[Verhalenwedstrijd] Het schuldgevoel komt later

Zucht.
Dit is niet leuk.
Zoë loopt naar achter toe. Al die vervelende klanten. Dan willen ze dit, dan willen ze dat. Zeg het in 1 keer duidelijk of ga anders maar naar de frietboer.
‘Nou Zoë! Doe normaal. Het is je bijbaantje en die klanten horen erbij. Blijven lachen.’
Verveeld loopt ze naar achteren. Er staan geen klanten en er staan nog een aantal collega’s die de eventuele nieuwe klanten kunnen helpen.
Stiekem denkt ze aan haar weblog. Wat zal ze vanavond weer schrijven. Ze wil zó graag meer creativiteit. Alle creativiteit die ze nodig heeft om een goed verhaal te verzinnen is bij haar nogal verdwenen. Kwijt. Nooit gehad.
Nog een zucht.
Ze voelt de druk. Je mag eigenlijk helemaal niet naar achter als er geen klanten zijn. Altijd voor blijven staan zodat je er meteen bij bent als er een klant aankomt lopen. Natuurlijk niet vergeten te lachen!
‘Op zich valt het wel mee,’ praat Zoë haarzelf goede moed in. Haar loonstrookje van vorige maand was bijzonder fijn. Ze had bijna alles alweer uitgegeven aan die leuke schoenen.
‘Goedemiddag meneer. Kan ik u helpen?’
Ze begint haar gewoonlijke riedeltje weer af te spelen zodra de klanten weer binnen komen stromen. Dat is altijd. Ben je net blij dat iedereen voorzien is van eten en drinken komt er weer een hele nieuwe club aan. Na ruim een jaar weet ze al wel hoe je alles wilt weten in zo min mogelijk vragen. Als de klant niet duidelijk is over een menu dan duurt het alleen maar langer. Daar leren ze van.
Oh.
De frietgeur komt haar tegemoet als ze naar het frietstation loopt. Wat zou ze graag een frietje willen pakken. Zo lekker. ‘Nee, kan niet, Zoë. Je bent aan het werk. De klant is aan het wachten op zijn friet en hamburger. Die wil graag gaan eten en bovendien kun je er voor ontslagen worden.’ Zou dat ooit gebeuren?
Snel zet ze haar gedachten opzij. Geen tijd! Er moeten klanten worden geholpen. Ondertussen zijn er al heel wat klanten binnen gekomen en alle caissières staan achter hun kassa. De keuken is druk in de weer.
Wat ergert ze zich aan sommige collega’s. Alleen maar aan het lachen en giechelen. Midden in het pad blijven staan terwijl jij met hete friet aan komt lopen. Verschrikkelijk vindt ze dat! Gelukkig krijgt ze hier salaris voor, zoveel is het niet maar beter dan niets, en heeft ze het gevoel dat ze het wel goed doet. Er wordt altijd aan haar gevraagd of ze wil overwerken of een extra dag wil komen werken. Jammer genoeg kan dit niet altijd omdat haar moeder wil dat ze ‘s avonds niet alleen over straat gaat. Frustratie! Zet die gedachten nou eens opzij, Zoë! Je moet de bestelling onthouden.
Zoë kijkt op de klok. De vrouw aan haar kassa staat al zeker 10 minuten in de rij en heeft al die 10 minuten nog niet nagedacht wat ze wil gaan eten. Zoë ratelt de prijzenlijst weer op terwijl er boven haar hoofd een mooi bord hangt met álle prijzen. Heerlijk. Wel een goede oefening trouwens. De prijzen zijn twee weken geleden omhoog gegaan. Alweer. Jammer genoeg ging haar salaris niét omhoog.
‘Nog even doorzetten. Nog één uur.’
‘Zoë! Zou je de medium bekers willen bijvullen.’ Oh, er staan geen klanten meer aan haar kassa. Ze draait zich om. De manager kijkt haar vragend aan. Ze loopt naar het magazijn. Daar gaan haar gedachten weer. Wat heeft ze toch zin in die frietjes! Met die lekkere mayonaise. Ze pakt, na even gezocht te hebben, een streng medium bekers en loopt weer naar voren. Even een snelle blik in de keuken. Als die niets te doen hebben, dan zij vaak ook niet. Oh, jammer. Ze tikt een kletsende collega aan. Of ze even aan de kant wil gaan. ’Ik ben niet zo dun hoor,’ denkt Zoë. ’Jammer genoeg niet.’ Door die stomme kerstdagen past ze bijna niet meer in haar lievelingsbroek. Op weg naar het frisdrankautomaat komt ze nog een paar collega’s tegen die staan te kletsen. Alsof al die mensen voor niets staan te wachten.
Zoë denkt altijd maar aan de sticker die in de crewroom hangt. ‘Behandel klanten zoals jezelf ook behandelt wilt worden.’ Mooie tekst.
Als ze zich omdraait naar haar kassa krijgt ze weer die trek. Trek in vet eten. Waarom is ze ook alweer bij een fastfood restaurant gaan werken? Ze heeft het trouwens wel heel lang volgehouden. Niet hier eten. Nee. Je hebt zélf boterhammen gesmeerd en die ga je op eten ook! Lekker streng maar dat heeft ze nodig. Niet het streng wat haar moeder is maar streng voor haarzelf. Dat kan ze heel goed. Maar niet altijd. Terwijl ze de producten haalt die de klant heeft besteld herinnert ze zichzelf eraan dat ze haar theorie nog moet leren. Over een maand heeft ze haar theorie-examen en van al verschillende mensen heeft ze gehoord dat het niet makkelijk is. Normaal gesproken verslindt ze boeken maar niet dat soort boeken. Dat is niet haar genre.

