij me niet ofzo. Dan zegt 'ie: "wij doen toch ook leuke dingen?" Ja, televisie kijken, leuk Ik heb ook een vriend en ik vind het ook leuk om veel tijd met hem door te brengen, maar ik vind het ook heel leuk om leuke dingen met mijn broertje en zussen te doen.

Dit is waarschijnlijk ook een grote oorzaak van mijn gedrag naar zijn vriendin toe. Maar ik voel me echt niet prettig als zij er is. Ik heb ook het gevoel dat zij me een bitch van een zus vindt. Een soort heks die alleen maar chagrijnig kan doen. Maar dat wíl ik helemaal niet zijn.

Het wordt zo een beetje een onsamenhangend geheel, maar heeft één van jullie hier misschien ervaring mee? Kan jij het goed vinden met de vriend/vriendin van je zus/broer? Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan zodat het voor mij en voor haar prettiger wordt? Misschien moet ik niet klagen en denken jullie van...'kom op zeg, doe gewoon leuk en aardig tegen haar.' Dat wil ik ook graag, maar het lukt me niet.
Ik heb het hier met mijn broertje en haar (afzonderlijk van elkaar) wel eens over gehad, maar ik heb niet het gevoel dat het geholpen heeft.

Misschien weten jullie iets? Thanks

[freud]

Ik vind de vriendin van m'n vriends broer niet leuk. Maar ik fake gewoon dat ik haar leuk vind, en ik zit er zo niet mee in eigenlijk. (Ik hoef haar ook niet zo vaak te zien.)

Wat ik vreemd vind in jouw verhaal, is het 'dubbele'. Als je iemand niet kan luchten, waarom vind je het dan erg voor haar? Tegen iemand aardig doen uit medelijden is ook niet echt handig...


Misschien moet je er eens op uit met de vriendin? Dat je haar dan wat aardiger gaat vinden?

Ik herken je situatie niet. Ik heb het altijd heel goed kunnen vinden met de vriendjes van mijn zussen, ook met de huidige vriend van mijn zus.
Misschien is het een idee om dit verhaal aan je broertje te laten lezen. Of mail/schrijf hem. Met wat je voelt, wat je er al aan hebt proberen te doen en hoe je het graag anders zou zien. Laat hem merken dat je er echt mee zit, dat je het moeilijk vind en dat je wel echt probeert. Je hebt het al een seerder aangegeven, maar probeer het nog een keer, en nog een keer, en nog een keer.

Nu ik er over nadenk, ik heb dat wel ooit eens gehad. Niet helemaal hetzelfde, maar wel bijna. Mijn zus ging ook al bijna een jaar met een jongen. Hij was heel aardig en ik kon het ook goed met hem vinden. Het enige probleem was dat hij veel beslag op mijn zus legde. Hij had bijna geen eigen sociaal leven en hing daarom heel erg aan mijn zus. Elk weekend zat zij bij hem of hij was hier. Ik had niet meer het idee dat ik nog bestond. Ik maakte nog wel deel uit van haar leven, maar speelde er niet meer echt in mee. Dat heb ik tone aangegeven en mijn zus heeft daar rekening mee gehouden.

Ik zeg: Blijf het aangeven. Zo weet je broertje dat je het meent, dat je er mee zit en er verandering in wil brengen. Het is aan hem wat hij met die boodschap doet.

Succes.

[Poepkind]

ik mag het broertje van mn vriend niet, maar ik zie hem toch nooit. dus boeie!

De broer van mijn ex en ik mochten elkaar niet. We zijn een keer samen een biertje gaan drinken. Probleem opgelost.

Maar je hoeft haar toch niet leuk te vinden? Je hoeft niet eens te doen alsof. Voor de lieve vrede is dat wel zo gemakkelijk, maar 4 dagen per week zou ik dat niet volhouden

[zeep007]

Ik kan ook niet zo goed met de vriend van mijn zusje. Over alles waar je maar een mening over kunt hebben, denken wij het tegenovergestelde. En hij stookt, gooit op olie op het vuur. Strekt mijn zusje in vreemde gedachtegangen.

Ik negeer hem een beetje. Als hij praat dan luister ik weleens, maar ik stop met reageren. Ik blijf beleefd. Want ik zou het voor de rest van de familie niet leuk vinden dat er ruzie is ofzo.
Nu roept ie continu dat ie niet welkom bij me is. Dat negeer ik ook.
Als ze langskomen doe ik niet meer dan vriendelijk. Maar ik ga er geen energie in steken.

Ik raad je aan ook beleefd en vriendelijk te blijven. Jullie hoeven geen vriendinnen te worden. Maar om een beetje vrede te bewaren in de familie, kan het geen kwaad om vriendelijk te zijn.

