Honderd redenen om je te verlaten.

* copy - open worddocument - paste - print *



en nu ga ik eindelijk eens lezen


tot gauw

[Missy]

Nog een vervolg?

[Orpheus]

Hoofdstuk 4

Terwijl de muziek met mijn opgekropte gevoel speelt, pijnigt het zonlicht mijn ogen en mijn hoofd. Één avond trachten alles te vergeten, daarin niet slagen en toch de consequenties moeten dragen. Is dat fair?

Maar de wereld gaat verder, houdt niet even rust nu ik dat nood. Och, klagen kunnen we allemaal wel, net als televisiekijken, dus besluit ik het laatste maar eens te doen. Met pen en papier om eventueel een nieuwe slogan te vinden en daarmee rijk en zielsgelukkig te worden. Verder dan “Omo wast alles weer schoon. Net als oma!… Maar die mag niet in de wasmachine” kom ik niet. Vrachtwagens op de weg laten de glazen in het huis schudden en ineens krijg ik een idee. Een leuk spelletje. Ik pak zes glazen en in elk glas stop ik een briefje, waarna ik de glazen op de rand van het schap zet. Een zevende glas vul ik met wijn, maar die komt niet op het schap te staan, maar siert mijn hand (die in verband zit, maar hoe dat zo gekomen is, ben ik vergeten in mijn hoofdpijn).
Een vrachtwagen dendert voorbij en één van de glazen verliest het van de zwaartekracht. Voorzichtig raap ik het briefje op en kijk wat er op staat. “Geloof” is als eerste gevallen. De tweede valt nog geen tien seconden later met het briefje “Vriendschap”. Vervolgens verliezen “loyaliteit” en “Koningshuis” hun evenwicht. Vrij vertaald levert dat het magistrale “het koningshuis is gevallen” op. Een kleine glimlach siert mijn lippen en mijn wijn. De vijfde die valt, knapt kapot op de grond in honderden stukjes. Het briefje glijdt onder de kast en het zoeken naar het briefje levert me een flinke snijdwond op in mijn knie. Waarom verbaast het me dan niets meer dat juist op dat briefje de naam van mijn huidige vriendin staat?

Ook het laatste glas valt, maar niet van het schap af, maar juist erop. Het blijft liggen, breekt niet en het briefje dwarrelt in mijn richting. Ik verscheur het briefje, misschien omdat ik het niet wil weten, wellicht omdat ik het al wist. Wanneer ik mijn glas bij wil vullen, merk ik dat de fles al leeg is. Wonderlijk.
Hoelang zal ik nog kunnen schrijven over iets wat ik nog niet ken maar hopelijk verderop in het verhaal zal leren kennen? Hoeveel verzinselen kan ik nog improviseren over liefde? Liefde is wederzijds. Ze is mij onbekend.

[Changshan]

Och, klagen kunnen we allemaal wel, net als televisiekijken dus besluit het laatste maar eens te doen.

Besluit ik.

Vrij vertaalt levert dat het magistrale “het koningshuis is gevallen” op.

Vertaald.

[Orpheus]

Dankjewel.

Ik heb de verbeteringen per direct aangebracht

[Changshan]

Oh, en bij die eerste zin die ik al quote, kun je voor de rust in het lezen ook wel een komma voor 'dus' zetten. Maar misschien is dat meer stijl...

[Orpheus]

Buiten onder de kastanjeboom verken ik de horizon, maar meer dan een ondergaande zon is er niet. De hemel kleurt bij vlagen rood en de boom fluistert met het ruisen van de wind, de stilte is een moordenaar en niet aanwezig. De rode gloed doet tranen in mijn ogen opwellen, maar mijn verstand doet me de tranen inslikken. Huilen is niet iets voor jongens, al helemaal niet voor grote jongens. Achter me hoor ik voetstappen, maar ik draai me niet om. Het zijn niet de voetstappen van mijn vriendin, die loopt niet zo elegant maar heeft meer wat weg van een hond, sloffend en een zeurderige tred. Dit is meer een luipaard, elegant en berekenend. Stilletjes hoop ik dat het mijn moordenaar is en dat dit beeldschone panaroma het laatste panorama is wat ik ooit zal zien.

