[Columnwedstrijd] Vakantie, een lijdensweg

Je hebt nooit gezegd dat je mee wilde gaan...
Jij bent 18 jaar. Je woont in een dorp zoals er zoveel van zijn. Het is bijna augustus, en je hebt al enkele weken aan vakantie thuis gespendeerd. Je bent blij met de dingen die je niet hoeft te doen, en tamelijk tevreden met de dingen die je wel doet. Je bezoekt wat vrienden, gaat af en toe naar een feestje, doet waar je zin in hebt… Kortom een routineuze gang van zaken waar je gelukkig mee bent. De rust en zorgeloosheid die je ervaart doen je alle stress op school vergeten. “Het duurt nog eeuwen tot september” blijf je tegen jezelf herhalen. Je vindt het goed zoals het is...

De dag dat dit verandert zul je nooit meer vergeten.

Voor je staat je lievelingsgerecht. Jullie zitten aan tafel. Jij en “zij”. Je moeder verveelt zich en begint te praten. Je vader luistert, maar half, zoals je gewend bent. Jij volgt zijn voorbeeld. Opeens beginnen de woorden tot je door te dringen. Je stopt met eten. Dat is slecht. Je lievelingsgerecht word maar zelden gemaakt, en slechts in uiterste nood zou je het in je hoofd halen je aandacht op je bord te verslappen. Adrenaline begint te pompen terwijl je luistert.
Eens wat anders... Kamperen... Buitenland... Alpen Kreuzer... Autobahn...
Je vraagt je af of je moeder bewust deze oplopende volgorde van de keuze uit vakantiebegrippen heeft aangenomen. De tweede nog goddelozer dan de eerste, en zo verder. Je slikt. Een vlugge blik op je vader zegt je dat het voorbij is.

Daar zit je dan. Je staart uit het raam terwijl je vader de tweedehands fiat station van de autobahn af manoeuvreert. Weer een tankstation. Terwijl je je benen strekt begin je te denken aan de leuke aspecten van kamperen in het onbekende buitenland. Die zijn er niet.
Op de zoveelste bejaardencamping begin je je af te vragen hoe je hier in hemelsnaam in verzeild bent geraakt. Telkens denk je terug aan die dag toen jullie aan de tafel zaten, nu al twee weken geleden. Je vraagt je af hoe het anders had kunnen gaan en hoe je het volgend jaar beter gaat doen. Je gaat je opties na, maar het lijkt wel of alle slimme uitwegen die je verzint automatisch een tegenargument genereren.
Backpacken met je vrienden; geen geld. Thuis blijven en voor jezelf zorgen; geen geld. Zomerwerk bij de boer; ...... Je schiet in de lach.

Je enige lach in 3 weken.

Die laatste week trek je het niet meer. Je duwt een pistool tegen je slaap, en sluit je ogen. Je haalt de trekker over en verwacht je leven voorbij te zien flitsen. Dat doet het niet. In je laatste moment op aarde wordt je nog ingewreven dat je leven niet boeiend genoeg was om ook maar de kleinste diavoorstelling in je brein mee te kunnen construeren. Terwijl je daar vreselijk over inzit, merk je dat je nog leeft. Je vraagt je af waar die helse pijn vandaan komt, en beweegt het pistool een stukje van je hoofd. Een geel balletje valt uit de loop, en opeens weet je waarom het verrekte ding zo goedkoop was op de Aziatische markt. Je vervloekt die Vietnamese immigrant met zijn mooie praatjes en “vawy vawy cheap weapons”, en drinkt de rest van je vakantie weg met Tsjechische ambachtelijke distilleerderijdrank.

Uitgeput en totaal leeggezogen van de vreugde die je ooit voelde in de zomervakantie, kom je thuis. Je hebt de hele nacht doorgereden. De overgang van rimboe naar luxe waar je in voorgaande jaren zoveel waarde aan hechte, doet je weinig meer. September is opeens een stuk dichterbij, en het gebrek aan sociale contacten heeft je opgebroken. Msn weet je wonden enigszins te helen. Ondanks dat de dagen aan drank met een standaardpromillage van 50% miljoenen van je hersencellen hebben vernietigd, weet je dat het zaterdag is. Slaapdronken en dronken van de Nederlandse supermarktdrank, dat vergeleken met die Tsjechische raketbrandstof naar limonade smaakt, weten je vrienden je weer enigszins op te beuren. School blijkt niet zo erg als je dacht, en de meeste herinneringen aan de vakantie zullen snel vervagen, hoop je.

In het midden van september vraagt een belangstellende klasgenoot je hoe de vakantie was. Jij flipt en grijpt hem bij de nek. Opeens realiseer je je, dat wanneer je in de gevangenis terechtkomt je nooit meer met je ouders op vakantie mee kan gaan.

De rechter bepaald een 10-jarige gevangenisstraf.
Een mooi rond getal zeg je hem.
De rechter kijkt verwonderd, maar jij glimlacht en zegt: ‘Je hebt me zojuist een slimme uitweg gegeven die maar niet met een tegenargument weet te komen.’