Verhalenwedstrijd: De een zijn brood is de ander zijn dood.

[Ieke]

De een zijn brood is de ander zijn dood.

Langzaam open ik mijn ogen. Na al het donker dat ik de laatste tijd heb gezien, hebben mijn ogen geen tijd nodig om te wennen. Het beeld van de schemerige kamer gaat telkens heen en weer, tegelijk met de beweging van mijn lichaam. Iets stevigs duwt telkens tegen mijn lichaam, waardoor het onmogelijk is stil te blijven liggen.
“Ey sukkel, wakker worden,” klinkt er.
Het is de stem van Sebastiaan. Hij is degene die mijn lichaam heen en weer schudt, wat verklaart waarom de kamer zo beweegt. Ik sla zijn hand, die de hele tijd tegen mijn schouder had geduwd, geïrriteerd weg. Kreunend en steunend ga ik overeind zitten. Ik veeg een pluk vet haar uit mijn gezicht en kijk de kamer langzaam rond.
Onze kamer is simpel. En vooral in het zwart van de nacht, ziet alles er nog eenvoudiger uit. De kamer is vierkant met grijze, verkleurde en kale muren. Aan elke kant van de kamer staat een bed, met het voeteneinde gericht naar de muur, waar een deur in het midden zit. Het grootste bed, met de twee kussens is van Sebastiaan, het kleinere kussen loze bed is van mij. De hoofden van de bedden staan tegen de muur waar grote, zwarte gordijnen voor hangen. Deze gordijnen worden door noch Sebastiaan, noch door mij aangeraakt. Want we weten beiden wat er achter deze gordijnen zit. Achter al dat dikke zwarte stof zitten verroeste ramen, die nooit open gaan. Ook niet voor een beetje frisse lucht. Want dat krijgen we wel als we ’s nachts naar buiten gaan.
“Het is avond, we moeten op stap,” zegt Sebastiaan schoor. Ik knik slaperig en zwiep mij benen over de rand van het bed.
Zo gaat het nou al meer dan twee maanden lang. Elke avond wekt Sebastiaan mij, met de boodschap dat we op stap moeten. Na deze mededeling kleed ik me aan, terwijl hij ongeduldig staat te wachten, en dan vertrekken we. Meestal gaan we opzoek naar een drukke discotheek, maar een gezellige kroeg voldoet soms ook. Dan feesten we de hele nacht door, aan het eind eten we wat en daarna gaan we, voor de zon weer opkomt, naar bed.
Dat verklaart ook direct waarom ik al geruim twee maanden geen daglicht heb gezien, geen zon, geen blauwe lucht, niets. Helemaal niets anders dan de donkere nacht. Niet dat ik dat erg vind, want ik hou van de nacht. Het heeft altijd wel iets rustgevends. Vooral de donkerste nachten met een bewolkte hemel, die alles zo’n mysterieus tintje geven. Dat soort nachten zijn de mooiste. Maar soms zou ik het daglicht graag weer eens zien, maar helaas is dat onmogelijk.
“Het is nog vroeg,” mopper ik tegen Sebastiaan, die staat te trappelen van ongeduld.
“Niet zo mutsen, wees een vent en sta op. Je wilt toch niet dat alles vol zit als we daar aankomen?” Ik schud van nee. “Schiet dan op.”
Ik zucht diep en stap uit mijn koude bed. Ik pak mijn kleding, zwarte jeans en een rood overhemd, van de achterkant van mijn bed. En ergens vanonder mijn bed vis ik een nog redelijk schone boxer. Ik trek mijn kleding aan. Maar bij het aantrekken van mijn overhemd valt het mij weer eens op hoe bleek mijn huid eigenlijk is.
“Was ik maar wat minder wit, dan zou ik er misschien wat gezonder uitzien,” denk ik hardop.
Ik hoor Sebastiaan plotseling in lachen uitbarsten. “Ja natuurlijk, een zonnebank zou je goed doen.” Lacht hij sarcastisch. Ik werp hem een cynische glimlach en doe ondertussen de knoopjes van mij overhemd dicht. Ik kan er ook niets aan doen dat ik nog niet geheel aan dit leven gewend ben. Hij heeft al meer dan zeven jaar ervaring en hij is degene die mij in dit wereldje heeft geloodst.
Na mijn schoenen, ook onder mijn bed, gevonden te hebben zijn we klaar om te vertrekken. Ik loop naar het gangetje voor onze kamer. Zonder in de spiegel, die daar hangt, te kijken graai ik mijn jas van de kapstok en trek deze aan. En nadat ook Sebastiaan zijn jas heeft aangetrokken vertrekken we lopend richting de “Go-no”, de populairste –en dus drukst bezochte – disco in de omgeving.

