Winst en verlies.

Het was precies negenentwintig uur nadat mijn vader was overleden en precies zesenveertig uur voor zijn begrafenis toen ik met trillende handen het verfrommelde envelopje uit mijn achterzak haalde en een sleutel naar mijn neus bracht.
Enkele seconden later zag ik dat het de voordeursleutel van mijn vader was, de sleutel van het huis waar hij sinds zevenentwintig uur lag opgebaard. Eerder op de middag toen zijn lichaam werd opgebaard in de woonkamer verbaasde ik me over het feit dat mijn moeder zei dat hij er zo kalm en vredig bijlag, geen ongewoon iets voor een dode leek me. Het leek me niet gepast om er iets over te zeggen, daar stond het verdriet van mijn moeder haar te goed voor.
Terwijl mijn moeder half tegen mij praatte en half tegen mijn vader pakte ik de hand van mijn vader en telde zijn vingers, het waren er nog steeds tien. Ik nam me voor om zijn nagels te knippen voordat de eerste mensen afscheid kwamen nemen morgenmiddag. Mijn moeder ging door met schoonmaken, dat deed ze trouwens wel vaker als ze zich ongemakkelijk voelde. Schoonmaken leek haar een soort troost te geven, het idee dat ze controle had over de dingen die ze deed of de dingen die nog zouden komen. Ik herinner me het moment dat mijn zus jaren geleden tijdens een van haar woede uitbarstingen mijn moeder ooit eens uitschold voor teringslet en dat mijn moeder bijna een minuut daarna al stond af te wassen. Later schreef ik er een stukje over waarin ik schreef dat het net leek alsof mijn moeder zichzelf schoon probeerde te wassen, zo brak er tijdens het afwassen een glas omdat ze te ruw met de afwasborstel was.
Er kwamen andere mensen het toilet binnen, maar ik had nog geen zin om naar buiten te gaan. Op dit moment was dit mijn plek, zou ik hier mijn verdriet verwerken. Mijn vader was overleden en daarom mocht ik best wat langer in het toilet blijven. Ik nam mezelf voor om tegen zoveel mogelijk mensen te zeggen dat mijn vader was overleden gister. Mijn verdriet wilde ik verspreiden vannacht en er zoveel mogelijk mensen bondgenoot van maken. Ik keek op mijn horloge, over 9 uur kwamen de eerste mensen afscheid nemen van mijn vader.
Onderweg naar uitgang van het toilet vermeed ik expres de spiegel, bang om mijn eigen lafheid onder ogen te komen en de belofte te herinneren die ik mijn vader maakte op zijn sterfbed. Misschien moest ik maar een paar dagen verdwijnen, even onzichtbaar zijn.

Van al die treurigheid had ik inmiddels behoorlijk zin in seks gekregen. Ik bedacht me dat ik alleen de sleutels van mijn vaders huis bij me had en dus automatisch naar zijn huis moest om te slapen. Mocht ik een meisje meenemen naar huis dan zou ik haar dus eerst langs mijn overleden vader moeten dirigeren in de woonkamer alvorens we bij de slaapkamer aankwamen, iets wat me geen goed idee leek, dode mensen hebben al snel de neiging de sfeer te verpesten. Vanuit de dansvloer observeerde ik de meisjes om me heen, ik zou het simpel houden vanavond. Op een grote groep meisjes afstappen, daar het minst aantrekkelijke meisje uitzoeken en haar versieren. Ik vond het niet de avond om kieskeurig te zijn. Bij de bar bestelde ik gin tonic, een drankje dat ik nog nooit eerder had gedronken.
Naast me vertelde een jongen dat hij een kankervette vakantie had gehad. Ik tikte hem op zijn schouders en vertel hem dat mijn vader gister is overleden aan kanker. Het leek hem niet te interesseren en zonder een spoor van emotie maakte hij zijn verhaal af tegen zijn vriend.

