Liefde maakt je kwetsbaar => daarom afwijzing.

[Severus]

Hoi allemaal.

Ik ben een introvert persoon die zich absoluut niet graag blootgeeft en dus nogal op mezelf ben. Ook ben ik praktisch een ijspegel, omdat ik stil en verlegen ben en zelden weet wat ik moet zeggen, waardoor ik afstandelijk en arrogant overkom op mensen, terwijl dat niet mijn bedoeling is.

Omdat ik zo ben, maakt dat de liefde voor mij nog ingewikkelder dan het al is. Door mijn gecompliceerde persoonlijkheid ontneem ik mezelf iedere kans op liefde en/of geluk. Vroeger ging dat onbewust; als ik ontdekte dat ik verliefd was op iemand nam ik instinctief direct afstand van die persoon en ging afstandelijk tegen hem doen, en hem negeren enzo. Tegenwoordig doe ik dat bewust, omdat ik niet verliefd wil zijn. Verliefd zijn brengt me uit mijn balans, het is alsof ik dan de grond onder mijn voeten verlies. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet kwetsbaar zijn. Ik wil geen relatie hebben en me totaal blootleggen bij mijn vriend, ik wil me helemaal niet totaal overgeven aan iemand. Ik wil niet dat iemand me persoonlijk en intiem kent. Kortom, ik wil niet dat iemand macht heeft over mij, de macht om me te breken of gelukkig te maken. Ik wil mijn macht over mezelf behouden, mijn zelfcontrole is van mij!

Begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel? Weten jullie wat er met mij scheelt? Bindingsangst kan ik toch niet hebben, want het idee om een relatie met iemand te hebben vind ik wel oké, zelfs een leven lang met iemand samen zijn vind ik wel oké. Alleen het intieme, persoonlijke dat bij de liefde hoort, stoort mij. Volgens mij kan ik geen liefde verdragen; als iemand me aanraakt of te dicht in mijn buurt komt (zowel mentaal als lichamelijk gezien) trek ik me helemaal terug en creër ik meer afstand tussen mijzelf en diegene. Ik druk iedere kans op liefde, geluk of een relatie bij voorbaat de kop in. Wat is dat toch met mij? Ik snap mezelf niet.

En alhoewel ik dus niet verliefd wil zijn en ook geen liefde wil ontvangen, knaagt het ook een beetje aan me. Ergens mis ik toch iets. En ik ben al sinds mijn intrede in de puberteit lichtelijk depressief en pessimistisch, en daardoor heb ik ook een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld. Er spoken gedachten in mijn hoofd rond zoals "Ik verdien niemand", "Niemand verdient het om met mij opgescheept te zitten", "Een relatie met mij is sowieso al gedoemd, dus dan maar beter geen relatie" en dergelijke. Misschien weiger ik de liefde vanwege mijn minderwaardigheidscomplex, of is het toch meer iets heel instinctiefs inplaats van iets verstandelijks?

Ach, ik snap mezelf gewoon niet. Het is zo dubieus allemaal. Ik snap niet waarom ik niet als iedereen kan zijn, waarom ik niet gewoon moeiteloos klef en intiem met iemand kan doen, waarom kan ik mezelf niet openstellen? Wat is dat toch?

Maar ja, als er iemand zich in mijn verhaal herkent of iemand reacties hierop heeft, dan hoor ik die graag.

(Hmmm, nu ik mijn post nalees maakt het allemaal niet zoveel sense meer, ik heb nogal zitten ramblen en sommige dingen misschien wat minder goed uitgedrukt. Maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel.)

Groetjes,

Ripper

P.S.: Ik weet niet zeker of dit topic nou hier op L&R hoort of op Psychologie. Als het hier niet hoort, verplaats je hem gewoon maar.

