Het Grote Lucht-je-hart-topic 169

Winnie the pooh: mijn moeder zei vroeger dat soort dingen om er voor te zorgen dat ik mijzelf niet zielig zou vinden en om mij op een rare manier moed te geven en dat ik (in jou geval joyce) dus niet nodig heb.

Wat ik er mee probeer te zeggen is dat je moeder de dingen wellicht niet altijd zo negatief bedoelt maar dat jij dat zo voelt.

ik heb mezelf helemaal in het diepe gegooid, en het voelt fijn
alles achterlaten; werk, familie, geboorteplaats, woonplaats, vage kennissen en veel vrienden..
Niet iedereen heeft de kans om het zo te doen, en al helemaal niet het lef.
Aan de ene kant is het een allesomvattende 'ik-voel-me-nooit-thuis', met bindingsangst en een portie afstandelijkmakend autisme dat z'n weerga niet kent, aan de andere kant kan ik heus de gevolgen wel inschatten en ben ik geen dom ei.

een plaats waar niemand je kent, waar je je kan voordoen als alles wat je maar wilt. alle kansen, opties en keuzes open.
wonderland.
paradox, dit wil ik, dit gevoel is verslavend, dáárom hecht ik zo moeilijk .. maar ik geniet hoor.

Miekje* schreef:

Is dat niet een kenmerk van depressieve mensen? Mijn moeder heeft die eigenschap ook heel erg, en die is al 10 jaar depressief.

Dat wel, en daar kun je dan niet zo veel aan doen, maar je kunt wel leren om je er bewust van zijn 'dit is een gedachte van de depressie, ik hoef daar niets mee te doen' en daar lijkt Winnie moeite mee te hebben nu is dat ook moeilijk, je kunt dat niet van de ene op de andere dag, en je kunt dat ook niet zomaar verwachten van een meisje van... 15? 16?
Winnie, wat je wel zou kunnen proberen is er meer op te letten wanneer mensen dingen doen met goede bedoelingen. Dan mag je alsnog vinden dat het stom is, maar gewoon even bedenken dat die mensen het goed bedoelen en je dus niet boos op ze hoeft te worden. Dat scheelt ook voor jou, want volgens mij kost het je heel veel energie om steeds op iedereen zo boos te zijn. Die energie kun je beter gebruiken om iets leuks mee te doen.

Je mag trouwens wel tegen je moeder vertellen dat werkgevers helemaal niet het recht hebben om te vragen naar welke medicijnen je gebruikt, behalve in een beroep waarvoor je alleen wordt toegelaten na een lichamelijke keuring (zoals piloot).

Ik ben zo moe dat ik bijna niet meer kan. Ik eet te weinig en onregelmatig, ik slaap te weinig, en als ik wel lang en lekker heb geslapen ben ik desondanks nog steeds moe. Eigenlijk ben ik gewoon heel stom bezig. Eigenlijk trek ik het niet om vandaag vijf uur die expositieruimte open te houden en daarna onmiddellijk door te sjezen naar de opening van de eindexamenexpo om daar de hele avond mooi en leuk te staan wezen. In principe zijn het dingen die ik leuk vind, maar ik ben gewoon (bijna) op.

Gister nog een mailtje terug gehad van die ene vriend. Ik geloof echt dat het over is; ik zie althans geen manier waarop we nu nog met elkaar verder kunnen. Misschien is het ook wel goed. Het is een nare manier om een vriendschap te beëindigen, maar in de loop der jaren heeft hij me (onbedoeld) zo veel verdriet gedaan dat ik er ook wel weer een soort van vrede mee heb.

Tijd om te vertrekken, op naar de expositieruimte. Ik ga daar tekenen. Ik denk/hoop dat dat helpt.

[winnie the pooh]

Sarah schreef:

Dat wel, en daar kun je dan niet zo veel aan doen, maar je kunt wel leren om je er bewust van zijn 'dit is een gedachte van de depressie, ik hoef daar niets mee te doen' en daar lijkt Winnie moeite mee te hebben nu is dat ook moeilijk, je kunt dat niet van de ene op de andere dag, en je kunt dat ook niet zomaar verwachten van een meisje van... 15? 16?
Winnie, wat je wel zou kunnen proberen is er meer op te letten wanneer mensen dingen doen met goede bedoelingen. Dan mag je alsnog vinden dat het stom is, maar gewoon even bedenken dat die mensen het goed bedoelen en je dus niet boos op ze hoeft te worden. Dat scheelt ook voor jou, want volgens mij kost het je heel veel energie om steeds op iedereen zo boos te zijn. Die energie kun je beter gebruiken om iets leuks mee te doen.

Je mag trouwens wel tegen je moeder vertellen dat werkgevers helemaal niet het recht hebben om te vragen naar welke medicijnen je gebruikt, behalve in een beroep waarvoor je alleen wordt toegelaten na een lichamelijke keuring (zoals piloot).

hmmm hier heb je zeker wel gelijk in, ik denk idd dat ik door mijn depressie dingen erger vind dan daarvooor.
En wat betreft die gedachtes herkennen daar heb je ook wel gelijk in.
Gister bij therapie hadden we het er toevallig over, en toen zei degene die me daar behandelt dat het bij mij af en toe ook is alsof mijn depressie en mn autisme met elkaar concurreren, dat ik bepaalde dingen vind of niet tegen bepaalde dingen kan door mijn autisme en dat ik er dus eigenlijk sowieso al boos over wordt, maar dat mijn depressie dan weer het nog erger maakt terwijl het voor mensen zonder depressie of autisme eigenlijk niets is.
En dan heb ik het bijvoorbeeld over van die kromme dingen, zoals een oma die 4 jaar non-stop zeurt dat ik maar vmbo doe, en dan wel blij is als ik slaag, zoiets zou ik vanuit mijn autisme en vanuit mezelf al vreemd en stom vinden, en mijn depressie doet er nog een schepje bovenop door ook nog boos erover te worden en mezelf er somber door te gaan voelen en te denken van 'dat mens heeft ook altijd de pik op mij'
En zo had ik het eigenlijk nog nooit bekeken

OT: gister eerst mijn boeken weer ingeleverd op een andere locatie van mijn school, maar het was niet leuk want ik zag daar echt alleen maar pesters. Daarna naar therapie geweest en toen naar school om mn diploma op te halen, was wel fijn om mijn persoonlijk mentor weer even te zien, en een heleboel leraren die door de aula liepen kwamen ook nog even langs om me succes te wensen op sintlucas dus dat was wel fijn, er zijn daar een aantal leraren waar ik best mee op kon schieten, en een van degene die langskwam heb ik volgens mij zelfs nog geen 6 weken ofzo les van gehad, maar dat zijn van vaak ook wel de leraren die het me gunnen om van die school af te gaan en ergens anders te beginnen, ookal mogen ze dat natuurlijk zo niet letterlijk zeggen.
Maar daarna was ik ook wel weer echt moe, want alleen al die mensen zien bij het boeken inleveren vraagt best veel van mezelf, en na therapie ben ik meestal ook best wel moe.
Dus daarna ook niets meer gedaan, lekker smiddags nog met mn hond in de tuin gespeeld enzo maar verder niets.
En vanochtend hebben we hem naar het pension gebracht voor een weekend, omdat pap en mam er morgen niet zijn. Maandag gaan we hem gelukkig weer halen maar vrijdag gaat ie er weer heen en dan voor 3 weken, ik vraag me echt af hoe dat moet.
Morgen zie ik Joyce weer, vind ik stiekem wel een beetje spannend maar ik kijk er wel naar uit!