Al geruime tijd voordat we de “Go-no” in ons vizier krijgen, is de muziek allang te horen. Het gebonk van de boxen binnen dringt door tot de hele buurt. Ik voel de bas kloppen in mijn buik, maar mijn hart klopt niet mee. Ik begin sneller te lopen, ik kan niet wachten tot we daar eindelijk binnen zijn.
En na lang wachten in de rij is het dan eindelijk zover. Na me geïdentificeerd te hebben, loop ik achter Sebastiaan aan, naar de garderobe. Daar geef ik mijn jas af aan een lelijke oude man, die mij weer een nummertje terug geeft.
Dan is het eindelijk zover, ik betreed de zaal. Overal flitsen lichten en de harde muziek bonkt steeds harder in mijn maag. Ik probeer rond te kijken, maar mijn zicht wordt verpest door de verblindende lichten. Witte, groene, blauwe en rode lampen schijnen elkaar opvolgend in mijn ogen. Maar gelukkig kan ik genoeg zien, om te bepalen of de “Go-no” de moeite is om te blijven. En dat is het. De ruimte is gevuld met bloedmooie vrouwen. Een droom voor iedere man, en zeker voor mij. Ik voel me als een kind in een speelgoedwinkel, die het liefst alles wil vasthouden en mee naar huis nemen. Ik voel een tinteling door mijn hele lichaam van opwinding. En ik heb het gevoel alsof mijn bloed begint op te warmen, wat natuurlijk onmogelijk is.
Ik voel een klap tegen mijn schouder. Om niet om te vallen doe ik een stap naar voren. Geïrriteerd kijk ik opzij, waardoor ik recht in het gezicht van Sebastiaan kijk. Hij glimlacht geniepig. “Pakken wat je pakken kunt!” En na deze woorden over de muziek geschreeuwd te hebben loopt hij weg.
Ook ik begin te lopen, maar dan in een andere richting. Ik zoek de zaal af naar een goed slachtoffer. Het vereist veel precisie een goede prooi te vinden. Niet alle vrouwen werken evengoed mee. Op sommige dagen ontmoet je alleen hele preutse vrouwen, wat mij erg op mijn zenuwen kan werken. En op andere moet je moeite doen de vechtende vrouwen van je af houden, figuurlijk gesproken natuurlijk.
Opeens zie ik een prachtige vrouw, naja, in ieder geval de achterkant ervan. Ze heeft lange, stijlblonde haren tot haar onderrug. En ze draagt een strakke spijkerbroek, waar haar welgevormde billen prachtig uitkomen, met daarboven een geel shirtje. Ik haal snel mijn hand door mijn zwarte haar en loop op haar af. Bij haar aangekomen tik ik haar op haar schouder en zeg:
“Sorry, kan ik je misschien wat te…” Maar nog voordat ik mijn zin kan afmaken draait ze zich om. Ik laat mijn blik van onder tot boven glijden. Eerst zie ik alleen haar voeten, met prachtig geel gelakte nagels, in open hakjes gestoken zitten. Dan volgen haar welgevormde benen en haar strakke afgetrainde kont. Het water begint me al in de mond te lopen. Daarna zie ik haar prachtige boezem, groot en rond. Maar dan valt mijn blik op wat tussen beide borsten hangt. Ik spring van schrik een meter opzij, waardoor ik bijna het drinken sla uit de handen van een jongen, die naast mij staat te dansen. Om haar nek hangt een zilveren ketting met daaraan een kuis. Ook al is het een kruis gemaakt van diamantjes, het blijft een kruis. En ik heb een vreselijke hekel aan Christelijke mensen, vooral als ze een kruis om hun nek hebben hangen.
“Laat maar zitten,” zeg ik snel en ik laat het meisje, met een blik alsof ik achterlijk ben, achter.
Geschrokken loop ik snel naar de andere kant van de ruimte. Het lijkt wel alsof iedereen zich de laatste tijd bekeert tot het Christendom, dit is al de tweede deze week. Ik laat me ergens op een barkruk ploffen, sluit mijn ogen en zucht diep.
“Gaat alles goed?” Vraagt een wulpse stem. Ik open mijn ogen om te kijken of die vraag voor mij bedoeld is. En ik kijk recht in de bruine ogen van een vrouw. Haar ogen knipperen even twee keer, met zwoele, zwarte wimpers.
“Ehm, ja,” antwoord ik dan maar: “Alles is goed.”
“Weet je het zeker, je ziet wat bleek.” Normaal gesproken zou ik me aan deze vraag hebben geërgerd, maar nu niet. Nu bewonder ik haar mooie, vuurrode lippen terwijl ze praat. Ik laat mijn blik langs haar lichaam glijden, maar niet voordat ik haar heb gecheckt op een ketting met kuis. Ze heeft zich hoerig, misschien wel goedkoop aangekleed. Ze draagt namelijk een zwart leren rokje, dat zo strak zit dat het waarschijnlijk haar hele bloedsomloop afknelt. Daarboven draagt ze, van dezelfde leren stof, een korsetachtig shirtje, dat met touwtjes bij elkaar wordt gehouden.. Dit is precies het meisje dat ik zoek. Aangezien ik vandaag nogal lui ben en geen zin heb in teveel gedoe is zij mijn reddende duivel.
“Heb je zin in wat te drinken?” Vraag ik, natuurlijk in de hoop op wat meer dan een antwoord op deze vraag. Ze kijkt me met een wellustige blik in haar ogen aan en buigt zich langzaam naar voren. Waardoor ik zo goed als helemaal haar shirt in kan kijken en haar welgevormde boezem kan bewonderen. Ze plaatst haar hand op mijn bovenbeen, een paar centimeter verwijderd van mijn kruis. Vervolgens brengt ze haar gezicht naar de mijne en ik voel haar warme adem op mijn gelaat.
“Nee, ik heb meer zin in jou.” Fluistert ze.
Die vrouw laat er alles behalve gras over groeien, iets wat mij zeer bevalt. En opeens voel ik haar lippen op de mijne. Ik kan bijna haar plakkende lippenstift proeven, maar op het moment dat ik actie wil ondernemen, trekt ze haar hoofd terug.
“Bij jou of bij mij?” Vraagt ze. Die vrouw zou vast en zeker nooit gehoord hebben van ‘ergens doekjes omheen winden’. Ik glimlach en antwoord: “bij mij.” Ik sta op en pak haar hand vast. Zo leid ik haar de zaal uit, langs de garderobe, over de straten, naar mijn kamer.