[the_conquer]

Ik snap je precies, maar der is geen relatie zonder risico dat je neemt. Bovendien trekt het vanzelf wel weer weg en wordt je een stukkie opener als je langer met iemand wat hebt. Maar het trekt vanzelf wel weer bij hoor. Kwestie van gewenning

groeten en succes

the conquer

[I'ts Moi]

* Liefde leert leven..... *
* Leven leert liefde geven..... *

[DEChengst]

Een vrouwelijk kloon van mijn persoontje

-Desecrator

Ripper schreef:
Omdat ik zo ben, maakt dat de liefde voor mij nog ingewikkelder dan het al is. Door mijn gecompliceerde persoonlijkheid ontneem ik mezelf iedere kans op liefde en/of geluk. Vroeger ging dat onbewust; als ik ontdekte dat ik verliefd was op iemand nam ik instinctief direct afstand van die persoon en ging afstandelijk tegen hem doen, en hem negeren enzo. Tegenwoordig doe ik dat bewust, omdat ik niet verliefd wil zijn. Verliefd zijn brengt me uit mijn balans, het is alsof ik dan de grond onder mijn voeten verlies. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet kwetsbaar zijn. Ik wil geen relatie hebben en me totaal blootleggen bij mijn vriend, ik wil me helemaal niet totaal overgeven aan iemand. Ik wil niet dat iemand me persoonlijk en intiem kent. Kortom, ik wil niet dat iemand macht heeft over mij, de macht om me te breken of gelukkig te maken. Ik wil mijn macht over mezelf behouden, mijn zelfcontrole is van mij!

Dit stukje had ik geschreven kunnen hebben. Ik ook liever dat zo min mogelijk mensen mij kennen, omdat me dat het gevoel geeft dat ik de controle over mezelf bewaar. Ik wil aan niemand verantwoording hoeven af te leggen voor mijn gevoel of gedrag. Verliefdheid beïnvloedt je gedrag op een (meestal) negatieve manier, daarom ben ik er ook niet altijd even blij mee. Als je namelijk verliefd bent, is het nóg moeilijker om contact te zoeken met de persoon waar je verliefd op bent. Ik meed de meisjes waar ik verliefd op was ook altijd op de middelbare school. Ik wist niet wat er ik ermee aan moest, dacht dat ze van een afstand al konden ruiken dat ik verliefd was. Gelukkig heb ik dat nu iets minder, maar ik heb ook een periode gehad zoals jij dat nu beschrijft.

[Genesis]

Ik weet precies wat je bedoeld.. Misschien ook wel heel erg het gevoel dat je jezelf veel beter kan redden, dan daar bovenop ook nog eens energie in een relatie te steken.. Ik heb er geen behoefte aan en geen kracht voor. Het voelt ook vaak als verraad, omdat ik het idee heb een meisje te bedriegen.. Die zou mij op het eerste gezicht misschien wel heel anders vermoeden dan dat ik ben, en dat is weer een reden dat ik niet geloof in liefde op het eerste gezicht..

Genesis

[Severus]

Genesis schreef:
Misschien ook wel heel erg het gevoel dat je jezelf veel beter kan redden, dan daar bovenop ook nog eens energie in een relatie te steken.. Ik heb er geen behoefte aan en geen kracht voor.

Inderdaad, dat heb ik ook. Ik heb het gevoel dat ik een relatie niet echt nodig heb (alhoewel het soms wel knaagt; ik zou ook wel eens wat genegenheid willen hebben, maar aan de andere kant ook weer niet, heel raar), waarom zoveel energie steken in iets dat toch vroeg of laat eindigt? Dan sta je daar weer, helemaal alleen.

Als single heb je ook veel minder aan je kop en veel minder gedoe dan iemand met een relatie. Bijvoorbeeld iemand met een relatie moet steeds rekening houden met zijn vriend(in), ervoor zorgen dat hij/zij het naar de zin heeft en niet weggaat, etc. etc.

Genesis schreef:
Het voelt ook vaak als verraad, omdat ik het idee heb een meisje te bedriegen.. Die zou mij op het eerste gezicht misschien wel heel anders vermoeden dan dat ik ben, en dat is weer een reden dat ik niet geloof in liefde op het eerste gezicht..

Precies, ja. Ik heb nog nooit een relatie gehad, maar de keren dat ik ooit geprobeerd heb om contact met iemand te krijgen met de bedoeling iets te beginnen met die persoon, kreeg ik last van schuldgevoel en verraadgevoelens.... Het was alsof ik mezelf verraadde. Ik weet niet waarom ik me zo voelde, maar het is zo.