[darkfairy]

na zes weken is het deze week fout gegaan met am.
en de neiging zit er nou ook heel erg.
gelukkig kan ik goed met de leiding hier praten.

[xxceline]

pizza calzone schreef:

ik heb mezelf helemaal in het diepe gegooid, en het voelt fijn
alles achterlaten; werk, familie, geboorteplaats, woonplaats, vage kennissen en veel vrienden..
Niet iedereen heeft de kans om het zo te doen, en al helemaal niet het lef.
Aan de ene kant is het een allesomvattende 'ik-voel-me-nooit-thuis', met bindingsangst en een portie afstandelijkmakend autisme dat z'n weerga niet kent, aan de andere kant kan ik heus de gevolgen wel inschatten en ben ik geen dom ei.

een plaats waar niemand je kent, waar je je kan voordoen als alles wat je maar wilt. alle kansen, opties en keuzes open.
wonderland.
paradox, dit wil ik, dit gevoel is verslavend, dáárom hecht ik zo moeilijk .. maar ik geniet hoor.

Prachtig omschreven! Ben je het land uitgegaan?

[kroot]

laatste 3 opdrachten ingeleverd! Van 2 al te horen gekregen dat ik ze gehaald heb. Helaas twijfel ik het meeste over degene waar ik nog niets van heb gehoord....
Wel een raar gevoel; om op de bank neer te ploffen en echt niets meer te hoeven.
Morgen nog naar examen van studiegenootje, en bij een ander studiegenootje meespelen, dan nachttrein naar Berlijn en daar 6 concerten met mijn orkest in 3 dagen. Kort maar leuk!

Ondanks mijn negatieve bui van gisteren is het 's avonds toch nog heel leuk geworden! Er waren veel mensen in mijn werk geïnteresseerd en ik heb behoorlijk wat flyers en visitekaartjes uit kunnen delen en praatjes kunnen maken. Ik ben toch erg blij dat ik ben geweest; het was echt de moeite waard.

[Snebbeltje]

Norwood schreef:

Ondanks mijn negatieve bui van gisteren is het 's avonds toch nog heel leuk geworden! Er waren veel mensen in mijn werk geïnteresseerd en ik heb behoorlijk wat flyers en visitekaartjes uit kunnen delen en praatjes kunnen maken. Ik ben toch erg blij dat ik ben geweest; het was echt de moeite waard.

[winnie the pooh]

Joyce is langsgeweest, en het voelde gelukkig helemaal niet alsof ik haar zolang niet gezien had ofzo, het was gewoon zoals het eerst ook was dus dat was wel fijn. We hebben heel erg veel gepraat, en even een stukje gefietst en eten gekookt. Ook nog wat data gepland dat ik haar de komende weken zie dus dat is ook heel fijn, als pap en mam op vakantie zijn ga ik een keer bij haar slapen en we gaan een keer samen bij iemand die ze kent in amsterdam slapen en dan kunnen we dus ook in amsterdam wat leuke dingen gaan doen. Daar heb ik wel echt zin in!
Ook wel echt fijn om ff alles eruit te kunnen gooien wat me dwarszat omdat zij nog steeds de enige is waar ik alles tegen kan zeggen, maar ik voel gewoon steeds dat ik veel en veel teveel opgekropt heb en dat dat ik me nu weer vrij genoeg voel om het eruit te gooien, maar dat ik mezelf zo heb aangeleerd om alle emoties te blokkeren dat het niet lukt, ik voel me al de hele dag alsof ik moet janken, maar het lukt gewoon niet, ik voel me echt klote maar ik kan gewoon niet meer huilen en dat is echt niet leuk meer.
De tranen komen gewoon niet, en toen ze net wegging voelde ik ook heel erg dat ik moest huilen, maar het lukte gewoon echt niet, dus nu hebben we afgesproken dat ze over een uurtje ff belt, om te kijken hoe het dan is.
Ze stond wel te kijken van een aantal dingen die ik zei over thuis enzo, en dat waren dan vooral dingen die ikzelf eigenlijk alweer zo ver weggestopt had dat ik er niet eens meer aan dacht maar die gewoon niet kunnen.
Nu kijk ik wel of ik dadelijk wel kan huilen, want het is echt nodig omdat ik gewoon zoveel opgekropte spanning voel, en liever nu dan morgen want nu ben ik alleen thuis.
Ik weet wel dat het de laatste tijd beter was om emoties ff aan de kant te zetten, maar ik hoop wel dat ik deze week er dan alles uit kan gooien en niet een week later, op de camping heb ik nl helemaal geen privacy dus als ik me daar klote voel dan is het nog vervelender....

Snebbeltje schreef:

---

Sinds ik uit huis ben heb ik het gevoel dat ik alles puur en alleen voor mezelf moet doen.
Je staat op - voor jezelf.
Je doet boodschappen - voor jezelf.
Je maakt eten klaar - voor jezelf.
etc.
Telkens thuis komen in een leeg huis, aangezien mijn huisgenootje altijd de hort op is.

Het voelt zo eenzaam. Ik word er een beetje onverschillig van. Zo van, waar doe ik het dan eigenlijk voor? Waarom zou ik dan opstaan, boodschappen doen, koken..? Maar goed.. zal wel een fase zijn waar ik doorheen moet of zo.

Oh en ik heb gister van een mevrouw die een tekening van me gaat kopen en zelf vogelschedels verzameld een schedel van een neushoornvogel gekregen, bij wijze van kadootje omdat ik geslaagd ben. Echt belachelijk lief. *schedel ereplekje in raamkozijn geef*

Morgen is mijn werkblad er, dan heb ik hier eindelijk een fatsoenlijke plek om te tekenen. Ik denk dat dit huis dan spontaan veel meer als een thuis gaat aanvoelen.

En nu ga ik lekker in bad zitten en lief voor mezelf zijn. Kan geen kwaad lijkt me.

[Zeppelin]

winnie the pooh schreef:

Joyce is langsgeweest, en het voelde gelukkig helemaal niet alsof ik haar zolang niet gezien had ofzo, het was gewoon zoals het eerst ook was dus dat was wel fijn. We hebben heel erg veel gepraat, en even een stukje gefietst en eten gekookt. Ook nog wat data gepland dat ik haar de komende weken zie dus dat is ook heel fijn, als pap en mam op vakantie zijn ga ik een keer bij haar slapen en we gaan een keer samen bij iemand die ze kent in amsterdam slapen en dan kunnen we dus ook in amsterdam wat leuke dingen gaan doen. Daar heb ik wel echt zin in!
.

Wat voor speciale begeleider/hulpverlener is Joyce? (als in : haar functie). Lijkt me erg ongebruikelijk dat hulpverleners logeerpartijtjes in hun privé-omgeving organiseren voor cliënten?

