-Nog titelloos-

[Vogelvrij]

Hij was vast van plan zijn moeder en mijn vader niet alleen te laten, uit angst voor wat er zou kunnen gebeuren. Kortom, het was een fiasco.

Dat lijkt me eigenlijk niet echt een fiasco, wel?

En ontbijten ze nu bij die Katja, of lees ik het verkeerd?

Verder vind ik hem goed

[I C U]

Uh, die snap ik ff niet! En ze eten daar 's avonds...

[Vogelvrij]

Een kwartier later zat ik op de fiets richting het stadje.

Dat is de eerste zin na de alinea die over het etentje gaat, toch?

(of welke snapte je nu niet?)
(en ik wilde schnappie typen)

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 07-03-2005 @ 17:40 :
(en ik wilde schnappie typen)

"..kom uit Egypte, met m'n zonnebril!"

Enniewees, om maar even op het verhaal in te gaan, het begint me eerlijk gezegd een beetje minder te interesseren.
Op de éen of andere manier is het niet meer fris, niet meer speels. Eigenlijk ben je dat niveau nog voor het einde van je eerste hoofdstuk al kwijtgeraakt. Het lijkt nu opeens zo'n cliché tienerverhaal, en ik heb het idee dat ik nu al weet hoe alles gaat lopen.

of niet?

[I C U]

Zut Alors! schreef op 07-03-2005 @ 17:45 :
"..kom uit Egypte, met m'n zonnebril!"

*zoekt grote knuppel*

[I C U]

Vogelvrij schreef op 07-03-2005 @ 17:40 :
Dat is de eerste zin na de alinea die over het etentje gaat, toch?

(of welke snapte je nu niet?)
(en ik wilde schnappie typen)

Er staat daarboven dat ze bij die Katja een dineetje hadden, later gaat het over hoe hij naar school gaat enzo, en dan vertelt hij ondertussen hoe het etentje was. Snap?

[Zut Alors!]

Tja,
je flashback is wel een beetje onaangekondigd. Ik was er eigenlijk overheengelezen, dus ik had uberhaupt niet gezien dat hij het tijdens het ontbijt overdacht en blabla, maar het staat wel een beetje onaangekondigd dus.

Schnapp?

[Vogelvrij]

I C U schreef op 07-03-2005 @ 17:48 :
Er staat daarboven dat ze bij die Katja een dineetje hadden, later gaat het over hoe hij naar school gaat enzo, en dan vertelt hij ondertussen hoe het etentje was. Snap?

Ik snap het, maar het is vaag. Ik denk dat je beter eerst kan vertellen over hoe dat etentje was en dan pas over hoe hij naar school gaat, of duidelijker de scheiding aangeven want nu dacht ik dat ze bij haar gingen ontbijten

[I C U]

@ Zut: waar denk je dat het over gaat dan?

@ Vogel: Hm... Daar heb je gelijk in Ik zal het onthouden!

[Zut Alors!]

I C U schreef op 07-03-2005 @ 17:57 :
@ Zut: waar denk je dat het over gaat dan?

Ja zeg! Ik kan hier wel het hele plot uit de doeken doen, maar dat is jou taak! Tjongejonge...

Maar er zijn wel een aantal dingen die gewoon te duidelijk in beeld komen, zoals die rituele steen in dat donkere bos, die je tot uit den treure beschrijft, die 'mysterieuze verdwijning' van de andere Sam, vervolgens Katja, die zich wel erg enthousiast op zijn vader werpt, Jason, met wie hij het zo geweldig kan vinden en als klap op de vuurpijl Elise, die uiteraard gelijk al heel aardig voor hem is. Je moet wel heel wat doen om daar nog iets origineels van te kunnen maken.

wat ben ik toch weer gemeen!!

[I C U]

Hm, zo kan je het ook zien! Ik zeg natuurlijk niets... Maar ik zal toch maar een nieuw deel plaatsen...

De dag ging nog redelijk snel voorbij. Ik had nu wel kennisgemaakt met al mijn klasgenoten, op sommige na. Ik volgde gewoon de rest naar een volgende les en hoopte dan maar dat ik goed terechtkwam. En gelukkig was dat meestal ook zo. De leraren waren allemaal heel behulpzaam, soms zelfs te. Ik zat bij de meeste lessen wel naast iemand, vaak naast Elise, soms naast een jongen die zich had voorgesteld als Mike en af en toe naast een jongen die zichzelf Spider noemde, en ook zo werd genoemd door de anderen. Zijn echte naam zei hij niet, en ik vroeg er ook niet naar. Spider was zo iemand die op de een of andere manier altijd de aandacht trok. Ook al zei hij niets, ook al deed hij niets, toch trok hij de aandacht van de klas of van de leraar. Hij droeg afgedragen, slobberige kleding, had een kapsel waar hij duidelijk niets aan deed, maar wat toch zo zat dat het bij hem paste, en hij droeg een halsband met stekels. In de pauze stond hij bij andere ‘soortgenoten’. Ik ging bij een groepje klasgenoten zitten en ontdekte dat ik nog best gezellig vond ook. Ik luisterde meer dan dat ik zei en ontdekte zo een hoop over deze school en haar leerlingen.
Om drie uur was ik uit. Alleen fietste ik terug naar huis. Het was me alles meegevallen, die eerste dag, maar toch was ik blij dat hij voorbij was. Ik hield er nog steeds niet van. Maar toch, met deze mensen was het best uit te houden.

Ik kwam thuis, waar ik tante Appel in de keuken aantrof, waar ze duidelijk even pauze hield. Ze was onvermoeibaar, toch liet ze zich regelmatig verleiden door een mok thee. Ik schonk voor mezelf ook thee in en ging tegenover haar zitten. Haar oogjes keken mij scherp aan.
“Vertel, jongen, hoe was het?”
“Ach, zo’n eerste dag is meer gepraat dan echt iets nuttigs doen. Mijn klasgenoten zijn geloof ik best wel okay.”
“Aha, dat is mooi meegenomen. Wat vond je van de rector?”
“Een druk mannetje. Meer druk dan nuttig. Meer praten dan daden.”
Tante Appel knikte alsof ze het ermee eens was. “Juist.”
Ik glimlachte en nam een slok van mijn thee.
“Je klasgenoten, wie vielen je op?”
Ik vertelde haar over Elise, het meisje naast wie ik al veel zat, en over Spider, de jongen die aanwezig was. Tante Appel knikte alleen.
“Kent u ze?” Vroeg ik.
“Natuurlijk. Zo groot is het stadje niet, en je vader is niet mijn enige werkgever.”
“Aha.”
Ze stond op en zette haar theemok in de vaatwasser. Ze liep de keuken uit, en ik hoorde haar neuriën in de studeerkamer van mijn vader. Ik liep haar achterna.
“Hoe laat komt mijn vader terug?”
“Hij zei dat hij het niet wist. Waarschijnlijk half zes, of daaromtrent.”
Ik knikte en liep naar mijn kamer. Mijn eerste gang was naar de computer, die ik aanzette. Ik schoof achter het bureau en wachtte rustig tot mijn pc opgestart was. Ik surfde wat over het internet en kwam terecht op een site met info over stenen, zoals de steen die ik een week terug had gevonden.