Wat betreft de persoon die mij dan wel ziet zitten, daarvan heb ik ook altijd het idee dat hij mij anders ziet dan ik werkelijk ben. Als hij me dan echt leert kennen, zal hij schrikken en zijn fout inzien, waarna hij bij me weggaat en ik dus alleen achter blijf.



Ripper

[Genesis]

Hm ik ben bang dat ik je echt wel denk te begrijpen.. if you maybe want to talk about it: genesis_private@hotmail.com

Genesis

Ik wil juist dat iemand mij door en door kent, maar niemand wil mij écht door en door kennen.

Dus hou ik het maar beter oppervlakkig

[Severus]

Bedankt voor de reacties allemaal, ik vind het fijn dat jullie de tijd genomen hebben om mijn verhaal te lezen.

Genesis, ik heb je net een e-mail gestuurd. Fijn dat ik je mocht e-mailen.

Groetjes,

Ripper

Dit is echt zoo herkenbaar...

[Quiana]

Ik snap het, ik had zoiets zelf ook kunnen schrijven..
Ik ben bang om verliefd te worden, omdat ik me in een relatie heel snel afhankelijk van iemand maak. Ik MOET dan persé horen dat diegene mij lief etc. vind.
Nu ga ik mensen afkatten als ik iemand echt leuk vind, heel arrogant doen, expres bitchy doen als diegene eris..
Gewoon omdat ik geen relatie aan wil gaan, omdat ik wil dat diegene mij niet mag.. Soms werkt het wel verkeerd, schijn ik 'mysterieus' over te komen, en dan wil juist die persoon me beter leren kennen.. Dat proberen we een tijdje, om vervolgens weer keiveel ruzie te maken.. (is al 2 keer voorgekomen )
Ik probeer te voorkomen dat ik verliefd word, maar dat is me niet gelukt, als ik nou eenmaal verliefd ben, ben ik ook helemaal stapel
Nou ja, waarschijnelijk heb je hier niks aan, kwilde alleen ff zeggen dat ik het wel goed herken
*knuffol*

[Syrinx]

ik had als probleem erbij nog ns dat ik een beetje moeilijk nee kan zeggen, vervolgens had ik een week iets met een gozer, werd daar helemaal gestoord van en maakte het weer uit.
nu heb ik toch 5 maanden een vriend. ik zie het niet zo, maar hij ziet blijkbaar toch iets in me.

[Menahem]

WAUW, ik ben dus niet de enige die zich zo voelt.

Ik heb er ook moeite mee om mijn gevoelens te uitten, als mensen over mijn gevolens beginnen te praten grap ik er meestal gewoon over heen.

Ik vind gewoon dat ik mijn gevoelens niet mag laten zien, dat het een teken van zwakte is.

Doet me denken aan een zin uit "By myself"vam Linkin Park:
"I put on my daily façade but the I just end up gatting hurt again"

[Menahem]

WAUW, ik ben dus niet de enige die zich zo voelt.

Ik heb er ook moeite mee om mijn gevoelens te uitten, als mensen over mijn gevolens beginnen te praten grap ik er meestal gewoon over heen.

Ik vind gewoon dat ik mijn gevoelens niet mag laten zien, dat het een teken van zwakte is.

Doet me denken aan een zin uit "By myself"vam Linkin Park:
"I put on my daily façade but the I just end up getting hurt again"

[Unexplained]

Ripper schreef:
Hoi allemaal.

Ook hallo!

Korte introductie: Pim, 19 jaar, amateur psycholoog (gespecialiseerd in provocatieve communicatie).

Ik ben een introvert persoon die zich absoluut niet graag blootgeeft en dus nogal op mezelf ben. Ook ben ik praktisch een ijspegel, omdat ik stil en verlegen ben en zelden weet wat ik moet zeggen, waardoor ik afstandelijk en arrogant overkom op mensen, terwijl dat niet mijn bedoeling is.

Dat je introvert bent hoef je je niet voor te schamen, een substantiëel deel van de bevolking is introvert.
Waarom heb je moeite met 'diep' contact met anderen? Heb je wel goede vriendinnen? Of schaam je je voor jezelf?