[Vowel]

Zeppelin schreef:

Wat voor speciale begeleider/hulpverlener is Joyce? (als in : haar functie). Lijkt me erg ongebruikelijk dat hulpverleners logeerpartijtjes in hun privé-omgeving organiseren voor cliënten?

Dit vraag ik me eigenlijk ook af, want ik lees hier regelmatig en de naam Joyce komt om de haverklap langs in de meest vreemde (lees: niet professionele) situaties.

[Miekje*]

Norwood schreef:

Sinds ik uit huis ben heb ik het gevoel dat ik alles puur en alleen voor mezelf moet doen.
Je staat op - voor jezelf.
Je doet boodschappen - voor jezelf.
Je maakt eten klaar - voor jezelf.
etc.
Telkens thuis komen in een leeg huis, aangezien mijn huisgenootje altijd de hort op is.

Het voelt zo eenzaam. Ik word er een beetje onverschillig van. Zo van, waar doe ik het dan eigenlijk voor? Waarom zou ik dan opstaan, boodschappen doen, koken..? Maar goed.. zal wel een fase zijn waar ik doorheen moet of zo.

Dat kan ik me goed voorstellen, als je altijd gewend bent geweest dat er gewoon iemand thuis is. Je kunt het ook positief bekijken: er is niemand die zich aan je zou kunnen storen, je hoeft met niemand rekening te houden en kan doen wat je zelf wilt, en wanneer je dat wilt. Lekker aan je eigen weg timmeren. En als je zin hebt om bijvoorbeeld om 9 uur pas te gaan eten, dan doe je dat lekker!
Desondanks kan ik het me goed inbeelden dat het heel erg wennen is, vooral als je alleen bent.

[Nemo]

Ik vind het echt lastig om mijn moeder zo te zien, die chemo maakt alles stuk. Wonden gaan open, oedeem, tand valt uit, slecht kunnen eten, misselijk, heel moe de hele tijd..
Ik probeer te helpen waar ik kan als ik thuis ben en ik weet dat mijn vader ook veel doet, maar het blijft gewoon raar om je moeder zo zwak te zien.
Hoe vervelend ik het ook vind om te denken, soms ben ik echt blij dat ik doordeweeks weer kan gaan omdat ik het moeilijk vind om constant in de ellende hier te zitten

[darkfairy]

Nemo schreef:

Ik vind het echt lastig om mijn moeder zo te zien, die chemo maakt alles stuk. Wonden gaan open, oedeem, tand valt uit, slecht kunnen eten, misselijk, heel moe de hele tijd..
Ik probeer te helpen waar ik kan als ik thuis ben en ik weet dat mijn vader ook veel doet, maar het blijft gewoon raar om je moeder zo zwak te zien.
Hoe vervelend ik het ook vind om te denken, soms ben ik echt blij dat ik doordeweeks weer kan gaan omdat ik het moeilijk vind om constant in de ellende hier te zitten

sterkte met je moeder.

Nemo schreef:

Ik vind het echt lastig om mijn moeder zo te zien, die chemo maakt alles stuk. Wonden gaan open, oedeem, tand valt uit, slecht kunnen eten, misselijk, heel moe de hele tijd..
Ik probeer te helpen waar ik kan als ik thuis ben en ik weet dat mijn vader ook veel doet, maar het blijft gewoon raar om je moeder zo zwak te zien.
Hoe vervelend ik het ook vind om te denken, soms ben ik echt blij dat ik doordeweeks weer kan gaan omdat ik het moeilijk vind om constant in de ellende hier te zitten

Wat vet naar Als je je maar één ding bedenkt: Het is niet erg dat je blij bent dat je doordeweeks weg kan gaan.

[Neko*]

Op wachtlijst nummer 3. Zo komen we er wel.

winnie the pooh schreef:

Joyce is nog steeds de enigste hulpverleenster waar ik mezelf echt durf te laten zien en als ik dat niet meer heb weet ik dat het verkeerd met me gaat aflopen en dat ik er over een jaar misschien wel niet meer ben.

Ok, sorry hoor, maar je bent echt veel te afhankelijk van die Joyce.

Ik zou je zelfs aanraden om een andere hulpverleenster te vragen. Je doet zo afhankelijk van haar aanwezigheid dat het soms zelfs obsessief overkomt. Dat is niet gezond meer. Op een dag zal ze om wat voor reden dan ook je hulpverleenster niet meer zijn en dan heb je volgens mij geen flauw idee wat je moet doen.
Heb je er al over nagedacht om een groepstherapie te volgen? Meer mensen van je eigen leeftijd die dezelfde dingen meemaken. Verbreed je horizon eens een beetje, Joyce is niet je hele wereld..

[Heksjuh]

Hawahaai: beetje een late reactie, maar ik zal je een pm sturen (het is niet zo'n bekende sport, dus anders word ik wel erg makkelijk gevonden).

Ik heb gisteren echt een nare opmerking gekregen aan het eind van de training. Het was vast niet zo bedoeld, maar de onderliggende boodschap die ik eruit haalde was dat ik me niet zo moet aanstellen met mijn rug en mijn rug niet steeds als excuus moet gebruiken. En dat ik niet genoeg mijn best doe tijdens de trainingen, niet genoeg doorzet.
Ik vind het stom dat ik hier echt heel erg mee zit. Ik voel me zo gekwetst en in de steek gelaten door degene die de opmerking maakte, terwijl ik vrij zeker weet dat het niet zo bedoeld is.

Ik heb een beetje een dilemma over mijn werk. Ik heb nu al een aantal weken vakantie, maar ik word niet vaak ingedeeld om te werken omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, dus er is niet zoveel te doen. Ik word ook altijd als laatste ingedeeld en alleen als er niemand anders kan werken (terwijl ik bovenaan de lijst sta, maar mijn baas begint dus altijd te bellen bij nummer 2). Ik snap het wel, ik ben ouder en dus duurder dan de rest. Maar ze verwachten wel dat ik straks het hele weekend werk, terwijl ik dan weer naar de uni moet en daar de hele week van 8:00 tot 17:00 les heb. Voor mijn gevoel moet ik mijn werkgever steeds heel erg tegemoet komen, terwijl ze mij totaal niet tegemoet komen. Ik wil die weekenden ook eigenlijk niet werken, want het komt me heel slecht uit. Aan de andere kant wil ik mijn baas ook niet laten zitten. Het gaat me helemaal niet om het geld, ik vind het niet erg om straks niet te werken en dus niet te verdienen. Ik heb het gevoel dat straks (als ik weer colleges heb) werken mij meer kost dan dat het oplevert. Ik vind dat ik wat meer voor mezelf moet opkomen, ik weet alleen niet zo goed hoe. Ik wil het hier met mijn werkgever over hebben, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik dan kan 'eisen'. Ik wil sowieso mijn reiskosten vergoed krijgen en de uren dat ik moet werken al afspreken. Dat is wel reeel toch?
Ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Ik ben bang dat ik het te persoonlijk maak, terwijl ik er een zakelijke onderling van wil maken. Ik ben een beetje bang dat ik tijdens dat gesprek roep dat ik dan wel niet meer kom werken en ontslag neem (wat financieel niet erg is, maar het zou wel de verhouding tussen mij en mijn werkgevers veranderen)
Ik maak me er natuurlijk ook veel te druk om Maar ik sta niet zo sterk in mijn schoenen en laat makkelijk over me heen lopen, dus ik wil het gesprek wel goed voorbereiden. Ik vind het al heel wat van mezelf dat ik er uberhaupt over nadenk om een soort van te onderhandelen op mijn werk.

