Herkent iemand dit? (niet te omschrijven probleem ouders)

[Yab-Yum]

Ter info: Ik woon op kamers in Utrecht, en zij wonen met broertje in Zeist.

Het gaat gewoon niet (meer)

Ik voel me zo hopeloos verdrietig bij mijn ouders. Ik weet niet waarom het niet gaat, maar het GAAT GEWOON NIET MEER! Ik trek t niet. Ik kan t niet. En niemand snapt waarom. Die vreselijke nare invloed die ze op me hebben, elke keer word ik weer depri en moe en ziekjes van binnen als ik bij ze ben. Het voelt zo naar en ik voel me zo schuldig dat ik me zo voel, en dat ik niet meer naar ze toe kan elk weekend en dat ze gewoon niet de mensen zijn die ik wil dat ze zijn. En toch zijn het mijn ouders. Maar ik kan niet bij ze terecht, ik ervaar alleen maar onbegrip en ongeinteresseerdheid van hun als ik bij ze ben. Ik voel me zo wanhopig en onbegrepen. Ik kan het hen niet uitleggen, en zij kunnen het niet begrijpen. En andersom. Ik voel me zo nutteloos en waardeloos. En het voelt zo gemeen dat ik niet bij ze kan zijn, dat ik in feite zonder ouders door het leven moet en al mijn wel en wee, mijn vragen, mijn leven met andere mensen moet delen dan met hen. Want met hen gaat t niet. Het moet met anderen. Ik heb alleen ouders voor praktische zaken, financiën, en ellende. Ik SNAP HET NIET! Waarom doet t zo'n pijn als ik alleen al aan ze denk!??? Waarom hebben ze zo'n invloed op mij? En ik op hen? Waarom kan ik niet stoppen met verwijten maken? Waarom kunnen zij mij het gevoel niet geven dat ze mij begrijpen en mij kunnen helpen? Moet ik hen dan maar vergeten, uit mijn leven bannen, zo min mogelijk naar hun huis gaan? Maar dat doet zo'n pijn, ik wil ook ouders, ik wil ook ouders, ik heb hun toch nodig maar ze zijn zo anders. Wat moet ik nou toch? Ik ben hier pas een paar uur en ik wil nu al naar huis, ik weet niet meer wat ik hier te zoeken heb, het is net alsof ik moet accepteren dat ze nooit MIJN ouders zullen zijn op de manier die ik zo graag wil, dat ik ze niet meer kan zien en het allemaal behalve de praktische zaken alleen moet stellen, psychologisch andere mensen moet zoeken om naar mij te luisteren. Maar je moet toch een band opbouwen met je ouders? Waar is die band dan, ik voel het niet, ik kan niet tegen hun geur, hun uitstraling, hun handschrift, hun kleding, het stoot me af, het doet pijn, het maakt me boos. Ik kan dat niet en dus moet ik zonder. Ik kan niet meer naar ze toe. Ik moet in Utrecht blijven. Maar ik voel me zo schuldig.

[AuForm]

Sommige mensen zijn geen goede ouders. Je moet je er niet aan storen, het belang van ouders word toch overschat.


post script, er zit daar één knopje op uw toetsenbord, dat dient om met een nieuwe regel te beginnen.

[Rabbi Daniel]

Ik herken het soms wel...

Ach, als het mee zit ben ik straks ook het huis uit (en 1000 km hier vandaan ).

Problemen zoals jij hebt heb ik nooit gehad... Het is wel ook vaak ruzie hier.

En wat je eraan kan doen? Tja, wees blij dat je je eigen kamer hebt!
Je hoeft niet bij ze te zijn: je hebt je eigen plekje in Utrecht, weg van je ouders. Jouw eigen kamertje, jouw computer, waar je rust hebt en kan doen waar je zin in hebt.

Oh ja, en je kat, natuurlijk!

[Fantôme]

hallo,

gelukkig voor jou zit je al op kamers en ben je niet dag in dag uit bij je ouders.

ouders zijn mensen waarvoor je niet hebt gekozen. je komt er als het ware maar, en dat zijn dan de mensen waarmee je het moet doen. Sommige mensen hebben dan geen 'geluk' zeg maar.

Toch denk ik niet dat het gelijk zo erg is.
misschien erger je je nu juist wel aan je ouders vanwege hun andere levenswijze. Jij zit op kamers, in een studentenstad en hebt een heel ander leven, wat je kennelijk bevalt. Dan is het logisch dat je de omschakeling van utrecht, waar je op kamers zit en in Zeist bij je ouders niet niets is. Het is anders, en niet (meer) wat je gewend bent... Je vind jouw manier van leven, doen en laten, enz. allemaal prima, leuk zelfs! dat van hen is heel anders waardoor je je misschien sneller gaat ergeren.

waarschijnlijk (en hopelijk) komt het wel weer goed allemaal. heb je een eigen (echt) huiszie en misschien zelfs al kinderen. kom je minder vaak bij je ouders, en dan draait het wel bij...

maak het iig niet erger dan het is.

liefs, en luck, wendy

[poesiefox]

Je hebt je ouders niet uitgekozen, en zij jou ook niet. Het hoeft toch niet perse de ideale verstandhouding te zijn met die mensen, enkel en alleen omdat het je ouders zijn? Leg jezelf die plicht niet vrijwillig op, soms klikt het gewoon niet met die meneer en die mevrouw en jou. Dat is misschien niet wat zij en jijzelf ervan verwachtten, en ook vast niet wat jullie wilden, maar als er in de afgelopen 18 jaar geen affectieve band is opgebouwd die sterk genoeg is om de verschillen te overbruggen, dan zal die er in de komende jaren ook niet komen.

