Hoe raak ik mijn onzekerheid weer kwijt?

[Magaline]

Hoi allemaal,

Ik zie dat het een lang verhaal is geworden, maar ik zou het toch erg waarderen wanneer enkelen van jullie de moeite zouden nemen het te lezen.

Ik heb nu ongeveer anderhalf jaar een vriend. Het grootste gedeelte van de tijd gaat het best goed tussen ons, als we afspreken is het altijd gezellig en ook tussen onze vrienden klikt het goed.
Een paar maanden geleden heeft hij het echter ineens met me uitgemaakt. Hij had een nacht slecht geslapen en belde me op om te zeggen dat hij onze relatie helemaal niet meer zag zitten. Ik ben naar hem toegegaan om hierover met hem te praten, maar op dat moment was hij voor geen enkele rede vatbaar en bleef voet bij stuk houden. Ik ben hier echt ontzettend verdrietig over geweest, vooral omdat ik het absoluut niet aan had zien komen.
Nog geen twee dagen later belde hij me weer, dit keer om te zeggen dat hij ontzettend veel spijt had van het uitmaken en dit de grootste fout van zijn leven was geweest.
In eerste instantie was ik hierdoor ontzettend blij: ik wilde absoluut niet dat het uit was en 'vergaf' hem dan ook maar al te graag.

De laatste weken merk ik echter dat deze blijdschap is omgeslagen in onzekerheid. Hij zegt dat hij het nooit meer uit zal maken als alles tussen ons blijft gaan zoals het nu gaat, maar ik ben zo bang om opnieuw door hem gekwetst te worden dat ik dit eigenlijk niet durf te geloven.
Deze onzekerheid reageer ik vervolgens op hem af, hetgeen onze relatie natuurlijk niet ten goede komt. Met name de vele tijd die hij met zijn vrienden doorbrengt terwijl hij voor mij vaak te druk is, en het feit dat alle initiatief voor leuke dingen/ romantische gebaren en dergelijke van mijn kant komen maken dit er niet beter op. Ik heb geprobeerd hier met hem over te praten, maar hij vindt dat ik me wat dat betreft aanstel en zorgen om niets maak.
Mijn onzekerheid wordt nog verergerd door het feit dat hij tijdens (kleine) ruzies of meningsverschillen die wij hebben al een paar keer heeft gedreigd om het opnieuw uit te maken, hetgeen tot gevolg heeft dat ik me snel naar zijn wensen aanpas omdat ik niet nog een keer zo gekwetst wil voelen.

Ik vraag me daarom af of sommigen van jullie misschien een vergelijkbare ervaring hebben, en hoe jullie met deze onzekerheid zijn omgegaan?
Natuurlijk snap ik dat een relatie geen sprookje is en dat er altijd een kans bestaat dat het uit zal gaan, maar ik ben zo bang dat het weer uit de lucht zal vallen zoals de eerste keer dat hij het uitmaakte. Zoals hierboven al verteld vindt hij dat ik echt spoken zie, hij zegt dat hij echt gek op me is, maar ik kom maar niet van dat nare,onzekere gevoel af.
Ik hoop dat jullie tips voor me hebben om dit gevoel wat af te kunnen zwakken.
Alvast bedankt in ieder geval!

[Dott]

Wat je beschrijft klinkt voor mij heel herkenbaar.
Mijn vriend en ik zijn nu 9 maanden bij elkaar, en na 4 maanden ongeveer heeft hij het ook uitgemaakt.
De eerste 3 maanden ging het allemaal heel erg goed, en erna merkte ik zijn gedrag veranderen, minder vaak willen afspreken, altijd met in mijn ogen kut smoesjes, en afstandelijker zijn als we wel afspraken.
Na lang zeuren vertelde hij eindelijk dat ie twijfelde aan wat ie voelde, of dat wel klopte.
Nou ja, ik gaf hem tijd om dat uit te zoeken, na eenb week niks gehoord te hebben belde hij dat ie me miste en of ie langs mocht komen.
Hij bleef slapen, maar die avond merkte ik al dat het nog niet helemaal goed zat.
Daar gingen nog 2 a 3 weken overheen, hij wilde weer niet afspreken, terwijl ik hem nodig had en me rot voelde.
Na zijn game avond heb ik hem gebeld, en hebben we bijna 2 uur in de telefoon gehangen.
Ik vertelde dat ik me een agenda punt voelde dat al dan niet uit kwam en dat ik me daar klote om voelde.
NA die 2 uur kwam ie hier langs en heeft hij het ook uitgemaakt.

een week later ofzo had ie onwijs spijt en hebben we het langzaam weer opgebouwd, maar die onzekerheid voel ik soms ook nog.. helemaal als ie wat afstandelijker isd..
Ik heb geen tips voor je behalve, probeer van elke dag te genieten, het is lastig, maar ik doe het nu ook zo, en onze relatie is een stuk relaxter

Ook hier herkenbaar - na anderhalf jaar ging het uit met mijn eerste grote liefde, omdat het met mij niet lekker ging toen en er dus behoorlijke druk op de relatie kwam - hij dacht daar mee om te kunnen gaan, maar had op een gegeven moment toch het idee dat hij niet meer verliefd was etc. Nou ja, na een maand of 2 was hij er toch wel achter dat hij misschien iets te snel had gereageerd, en na nog een maandje denken heeft hij mij daar maar mee geconfronteerd en toen was het weer aan. Maar doordat het uit was geweest, was ik ook hyperonzeker over onze relatie. Ik had aan de ene kant het gevoel dat ik enorm op mijn tenen moest lopen om vooral zo leuk mogelijk te zijn zodat hij niet weer op me uitgekeken zou raken, en tegelijkertijd ging ik me daardoor af en toe echt heftig afzetten tegen hem. En ik wil je niet teleurstellen, maar dat is de grootste reden dat het vervolgens weer uit is gegaan.

