Het Grote Lucht-Je-Hart Topic #149

Missy1234567890 schreef:

@ Forever: je moet zeker trots zijn dat je wél gegaan bent, ook al is het maar kort geweest. Met jouw zenuwen had je er ook voor kunnen kiezen niét te gaan en de situatie te vermijden. Dat heb je niet gedaan, dus je mag best trots zijn op jezelf! Ik heb ooit hetzelfde gehad, ik was enorm zenuwachtig voor een bbq met de sportvereniging van m'n vriend, waar ik niemand echt kende. Ik heb gezegd dat ik mee zou gaan, maar de bewuste dag heb ik mezelf helemaal op lopen vreten. Toen 's avonds ging het (dus) ook niet goed. Ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moest, terwijl m'n vriend zich wel vermaakte. Na 2 uur had ik het écht helemaal gehad daar (eigenlijk al eerder, maar ik vond dat ik dat niet kon maken tegenover m'n vriend) en toen moest ik daar gewoon weg (paniekgevoel). Toen zijn we ook gegaan. Ik volgde op dat moment een assertiviteitscursus en de psychologe die de cursus leidde zei dat ik op die bbq waarschijnlijk teveel doordrongen was van de gedachte dat 'het goed moest gaan' en dat ik 'leuk moest overkomen'. Door deze gedachtes lukte het juist niet om de avond zo te laten verlopen als ik graag wilde. Ik denk dat dat jij hetzelfde hebt gehad gisteren. Maar je bent wel gegaan en dat is stap 1. Kun je de volgende keer niet met iemand samen gaan die je goed kent?

OT: ik moet die brief nog schrijven, maar ik twijfel nog steeds. Maar de tijd begint te dringen. Vanmiddag weer werken en zoals het er nu naar uit zien, heb ik weer veel uur deze week.

Dankjewel voor je lieve verhaal Ik voel me nu ook wel trots en ik weet ook wel dat het bij mij in kleine stapjes gaat, maar soms is dat zo moeilijk om te accepteren
Ik heb me trouwens vandaag ook ingeschreven bij die vereniging. In m'n eentje erheen gegaan en praatje gemaakt, echt doodeng maar ben wel trots op mezelf dat ik het heb gedaan! En nu keihard duimen want het is een loting en ik hoop echt heel erg dat ik word ingeloot!

Het strand was heerlijk, ik wil morgen weer.

[kroot]

Vet! Ik ga het mangement van de rabobank dirigeren op een soort teambuilding. Wel eng: 70 man, waarvan natuurlijk meer dan de helft nog nooit heeft gezongen. En dan willen ze ook nog een vierstemmig stuk... maar het wordt vast leuk.
En wat minder nieuws: het koor wat ik dirigeer houdt misschien op met te bestaan. Er hebben in de vakantie 3 mensen opgezegd omdat ze te oud worden. De gemiddelde leeftijd van mijn koor is vrij koor. Maar het kan/mag niet stoppen. Ten eerste verdien ik er geld mee en ten tweede ik ben verplicht een koor te hebben voor mijn studie. En een nieuw koor zoeken is helemaal niet zo gemakkelijk.

[Nijn*]

@ forever: Goedzo!! Hartstikke knap toch!

OT: Vreselijke droom gehad. Echt, ik kon er geen lucht meer door krijgen. En nu moet ik er natuurlijk de hele tijd aan denken, dat het misschien wel echt zo is en echt zo gaat gebeuren. Als het zo loopt dan weet ik niet meer wat ik moet doen, misschien ga ik dan wel spontaan dood. Soms denk ik echt dat dat kan gebeuren, wanneer er teveel pijn bij komt, wanneer mijn hart nog meer moet verdragen. Misschien dat ik het dan gewoon spontaan begeef. *rare gedachte* Het is er weer één die me in de steek laat, weer één die me laat zitten. En misschien is het wel helemaal niet zo, het was tenslotte maar een droom. Maar het maakt me wel vreselijk bang voor wat ik maandag te horen krijg (en dat zou sowieso al geen feestje worden). Alsjeblieft laat het niet zo zijn, alsjeblieft mag deze ene persoon bij me blijven?

blurred schreef:

Dan hangt het er vooral vanaf tegen wie je het hebt gezegd, of wie het gehoord heeft?

Mn vriend lag naast me. Maar ik begreep dat het namen waren en daarna spaanse dingen dus ik kan er nog wel wat van maken.