Deze stenen zijn vroegere heilige plaatsen. Men gebruikte ze als middelpunt van heksenkringen en vereerde hier hun goden. Op de meeste altaren staan riten afgebeeld, die door vakmannen in het steen gekerfd zijn.
De altaren werden ook gebruikt om te offeren. Soms, als de oogst dreigde te mislukken of wanneer men wilde dat een oorlog zou slagen, werd er een maagd uitverkoren (meestal gebeurde dat door toevalligheden, zoals een moedervlek in de vorm van een vogel of een schoonheidsvlek in het gezicht) Het bloed van de maagd werd dan gedronken door de priesters of priesteressen. Jonge maagden hadden een magische eigenschap, volgens de vroegere religies.

Ik stopte hier met lezen en dacht na over het altaar dat ik gezien had. Het middelpunt van een heksenkring… Waarom niet? De plaats was er mysterieus genoeg voor. Ik besloot er later naar terug te gaan. Ik gaapte uitgebreid en rekte me uit. Man, wat was ik moe. Ik wreef in mijn ogen en ging naar het forum. Weer een bericht van Not For Sale. Ze zei dat zij er ook naar uitzag en vroeg hoe mijn eerste dag was geweest. Ik reageerde en stelde haar dezelfde vraag en voegde daaraan toe dat ik benieuwd was naar haar vermogen om te debatteren in het echte leven.
Ik vond een topic op het forum over heksenkringen en stenen. Ik plaatste een bericht met de vraag of er nog veel stenen in gebruik waren en zo ja, wanneer ze dan gebruikt werden. Ik kreeg vrijwel meteen reactie. Sommige stenen werden nog wel gebruikt, en het hing geheel van de heksenkring af wanneer. Mij werd afgeraden te gaan kijken, omdat de heksenkring wraak zou nemen als ze mij zouden betrappen. Ik glimlachte. Aha. Wraak. Juist. Ik logde uit en sloot mijn pc af. Ik besloot even op bed te gaan liggen, omdat ik gewoon ontzettend moe was. Ik ging liggen en voelde een zware loomheid door mijn ledematen omhoog kruipen.

[Not for Sale]

Je gaat wel een beetje onzorgvuldig om met Not for Sale
Eerst PM'en ze veel, dan gaan er weken voorbij ("Mijn laatste twee vakantieweken vlogen om") en ineens is het personage en het forum weer terug...

*Hehe, waar je allemaal niet komt met naamzoeken*

Ik heb in ieder geval wel alle delen gelezen
Op zich leest het best prettig. Je taal is verzorgd, en ik kan me prima inleven.
Maar een paar punten van kritiek:
* Ik krijg sterk het idee dat de ik-persoon een meisje is. Samuel denkt/doet/praat tamelijk meisjesachtig. Ik vraag me af waarom je een jongen als hoofdpersoon hebt gekozen, eigenlijk.
* Je bouwt een leuk lijstje met interesses op voor de jongen - taal, heksen, tekenen- maar dat wordt uit het niets geïntroduceerd en verdwijnt na een enkel maal noemen ook weer naar de achtergrond. Hierdoor krijg je een beetje een onsamenghangende gedachtenschets.
* Ook vind ik het vreemd hoe opmerkzaam Samuel soms lijkt, en noemt hoe geïnteresseerd tante Appel bijvoorbeeld is, en hoe self-centered en ongeïnteresseerd hij andere keren weer handelt met betrekking tot zijn vader en klasgenoten en/of vrienden met name.

Ah well. Leuk leesvoer midden in de nacht ^__^
En onbewust heeft mijn nickname je vast wel beïnvloed

Edit: Een jongen die zo aanwezig is als Spider zal wel regelmatig door de leraar aangesproken worden, denk je ook niet? En het zou wel onwaarschijnlijk zijn als leraren hem ook bij zijn stoere bijnaam zouden aanspreken, denk ik. Ik bedoel dus, logisch gezien komt men hoogst waarschijnlijk gauw achter zijn echte naam

[I C U]

Bedankt voor je kritiek! Tja, het verhaal is nog niet af, maar ik denk wel dat je gelijk hebt wat betreft dat meisjesachtige... Het is lastig om een jongen te beschrijven als je zelf een meisje bent. Misschien dat er hier mannelijke personen zijn die wat tips kunnen geven?
Over dat hij nogal egocentrisch is: In het begin wordt verteld dat hij veel is verhuisd en daardoor heeft vermeden om 'intiem' te worden met mensen.
Nogmaals: bedankt Ik moet het allemaal nog een keer goed door lezen, en daarbij kan ik dit soort dingen goed gebruiken!

*blij dat het toch goed leesvoer is*

*Not For Sale strikes back, ff geduld nog...*

[Zut Alors!]

Zal eens kijken of ik wat op kan merken uit je verhaal. Ik kreeg inderdaad ook wel een beetje een vreemde indruk van die knul. Ik vind dat je bij het laatste stuk heel afstandelijk/beschrijvend begint, terwijl je op het laatst juist weer teveel in de persoon zit. Maar inderdaad niet op de goeie manier.

Ik zat, Ik ging, Ik hield, Ik kwam...

heel storend.

[I C U]

Dat zei een vriendin van me ook al Het is verrekte moeilijk (vind ik) om dat te voorkomen in een ik-verhaal. Maar ik doe mijn best om dat zoveel mogelijk te voorkomen, in de stukken die ik nu aan het typen ben. Volgend deel (ja, ik blijf toch posten... ):

Ik gleed weg in een zwarte tunnel. Een aangename warmte kroop in mijn lijf. Ik voelde hoe ik de grip op mijn lijf verloor, en het beangstigde mij niet eens. Toen begon iets in mij zich te verzetten, probeerde zijn nagels in de wanden van de tunnel te zetten. Datgene wilde stoppen en weer omhoog kruipen. Ik liet het me gewoon gebeuren, liet het ene met het andere vechten, mij interesseerde het niet meer. De warmte wikkelde zich als een deken om mij heen. Toen hoorde ik een stem, die mijn ik wakker schudde.
“Jongen… Kom terug…”
Ik hoorde het niet goed, de woorden waren vaag. Ik spande me in om het goed te kunnen horen.
“Jongen, verzet je!”
Ik voelde de wil om eruit te komen groeien. De warmte kroop terug, langzaam maar zeker. De tunnel werd lichter en lichter. Mijn ogen gingen open.
En keken recht in die van tante Appel. Haar ogen waren verassend jong en fel lichtblauw. Ze keken mij bezorgd aan.
“Mooi, je bent er weer.” Ze vroeg niet wat er gebeurd was, het leek alsof ze dat wel wist. “Je hebt een sterke wil.”
“Dat zegt mijn vader ook wel is,” zei ik. Ik voelde me nog een beetje bibberig en wist niet goed hoe ik me moest gedragen. “Wat was dat?”
“Je bent bij de Steen geweest. Soms heeft hij die uitwerking.”
Ik keek haar aan. “Hoe weet u dat?”
“Ik heb je gezien.”
Ik keek haar bevreemd aan. Bij mijn weten was er niemand in de buurt geweest toen ik er was geweest. Ik had ook niets gehoord, het was doodstil geweest, op het ruisen van de wind na.
Ze glimlachte. “Kom mee, dan zet ik thee voor je. Me dunkt dat je dat wel kunt gebruiken.”
Ik knikte en stond op. Even draaide de wereld om me heen. Ik bleef even doodstil met dichtgeknepen ogen staan. Toen ik ze open deed was de wereld weer zoals hij hoorde.