Dan voel ik twee armen om mijn middel en de illusie breekt. Dit zou een rare werkwijze zijn voor een moordenaar. Zachtjes hoor ik: “Je zou zeggen wanneer het niet goed met je gaat.” Ik ken de stem vaag, maar niet meer waarvan. “Het gaat prima met me”, zeg ik terwijl ik me omdraai. Maar als ik zie wie het is, barst ik in tranen uit. “Sorry Esther, je komt helemaal op het verkeerde moment”. Ze kijkt me verontwaardigt aan en sluit me in haar armen:” Niet iedereen hoeft je alleen maar als het goed gaat en je geld hebt. Ik kom juist op het goede moment. Je hoeft niets te zeggen als je dat niet wilt, je hoeft niets uit te leggen, maar weet dat ik er voor je ben.” Het zinnetje “maar ik moet nu gaan” komt niet en de tranen in haar ogen zijn waar en oprecht. Stelt u zich nu eens voor dat u in mijn schoenen zou staan, dat u al tijden lang u groot houdt en dan ineens een oude vriendin voor u staat die u in tijden niet gezien heeft? Een vriendin waarmee u alles deelde en waar u altijd bij terecht kon? Ook ik ben het eerste uur vergeten haar drinken aan te bieden en ook ik heb het eerste uur haar niet meer losgelaten. Omdat ik het niet kon, omdat ik het niet wilde en nog meer omdat zij het niet toestond.

Ondanks het feit dat we pas om half vijf onze bedden opzoeken, ben ik om negen uur al klaarwakker, zonder kater en zonder verzwaard gevoel. Eerst sluip ik naar de logeerkamer, maar ze slaapt nog diep. Stiekem blijf ik even in de deuropening staan, kijkend naar de slapende schoonheid. Zacht gaat haar borst op en neer bij haar ademhaling. Haar haren hebben de nacht glansrijk doorstaan en daaruit kan ik opmaken dat ze rustig geslapen heeft. Uiteindelijk kan ik mezelf er toch van overtuigen dat ik ontbijt klaar moet maken en zacht sluit de deur. De traptreden weigeren te kraken en de koelkastdeur weigert te piepen. Het hele huis bewaart haar stilte voor de slapende prinses. Als het ontbijt kon lopen, was het zelf naar haar toegegaan, maar het is niet over datum en kan derhalve nog niet zelf lopen. Een dienblad vol met lekkernijen in mijn hand en een koffiekan in de andere, de trap weer op en de deur weer zacht openen. Niet zacht genoeg, want ze schrikt op, maar als ze me zo hulpeloos ziet staan springt ze uit bed en maakt ruimte voor het ontbijtje. Ontwapenend, een halfnaakt meisje dat net wakker is en wanhopig probeert in te korte tijd van een bed een gangbare ontbijttafel te maken. Halverwege de strijd geeft ze het op en gaan we samen op het bed zitten, beiden wetend dat woorden overbodig zijn. Als we beiden uitgegeten zijn en duidelijk is dat de helft van het ontbijt al meer dan genoeg was geweest, zegt ze zacht: “Heerlijk, ik heb je gemist. Maar om eerlijk te zijn, lust ik nog steeds geen koffie.” Ik lach zacht en neem de geleegde koffiekopjes weer mee, zij volgt met het dienblad. Daarna gaan we samen heerlijk geen nieuws kijken en gaan we samen niet de krant lezen. Want als je zo met zijn tweeën bent, wil je niet gestoord worden door het nieuws. En ook niet door liefde.