[Gevederde]

Ik kan het wel vinden met de vriend van mijn zus, maar heb eigenlijk het omgekeerde. Sinds mijn zus verkering (nu 1,5 jaar) heeft heb ik het gevoel dat ik mijn zus verlies. We hadden altijd een hechte band, maar zo langzamerhand wordt ze steeds egocentrischer, is ze altijd oververmoeid en eist ze alle aandacht op. Heel irritant. Ze verpest met haar gedrag veel

Ik herken veel in je verhaal, al ben ik nooit heel close met m'n zusje geweest. M'n zusje heeft nu al ongeveer 4-5 jaar hetzelfde vriendje. Hij is een aantal jaar ouder dan zij en werkt ondertussen al.
Al vanaf het begin kon ik 'm eigenlijk niet uitstaan. Ik heb echt van alles geprobeerd, maar hij is gewoon heel anders. Ik snap ook echt niet wat m'n zusje in hem ziet. Ik vind dat ze veel beter kan krijgen, al heb ik haar dat nooit zo gezegd. Door de jaren heen heeft hij haar best wel veranderd: ze doet nu ook aan zijn grootste hobby en ze nemen elkaar accent over, wat heel irritant is. Door de afstand tussen ze (hij woont aan de andere kant van het land) is hij ongeveer om het weekend het hele weekend bij ons. Dat maakt het wel moeilijk, omdat ik op kamers woon en ook naar huis wil. Dat houdt dus in dat ik bijna elk weekend met hem opgescheept zit.

Ik heb ondertussen al geleerd dat het geen zin meer heeft om te hopen dat het stuk loopt tussen ze. Ik ga ze zoveel mogelijk uit de weg als ze thuis zijn, wat niet zo moeilijk is, omdat ze toch bijna alleen maar op zolder zitten of de stad in zijn. Verder probeer ik zoveel mogelijk te plannen dat ik er ben in de weekenden dat hij er niet is. Dat houdt wel in dat ik m'n zusje ook niet veel zie.

Ik zou je aanraden gewoon aardig tegen hem te blijven. Broertjes en zusjes veranderen nou eenmaal. Het is vervelend omdat je zo'n goede band met hem had, maar je kunt er weinig aan doen: het is zijn keuze. Ik zou in ieder geval niet gaan stoken of wat dan ook: doe gewoon je best haar te mogen. Ik heb het heel lang geprobeerd, maar bij mij werkte het niet. Ik heb nu maar geaccepteerd dat we nooit vrienden zullen worden, maar dat het de keuze van m'n zusje is. Na al die jaren is het echt geen bevlieging meer. Ik zou je aanraden hetzelfde te proberen. Succes

(Sorry voor het warrige verhaal )

[Smokin']

Wanhoop niet. Je broertje zet jou nog steeds op de eerste plaats alleen laat hij dat niet merken. Hij neemt jou liefde en zorg in principe als vanzelfsprekend. Die was immers altijd vanzelfsprekend dus waarom nu niet meer? Zijn leventje is nu heerlijk voor elkaar.. een zus die moeite doet om lief en aardig voor hem en zijn vriendin te zijn..een leuke vriendin..allemaal prima. Ik denk dat je het beste nogmaals in een gesprek je zorgen duidelijk kan maken en daarbij goed laten merken dat je gewoon graag soms wat samen met hem wil doen. Daarbij moet ik zeggen dat ik je broertje natuurlijk niet ken. Als hij een redelijk persoon is dan is het misschien makkelijker zoiets te communiceren dan wanneer hij trots en licht ontvlambaar is.

Als hij dat laatste is kan je misschien beter zoiets doen: Dat gevoel dat je hebt tegenover dat vriendinnetje zal niet zo snel veranderen, dus je kan die hele situatie het best met rust laten. Je kan jezelf wel forceren om blij en vrolijk te doen, maar op de lange termijn zal je er niet gelukkig van worden zolang dat gevoel overheerst. Laat ze lekker met rust hoe jammer dat ook is. na verloop van tijd zal ofwel de relatie tussen je broertje en z'n vriendin stuklopen ofwel hun relatie zo vanzelfsprekend worden dat hij ook weer meer naar bijvoorbeeld de relatie met zijn zussen zal gaan kijken.

Skyblue schreef op 27-12-2006 @ 12:25 :
*reactie*

Hm, jij schrijft dat je hebt geleerd dat het niks helpt om te hopen dat het ophoudt tussen hen. Zal ik daar dan ook maar mee ophouden?
Toch heb ik soms echt het idee dat het niet lang meer kan duren (misschien heel fout van me gedacht), ik ken mijn broertje en zij legt volgensmij zo'n beslag op zijn leven dat hij dat niet meer lang volhoudt. Hij zit in het eerste jaar van zijn studie en zij houdt hem tegen om naar feesten te gaan. Dat wil ze liever niet. Op een gegeven moment wordt dat volgensmij echt een probleem, maar ja, ik kan ook niet voor een ander denken natuurlijk. Misschien zie ik het verkeerd en blijft hij het allemaal geweldig leuk vinden.

