Diepe depressie

[BlueIsLife]

Het begon eigenlijk al toen ik 7 jaar was...

ik had als klein kind (4/5 jaar) telkens last van mijn linker oor. ik moest telkens om de 4/3 maanden terugkomen omdat ik problemen had. toen ik 7 jaar was, vlak voor mijn verjaardag werd ik verschrikkelijk duizelig. ik kon niet meer lopen. mijn ouders en ik gingen zo snel naar de dokter en hadden direct een operatie van zon 4 uur. na die operatie was ik doof geworden aan mijn linker oor. we wisten nog steeds niet wat de oorzaak er van was. ze dachten de telkens dat het kwam door een oor-ontsteking. zelfs na die operatie had ik nog steeds last van klachten en moest ik als nog best vaak terugkomen. voor de rest vond ik het heel leuk op school. ik was met zo goed als iedereen bevriend van onze klas. zelfs na de operatie behandelde de mensen mij net zoals ik was voordat ik doof werd

dat veranderde al heel snel toen ik naar de middelbare school ging. allemaal nieuwe mensen. ik was extreem verlegen. en ik moest me dus voorstellen en ik zei dat ik ook doof was aan 1 oor. en sinds ik dat had gezegd werd ik eigenlijk als target gezien van het pesten. ze zeiden dat ik een anders was als de rest en dat ik hier niet thuis hoorde.... normaal zou je denken 'pesten doen ze meestal alleen met woorden' nou... niet dus. ik werd elke week minstens 2 keer door een groep mensen bij mijn nek vastgepakt en werk keihard geslagen en geschopt. ik voelde me heel onzeker en durfde helemaal niks meer.

terug naar de operatie verhaal... toen ik 14 was. kreeg ik een andere dokter <3. zij is echt een held. ze vond het best raar dat ik al zon 10 jaar lang last van mijn oor had met steeds de zelfde klachten. dus zij zei dat we maar een scan moesten maken. en dankzij die scan hadden ze gezien dat ik cholosteatoom (ik weet niet of ik het goed spel) in mijn oor had. het is eigenlijk een soort bacterie dat alles op eet en alleen weg kan gaan door een operatie dat al het cholesteatoom verwijderd. dat heb ik gedaan en die operatie duurde 6 uur lang. het was blijkbaar al zover gegroeid tot aan mijn hersenstam. na die operatie heb ik mijn linkerkant van mijn gezicht niet kunnen bewegen. dat betekende dus dat ik niet meer normaal kon knipperen/eten etc. gelukkig kon ik het wel weer naar zon 2 maanden. en ik ben blij dat het voorbij is. nu alleen binnenkort een controle scan om te kijken of alles weg is.

dankzij al die operaties ben ik zogoed als al mijn zelfvertrouwen kwijt geraakt. niet alleen door de operaties, maar ook door de mensen die me hadden gepest. momenteel ben ik net 2 periodes op het MBO. ik heb het wel daar naar mijn zin. alleen word ik als nog gepest, alleen wel minder. ik zit dus in een die depressie alleen weet niemand er van af. ik wil gewoon weg. weg van iedereen. zodat ik tenminste normaal een leven kan leiden.

[Elin3]

Die mensen op school hadden jou nooit zo mogen pesten en mishandelen. Wist de school hier vanaf en is er vanuit de docenten of je mentor niet ingegrepen?

Het is niet gek dat je hierdoor al je zelfvertrouwen bent kwijtgeraakt, gepest in combinatie met medische omstandigheden... Heb je nog wel mensen in je omgeving waar je mee kunt praten hierover. Je ouders, een vriend, een vertrouwenspersoon op school, of een psycholoog?

[BlueIsLife]

Elin3 schreef:

Die mensen op school hadden jou nooit zo mogen pesten en mishandelen. Wist de school hier vanaf en is er vanuit de docenten of je mentor niet ingegrepen?