[Atelier Madame]

hmmm ik voel me de afgelopen 24 uur best wel alleen. Natuurlijk moet ik in het begin in Nederland altijd ontzettend wennen. Ben immers bijna 2 maanden aan het reizen geweest met weinig thuis zijn, en als ik thuis was was mn agenda gevuld met afspraken. Voor de komende week als het nieuwe collegejaar weer begint heb ik ook wel genoeg gepland staan. En mn beste vriendinnetje komt gelukkig ook bijna weer thuis. Maar toch heb ik zon gevoel van wat moet ik doen. Meeste mensen hadden voor dit weekend al plannen dus tot maandagochtend heb ik helemaal geen verplichtingen of afspraken. Ach ik ga mn kamer maar eens goed inrichten, mss de ikea bezoeken voor een mooie fotolijst oid.
En ik mis mn vakantielover...

[marrel]

Wow, hallo begin van het leven Beter laat dan nooit <3

[roosjuh1988]

Intro was wel leuk, maar ook lang en vermoeiend. Nu hoop ik dat ik het straks op mijn kamer naar me zin heb..

marrel schreef:

Wow, hallo begin van het leven Beter laat dan nooit <3

en dit geld ook voor mij

[darkfairy]

het werk was gisteren leuk maar vermoeiend.
en ik ben vandaag met me moeder en me nichtje naar de stad geweest.
en ik stond buiten voor de winkel te wachten.
en toen werd ik uitgelachen door 2 meiden die de winkel in gingen.
en voor dat ze er de winkel in gingen.
begonnen ze me uit te lachen en toen liepen ze de winkel in.
en toen had ik me arm weer open gehaald.
me moeder zei dat ik naar haar toe moest komen.
of ze een klap moest geven.
maar dat doe ik dan weer niet.
dus alweer uitgelachen ik word er strond ziek van.

Pfff, aan de ene kant is het wel erg fijn om weer te beginnen met studeren maandag, maar aan de andere kant is die rust ook wel fijn.

[blurred]

Het is fijn om weer thuis te zijn.

Vandaag is mijn broer voor de zoveelste keer teruggekomen van zijn "werk" omdat hij "ziek" geworden was. Hij stroomt nu weer het bedrijfsleven in via een traject waarbij hij een paar keer per week een paar uur simpel werk doet: hij is 22, schizofreen en wordt zo klaargestoomd om de maatschappij weer in te gaan. Het is echter al de zoveelste keer dat hij thuiskomt onder het mom van "Ik ben ziek", terwijl hij nooit ziek wordt als hij niet moet werken, en meteen nadat hij thuisgekomen is weer "beter" is. Hij gaat dan in bed liggen en komt er niet uit voor 3 uur 's middags, wat hij ook altijd al doet als hij niet moet werken.

Dat zijn "ziek-zijn" veroorzaakt wordt door stress omdat hij moet werken is voor ons allemaal overduidelijk, maar zelf ziet hij het echt niet in. Hij gaat dan slapen en als hij zijn bed uit is doet hij niets anders dan roken, zitten en vrijwel continu eten. Hij ziet zelf echt niet in dat een mens meer uit het leven zou moeten halen dan dat. Ik merkte vanmorgen nadat hij teruggekomen was weer hoe erg het mijn moeder aangrijpt, en hoezeer ze er niet mee om kan gaan. Je mag namelijk niet boos op hem worden omdat hij het niet expres doet, maar rustig blijven is heel moeilijk, zeker als je continu geconfronteerd wordt met je geestezieke zoon die niets met zijn leven doet. Je kunt hem niet dwingen er wel iets mee te doen, omdat hij gewoon ziek is in dat opzicht en niet normaal mee kan draaien in de maatschappij. Heel frustrerend. Ik ben vanmiddag met mijn zusje de stad ingeweest en dat was gezellig. Toen we thuiskwamen was mijn moeder aan het koken, verder niets aan de hand eigenlijk.

