problemen thuis, lang verhaal

Het probleem is dus dat mn ouders steeds minder aardig tegen elkaar doen, beter gezegd:

mn moeder zit nu bijna een jaar thuis, overspannen/depressief. Ik vind dit echt enorm rot voor haar en hoop dat ze er gauw bovenop komt. De laatste tijd echter gaan we er thuis ook steeds meer aan kapot, mn moeder kan niets aardigs meer zeggen, alles wat er gedaan wordt zijkt ze af (vooral naar mn vader en mij). Sinds mn moeder thuis zit heeft ze aan het begin helemaal niets meer in de huishouding gedaan, nu pakt ze dat langzaam weer op. Mn vader heeft in die tijd een hoop klusjes over genomen. Echter alles wat hij doet is niet goed genoeg voor haar, alles moet op haar manier. Vaak zou ik er iets van willen zeggen, maar dan is zij boos of beledigd en moet ik me er niet mee bemoeien. Ik krijg ook constant van haar te horen wat mn vader fout doet. In haar ogen doen mn vader en ik eigenlijk alles fout, en zij alles goed, zij kan geen fouten maken.

Mn broertje is echt haar lievelingetje en krijgt daardoor gelukkig minder gedoe met mn moeder. Echter valt het mij nogal op dat ze hem zo voortrekt, en zelfs als ik haar iets vraag en hij is in de buurt gaat ze met hem lopen stoeien en moet navragen wat ik gezegd heb. Ik voel me daardoor nogal achtergesteld, en heb soms het gevoel dat ik in de weekenden maar beter op mn studentenkamer kan blijven.

Of iets anders, we zouden gaan uit eten met een paar kennissen in een restaurantje waar je minimaal een week van te voren voor een plekje moet bellen. Ik bood aan dat te doen, maar nee, dat zou zij wel doen. Ik kom gister thuis (mn broertje was jarig) vraag ik of ze al gebeld had, nee had ze nog niet gedaan. Dus ik bel, en uiteraard, er is geen plaats meer. Dan word ze op mij boos dat zij niet gebeld heeft.

Wat ik ook erg vind, is het feit dat wanneer mn ouders samen naar een therapeut gaan, dat mn moeder mn vader nogal in de patiënten rol duwt, terwijl vooral mn moeder hulp nodig heeft. Ik zie mn vader daardoor gewoon steeds meer wegkwijnen en wil zo enorm graag iets voor hem doen... Dit is gewoon niet eerlijk.

Nu heb ik het idee om een brief aan die therapeut te sturen om mijn visie op het hele gedoe hier thuis te sturen. En op deze wijze misschien wat dingen te kunnen rechttreken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier zelf steeds meer aan onderdoor ga... Ik ben net met een nieuwe studie gestart maar door dit gedoe kan ik me er niet meer op concentreren...

Heeft iemand misschien wat raad voor me, of redenen om juist wel of niet die brief te schrijven en op te sturen?

trouwens nog even een aanvulling, het is al eerder eens niet goed gegaan thuis, maar nu lijkt het dubbel zo erg en ik krijg steeds meer het gevoel dat dit uiteindelijk misschien richting een echtscheiding trekt...

bedankt voor het lezen

[Pinksterhaas]

Ja, best wel lang verhaal

Opzich lijkt het me niet verkeerd om die brief te schrijven. Maar als ik eerlijk ben denk ik dat die therapeut misschien wel door heeft wat er gebeurt. Hij zal wel merken dat je moeder probeert om je vader 'in een patienten rol te duwen'. Ik bedoel, hij heeft er voor geleerd om zulk soort gedrag er uit te pikken.

Je kan misschien ook aan je ouders voorstellen een keer mee te gaan naar die therapeut. Dan kan je je eigen visie geven. En je ouders er mee confronteren dat het natuurlijk wel leuk moet blijven om naar huis toe te komen in het weekend. En het is ook minder 'stiekem' (klinkt een beetje zwaar) dan achter hun rug om een brief te schrijven.

Als dat niet kan zou ik toch die brief schrijven. Die man (of vrouw natuurlijk) zal er vast wat aan hebben. En als hij er niets aan heeft, dan heb je het toch in ieder geval geprobeerd.

(Ik vind het zelf trouwens erg moeilijk om objectief te blijven met van dit soor ruzies . Ik voel me altijd best schuldig als ik een kant kies, maarja)

bedankt voor je reaktie

ik kan en wil ook geen partij kiezen... Dit doet me enorm veel pijn. Juist omdat ik van mn beide ouders houd zou ik erg graag willen dat het weer goed komt. Ik blijf er maar over piekeren, wilde eigenlijk richting mn bedje gaan, maar ik blijf maar denken... ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen...

[Orsino*]

Lijkt me goed om in ieder geval contact te zoeken met die therapeut, jouw inbreng is ook belangrijk.
En ik weet niet of je moeder ook in behandeling is voor haar depressie, of zit dat bij de behandeling van die therapeut in?
Want daar hangt ook wel veel van af natuurlijk, als het beter gaat met je moeder zal het ook weer beter gaan met het gezin, simpel gezegd.
Ik denk dat jij niks meer kan doen dan contact zoeken met de therapeut, en ook wel je vader steunen inderdaad. Misschien kun je hem een keer meenemen ergens naar toe, een leuk uitje. Of binnenshuis, een spelletje kan erg leuk zijn.

In ieder geval veel sterkte, en ik hoop dat het snel goed komt.