[Orpheus]

Eenmaal beneden gesetteld (mijn woordenboek zegt dat dit Nederlands is, mijn gezonde verstand herkent er geen Nederlands in), gaan de gordijnen dicht en de kaarsen aan. Guns ’N Roses in de speler, don’t cry. Een nummer dat de emoties siert en de gemoederen sust. “In het kaarslicht ben je nog mooier.” Ze kijkt me aan en fluistert iets in de trant van ‘charmeur’ maar gaat er verder niet op in. Het eerste meisje dat ik tegenkom die complimenten aan durft te nemen en die ook nog luistert. Een unicum en een verheerlijking. Auto’s razen voorbij, maar ze lijkt het niet te merken, de cd is afgelopen en ze slaat er geen acht op. Ik vraag haar waarom ze langsgekomen is, zij vraagt of ik het erg vind en ik bloos. Domme vraag, dom antwoord en terecht in dit geval. Zacht zegt ze:” Je bent een open boek voor me, zonder dat je spreekt weet ik wat je denkt en zonder dat ik je tranen zie, weet ik dat je verdriet hebt. Ik ben ook maar een simpel mens, ik kan er niets aan doen, maar langskomen kon geen kwaad dacht ik.” De cd begint overnieuw:” Je bent geen simpel mens Esther, je bent veel meer dan dat.” Ze kijkt me aan en zegt:” Je vergeet hetgeen waar het mij om ging.” “Het gaat me om jou.” Ze gaat naast me zitten en legt haar hoofd op mijn borst. Ze zegt dat ik een schat ben en bijna verbreek ik de magie door er tegen in te gaan, maar nog net op tijd weet ik me in te houden en brom wat. Ze kijkt me lieflijk aan en zegt dat ik het maar van haar aan moet nemen. “Op welke bladzijde ben je nu?” Ze kijkt me verbaast aan en vraagt wat ik bedoel. “Ik ben echt een open boek voor jou.” Ze lacht en kust mijn wang. Esther heeft te weinig slaap gehad en valt in slaap in mijn schoot. Slaap zacht meis.

’s Nachts wordt ze pas weer wakker en zegt dat ze moet gaan. “Wat moet, dat moet,” antwoord ik, maar mijn hart schreeuwt dat ik de deuren op slot moet doen en de ramen moet vergrendelen. Maar mijn hart heeft vaker gelogen en ik leid haar naar de deur. Nog één knuffel staat tussen het vertrek en ons in. Zacht zegt ze:” Kom hier,” en ik kom. Een knuffel van meerdere minuten en daarna loopt ze de deur uit, ik sluit hem en ga op de grond zitten.

[Skyler]

Erg leeswaardig. Het laatste stuk is een fijne afwisseling van meer gespreksstof en minder gedachtegangen.

Esther is hier alleen wel een soort clichébeeld. "degene die er altijd is in tijden van nood"

heeft ze ook een achtergrond en nog een achterliggend doel?
(of loop ik nu op de zaken voor?)


Iets teveel herhaling van dingen zoals bij voorbeeld
- kijken we samen niet naar het nieuws
- lezen we samen niet de krant


Een heerlijke anticlimax op het eind. Het willen dat ze blijft,
maar toch redelijk koel afstand doen waar je denkt dat ze misschien toch niet weggaat.


Ik ben in voor het volgende stuk

[Changshan]

Leuk, benieuwd naar het volgende.

De laatste correctie die ik kon vinden:

Ze kijkt me verontwaardigt aan en sluit me in haar armen:

Verontwaardigd.

[Orpheus]

Changshan schreef op 26-09-2006 @ 10:53 :
Leuk, benieuwd naar het volgende.

De laatste correctie die ik kon vinden:



Verontwaardigd.

[Changshan]

Orpheus schreef op 26-09-2006 @ 10:57 :

Knuf.

Ik moet het nog steeds lezen, pfff. Sorry, ooit komt ook mijn commentaar.