Ik proefde aan de thee. Het was een of andere kruidenthee, die ze waarschijnlijk zelf samengesteld had.
“Wat zit er in?”
“Ach, het een en het ander. Zodat je weer een beetje bij de levenden komt.”
“Wat was dat, van daarnet?”
“Tja, dat is lastig uit te leggen. De Steen is een magisch iets. Op sommige mensen heeft hij geen invloed, maar op andere wel. Die invloed kan van alles zijn, van datgene wat jij net had, tot een tijdelijke gekte of een ernstige griep.”
“Ja, maar wat had ik? Wat was er gebeurd als u me niet had geholpen om terug te komen?”
“Dan was je er ook uitgekomen. Je was al aan het terugkrabbelen toen ik binnenkwam. Zoiets wat als jij had leek een beetje op een coma, en kan soms een paar weken duren.”
“O.”
Ze glimlachte. “Drink je thee maar op, dat scheelt.”
“Wie zegt dat als ik dit spul opdrink niet meteen tegen de vlakte ga?”
“Dat zeg ik. En ik denk dat je mij wel mag vertrouwen.”
“Ja, dat zou ik ook zeggen.”
Tante Appel keek me aan, op een vreemde indringende manier. Ik verzette me tegen haar wil, die ze me wilde opleggen.
“Nee, ik doe niet wat u wilt, ik doe wat ik zelf wil.” Ik rook aan mijn thee, probeerde te bepalen wat erin zat. Iets zei me dat het wel goed zat, dus ik nam een slok.
Tante Appel zuchtte. “Goed dan. Maar kijk de volgende keer een beetje uit als je weer naar de Steen gaat. Draag dit bij je.” Ze gaf mee een steen, met een oog erin gekerfd. “Het zal je beschermen.”
Ik nam de steen van haar aan en knikte. Ik stopte hem in mijn zak. “Ik zal er een touwtje aan doen, dan hang ik hem om mijn nek.”
“Heel verstandig.”

IV
De eerste week ging vrij vlot voorbij, de tweede week begon. Ik droeg de steen elke dag, ik zag het nut er niet van in om hem gewoon op mijn kamer te laten liggen. Ik keek gefascineerd naar hoe mijn klas in elkaar zat en hoe mijn klasgenoten met elkaar omgingen. Zo was Denise, een meisje met krullend blond haar, puistjes en een bril, een fanatieke activiste en een trouw veganist. En Diederik, een nogal populaire jongen die volgens de mode gekleed was (voor zover ik dat kon beoordelen), was geliefd bij de meiden en deed het goed bij de meiden uit de hogere klassen, waar ze bij mij in de klas niet blij mee waren. Marscha, een gothic meisje, lag een beetje buiten de groep. Elise had haar best gedaan haar erbij te betrekken, maar ze was heel erg op zich zelf. Zodoende gaf Elise haar pogingen op. Ik werd ook bij Elise’s groep betrokken, ik liet me gewillig meeslepen. Ik vond het allemaal prima. Ik mengde me niet vaak in gesprekken, ik wist dat ze me een aparte vonden. Tja, wat kan ik zeggen? Ik was ook een aparte, op zich niet vreemd als je zo’n zeventien scholen hebt gezien, van binnen en van buiten, en in zeventien verschillende plaatsen had gewoond.

“Hé, dat is een mooie steen!”, Elise hield mijn steen in haar hand en bekeek hem aan alle kanten. “Ik heb hem geloof ik al eerder gezien.”
“Dat kan best, ik heb hem al een tijdje.”
“Nee, het was niet bij jou, bij iemand anders. Een vrouw bij mij uit de straat.”
“Dat kan, ik weet niet in hoeverre dit origineel is.”
“Hoe kom je eraan?”
“Gekregen.” Ik wilde haar niet vertellen dat ik het van tante Appel had gehad, waarom wist ik niet.
“O. Nou, ik kom er nog wel op. Wat doe je vrijdag na school?”
“Niets bijzonders, ik was van plan een wandeling te gaan maken of zo. Kijken of ik nog ergens mooie plaatjes zie om te tekenen.”
“Aha. Zou je het erg vinden als ik meega?”
“Nou, als jij het niet vervelend vindt om een half uur stil te zitten omdat ik zit te tekenen vind ik het goed.”
“Tof! Ik neem mijn fototoestel wel mee, dan kan ik meteen plaatjes schieten voor mijn fotografieopdracht.”
“Okay, kom je meteen na school met mij mee? Je kan vast wel bij mij eten.”
“Dat is goed.”
Ik wist dat Alex vreemd op zou kijken. Ik nam nooit klasgenoten mee naar huis, laat staan vrouwelijke klasgenoten. Vrijdag was zijn vrije dag, dus ik wist zeker dat hij Elise zou ontmoeten. Eigenlijk snapte ik niet dat ik me daar druk om maakte. Alsof het hem interesseerde. Ja, even misschien zou hij zich er mee bezig houden, maar dan zouden zijn gedachten weer opgeslokt worden door een van zijn vele opdrachten, die veel belangrijker waren dan wat ik allemaal uitspookte. Soms vroeg ik me wel eens af of het anders zou zijn geweest als mijn moeder nog geleefd zou hebben. Ik denk het wel. Ik stelde me haar voor als een vriendelijke, zachtaardige vrouw, iemand die zorgde voor een prettig thuis. Mijn vader sprak niet over haar, ik heb hem slechts een enkele keer tot een gesprek over haar kunnen verleiden.

[Zut Alors!]

Ik vind het nog het ergst als ze op het begin van de regel staan, (dus links tegen de kantlijn). Scroll maar eens langs je tekst, het valt gruwelijk op!

ps. je tekst kwam een beetje rommelig over nu (ik moest weer even teruglezen bij die ander). Maar ik heb m nog niet helemaal gelezen dus commentaar volgt nog wel...

[I C U]

Je hebt gelijk over dat ik Zeker in het eerste gedeelte! Hm, ik heb het ook niet echt handig 'geknipt', omdat nu een scene in twee stukken wordt verdeeld...