Totdat we gingen eten. Mijn vader is een man die echt veel wil eten, en mijn moeder had vanavond een mediterrane salade met Turks brood en een soort van gehaktrol met knoflookyoghurtsaus gemaakt. Heerlijk eten, maar mijn vader keek al een beetje van: moet dit nou. Daarop maakte mijn zusje een grapje en pakte mijn vader roomboter om op zijn Turkse brood te doen, wat mijn moeder misschien zag als een soort van aanmerking op het eten, dat ze het niet goed gedaan had. Mijn broer schepte flink van de salade op, waardoor er eigenlijk niet meer genoeg was voor de rest. Ik nam een beetje en mijn zusje zei: er is niet genoeg salade! Wat mijn moeder waarschijnlijk weer als een aanmerking op het eten zag. Vervolgens werd ze heel boos, zei: "Dan neem ik wel geen salade!" en ging boos haar gehaktrol met yoghurtsaus eten. Er viel een zeer beklemmende stilte en na een paar happen gooide mijn moeder haar vork neer, zei iets onverstaanbaars over dat ze dan wel helemaal niet zou eten en liep boos naar boven.

Mijn broer werkt vervolgens zijn bord eten naar binnen, merkt (schijnbaar) niets van de drukkende sfeer, mijn vader, zusje en ik weten niet wat we met de situatie aanmoeten. Vervolgens haalt mijn broer yoghurt en gaat zijn toetje zitten eten alsof er niets aan de hand is. Als mijn vader een opmerking maakt over dat hij wel heel veel eet zegt hij alleen maar: "We eten toch altijd een toetje?" Het komt natuurlijk door zijn ziekte en de onderdrukking van zijn emoties door die medicijnen dat hij niet op zulke emotie-uitbraken reageert, maar het maakt de situatie er niet makkelijker op voor de mensen waarmee hij aan tafel zit.

Dat mijn moeder niet pissig wordt en wegloopt omdat mijn vader roomboter op tafel zet terwijl ze een lekkere saus gemaakt heeft, omdat mijn broer alleen maar zit te eten of omdat mijn zusje zegt dat er niet genoeg voor iedereen is, lijkt me duidelijk. Het is volgens mij gewoon omdat ze al een jaar lang emoties opkropt over mijn broer, en vandaag helemaal omdat hij voor de zoveelste keer thuiskomt terwijl hij op het instroomtraject aan zijn toekomst moet werken. Hoe ga je om met iemand waar je van houdt omdat het je zoon is, maar waar je volstrekt niet mee kunt samenleven, maar geen keus hebt? Ze uit haar emoties nooit, en als er dan minuscule dingen voorvallen reageert ze zoals net.

Ze ligt nu in bed. Net wilde ik op de deur kloppen en vragen wat er is, toen ik hoorde dat ze huilde. Toen ik dat hoorde wist ik ineens niet meer zo goed of ik wel moest gaan. Ten eerste gaat ze juist weg omdat ze niet wil dat wij zien dat ze huilt, ten tweede is ze absoluut geen prater. Dat maakt de last des te erger: deze situatie duurt nu al ruim een jaar en we praten er nooit over. Ik weet echt niet hoe ze zal reageren als ik haar kamer binnen ga en vraag wat er nou precies aan de hand is. Moet ik het nou juist wel doen of niet? Hoe moeten we verdomme met deze situatie om leren gaan als niemand er ooit iets over zegt?

[blurred]

darkfairy schreef:

en ik stond buiten voor de winkel te wachten.
en toen werd ik uitgelachen door 2 meiden die de winkel in gingen.
en voor dat ze er de winkel in gingen.
begonnen ze me uit te lachen en toen liepen ze de winkel in.
en toen had ik me arm weer open gehaald.

Het is natuurlijk stukken makkelijker gezegd dan gedaan, maar je moet je arm niet openhalen omdat mensen je uitlachen. Mensen die jou uitlachen zijn altijd mensen die zelf heel onzeker zijn, en als ze iets of iemand zien die anders is dan zij niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan. Ik weet dat je het niet zomaar naast je neer kunt leggen, maar ik denk dat je een andere manier moet zoeken om je emoties te uiten. Misschien heeft je moeder gelijk en moet je naar haar toegaan? Een klap geven helpt helemaal niets, al zou het misschien wel opluchten. Kun je op zulke momenten niet een stuk lopen, fietsen, muziek luisteren of iets anders doen waar je jezelf op kunt concentreren en jezelf prettig bij voelt? Die meiden zijn het niet waard zoveel invloed op jouw leven te hebben.