[heldine]

Ik kan er maar niet aan toe komen om het te lezen en onderbouwd commentaar te geven, maar dat komt ook door het volgende: de lay-out. Kun je daar misschien iets aan doen? Ik vind het lelijk staan en onprettig lezen als alle zinnen maar gewoon achter elkaar gegooid zijn. Een dialoog kom je zo bijvoorbeeld veel gemakkelijker door:
X: En als het regent, wat betekent dat dan?
Y: Dat ik een paraplu mee moet nemen.
X: En wat is er met de paraplu gebeurd?
Y: Die is opgegeten.
X: Juist. En door wie ook alweer?
Y: Mijn hond.

Dat heb ik dan juist weer niet, als het anders opgebouwd zou zijn zou ik het idee hebben dat er steeds wat afgebroken wordt.

Het wordt dan zo hakkelig voor mijn gevoel.

[giftig kevertje]

Changshan schreef op 26-09-2006 @ 10:53 :
Leuk, benieuwd naar het volgende.

De laatste correctie die ik kon vinden:



Verontwaardigd.

Doe dan ook deze gelijk even goed:

Ze kijkt me verbaast aan en vraagt wat ik bedoel.

Verbaasd.

[Orpheus]

giftig kevertje schreef op 27-09-2006 @ 11:48 :
Doe dan ook deze gelijk even goed:
Verbaasd.

Heel erg bedankt - ik voer beide verbetringen in mijn definitieve versie door.

Super!

[Orpheus]

Om daar pas na drie uur weer op te staan en aan het werk te gaan. Ja, ze kwam op het goede moment. Maar nu is het huis weer leeg en begint de aarde weer met haar eindeloze gedraai.