Ik zal je kritiek verder wel afwachten

[Vogelvrij]

Niet zo snel posten

Droomt hij nou over die steen, of zoiets? Dat snapte ik niet helemaal.. Verder vind ik hem nog steeds best oké, hoor

[I C U]

Vogelvrij schreef op 08-03-2005 @ 15:49 :
Niet zo snel posten

Droomt hij nou over die steen, of zoiets? Dat snapte ik niet helemaal.. Verder vind ik hem nog steeds best oké, hoor

Nee, hij zoekt op internet naar info erover...

[Vogelvrij]

I C U schreef op 08-03-2005 @ 15:58 :
Nee, hij zoekt op internet naar info erover...

Dat snap ik, maar ik bedoelde meer dit stuk, dat vond ik een beetje vaag:

Ik gleed weg in een zwarte tunnel. Een aangename warmte kroop in mijn lijf. Ik voelde hoe ik de grip op mijn lijf verloor, en het beangstigde mij niet eens. Toen begon iets in mij zich te verzetten, probeerde zijn nagels in de wanden van de tunnel te zetten. Datgene wilde stoppen en weer omhoog kruipen. Ik liet het me gewoon gebeuren, liet het ene met het andere vechten, mij interesseerde het niet meer. De warmte wikkelde zich als een deken om mij heen. Toen hoorde ik een stem, die mijn ik wakker schudde.

[I C U]

Vogelvrij schreef op 08-03-2005 @ 16:06 :
Dat snap ik, maar ik bedoelde meer dit stuk, dat vond ik een beetje vaag:

Begreep je even verkeerd...

Ehm, ja, hij valt in slaap en verdwijnt in een soort gat, dus ik denk dat je het wel een droom kan noemen!

[Vogelvrij]

I C U schreef op 08-03-2005 @ 16:11 :
Begreep je even verkeerd...

Ehm, ja, hij valt in slaap en verdwijnt in een soort gat, dus ik denk dat je het wel een droom kan noemen!

Oké, dan begrijpen we elkaar weer Ik vind het verder wel leuk hoe je die twee werelden, school en tante Appel, tot een verhaal maakt, zeg maar Ze horen natuurlijk uiteindelijk bij elkaar en zo, maar er gebeuren zulke ander soortige dingen, snap je?

[I C U]

Vogelvrij schreef op 08-03-2005 @ 16:19 :
Oké, dan begrijpen we elkaar weer Ik vind het verder wel leuk hoe je die twee werelden, school en tante Appel, tot een verhaal maakt, zeg maar Ze horen natuurlijk uiteindelijk bij elkaar en zo, maar er gebeuren zulke ander soortige dingen, snap je?

Helemaal! Bedankt I do what i can... Alleen op het moment ben ik een beetje de inspiratie kwijt...

[Hernuel Fan]

Ik dacht eerst ook de hele tijd dat die jongen een meisje was, nu niet meer omdat ik al heel vaak jongen heb gelezen, maar hij is idd meisjesachtig. Welke jongen interesseert zich nou voor de verhaaltjes van een oude vrouw, en welke jongen valt een oude vrouw op, nou ja, ik kan het niet echt uitleggen waarom hij meisjesachtig is maar hij is het wel. Ik vind het verhaal een beetje weird worden nu, een beetje verwarrend en onwerkelijk, ik vind het echt zo'n 'de spannende avonturen van ...' verhaal worden Wel leuk op zich maar niet heel erg hoogstaand. Maar stoor je verder niet aan mijn kritiek (wat ik me niet kan voorstellen ) . Schrijf gewoon lekker door.

[I C U]

Toch bedankt voor je kritiek!

Edit: Ik heb het uitgeprint (het eerste gedeelte dan) en ben aan het strepen enzo gegaan... Damn, wat is dat ik-gedoe irri... Er valt nog een hoop te verbeteren. En ik geloof dat ik Sam maar vrouwlijk laat worden... Wat de chirurgen van tegenwoordig wel niet kunnen! Sam is een leuke meisjesnaam, toch?

[Hernuel Fan]

Het is wel een stoere naam voor een meisje, als dat meisje stoer is, dan is dat wel een leuke naam.
Je moet haar samantha noemen! (vind ik een vreselijke naam )

[Vogelvrij]

Als ze toch al vrouwelijk overkomt, kun je dat inderdaad best doen Geeft wel ineens een andere dimensie aan je verhaal, hoor

[I C U]

Hernuel Fan schreef op 09-03-2005 @ 13:26 :
Het is wel een stoere naam voor een meisje, als dat meisje stoer is, dan is dat wel een leuke naam.
Je moet haar samantha noemen! (vind ik een vreselijke naam )

Jep, dat wordt ook haar naam, maar natuurlijk vindt zij dat zelf ook vreselijk! (ik vind het ook geen mooie naam )

[I C U]

Vogelvrij schreef op 09-03-2005 @ 15:56 :
Als ze toch al vrouwelijk overkomt, kun je dat inderdaad best doen Geeft wel ineens een andere dimensie aan je verhaal, hoor

Mwah, denk dat dat wel meevalt... Ik pas natuurlijk heel veel andere dingen dan ook aan...

[Vogelvrij]

I C U schreef op 09-03-2005 @ 15:57 :
Mwah, denk dat dat wel meevalt... Ik pas natuurlijk heel veel andere dingen dan ook aan...

Ja, maar ik was er net aan gewend dat het een jongen was

Oeh, dus nu wordt het helemaal anders, je bent er maar druk mee bezig!

[I C U]

Vogelvrij schreef op 09-03-2005 @ 15:58 :
Ja, maar ik was er net aan gewend dat het een jongen was

Oeh, dus nu wordt het helemaal anders, je bent er maar druk mee bezig!

Nou, ik pas het aan per stuk zeg maar... En sommige stukken hoeven niet veranderd te worden (hoewel de hoofdpersoon wel ingrijpend veranderd is ) en andere stukken moeten gewoon helemaal verwijderd worden of grotendeels veranderd... Ach, het is leuk werk! En gisteravond verveelde ik me de pleuris! *vergeef mij het woord*

[I C U]

Hier een volgend deel. Ik heb het als het goed is verbeterd. Mochten er nog hele fouten zinnen tussen zitten, wil ik dat graag horen. Ik heb hopelijk ook een hoop ik-onzin verbeterd. Kritiek is altijd welkom! (Vergeet niet dat Sam nu een meisje is geworden!!! Not For Sale is mannelijk en... Dat was het wel zo'n beetje.)


Elise… Op de een of andere manier klikte het tussen ons in die eerste twee weken. We konden goed met elkaar opschieten, en we hadden dezelfde humor. Ik bewonderde haar om haar sterke wil en haar vastberadenheid. Ze leek zacht en meegaand, maar haar kern was keihard, als diamant. Het duurde heel lang voordat ik daar achter kwam, en toen ik erachter kwam, veranderde dat een hoop. Maar goed, laat ik niet te ver op de zaken voor uit lopen. In het prille begin van onze vriendschap wist ik dit nog niet.

