Het Grote Lucht-Je-Hart Topic #149

metallica schreef:

Mwah, weet het niet zeker hoor, ligt eraan welke borderlinesymptomen je denkt te hebben en de duur die tussen je stemmingswisselingen in zit. Maar hoe dan ook kan hier niemand daar iets zinnigs over hebben, dat moet je met je behandelaar bespreken (ik ga er iig vanuit dat je die hebt en anders raad ik je aan er een te zoeken)

Nee ik heb geen behandelaar meer, alleen medicatie. Behandeling heeft geen zin.,...

Man wat ben ik een miskraam.

[snowflakes]

KingelDingel schreef:

Nee ik heb geen behandelaar meer, alleen medicatie. Behandeling heeft geen zin.,...

Waarom heeft behandeling geen zin?

snowflakes schreef:

Waarom heeft behandeling geen zin?

Omdat ik allemaal weet hoe het zit, er is niet nieuws voor mij. Ik heb alle therapieën al gehad joh. En het is allemaal niets voor mij. Beetje schilderen en daar komt dan uit dat je je kut voelt. get the fuck outa here.

Ik heb niets wat ik moet verwerken. Ik word gewoon depressief van niets doen en als behandeling zal alleen maar gelden om iets te doen te hebben. meer niet. Bovendien ben ik een open boek van hier tot tokio en kunnen me zoveel dingen niet schelen. Als ik depressief ben ga ik vaak zieken ergens op internet....Vroeger ging ik nog wel eens naar het kliniek als ik me zo voelde, maar daar kom ik niet verder mee.

[Missy1234567890]

@ Kroot: wat voor werk doe je nu, dat je moet schilderen?

OT: ik ben echt mega hyper, vannacht ook, ik kon echt niet slapen. En nu heb ik nog steeds het gevoel dat ik ergens enorm zenuwachtig voor ben, wat dus niet zo is. Ja, ik zag gister een vacature voor een traineeship binnen de organisatie waar ik nu werk. Maar ik ga dan weer zo twijfelen, ik denk wel dat ik een goede kans maak om toegelaten te worden, maar aan de andere kant ben ik dan weer bang dat de functie te hoog gegrepen is voor mij, omdat je er echt sociaal voor moet zijn. Maar, ik moet toch ook wat, ik kan niet nog maanden dit werk blijven doen, ik word er echt dom van. Hier heb ik dus de hele nacht over liggen malen en al bedacht wat ik in de sollicitatiebrief kan zetten. Ik zie het wel als een uitgelezen kans die ik eigenlijk wel moet grijpen, wordt het niks dan wordt het niks, maar dan heb ik het tenminste wel geprobeerd. Aan de andere kant ben ik weer zo bang dat het niks wordt, dat ik faal, niet goed genoeg ben./Twijfel

[Ratio] Ik denk dat ik het maar gewoon moet proberen, gewoon een mooie brief schrijven en dan maar afwachten. Als iemand mij in december had verteld dat ik nu outbound zou bellen in een callcenter, had ik diegene ook keihard uitgelachen. En dat vond ik eerst ook super eng, maar ik heb het toch geprobeerd en nu gaan alle gesprekken op de automatische piloot. Dan hoor ik mezelf praten en dan denk ik, zeg ik al die zinnige dingen in mooie zinnen? [/Ratio]

[Nienna*]

@ blurred, Nijn* en Paranoide: Bedankt voor jullie reacties! Ik heb er steun aan ondervonden.
Ik heb zojuist de vrijwilligersorganisatie gebeld en mijn probleem aan hen voorgelegd en ja hoor, ze hebben me weer weten om te praten. Normaal ben ik vrij standvastig en zo, maar deze jongen en zijn situatie gaan me heel erg aan het hart en ze heeft gewoon echt op mijn gevoel ingepraat. Maar in ieder geval is het nu wel zo dat ik niet meer eens in de twee weken met deze jongen ga afspreken, maar hem eens in de paar maanden bel wanneer ik wel tijd zie. De vrouw van de vrijwilligersorganisatie zei dat dat al een hele verbetering van zijn situatie was, omdat hij al twee jaar ingeschreven staat en nooit met iemand van zijn eigen leeftijd de deur uit gaat. En ik WIL ook heel graag helpen en zo, maar het moet niet ten koste gaan van mijn studie!
In ieder geval wil ik dit nu proberen, want eens in de twee/drie maanden moet toch wel lukken?! En anders kan ik altijd tegen die tijd nog bellen. Ik wou het vooral afzeggen omdat het mezelf zoveel stress zou gaan kosten, omdat de afspraak op regelmatige basis was en ik erover stresste of ik dat wel zou kunnen halen.
Volgens de moeder en de vrouw van de vrijwilligersorganisatie heb ik echt een klik met die jongen, die jongen zelf laat niets merken (maar dat hoort ook bij zijn beperking) en ikzelf loop steeds tegen "problemen" aan - hoort dit wel of niet bij zijn beperking, weet hij wel of niet dit, voelt hij dit wel of niet? Maar ik vond de afspraak wel leuk.
DUS.

