de vakantie van men leven, maar nu...

[vedetje]

tjah, ik denk dat ik mijn verhaal maar eens zal neerschrijven, misschien kan iemand me nog raad geven waarmee ik weet wat gedaan...


Begin juli ben ik 2/3 weken naar kroatie op vakantie geweest, samen met een vriendin en haar ouders een huisje gehuurd op een camping. Al vlug leerde ik een heleboel mensen kennen, allemaal supper aardig en vriendelijk, de tweede avond al liep ik samen met mijn 2 vriendinnen naar huis en toen merkten we op dat 2 jongens ons leken te volgen. We liepen trager, ze haalden ons in en we begonnen een beetje te 'lullen'. De ene jongen vond ik superknap, de andere supergrappig (en ook niet lelijk). Mijn vriendinnen vonden hun niet echt speciaal, maar omdat ik ze dus zo leuk vond gingen we de volgende avonden weer op zoek naar hen. Na nog 2 avonden gezellig met hen beetje te babbelen, kwam ik te weten waar hun campeerplaats was, de volgende dag waagde ik het dan ook ze mee te vragen naar het zwembad, waar ze op in gingen mijn vriendin vroeg aan beide jongens wat ze van me vonden (zonder dat ik het wist )
bleek later dat de ene me gewoon een leuke meid vond, maar de andere had zijn schouders opgestoken en op een manier nee geantwoord die eigenlijk ja betekende. Maar die dag dus in het zwembad zaten ik en die jongen die me leuk vond (zeg maar A) elkaar voortdurend te plagen: we gooiden met een hoop vrienden een bal naar elkaar, en A en ik gingen voortdurend achter dezelfde bal aan, wat ervoor zorgde dat we voortdurend lichaamscontact hadden en elkaar hele tijd probeerden onder te duwen (zaten dus elkaar te plagen)
die dag werd ik erg verliefd op A, en 's avonds gingen we weer bij elkaar zitten, samen met zijn vriend B en het meisje dat hij wel leuk vond: C
C zat tussen A en ik, maar toch zaten we elkaar weer voortdurend te plagen, hij was verbrand aan zijn neus en ik aan zijn buik, en we probeerden elkaar daar dus iedere keer aan te raken, wat ervoor zorgde dat we een hele avond elkaars handen vasthielden
maar pas de volgende avond gebeurde er meer tussen ons: ik was na nog een dag samen doorgebracht te hebben er helemaal zeker van dat hij me leuk vond en ik hem, en weer zaten we samen aan een tafeltje, nu been tegen been. Op een bepaald moment wilden B en C iemand gaan zoeken en A vroeg mij of ik mee wou gaan. Ik antwoordde hem dat ik aan hem genoeg had, en toen B e C weg waren zoenden we
De rest van de avond brachten we alleen in het donker door, samen rondlopen, elkaar vasthouden, beetje babbelen, beetje zoenen,...
iedere dag werd ik iets meer op hem verliefd, en hij ook op mij (daar ben ik wel heel zeker van) maar ook B en C kregen iets met elkaar en wij 4 brachten zoveel mogelijk tijd door met elkaar
ik had dus niet alleen een supervriendje, maar ook nog eens 2 andere, heel goeie vrienden, iets wat ik eigenlijk nog nooit gehad heb
voor A had ik alleen nog maar een beetje geflirt met jongens, maar ook vriendschap op die manier kende ik niet
thuis heb ik we vrienden, maar niet zo heel veel. Nu ja, eigenlijk wel veel, maar slecht 3 ofzo die ik vertrouw, en het ongeluk heb ik dat die allemaal tot een andere vriendengroep behoren, waar ik me me niet in thuis voel
nu ik terug thuis ben, ben ik dus niet alleen die liefde verloren maar ook die vriendschap
A en B wonen op 3-4 uur met de auto, en C op 1-2 uur, bovendien zijn men ouders tegen nog langer iets hebben met A en vinden ze dat ik vrienden hier genoeg kan vinden

met A is het nu uit, ik vroeg hem een week of 2 terug wat we hadden, en hij zei dat hij vond dat we niets konden hebben, door de afstand (ik had hem duidelijk gemaakt dat men ouders het niet echt super vonden)

maar ik raak niet over hem, hij was superlief, en ik denk zo veel aan hem, ik hou nog van hem, en ik herinner me de dingen dat hij zei, de dingen dat hij deed, en ik ben er overtuigd van dat hij ook van me hield!
verder mis ik dus ook de vriendschap, echte vriendschap, een groep waarin je je goedvoelt, mensen die je vertrouwd...

ik voel me dus nu erg verloren, eenzaam, verward, onzeker,...
ik heb wel steun van 2 van men 3 goeie vriendinnen (1 is weg) ze zijn super, steunen me verschrikkelijk goed, ik zie ze zelf als betere vriendinnen nu

ik weet niet goed wat gedaan, ik droom bijna iedere nacht over hem, ik denk veel aan hem en dan word ik superverdrietig of gelukkig, maar dan om een weemoedige manier, want hij heeft me zoveel gegeven (mentaal dan)

ik weet niet goed waarom ik dit hier post, misschien ben ik op zoek naar mensen die weten hoe ik daar mee om kan gaan, die hetzelfde hebben tegen gekomen, ik zie wel...