@Blurred: mijn vriend komt ook uit een gezin waar niemand over zijn problemen wil praten. Ik ben een prater en ik heb het daar altijd heel erg moeilijk mee gehad. Toen er een keer een gigantische ruzie is ontstaan en daarna nog steeds niemand met niemand wilde praten, knapte er iets in mij en heb ik ge-eist dat er over de problemen gesproken werden. Het gesprek was ontzettend moeilijk en beladen, maar uiteindelijk is iedereen opgelucht dat er toch eens over gesproken werd.
Nu begrijp ik best dat het met je broer wat anders is, omdat hij schizofreen is, maar het neemt niet weg dat de rest van jou gezin daar onder lijdt. Ik zou zeggen; probeer toch eens met iedereen over te praten, want het lucht echt heel erg op. En misschien kom je niet tot een oplossing, maar dan weet je in ieder geval hoe iedereen tegenover je broer staat en hoeveel last iedereen overal van heeft.

Gistern had ik dus de trouwerij van mn vriendinnetje. En het was heel mooi en lief en ik had zo'n medelijden met hem want hij trouwt aan de andere kant van de wereld en zn familie was er niet bij en en en...dat deed me zeer. En tegelijkertijd deed het me zeer om te zien hoe gelukkig ze zijn en hoe hard ze weten dat ze bij elkaar willen blijven. Hoe kun je dat nou weten? Ik vraag me af waar ik tegen aan het vechten ben, zoals ik al de hele tijd doe. Ik snap het gewoon niet.

[indigo]

@kroot: wow, dat klinkt cool zeg, zomaar zo'n groep dirigeren. Volgens mij is zingen echt wel goed voor teambuilding .
@forever: echt super dat je zo doorzet!
@darkfairy: wat een rotmeiden zeg. Probeer de volgende keer inderdaad iets anders te verzinnen waardoor je jezelf afleidt!
@blurred: sterkte met de situatie thuis.

OT: argh, ik heb een slome dag, ik ben totaal ongeconcentreerd mijn kamer aan het opruimen waardoor er nu nog meer troep is. Tja, alle laatjes openhalen die je wilt opruimen en vervolgens allemaal oude boekjes/briefjes/tekeningen/rapporten/enzovoort gaan bekijken en op je bed laten liggen schiet natuurlijk niet op... En vooral al die foto's, daar heb ik helemaal geen zin in. Ik ga zo nog maar even sorteren en een doos maken met alle dingen die ik niet meer wil/ kan verkopen op Marktplaats ofzo.
Het is jammer dat vriendjelief niet meer kon komen vanavond, daar had ik wel een beetje naar uitgekeken. Ik had best een gesprek willen voeren naar aanleiding van gisteravond. Want ik deed een beetje bot denk ik, maar ik wil ook gewoon kunnen zeggen wat me dwarszit... Nouja, ik ga hem zo maar bellen en het dan nog even kort zeggen en dan iets afspreken voor morgen. Hopelijk wil hij hier komen, maarja, maandag moet hij naar school en ik werken dus dat wordt weer niet zo heel makkelijk...
Oja en last but not least moet ik ook al mijn commissie- en bestuurswerkjes weer oppakken natuurlijk, want mensen beginnen ongeduldig te worden.
*Zucht* Vakantie is toch zoooooveeel makkelijker dan het echte leven .

[darkfairy]

@blurred we waren toen in de stad.
dus ik wist niks voor afleiding.

@indigo ja dat ga ik ook zeker proberen.

ot.
me ouders hebben ruzie en daar had ik al spanning door.
en net zag me moeder dat ik me been ben open gehaald.
en toen deed ze er gelijk iets om heen.
en toen begon ze van 'straks gaat je been eraf en dan plaats ik je in een verzorgingstehuis en dan kom ik je niet opzoeken nog niet eens een keer in de week'.
en allemaal van die dingen ze werd er zelf overstuur van.
waarom moet ik haar verdomme overstuur maken .
en nou ben ik ook bang door wat ze gezegd heeft ik moet er gewoon mee stoppen.
want ik weet dat zo anti biotica geen zin heeft.
en nee ik doe het niet voor de aandacht zoals ze zei.
ik toen waren me ouders net weer bezig tegen elkaar.
en me vader is aan het drinken.
ik zit hier nou gewoon met de tranen in me ogen.
.

[darkfairy]

ik voel me ongemakkelijk.

Knuffel voor darkfairy.

OT:

I'm a slow dying flower
Frost killing hour
The sweet turning sour
And untouchable

O, I need
The darkness
The sweetness
The sadness
The weakness
I need this

I need
A lullaby
A kiss goodnight
The angel sweet
Love of my life
I need this

Damn, een kippenvel-op-je-ziel-liedje.