[tuttebel]

Heksjuh schreef:

Hawahaai: beetje een late reactie, maar ik zal je een pm sturen (het is niet zo'n bekende sport, dus anders word ik wel erg makkelijk gevonden).

Ik heb gisteren echt een nare opmerking gekregen aan het eind van de training. Het was vast niet zo bedoeld, maar de onderliggende boodschap die ik eruit haalde was dat ik me niet zo moet aanstellen met mijn rug en mijn rug niet steeds als excuus moet gebruiken. En dat ik niet genoeg mijn best doe tijdens de trainingen, niet genoeg doorzet.
Ik vind het stom dat ik hier echt heel erg mee zit. Ik voel me zo gekwetst en in de steek gelaten door degene die de opmerking maakte, terwijl ik vrij zeker weet dat het niet zo bedoeld is.

Ik heb een beetje een dilemma over mijn werk. Ik heb nu al een aantal weken vakantie, maar ik word niet vaak ingedeeld om te werken omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, dus er is niet zoveel te doen. Ik word ook altijd als laatste ingedeeld en alleen als er niemand anders kan werken (terwijl ik bovenaan de lijst sta, maar mijn baas begint dus altijd te bellen bij nummer 2). Ik snap het wel, ik ben ouder en dus duurder dan de rest. Maar ze verwachten wel dat ik straks het hele weekend werk, terwijl ik dan weer naar de uni moet en daar de hele week van 8:00 tot 17:00 les heb. Voor mijn gevoel moet ik mijn werkgever steeds heel erg tegemoet komen, terwijl ze mij totaal niet tegemoet komen. Ik wil die weekenden ook eigenlijk niet werken, want het komt me heel slecht uit. Aan de andere kant wil ik mijn baas ook niet laten zitten. Het gaat me helemaal niet om het geld, ik vind het niet erg om straks niet te werken en dus niet te verdienen. Ik heb het gevoel dat straks (als ik weer colleges heb) werken mij meer kost dan dat het oplevert. Ik vind dat ik wat meer voor mezelf moet opkomen, ik weet alleen niet zo goed hoe. Ik wil het hier met mijn werkgever over hebben, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik dan kan 'eisen'. Ik wil sowieso mijn reiskosten vergoed krijgen en de uren dat ik moet werken al afspreken. Dat is wel reeel toch?
Ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Ik ben bang dat ik het te persoonlijk maak, terwijl ik er een zakelijke onderling van wil maken. Ik ben een beetje bang dat ik tijdens dat gesprek roep dat ik dan wel niet meer kom werken en ontslag neem (wat financieel niet erg is, maar het zou wel de verhouding tussen mij en mijn werkgevers veranderen)
Ik maak me er natuurlijk ook veel te druk om Maar ik sta niet zo sterk in mijn schoenen en laat makkelijk over me heen lopen, dus ik wil het gesprek wel goed voorbereiden. Ik vind het al heel wat van mezelf dat ik er uberhaupt over nadenk om een soort van te onderhandelen op mijn werk.

je hebt heel reeele eisen, maar je werkgever kan natuurlijk altijd nee zeggen. maar als het geen probleem is om misschien geen baan meer te hebben zou het ik sowieso proberen.
schrijf in ieder geval puntsgewijs op een blaadje wat je eisen zijn en hou dit bij je in het gesprek. zo kun je er niet onderuit. je kunt ook nadenken over wat jij toevoegd als werknemer en dit ernaast schrijven. dus als je werkgever dan met een tegenargument komt, kun jij terugkomen op je positieve kwaliteiten en waarom jij denkt dat je dit wel verdiend.

en je zegt dit: (wat financieel niet erg is, maar het zou wel de verhouding tussen mij en mijn werkgevers veranderen)

Als je er niet meer werkt zijn het je werkgevers toch niet meer? Dan hoef je er toch niets meer mee te maken te hebben? geen probleem toch?

[Hawahaai]

Heksjuh schreef:

Hawahaai: beetje een late reactie, maar ik zal je een pm sturen (het is niet zo'n bekende sport, dus anders word ik wel erg makkelijk gevonden).
Ik vind het stom dat ik hier echt heel erg mee zit. Ik voel me zo gekwetst en in de steek gelaten door degene die de opmerking maakte, terwijl ik vrij zeker weet dat het niet zo bedoeld is.
Ik vind het al heel wat van mezelf dat ik er uberhaupt over nadenk om een soort van te onderhandelen op mijn werk.

Je hebt al PM terug!
Je voelt je gekwetst. Blijf dan ook dicht bij jezelf en geef aan die ander aan dat jij je gekwetst voelde door die opmerking. Dan vel je geen oordeel over die persoon en zijn handelen, maar geef je wel aan wat het met jou deed. En dan kan die ander vertellen hoe het bedoeld was. Voor je werk precies hetzelfde. Blijf dicht bij jezelf en geef aan wat je zou willen. De ander kan dan besluiten wat hij daar mee wil doen.

OT: Vakantie! Drie dagen superhard doorgewerkt, maar ik kon dus vandaag op tijd naar huis en hoef morgen niet terug om nog dingen af te maken. Ben nu wel kapot, in de auto werd ik al erg slaperig. Niet heel veilig, gelukkig stond ik veel stil in de file

[Missy1234567890]

@ Hawahaai: fijne vakantie! Geniet er van!

OT: ik moet nog een halve dag werken en dan heb ik ook vakantie, 2 weken.
En ik moet eigenlijk nog superveel doen en regelen, maar heb ben moe en het is hier binnen ondanks 3 ramen open super warm. Denk dat ik zo alleen nog maar even de was ophang en afwas, dan doe ik morgenmiddag de rest wel. Wordt toch een stressmiddag, omdat ik ook nog een beetje op tijd bij m'n vriend wil zijn waarvoor ik nog 2 uur in de trein moet. Ach, komt wel goed.

Sollicitatie is het niet geworden, ze hebben iemand anders aangenomen, ik zou te ambitieus zijn. Het is ook nooit goed. Nu morgen functioneringsgesprek. Vorige week ging het niet door, wel gevraagd of ik dan en dan kon, maar kon niet. Vandaag maar eens een mailtje gestuurd naar m'n leidingsgevende hoe het nou zit en ook met m'n aanstelling. Aangezien ik nu 2 weken vakantie heb en als ik terug kom hij net weg is en pas 2 dagen voordat het afloopt terugkomt. Ik vind het wel slordig dat het zo gaat en dat hij er niet zelf over begint, maarja. Ik zou aanvankelijk vanmiddag dat gesprek hebben, maar ik moest perse nog wat voor hem op papier zetten qua voorbereiding en daar ging meer tijd in zitten dan ik dacht, dus nu heb ik het morgen. En daarna dus meteen vakantie. Dus ik hoop maar op positief nieuws, al ga ik er wel vanuit dat m'n aanstelling verlengd wordt, maar je weet het nooit. Ik haat ook dat soort gesprekken en helemaal met hem, omdat hij nooit serieus is. Maarja, komt ook wel goed.