In ieder geval wel wat meer rust nu. Ik heb wel zin in het nieuwe jaar, al gaat het me heel wat kosten! Hopelijk ben ik geschikt als dokter... dat is het enige waar ik echt bang voor ben. Ik geloof er best in dat ik het ga halen (al waren de tentamenresultaten van vorig jaar echt beroerd - 32,7% ofzo haalde het in één keer) en dat ik de stof aan kan, maar kan ik het "dokter zijn" aan, de situaties waar ik in terecht kom, kan ik mijn kennis toepassen? Ik ben echt een beetje bang!

[Changshan]

^ Geloof me, dat kan wel goedkomen. Ik heb onzekerder types arts/co-assistent zien worden. Tot aan borderline.

[Vogelvrij]

@Missy0-9: Probeer het maar, schrijf die brief en wacht maar gewoon af hoe het verder zal gaan. Veel succes hoor.

OT: Het gaat best oké allemaal.

[Nijn*]

@ justhanna: het klinkt inderdaad behoorlijk zwaar en als je je dan ook al niet op je plek voelt in de groep kan ik me voorstellen dat het alles behalve motiverend werkt. Kun je niet bij een begeleider voorstellen wat je hier schrijft? Dat je liever (eerst) individueel meer sessies hebt en dan evt. later meer met de groep gaat doen? Of is dat helemaal geen mogelijkheid? En als je zo aan de hele behandeling twijfelt, (wat misschien nog wel ligt aan het feit dat je past net bent begonnen?) weet je dan wel zeker dat je ermee door wilt gaan?
@ Sonho: Sterkte vandaag en de komende tijd, ik begrijp dat je nu begint te twijfelen maar probeer sterk te zijn, doe het voor jezelf want je bent het waard *knuff*
@ Nienna*: Goed dat je hebt gebeld! En de oplossing die je nu hebt gekozen lijkt me ook een goede, er staat iig veel minder druk op
@ Missy1-0: Probeer het gewoon, schrijf die brief en zie hoe het verder loopt.

OT: Vanmiddag heerlijk gaan lunchen met P. dat was echt heel erg gezellig. We hadden elkaar al de hele zomer niet meer gezien en het was meteen weer leuk! Verder net mijn salaris binnen gekregen en dat is echt fijn! Mijn hardverdiende centjes eindelijk gekregen, nu mag ik voor schoenen shoppen
Beetje minder is dat 8 september de bachelor-uitreiking van mijn broer is. Precies op het moment dat ik ook mijn allereerste college weer heb.. Nu moet ik dus kiezen en het liefste kies ik voor m'n broer (hij heeft hier 5 jaar over gedaan en is erg blij nu het is gelukt!) maar m'n vader zegt dat ik beter naar college kan gaan omdat het 'toch geen masterdiploma is'.. dat vind ik echt al zo lullig klinken. Ik wil geen van beide missen.. Wat moet ik nou doen?

@ KlingelDingel: Ik zie jouw posts heel vaak, en ik heb soms echt het idee dat je gewoon aandacht wil. Maar dat mag ik hier waarschijnlijk niet zeggen.

Ontopic: Dingen met tegenzin doen is echt vreselijk. Dan blijft het nare gevoel de hele dag om me heen hangen. Ik snap dat het waarschijnlijk aan mijn eigen mentaliteit ligt en ik er wel iets aan moet kunnen doen, maar ik heb geen idee hoe. Als ik iets MOET doen, terwijl ik echt zoveel tegenzin heb, word ik gewoon zo humeurig.

Wel heerlijk gegeten en een fijn gesprek gehad. Oh en ik kan me zo verliezen in de boeken van Raymond E. Feist, echt geweldig! Wat is de realiteit toch saai eigenlijk.

[marrel]

*knuffeltjes strooit* Zo te lezen zijn er wel wat mensen die ze nodig hebben. Sterkte allemaal

Zoh 2e werkdag beviel toch beter dan de 1e zo na de vakantie. En verder... misschien wast toch een begin aan een begin en niet een einde

Ik ben die hele godvergeten kutomring spuug- en spuugzat. Dus ik heb nu een ontzettend giftig mailtje gestuurd (waar ze toch niet op gaan reageren , maar dan ben ik er maar vanaf). En ik stop per direct. Godsamme wat een kloteorganisatie.

[duivelaartje]

Nijn* schreef:

@ justhanna: het klinkt inderdaad behoorlijk zwaar en als je je dan ook al niet op je plek voelt in de groep kan ik me voorstellen dat het alles behalve motiverend werkt. Kun je niet bij een begeleider voorstellen wat je hier schrijft? Dat je liever (eerst) individueel meer sessies hebt en dan evt. later meer met de groep gaat doen? Of is dat helemaal geen mogelijkheid? En als je zo aan de hele behandeling twijfelt, (wat misschien nog wel ligt aan het feit dat je past net bent begonnen?) weet je dan wel zeker dat je ermee door wilt gaan?
@ Sonho: Sterkte vandaag en de komende tijd, ik begrijp dat je nu begint te twijfelen maar probeer sterk te zijn, doe het voor jezelf want je bent het waard *knuff*
@ Nienna*: Goed dat je hebt gebeld! En de oplossing die je nu hebt gekozen lijkt me ook een goede, er staat iig veel minder druk op
@ Missy1-0: Probeer het gewoon, schrijf die brief en zie hoe het verder loopt.