Op vakantie is alles vaak anders, daarom zijn er ook zo vaak vakantieliefdes die niet meer blijken te werken eenmaal terug in eigen land. Maar afstand is hoedanook een groot probleem, niet alleen voor liefde, ook voor vriendschap. Zelf ben ik 100 km verder gaan wonen en uiteindelijk is er geen vriendschap meer over gebleven van toen en van mijn beste vriendinnen die ik op school had zie ik er nog maar 2 heel sporadisch. Liefde is nog moeilijker, je wilt niets liever dan elkaar de hele tijd zien, maar dat gaat niet zo simpel, zeker als je geen rijbewijs hebt. Als de liefde echt is en iets blijvends waar je allebei voor wilt vechten, kan het nog ok uitdraaien met veel bellen, mailen, treinen, rijden, maar als het maar van 1 kant komt, is het gauw genoeg over.
Je kunt blijven proberen, maar als hij niet meer wil, zal het niet veel helpen, het klinkt lullig, maar je moet verder. Ik zeg niet dat je genoeg vrienden zult vinden waar je nu bent, maar ik denk dat je toch eens verder moet kijken. Zelf kom ik uit een relatie van 4 jaar en ik kende niemand in het dorp buiten hem en zijn vrienden, nu ben ik helemaal zelf op pad gegaan, naar plaatsen waar zij niet wilden komen en ik ontdek een heleboel nieuwe, lieve, vriendelijke toffe mensen waar ik veel beter mee overweg kan dan ik ooit met die vroegere vrienden heb gekund. En het klinkt stom, maar ik heb ook heel wat vriendschappen via internet.

Ik hoop dat je er iets aan hebt, je mag me altijd pmen.

[Fade of Light]

Mutant schreef op 17-08-2003 @ 22:45:
Als de liefde echt is en iets blijvends waar je allebei voor wilt vechten, kan het nog ok uitdraaien met veel bellen, mailen, treinen, rijden

ook niet altijd... Zeker als 1 ervan nog een druk leven heeft.

maarja over de topicstartster. Dat krijg je met vakantieliefdes. En lange afstand Relaties. en ook sowieso verre vrienden. Ik sluit me dan ook helemaal aan bij het spreekwoord "beter een goede buur, dan een verre vriend" (of was die nou vica verca hehehehe)

Fade of Light schreef op 17-08-2003 @ 23:00:
ook niet altijd... Zeker als 1 ervan nog een druk leven heeft.

Is waar... maar als je de 'ware' hebt gevonden en beiden bereid bent om daarvoor te vechten zou het kunnen lukken, ook al zou het betekenen dat je geduld moet hebben en wachten tot je oude genoeg bent om dichter of bij elkaar te gaan wonen .

Het verhaal komt me bekend voor
Het heeft mij nog een lange tijd achtervolgt.

[Lovely007]

Verhaal komt me heel bekend voor. Zelf heb ik deze vakantie ook een jongen ontmoet waar ik helemaal gek op was (en hij op mij).

Maar omdat dit jongen niet in Nederland woont, hebben wij besloten geen telefoonnummers/adressen oid uit te wisselen. Ik denk dat we allebei van te voren wisten dat het puur een vakantieliefde was, omdat de afstand te groot was om echt een relatie te krijgen.

Tis nu bijna 3 weken geleden, en ik denk nog steeds veel aan hem. Maar ik probeer te genieten van de leuke momenten die we hebben gehad, en op een gegeven moment zal ik hem wel vergeten.

Daar komt nog bij dat ik nooit zal weten hoe de relatie thuis was geweest, maar ik denk dat het dan heel anders zal zijn. De sfeer op vakantie is veel vrijer, pas als je thuis benten je ziet elkaar nog vaak kun je, vind ik dan, zeggen of je echt van iemand houdt.

Iig veel succes ermee!

[vedetje]

ja, als ik het goed begrijp zeggen jullie 'laat het achter je, denk er aan met goeie herinneringen, maar hou het daarbij'

tjah, zo denk ik er ook over, maar ik voel me niet zo

ik hoorde net dat A B en C ekaar dit weekend even gezien hebben: C woont wel 2.5 uur van hen, maar ze was daar met haar ouders om iemand te bezoeken dus hebben ze even afgesproken, en als ik het hoor van haar was de vriendschap niet anders, en misten ze me wel...
B vroeg me net ook nog wanneer ik eens zou afkomen, maar mijn ouders doen ook al moeilijk, hoewel ik het supergraag zou willen, ik voel me echt rot daardoor, ik heb nog nooit echt problemen gehad met men ouders tot nu...

en ja, ik weet het hier vind ik ook jongens en vrienden, maar het is niet hetzelfde, het zijn zij niet, ik mis ze zo geweldig
A en B zijn de leukste jongens die ik ken, gewoon door wie ze zijn, ik geen jongens zoals zij, waarmee ik me echt goed voel *zucht*

ja, als ik het goed begrijp zeggen jullie 'laat het achter je, denk er aan met goeie herinneringen, maar hou het daarbij'

Het is de beste oplossing, geloof me maar. Ik wou het ook niet geloven, maar als je normaal verder wilt gaan zal het uiteindelijk wel moeten.