Ik zat in mijn kamer te werken aan mijn huiswerk. Ik had meer moeite dan anders met school. Over het algemeen vond ik het makkelijk, kostte het me geen moeite. Ditmaal echter wel. Ergens vond ik het jammer, maar toch ook weer niet. Het was heerlijk om om te proberen het antwoord te vinden, om een vraag te beantwoorden en een raadsel op te lossen. Gelukkig was het doodstil in huis, Mijn vader was nog aan het werk en tante Appel was zojuist vertrokken, ik bleef alleen achter. Voor de verandering had ik een keer geen muziek aanstaan, zodat de stilte ook daardoor niet verstoord werd.
Toen hoorde ik een geluid, alsof er een deur werd dichtgeslagen. Ik schrok op, spitste mijn oren. Er volgde geen andere geluiden. De steen om mijn hals gloeide. Ik klemde mijn hand eromheen. Hij was warm, warmer dan dat hij van mijn huid geworden kon zijn, maar het was niet onaangenaam. Beneden zag ik niemand, maar ik voelde dat er iets of iemand was. De steen brandde fel in mijn hand, maar toch kon ik hem niet loslaten. Ik voelde dat de aanwezigheid zich verplaatste van de keuken naar de huiskamer. Nieuwsgierig volgde ik hem. Ik wist niet of het een kwade of een goede aanwezigheid was, ik dacht er niet eens over na. Er was enkel nieuwsgierig naar het doel van de aanwezigheid. Ik liet mij door de huiskamer leiden naar de hal. Daar bleef de hij hangen. Om mij heen kijkend was ik benieuwd naar wat hij mij duidelijk wilde maken. De steen voelde nu zwaar aan en was nog steeds gloeiend heet.
“Wat wil je dat ik zie?”
De aanwezigheid antwoordde niet, maar verdween evenmin.
“Geef me op zijn minst een teken.”
Ik voelde dat hij aarzelde, maar toen zag ik hoe een lamp aan en weer uit ging, en een schilderij werd opgelicht en tegen de muur gezet. Het was me nog steeds niet duidelijk wat hij wilde. Ik liep naar het schilderij toe, alsof ik geduwd werd. Erbij neer hurkend draaide ik het schilderij om. Er stond een tekening op de achterkant. Het was hetzelfde oog dat ook op mijn steen stond.
“Wat wil je dat ik ermee doe?”
De geest trok het schilderij uit mijn handen en toonde mij de voorkant. Het was een jong meisje, met donker krullend haar. Haar ogen hadden een onduidelijke kleur, ik dacht dat het lichtblauw was, maar ik wist het niet zeker. Ze had een kleine welgevormde neus, en een sterke, wilskrachtige kin. Ze was geen schoonheid, maar wel aantrekkelijk, er ging een intensiteit van haar uit die haar iets aparts maakte. Ze lachte niet, maar haar ogen schitterde van verborgen pret. Wat heeft haar aan het lachen gemaakt? Ik bekeek de schildering aandachtig en met bewondering voor degene die het gemaakt had. Het was gemaakt met een zorg en liefde waarvan ik versteld stond. Portretten waren sowieso moeilijk om te schilderen, zeker als je de persoonlijkheid van het model wilde vangen. Het was de schilder van dit schilderij goed gelukt, vond ik. De aanwezigheid wachtte geduldig tot ik klaar was met bestuderen.
“Wie is ze?” Ik wist dat het een vraag was die niet beantwoord kon worden, maar toch stelde ik hem. “Ken ik haar? Leeft ze nog?”
Een groot verdriet vulde de hal. “Oké, ik neem aan van niet.” Ik zuchtte. Wat moest ik hiermee? Hoe kwam Alex eigenlijk aan het schilderij? Ik had het nog nooit eerder gezien, het was me in elk geval niet opgevallen. Vreemd. Hing het hier al toen wij hier kwamen? En hoe kwam het dan dat ik het over het hoofd heb gezien? Ik stond op.
“Je wilt dat ik uitzoek wie ze is.” De aanwezige leek te zuchten. Blijkbaar had ik zijn bedoeling goed begrepen. Ik knikte. “Ik zal mijn best doen.” Ik bekeek het schilderij nog eens, op zoek naar een handtekening van de schilder, of iets wat daarop leek. Ik betastte de achterkant van het schilderij. De aanwezigheid volgde nauwkeurig mijn beweging, gespannen energie vulde de ruimte. In de lijst zat een briefje, waar een reeks getallen op stond. Het leek een telefoonnummer. Ik stopte het briefje in mijn broekzak en hing het schilderij weer op. Even bleef ik ernaar kijken en draaide me toen om. Ik liep naar de keuken en deed de deur open. De aanwezige begreep mijn niet al te subtiele hint en verdween. Eindelijk weer alleen, een rilling liep over mijn rug. Het alleen zijn beviel me toch beter. De steen om mijn nek leek lichter te worden en ook de warmte ervan begon af te nemen. Het was me al wel duidelijk dat mijn vader en ik naar een vreemd oord waren verhuisd.

[Vogelvrij]

Geheimzinnig

. Er volgend geen andere geluiden.

tikfoutje

[I C U]

Ik hoop dat het geheimzinnig is, dat is ook de bedoeling! Is het beter dan de vorige stukken, zijn er dingen waar ik nog naar moet kijken?

[Hernuel Fan]

Aan de buitenkant vind ik niets op te merken, alleen nu heb ik trouwens nog steeds het idee dat het een jongen is omdat ik er nu aan gewend ben maja, dat zal wel veranderen.
Maar de inhoud van het verhaal begin ik nu echt niet leuk te vinden (sorry ) Misschien komt dat gewoon door mijn smaak maar goed. Ik vind het op zich nog wel leuk om te lezen maar ik vind het verhaal niet meer goed.

[I C U]

Hernuel Fan schreef op 09-03-2005 @ 22:03 :
Aan de buitenkant vind ik niets op te merken, alleen nu heb ik trouwens nog steeds het idee dat het een jongen is omdat ik er nu aan gewend ben maja, dat zal wel veranderen.
Maar de inhoud van het verhaal begin ik nu echt niet leuk te vinden (sorry ) Misschien komt dat gewoon door mijn smaak maar goed. Ik vind het op zich nog wel leuk om te lezen maar ik vind het verhaal niet meer goed.

Wat is er dan mis mee, volgens jou? Waar zit het hem in? Niet dat het erg waarschijnlijk is dat ik het nog ga veranderen of kan veranderen (omdat ik dan beter aan iets totaal nieuws kan beginnen) maar om even te weten wat het dan oninteressant maakt.

[Hernuel Fan]

nou gewoon, ik vind het een beetje kinderachtig worden, met die geesten en opdrachten enzo, zoals ik al eerder zei, ik vind het echt zo'n 'de spannende avonturen van Sam' verhaaltje worden. Een beetje aserieus, onrealistisch. Maja, dat is mijn mening. Ik vind het verhaal op zich nog wel leuk, maar dan voor kinderen.

[I C U]

Tja In elk geval bedankt!