OT: Vanmiddag heerlijk gaan lunchen met P. dat was echt heel erg gezellig. We hadden elkaar al de hele zomer niet meer gezien en het was meteen weer leuk! Verder net mijn salaris binnen gekregen en dat is echt fijn! Mijn hardverdiende centjes eindelijk gekregen, nu mag ik voor schoenen shoppen
Beetje minder is dat 8 september de bachelor-uitreiking van mijn broer is. Precies op het moment dat ik ook mijn allereerste college weer heb.. Nu moet ik dus kiezen en het liefste kies ik voor m'n broer (hij heeft hier 5 jaar over gedaan en is erg blij nu het is gelukt!) maar m'n vader zegt dat ik beter naar college kan gaan omdat het 'toch geen masterdiploma is'.. dat vind ik echt al zo lullig klinken. Ik wil geen van beide missen.. Wat moet ik nou doen?

Naar je broer z'n diploma-uitreiking gaan. Je eerste college missen is niet het ergste college wat je kunt missen. Vraag aan iemand die net zulke aantekeningen maakt als jij of je ze mag kopiëren. Diploma-uitreiking van je broer vind ik namelijk een goede reden om een keer niet te gaan. Hij zou het vast leuk vinden als je komt. Die opmerking van je vader vind ik inderdaad ook lullig. Diploma is een diploma, hard voor gewerkt!

Ik mis van beide vakken volgende week waarschijnlijk 3 uur hoorcollege, maar dat haal ik wel weer in.

[Heksjuh]

Wat een rotwerk, alle blaadjes uit collegeblokken scheuren Maar nu heb ik de meeste studiespullen opgeruimd. Nu nog een grote stapel en map papieren uitzoeken en dan zien mijn laatjes en kasten er weer netjes uit en kan ik alle belangrijke dingen snel vinden. Morgen en donderdag maar even afmaken.

Vandaag gewerkt. Tot een uur of twaalf nog wel lekker bezig geweest, maar daarna begon het te regenen en heb ik het grootste deel van de tijd voor me uit zitten staren. Op het laatst had ik echt ijskoud, volgende keer doe ik een trui aan.

Ik vind het vervelend dat ik mijn laatste week nog zo vol gepland heb staan. Ik kan er niet goed tegen als ik veel dingen gepland heb, ookal zijn het allemaal leuke dingen. Morgen verhuizen en hopelijk is het morgen gewoon helemaal af, en dan 's avonds trainen. Donderdag werken en uiteten met vrienden van de middelbare school. Vrijdag de hele werken en dan bij vriendje slapen, zaterdag wilde ik eigenlijk met hem bij mijn ouders eten maar ik weet niet of dat nog doorgaat (want ik word echt van ze hier overal mee bemoeien en overal commentaar op leveren). Zondag trainen en met mijn zus naar de Uitmarkt. En dan is het alweer maandag en begint het nieuwe jaar.

Nu ga ik even snel de spullen uitzoeken die ik morgen mee wil nemen en een lijstje maken wat er daar nog moet gebeuren. Ik hoop dat we alles kunnen doen, dan is het af en hoef ik het niet volgende week te doen. Ik hoop dat ik al mijn studieboeken daar kwijt kan, ik heb daar geen inloopkast zoals op mijn oude kamer. Maar ik heb volgens mij wel genoeg kastruimte.

O, en iets waar ik echt al een tijd naar uitkeek en wat steeds realistischer werd gaat niet door en ik baal daar echt van Maar aan de andere kant geeft het me financieel iets meer ruimte en dat het volgend jaar niet doorgaat betekent niet dat ik daar nooit naar toe kan.

[justhanna]

Nijn* schreef:

@ justhanna: het klinkt inderdaad behoorlijk zwaar en als je je dan ook al niet op je plek voelt in de groep kan ik me voorstellen dat het alles behalve motiverend werkt. Kun je niet bij een begeleider voorstellen wat je hier schrijft? Dat je liever (eerst) individueel meer sessies hebt en dan evt. later meer met de groep gaat doen? Of is dat helemaal geen mogelijkheid? En als je zo aan de hele behandeling twijfelt, (wat misschien nog wel ligt aan het feit dat je past net bent begonnen?) weet je dan wel zeker dat je ermee door wilt gaan?

Individueel is binnen de dagbehandeling geen mogelijkheid, dan zou ik gewoon weer terug moeten naar het Riagg bij m'n psych (waar ik nu mee aan het afbouwen ben omdat ik in behandeling ga dus...). En ik heb weinig keus, ik heb een wajong uitkering gekregen omdat ik in behandeling ga en daardoor niet in staat ben om te werken. Niet in behandeling betekend ook geen uitkering en gewoon fulltime werken en dat is op dit moment ook niet echt realiseerbaar.. Dus ik zal het nog even aan moeten zien. Ben ondertussen wel aan het kijken naar mogelijke andere dagbehandelingen maar dat is ook wel weer een gedoe met reizen enzo...

En ik zou ook naar de diploma uitreiking gaan

[kroot]

Missy1234567890 schreef:

@ Kroot: wat voor werk doe je nu, dat je moet schilderen?

Nog steeds hetzelfde werk, ik werk in een muziekwinkel. Maar begin juli heeft er iemand bij ons brand gesticht, en sindsdien zijn we aan het verbouwen en veel verven.

ik wilde vanavond naar het strand maar kon niemand meetrekken en was te lui om op de fiets te gaan.