[darkfairy]

@ mushu dankje.

ot.
het word steeds erger.
en oude tijden her leven.
en dan zegt me vader iets over me moeder waar ik niks van geloof.
en ik begin net als een paar jaar terug weer een beetje bang te worden vanavond.
ik ga zo maar in bed tv kijken net als me moeder.

wat een kutweek

[Dith]

@Darkfairy: Is er een specifieke reden waarom je zovaak wordt uitgelachen? Of denk je misschien heel snel dat mensen je uitlachen?

Ik ben vreselijk zenuwachtig voor morgen. Vind het allemaal nogal raar geregeld, heb geen idee of ik na de intro nog les heb en wat mijn rooster überhaupt is én ik heb ook nog eens geen boekenlijst gekregen... Maar goed, dat zal de fontys wel zijn .

[Nienna*]

Ik vraag me af waarom ik me niet gelukkiger voel, en waarom ik niet het gevoel heb dat mijn leven nu eindelijk echt gaat beginnen. In plaats van dat ik blij ben dat ik Geneeskunde mag gaan doen - daar ben ik wel blij over, trouwens, maar toch minder dan ik had gedacht ofzo? -, mis ik de VU en de mensen van de VU. Ik ben bang dat ik daardoor niet genoeg investeer of ga investeren in de mensen van de UvA. Bij de VU voelde alles van het begin af aan vertrouwd en voelde ik me welkom; dat gevoel heb ik nu niet. En ik hoop dat ik mentaal genoeg uitgerust ben om weer te beginnen en vol energie zo'n studie in te gaan, niet alleen wat betreft de studie, maar vooral wat betreft de mensen. Al weet ik ook wel dat dit allemaal aan mij ligt.
Ik snap niet waarom ik niet gewoon blij of gelukkig kan zijn, terwijl mijn psychische problemen al zo lang weg zijn!

[darkfairy]

@dith ik ben altijd al uitgelachen en gepest door me uiterlijk.
vanaf de lagere school af en nee ik verbeeld het me niet.

ot.
ik voel dat de spanning van gisteren avond er nog hangt.
en ik voel me nog steeds onrustig.

whoearg, jeuk! ><

[darkfairy]

blegh.

[roosjuh1988]

Waarom heb ik gezoend met een jongen die ik niet leuk vind? Foutje
Scheelt dat hij er ook niks achter zoekt, maar ik wil eigenlijk alleen met leuke mensen zoenen.
Morgen eerste dag van de uni, spannend.

[blurred]

Ik heb steeds het gevoel dat ik zou moeten vinden dat ik de verkeerde beslissingen heb gemaakt. Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Het voelt juist alsof alles nu vanzelfsprekend goed gaat, alsof het allemaal op z'n pootjes terecht zal komen of al gekomen is. En dat vind ik juist gek, dat ik al die enrorme veranderingen van de afgelopen paar maanden niet gek vind. Of klinkt dat heel onlogisch?

En ik mis de drummer, maar ik kan het wel aan zo, het voelt ook niet heel verkeerd om nu een tijdje niet bij hem te zijn. Stel dat ik straks in mijn eigen kleine huisje in Rotterdam woon (al wil ik niet te voorbarig zijn...) en hij komt echt langs, dan denk ik dat het heel leuk wordt en daar heb ik veel zin in. Terwijl ik vind dat de gedachte aan een maand lang constant een kerel om je heen (die hier niet eens alleen naar de supermarkt zou kunnen gaan) me aan zou moeten vliegen. Waarom vind ik het dan allemaal zo logisch voelen? Ik bedacht me laatst dat we nog niet eens 3 maanden iets met elkaar hebben en dat ik gisteren precies een maand terug was uit China. Gisteren was het ook precies een jaar terug dat ik wegging.

Ach, het leven.

De mensen ze schrijven je leefregels voor,
ze geven je 'raad' en ze roepen in koor:
Zo moet je leven!

Morgen. Morgen.

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik maak me klein bij elk geluid
Ik ben veel banger dan ik was
Toen ik nog stil stond
Mag zo wezen
Maar ik kom eindelijk
Ik kom eindelijk vooruit

[kroot]

@sonho: heel veel succes en sterkte morgen!!!!

Ik moet echt mijn kamer opruimen voor school begint...

