Persoonlijkheidsstoornis/Borderline: kun je er overheen groeien?

Snow White · **31-05-2002, 21:10**

Hoi Allemaal

Ik heb dit nog nooit eerder verteld omdat ik eerlijk gezegd niet goed weet wat ik hiermee aanmoet.
Ik heb 8,5 maanden in een kliniek gezeten voor anorexia en daar hebben ze vastgesteld dat ik een beginnende persoonlijkheidsstoornis heb en borderline achtige trekken heb.

Ik lees hier meer over borderline en ik herken heel erg veel van mezelf. Ik zal een aantal dingen opnoemen

Ik dacht/denk altijd heel zwart-wit. Het is altijd het ene uiterste of het andere uiterste. Mocht ik wel eten, dan moest ik automutileren . Ik had ontzettende last van stemmingswisselingen en het was heel moeilijk om contact te leggen met mij. Ik liet als het ware wel blijken dat ik ergens mee zat, maar als ik er aandacht voor kreeg deed ik net alsof ik van niets wist, of niet geholpen wilde worden. Ik heb vaak gezegd dat ik zelfmoord wilde plegen. Zo verzamelde ik stiekem paracetamolletjes op mijn kamer (ik vertelde vaak dat ik hoofdpijn had) Ik automutileerde heel erg. Zo heb ik mijn arm in het gips geslagen, ik heb 2 maanden in een rolstoel en met krukken gelopen omdat ik mijn knie naar de fillisteinen sloeg tegen de muur, ik heb een ernstige brandwond op mijn arm gehad, tweede graads, diepe wonden in mijn armen en benen die gehecht moesten worden. Ik had daarbij dus ook nog een eetstoornis oftewel anorexia Ik reageerde niet adequaat= op de juiste manier en vroeg daarbij slecht hulp als het niet goed met me ging
Er zat bij mij een kloof tussen gevoel en verstand ik voelde me altijd overspoeld met emoties waarbij ik zelf niet het idee had dat ik me eruit kon redden. Mijn enige uitweg was snijden of niet eten. Ik kon mijn schoolwerk niet volhouden, ook dat is een kenmerk. Ik heb erg lang een flinke depressie gehad waarvoor ik nu nog steeds prozac slik. Ik heb/ had een instabiel zelfbeeld

Ik was een zielig hoopje mens waar niet veel mee te beginnen viel. Ik viel steeds weer in herhaling en niemand wist wat ie met me aanmoest. Soms ging ik als een raket omhoog (wat betreft aankomen en stemming) maar liet ik me vervolgens als een baksteen weer vallen.

Toen ik werd bestempeld met een persoonlijkheidstoornis heb ik daar nooit echt verder naar informatie gezocht. Ik vind nu dat ik wel erg veel kenmerken had en kan me ook goed voorstellen dat mensen dachten en denken dat ik dit heb. Sommige kenmerken heb ik nu nog steeds. Maar het gaat nu al een hele lange tijd (een half jaar) ontzettend goed met me. Sinds drie maanden ben ik ontslagen uit de kliniek en woon ik weer thuis. Ik automutileer niet meer sinds januari van dit jaar en ik eet heel goed en mijn gewicht blijft stabiel. Ik heb echt aan mezelf gewerkt. Zo kan ik nu goed aangeven wanneer ik een probleem heb, en blijf niet zielig zitten hangen. Ik herken wanneer ik erg zwart-wit denk en kan daarop inspelen door mezelf de middenweg te laten kiezen.

Nu is mijn vraag: kun je over een persoonlijkheidstoornis of borderline heengroeien?

Hoe werkt zoiets nou? Kan ik nu omgaan met mijn gevoelens of is dit slechts tijdelijk?

Bedankt!
liefs Snow

**31-05-2002, 21:21**

ik dacht (vergeef me als ik het fout heb) dat je een borderline stoornis de rest van je leven houdt, maar natuurlijk kun je er wel mee leren omgaan.
echt veel weet ik er niet vanaf... tlijkt me echt heel kote voor je...
heel veel sterkte ermee!
dikke knuf
mir

Gothic · **31-05-2002, 21:42**

ik zal eens voor je op zoek gaan...