[blurred]

Mijn zusje zit nu in Maastricht en begint deze week aan haar studie. Dat vind ze eng & eenzaam, maar ze weet ook wel dat het goed is dat ze eens iets anders doet. In dit dorp zitten is toch ook niet je-van-het. Hoewel ik het op het moment wel lekker rustig vindt. En na een jaar grijs beton kan ik groene weilanden met koeien, blauwe luchten en een molen of kerk zo her-en-der tussendoor extra waarderen!

Gisteren dat familiefeest gehad, en ik moet zeggen dat ik buiten verwachting geen vervelende reacties op de breuk heb gehad. Mensen schrokken wel even van het nieuws, maar lieten het niet overheersen, en de meesten zeiden wel zoiets van: Dat verbaast me eigenlijk niet. En als ze niet snappen waarom twee mensen die van elkaar houden toch uit elkaar gaan, dan is dat omdat ze zelf wél bij het vriendje/vriendinnetje dat ze op hun zestiende leerden kennen zijn gebleven. Kan ook, maar is soms geen optie.

Vandaag zag ik mijn ex-vriend, hij bracht me weer naar het ziekenhuis. Ik merk dat hij meer afstand houdt, dat hij zich een beetje voor me afsluit. En dat hij niet zoveel af wil spreken, omdat hij als hij me ziet weer zin krijgt om te zoenen, en dat kan dan weer niet. En de drummer belde vandaag omdat hij wilde weten wat er uit het ziekenhuisbezoek gekomen is. Stel je voor dat hij toch echt in februari hierheen komt....

En overmorgen heb ik die sollicitatie!

[Vogelvrij]

Nijn* schreef:

Beetje minder is dat 8 september de bachelor-uitreiking van mijn broer is. Precies op het moment dat ik ook mijn allereerste college weer heb.. Nu moet ik dus kiezen en het liefste kies ik voor m'n broer (hij heeft hier 5 jaar over gedaan en is erg blij nu het is gelukt!) maar m'n vader zegt dat ik beter naar college kan gaan omdat het 'toch geen masterdiploma is'.. dat vind ik echt al zo lullig klinken. Ik wil geen van beide missen.. Wat moet ik nou doen?

Ten eerste moet je gewoon doen wat je zelf wil, maar als ik jou was, zou ik gewoon naar het eerste college gaan. Mits je broer een master gaat doen dan, want dan kun je gewoon volgend jaar of hoe lang die master ook duurt naar de masteruitreiking gaan. Een bachelordiploma is niet echt boeiend als je daarna nog gewoon verder gaat studeren en bovendien zijn eerste colleges echt niet fijn om te missen, dan worden juist de belangrijkste dingen verteld over hoe alles zal gaan en zo. Maar dat is mijn mening, duivelaar heeft weer een andere, misschien is het het beste om aan je broer te vragen wat hij ervan vindt?

OT: Ik ben zenuwachtig voor morgen en ik vind het zo stom dat het alweer de laatste week van augustus is

[Missy1234567890]

@ Nijn: als iemand in 3 jaar tijd zonder enige moeite zijn bachelordiploma heeft gehaald en daarna nog een master gaat volgen, vind ik dat je kunt overwegen om niet naar de uitreiking te gaan. Je broer heeft er 5 jaar over gedaan, hij heeft hem waarschijnlijk veel moeite gekost het te halen en is er dan ook terecht erg blij mee. Dan vind ik niet dat je het kunt bagatelliseren tot 'maar een bachelordiploma.' Ik zou wel gaan, al begrijp ik ook wel dat het niet handig is een eerste college te missen. Misschien kun je de betreffende docent erover mailen of anders wat Duivelaartje zegt.

OT: Zo fiets ophalen van de fietsenmaker, boodschappen doen en weer werken. En ik heb echt zo'n zin om leuke dingen te doen, ik wil naar het strand. Ik woon hier gewoon dichter bij het strand dan ik ooit gewoond heb en ik ben er nog niet naar toe geweest.

O en ik baal van een vriendin/oud-studiegenootje. Zij is net naar een andere stad verhuisd omdat ze afgestudeerd is en daar gaat werken. Ik probeer haar al een half jaar naar hier te laten komen en ja vanuit Groningen is het erg ver, maar nu ze verhuisd is, is het dus 2 uur minder ver en wél bereisbaar op één dag en ik zou ook nog bij haar komen kijken. Sowieso moet elke afspraak van mij af komen, dat vind ik nog niet zo erg, maar als ze dan tenminste een beetje fatsoenlijk bereikbaar is. Ik heb 4 weken geleden een kaartje gestuurd en daarna nog 4 smsjes en daar krijg ik gisteren pas wat op te horen. Ze heeft ook heel vaak haar telefoon uitstaan of niet bij zich, echt zo irritant als je wilt afspreken.

[Rob]

Nijn* schreef:

Beetje minder is dat 8 september de bachelor-uitreiking van mijn broer is. Precies op het moment dat ik ook mijn allereerste college weer heb.. Nu moet ik dus kiezen en het liefste kies ik voor m'n broer (hij heeft hier 5 jaar over gedaan en is erg blij nu het is gelukt!) maar m'n vader zegt dat ik beter naar college kan gaan omdat het 'toch geen masterdiploma is'.. dat vind ik echt al zo lullig klinken. Ik wil geen van beide missen.. Wat moet ik nou doen?