In mijn kamer aangekomen kijkt de vrouw een beetje verbaasd rond. Ze zal vast en zeker niet zoveel eenvoud gewend zijn. Maar ze lijkt niet teveel tijd te willen verspillen, want ze richt zich nu al weer op mij, in plaats van op de kamer. Ze laat zich achterover op het bed van Sebastiaan vallen, terwijl ze me blijft aankijken. Ze begint haar zwarte laarzen, die ze onder haar rokje aan heeft, uit te trekken. Maar blijft mij ondertussen uitdagend aan kijken. Voorlopig heb ik mij nog goed weten in te houden. Maar nu buigt ze zich voorover om haar panty uit te doen en haar haar valt voor haar gezicht. Waardoor haar nek duidelijk zichtbaar wordt.
Deze aanblik doet een knopje omgaan. Ik weet me niet meer in te houden en ruk haar aan een arm van het bed. Een beetje ruw duw ik haar tegen mijn borstkast aan en leg mijn hand in haar nek. Ik buig me langzaam voorover, waardoor mijn mond richting de hare gaat. Ik zie haar mond een stukje open gaan, klaar om mijn tong te verwelkomen. Ook ik open mij mond een stukje. Langzaam stukje bij beetje buig ik me voorover. De vrouw maakt aanstalte me te zoenen, met haar bloedrode lippen, maar ontwijk ze. Met een snelle beweging ben ik met mijn mond in haar nek. Eerst geef ik haar daar een klein zoentje met mijn koude lippen, wat wordt gevolgd door een zacht geluidje van de vrouw, wat op een zachte kreun lijkt. Dit zet mij alleen maar aan tot meer. Mijn tanden volgen nu waar mijn lippen zijn gegaan. Ik voel hoe mijn tanden voorzichtig op haar zachte huid duwen. En daarna hou ze zachtjes door haar huid prikken. Ik hoor hoe haar adem stokt. Ik voel hoe haar lichaam in mijn armen verslapt. En ik proef haar warme bloed op het puntje van mij tong. En ik bedenk me bij mijn eerste slokje dat er niets lekkerder is dan het bloed van een prachtige vrouw.