Jij schrijft ook dat je ze zoveel mogelijk probeert te 'ontwijken.' Dat is bij mij ook niet zo moeilijk, want als ze hier zijn liggen ze altijd in bed. Echt altijd. Zo is het ook moeilijk om een band met haar op te bouwen. Maar, zoals ik al eerder schreef, daar heb ik weinig behoefte aan. En ik ben er inmiddels ook heel handig in om op de dagen dat zij hier is expres afspraken te plannen en/of naar mijn vriend te gaan. Het zijn inmiddels vaste dagen geworden, dat zij hier is.

Maar het hoort toch niet zo te zijn dat ik me in mijn éigen huis niet om thuis voel als zij er is? Nou ja, ik voel me wel thuis, maar niet op mijn gemak. Misschien een beetje egoïstisch, maar dat hoort toch op z'n minst andersom te zijn?

Een tegen m'n broertje doe ik ook altijd aardig. Zeker als zij er niet is, want dan is hij heel anders. Maar ik moet niks vervelends over haar gaan zeggen of gaan zeggen wat ik van het gedrag van hen samen vind, want hij schiet toch altijd in de verdediging.
Het lastigste vind ik dat ik het met haar niet kan vinden. Die spanning die er hangt. Oké, ik hoef het niet met haar te kunnen vinden, maar moet ik dat dan duidelijk gaan laten merken? Nee, dat wil ik niet. Of moet ik dan maar toneel gaan spelen? Nee, dat wil ik ook niet. Dat vind ik dus echt het lastigste.

(Ik zou zoveel hier over willen en kunnen schrijven, daarom is het misschien een heel warrig en onsamenhangen verhaal, maar ja)

[carmen_46]

Eindelijk iemand die hetzelfde problee, heeft. Ik had een heel goede band met me broer tot dat zij voor 1.5 jaar bij ons in huis is gekomen. En geloof me dat is niet leuk. Me broer en zijn vriendin gaan nu bijna 6 jaar met elkaar en in die tijd is de strijd onderling steeds groter geworden. Het komt vooral omdat zij jaloers is. Ze denkt dat ik me broer van haar wil afpakken en ziet mij dus ook als serieuse concurrentie. Ik weet dat het een beetje aar klinkt maar ze heeft het tegen mijn zus gezegd dus ik verzin het niet zomaar. Als je nog wat tips wil hebben ofzo of ervaringen uitwisselen pm me dan maar.

Succes in ieder geval

RebEls schreef op 27-12-2006 @ 17:09 :
Hij zit in het eerste jaar van zijn studie en zij houdt hem tegen om naar feesten te gaan. Dat wil ze liever niet.

Vergeet alles wat ik en anderen gezegd hebben. Pest haar weg. Je broer heeft totaal geen behoefte aan haar.

Ertur schreef op 27-12-2006 @ 17:15 :
Vergeet alles wat ik en anderen gezegd hebben. Pest haar weg. Je broer heeft totaal geen behoefte aan haar.

Dat denk ik dus ook he Maar hij zegt dat 'het wel meevalt' Maar elke keer als hij weer een feest heeft gehad is het ruzie

carmen_46 schreef op 27-12-2006 @ 17:12 :
Eindelijk iemand die hetzelfde problee, heeft. Ik had een heel goede band met me broer tot dat zij voor 1.5 jaar bij ons in huis is gekomen. En geloof me dat is niet leuk. Me broer en zijn vriendin gaan nu bijna 6 jaar met elkaar en in die tijd is de strijd onderling steeds groter geworden. Het komt vooral omdat zij jaloers is. Ze denkt dat ik me broer van haar wil afpakken en ziet mij dus ook als serieuse concurrentie. Ik weet dat het een beetje aar klinkt maar ze heeft het tegen mijn zus gezegd dus ik verzin het niet zomaar. Als je nog wat tips wil hebben ofzo of ervaringen uitwisselen pm me dan maar.

Succes in ieder geval

Hmm, dat klinkt nog wat extremer dan mijn 'probleem.' Maar wonen zij en je broer nog steeds bij jullie in huis? Dat lijkt me helemaal lastig. En kom op, je bent zijn zus. Dan ben je toch mínstens even belangrijk als zij? Zo denk ik in ieder geval.

Misschien nog een klein detail: Zij is 16, hij 19.

