help me ! (serieus, kheb een probleempje)

[MightyMarcel]

help ! hier een fragment uit een verhaal. het fragment 'voelt' een beetje vreemd aan, maar ik weet niet waarom ! (vaag genoeg probleem ?)

sorry als de layout wat raar is : knippen-plakken uit word, weet je.

fragment
De man nam nog een slok koffie. Hij vroeg zich steeds meer af waarom hij getrouwd was, en waarom hij niet met de aantrekkelijke misshien wel slimme vrouw tegenover hem ervandoor zou gaan. En tegelijkertijd besefte hij zich dat zoiets niet kon, en waarom hij dat zeker niet kon doen. Hij zou alles verliezen waar hij van hield. Alles.

De vrouw probeerde niet op de man te letten, die haar in gedachten aan het uitkleden was. Ze was gewend aan mannen die haar echt uikleedden, en daarbij vergeleken was dit niet eens erg vervelend. Ze was zelfs een beetje gevleid. Voor haar was dit een comliment, een zachte streling van haar ruwe ego.
Ze had geprobeerd er netjes uit te zien, en deze man vond haar op deze manier aantrekkelijk, ook zonder ervoor te betalen en zonder beloftes. Niet dat ze ooit iets met die eikel zou kunnen beginnen, maar toch was ze gevleid.

Ze schraapte haar keel. “Maar mijn broer kan niet voor het kindje blijven zorgen, en ik ben aan het werk.”, ging ze verder, “en ik verdien zelf net genoeg voor mij alleen, maar lang niet genoeg om een jong kind te verzorgen”.
De man zette zijn kopje weer neer op de houten tafel, waardoor de koffie in het kopje klotste met een zacht tikkend geluid, en begon zachtjes te praten. “Als je het niet erg vind dat ik je onderbreek”, zei hij, terwijl hij de geirriteerde uitdrukking van haar gezicht las, “maar ik ben toch benieuwd hoe je dan de afgelopen tijd de luiers betaald hebt.” Hij wist meer van jonge kinderen dan zij waarschijnlijk dacht, hij had tenslotte zelf twee jonge kinderen die ook luiers gedragen hadden, en hij wist hoe duur luiers en babyvoeding waren.

Ze had de vraag niet verwacht, maar het was een volkomen logische vraag volgens haar. Tenslotte had ze inderdaad al een paar weken voor Susanna, de baby, gezorgd.
“Mijn broer heeft veel betaald. Maar zoveel geld heeft hij ook niet, en het is niet zijn dochter. Hij heeft het betaald omdat ik zijn kleine zusje ben en hij voor me zorgt, maar dat zal hij niet blijven doen. Echt niet.” Ze keek de man weer zo strak en onheilspellend aan, alsof ze de diepste gedachten van zijn hart peilde en voelde wat hij dacht. “natuurlijk houd hij van zijn zusje, maar hij kan dit echt niet blijven doen. Écht niet. “

De man knikte en dronk zijn koffie verder op. In haar kopje zat nog een beetje lauwe koffie, maar ze dronk het niet op.
Ze streek met haar hand door haar gladde blonde kapsel en praatte verder. “Dat is dus de belangrijkste reden, dat ik geen geld heb.” De woorden kwamen niet meer zo snel en elegant als ze zelf wou.

“Ten tweede heb ik geen tijd. En daarnaast is ze jouw dochter, en daarom dus ook jouw probleem.” Eigenlijk had ze gewoon te weinig geld en te weinig tijd, en dat was het enige probleem. Waarom zat ze hier eigenlijk met die vent te praten ? Terwijl ze nadacht wist ze dat Susanna dat verdiende, en dat het lieve meisje recht had op een goede, gelukkige jeugd bij haar vader, die met haar naar de kermis kon op zaterdag en een ijsje voor haar kocht, en zich druk zou maken om haar rebelse en veel te oude vriendje, omdat haar vriendje op hem leek. “Als je van haar houd neem je haar nu mee.”

Iets in haar hoopte dat de man ‘nee’ zou zeggen, op zou staan en weg zou lopen. Iets in haar wou zelf voor Sussanna zorgen.
De man keek haar even aan, voordat hij naar zijn kopje staarde. Ze had gelijk, maar het kon niet. “je begrijpt het niet. Ik kan niet zomaar een nieuw dochtertje meenemen. Wat zeg ik tegen mijn vrouw ? Kindjes groeien niet aan bomen, weet je.”
De jonge vrouw lachtte zachtjes.

“Ze groeide ook niet aan een boom, en dat weet je zelf ook best. Wees eerlijk tegenover haar, ze is tenslotte je vrouw, en misschien vergeeft ze je.”