Knap dat je het verteld... echt waar

Liefs Karen

(rest op msn)

Snow White · **31-05-2002, 21:45**

Ik heb het er eens met mijn vader over gehad, en hij zegt dat ik nu gewoon in een grote 'piek'zit. Mensen met borderline hebben vaak grote pieken en diepe dalen die elkaar snel afwisselen. In een piek denkt een bordie dat ie de hele wereld aankan. Betekend dit nu dat er ook weer een mindere periode voor mij aankomt?

dystopia · **01-06-2002, 04:12**

Allereerst. Wat een verhaal... ik word er stil van... weet er ook niets op te zeggen.. knap dat je het post ja, zoals Gothic al schreef....
Over je vraag: vraag het bij je arts na

Ik heb op een site ooit iets gelezen van dat het bij een groot aantal patienten met de tijd over zou gaan in die zin dat het steeds minder wordt. Bij sommige zou het eeuwig duren. Maar goed, ik zou het aan je behandelend arts vragen als ik jou was..

**01-06-2002, 09:19**

Citaat:

dystopia schreef:
Allereerst. Wat een verhaal... ik word er stil van... weet er ook niets op te zeggen.. knap dat je het post ja, zoals Gothic al schreef....
Over je vraag: vraag het bij je arts na

Ik heb op een site ooit iets gelezen van dat het bij een groot aantal patienten met de tijd over zou gaan in die zin dat het steeds minder wordt. Bij sommige zou het eeuwig duren. Maar goed, ik zou het aan je behandelend arts vragen als ik jou was..

Ben ik het mee eens.

'Over heen groeien' kan volgens mij niet...maar wel dat je er mee om leert gaan en misschien doe jij dat nu al. Je weet hoe jezelf in elkaar zit en hoe je daar over het algemeen mee om moet/kunt gaan (wat een ernstige borderliner volgens mij niet weet...maar dat weet ik niet zeker). Misschien zit je idd (ook?) in een piek nu...maar goed...ik weet er ook verder niet echt iets van af of zo (behalve wat je weet dat ik weet), ik zou het ook even navragen bij een arts, als ik jou was.

Quintus · **01-06-2002, 09:36**

Volgens mij raak je het nooit helemaal kwijt, alleen zoals hierboven al gezegd kan je er wel mee leren omgaan. Mijn omgeving heeft heel erg moeten 'oefenen' voor ze wisten hoe ze in die 'pieken' en vooral 'dalen' met me om moeten gaan. Degenen die 'nieuw' zijn in mijn omgeving moeten ook nog steeds oefenen. Voor mij is het al zolang 'normaal' dat ik weet hoe ik ermee om moet gaan, of het nou een naam heeft of niet

Zelf vind ik eigenlijk dat er beslist wel goed mee te leven valt, maar borderline is voor iedereen wat anders, dus dat zegt niet zoveel

Juliah · **01-06-2002, 09:52**

Hey meis, je kent mijn verhaal en dat is nog steeds van toepassing. Het is nu alleen minder merkbaar, ik leer er mee leven. Ik blijf toch dezelfde persoon, wat dan ook, ook al weet ik af en toe niet wie ik ben, dus ja. Nu ik m'n vriend heb, ben ik vooral bang dat hij weggaat, verder doet de wereld me niet meer zoveel (maar soms toch weer wel ed), zolang hij maar blijft. Als hij weggaat stort ik in. Dit niet om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, maar als voorbeeld, als je maar iets hebt om je op de been te houden, dan gaat het vaak wel, denk ik. Misschien bij jou ook zo, maar dat weet ik niet. Ik denk dat je er wel mee kunt leren leven (tenzij je het echt heel erg hebt ofzo).

CodeName Egg · **01-06-2002, 10:33**

Na je 30ste schijnt het minder te gaan worden

Quintus · **01-06-2002, 10:47**

Citaat:

CodeName Egg schreef:
Na je 30ste schijnt het minder te gaan worden

Daar heb je wat aan als je 17 bent

Snow White · **01-06-2002, 12:20**

Citaat:

dystopia schreef:
Allereerst. Wat een verhaal... ik word er stil van... weet er ook niets op te zeggen.. knap dat je het post ja, zoals Gothic al schreef....
Over je vraag: vraag het bij je arts na

Ik heb op een site ooit iets gelezen van dat het bij een groot aantal patienten met de tijd over zou gaan in die zin dat het steeds minder wordt. Bij sommige zou het eeuwig duren. Maar goed, ik zou het aan je behandelend arts vragen als ik jou was..