Naar de uitreiking gaan, want hij heeft er hard genoeg voor gewerkt. Eerste college's zijn vaak niet zo boeiend, prima in te halen en alle organisatorische informatie is zo op te zoeken of na te vragen. Als backup kan je iemand vragen om aantekeningen te maken als het echt belangrijk is.

[Nijn*]

Denk inderdaad dat ik vanavond broerlief zelf eens opbel en vraag wat hij het liefste wil. Opzich is het eerste college qua stof namelijk niet zo boeiend om te missen, meestal is het toch alleen maar introductie. Alleen de praktische dingen hoe alles zal gaan (zoals Vogelvrij al zegt) is natuurlijk wel minder om te missen. Gelukkig heb ik hele ijverige vriendinnen die hoe dan ook vast wel alles voor me willen opschrijven. Trouwens, hij heeft er echt helemaal niet hard voor gewerkt hoor Hij heeft er 5 jaar over gedaan omdat hij 1 jaar op minimale kracht heeft gewerkt omdat hij in de socie van zijn vereniging zat en een jaar vertraging omdat hij organisator van de ideeweek was. Kortom hij is altijd veel meer bezig geweest met dingen buiten zijn studie om dan met hard studeren

Verder nu aan het werk, nog steeds erg rustig terwijl ik toch hoopte dat het eindelijk weer eens wat druker zou worden. Maarja, niet heel erg want ik loop al de hele dag met hoofdpijn rond. Vanavond even lekker niets doen, hopen dat morgen niet doorgaat en hoef dan pas zaterdag weer te werken. Woot!

Two weeks away it feels like the whole world should've changed
But I'm home now
And things still look the same
I think I'll leave it till tomorrow to unpack
Try to forget for one more night
That I'm back in my flat on the road
Where the cars never stop going through the night
To a life where I can watch sunset
I don't have time


&

I love the feeling of being slightly lost
To find new spaces, new routes, new areas
I love the lack of logic
I love the feeling of being slightly lost

Over here it's new, it's now, it's you, it's clean
The beard and lipstick scene
So look beyond Big Brother, gossip culture
So bored of stupidity, the myth of common sense

Finesterre, to tear it down and start again,
Think about the love back down in Finesterre.



Ik ben weer thuis dus. En ik heb gejankt op schiphol. Omdat papa mama zus en vooral mn liefste nichtjes zo blij waren ons weer te zien en omdat we zó graag daar hadden willen blijven. Ik kan het niet uitleggen. Het was perfect. Ik ben nog niet eerder zo volledig volmaakt gelukkig geweest.

[Bright Blue]

Ik snap het gewoon allemaal niet meer. Waarom is alles zo moeilijk?

[Dith]

@Nijn*: Ik heb al van verschillende vriendinnetjes gehoord die hbo doen dat er soms wat mbo'ers tussen zitten die gewoon écht oerdom zijn, uiteindelijk het jaar ook niet halen maar goed, de eerste maanden wel de lessen steeds onderbreken met héle domme vragen en daar heb ik gewoon echt geen zin in... Ben enigszins bang dat mijn intelligentieniveau dan ook daalt ofzo hehe.

Af en toe vliegt de angst en spanning mij weer aan. Vandaag opname gesprek gehad. Bahbahbah. Ik wil niet meer.

Succes Sonho! Niet opgeven en terugkrabbelen nu omdat je bang bent. Je mag bang zijn! Je zult het nooit helemaal willen, dat is onderdeel van de ziekte. Als je daar op wacht, kom je nooit verder.. Succes meis!

[Vogelvrij]

Succes Sonho! Ik sluit me volledig bij Ave aan

OT: Hm, de zenuwen zijn niet bepaald weg nu. Stress stress

Ik voel me niet zo goed, geloof ik. :/

Ik ben weer in Nederland. En ik weet niet hoe ik moet kijken, waar ik moet kijken en wat ik moet doen. Eerst slapen. dan zien we wel verder. Ik vind het zo erg..

[darkfairy]

Missy1234567890 schreef:

@ Darkfairy: als mijn vriend tegen iemand zo zou doen als die jongen en dat meisje die jij op de kermis tegenkwam, had hij toch echt een klap te pakken. En nee ik ben echt niet gewelddadig (juist helemaal niet), maar dit vind ik zo'n laag bij de grond gedrag en ik weet zelf ook hoe het is op gepest te worden. Toen wij vorige week op de kermis waren, zat er een meisje bij een atrractie met een wijnvlek op haar gezicht. Ze zat achter een luikje want ze hoorde bij de kermis. En toen liep er dus serieus een jongen terug om haar eens goed te bekijken. Daarna al lachend teruglopend naar zijn vrienden en er liep ook nog een groepje pubermeisjes langs, giebelend. Toen zei ik tegen mijn vriend dat die lui echt een klap moesten krijgen, omdat het zo lullig is wat ze deden en gelukkig was hij het met me eens. Ik word echt zo boos als ik mensen dit soort dingen zie doen. ()

ik probeer het maar uit me gedachten te krijgen.
en ik word er ook telkens boos door ja.

@sonho ik hoop dat de opname je wel gaat helpen sterkte en een *knuffel*.