De man staarde in zijn lege koffiekopje om de blik van de vrouw te vermijden. Ze had echt gelijk, hij hoorde voor zijn dochtertje te zorgen, maar het kon niet. Dat kon ze niet begrijpen, maar het kon niet. Zijn vrouw zou het hem nooit vergeven, maar dat was maar een deel van het probleem. Hij schudde zijn hoofd en probeerde haar weer aan te kijken. Hij merkte dat het nu meer leek alsof hij tegen haar borsten praatte en ging rechtop zitten, zodat hij haar recht aankeek.

Ze had prachtige blauwe ogen, als twee zeldzame saffieren in haar mooie, ronde gezicht. Ze droeg een beetje rode lippenstick en ze had wat donkerblauwe oogschaduw op, maar ze leek absoluut niet ordinair. Ze leek niet eens op een hoertje. Hij vroeg zich af hoe ze zo geworden was en waarom, maar hij besloot er niet naar te vragen. Het ging nu om zijn dochtertje, en niet om haar. Hij hield zich voor dat het hem echt om het kindje ging, maar het ging de man vooral om zichzelf, ook al voelde hij zich schuldig tegenover het kleine meisje en haar moeder

. Toch voelde hij geen spijt, en hij vond het ook niet erg dat hij zijn vrouw bedroog. Maar het speet hem dat dit jonge kindje daar het slachtoffer van geworden was. “Mijn vrouw zal het me niet vergeven, mijn kinderen zullen het me niet vergeven, zelfs mijn moeder zal het me niet vergeven dat ik nu een bastaardkindje rond heb lopen.”. Hij praatte langzaam en indringend. “En als ik haar meeneem zal ze niet gelukkig worden. Alles in haar omgeving zal haar haten vanaf haar geboorte, iedereen behalve ik.”

De vrouw keek hem aan terwijl ze een slok van de koffie nam. Er zat nog een klein slokje koude koffie in toen ze het kopje weer op de tafel voor zich neerzette. Ze vroeg zich af of de man misschien gelijk had.
“Ik zal haar niet haatten, ze is mijn dochter, mijn eigen vlees en bloed, en ik hou van haar. Daarom wil ik juist dat ze gelukkig word, zonder de last om door mijn familie opgevoed te worden. Het zijn soms verschrikkelijk en meestal harde en bittere mensen. Ze lijken op mij, dat weet ik, en ik weet dat ik geen goede vader ben. Maar ik hou van mijn kinderen, terwijl de mensen in mijn omgeving alleen van zichzelf kunnen houden. En die mensen zullen haar als oud vuil behandelen, en voordat ze kan lezen en schrijven zal ze al weten dat ze niks waard is.” Hij speelde met het koffielepeltje en liet het tussen zijn vingers doorglijden. “Ik kan haar echt niet meenemen. Het zou niet goed voor haar zijn.” Het zou ook niet goed voor hem zijn, maar dat hield hij voor zich. Het was niet nodig om dat uit te leggen.

Ze dacht even na voordat ze weer begon te praten. De man had gelijk, en ze voelde dat hij echt van Susanna hield, of van haar zou kunnen houden. Maar het was inderdaad niet goed voor haar om in zo’n harde omgeving op te groeien. Ze verdiende beter. “Goed. Jij kan haar niet meenemen. Ik geloof je. Laten we er dan vanuitgaan dat ik voor haar ga zorgen.”

Opeens schoten er allerlei wrede gedachten door haar heen. Susanna zou naar een pleeggezin of een opvanghuis kunnen – en dat zou wreed en verkeerd zijn. “Ik zal voor haar zorgen, als dat kan. Maar ik heb je al uitgelegd waarom ik dat niet kan. Dus moeten wij samen een oplossing verzinnen.” Ze zei het alsof ze erg vastberaden was, ook al twijfelde ze nog enorm, omdat ze wist dat Susanna anders een zwervend kind zou worden, heen en weer slingerend tussen opvangcentra, pleeggezinnen en god weet wat. Dat mocht niet gebeuren, ook al betekende dat dat zij voor haar moest zorgen. Ze kon deze man niet dwingen om voor Susanna te zorgen, ook al zou ze dat willen. Als hij haar meenam kon hij Susanna heel makkelijk ergens achterlaten, ergens waar ze gevonden zou worden, en ze wist dat deze man hard genoeg was om dat te doen. Nee, zij moest ervoor zorgen dat Susanna goed terecht zou komen, zelfs als dat betekende dat ze zelf voor haar moest zorgen. “Als jij een oplossing weet mag je het zeggen.” Daarna dronk ze de laatste kop koffie uit haar kopje. Nu moest hij bepalen hoe dit verderging, en wie er met Susanna op de arm uit het cafe weg zou lopen.
einde fragment


suggesties, alstublieft, lieve lezertjes !

[Envy]

Wat snap je niet? Zo moeilijk is het verhaal toch neit te volgen...

[MightyMarcel]

pinoow schreef op 22-12-2003 @ 16:20:
Wat snap je niet? Zo moeilijk is het verhaal toch neit te volgen...

vind je ? (even voor de duidelijkheid : tis dus een zelf geschreven stukje)