Ik ben echt blij als ik morgen met al m'n spullen in de trein richting Limburg zit.

[Daboman]

3 weken vakantie hier. Heerlijk!

Het is maar een bizarre bedoeling op m'n werk, dus ben blij dat het zover is. Die mensen leven in zo'n enorm andere wereld. Met alle respect, maar ze zijn laagopgeleid en ik heb als hoogopgeleide heel andere interesses en een heel andere manier van denken. Het verschil in opleidingsniveau kan soms ook tot hilarische situaties leiden.

[Lente]

Heksjuh schreef:

Ik heb een beetje een dilemma over mijn werk. Ik heb nu al een aantal weken vakantie, maar ik word niet vaak ingedeeld om te werken omdat de vakantie hier nog niet begonnen is, dus er is niet zoveel te doen. Ik word ook altijd als laatste ingedeeld en alleen als er niemand anders kan werken (terwijl ik bovenaan de lijst sta, maar mijn baas begint dus altijd te bellen bij nummer 2). Ik snap het wel, ik ben ouder en dus duurder dan de rest. Maar ze verwachten wel dat ik straks het hele weekend werk, terwijl ik dan weer naar de uni moet en daar de hele week van 8:00 tot 17:00 les heb. Voor mijn gevoel moet ik mijn werkgever steeds heel erg tegemoet komen, terwijl ze mij totaal niet tegemoet komen. Ik wil die weekenden ook eigenlijk niet werken, want het komt me heel slecht uit. Aan de andere kant wil ik mijn baas ook niet laten zitten. Het gaat me helemaal niet om het geld, ik vind het niet erg om straks niet te werken en dus niet te verdienen. Ik heb het gevoel dat straks (als ik weer colleges heb) werken mij meer kost dan dat het oplevert. Ik vind dat ik wat meer voor mezelf moet opkomen, ik weet alleen niet zo goed hoe. Ik wil het hier met mijn werkgever over hebben, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik dan kan 'eisen'. Ik wil sowieso mijn reiskosten vergoed krijgen en de uren dat ik moet werken al afspreken. Dat is wel reeel toch?
Ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Ik ben bang dat ik het te persoonlijk maak, terwijl ik er een zakelijke onderling van wil maken. Ik ben een beetje bang dat ik tijdens dat gesprek roep dat ik dan wel niet meer kom werken en ontslag neem (wat financieel niet erg is, maar het zou wel de verhouding tussen mij en mijn werkgevers veranderen)
Ik maak me er natuurlijk ook veel te druk om Maar ik sta niet zo sterk in mijn schoenen en laat makkelijk over me heen lopen, dus ik wil het gesprek wel goed voorbereiden. Ik vind het al heel wat van mezelf dat ik er uberhaupt over nadenk om een soort van te onderhandelen op mijn werk.

Als je zelf je grenzen niet aangeeft en niet zegt wat je wel wil, houdt je werkgever daar ook geen rekening mee. Dan plant hij jou in op momenten dat hij dat wil. Hij krijgt toch geen commentaar van jou, dus dan zal jij het allemaal wel okee vinden. Lekker makkelijk voor hem, maar het is natuurlijk heel normaal dat werknemers voorkeuren hebben mbt uren, dagen enz. Het zou mij daarom heel erg verbazen als hij raar opkijkt dat jij het even over bepaalde dingen wil hebben.
Wat wil je precies? Reiskosten vergoed, nu vaker werken, minder werken in de weekenden? Als je van tevoren goed bedenkt wat je graag zou willen, is het al makkelijker om het er met je werkgever over te hebben. Wanneer je het vervolgens vraagt (op een rustig moment, als hij tijd voor je heeft) en er over praat met goede argumenten, ipv van alles te eisen, kan je werkgever hoogstens nee tegen je zeggen. Dan kun je vervolgens zelf bedenken of je er wil blijven werken.

[Heksjuh]

Tuttebel, Hawahaai en Lente: bedankt voor jullie tips!
Het gaat maar om een vakantiebaantje, waar het merendeel van de werknemers een jaar of 16-17 is. Ik heb er veel jaar met plezier gewerkt, maar ik laat er wel een beetje over me heen lopen (meer uren werken dan ik eigenlijk wil, altijd komen ook als het me niet goed uitkomt), de laatste tijd ook met het idee "voor mij tien anderen".
Ik heb vandaag met mijn werkgever gesproken en hij moet het wel overleggen met de anderen, maar hij zei dat ik mijn reiskosten wel vergoed krijg. Hij liet alleen ook wel doorschemeren me eigenlijk niet meer in te delen, alleen als ze echt niemand anders kunnen vinden. Hij heeft het dan wel niet letterlijk gezegd, maar dat hij me nu nog niet willen indelen omdat hij niet weet wanneer anderen beschikbaar zijn, terwijl hij vorige week zei dat ik straks sowieso elke zaterdag moet werken, zegt mij wel genoeg. Ook zei hij dat ze me dan niet voor slechts twee halve dagen willen indelen, maar ik wil niet meer werken dan dat. Dus ik krijg eigenlijk wel wat ik wilde hebben, ik hoef alleen waarschijnlijk niet meer terug te komen. Prima (het komt mij ook beter uit om straks niet te werken), maar dan ga ik ook niet moeilijk doen om toch te komen werken als het mij niet uitkomt. Ik vind het een beetje jammer omdat ik hen altijd tegemoet ben gekomen en keihard voor ze gewerkt heb, terwijl zij me nu eigenlijk aan de kant zetten. Maarja, zo gaat dat. Ik begrijp wel meer dingen van hun beleid niet.
Het gesprek stelde echt niks voor trouwens. Ik had allemaal argumenten bedacht, maar die waren helemaal niet nodig. En ik kan mijn baas wel gaan vertellen waarom hij mij beter kan indelen dan anderen, maar het gaat hem er toch alleen maar om dat hij goedkope krachten kan inzetten.
Het is denk ik wel het laatste seizoen dat ik er gewerkt heb, ik ben wel een beetje klaar daar.

Ik ben niet zo tevreden met de uitkomst van het gesprek. Of eigenlijk ben ik meer niet zo tevreden met hoe mijn werkgever mij behandeld, maar daar is verder niks aan te doen behalve ontslag nemen.
Ik ben in ieder geval wel voor mezelf opgekomen

[Hawahaai]

@ Heksjuh: hoeveel je ook voor een baantje over hebt, uiteindelijk zijn werkgevers er toch op uit om het beste voor hun bedrijf te doen. Dat zie ik nu ook bij mijn vaste werk. Ik werkte me een slag in de rondte (in tegenstelling tot andere collega's, die met een minder zware taak meer salaris krijgen omdat ze meer ervaring hebben dan ik) en sta inmiddels op de ontslag-nominatie. Dat heeft bij mij wel voor het besef gezorgd dat je voor jezelf moet opkomen wat betreft je werk.