[carmen_46]

Nee ze is gelukkig uit huis. En ze heeft me broer meegenomen.
me broer doet ook wel normaal en komt voor mij op. Maar het blijft lastig als ik niks goed kan doen in haar ogen. Of dat je compleet genegeerd word. Maar ik heb hoop en denk dat het wel zal bij trekken met de jaren.

carmen_46 schreef op 27-12-2006 @ 17:27 :
Nee ze is gelukkig uit huis. En ze heeft me broer meegenomen.
me broer doet ook wel normaal en komt voor mij op. Maar het blijft lastig als ik niks goed kan doen in haar ogen. Of dat je compleet genegeerd word. Maar ik heb hoop en denk dat het wel zal bij trekken met de jaren.

Hm, in ieder geval fijn dat je broer voor je opkomt. Dat doet die van mij namelijk niet Ik hoop ook voor je dat dat bij zal trekken, dat hoop ik ook, het is namelijk erg vervelend.

[carmen_46]

Zeker weten. Kan je niet een ker wat doen met je broer en zussen en aanhang? Misschien is het wel heel gezellig en als je het niet uitprobeert zal je er ook nooit achterkomen.

RebEls schreef op 27-12-2006 @ 17:09 :
*knip*

Ja ik zou ophouden met hopen

M'n zusje is ook heel anders als hij er niet is. En bij ons thuis hangt ook wel een zekere spanning als hij er is, zeker aan tafel. Dat is namelijk het enige moment dat we allemaal samen zijn.

Het vervelendste bij mij is misschien nog wel dat m'n moeder nu ongeveer alle hoop op mij gevestigd heeft. Maar aangezien ik in geen miljoen jaar een vriendje heb, laat staan die mee naar huis zal nemen, is haar hoop tevergeefs. Volgens mij hoopte ze in het begin dat het een bevlieging was, maar nu niet meer. M'n zusje heeft niet veel vrienden, ook nooit gehad, dus ik denk dat ze blij is dat ze iemand heeft. Ik heb juist veel vrienden, dus we zijn wat dat betreft tegenpolen.

Ik speel geen toneel, want m'n ouders weten wel dat ik hem niet zo mag. M'n zusje weet dat niet denk ik. Ze ziet vast wel dat we geen vrienden zijn, maar ik zie ze te weinig om echt toneel te moeten spelen. Ik praat met hem als hij met mij praat aan tafel en vraag hem af en toe wat. En daar houdt het mee op.

Belangrijkste tip: voel je gewoon nog thuis als zij er is. Ik had er eerst ook een hekel aan om thuis te komen als hij er was, maar ik heb al ontdekt dat ik daar weinig mee opschiet. Hij is er en daar kan ik niks aan doen. Je zegt dat ze toch veel op zijn kamer zitten, dus veel last heb je ook niet. Accepteer maar dat je het niet kan veranderen, dat scheelt een hoop kan ik je vertellen

carmen_46 schreef op 27-12-2006 @ 17:32 :
Zeker weten. Kan je niet een ker wat doen met je broer en zussen en aanhang? Misschien is het wel heel gezellig en als je het niet uitprobeert zal je er ook nooit achterkomen.

Hebben we al vaker gedaan. Mijn zussen hebben geen aanhang, alleen mijn broertje en ik. Maar als we dat doen is hij alleen maar met haar bezig en aan 't praten. Nou ja, meer andersom eigenlijk, zij met hem. Dan krijg ik gewoon geen kans om er tussen te komen en mijn vriend en zussen ook niet.

RebEls schreef op 27-12-2006 @ 17:18 :
Dat denk ik dus ook he Maar hij zegt dat 'het wel meevalt' Maar elke keer als hij weer een feest heeft gehad is het ruzie

Dus je hebt het er wel met hem over? Ook wel eens met haar hierover gehad, dat iedere keer als je broer eens naar een feest gaat, zij problemen maakt? En dat hij nu eenmaal eerstejaars student is?

Skyblue schreef op 27-12-2006 @ 17:34 :
Ja ik zou ophouden met hopen

M'n zusje is ook heel anders als hij er niet is. En bij ons thuis hangt ook wel een zekere spanning als hij er is, zeker aan tafel. Dat is namelijk het enige moment dat we allemaal samen zijn.

Het vervelendste bij mij is misschien nog wel dat m'n moeder nu ongeveer alle hoop op mij gevestigd heeft. Maar aangezien ik in geen miljoen jaar een vriendje heb, laat staan die mee naar huis zal nemen, is haar hoop tevergeefs. Volgens mij hoopte ze in het begin dat het een bevlieging was, maar nu niet meer. M'n zusje heeft niet veel vrienden, ook nooit gehad, dus ik denk dat ze blij is dat ze iemand heeft. Ik heb juist veel vrienden, dus we zijn wat dat betreft tegenpolen.