[Nienna*]

@ sonho: Ja, inderdaad, veel succes morgen! Knap dat je de beslissing genomen hebt, en zeker knap dat je de beslissing ook navolgt. Het komt allemaal goed, nu even doorzetten

OT: Nu ik weer op mijn eigen kamer zit, mijn nieuwe boeken zie en mijn collegeblok inpak en de boterhammetjes voor morgen smeer, voelt het allemaal veel logischer en alsof ik daar thuishoor. Misschien kwam het onheilspellende gevoel dat ik deze week een beetje had ook wel doordat ik thuisthuis, bij mijn ouders in dat dorp, zat. Toen ik een uur geleden richting mijn kamer liep vanaf het metrostation en de typische geur opsnoof van waar ik woon (klinkt gek, maar ja, die is er ), werd ik overvallen door een gevoel van intens geluk.
Het komt allemaal wel goed. En Geneeskunde past bij me, meer dan welke studie ook. Behalve misschien de studie Nederlandse taal en letteren, maar daar spreekt het leven ná de studie me dan weer niet zo aan

ik ben zó van de rel.

[Missy1234567890]

Ik ben dit weekend weer eens bij m'n ouders geweest, ik had ze 7 weken ofzo niet meer gezien. M'n broertje en zusje waren er ook en zij beginnen a.s. week weer met de studie, m'n zusje gaat een pre-master doen en m'n broertje begint aan z'n 3e jaar. En als ik hun daar zo over hoor, heb ik ook zo'n zin om weer wat te gaan studeren. Ik wil gewoon weer terug naar het studentenleven en dan vooral het studeren zelf, college's, moeilijke dingen proberen te snappen, die dingen. Ik verveel me echt dood in dit baantje, ik moet echt wat meer uitdaging krijgen. Heb besloten niet meer te reageren op die vacature, het is denk ik niet echt iets voor mij. Maar weer verder kijken. Ik denk ook niet dat ik nog wat te horen krijg van de master.

Thanks Kroot en Nienna*.

OT: ben beetje bang. Iedereen fijne week gewenst en voor wie dat nodig heeft *knuffel* en tot volgende week.

[Hawahaai]

Missy1234567890 schreef:

(...) en dan vooral het studeren zelf, college's, moeilijke dingen proberen te snappen, die dingen. (...) Ik denk ook niet dat ik nog wat te horen krijg van de master.

In een baan kun je die uitdaging ook vinden, maar het kost even tijd om de geschikte baan te vinden. Laat je daardoor niet uit het veld slaan!
Als je een reactie wilt van die master, zou ik gewoon even contact opnemen als ik jou was, dan heb je zekerheid.

OT: Vandaag mijn eerste echte dag "vrij" van mijn werk. En die dag moet ik even nuttig besteden, want hier in huis is het nog een rommeltje. Ik maak weer even een to-do-lijstje

- hardlopen
- boodschappen doen
- bureau opruimen
- stoffen
- stofzuigen
- nieuwe broek wassen
- was opruimen
- strijken

[blurred]

Nattigheid schreef:

ik ben zó van de rel.

Puur door je terugkomst?

[darkfairy]

ik ga straks toch maar tegen iemand van de verpleging vertellen van het weekend tegen me coordinator.
en ik ben vanochtend eerder bij yoga weg gegaan.
want ik was te gespannen om me eigen te ontspannen.
en ik heb vanmiddag me kamer schoongemaakt.
ik kreeg wel een klein beetje schoonmaak middel in me mond.
en daar schrok ik wel van dus dat had ik gelijk tegen de verpleging gezegd.
maar me coordinator zei dat een klein beetje geen kwaad kon.
en net kom ik van de pryma af.
en verder doe ik het rustig aan vandaag.

[justhanna]

HaWaHaai schreef:

OT: Vandaag mijn eerste echte dag "vrij" van mijn werk. En die dag moet ik even nuttig besteden, want hier in huis is het nog een rommeltje. Ik maak weer even een to-do-lijstje

- hardlopen
- boodschappen doen
- bureau opruimen
- stoffen
- stofzuigen
- nieuwe broek wassen
- was opruimen
- strijken

Goed bezig

[Dith]

Eerste schooldag zit erop EN HET WAS LEEEEEUK. Wel wennen aan de hoeveelheid uren die ik per week heb maar de klas was heel leuk en vrijwel alleen maar brabanders.

Helemaal grappig dat mijn studieloopbaanbegeleider (jaja, noem het gewoon een mentor) een oud-docent is van mijn middelbare school. Heb nooit les van hem gehad maar hij kende me wel etc.