Het is niet gek dat je hierdoor al je zelfvertrouwen bent kwijtgeraakt, gepest in combinatie met medische omstandigheden... Heb je nog wel mensen in je omgeving waar je mee kunt praten hierover. Je ouders, een vriend, een vertrouwenspersoon op school, of een psycholoog?

de school wist hier niet vanaf, ze dachten dat ik nooit vrolijk naar school ging omdat ik over de operaties inzat. maar er zat eigenlijk veel meer achter

voor de rest zou ik waarschijnlijk alleen mijn moeder praten, alleen durf ik dat gewoon niet.

[Pluis]

Beh wat naar dat die mensen op school je het leven zo zuur hebben gemaakt, en dat nog bovenop je gehoorproblemen.

Hoe oud ben je nu, 17? Dat betekent dat je bijna volwassen bent, en dan wordt het zo langzaamaan tijd om te doen wat jij zelf wil met je leven. En daar hoort ook bij dat je gaat afrekenen met je verleden. Dat je werd mishandeld op school is klote, maar dat is geweest. Het is zo zonde van je tijd als je je steeds maar rot moet voelen om wat er vroeger is gebeurd.

Gelukkig heb je al een mooi begin gemaakt door het hier eens op te schrijven. Zou je het wel aandurven om je moeder het verhaal dat je hebt geschreven aan haar te laten lezen? Misschien dat je daarna wel met haar kunt praten over je problemen. Vergeet niet dat zij al je hele leven voor je zorgt, en niets liever wil dan dat jij gelukkig bent. Dus als het veilig is om met iemand te praten, dan is het wel met haar.

[Elin3]

BlueIsLife schreef:

de school wist hier niet vanaf, ze dachten dat ik nooit vrolijk naar school ging omdat ik over de operaties inzat. maar er zat eigenlijk veel meer achter

voor de rest zou ik waarschijnlijk alleen mijn moeder praten, alleen durf ik dat gewoon niet.

Het was heel verstandig geweest als je dat had aangekaart bij een docent. Als mensen niet weten wat er speelt kunnen ze je ook niet helpen.

Waarom durf je niet met je moeder te praten? Ze is je moeder, staat dicht bij je en zal je heus niet uitlachen. Als het niet zo goed met je gaat is het juist heel fijn om met iemand te praten. Anders loop je er ook maar alleen mee rond en verbetering komt niet zomaar uit de lucht vallen.

[BlueIsLife]

Elin3 schreef:

Het was heel verstandig geweest als je dat had aangekaart bij een docent. Als mensen niet weten wat er speelt kunnen ze je ook niet helpen.

Waarom durf je niet met je moeder te praten? Ze is je moeder, staat dicht bij je en zal je heus niet uitlachen. Als het niet zo goed met je gaat is het juist heel fijn om met iemand te praten. Anders loop je er ook maar alleen mee rond en verbetering komt niet zomaar uit de lucht vallen.

mijn moeder raakt best wel snel emotioneel. en ik heb er echt een hekel aan als andere mensen gaan huilen om mijn problemen

[Pluis]

BlueIsLife schreef:

mijn moeder raakt best wel snel emotioneel. en ik heb er echt een hekel aan als andere mensen gaan huilen om mijn problemen

En als je nou de afweging maakt, wat is dan erger: in je diepe depressie blijven zitten, of je moeder een keertje aan het huilen maken?

[Hendrikjoell]

Pluis schreef:

Beh wat naar dat die mensen op school je het leven zo zuur hebben gemaakt, en dat nog bovenop je gehoorproblemen.

Hoe oud ben je nu, 17? Dat betekent dat je bijna volwassen bent, en dan wordt het zo langzaamaan tijd om te doen wat jij zelf wil met je leven. En daar hoort ook bij dat je gaat afrekenen met je verleden. Dat je werd mishandeld op school is klote, maar dat is geweest. Het is zo zonde van je tijd als je je steeds maar rot moet voelen om wat er vroeger is gebeurd.

Gelukkig heb je al een mooi begin gemaakt door het hier eens op te schrijven. Zou je het wel aandurven om je moeder het verhaal dat je hebt geschreven aan haar te laten lezen? Misschien dat je daarna wel met haar kunt praten over je problemen. Vergeet niet dat zij al je hele leven voor je zorgt, en niets liever wil dan dat jij gelukkig bent. Dus als het veilig is om met iemand te praten, dan is het wel met haar.