Ik speel geen toneel, want m'n ouders weten wel dat ik hem niet zo mag. M'n zusje weet dat niet denk ik. Ze ziet vast wel dat we geen vrienden zijn, maar ik zie ze te weinig om echt toneel te moeten spelen. Ik praat met hem als hij met mij praat aan tafel en vraag hem af en toe wat. En daar houdt het mee op.

Belangrijkste tip: voel je gewoon nog thuis als zij er is. Ik had er eerst ook een hekel aan om thuis te komen als hij er was, maar ik heb al ontdekt dat ik daar weinig mee opschiet. Hij is er en daar kan ik niks aan doen. Je zegt dat ze toch veel op zijn kamer zitten, dus veel last heb je ook niet. Accepteer maar dat je het niet kan veranderen, dat scheelt een hoop kan ik je vertellen

Hmm, mijn moeder is juist heel erg into zijn vriendin. Ze heeft een zwak voor haar. Maar anderhalf jaar geleden is haar moeder plotseling overleden en daarom wil mijn moeder graag dat mijn broertje voorzichtig met haar is. Soms krijg ik ook de indruk van mijn moeder dat ze haar meer mag dan mijn vriend, maar dat zie ik helemaal verkeerd denk ik.

Ik ga het proberen te accepteren. Daar was ik al mee bezig. En ik moet me gewoon ook niet meer anders geen gedragen als zij er is. Zij geeft me de indruk dat ik 'raar' ben (dat zij dat denkt), maar misschien moet ik maar gewoon zo denken van: lekker boeiend, dan vindt ze dat maar. Best lastig, maar misschien lukt het wel.
Alleen alle feestdagen heeft 'ie bij haar gevierd en oud en nieuw gaat 'ie daar ook vieren, omdat 'haar familie gezelliger is.' Dat is ook zo leuk om te horen. Heeft 'ie serieus gezegd Maar ja, dat zal ik dan ook maar accepteren.

Ertur schreef op 27-12-2006 @ 17:39 :
Dus je hebt het er wel met hem over? Ook wel eens met haar hierover gehad, dat iedere keer als je broer eens naar een feest gaat, zij problemen maakt? En dat hij nu eenmaal eerstejaars student is?

Ja, over dat feesten praten we weleens. Dan vraag ik hem wat hij er eigenlijk van vindt. Zij doet een 'meisjesopleiding' onderwijsassistente, dus haar feesten zien er zoiezo heel anders uit. Hij doet een studie aan de universiteit. Maar zij snapt volgensmij niet dat dat feesten ook een beetje (erg) bij de studie hoort.

[Methuselah]

Vriendin is enig kind thuis, dus ken 't probleem niet.

[Nienna*]

Zij is zestien, hij is negentien. Jij bent twintig, meen ik gezien te hebben.
Het eerste wat ik wil zeggen is: sta erboven en verlaag je nooit tot het niveau dat je niet wilt hebben. Nu wil ik niet zeggen dat alle zestienjarigen "zo" zijn, want dat zijn ze niet. En zelf ben ik natuurlijk ook zestien geweest. Ik bedoel meer dat jongeren soms wat onvolwassen gedrag hebben en je moet proberen daar boven te staan. Ik ben namelijk ook een jongere dus ik weet er alles vanaf .

Probeer nog eens met je broertje te praten. Daarmee moet je heel duidelijk proberen haar niet te beschuldigen, want dan maak je het alleen maar kapot. Betrek het wat meer op jezelf. Geef duidelijk aan hoe jij je voelt als zij hier is, en zeg daarbij dat je heus wel weet dat dat aan jou ligt, maar dat je dat gevoel graag wilt veranderen en of hij daarbij kan helpen. Zeg dat je het echt heel fijn vindt dat hij gelukkig is, maar dat je het zo jammer vindt dat jullie nooit meer samen naar de bioscoop gaan, want dat vond je altijd heel gezellig. Zeg gewoon dat je die dingen met hem mist. Vraag of hij een keer een avondje voor je kan vrijhouden.

Voor de rest weet ik niet wat je moet doen. Je kunt denk ik inderdaad het beste vriendelijk blijven doen, maar er verder geen energie in steken. En met geen energie bedoel ik ook geen negatieve energie. Wees vriendelijk, maar afstandelijk, dat zal je het minste opbreken, denk ik. Want zo maak je én niets kapot in de familie én je kunt zelf denk ik best zo leven, toch?

Succes!

RebEls schreef op 27-12-2006 @ 17:45 :
Hmm, mijn moeder is juist heel erg into zijn vriendin. Ze heeft een zwak voor haar. Maar anderhalf jaar geleden is haar moeder plotseling overleden en daarom wil mijn moeder graag dat mijn broertje voorzichtig met haar is. Soms krijg ik ook de indruk van mijn moeder dat ze haar meer mag dan mijn vriend, maar dat zie ik helemaal verkeerd denk ik.