@nattigheid welkom terug.
ot.
ik heb mijn piercings die door me kraakbeen zaten.
er gisteren weer uitgehaald.
want me oor is veel dikker dan normaal en rood.
en verder ben ik deze week erg onrustig.
en door me vreetbuien weer aangekomen.
maar ik probeer die vreetbuien te laten.
of gezonden dingen te eten okal gaat dat vaak lastig.
want op de kermis had ik een wafel op en daarna friet.
en maandag had ik een ijsje op.
en we waren dinsdag naar het maisdoolhof geweest.
en toen had ik alweer een ijsje op.
maar ik had het de dietiste eerlijk gezegd.
en dinsdag moest ik naar de wondspecialist.
en ze haalde de dokter erbij.
en ze vonden dat me been er nou erger uit zag dan de vorige keer.
en nou zit ik weer aan de anti biotica.
terwijl ik er net nog geen week vanaf was.
ik vroeg of het ook anders kon zonder anti biotica.
maar in zwachtelen ofzo maar dat kon niet zonder anti biotica.
want anders zou het in me bloed baan komen en dan waren we verder van huis.
en zwachtelen had ook geen zin want daardoor zou de ontsteking ook niet minder worden.
en de dubbelen sokken moest ik nog gewoon aan houden.
en ze zou vandaag zeggen of ik gewoon kon werken of niet.
en ik ben vanochtend ben ik weer bij haar geweest.
en ze heeft naar me benen gekeken.
en ik mag gewoon gaan werken morgen gelukkig.
en me dubbelen sokken moet ik nog gewoon aanhouden.
en proberen van me benen af te blijven en dat is lastig.
en ik heb gelijk me oor laten zien en die moet ik gewoon blijven ontsmetten.
en nou zit ik dus met een ontsteking in me been.
en met een ontsteking in aan me oor.
maarja die piercings doe ik dus niet meer in me oor terug.
straks nog maar even met de verpleging praten mischien.
want ik ben nog steeds onrustig.
ik heb gisteren al met me coordinator gewandeld.
en ik vraag of iemand van de verpleging straks weer met me wil wandelen.
en vanavond naar huis toe.
en morgen weer werken.

vanavond naar open borrel van studentensportvereniging en ik vind het echt doodeng maar ik weet wel dat ik gewoon moet gaan want ja als ik lid ben moet ik ook gewoon gaan maar voel me nu al misselijk van de zenuwen gatver ;(

[Heksjuh]

Succes Sonho!
En jij ook Forever, als je er eenmaal bent zal het vast wel meevallen

Gisteren echt lekker getraind. En nu heb ik een hele blauwe/paarse plek op mijn arm Ik ben er eigenlijk een beetje trots op, want het betekent dat ze niet meer heel voorzichtig met me doen en me dus niet meer als echte beginneling zien, en dat vind ik fijn. Ik hoop heel hard dat ik november/december examen mag doen.

Gisteren bij vriendje blijven slapen en nu ben ik doodop, ik slaap heel slecht bij andere mensen. Ik hoop dat ik er snel aan wen, want ik vind het fijn om bij hem te slapen maar het breekt me wel een beetje op als ik elke straks elke dag vroeg moet opstaan en dan ook van vrijdag op zaterdag weinig slaap als ik bij hem blijf slapen.

Mijn kamer is helemaal klaar voor het nieuwe studiejaar Alleen een beetje jammer dat mijn oude laptop nu hier staat, want die is wel echt langzamer. Maar dan heb ik daar tenminste wel een goede.
Ik zie er nog steeds een beetje tegenop om weer te beginnen, maar dat zal nu ook wel komen omdat ik echt moe ben en dus overal tegenop zie. Ik voel me een beetje labiel, alsof ik elk moment kan gaan huilen Ik moet ook echt nog een aantal dingen uitzoeken maar ik heb daar helemaal geen tijd voor. Morgenochtend maar even doen voor ik moet werken. Ik kan er echt niet tegen dat alles volgepland zit en ik ook zondag niet gewoon nog een laatste dagje niks kan doen, maar het zijn wel nog allemaal leuke dingen. En dinsdag ben ik alweer vrij, dus ik moet niet zo klagen

Nu even snel omkleden en dan straks uiteten met vrienden van de middelbare school

Ave schreef:

Succes Sonho! Niet opgeven en terugkrabbelen nu omdat je bang bent. Je mag bang zijn! Je zult het nooit helemaal willen, dat is onderdeel van de ziekte. Als je daar op wacht, kom je nooit verder.. Succes meis!

Ik ga ook niet terugkrabbelen, dat zou ik niet eens durven. Maar gister vond ik het wel zó eng dat ik eigenlijk niet meer wilde. Ik ga maandag, hoe eng ik het ook vind.

Bedankt voor alle succeswensingen!

..liefde
en spierpijn! wel fijn gedouched

[darkfairy]

wat ben ik toch een kutwijf he.
heb ik een ontsteking in me been.
kan ik er nog niet vanaf blijve.
en het zelfde geldt voor me oor.
wat ben ik toch dom.

[blurred]

Nattigheid schreef:

Ik ben weer in Nederland. En ik weet niet hoe ik moet kijken, waar ik moet kijken en wat ik moet doen. Eerst slapen. dan zien we wel verder. Ik vind het zo erg..