Je familie krijg je, maar je vrienden kies je zelf. Hoe sneller je accepteert dat je ouders niet noodzakelijkerwijs je vrienden zijn, hoe makkelijker je ermee om kunt gaan, en hoe minder die spannig tussen jullie in zal staan.

Het is niet jouw schuld, voor zover er al sprake is van een schuldvraag. Zij waren twee volwassenen die zo nodig kroost wilden, jij bent het kind dat wel helemaal zes pond woog en alleen maar kon eten en slapen toen je kwam.

[MissBi@tch]

mijn ouders zijn zeker beiden geen goede ouders.. mn pa zie ik al zon 10jaar nie meer (weet t nie psies) maar dat was ook geen verantwoordelijke pa kon je nie van op aan..

mijn moeder is altijd al n ultimate bitch geweest maar t lag aan mij riep iedereen tot ik ook volwassen werd (want mammie liet me graag n weekje alleen thuis als ze ging werken met 5euro voor de boodschappen bv )

en op een gegeven moment ga je inzien dat ze een damn bad mother is.. plus ze is manisch depressief en t eerste wat ze roept als ze n psychose krijgt en opgenomen word: kwil mn dochter nie zien (terwijl ik al zon dikke 8mnd bij mn vriend en zn ouders woon dus aan mij kan t ni liggen dat ze die psychose krijgt)
ALTIJD heb ik het gedaan dat mens is nooit redelijk ik ben zo blij dat ik eindelijk gewoon een normaal gesprek zou kunnen voeren kan/wil zij dat niet
ik heb echt n hekel aan beide.. kep mn moeder nu ook al 2mnd nie gezien (ze is opgenomen en ik wil haar deze keer eens een tijd nie zien) en ik zou t liefst alle contact met haar verbreken maar dat gaat zo moeilijk als veel van mijn spullen nog in haar huis staan en als t bv kerst is bij opa
ben er nog nie uit wat ik ermee moet mara een ding is zeker: vanaf nu kies ik voor mijzelf en niet voor haar, tis mijn moeder dat weet ik ...maar ergens houdt t op en ligt de grens!!!!

[Love: a passion]

Het lijkt me heel moeilijk om in jouw situatie te zitten. Maar ik denk dat jouw probleem is dat je je kapot ergert aan je ouders. Tenminste, zo vat ik dat uit jouw verhaal op. Maar ik kan het ook mis hebben. Als het wel zo is, is denk ik de enige manier om ervan af te komen: dwing jezelf je niet te ergeren. En geloof me, ik weet hoe dat is. Ik erger me ook altijd veeeel te snel, aan de kleinste dingen. En daar wordt ik heel moe van en ik voel me dan vaak ook doodongelukkig. Ik wil dat niet meer, soms denk ik wel eens naar een psychiater of iets dergelijks te gaan. Als dat zou helpen.
Het is natuurlijk zo dat je je eigen kamer hebt, daar kun je heen gaan als je wilt. Hoef je ook niet bij je ouders te zijn. Maar volgens mij wil jij graag een goede band met ze hebben. Een gewoon kind-ouder relatie. Ik zou eerlijk gezegd niet echt weten wat je zou kunnen doen, praten heb je vast al heel veel gedaan. Misschien moet je d'r echt een avond voor uit trekken en dan heel eerlijk zijn, dus aan hen vertellen wat je hierboven hebt verteld.
Tis maar een tip.
Heel veel sterkte...

[Dreamerfly]

Moeilijk en enigszins herkenbaar.(in geringe mate). Ik vraag mij af, zijn er duidelijke dingen voorgevallen in het verleden, wat je relatie met/tot je ouders, (erg) hebben Beïnvloed?.

[Yab-Yum]

Dreamerfly schreef op 21-09-2003 @ 13:15:
Moeilijk en enigszins herkenbaar.(in geringe mate). Ik vraag mij af, zijn er duidelijke dingen voorgevallen in het verleden, wat je relatie met/tot je ouders, (erg) hebben Beïnvloed?.

We hebben altijd een probleemrelatie gehad, totdat het sinds afgelopen jaar zelfs heel erg goed ging, oa omdat ik op mezelf ging wonen en er is ook niks GEBEURD nu waardoor ik me zo voel, ik voel me de laatste maanden/weken steeds naarder bij alles wat me aan hen doet herinneren, bijna als daarvoor.