Ik ga het proberen te accepteren. Daar was ik al mee bezig. En ik moet me gewoon ook niet meer anders geen gedragen als zij er is. Zij geeft me de indruk dat ik 'raar' ben (dat zij dat denkt), maar misschien moet ik maar gewoon zo denken van: lekker boeiend, dan vindt ze dat maar. Best lastig, maar misschien lukt het wel.
Alleen alle feestdagen heeft 'ie bij haar gevierd en oud en nieuw gaat 'ie daar ook vieren, omdat 'haar familie gezelliger is.' Dat is ook zo leuk om te horen. Heeft 'ie serieus gezegd Maar ja, dat zal ik dan ook maar accepteren.

Laat je niet intimideren door je moeder: misschien is het sympathie, en dan nog. Het is jouw vriend, niet de hare.
En draai het dan om: jij bent niet degene die raar doet, want volgens mij probeer je het wel, maar zij.

Ik zou wel tegen je broertje zeggen dat je het niet leuk vindt om te horen dat haar familie zoveel gezelliger is. Maak hem duidelijk dat hij ook niet veel moeite doet met haar. Misschien voelt zij zich ook niet geaccepteerd bij jullie, je weet het niet. Ik zou misschien toch maar eens met hem praten, ook misschien om duidelijk te maken wat Nienna* zegt. Als jullie zo'n goede band hadden, dan moet hij dat wel pikken. Maak de familieband in ieder geval niet kapot ofzo.

Ik heb geen problemen met de vriend van mijn zusje, integendeel, ik vind het een geweldige jongen. Ik probeer degene waar mijn zusje voor kiest (ik heb er twee) te accepteren en te mogen, ik hoef met hem of haar geen relatie te hebben, mijn zusje wel, dus is het het belangrijkste dat zij hem of haar mag en dat haar omgeving hem of haar ook accepteert. Nu ben ik niet zo heel erg moeilijk, heb tot nog toe dus ook nog geen onoverkomelijke problemen gehad met degene die zij uitkoos en met haar huidige vriend al helemaal niet (zoals ik al zei, dat is een geweldige jongen). Zou ik wel problemen met iemand hebben, dan zou ik afstand van hem/haar nemen en eventueel met mijn zusje praten als ik graag wat meer met haar zou willen doen (op de manier die Nienna* zegt).

[WolterB]

Ben enig kind, dus geen last van

En andersom heb ik er ook nog nooit problemen mee gehad, kon aardig overweg met de ex van de zus van mijn ex (dit klinkt wazig )

[Tonsillitis]

ik kan het denk ik beter vinden met alle vriendinnen die mijn broer heeft gehad/krijgt dan met hemzelf

[vixen]

Ik vind de vriendjes van mijn tweelingzus in het begin ook altijd extreem vervelend en suf. Maar uiteindelijk blijken het (over het algemeen) toch wel goeie jongens te zijn.

[gurl19]

Ik kan soms het zusje van mijn vriend, of de vriendin van zijn broer niet uitstaan. Die hebben soms van zulke rare, heftige, chagarijnige boze buien. Meestal bemoei ik me er niet mee en blijf ik onpartijdig. Maar soms kan ik mijn mond niet dichthouden, dan heb je dus ook meteen een 'ruzie'.

Ik zou tegen je broer duidelijker zeggen dat je hem mist, dat je het jammer vind dat je niets meer samen doet. Als ik je verhaal zo leest, heb je dat niet duidelijk en concreet genoeg gezegd tegen je broer.

[Poor twisted me]

RebEls schreef op 25-12-2006 @ 21:25 :
*verhaal*

Ik kan me echt heel goed voorstellen hoe je je voelt, ik heb ook zoiets meegemaakt.

Ongeveer een half jaar nadat het uit was gegaan met mijn vriend, kreeg mijn broertje een vriendin. Op het eerste gezicht best een aardig meisje, maar wel iemand die overal meteen een oordeel over heeft en alles beter weet, zelfs behoorlijk bemoeizuchtig en nieuwsgierig. Ze kwam regelmatig langs (want ze woonde niet zo ver weg, dus stond regelmatig voor de deur als ik pas net thuis was).

Ik heb ook altijd wel het idee gehad dat ze mij nooit erg mocht, en ik mocht haar ook niet zo om eerlijk te zijn. Maar ik heb dit nooit laten merken aan haar. Ik vond het nooit leuk als ze er weer was, dan was alles wat mijn broertje deed meteen zo "geheimzinnig".