‘s Avonds kruipt ze, nadat ze heeft gegeten, lekker achter de computer. Ze begint aan haar nieuwe design van haar weblog en bedenkt er een leuk nieuw bericht bij. Ze heeft laatst een prachtige les gevolgd van haar fotobewerking programma. Het plaatje wat daaruit is gekomen wil ze graag gebruiken als kopfoto van haar weblog. Nu nog een mooie titel bedenken. ‘Dreaming’ denkt Zoë, ‘dat doe ik ook altijd en het past goed bij het plaatje.’ Het plaatje is af en de tekst voor een nieuw weblog bericht schiet haar ook al snel binnen. Een persoonlijke vraag naar de lezers van haar weblog: ‘Waar droom jij van?’ Zo reageren misschien meer mensen op haar bericht. Ze heeft maar een klein aantal mensen die haar weblog bezoeken en haar niet persoonlijk kennen. ‘Ik ben benieuwd wie er allemaal gaan reageren,’ denkt Zoë. Om het goede voorbeeld te geven zet ze haar dromen er ook onder.
Eigenlijk durft ze het er niet bij te zetten. ’Kom op, Zoë! Doe niet zo kinderachtig. Boeiend wat je zus ervan vindt. Je bent nou bijna 18 en moet maar uitkomen voor jou mening en dromen!’ Vol power typt ze haar ultieme droom maar maakt hem wel íets anders.

Voor langer dan 3 maanden naar Londen gaan

Zo.
Stiekem wil ze emigreren naar Londen. De stad vind ze helemaal geweldig! Ook al is ze er maar één weekend geweest. Er komen zeker meer vakanties naar Londen.
Maar dit is niet alles. Ze heeft nóg een droom. Dit is er weer een waar ze later om uitgelachen gaat worden.

Zóveel creativiteit hebben/krijgen dat ik een kei mooi, goede, leuke en grappige roman kan schrijven.

Ja. Dat is ‘m.
Trouwens niet alleen om een roman te schrijven. Ze zou ook wat meer creativiteit willen hebben om perfecte foto’s te maken. Waarom hebben andere mensen dat nou zoveel en zij totaal niet!
‘Ik heb helemaal niéts waar ik goed in ben,’ zucht Zoë. ‘Ja, het enige wat ik kan bedenken is dat ik zo snel kan typen. Klasgenoten zijn er jaloers op en zeggen dat ik met een wedstrijd van school mee moet doen. Maar wat kun je nu bereiken in het leven door goed te kunnen typen? Toch ook helemaal niets!’
Zoë zit eenzaam achter haar computer. Ze mist opeens stevige armen om zich heen. Zoals die van haar ex. Zolang is het nog niet uit. Ruim twee maanden. ‘Niet aan denken, Zoë.’ Snel richt Zoë haar aandacht weer op haar computer. Alles, maakt niet uit wat, als haar gedachten maar niet naar haar ex gaan. Dat gaat namelijk niet goed komen. Ze gaat snel naar haar weblog. Al één reactie. ‘oh. Leuke reactie, een compliment over mijn nieuwe design en over haar droom.’ Ze bezoekt ook meteen even de weblog van de auteur van de eerste reactie en zet ze meteen in haar favorieten. Door ook terug te reageren merkt Zoë dat er veel mensen terugkomen.
Het is een gothic.
Niet dat ze zich daaraan stoort. Zeker niet. Ze is zelf ook zat vaak voor gothic uitgescholden. Ze mist de tijd van wijde broeken, wijde truien en skate schoenen. Dan zag men haar vetrollen tenminste niet zo. Nu moet ze altijd goed zoeken en als ze dan een leuke trui heeft gevonden die ook nog eens in haar smaak valt hebben de winkels haar maat niet meer. Of ze hebben ze nog wel. Dan heeft ze geluk.
De tijd moet weer terug komen toen ze net 15 kilo was afgevallen. ‘Wat zat ik toen goed in mijn vel zeg,’ denkt Zoë, ‘maar wacht! Er ligt nog een zak tijgernootjes in mijn la.’ Zoë draait zich om. Ze kan zich niet beheersen. De afgelopen paar dagen heeft ze zich al aardig wat moeten beheersen maar als ze zich verveelt moet ze eten. Toevallig gaf Thijs de zak vanmiddag maar ze moest wel beloven dat ik er een week mee zou doen en de zak zou wegdoen zonder dat haar moeder erachter kwam.
Alle gedachtes vallen van haar af terwijl ze de zak opent. Geen schuldgevoel. Dat komt altijd later pas. Ze kruipt weer achter de computer. Ze komt via een weblog op een site met een test. ‘How snobby are you?’
Die testjes zijn altijd leuk. Zoë begint er dan ook enthousiast aan. Het zijn maar 10 vragen. Dat valt reuze mee.
De uitslag.
Daar is ze het wel mee eens. Ze begreep niet alle vragen en antwoorden, ze waren immers in het engels geweest en Zoë was te lui om de vertaalmachine site te openen, maar de uitslag is wel oké.
Ze is een klein beetje snob maar accepteert wel diegene die niet binnen haar ‘oh-die-persoon-is-cool’ mensen. ‘Mooi toch!’
Oh, er staat ook nog bij dat ze zich -waarschijnlijk- niet altijd als een snob gedraagt maar ’from time to time.’
Leuke score.
Haar speurtocht op het Net gaat weer verder en ondertussen knabbelt ze nog een paar tijgernootjes weg. Dat schuldgevoel komt toch pas later.