Hoop dat je nu lekker slaapt. En morgen weet je pas echt hoe je jezelf voelt hier in Nederland, als alles weer normaler lijkt omdat je op het moment van terugkomst gewoon nog niet precies weet wat je moet & hoe je jezelf voelt. Het komt langzaam wel. En zo niet dan kun je toch weer teruggaan?

Darkfairy schreef:

wat ben ik toch een kutwijf he.
wat ben ik toch dom.

Niet zo over jezelf praten.

[darkfairy]

blurred schreef:

Hoop dat je nu lekker slaapt. En morgen weet je pas echt hoe je jezelf voelt hier in Nederland, als alles weer normaler lijkt omdat je op het moment van terugkomst gewoon nog niet precies weet wat je moet & hoe je jezelf voelt. Het komt langzaam wel. En zo niet dan kun je toch weer teruggaan?



Niet zo over jezelf praten.

maar ik kan het van me eigen niet uitstaan.

ot.
morgen werken en dan heb ik s'middag's een gesprek.
met me moeder me afdelingsleider en de bedrijfsleider.
over me contract.
en dadelijk maar in bed tv kijken.

Ik moet nodig weer sporten, ben helemaal stram en stug aan het worden. Morgen maar zumba-en.

Sauna was erg lekker, maar nu ben ik wel moe.

I'll be home, I'll be home...

Mushu schreef:

Ik moet nodig weer sporten, ben helemaal stram en stug aan het worden. Morgen maar zumba-en.

ik wil ook zumba maar morgen kan ik niet

Wat ben ik ongelooflijk blij dat mijn beste vriendin er weer helemaal bovenop is. Ze is een tijdje opgenomen geweest en het was geweldig om te zien hoe goed het met haar gaat. Ik heb haar heel erg gemist, mijn steun en toeverlaat. Er is zoveel gebeurd in de tijd dat ik haar niet heb gezien/gesproken en morgen gaan we lekker de hele avond bijkletsen. Mijn relatie is weer helemaal stom nu. Hij heeft nog geen 10 zinnen tegen me gezegd in de afgelopen dagen (en dat zou op zich niet zo erg zijn, als hij normaal gesproken niet iedere dag met me sprak). Vroeg me om hem met rust te laten, heeft zijn telefoon uitstaan. Ik weet niet wat er nu weer aan de hand is, maar ik heb echt 'zin' om morgen alles eruit te gooien bij mijn beste vriendin. Het is een tijdje geleden dat ik echt heb gehuild, maar ik heb het idee dat we morgen allebei wel in snikken uitbarsten, omdat het voor ons allebei zo'n emotionele tijd is geweest. Ze is er in ieder geval een stuk beter uitgekomen dan ze erin ging. En ik ga er alles aan doen om dat zo te houden. Kan echt niet wachten.

Nu ga ik me denk ik maar eens bezatten. Ik wil alles gewoon even vergeten. Ik weet dat drinken geen oplossing is; in ieder geval niet op de lange termijn, maar dat voel ik dan morgen wel. Ik lig lekker in de knoop met mezelf, maar op één of andere manier zijn al die gevoelens ook wel 'mooi', want het is toch een bevestiging dat ik leef en alles om me heen ervaar zonder het tegen te willen houden. Ach ik kom er wel bovenop, het duurt alleen een tijdje.

ik heb nogal stress. Ik heb nog steeds niet de decaan gesproken en ik moet voor 1sep weten of ik met de opleiding kan starten. Verder blijkt mijn huisgenootje/vriendin het nogal moeilijk te vinden met mij. Ze is gewoon heel bang dat het weer mis gaat en ik kan me dat zo goed voorstellen. Ik wou dat ik gewoon normaal was, dat ik niet zo'n last was voor anderen. Ik hoop dat ik met haar en mijn psychiater in gesprek kan gaan erover, ik denk dat dat een boel zou opluchten.

Ow en vriendje en ikh ebben een weekendje Antwerpen geboekt, lang leven de aanbiedingen

Nou ik ben dus naar die borrel geweest. Ik was er denk ik welgeteld 10 min en m'n vriendin begon gelukkig met praten. Na 't praatje wist ik niet wat te zeggen en voelde ik me ineens zo ongemakkelijk en stom dus toen zijn we weggaan.
Ik voel me zo onwijs stom vandaag de hele dag nog niet gegeten omdat ik zo zenuwachtig was voor dit en nu heb ik het nieteens een avond kunnen volhouden.
En nu belt een klasgenootje (die bij die vereniging zit) me op, vast om te vragen waar ik ben maar ik durf niet op te nemen. En ik weet wel dat ik misschien trots moet zijn dat ik iig ben gegaan, maar ik wil gewoon dingen durven niet meer voor alles zo bang zijn en het lukt gewoon niet, verdomme.

Ik heb vannacht voor het eerst in mn leven gepraat in mn slaap. Beetje jammer dat ik dingen zei die ik niet had willen zeggen....

[blurred]

Nattigheid schreef:

Ik heb vannacht voor het eerst in mn leven gepraat in mn slaap. Beetje jammer dat ik dingen zei die ik niet had willen zeggen....

Dan hangt het er vooral vanaf tegen wie je het hebt gezegd, of wie het gehoord heeft?

