Ik heb wel genoeg zelfvertrouwen, denk ik. Als iemand een stomme opmerking maakt dan is dat vrijwel nooit iets over iets dat ik nog niet van mijzelf wist of geaccepteerd heb. Voor presentaties of dingen doen voor publiek word ik ook niet echt doodsbang. Soms zelfs nauwelijks zenuwachtig. Als ik een goede reden heb, zal ik er ook niet over twijfelen om een vreemde aan te spreken.
Met mensen 'versieren', een gesprekje aanknopen met iemand omdát ik hem leuk vind of iemand vertellen dat ik hem leuk vind, dat vind ik wel altijd heel eng. Maar goed, wie niet. Dat zal wel komen doordat ik dat laatste nu al een aantal keren heb gedaan en steeds nergens op uitliep.
Ik werd vroeger wel gepest op school, maar al mijn klasgenoten waren zelf sukkels, kwam ik later achter. En bovendien hadden ze het allemaal mis. Ik was behoorlijk mollig op de basisschool, dus dan noemden ze me 'blunderbig', ik was ook waardeloos in sport. Op zich ging dat nog wel, omdat ik zelf wel wist dat ik geen letterlijke big was. Het was erger als ze deden alsof ik niet gelukkig zou kunnen zijn ofzo. Dan deden ze dingen die lief bedoeld waren maar overkwamen alsof ze dachten 'Oh, laten we maar wat liefs doen voor dat arme dikke kind! Dan heeft ze nog iets, ten minste!'. Omdat ik niet wist of ze toen gelijk hadden of niet, wist ik niet, dus dat vond ik veel erger.
Maar goed, daar hadden ze ook ongelijk in.
En omdat ik iets van 25 centimeter ben gegroeid en mijn gewicht niet zo veel is veranderd, heb ik daar ook geen last meer van.
Ik denk dat dat zelfvertrouwen mee is gekomen met het besef dat ze zich vergisten.