Wauw, sorry, maar wat een oppervlakkig advies.

Afrekenen met je verleden? leven wij niet om een verleden te maken? elke seconde die je achterlaat is verleden.. Dus hoe kan je daar mee afrekenen?
Het feit is dat dit meisje totaal haar eigenwaarde is kwijt geraakt omdat ze gevoelsmatig verlaagd is door leeftijdsgenoten die zelf ergens een leegte hebben.

[Elin3]

Hendrikjoell schreef:

Wauw, sorry, maar wat een oppervlakkig advies.

Afrekenen met je verleden? leven wij niet om een verleden te maken? elke seconde die je achterlaat is verleden.. Dus hoe kan je daar mee afrekenen?
Het feit is dat dit meisje totaal haar eigenwaarde is kwijt geraakt omdat ze gevoelsmatig verlaagd is door leeftijdsgenoten die zelf ergens een leegte hebben.

Tegelijkertijd zou het wel heel erg jammer zijn om je door een vervelende ervaring in het verleden (onnodig) te laten beperken. Je verleden is goed om van te leren, maar zou je ontwikkeling niet in de weg moeten staan. "Get over it" is natuurlijk heel plat gezegd, maar een manier vinden om het te accepteren zou wel heel goed zijn.

[Axel11]

Hendrikjoell schreef:

Wauw, sorry, maar wat een oppervlakkig advies.

Afrekenen met je verleden? leven wij niet om een verleden te maken? elke seconde die je achterlaat is verleden.. Dus hoe kan je daar mee afrekenen?
Het feit is dat dit meisje totaal haar eigenwaarde is kwijt geraakt omdat ze gevoelsmatig verlaagd is door leeftijdsgenoten die zelf ergens een leegte hebben.

Jammer dat je dan niet even je eigen zeer goed onderbouwde en genuanceerde advies geeft...

[Hendrikjoell]

Hoi,

Ik heb je verhaal en de reacties even goed doorgelezen en het verbaast me keer op keer hoe mensen er toe in staat zijn om anderen zoiets aan te doen.

Allereerst ben ik blij om gelezen te hebben dat het probleem met je oren in kaart is gebracht en het waarschijnlijk "Verholpen" is.
Ik las in een reactie dat je liever niet je moeder aan het huilen maakt. Bewust of Onbewust doe je dat omdat je haar niet tot "last" wil zijn, omdat je ziet dat het gene wat JIJ hebt haar pijn doet. Ik begrijp dat het lastig is, maar soms moet je proberen even uit de situatie te stappen en alles even vanaf de bovenkant te bekijken zodat je goed het overzicht hebt en alles goed kan beoordelen. Stel je dan eens de vraag, waarom huilt mijn moeder wanneer ik kom met mijn gevoelens? Omdat ze denkt "Ach, heb je haar weer" Nee, natuurlijk niet. Ze huilt omdat jij er JUIST toe doet en jij even waardevol bent als ieder ander mens hier.
Probeer je dan ook eens de vraag te stellen, waarom hebben die personen mij gepest? Alleen omdat jij toevallig aan 1 oor doof bent? zou dat echt hun motivatie zijn geweest om vervolgens over te gaan tot schelden, kleineren, schoppen en slaan? Of zouden ze het doen omdat ze onbewust zelf ergens een leegte of onzekerheid hebben die ze willen vullen? Onbewust voelen die mensen zich zo laag, dat ze jou gaan gebruiken om zichzelf er van te overtuigen dat het wel mee valt met ze. "Zie je wel, zij is veel lager dan mij" waardoor ze zichzelf beter voelen. Deze personen zijn zichzelf niet eens bewust dat dit de reden is van hun gedrag en handelingen. in bijna alle gevallen komt door gebrek aan bevestiging in de opvoeding.

Realiseer je dus dat het gene wat je overkomen is niet ligt aan de problemen met je gehoor, of wie jij bent als persoon, maar dat het komt door hun eigen onzekerheid en leegte. Dat hun toevallig jou daarvoor gebruikt hebben heb je geen invloed op. Ze zoeken onbewust naar in hun ogen de zwakste schakel ongeacht wat die gene mankeert en krijgen in de groep bevestiging van mede-pesters dat het slachtoffer "lager" is dan zij, en ze er wel degelijk toe doen.