OT: de voortuin ligt er weer netjes bij, nu de achtertuin nog. Lekker weertje nu de regen weg is.

[winnie the pooh]

Maandag ga ik op vakantie met mn ouders, ik ga maar een week mee maar ik weet niet of ik er nu naar uit moet kijken of er tegenop moet zien, ik ga me daar vooral vervelen, en dat doe ik thuis ook maar daar is er geen tv, geen eigen kamer waar ik me ff terug kan trekken en geen hond om mee te spelen.
Pap en mam zijn mn hond nu naar het pension brengen, en daar heb ik best wel moeite mee omdat ik mn beste vriend nu 3 weken niet zie.... En ook omdat hij er vorig weekend ook was, toen voor alleen een weekend, en hij het er blijkbaar niet echt naar zn zin heeft gehad want toen is ie gewoon 3 dagen in hongerstaking gegaan.

Bij therapie hebben we het gehad over emdr, en we gaan nu kijken waar ze dat doen en of het voor mij te combineren valt met school etc. Ik denk wel dat ik daar veel aan kan hebben.

Ik heb gelukkig wel steeds meer dingen te doen de tijd dat ik alleen thuis ben, ik ga nog een dag met mn nicht(die ik zo weinig zie) winkelen en dan blijf ik daarna daar slapen, en dat vind ik best fijn want haar ouders zijn echt de enige mensen uit de familie waar ik echt graag kom, en ik ga nog naar de kapper, en misschien nog naar therapie als pap en mam weg zijn.
Maar de laatste paar weken heb ik echt weer heel veel terugval in die depressie.
Ik kan me gewoon nergens toe zetten,voel me continu down, en ik vind dingen wel leuk maar ik kijk er niet meer zo naar uit als eerst dat komt meestal pas op het moment zelf, al heb ik daar al een paar jaar last van.
Ik kan me ook echt nog niet voorstellen dat ik over 2 maanden op een totaal andere school zit met helemaal andere mensen, misschien komt dat ook doordat ik dit schooljaar thuis ben geweest, dat ik het hele ritme van 5 dagen school enzo totaal kwijt ben.
Ik denk ook echt dat ik daar in het begin heel veel last van ga hebben, dat ik dan heel erg moe ben enzo.

Het gaat goed hier! Het lijkt erop dat we erachter zijn gekomen dat al mijn klachten erger worden als ik vlees eet. Een positief punt dus, want dit zou wéér iets met hormonen te maken kunnen hebben. Nu maar weer een tijd geen vlees eten en kijken hoe het dan gaat. Misschien krijg ik dan weer minder last en gaat het lichamelijk weer wat beter.
Verder gaat het lichamelijk de laatste tijd weer een stuk minder, ook conditioneel, maar ik doe ook veel meer dan eerst. Zoals het nu gaat vind ik het wel prima eigenlijk. Ik kan accepteren dat ik dingen niet kan en dat ik hulp nodig heb met dingen en dan gaat het allemaal goed. Het schooljaar heb ik met héle goede cijfers gehaald en ik ga dus heel goed mijn examenjaar in. Ik heb er vertrouwen in dat het volgend jaar helemaal goed gaat komen en dat ik gewoon mijn diploma ga halen. Nu lekker vakantie waarin ik allemaal toffe dingen ga doen en lekker 3-4 weken op vakantie ga!

[Daantje_0705]

@ Winnie: nieuwe dingen kosten altijd energie en iedereen zal de eerste dagen/weken moe zijn daarvan. Na verloop van tijd went het wel weer en zal je zien dat je meer tijd krijgt en meer energie om er meer dingen bij te doen. Dat is heel normaal. Anderen zijn ook weken/maanden niet naar school geweest dus voor hen zal het ook wennen zijn. Fijne vakantie iig alvast!

@ Kikaa: fijn dat je een oorzaak gevonden lijkt te hebben en dat je er meer vrede mee hebt en het kan accepteren. Dat is wel heel belangrijk. Fijn dat het geen weerslag heeft gehad op je schoolprestaties en je cijfers. Je mag trots zijn op jezelf

OT: Gisteren longfunctie geblazen en bij de longarts geweest. Ondanks dubieuze bloedwaarden wil hij toch dat ik nieuwe medicijnen ga proberen. Moet dan wel elke vier weken daarvoor naar het ziekenhuis en de eerste vier maanden dan twee uur blijven om te kijken of ik geen anafylactische shock krijg. Was ff lastig inplannen met m'n vakantie maar ik kan nu maandag al terecht, echt super snel. Wel een beetje onhandig op het werk nu er veel mensen op vakantie zijn en het echt een rottijd is maar meer plekken hadden ze niet. M'n collega dacht dat het wel kon (teamleider was er niet) en ze had met het hoofd van m'n teamleider overlegd en ze heeft me nog een sms gestuurd om me gerust te stellen dat het echt wel goedkomt. Heel fijn want ik zat er toch wel mee. Hoop dat het aanslaat en dat ik dan echt stabieler wordt. M'n longfunctie was weer slechter, zelfs minder dan voor m'n revalidatie, zo balen want ik doe zo ontzettend m'n best met sporten. Volgens mij is m'n moeder wel een beetje bezorgd, ze wilde zelfs mee met me naar het ziekenhuis maar ik zie mezelf daar nog niet zitten met m'n moeder twee uur lang naast m'n bed en in principe mag ik niet naar huis als het niet goed gaat dus heb gezegd dat het niet hoeft. Ben erg benieuwd. Tot die tijd ff lekker genieten van het weekend. Nu heerlijk weertje en lekker in de tuin zitten met een boekje, vanavond een verjaardag. Hoop dat het morgen goed weer is, dan lekker roeien en daarna hopelijk naar m'n vriendin op de camping Toch alvast een beetje vakantie.

[Hawahaai]

Ik voel me echt heel heel heel heel zenuwachtig van binnen. Ontspannen is lastig...

[Daantje_0705]

^^ What's up dan?

[Hawahaai]

^ Ja, als ik dat eens wist. Ik heb altijd zo veel tijd nodig om te ontstressen in de vakantie...

[winnie the pooh]

@Daantje, daar heb je ook wel gelijk in, en misschien ben ik ook niet echt realistisch aan het denken, 4 jaar ellende kun je nu eenmaal niet in een zomer kwijt raken ik ben alleen zo bang dat het teveel invloed op me heeft, dat ik op sintlucas nog steeds meteen op de verkeerde manier reageer zoals ik mezelf in die 4 jaar aangeleerd heb omdat ik gewoon niet beter meer weet, maar daar ben ik bij therapie gelukkig ook wel mee bezig.