[Vogelvrij]

Ik vind het juist leuk dat er nu echt iets gebeurd, dat er verhaal begint in te komen. Ik persoonlijk heb ook niet echt het idee dat het daardoor kinderachtiger wordt of zo.. Maar misschien houd ik gewoon erg graag van "De avonturen van Sam"

[I C U]

Het kan zijn dat er nog wat fouten in zitten gezien de geslachtsverandering... Zeg het me dan even, dan kan ik het verbeteren! Volgend deel:

V
Toen Alex thuiskwam, vroeg ik hem naar het schilderij.
“Pa, heb je enig idee wie het meisje op het schilderij is?”
“Welk schilderij?”
“Dat schilderij dat in de hal hangt, boven dat tafeltje. Kom, dan laat ik het je zien.” Hij volgde me naar de hal.
“Hm, ik herken het niet, ik neem aan dat het hier al hing toen wij kwamen.” Hij bekeek het schilderij rustig, met de ogen van een wetenschapper. “Het is wel een waar kunstwerk hoor. Ze doet me aan je moeder denken.”
“Mijn moeder? Leek zij op haar dan?”
“Een beetje. Die ogen, de mond, het haar.”
“O. Ik dacht altijd dat mijn moeder lichter was.”
“O nee. Je hebt je donkere koppie niet van mij. Je moeder was een donkere schoonheid, met lichte ogen.”
Ik had Alex nog nooit over moeder horen praten, tenminste niet op deze manier.
“Hoe… hoe was ze? Mijn moeder?”
“Je moeder? Ze was een schat van een vrouw, maar niet eentje om mee te spotten. Ze beschermde degene van wie ze hield als een tijgerin haar welpen. Ze was eigenwijs en trouw. Impulsief was ze ook, wat soms tot nogal bizarre situaties leidde. Ze deed waar ze zin in had, maar daarbij hield ze wel rekening met anderen. Ze was niet iemand die thuis bleef zitten, ze trok er juist op uit. Ja… Je moeder… God, ik mis haar nog elke dag.” In Alex’ ogen las ik een diep verdriet, en een pijn die mij pijn deed. Ik legde een hand op zijn schouder, wat vreemd was. We waren niet zo lichamelijk ingesteld, mijn vader en ik. Hij legde zijn hand op de mijne. “Ja, het is jammer dat je haar nooit hebt gekend. Ze was geweldig.” Toen liep hij weg.
Ik liet een trillende zucht ontsnappen. Met hernieuwde belangstelling staarde ik naar het meisje op het schilderij. Mijn moeder… Zou ze… Zou ze dat zijn? Mijn moeder op jongere leeftijd? Iets zei me dat ze mijn moeder niet was, en ik voelde me teleurgesteld. Ik had even gehoopt mijn moeder gevonden te hebben, of in elk geval een schim ervan. Van wie was het telefoonnummer? Ik zou het zo snel mogelijk bellen, besloot ik.

Ik was te laat. Ik zette snel mijn fiets weg en liep op hoge snelheid de school binnen. Nog net op tijd kwam ik het lokaal binnen, de leraar wilde net beginnen.
“Ga zitten, Sam, je bent nog net op tijd.”
Ik knikte en schoof naast Spider. Hij knikte me toe. “Goedemorgen, uitslaper.”
Ik grijnsde. “Had een platte band.”
“Zou ik ook zeggen.”
“Alleen zouden ze het van jou niet geloven.”
Spider grinnikte. “Daar heb je gelijk in.”
De leraar keek verstoord op. “Spider, let alsjeblieft een beetje op, je cijfers zijn niet geweldig.”
“God, waarom beginnen ze altijd met cijfers te smijten zodra er maar iets gebeurt?”
Ik grinnikte weer. Spider was hoe dan ook altijd de lul. Hij had zijn hoofd gewoon niet mee. Ik keek de klas rond. Marscha was er niet. Haar afwezigheid viel me meteen op, misschien omdat haar aanwezigheid zo opviel. De les kabbelde voort, ik liet me meevoeren met mijn gedachten.
Spider stootte me aan. “He, girl, wordt eens wakker. De bel is gegaan, we mogen weg! In plaats van te gaan zitten suffen moet je nu opspringen en het lokaal uitsprinten, weet je wel?”
“Sorry, sorry…” Ik stond traag op en duwde mijn spullen in mijn tas. Suf sjokte ik het lokaal uit, met Spider achter mij aan.
“Je zei toch dat je je niet verslapen had? Als iemand jou zou zien, zou ‘ie denken dat je nog niet opgestaan was.”
“Ach man, ik liet me wegdrijven op de golven van een docerende stem. Kom op zeg, geef toe, zo boeiend was die les niet.”
Spider lachte. “Elke les hier is saai, schatje, wen er maar aan, je moet nog even!” En weg was hij, verdwenen in de mensenmassa die door de gang krioelde, op weg naar hun volgende les.

Elise plofte naast me neer. Het was pauze, eindelijk.
“Jemig, ik dacht dat het nooit pauze zou worden.” Zei ze.
“Same here.”
“Je kijkt niet bepaald helder uit je ogen. Slecht geslapen?”
“Zoiets, vreemde dromen gedroomd.”
“Ach, dat heeft iedereen wel eens, je komt er wel overheen hoor!”
“Ik verwacht niet anders.”
“Zeg, even over vrijdag… Hoe laat ben je uit?”
“Na het vijfde uur. En als ik me niet vergis hebben we dat uur samen les.”
“O ja dat is waar. Nou, komt goed uit.”
Ik glimlachte. “Dat zeker.”
Even zaten we stil naast elkaar, elk in eigen gedachten verzonken.
“Zeg…”
“Hé…”
We begonnen tegelijk te praten. We lachten en keken elkaar aan.
“Jij eerst!” Lachte ze.
“Hoe oud is Spider eigenlijk?”
“Geen idee, ik geloof dat hij een keer is blijven zitten, maar verder zou ik het echt niet weten. Hij is nogal een apart figuur.”
“Dat is hij zeker. En nu jij, wat wilde je zeggen?”
“O, eigenlijk niets bijzonders, ik vroeg me af wat je op je brood had.”
Ik keek haar vreemd aan. “Serieus?”
Ze lachte. “Tja, dat is voor mij een weet en voor jou een vraag!”
Ik rolde met mijn ogen. Soms was Elise nogal vermoeiend. Maar saai was ze in elk geval niet. “Jaja, jij wel…”
Elise lachte.

[Vogelvrij]

Leuk stukje wel weer. Alleen.. Is het niet wat vreemd dat Alex nu pas aan haar uitlegt hoe haar moeder was? Denk je niet dat het realistischer is als ze daar al eerder over hebben gepraat?

[I C U]

Soms zijn dat soort dingen moeilijk. Tenminste, je hoort weleens dat het heel lang duurt voordat alles verteld wordt. En ergens in het begin staat dat ze maar een paar keer over die moeder gepraat hebben, maar niet veel en ook niet vaak.