Hij zei bijna niets meer tegen de normale familieleden, en zat vaak alleen maar een beetje op de bank tv te kijken met haar. Als je erbij kwam zitten werd je weer "weggekeken".
Ze was duidelijk de persoon die de touwtjes in handen had binnen hun relatie. Op de verjaardag van m'n broertje werden ineens allerlei vreemden uitgenodigd, die mijn broertje zelfs niet eens kende. En tja, met allerlei familie-gebeurtenissen zoals verjaardagen was ze er ook ineens bij. Ze had vaak meteen het hoogste woord, terwijl mijn broertje niet zo'n prater is.

Het was niet zo dat ik me helemaal niet thuisvoelde als ze er was, maar toch voelde alles nogal geforceerd. Je kon niet rustig iets doen, want voor je het wist stond ze achter je en wilde ze weten wat je precies aan het doen was.

Ik heb ook nooit het idee gehad dat ze de ware zou zijn voor m'n broertje. Ze paste gewoon niet goed bij elkaar. Ik vond haar soms zelfs wat kattig overkomen richting hem, als hij iets niet goed deed. Uiteindelijk heeft ze het uitgemaakt met één of ander slap smoesje.

[RHCP_NAC]

Ertur schreef op 27-12-2006 @ 17:15 :
Vergeet alles wat ik en anderen gezegd hebben. Pest haar weg. Je broer heeft totaal geen behoefte aan haar.

Ik kan het niet beter verwoorden

[Kyoki]

Oei, ik hoor een verbitterde grote zus. Je gevoel van spanning in het huis, het feit dat je je ongemakkelijk voelt, ligt helemaal aan jou. Dat ga je niet met praten oplossen. Jij zei zelf dat je vond dat je broertje niet meer zo veel dingen met jullie deden, en vorig jaar wel. Het punt is, vorig jaar was je broertje 17. Nu is hij 18. 17 en 18 voor een jongen is een eeuw van verschil. Hij is nu echt onafhankelijk aan het worden, hij heeft minder behoefte aan dat familiegebeuren nu hij een eigen leven aan het opbouwen is. Dat heeft niet zozeer wat te maken met het hebben van een vriendin, alhoewel dat een rol speelt, maar alles met de leeftijd waarop je je losweekt van je familie en je eigen leven sticht.

Dat is iets waar je, begrijpelijk, een beetje moeite mee hebt, maar daar moet je echt mee leren leven. Jij bent kennelijk meer een familiemens dan hij, en wie weet, als het uit gaat met zijn vriendin, keert hij inderdaad bij jullie terug - of hij stort zich eindelijk in het studentenleven dat zijn vriendin hem nu ontzegt en vervreemdt nog meer van jullie en jullie uitjes.

Het punt is dat je broertje zich ontwikkelt in een persoon, die anders is dan vroeger. Vroeger werd hij beinvloed door zijn familie, dat is nu een factor die niet of nauwelijks meer meetelt en wat hij waarschijnlijk voorlopig ook zo wil houden. Wat je wel kan doen is meer initiatief tonen, vraag, bijvoorbeeld, of hij volgende maand (lekker ver weg, wanneer hij geen afspraak heeft met zijn vriendin) mee wil naar Naturalis (of weet ik veel). Of, neem hem en zijn vriendin mee? Meteen een gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen.


Daarmee ben ik nog niet klaar. Los van het feit dat je langzaamaan moet leren leven met zijn nieuwe leven, moet je jezelf er absoluut ook aan herinneren dat zijn leven echt de zijne is. Hij is niet langer de negenjarige die bescherming en raad behoeft - hij is oud en wijs genoeg om te besluiten hoe hij zijn leven wil en wat hij wel en niet tolereert van zijn vriendin. Hier moet jij haar ook niet op gaan afrekenen. Als hij het best vindt, heb jij geen enkel recht om je er verder mee te bemoeien zonder dat hij jou om je hulp of advies vraagt.


Kortom, ik heb eigenlijk geen nuttig advies geleverd, behalve dat je misschien even bij jezelf moet stilstaan en moet realiseren dat je broertje inderdaad, werkelijk, volwassen is en zelfstandig. En het feit dat je daar wat moeite mee lijkt te hebben, is volgens mij ook de oorzaak van het feit dat je zijn vriendin niet echt kan luchten, en tegelijkertijd toch medelijden met haar weet te hebben.

En door de situatie te ontlopen ga je niet veel veranderen, denk ik. Misschien moet je echt eens proberen wat met z'n allen te doen.



Oh, en natuurlijk is haar familie gezelliger. Tenslotte viert hij al die feestdagen al 18 jaar bij jullie, en pas sinds kort bij haar. Ken je de uitdrukking 'bij een ander is het altijd beter'? Dat is niet zozeer omdat het een ander is, maar simpelweg omdat het nieuw en spannender is. Dat moet je ook niet te persoonlijk opvatten; waardeer eerder zijn eerlijkheid.