Erg bedankt. Er was ook wel veel moed voor nodig om het te plaatsen. Ik wil het liefst niet in een hoekje gestopt worden. Ik kan het vragen aan mijn psycholoog. Misschien weet hij er wel van. En anders vraag ik het aan mijn psychiater, die spreek ik voor het eerst op 10 juni van dit jaar

Snow White · **01-06-2002, 12:22**

Citaat:

Quintus schreef:
Volgens mij raak je het nooit helemaal kwijt, alleen zoals hierboven al gezegd kan je er wel mee leren omgaan. Mijn omgeving heeft heel erg moeten 'oefenen' voor ze wisten hoe ze in die 'pieken' en vooral 'dalen' met me om moeten gaan. Degenen die 'nieuw' zijn in mijn omgeving moeten ook nog steeds oefenen. Voor mij is het al zolang 'normaal' dat ik weet hoe ik ermee om moet gaan, of het nou een naam heeft of niet Zelf vind ik eigenlijk dat er beslist wel goed mee te leven valt, maar borderline is voor iedereen wat anders, dus dat zegt niet zoveel

Ja, ik denk ook wel dat het voor iedereen wat anders ligt en hoe je er mee omgaat heeft denk ik wel te maken hoe sterk je in je schoenen staat. Maar het punt is dat ik eerst helemaal niet sterk in mijn schoenen stond. Door mijn anorexia te overwinnen werd ik sterker en hebik ook mijn andere problemen een beetje aan kunnen pakken.

Snow White · **01-06-2002, 12:24**

Citaat:

Juliah schreef:
Hey meis, je kent mijn verhaal en dat is nog steeds van toepassing. Het is nu alleen minder merkbaar, ik leer er mee leven. Ik blijf toch dezelfde persoon, wat dan ook, ook al weet ik af en toe niet wie ik ben, dus ja. Nu ik m'n vriend heb, ben ik vooral bang dat hij weggaat, verder doet de wereld me niet meer zoveel (maar soms toch weer wel ed), zolang hij maar blijft. Als hij weggaat stort ik in. Dit niet om mijn eigen verhaal te kunnen vertellen, maar als voorbeeld, als je maar iets hebt om je op de been te houden, dan gaat het vaak wel, denk ik. Misschien bij jou ook zo, maar dat weet ik niet. Ik denk dat je er wel mee kunt leren leven (tenzij je het echt heel erg hebt ofzo).

van verlatingsangst heb ik helemaal geen last, ik heb wel heel veel symptomen maar dat dus niet. Ik begrijp wel een beetje wat je bedoelt, en het zal inderdaad wel zo zijn adt je er overheen kunt groeien. maar zo vroeg al??

Juliah · **01-06-2002, 13:36**

Citaat:

Snow White schreef:

van verlatingsangst heb ik helemaal geen last, ik heb wel heel veel symptomen maar dat dus niet. Ik begrijp wel een beetje wat je bedoelt, en het zal inderdaad wel zo zijn adt je er overheen kunt groeien. maar zo vroeg al??

Het hoeft niet per see iemand te zijn, die je op de been houdt. Het kan ook iets anders zijn. Maar ja, kweetet ook niet. Ik weet wel dat ik hoop dat het zo met je blijft gaan als dat het nu gaat.

CodeName Egg · **01-06-2002, 19:25**

Citaat:

Quintus schreef:

Daar heb je wat aan als je 17 bent

sowwy.. het is een feit..

Topictools	Zoek in deze topic
Printversie tonen Deze pagina e-mailen	Zoek in deze topic: Geavanceerd zoeken

31-05-2002, 21:21
Verwijderd	ik dacht (vergeef me als ik het fout heb) dat je een borderline stoornis de rest van je leven houdt, maar natuurlijk kun je er wel mee leren omgaan. echt veel weet ik er niet vanaf... tlijkt me echt heel kote voor je... heel veel sterkte ermee! dikke knuf mir

31-05-2002, 21:42
Gothic	ik zal eens voor je op zoek gaan... Knap dat je het verteld... echt waar Liefs Karen (rest op msn) __________________ ~ Maybe it won’t last forever, but who says the best loves do ~ November is all I know, and all I ever wanted to know ~

31-05-2002, 21:45
Snow White	Ik heb het er eens met mijn vader over gehad, en hij zegt dat ik nu gewoon in een grote 'piek'zit. Mensen met borderline hebben vaak grote pieken en diepe dalen die elkaar snel afwisselen. In een piek denkt een bordie dat ie de hele wereld aankan. Betekend dit nu dat er ook weer een mindere periode voor mij aankomt? __________________ BE the miracle !

01-06-2002, 10:33
CodeName Egg	Na je 30ste schijnt het minder te gaan worden __________________ "ég gaf ykkur von sem varð að vonbrigðum.. þetta er ágætis byrjun"

Advertentie