[Not for Sale]

I C U schreef op 09-03-2005 @ 19:43 :
Not For Sale is mannelijk

Dat dacht ik wel ja!
Waar staat die M anders voor?

Maar ehm.. Ten eerste zou ik eerder in het verhaal expliciet vermelden dat Alex zelfs helemaal geen foto van zijn overleden vrouw heeft, want dat is niet bepaald vanzelfsprekend.

Ten tweede zaten er een aantal typfouten in het eennalaatste stukje.

Ten derde bouw je prima verschillende verhaallijnen op die nu echt een goed en lang verhaal kunnen voortbrengen. Dat vind ik zelf vaak wel moeilijk, ik heb een idee, werk het uit, schrijf wat ik schrijven wil en meer dan 3 a 4 pagina's heb ik niet

Ga door!

[I C U]

Hm, aan dat van die foto's had ik nog niet eens gedacht! Goed dat je het zegt. Misschien dat Alex dadelijk ineens met een foto komt aanzetten Wie weet...

Bedankt voor je reactie!

Hier een volgend deel:

Aan het eind van de dag fietste ik het schoolplein af, blij weer naar huis te kunnen. Ik trapte flink door, hoewel ik een stevige tegenwind had.
“Yo, Sam, wacht even!” Klonk een stem van achter mij. Ik keek over mijn schouder en zag Spider achter me fietsen.
“Shit, jonge, jij fietst hard… Moet je een trein halen of zo?”
“Zoiets!”
“Dat dacht ik al! Ik woon niet zo heel ver bij jou vandaan, dus waarom zouden we niet samen fietsen?”
“Ik vind het goed hoor.”
Even fietsten we zwijgend naast elkaar voort, ploeterend om vooruit te komen.
“Jouw vader werkt geloof ik bij mijn vader op de afdeling,” begon Spider.
“Dat zou best kunnen, ik heb geen idee.”
“Hij zei dat er een nieuweling was, met een dochter even oud als ik. En aangezien er niet meer nieuwelingen zijn…”
Ik glimlachte. “Dan zal hij wel mijn vader bedoeld hebben ja.”
“Hij had het niet over een moeder. Heb je nog wel een moeder?”
“Nee. Dood.”
“O.” Spider keek wat ongemakkelijk om zich heen. “Dat is klote, man.”
Ik haalde mijn schouders op. “Tja, dat wel, maar het is al zo lang geleden… Mijn vader heeft er meer last van dan ik.”
“O.”
“Niets om moeilijk over te doen. Ik neem aan dat jij je beide ouders nog hebt?”
“Ja. Gelukkig wel. Ze maken af en toe ruzie en zo, maar niet erger dan bij anderen, geloof ik. En ze maken zich onwijs zorgen om me, hoe hopeloos.”
“Dan is het maar mooi dat ze niet alles over jou doen en laten weten.”
Spider lachte. “Inderdaad. En dat wil ik graag zo houden!”
Ik grijnsde. Weer was het stil.
“Hé, ik moet hier afslaan. Ik zie je morgen wel!” Spider sloeg af.
“Oké, hoi!”

Ik stapte de keuken binnen. Tante Appel zat net aan haar mok thee. Ze schonk zwijgend een mok voor mij in. Ik bedankte haar met een glimlach en ging tegenover haar zitten.
Ik probeerde niet het gesprek te beginnen, dat had geen zin bij tante Appel. Over het algemeen reageerde ze of met eenlettergrepige antwoorden of gewoon helemaal niet.
“Ik heb je toch verteld hoe Deirdre aan haar zoon kwam?”
Ik knikte.
“Goed. Luister.
Deirdre’s zoon groeide voorspoedig op. Als kleine mollige kleuter gaf hij blijk van een grote nieuwsgierigheid en een bovengemiddelde intelligentie. Het kereltje ging vaak in zijn eentje op onderzoek uit, als zijn moeder hem daar de kans toe gaf. Hij kroop overal in en op en onder, en kwam daarmee regelmatig in de problemen. Deirdre had er een dagtaak aan om hem van kattenkwaad te houden. Als ze hem heel even haar rug toekeerde, had ze een grote kans dat hij verdwenen was. Soms, als ze geluk had vond ze hem bij haar moeder op schoot. Het knulletje had een grote bewondering voor de oude vrouw, en luisterde graag naar haar oude krakende stem. Ze vertelde hem verhalen over de goden en over hun perikelen, over koninkrijken hier ver, ver vandaan en over draken en kastelen. Soms bleef Deirdre dan luisteren, vaker glimlachte ze dan en keerde ze zich om, het vertrek zo stil mogelijk verlatend. Ze wist dat haar zoon in goede handen was.
Ook Donn hield zijn zoon goed in de gaten. Hij onderwees hem in de kunsten van oorlogvoering en het regeren, liet hem rekenen en schrijven, dreef de jongen tot wanhoop met zijn vele vragen over geschiedenis en natuur.
“Als je niets weet van je omgeving of je geschiedenis, ben je niets en zul je niets worden,” oreerde hij vaak. De jongen rolde dan met zijn ogen en probeerde dan stamelend de vraag te beantwoorden.
De jongen had verschillende namen gekregen, en hij luisterde naar allen. ‘Kwajongen’ was er een die zijn moeder vaak gebruikte, ‘Godenzoon’ was zijn naam voor de dorpsbewoners. Zijn vader noemde hem ‘Damion’, en dat was zijn favoriet. Damion kreeg al vroeg zijn eigen paard en het duurde niet lang of hij reed als de beste.
Toen Damion veertien winters had gezien werd hij een man. Hij mocht nu meestemmen in de raad. Er werd naar hem geluisterd vanwege zijn gezonde verstand en vroegwijze woorden. Nog zes winters gingen voorbij en Damion werd onrustig. Hij verveelde zich, hij had genoeg van het kleine dorp. Er viel niets voor hem te beleven en hij besloot om samen met wat vrienden op rooftocht te gaan. In de oude tijden kwam het vaak voor dat vijandige stammen kuddes roofden. Zo kwam het voor dat een paard in drie jaar vijf verschillende eigenaren had. Soms liep zoiets uit op een kleine ruzie en liep dat weer uit op een vereniging van de stammen, soms liep het uit op een stammenoorlog.
Tijdens de roof namen Damion en zijn makkers het beste paard van de koning van de Lumii. De Lumi was een machtige stam, met vele stamgenoten. Ook hadden zijn veel bondgenoten. Door de roof ontstond er een oorlog tussen de Danuii en de Lumii. De stamoudsten van de Danuii namen het Damion kwalijk en zeiden hem het conflict op te lossen.
“Geef mij dan een groep jonge mannen en wij zullen overwinnen,” zei Damion met de trots van een jonge godenzoon. De stamoudsten aarzelden en gaven hem toch het legertje waar hij om vroeg.
Vijf jaar streed Damion, vijf lange jaren van ontberingen en koude. Maar hij overwon. De stamgrond van de Lumi was van hem en de Lumii werden bij de Danuii ingelijfd. Hij gooide het op een akkoordje met de koning en onder Damions leiding werden de twee stammen samengevoegd tot een machtig en sterk geheel. En dat, mijn kind, was het begin, het begin van een gigantisch rijk.”
Tante Appel zweeg. Ik had ademloos zitten luisteren, ik zag het gebeuren. Damion.