RebEls schreef op 27-12-2006 @ 17:21 :
Misschien nog een klein detail: Zij is 16, hij 19.

Dan zou ik me geen zorgen maken, relaties die je op je zestiende hebt gaan in 98% van de gevallen uit.

[elledc]

Als je broer gelukkig is met der, zou ik me er niet teveel van aantrekken. Het is toch zijn leven?

De broer van mn vriend heeft sinds ongeveer een half jaar een vriendin. Ik kende haar niet zo goed, maar met de feestdagen ben je meer samen en er is geen klik, ik kan het niet met haar vinden. Maar mijn vriend ook niet, zijn andere broer ook niet, en diens vrouw probeert het allemaal te accepteren, maar geloof dat we er geen van allen een klik mee hebben.

Maar ja, hij is gelukkig met haar, het is zijn keuze, hij is verliefd. Misschien gaat ooit de roze bril nog af, en ziet hij wat wij zijn. Misschien bij jouw broertje ook wel. Maar ja, als hij gelukkig is, dan denk ik niet dat je er tussen moet gaan staan / je ongenoegen moet uiten..

Met de vriendinnetjes van mijn broertje heb ik overigens nooit problemen gehad. Het waren altijd toffe meiden, heb met sommige zelf nog contact. En als ik ze iets minder vond, dan wist ik dat hij ze ook snel beu was, wat dat betreft lijken we wel een beetje op elkaar.

Maar succes ermee! Ik weet hoe vervelend het kan zijn.

[IcedEarth]

met de vriendin van mijn broer kan ik het erg goed vinden,
En andersom, met de broers van mijn vriend, niet. We zeggen hoi, en doei, als ze jarig zijn feliciteer ik ze en als er iemand dood is condoleer ik ze. Ja dat is alles. Het boeit me verder ook niet, ik heb iets met hem, niet met z'n broers.

ik zie het probleem niet zo. Je hoeft toch niet echt vriendinnen te worden met de vriendin van je broertje, zolang jullie maar niet vijandig of iets dergelijks tegen elkaar doen. Daar moet je dan ook maar voor waken.

[DanseMacabre]

Ik ken het probleem niet zo. De man van mijn zus komt al bij ons sinds dat ik een jaar of vier was, ik weet eigenlijk niet anders. Ik kan prima met hem overweg ik zie hem als een soort tweede broer.

Met de vriendin van mn broer kan ik ook goed mee overweg, van het begin af aan. Het klikt gewoon goed.

Misschien is het bij mij anders omdat er zo'n groot leeftijdsverschil zit tussen mijn broer en zus en mij, ze hebben toch altijd meer een opvoedende rol naar mij toe gehad.

Ik vind de zus van mijn vriend ook superaardig, ik ken haar nog niet zo heel goed, maar ik mag haar wel.

Ik kan me voorstellen dat het lastig is als zoiets niet goed gaat het is gewoon vervelend als er altijd zo'n spanning hangt.

Zelf kan ik goed opschieten met de man van mijn zus, met de zus van mijn man en met de vriend van de zus van mijn man Dus ik ken het probleem wat dat betreft niet.

Het feit dat jullie 't niet zo met elkaar kunnen vinden, vind ik geen probleem; jullie hoeven geen vriendinnen te zijn. Leuk zou het wel zijn, maar niet noodzakelijk. Wat ik wel begrijp is dat het vervelend is dat hij ineens geen 'broer-en-zus'-dingen meer doet. Ik zou hem toch eens duidelijk uitleggen dat je een keer met alle zussen + hem iets wil gaan doen, gewoon iets simpels als naar de bios. En dat hij geen keuze heeft, zeg dat er ook maar bij

Maar naast dat is het misschien ook leuk om eens met álle aanhang iets te gaan doen. Misschien niet met alle zussen, ik weet niet hoeveel je er hebt, maar misschien gewoon eens jij met jouw vriend en hij met zijn vriendin. Ook naar de bios bijvoorbeeld. Zie het niet als het ontwikkelen van een vriendschap, maar zie het als iets leuks doen met je broertje en de persoon waar hij van houdt. Zij betekent iets voor hem, accepteer dat. En zo'n avondje samen iets doen zal ook best leuk zijn.

Als je je niet wil gedragen als 'de gemene zus', ga dan niet actief proberen de 'aardige en lieve zus' uit te hangen, want dat werkt niet. Doe gewoon normaal, als de sfeer dan nog steeds zo raar is, dan ligt het in ieder geval niet aan jou.

[moschino]

je zou natuurlijk ook iets kunnen gaan doen met je broertje en zijn vriendin