[Missy1234567890]

@ Forever: je moet zeker trots zijn dat je wél gegaan bent, ook al is het maar kort geweest. Met jouw zenuwen had je er ook voor kunnen kiezen niét te gaan en de situatie te vermijden. Dat heb je niet gedaan, dus je mag best trots zijn op jezelf! Ik heb ooit hetzelfde gehad, ik was enorm zenuwachtig voor een bbq met de sportvereniging van m'n vriend, waar ik niemand echt kende. Ik heb gezegd dat ik mee zou gaan, maar de bewuste dag heb ik mezelf helemaal op lopen vreten. Toen 's avonds ging het (dus) ook niet goed. Ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moest, terwijl m'n vriend zich wel vermaakte. Na 2 uur had ik het écht helemaal gehad daar (eigenlijk al eerder, maar ik vond dat ik dat niet kon maken tegenover m'n vriend) en toen moest ik daar gewoon weg (paniekgevoel). Toen zijn we ook gegaan. Ik volgde op dat moment een assertiviteitscursus en de psychologe die de cursus leidde zei dat ik op die bbq waarschijnlijk teveel doordrongen was van de gedachte dat 'het goed moest gaan' en dat ik 'leuk moest overkomen'. Door deze gedachtes lukte het juist niet om de avond zo te laten verlopen als ik graag wilde. Ik denk dat dat jij hetzelfde hebt gehad gisteren. Maar je bent wel gegaan en dat is stap 1. Kun je de volgende keer niet met iemand samen gaan die je goed kent?

OT: ik moet die brief nog schrijven, maar ik twijfel nog steeds. Maar de tijd begint te dringen. Vanmiddag weer werken en zoals het er nu naar uit zien, heb ik weer veel uur deze week.

Het lijkt wel alsof hij het expres doet. Hij is me aan het ontlopen. Normaal gesproken zou ik mijn best gaan doen om toch tegen hem te praten. Of ik zou hem bellen of mailen. Maar nu ga ik een keertje sterk zijn. En ik houd het al drie dagen vol. Nu ben ik best trots op mezelf, maar ik voel me toch wel kut. Nu lekker een kopje koffie, even het nieuws kijken. Het is echt raar hoe ik van dit soort momenten toch zo veel kan genieten.

[Hawahaai]

Mijn eerste week op mijn nieuwe werk zit erop. Heel veel nieuwe indrukken, dus ik ben best moe. Maar toch minder inspannend dan vorig jaar, de eerste week van mijn eerste baan. Je hebt dus toch wat aan de ervaring die je eerder al opgedaan hebt, al zijn er een heleboel dingen anders.
Ik vind het nog wel lastig om spontaan met collega's om te gaan. Contact is nu vooral nog of erbij zitten bij de lunch en dan wat meepraten met een gesprek wat al gevoerd wordt, of specifieke dingen vragen die ik wil weten. Dat komt ook wel goed, dat weet ik wel, maar dat maakt me wel onzeker.
Ook lastig is dat ouders me vanalles vragen of meedelen, terwijl ik de school nog niet goed genoeg ken om direct antwoord of een reactie te kunnen geven. Ik moet alles navragen, en dan voel ik mezelf zo onprofessioneel, al is dat natuurlijk niet zo als je er logisch over nadenkt.

Edit: Ik heb mezelf net een schop onder m'n kont gegeven en ben gaan zwemmen. Ik was vergeten hoe het ook al weer is om in het buitenbad te zwemmen (lees: erg koud). Maar toch heb ik mijn doel gehaald (zelfs iets meer): ik heb 1750 meter gezwommen in (naar schatting) drie kwartier. Toen ik naar de auto toe liep, ging het regenen, en toen ik thuis was, ging het onweren, dus ik was precies op tijd gestopt. *moe maar voldaan nu*

blij, voel me compleet ..

Ok, ik moet mijn doelen gaan bijstellen. Ik heb mijn huisgenootje (tevens hele goede vriendin) en mijn ouders heel erg bezorgd gemaakt. Ze zijn bang dat het straks verkeerd gaat omdat ik te veel tegelijkertijd ga doen. Dusss ik ga mijn koor waarschijnlijk opzeggen en ik blijf waarschijnlijk langer in de kliniek, totdat de eerste tentamenperiode voorbij is. Maar 1 ding wil ik niet, en dat is mijn donderdagavond thuis opgeven. Ik hoop dat mensen daar begrip voor op kunnen brengen. Ik wil ook een avond uit kunnen gaan. 1 van mijn grootste doelen is om sociale contacten op te bouwen, maar ik kan geen mensen uitnodigen in de kliniek (dat kan in principe wel, maar dat wil ik gewoon echt niet). En als je sociale contacten wil opbouwen is het toch ook wel handig als je een avondje thuis kunt zijn, mensen kunt uitnodigen of met mensen de stad in kunt gaan. Ik voel me een beetje kut nu. Ik snap dat mensen bezorgd zijn, ik kan me er ook in inleven en zoals het vorig jaar gegaan is is helemaal niet goed en dat wil ik ook ten allen tijden voorkomen, maar mensen moeten niet mijn hele leven gaan bepalen. Ik doe water bij de wijn, maar dan zullen zij ook een beetje vertrouwen in mij moeten hebben...