Probeer jezelf weer te laten inzien dat jij nog steeds de zelfde bent als toen je geboren was, en dat die "Ik" die ergens in jou zit echt 100% even veel waarde heeft als ieder ander.
Neem je zelf ook niet kwalijk dat je verlegen bent, of dat je wat meer moeite hebt met sommige dingen. En probeer er echt met mensen over te praten, ook met je moeder. Voel je zelf niet direct tot last wanneer je ziet dat het anderen verdriet doet, maar probeer het positief te zien en realiseer je dat het juist betekend dat je er WEL toe doet, en JUIST niemand tot last bent.

[Hendrikjoell]

Axel11 schreef:

Jammer dat je dan niet even je eigen zeer goed onderbouwde en genuanceerde advies geeft...

Ik was nog bezig, excuus.

[Pluis]

Hendrikjoell schreef:

Wauw, sorry, maar wat een oppervlakkig advies.

Afrekenen met je verleden? leven wij niet om een verleden te maken? elke seconde die je achterlaat is verleden.. Dus hoe kan je daar mee afrekenen?
Het feit is dat dit meisje totaal haar eigenwaarde is kwijt geraakt omdat ze gevoelsmatig verlaagd is door leeftijdsgenoten die zelf ergens een leegte hebben.

Het is een jongen... geen meisje.

En ik heb jouw advies gelezen, en dat is niet wezenlijk anders dan het mijne, dus ik geloof dat we het wel met elkaar eens zijn. Mijn boodschap was namelijk ook niet "get over it" maar, ga er iets mee doen zodat je er minder/geen last van hebt. Dus praten, en nadenken over hoe je het in de toekomst anders wil doen. Als je jezelf de slachtofferrol blijft aanmeten dan vangen andere mensen dat op, en blijf je eindeloos gepest worden. Natuurlijk is dat hufterig van die andere personen, maar weerbaarheid is juist iets dat iedereen moet leren, ook als je gepest wordt (of misschien wel juist). En ik kan het weten, want ik ben ook uitgebreid gepest in het verleden.

[Hendrikjoell]

Pluis schreef:

Het is een jongen... geen meisje.

En ik heb jouw advies gelezen, en dat is niet wezenlijk anders dan het mijne, dus ik geloof dat we het wel met elkaar eens zijn. Mijn boodschap was namelijk ook niet "get over it" maar, ga er iets mee doen zodat je er minder/geen last van hebt. Dus praten, en nadenken over hoe je het in de toekomst anders wil doen. Als je jezelf de slachtofferrol blijft aanmeten dan vangen andere mensen dat op, en blijf je eindeloos gepest worden. Natuurlijk is dat hufterig van die andere personen, maar weerbaarheid is juist iets dat iedereen moet leren, ook als je gepest wordt (of misschien wel juist). En ik kan het weten, want ik ben ook uitgebreid gepest in het verleden.

Klopt, ik heb mijn reactie even terug gelezen en bij nader inzien is die misschien nog wel korter door de bocht dan ik jou reactie überhaupt hebt gevonden.

[BlueIsLife]

bedankt voor jullie hulp, ik heb er nog niet met mijn moeder er over gehad. ik ben wel met mijn beste vriend er over wezen praten. ik ken hem al sinds ik 4 was. dit heeft wel geholpen. ik voel me nu iets vrolijker en de mensen die me nog plagen, die negeer ik gewoon. ik heb er helemaal geen zin om naar het verleden te kijken en ik doe nu gewoon de dingen die ik leuk vind om te doen. en ik merk eigenlijk wel dat ik steeds meer dingen durf. verder weet ik nog steeds niet of ik dit aan mijn moeder wilt vertellen, maar als dit zo door gaat is het helemaal niet nodig vind ik. ik snap dat ze veel van mij wilt weten, maar soms is het gewoon beter om dingen te verbergen. (het zou ook nu een slecht moment zijn om het te gaan vertellen, omdat mijn pa en ma 25 jaar zijn getrouwd en aankomende donderdag word mijn vader 50... oftewel, dat wordt eten hahaha)