VI
Tante Appel vertrok niet veel later, ik bleef alleen achter in de keuken. Nog lang bleef ik uit het raam staren, na denkend over wat tante Appel had verteld. Ik zag het allemaal voor me: de Danuii, Damion, het machtige paard van Damion in galop, de wapperende manen. Door het tikken van de regen tegen het raam schrok ik op. Ik had zeker een half uur verdroomd hiermee. Mijn hand in mijn broekzak stekend vond ik het briefje. Ik was het straal vergeten, ik had er niet meer aan gedacht sinds de vorige avond. Ik bedacht me dat ik morgen een belangrijke toets had, bellen zou ik later wel doen. Net toen ik naar boven wilde lopen, kwam Alex thuis.
“Hoi,” begroette ik hem.
“Ha, Sam,” zei hij. Zijn stem klonk vermoeid en de donkere kringen onder zijn ogen vielen me nu pas op.
“Zware dag gehad?”
“Zoiets. Problemen op het lab.” Hij zette zijn koffer in een hoek en gooide zijn jas over de kapstok. Ik stapte van de trap af. Ik volgde Alex naar de keuken, waar hij voor zichzelf een flink glas whisky inschonk. Hij liet het vocht draaien en staarde mismoedig in het glas.
“Het valt nog niet mee om je ergens te vestigen,” zei hij.
“Had je dat verwacht dan?” Vroeg ik.
“Ik had gehoopt dat we makkelijk in de gemeente opgenomen zouden worden.”
“Hopen kan altijd. Je moet alleen nooit op teveel rekenen.”
Hij zuchtte. “Misschien is dat wel mijn fout. Ik stort me te vaak te enthousiast in nieuwe ondernemingen.” Hij vertelde dat er in het lab wat vernieuwingen zouden worden doorgevoerd, waar niet iedereen het mee eens was, hij wel. Daardoor was het nogal moeilijk geweest. Het was niet prettig om tegen mensen in te gaan die je pas kende en van wie je niet precies wist wat je kon verwachten. Daarbij stond hij bijna alleen in zijn opvattingen, alleen Katja de Wit en Lucas Schnappens waren het met hem eens. “De vergadering liep uit op een heftig meningsverschil. Helaas zijn we gestopt voordat we een oplossing gevonden hadden.”
Ik knikte begrijpend. “Wat wil je eten?” Overgaan tot de orde van de dag hielp meestal wel bij mijn vader.
“Doe maar iets, iets makkelijks. Ik heb zin in pizza voor de buis.”
Ik grinnikte. “Komt voor elkaar!” Terwijl mijn vader onder de douche stond en rustig aan het rommelen was boven, maakte ik het pizzadeeg en belegde het. Toen mijn vader beneden kwam lagen twee pizza’s in de oven.
“Hm, dat ruikt lekker!” Zei mijn vader. Zijn blik was helderder dan daarnet en zijn stem klonk ook een stuk opgewekter.
Ik glimlachte. “Nou maar hopen dat het ook lekker smaakt!”
“Dat zal vast wel.”
Een kwartiertje later zaten we op de bank met de pizza’s op schoot. Met een blije glimlach zette mijn vader de televisie aan. “Zo. En nu een lekker onzinnig tv-programma, zo een waarbij je niet hoeft na te denken!”

[Vogelvrij]

Ik blijf het wonderlijk vinden, twee pizza's voor twee personen Maar goed, dat zal aan mij liggen

“Shit, jonge, jij fietst hard… Moet je een trein halen of zo?”

Ga je dat jonge nog weghalen of beschouw je dat als algemene uitroep?

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 13-03-2005 @ 11:30 :
Ik blijf het wonderlijk vinden, twee pizza's voor twee personen Maar goed, dat zal aan mij liggen

Ehh?
Het is toch ook één pizza voor één persoon? Ligt aan jou

Ik moet toch maar een beetje terugnemen dat het heel voorspelbaar is, tenminste, daar ga ik van uit, want dat verhaal van Damion zit er leuk in verwerkt.
Daarnaast vind ik "Hoe… hoe was ze? Mijn moeder?” niet echt iets dat je tegen je vader zegt, tenzij je hem nog nooit gezien hebt. En 'Spider' , tja, het zou leuker zijn als de leraar hem wel gewoon bij zijn naam, desnoods achternaam noemt. Nu is hij zo teen-highschool achtig.

Maar voor de rest is het goed te pruimen

[I C U]

Een vriendin van me gaf mij het advies dat ik die Spider een grotere rol moest laten spelen, maar dat had ik zelf ook al verzonnen. Ben blij dat het niet (te) voorspelbaar is!
Enne, ik eet meestal een hele pizza Als ons gezin pizza eet, gaan er toch echt 4 pizza's doorheen... Is dat soms zo vreemd?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 13-03-2005 @ 11:59 :
Ehh?
Het is toch ook één pizza voor één persoon? Ligt aan jou

Ik moet toch maar een beetje terugnemen dat het heel voorspelbaar is, tenminste, daar ga ik van uit, want dat verhaal van Damion zit er leuk in verwerkt.
Daarnaast vind ik "Hoe… hoe was ze? Mijn moeder?” niet echt iets dat je tegen je vader zegt, tenzij je hem nog nooit gezien hebt. En 'Spider' , tja, het zou leuker zijn als de leraar hem wel gewoon bij zijn naam, desnoods achternaam noemt. Nu is hij zo teen-highschool achtig.

Maar voor de rest is het goed te pruimen

Ik zei toch dat het wel aan mij zou liggen Wij eten met z'n drieën altijd één grote en één kleine pizza, maar goed

Ik vind dat verhaal van Damion eigenlijk juist wat minder, maar dat ligt denk ik aan mijn persoonlijke smaak De rest vind ik wel nog steeds leuk

[Roosje]

Wij eten altijd met z'n achten vijf pizza's, maar de kleuters lusten niet, dus eigenlijk eten we met vijf mensen vijf pizza's. Ok, ik maak het ingewikkelder dan nodig.

Heeft het verhaal eigenlijk al een titel? Ik zie steeds zo irritant -Nog titelloos- staan.

Goed, ik heb weer niet veel "nuttig" commentaar, maar goed. Leuk. Ik had bij het verhaal over Damion alleen ineens, dat zijn grootmoeder tante Appel was. Kan natuurlijk nooit, maar goed, dat bedacht mijn rare brein ineens.

[I C U]

Breinen werken nou eenmaal raar!

Weet jij een goede titel? Ik niet... Misschien dat ik er op een onbewaakt ogenblik ineens op kom. Wie weet.

Bedankt voor je reactie in elk geval!