Langzaam aan begon de discotheek leeg te lopen, dronken en aangeschoten mensen lachte overdreven hard in de garderobe over grappen die ik vast wel eens eerder had gehoord. Nog acht uur te gaan, het gevoel om te vluchten nam toe. Een meisje waarmee ik een half uur eerder al oogcontact had keek me aan. Nog een keer een vluchtig toiletbezoek en dan zou ik naar huis gaan nam ik mezelf voor. Thuis aangekomen zou ik mijn vader aanspreken en hem vertellen over de leugens die ik hem ooit had verteld. Niet te hard natuurlijk, leugens kwamen beter tot zijn recht als ze verteld werden op fluistertoon.
Het meisje van het oogcontact ( ik vermoedde dat ze Esther heette, zo zag ze er tenminste uit ) stond inmiddels naast me. Ze keek me aan en even leek het of ze mijn verdriet kon voelen.
‘ Vanavond is er weinig aan, ik heb het wel eens leuker meegemaakt ‘ begon ze het gesprek. Terwijl ik prima kon horen wat ze zei vroeg ik of ze de zin wilde herhalen. ‘ Vanavond is er weinig aan, ik heb het wel eens leuker meegemaakt hier. ‘
Ik maakte een gebaar naar mijn oor en wees naar de tafeltjes achter de speakers waar volle tafels met lege glazen ons uitnodigde om ons gesprek voort te zetten. Ze volgende me, en terwijl ze plaatsnam op de bank zag ik pas dat ze een moedervlekje precies naast haar neus had. Marieke vertelde me over haar leven, en ik probeerde haar iets te vertellen over mijn leven. Over de dood van mijn vader durfde ik niet te spreken, bang om een mogelijke escapade met haar te ruineren door mijn oprechtheid.
Ze vertelde dat ze graag naar huis wilde, ik wilde alles behalve naar huis.We besloten samen naar huis te fietsen, waarbij ik haar eerst thuis zou afzetten.
In de rij voor de garderobe merkte ik dat ik mijn jassenbonnetje kwijt was maar ik durfde het niet tegen Marieke te zeggen, zodat ik zonder jas maar met kippenvel de discotheek verliet. Precies midden op de Nieuwmarkt pakte ze mijn arm, en voelde ik me voor het eerst van de avond emotioneel worden. Alle tranen in mijn lijf spande zich samen en probeerde paniekerig een weg naar boven te zoeken. ‘ Marieke, mijn vader is gister overleden. Ik ben dronken, stoned en heb al twee dagen bijna niets gegeten. ‘
Marieke zei niets, het beste antwoord wat je op zo’n opmerking kon geven leek me. Haar arm spande zich strakker samen om mijn arm en Marieke vroeg waar mijn fiets stond.

Drie uur later stond ik met blote voeten en een halve erectie in de keuken van Marieke. Ik dronk zes glazen water in een minuut en vroeg me af wat mijn moeder aan het doen zou zijn. Schoonmaken vermoede ik, misschien voelde ze zich zelf zo slecht dat ze de ramen aan het lappen was. Marieke had na mijn opmerking over de dood van mijn vader weinig meer gesproken. Ze was zich bewust van het feit dat je over sommige dingen niet hoefde te praten, dat soms net wat zwaarder lijkt te wegen als je er niet over praatte. Zwaarder en dus meer gemeend. Tijdens het vrijen ( wat overigens compleet nieuw voor mij was want normaal neukte ik alleen ) had ze regelmatig mijn hoofd vastgepakt en in haar armen gepakt, op bijna precies dezelfde zoals een moeder een kind troost. Even leek het er zelf op alsof Marieke verdrietiger was om het verlies van mijn vader dan dat ik zelf was, een gedachte waar ik me enigszins voor schaamde. Hoe moest ik straks mijn moeder onder ogen komen? Ze zou onmiddellijk zien wat ik had uitgespookt vannacht en later op de middag zou ze zeggen dat ze niet boos was maar alleen teleurgesteld. In de slaapkamer van Marieke was er niets wat me aan mijn vader deed herinneren, toch voelde het als verraad

Nadat ik urenlang met mijn ogen open had gelegen liepen Marieke en ik samen onderweg naar het huis van mijn vader. We liepen alsof we deze wandeling samen al iedere dag van ons leven gemaakt hadden, alsof er niets van zelfsprekender was. Even leek het erop alsof alles wat me nu meemaakte voorbestemd was, het allemaal zo had moeten gebeuren. Thuis aangekomen knipte ik de nagels van mijn vader en besloot ik de nagels in een zakje te bewaren.Tijdens de condoleance hielp Marieke in de keuken met koffie en thee, een taak die ze zichzelf naar mate de middag verstreek vrijwillig op zich had genomen. Er moesten gedurende de middag veel mensen huilen, ook mensen van wie ik het niet verwacht had. Bijna altijd had ik medelijden met die mensen die moesten huilen, een soort misplaatste arrogantie.Wat gaf hem het recht om te huilen om de dood van het mijn vader als het mij al genees lukte?
Ik zag vanuit de woonkamer dat Marieke de arm van mijn oma pakte, haar langzaam naar de uitgang dirigeerde en ik wist dat het goed was. Later op de middag bracht ik Marieke op mijn slippers naar haar fiets. Ze zag er moe uit, deze nacht en middag hadden ook bij haar flink ingeslagen. Terwijl ze niets zei vertelde ze dat alles ooit weer goed zou komen en voor het eerst in mijn leven geloofde ik dat.