OT: en dan ben je eerder thuis dan de planning was, we hebben daar echt vanaf maandag in de modder en hoosbuien gezeten en dus gister teruggekomen, de vouwwagen hebben we daar gelaten en maandag gaan pap mam en broertje weer terug omdat het daar dan beter weer wordt, ik ga dan niet meer mee want ik zou eigenlijk sowieso maandag terugkomen.
En ik vind het niet eens erg, je kon gewoon geen stap meer zetten in de tent of het water kwam langs je schoenen omhoog.
En ik heb me daar zoals ik al verwachtte behoorlijk verveeld en dat is echt niet goed voor me.
Vanmorgen kreeg ik alleen weer een hoop gezeur van mn moeder, ze had blijkbaar gehoord dat ik vannacht naar de badkamer was gelopen en daarna nog op mn kamer aan het rommelen was dus ze vroeg wat er was, dus ik zo 'oh ik kon al een paar uur niet slapen dus ben ik ff wat water gaan drinken en daarna heb ik nog melatonine gepakt'
En toen was ze weer eens heel erg pissed, ze zegt dan weer zo van 'ja maar 95% van de nederlanders red het zonder die troep dus waarom jij dan niet?', ja uuhm hallo, wat maakt het uit? Als ik baat heb bij die medicijnen dan gebruik ik ze toch liever wel, het maakt me echt niet uit wat de rest van nederland doet. Ik krijg steeds meer de indruk dat mam toch nog heel veel bezig is met wat andere mensen doen of van dingen vinden, ookal ontkent ze dat en zegt ze dat ze daar niets om geeft.

Sinds een dag of 4-5 heb ik een gebrek aan eetlust. Ik heb wel de hele dag honger, zoals altijd eigenlijk, maar ik kan het haast niet opbrengen om iets te eten. Ik vind het maar gek. Ik heb nog nooit problemen gehad met eten en nu kost elke hap me moeite. Ondertussen ben ik moe en duizelig van de honger. Erg vervelend.

Ik heb een vogelkooi besteld. Eindelijk. Ik riep al honderd jaar dat ik het zou gaan doen, en nu eindelijk heb ik 't gedaan. Tegen mijn ouders zeg ik wijselijk niks. Ze horen of zien het wel een keer als de vinkjes er zijn. Ik weet zeker dat het me ontzettend goed zal doen en ik laat ze dit keer geen roet in het eten gooien.

En ik ga nee zeggen. Wat een opluchting dat ik daar nu over uit ben. Ik bleef maar aan iedereen vragen wat ik moest doen, totdat ik me realiseerde dat ik zelf het antwoord al lang wist en alleen maar op zoek was naar bevestiging. Nee. Het voelt niet goed, ik doe het niet en blijf trouw aan mezelf.

Norwood schreef:

Sinds een dag of 4-5 heb ik een gebrek aan eetlust. Ik heb wel de hele dag honger, zoals altijd eigenlijk, maar ik kan het haast niet opbrengen om iets te eten. Ik vind het maar gek. Ik heb nog nooit problemen gehad met eten en nu kost elke hap me moeite. Ondertussen ben ik moe en duizelig van de honger. Erg vervelend.


En ik ga nee zeggen. Wat een opluchting dat ik daar nu over uit ben. Ik bleef maar aan iedereen vragen wat ik moest doen, totdat ik me realiseerde dat ik zelf het antwoord al lang wist en alleen maar op zoek was naar bevestiging. Nee. Het voelt niet goed, ik doe het niet en blijf trouw aan mezelf.

Over dat eerste - ik heb dat ook een tijd gehad en wat bij mij erg baatte, was heel bewust bezig zijn met eten dat ik lekker vond. Ik word bijvoorbeeld erg blij van fruitsalade en kon er ook goed van eten, nadat zelf alles had gedaan, dus goed fruit uitzoeken in de winkel, dan thuiskomen en alles stuk voor stuk in kleine stukjes snijden, daarna mooi opmaken etc... Klinkt misschien heel stom, maar echt nadenken over wat ik lekker vond en waar ik zin in had, daar minstens een half uur mee bezig zijn, dat deed bij mij soms echt al wonderen. Over dat tweede, goed zo bij jezelf blijven is belangrijk

[winnie the pooh]

Ik kijk er bijna naar uit dat mn ouders en broertje morgen weer weggaan, eindelijk geen ruzie meer want het is al sinds we vrijdag terug zijn ruzie.
Gisteravond ben ik dus ook maar naar mn kamer gevlucht, en heb ik het ze beneden uit laten vechten, heb wat tijdschriften en muziek gepakt en kussens op mn bed gegooid en zo 2 uur geschreeuw overleefd.

Ik mis mn hond echt heel erg, en dat de camping vol met honden was en dat ik gister het hondje van mn nicht weer heb gezien helpt dan niet echt mee.....
Ik wil mn beste vriend gewoon weer zien en knuffelen en lekker gek doen in de tuin en mn hond in huis want die schreeuwt niet en snauwt niet en gooit niet met deuren.

Ingegerd schreef:

Over dat eerste - ik heb dat ook een tijd gehad en wat bij mij erg baatte, was heel bewust bezig zijn met eten dat ik lekker vond. Ik word bijvoorbeeld erg blij van fruitsalade en kon er ook goed van eten, nadat zelf alles had gedaan, dus goed fruit uitzoeken in de winkel, dan thuiskomen en alles stuk voor stuk in kleine stukjes snijden, daarna mooi opmaken etc... Klinkt misschien heel stom, maar echt nadenken over wat ik lekker vond en waar ik zin in had, daar minstens een half uur mee bezig zijn, dat deed bij mij soms echt al wonderen. Over dat tweede, goed zo bij jezelf blijven is belangrijk

Dat klinkt inderdaad als een goed idee! Dat ga ik proberen.
Overigens is mijn eetlust alweer een klein beetje toegenomen - alleen verhindert flinke keelpijn me nu om fatsoenlijk te kunnen eten. () Stomme rotkeel.

OT:
Sinds vandaag weer terug op kamers. Ergens wel een verademing, want mijn moeder en ik deden (zoals wel vaker) zo vijandig tegen elkaar. Sowieso word ik een beetje gek van mijn moeder. Ze verwacht dat ik nu meteen als een speer op zoek ga naar werk, nu ik daar de tijd voor heb.. terwijl ik halfziek naar huis was gekomen en (heel terecht lijkt me) wilde bijkomen van de laatste paar hectische weken. Inmiddels heb ik voor een paar dingen gesolliciteerd, maar ik heb op het moment gewoon geen fut om op honderdduizend dingen te reageren. En mijn moeder maar verwijtend naar me kijken, en zeggen dat ik op deze manier nooit aan een baan kom. Ik geloof dat ik maar beter even uit haar buurt kan blijven, want ik laat me veel te veel door haar beïnvloeden. Bij alles wat ik doe (of niet doe) hoor ik een oordeel van mijn moeder in mijn hoofd.

De situatie met mijn huisgenoot is een beetje akward. We zouden weliswaar nog veel meer van elkaar kunnen verschillen, maar we zitten beslist niet op een lijn en praten gaat voor mijn gevoel niet lekker. Niet dat dat per se moet of zo, maar zo zwijgend tegenover elkaar aan tafel zitten en een beetje in je eten prikken is het ook niet helemaal. En ik hou er volstrekt andere ideeën op na wat betreft de inrichting van het huis en ik vraag me af hoe ik die door ga kunnen voeren zonder dat we hommeles krijgen. Niet dat alles op mijn manier moet, maar ik wil gewoon dat het óók mijn huis is.