[Nijn*]

@ Dith: fijn om te horen zeg!!
@ Missy1-0: wel beetje positief blijven he? Snap dat je het studentenleven mist maar als jij eenmaal een leuke baan hebt die bij je studie past, ben je volgens mij hartstikke blij dat ik geen tentamens, saaie colleges etc hebt

OT: Vandaag niet zo'n leuke dag. Vanochtend werkoverleg gehad, ik voelde me echt een beetje tekort gedaan. Het was volgens één van mijn collega's allemaal niet goed geregeld met invallen deze zomer, ze vond het niet kunnen zoals we het nu regelden, het was één grote puinhoop. Eh, hallo? Ik heb deze zomer een aantal weken 4-5 dagen in de week gewerkt, en dan ga jij klagen dat het niet goed wordt opgevangen? Zíj wil niet meer dan 2 dagen in de week werken, moet ze niet gaan zeuren dat anderen het niet goed oplossen. Ik voelde me echt totaal niet gewaardeerd terwijl ik superveel diensten heb overgenomen deze (en vorige) zomer. Verder heb ik het idee dat mijn nieuwe collega alle aandacht krijgt, zij vult ineens heel veel uren in, zij is ineens helemaal met de kinderboeken bezig (terwijl dat toch een beetje van mij en A. was) en is helemaal 'hip'. (*jaloers*) Bah en ik vind d'r helemaal niet zo aardig, terwijl ik toch gauw 3/5 van de maand met haar moet samenwerken

Daarna studieboeken opgehaald, ziet er wel leuk uit maar ook erg moeilijk. En omg, 192 euro.. en dan heb ik over twee maanden weer nieuwe nodig. Het dieptepunt kwam bij therapie, ik vertelde haar over de droom die ik had gehad, hoe echt het leek en dat ik me zorgen maakte enzo. Het ging alleen helemaal niet goed met haar! Ik zag haar gezicht echt vertrekken en ze beefde helemaal, dus ik voelde me helemaal niet meer op mijn gemak om dingen te vertellen. Gelukkig hebben we dit goed doorgesproken en heb ik even kunnen luchten wat ik er allemaal over had gedacht. Bleek inderdaad dat het een kijkoperatie was (maar er was niets aan de hand), maar ik voelde gewoon dat het niet goed zat! Ben wel echt blij dat ze nu gewoon oké is, (was echt overstuur, moest huilen en alles), maar begon ook te denken over hoe het zou moeten als ze niet oké was en ik ineens daar niet meer in behandeling kon blijven. Zou ik weer overnieuw moeten beginnen en ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Hoop maar wel dat het vrijdag beter met haar gaat want ik maak me (stiekem) nog wel een beetje zorgen, hoop maar dat het goedkomt.

En omg, ik ben onwijs zenuwachtig, ik moet morgen afrijden om 8.55 ... Geez, ik loop echt te stuiteren hier en ik kan nu al voorspellen dat ik niet kan slapen vannacht, dat ik morgen dus ernstig moe ben, dat ik bang ben dat ik niet genoeg heb gereden om te kunnen afrijden en aaahrg! Ik ben ZO bang dat ik ga zakken, niet alleen zou ik dat gewoon HEEL erg kut vinden, het kost me ook zó ontzettend veel geld! En ik moet nog 185 euro betalen aan rijlessen, dan kan ik niet nóg een examen (+ lessen) betalen.. Ik hoop zó dat ik het haal morgen. Het ene moment ben ik ervan overtuigd dat ik het echt wel kan, mijn tussentijdse toets was niet voor niets heel goed.. Maar het volgende moment weet ik zeker dat ik ga zakken omdat ik dingen ga vergeten/fout doen. Ik wil het zo zo zo zo zooo graag halen.. Please, duim voor me!

[Atelier Madame]

hehe mn kamertje is eindelijk weer eens wat opgeruimder. Hoewel ik na ruim een uur puinruimen slechts mn boekenkast heb gedaan. Ach na mn amerikareis was mn kledingkast al gedaan. Als ik nu volgend weekend mn planken en de zooi onder mn bed nog eens opruim is mn helemaal kamer weer goed.