[Reynaert]

Ik vind het eigenlijk wat slordig geschreven, er staan een boel foutjes in. Verder vind ik de verteller niet heel erg geloofwaardig overkomen, hij zwengelt tussen cliches en onaannemelijke situaties heen en weer.

Reynaert schreef op 27-09-2006 @ 20:36 :
Ik vind het eigenlijk wat slordig geschreven, er staan een boel foutjes in. Verder vind ik de verteller niet heel erg geloofwaardig overkomen, hij zwengelt tussen cliches en onaannemelijke situaties heen en weer.

Gisternacht schreef ik het stuk met als bedoeling om het op mijn weblog te zetten, ik vond het desondanks het thema een geslaagd verhaal en daarom besloot ik het op letteren te zetten. Je zei dat ik vaak zwengelde tussen cliches en onaannemelijke situatie's. Dat doe ik graag als ik schrijf, een beetje spelen met de werkelijkheid en die af en toe veranderen of expres naar mijn hand zetten. Sommige mensen waarderen dat in mijn verhalen, andere mensen denken dat ik altijd maar lieg. Wat ik alleen niet echt snapte is van die cliches, welke gebruikte ik dan?

Het is inderdaad een beetje slordig geschreven, al staan er wel mooie zinnen tussen. Het idee is leuk, maar als je het beter uit zou werken zou de uitvoering nog leuker zijn. En je slingert tussen verschillende schrijfstijlen, al kan ik dat niet goed uitleggen.

[Reynaert]

Cliches vind ik bijvoorbeeld de schoonmaaktic van de moeder-figuur, hoe de ik-figuur plotseling emotioneel wordt als hij aangeraakt wordt, hoe de ik-figuur denkt dat anderen het erger vinden dat zijn vader overleden is, en zinnen als deze:

"We liepen alsof we deze wandeling samen al iedere dag van ons leven gemaakt hadden".
"deze nacht en middag hadden ook bij haar flink ingeslagen."
"Terwijl ze niets zei vertelde ze dat alles ooit weer goed zou komen en voor het eerst in mijn leven geloofde ik dat."

En je had ook ongeloofwaardige zinnen zoals:

"Op dit moment was dit mijn plek, zou ik hier mijn verdriet verwerken."
"Mijn verdriet wilde ik verspreiden vannacht en er zoveel mogelijk mensen bondgenoot van maken."
"Van al die treurigheid had ik inmiddels behoorlijk zin in seks gekregen."
"Vanuit de dansvloer observeerde ik de meisjes om me heen, ik zou het simpel houden vanavond. Op een grote groep meisjes afstappen, daar het minst aantrekkelijke meisje uitzoeken en haar versieren. Ik vond het niet de avond om kieskeurig te zijn."
"In de rij voor de garderobe merkte ik dat ik mijn jassenbonnetje kwijt was maar ik durfde het niet tegen Marieke te zeggen, zodat ik zonder jas maar met kippenvel de discotheek verliet."

En als je je verhaal geslaagd vindt, is het minste wat je kan doen het een keer goed doorlezen en alle fouten eruit halen. Verder wat Secret Agent zei: doordat je verspringt van stijl naar stijl komt je personage behoorlijk ongeloofwaardig over. Veel opmerkingen, gedachtes en dergelijke passen gewoon niet goed in de situatie waarin je ze plaatst.

[Charlottetje]

Tsja, het is en blijft een aparte schrijfstijl. Ik heb ook een paar verhalen moeten lezen voor ik dit ging waarderen.
Nu houd ik er juist wel van, dat overdrijven (en dus van cliche's naar overdreven onwaarheden en andersom)

[Sasjeliefff]

Typische schrijfstijl van jou, Daan. Waar jij ook over schrijft, wat je ook schrijft, als je mij een 2 verschillende verhalen zou geven, zou ik precies weten welke jij geschreven had.