[winnie the pooh]

Mn ouders zijn weer terug naar de camping, en ik verveel me.
Maar dat had ik op de camping ook wel gedaan.
Gisteravond hebben we bij mn oom en tante en nicht gegeten, de enigste waar ik wel mee op kan schieten, en ws blijf ik daar nu 2 nachten slapen ipv een, dat is ook wel fijn.
Want alleen thuis zijn vind ik niet zo erg, maar ik heb er echt een bloedhekel aan dat het savonds dan zo stil is en snachts alleen thuis zijn. Gelukkig is het waarschijnlijk alles bij elkaar maar 5 of 6 nachten verspreid over 1,5 week.
Volgend jaar ga ik echt bij mn ouders smeken dat mn hond ook gewoon thuis mag blijven, dan voel ik me al een stuk fijner.

[Roosje]

Omgomg ik kan in mijn kamer blijven. (L) Echt geniaal! De regen van vandaag maakt de boel een beetje mistroostig maar dat neemt niet weg dat dit huis dus mijn huis blijft tot ik het zélf zat ben, en mijn huisgenoten en de locatie en mijn kamer kennende wordt dat misschien zelfs langer dan anderhalf jaar. Sinds ik uit huis ben, heb ik nog nooit zo lang ergens gewoond. Wie weet gaat het me lukken want ik was niet van plan om bijna klaar te zijn met studeren!

[winnie the pooh]

eerste dag alleen thuis zit er bijna op, ik ga vanavond vroeg naar bed om te voorkomen dat ik ga piekeren.
Vanmiddag even naar de winkels geweest, in de opruiming nog een nieuwe broek gekocht, en dat was nodig ook want ik heb er deze vakantie alweer 2 gesloopt.
En daarna eten gehaald, net tagiatelle met een of andere chinese groentemix gemaakt en dat was best te doen. Ik voel me alleen de hele dag al best wel somber, dus dat is balen...
Alleen die stilte hier, pfffffffffff, dat is normaal nooit, volgend jaar toch maar een oppashond regelen of gewoon het liefst mn eigen hond weer hier, dan heb ik ook een rede om op te staan en naar buiten te gaan enzo en het is gewoon veel gezelliger.
Zaterdag over een week is ie weer thuis, ik kan maar beter dagen af gaan tellen......

[Pluis]

winnie waarom zet je overdag niet gewoon de radio aan? Dan is het niet zo stil.

[Miekje*]

Norwood schreef:

Sinds vandaag weer terug op kamers. Ergens wel een verademing, want mijn moeder en ik deden (zoals wel vaker) zo vijandig tegen elkaar. Sowieso word ik een beetje gek van mijn moeder. Ze verwacht dat ik nu meteen als een speer op zoek ga naar werk, nu ik daar de tijd voor heb.. terwijl ik halfziek naar huis was gekomen en (heel terecht lijkt me) wilde bijkomen van de laatste paar hectische weken. Inmiddels heb ik voor een paar dingen gesolliciteerd, maar ik heb op het moment gewoon geen fut om op honderdduizend dingen te reageren. En mijn moeder maar verwijtend naar me kijken, en zeggen dat ik op deze manier nooit aan een baan kom. Ik geloof dat ik maar beter even uit haar buurt kan blijven, want ik laat me veel te veel door haar beïnvloeden. Bij alles wat ik doe (of niet doe) hoor ik een oordeel van mijn moeder in mijn hoofd.

Als je het zo beschrijft, zou dat net zo goed mijn moeder kunnen zijn .

[Daantjer]

Krijg nu dus gewoon geen rust, niet al te prettig, zeker omdat ik morgen vroeg op moet.
Mijn nieuwe werk eist wel z'n tol in mijn slaapritmes...
Terwijl ik 3 uur geleden niet wakker was te houden kan ik nu maar niet in slaap vallen.

Miekje* schreef:

Als je het zo beschrijft, zou dat net zo goed mijn moeder kunnen zijn .

Dan hebben we allebei niet zulke heel erg leuke moeders.

OT: Godsamme wat voel ik me beroerd. Keelontsteking wil maar niet minder worden en ik heb er zo'n last van dat ik vrijwel niks kan eten. Dus vannacht had ik reuzehonger en uiteindelijk heb ik toen ondanks de keelpijn toch maar iets te eten gepakt, want ik kon er gewoon niet van slapen. En toen ik dat naar binnen probeerde te krijgen moest ik spontaan heel erg overgeven en bij gebrek aan tijd om naar de wc te rennen heb ik de vloer ondergekotst.

[winnie the pooh]

@Pluis, dat doe ik meestal ook wel en dat scheelt idd wel, of gewoon de tv op een of ander onzin programma zetten en dat op de achtergrond ofzo.
Maar het is ook gewoon een heel groot verschil met normaal,dan is er een heel druk broertje een net zo drukke hond en ouders die hier rondlopen.

OT: vanochtend naar therapie geweest , we hebben veel gepraat en een film gekeken over zegmaar het verhaal van jongeren met autisme en nog uit een map gewerkt over omgaan met depressie, en het was wel fijn ff thuis weg te zijn, daarna maar meteen ff langs de ah geweest.
En nog ff bij de bank gecheckt wat er op mn rekening stond, en ik moet dus wel uitkijken dat ik vrijdag niet teveel uitgeef met winkelen want dan kan ik daarna niets meer, morgen ga ik naar de kapper dus dat wordt ook duur, de kapper krijg ik daarna wel weer terug van mam maar dat is pas over 2 weken ofzo.
Niet echt handig deze manier, volgende keer toch maar vragen of ze vantevoren wat geld voor boodschappen en de kapper enzo op mn rekening willen zetten.
Morgenochtend moet ik dus naar de kapper, en ik hoop maar dat mn fietsband blijft leven want die gaat de laatste tijd elke week stuk, 7 km lopen daarheen zie ik nou ook weer niet zo zitten.....
Ik ga morgen mn haar eens lekker anders doen dan nu ik ben hier nogal op uitgekeken!
Mijn begeleidster bij therapie gaat nog een keer daar in die instelling rondmailen over EMDR, want ik denk dat ik het toch maar ga doen, ookal ben ik best wel bang dat de sessies heel zwaar en vermoeid gaan worden voor mij, naderhand heb ik er ws wel profijt van.

ik weet het gewoon niet meer, ik heb al twee en een half jaar een relatie. Maar wil ik de rest van mijn leven ook met hem verder? Nu gaat hij met ons mee op vakantie.Maar ga ik me niet dood aan hem irriteren ? Ik wil dat ik wil dat ik het wil. (kromme zin, i know)

Nardin schreef:

ik weet het gewoon niet meer [...]

Zo te lezen weet je het wel.

[Roosje]

Bedenk wel, Nardin, dat je nú niet de keuze hoeft te maken om voor de rest van je leven met iemand samen te zijn. Zo voelt het voor mij ook wel eens, hoor, maar je hebt de rest van je leven nog. Je kunt ook over een halfjaar besluiten dat je iemand anders wil. Of over twintig jaar. Wat ik geloof ik bedoel, is dat "ik weet niet of ik de rest van mijn leven met hem samen wil zijn" niet per se een argument is.