Zelfs het weer werkt die dag niet mee, maar ik laat het mijn geluk niet bederven en besluit de kroeg met een bezoek te vereren. Rennend en struikelend door de regen kan ik weer heerlijk lachen om mijn eigen sores, zoals het een jongeman betaamt. Eenmaal in de kroeg aangekomen, begint de dag pas echt met een hete chocolademelk en muziek uit de jaren tachtig op de achtergrond. Ik draai de barkruk naar het raam en kijk eindeloos naar de mensen die met alle moeite trachten droog te blijven in de striemende regen, mijn natte haren veeg ik uit mijn gezicht en voor mijn ogen weg en staar naar buiten. Mensen met tassen op hun hoofd, mensen weggedoken in jassen en mensen vloekend op het weer. Alsof zij er schuld aan heeft dat mensen niet van slecht weer houden.
Maar ondanks de sfeer en de uitermate romantische enscenering lukt het me niet de woorden op papier te krijgen die ik aan een ander voor zou willen leggen. Mijn geheugen laat me niet met rust, ik blijf van het papier opkijken en wegdromen in de leegheid van de eindeloze tijd. Uit de binnenzak van mijn jas haal ik het manuscript dat ik van een vriend van me kreeg, een waar wonder in mijn ogen. Bij het lezen valt me op dat er veel van mijn uitspraken instaan, zelfs delen uit een ouder verhaal van me zijn exact nauwkeurig gekopieerd. Maar nu met spelfouten, stijlfouten en slecht lopende, korte zinnen. Wanneer ik het stuk lees over hem en zijn vriendin en wat ze in bed uitvoeren, houd ik het niet meer en moet de weg naar het toilet rennend afleggen. Wat een achttienjarige uit durft te voeren bij een veertienjarige. Zelfs de fantasie van hem doet me al rijkelijk braken. Trillend op mijn benen weer aan de bar, bestel ik maar weer een hete chocolademelk en besluit mijn waardigheid aan de pouletafel te wagen. Een vrouw vraagt me of ik alleen denk te gaan spelen en ik antwoord met een kort “hm”. Waarop zij een euro in de gleuf stopt en mij een keu reikt. “Bewijs jezelf maar eens”. Lachend stoot ik af, maar geen van de ballen voelt zich door een pocket aangetrokken. Zij speelt drie helen achtereenvolgens weg en laat mij het nakijken. Mijn kansen zijn minimaal, maar door een draaiende stoot langs de band speel ik er in de eerste stoot al twee weg, de tweede stoot één en in de laatste nog eens twee maar wit besluit de halve paarse niet alleen te laten gaan. Aan het eind besluiten we met een eervolle remise. Ze komt naast me staan en vraagt verleidelijk: “Heb je zin om met me mee naar huis te gaan?” Nog net kan ik de braakneigingen onderdrukken, terugdenkend aan het verhaal van mijn vriend, met het verschil dat deze vrouw ongeveer tien jaar ouder zal zijn dan ik. Ik bedank en zoek mijn barkruk weer op, en de inmiddels lauw geworden chocomelk is goed te drinken met het uitzicht op een flauw zonnetje aan de horizon. Ik weet heel goed dat thuis een berg huiswerk op me wacht en ik weet heel goed dat ik nog een politiek artikel in moet sturen naar het blad waar ik voor schrijf, waarschijnlijk is juist dat de reden dat ik me hier uitstekend vermaak in mijn eentje. Twee bekers gesmolten cacao verder, word ik gebeld en voor het eerst in tijden neem ik op zonder eerst te kijken wie het is die me storen wil op een idyllisch moment, het is Frida en Frida huilt. Zij wordt al tijdenlang verscheurd door meerdere vuren waar ze tussen is geplaatst zonder dat ze daar om gevraagd heeft. Haar liefde voor mij wordt constant afgebrand door mijn ex-vriendin en mijn vriend, de ruzies tussen mij en mijn vriend doen haar ook geen goed aangezien we een driehoeksvriendschap hebben. Maar na het telefoongesprek wordt “hebben” “hadden” want David heeft haar geschoffeerd, vertelt dat hij haar niet meer nodig had nu hij een meisje uit Gorinchem als “vriendin” bestempelt en daar zijn verhaal bij kwijt kan. En wanneer Frida me dat vertelt, breekt er iets in mij. Hoeveel lijden had deze vrouw bespaard kunnen blijven als ze mij gewoon niet had leren kennen? Altijd maar twijfels, gesprekken die zich sieren laten door beeldspraak, symboliek en vragen. Want op een gegeven moment probeer je toch elkanders gevoelens wat te ontzien en het taalgebruik overschreed op een gegeven moment de universitaire woordenboeken. Als ik onze gesprekken naging, wist ik vaak zelf niet meer wat ik bedoelde, maar ik heb nooit tegen haar gelogen. Of ik eens langs wilde komen… Nieuwerkerk aan de IJssel, ligt dat niet bij Rotterdam? “Nou, daar ligt het wel.” Zeven uur reizen, voor jou doe ik het met plezier. “Ik zou het met de trein doen, dat gaat sneller.”

Eh - zomaar even tussendoor wat me opviel:

Want op een gegeven moment probeer je toch elkanders gevoelens wat te ontzien en het taalgebruik overschreed op een gegeven moment de universitaire woordenboeken.

is er voor één van de twee 'op een gegeven moment' iets anders te verzinnen? Zou denk ik mooier/fijner staan.

[Changshan]

Is een leuk stukje. Pas alleen op dat je niet in een te snel tempo personages op en af laat gaan, koud of nauwelijks geïntroduceerd.

[Orpheus]

Changshan schreef op 04-10-2006 @ 16:39 :
Is een leuk stukje. Pas alleen op dat je niet in een te snel tempo personages op en af laat gaan, koud of nauwelijks geïntroduceerd.

Ze komt later in het verhaal terug, op eenzelfde manier. Maar inderdaad; ik ken het

En Fri.., ik zal het aanpassen in de defver.