Maarrrr. Daarbij moet ik wel zeggen dat mijn ex helemaal niet zo eikelig deed als wat jij hier beschrijft van jouw vriend. Hij was gewoon zijn lieve zij het onzekere zelf weer.

Dit:

Met name de vele tijd die hij met zijn vrienden doorbrengt terwijl hij voor mij vaak te druk is, en het feit dat alle initiatief voor leuke dingen/ romantische gebaren en dergelijke van mijn kant komen maken dit er niet beter op. Ik heb geprobeerd hier met hem over te praten, maar hij vindt dat ik me wat dat betreft aanstel en zorgen om niets maak.
Mijn onzekerheid wordt nog verergerd door het feit dat hij tijdens (kleine) ruzies of meningsverschillen die wij hebben al een paar keer heeft gedreigd om het opnieuw uit te maken, hetgeen tot gevolg heeft dat ik me snel naar zijn wensen aanpas omdat ik niet nog een keer zo gekwetst wil voelen.

Dat is écht geen normaal gedrag. Waarom wil je in hemelsnaam dat het aan blijft?! Hij gedraagt zich alsof hij alles kan maken want jij bent toch afhankelijk van hem en gaat hém niet dumpen. En jij pikt alles! Je past je aan zijn wensen aan omdat je je niet gekwetst wilt voelen? Wat denk je dan dat je nú doet? Je voelt je continu gekwetst omdat hij zich stom gedraagt tegenover jou, en je laat het nog zomaar gebeuren ook! En als je er over wilt praten, kapt hij het nog af ook en vind je dat het onzin is. Ik zeg, ga eens serieus met hem praten en dump hém vervolgens. OF hij heeft eindelijk door dat je niet alles pikt, en hij gaat zich fatsoenlijker gedragen, OF hij vindt het wel best en dan ben je beter af zonder hem.

Geloof me, op het moment heb je meer pijn dan die pijn waar je bang voor bent als het weer uit zou gaan. Imo is hij dat op deze manier echt niet waard.

[Mahonie]

Freyja schreef:

OF hij heeft eindelijk door dat je niet alles pikt, en hij gaat zich fatsoenlijker gedragen, OF hij vindt het wel best en dan ben je beter af zonder hem.

Geloof me, op het moment heb je meer pijn dan die pijn waar je bang voor bent als het weer uit zou gaan. Imo is hij dat op deze manier echt niet waard.

Qft.

Ik zou de eer aan mezelf houden en het zelf uitmaken ipv nu nog een tijdje af te zien en dan zelf gedumpt te worden.

[Tink*]

Het enige dat je eigenlijk kan doen is met hem praten. Hij heeft het uitgemaakt toen dus hij heeft gezorgd voor die deuk in het vertrouwen. Dus hij is eigenlijk ook degene die zijn best moet doen om jou weer dat vertrouwen terug te geven. Alleen het lijkt wel of hij het misbruikt als hij niet zijn zin krijgt. Ik snap dat je je niet gekwetst wilt voelen, want dat is echt het naarste gevoel dat er bestaat, maar op een gegeven moment moet je je wel af gaan vragen of deze relatie dan wel goed voor jou is. Want als je de hele tijd op je tenen moet lopen en het hem naar de zin moet maken zodat hij maar niet weggaat, dan is dat niet bepaald een goede relatie, ook al heb je het soms nog zo leuk met hem. Ik zou er met hem over praten, want leven met deze onzekerheid is ook ontzettend naar. Confronteer hem er eens mee zou ik zeggen.

Verder snap ik het maar al te goed, maar mijn ervaring is ook dat als je teveel op je tenen gaat lopen dat slecht voor jou is, maar dat het uiteindelijk ook slecht is voor je relatie. Je bent dan jezelf niet. Mijn eerste vriendje heeft het ook een keer tussentijds uitgemaakt, dat ging 1,5 week later weer aan omdat hij me miste en het eigenlijk meer persoonlijke dingen waren bij hem waar hij mij niet mee op wilde zadelen. Ik weet nog dat ik echt wel weer een tijdje nodig had om het vertrouwen terug te krijgen, maar mijn ex gaf me dat vertrouwen ook door er met me over te praten en in dingen te laten merken dat hij het niet weer zomaar uit zou maken. Hij misbruikte mijn onzekerheid in ieder geval niet. Ik weet het niet zo heel goed meer hoe het toen ging, maar ik weet nog wel dat ik na een tijdje toch echt dat vertrouwen wel weer terughad. Tot hij zei dat hij twijfelde... toen begon alles weer.

Met mijn huidige vriend zit ik ook een beetje in dezelfde situatie. Hij twijfelt dus daarom loop ik op mijn tenen en gaat het eigenlijk alleen maar slechter omdat ik mezelf niet helemaal kan zijn. Het is heel moeilijk om uit zo'n spiraal te komen. Erover praten is dan fijn, maar daarna moet er bij jezelf ook een knopje omgaan. Vind jij het fijn om de hele tijd met die onzekerheid te leven en op je tenen te moeten lopen? Ik snap dat je dat nare gevoel niet wil en hem ook niet kwijt wil, maar jij bent zelf ook belangrijk en niemand heeft het recht om jouw vertrouwen te misbruiken om zijn zin te krijgen.

[arPos]

je moet het ultimatum omdraaien, vraag meer inleving van hem, anders maak jij het uit.

overigens is de periode tussen zo'n 1.5 j een 2.5j relatie de moeilijkste.