Op de een of andere manier vergeet ik steeds de roos die mn ex me voor mn verjaardag (half mei) heeft gegeven weg te gooien. Ik weet niet, het voelt gewoon zo raar, is ongeveer het laatste op mn kamer die me nog aan hem herinnert.
En hoe ik mn amerikaanse lover moet inschatten, geen idee. Ik mis m, of mis ik gewoon de liefde? Hij mailde dat ie me een brief heeft geschreven die ie snel op de post hoopt te doen, ben benieuwd wat er allemaal instaat. Wat ik in ieder geval wel weet is dat ik het waarschijnlijk niet ga trekken in een onzekere relatie te stappen waarin ik m maar heel weinig zie. Grumble stom tijdsverschil

Zat te denken dat ik vroeger altijd zo gigantisch druk was, voor mn gevoel valt dat nu wel mee. Mja als ik dan weet wat ik allemaal nog moet doen. En ik kan altijd meer gaan werken, lekker om te gaan reizen ofzo voor volgend jaar.
Ik ben volgens mij gewoon echt heel slecht in alleen zijn, terwijl ik vroeger uren kon aankeuvelen in mn eentje.

Ach wisselstemmige gevoelens.

blurred schreef:

Puur door je terugkomst?

ik ga je alles pmén want dat lijkt me verstandiger

[marrel]

Gruewelijk, een echt echt maandaggevoel op maandag

[roosjuh1988]

eerste dag erop zitten. Best saai die intro lessen. Ik hoop dat het morgen wat interessanter wordt. Ik krijg er al steeds meer zin in. Ook omdat ik zulke leuke mensen heb leren kennen, alleen jammer dat er maar 1 daarvan op kamers zit, want ik wil graag meer mensen leren kennen anders zijn de avonden zo saai. Maar mijn huisgenootjes zijn ook wel leuk.

Haha, wat bizar, er staat een foto van mij op een boekje voor eerstejaars. Zo heel aandachtig luisterend in college.. yess, mijn foto ligt straks bij zo'n 300 mensen op hun bureau!

En nu weer studeren hup.

vandaag voor het eerst wee rnaar school geweest. Ik moet zeggen dat mijn scheikundekennis wel een beetje is weggezakt en het vervelende is dat ik nog geen boeken heb. Vandaag een beetje een prutdagje dus. Wel alvast het huiswerk van donderdag gemaakt. Voor morgen heb ik een afspraak met de decaan samen met mijn trajectbegeleidster. Ik hoop dan eindleijk wat duidelijkheid te krijgen over welke vakken ik volgend jaar kan doen en welke begeleiding ik kan krijgen. Ook heb ik een afspraak met die vriendin/huisgenoot samen met de psychiater om te kijken hoe we haar ongerustheid een beetje weg kunnen nemen. Voorlopig zal ik in ieder geval nog niet naar huis gaan.

[blurred]

Nijn* schreef:

En omg, ik ben onwijs zenuwachtig, ik moet morgen afrijden om 8.55 ... Please, duim voor me!

Natuurlijk duimten we voor je! Succes Nijn*!!

Atelier Madame schreef:

En hoe ik mn amerikaanse lover moet inschatten, geen idee. Ik mis m, of mis ik gewoon de liefde? Wat ik in ieder geval wel weet is dat ik het waarschijnlijk niet ga trekken in een onzekere relatie te stappen waarin ik m maar heel weinig zie.

Ehm, heb je de relatie met je ex verbroken om in een onzekere relatie te stappen met iemand die aan de andere kant van de wereld woont?

OT: Ik merk dat ik een beetje gek begin te worden hier tussen de weilanden. Vrijdag weer op sollicitatie in Rotterdam, bij een ander bedrijf dan waar ik donderdag op gesprek was. Uit één van de twee moet toch wel iets komen? Ben al naar een kamer/studio aan het zoeken. Dat zou fijn zijn, mijn échte eigen plekje... voor hoelang het ook mag duren.

[justhanna]

Succes Nijn*!!

Ik voel me wel vereerd, maar ik hou niet van die terminologie.

Ik loop wel door maar ik kan nergens heen.
't Regent nog steeds en ik voel me zo alleen.

Ik kan moeilijk zeggen dat ik er tegen ben.

[kroot]

@nijn: ik duim voor je.

Woei ik heb een gemiste oproep van de stichting voor begeleid wonen, morgenochtend maar gauw terugbellen. Zou ik eindelijk mogen???
En morgen eerste schooldag. Pianoles notabene, ik heb 3 maanden niet geoefend. Oke dat wordt dus ook morgenochtend oefenen.