(antwoorden leveren meestal alleen maar vragen op )

Omdat ik zo ben, maakt dat de liefde voor mij nog ingewikkelder dan het al is. Door mijn gecompliceerde persoonlijkheid ontneem ik mezelf iedere kans op liefde en/of geluk. Vroeger ging dat onbewust; als ik ontdekte dat ik verliefd was op iemand nam ik instinctief direct afstand van die persoon en ging afstandelijk tegen hem doen, en hem negeren enzo. Tegenwoordig doe ik dat bewust, omdat ik niet verliefd wil zijn. Verliefd zijn brengt me uit mijn balans, het is alsof ik dan de grond onder mijn voeten verlies. Ik wil niet zo zijn, ik wil niet kwetsbaar zijn. Ik wil geen relatie hebben en me totaal blootleggen bij mijn vriend, ik wil me helemaal niet totaal overgeven aan iemand. Ik wil niet dat iemand me persoonlijk en intiem kent. Kortom, ik wil niet dat iemand macht heeft over mij, de macht om me te breken of gelukkig te maken. Ik wil mijn macht over mezelf behouden, mijn zelfcontrole is van mij!

Begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel? Weten jullie wat er met mij scheelt? Bindingsangst kan ik toch niet hebben, want het idee om een relatie met iemand te hebben vind ik wel oké, zelfs een leven lang met iemand samen zijn vind ik wel oké. Alleen het intieme, persoonlijke dat bij de liefde hoort, stoort mij. Volgens mij kan ik geen liefde verdragen; als iemand me aanraakt of te dicht in mijn buurt komt (zowel mentaal als lichamelijk gezien) trek ik me helemaal terug en creër ik meer afstand tussen mijzelf en diegene. Ik druk iedere kans op liefde, geluk of een relatie bij voorbaat de kop in. Wat is dat toch met mij? Ik snap mezelf niet.

En alhoewel ik dus niet verliefd wil zijn en ook geen liefde wil ontvangen, knaagt het ook een beetje aan me. Ergens mis ik toch iets. En ik ben al sinds mijn intrede in de puberteit lichtelijk depressief en pessimistisch, en daardoor heb ik ook een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld. Er spoken gedachten in mijn hoofd rond zoals "Ik verdien niemand", "Niemand verdient het om met mij opgescheept te zitten", "Een relatie met mij is sowieso al gedoemd, dus dan maar beter geen relatie" en dergelijke. Misschien weiger ik de liefde vanwege mijn minderwaardigheidscomplex, of is het toch meer iets heel instinctiefs inplaats van iets verstandelijks?

Ach, ik snap mezelf gewoon niet. Het is zo dubieus allemaal. Ik snap niet waarom ik niet als iedereen kan zijn, waarom ik niet gewoon moeiteloos klef en intiem met iemand kan doen, waarom kan ik mezelf niet openstellen? Wat is dat toch?

Maar ja, als er iemand zich in mijn verhaal herkent of iemand reacties hierop heeft, dan hoor ik die graag.

In de psychiatrie zijn dit soort gevallen wel bekend. De meesten komen er na 25 jaar intensieve therapie wel weer uit.
Even kijken..je bent nu 17, je doet er nog een jaar over om professionele hulp te zoeken, dat is 18. Dan nog 25 jaar therapie...ben je 43...je doet er zeker 2 jaar over om dan nog een leuke vent aan de haak te slaan...45... Even gesteld dat je er tot je pensioen echt van geniet, kun je dus nog 20 jaar een leuke relatie hebben! Niets om je druk te maken dus, en dat gehaast is ook nergens voor nodig.

[desteny's]

zo het komt me cker bekent voor vooral de eerste allinia's. het lijkt ook wel dat ik me niet 100% aan iemand kan geven. Alleen bij mij is het niet willen, maar kunnen, iklijkt wel of ik gewoon niet met iemand kan zijn.

Als ik iemand een beetje leuk begint te vinden en die gene mij ook dan begin ik ineens afstandelijk te worden.
Maar dat doe ik dan onbewust. laats had ik wel een leuke jongen ontmoet, en dacht ik ga niet zo moeilijk doen, want het was de eerste jongen waar ik zo goed mee kon praten, en hij vond me ook leuk zei hij, maar op het een of ander moment deed hij ineens heel afstandelijk.
Dus ik heb blijkbaar iets gedaan
groetjes,
desteny's