Advertentie | |
|
18-08-2004, 14:42 | ||
Citaat:
__________________
The rain falls down on me...I'm the Rainfairy....
|
23-08-2004, 23:23 | |
Wat jij hebt, heb ik op dit moment ook en bij mij ligt het ten eerste aan dat ik teveel van anderen verwacht. Wat jij zei, is dat jij altijd tijd voor hun vrij maak. Dat doe ik ook en dat verwacht ik automatisch terug, waardoor ik vandaag weer teleurgesteld ben geraakt in een vriendin. Ik zit daardoor zelfs nu in een dipje, omdat het zo'n belangrijke vriendin voor mij is. Na weken wilde ik zo graag lekker met haar praten, maar ze had amper de tijd voor mij. En weer komen dan bij mij van die negatieve gedachten naar boven. 'Ben ik het niet waard en waarom doe je zo, terwijl we elkaar weken geleden voor het laatst hebben gesproken' Ik kan er wel om gaan janken als ik eraan denk, maar als ik heel reeel ga nadenken moet ik dat niet doen. Ze had op dat moment gewoon even geen tijd voor mij en misschien een andere keer wel. En ik moet niet gaan denken wat ik gedaan zou hebben als zij mij had gebeld, want als zij mij had gebeld had ik zoveel tijd voor haar vrijgemaakt, maar ja.. misschien ook weer niet, omdat ik daar misschien wel geen tijd voor head. Hoe dan ook, niet iedereen is mij. Mensen kunnen nou eenmaal anders denken en daar moet je denk ik mee om zien te gaan. Je moet ook niet zoveel van ze verwachten, want daardoor wordt je juist teleurgesteld omdat die verwachtingen niet uitkomen.
Wat ik voor een tijdje ook heb gedaan om dit probleem van mij op te lossen is door afstand van ze te nemen. Ik heb zeker drie weken lang haast niets van me laten horen om te kijken in hoeverre ik ze nodig heb in mijn leven. Bij mij is het ook zo dat ik ze een iets te hoge plaats geef in mijn leven en dat die plaats die ze aan mij geven niet wederzijds is of hoeft te zijn. Het was wel even wennen om niet meer te bellen, niet meer op msn te komen enzo, maar het heeft me wel wat meer inzicht gegeven. Ten eerste, dat ik in feite wel zonder mijn vrienden kan. Oke, het leven is leuker met vrienden, maar het moet toch meer een toevoeging zijn van het leven dan een basisbehoefte. En ook kan je na zoveel tijd zien wie wel je echte vrienden zijn en niet. Ik bedoel, echte vrienden blijven in je leven, wie je ook bent, wat je ook doet, hoelang je ook niets van je laat horen. En wat misschien ook meespeelt bij mij is dat ik nog iets te weinig zelfwaardering heb, waardoor ik dat in mijn omgeving ga zoeken. ik wil van anderen zien dat ze me waarderen door contact op te nemen, door met me om te gaan enzo, maar ik moet het toch echt eerst bij mezelf zoeken. Ik moet mezelf meer leren waarderen, want ik kan niet van anderen verwachten dat ze elke keer laten zien dat ze blij met me zijn enzo. Ze hebben ook hun eigen leven, zien de dingen anders en gaan anders met de dingen om. Ik typ dit nu allemaal heel makkelijk, maar ik weet rot dit probleem kan zijn. Op dit moment worstel ik er dagelijks mee en probeer ik een weg te vinden om zo beter om te gaan met mijn vrienden. Ik heb wel meer inzicht gekregen, maar nu moet ik het nog zien toe te passen.
__________________
....GrEeTz To EvErYbOdY...
|
27-08-2004, 22:10 | ||
Citaat:
Tenminste zo zou ik denken. Ik heb namelijk net zo een vriendin, alleen zit ik dus in de positie van jouw vriendin. |
28-08-2004, 16:43 | |
Verwijderd
|
Wat anderen hier ook al zeggen: verwachtingen leiden meestal maar tot teleurstelling, dat klinkt vrij cliché, maar eigenlijk is het gewoon altijd zo.
Als jij 9 van de 10 keer belt naar een vriendin verwacht/verlang je dus dat zij meer initiatieven neemt. Maar misschien ziet zij het heel anders en heeft ze geeneens door dat jij eigenlijk altijd moet bellen. Bijvoorbeeld doordat ze nog meer vrienden heeft of (klinkt hard) jou niet interessant genoeg vindt. Als je dat laatste gevoel hebt dan moet je bij jezelf maar eens overwegen wat het voor jou nog waard is om de vriendschap te behouden. Wacht anders eens tot zij jou weer eens belt. Ik heb dat gedaan bij een vriendin en dat was 2 jaar geleden, inmiddels heb ik nog steeds niets van haar gehoord, dus laat ik het maar zo. Blijkbaar heeft ze geen behoefte aan mij, en vriendschap moet toch echt van twee kanten komen en je moet je niet opdringen, het is uit vrije wil hoor dat je met iemand leuke dingen gaat doen, je kunt de ander er moeilijk toe dwingen want dan is er van 'vriendschap' niet echt meer sprake. (vriendschap is in mijn ogen vrijheid). Zo hetzelfde met je vriend, als hij je een weekend niet wil zien, is dat niet zo gezellig, maar misschien wil hij wel weer eens iets alleen doen of met eigen vrienden, daar moet je hem ook vrij in laten, ook dit is vrije wil en je mag nooit de keuze van iemand beïnvloeden of manipuleren. Juist die vrijheid, en dat je dan beide nog steeds voor elkaar blijft kiezen, is het allermooiste van de liefde. Mijn vriend en ik woonden 170 km uit elkaar en op een gegeven moment wilde hij mij ook een weekend niet zien. Ik baalde daar gigantisch van maar het was mijn eigen probleem: omdat ik toen verder geen vrienden had verveelde ik me te pletter, terwijl hij weer tot zichzelf kon komen. Het klinkt misschien raar maar ga anders een keer zelf ergens heen (bijv. dat feest) of neem een familielid mee zodat je er niet alleen staat...Want waarom zou je van anderen laten afhangen waar jij wel of niet heen gaat? Owja, je vroeg waar je last van had. Ten eerste denk ik dus te hoge verwachtingen, te veel eisen van anderen, en te weinig aandacht voor je eigen keuzes. Maar verder denk ik dat je er bang bent om door iedereen in de steek gelaten te worden, straks heb je misschien geen vriendinnen meer over of blijken het geen echte vriendinnen te zijn, en als je vriend het uitmaakt sta je helemaal alleen... Natuurlijk is het logisch dat je daar bang voor bent maar hoe reëel is die angst nou eigenlijk? Als je mensen wat vrijer laat, zie je vanzelf dat ze ook naar jou toekomen, dus probeer maar van die verlatingsangst af te komen (als je wilt natuurlijk) |
28-08-2004, 19:07 | |
Hey hallo!
Ik heb dat ook gehad en heb dat nog steeds eigenlijk wel last van. Ik had wel aardig wat vriendinnen en daar ging ik ook af en toe wel wat leuks mee doen enzo. Maar op den duur had ik het gevoel dat alles van mijn kant moest komen en dat die 'beste' vriendin (we noemen haar even A) die ik toen had meer de kant op trok van een eerdere vriendin (even B) waar ik een soort van ruzie mee had (was met mijn vriend gegaan, toen dus ex en geen B geen vriendin meer). Ik vond dit niet leuk natuurlijk, het voelde alsof A het gewoon goedkeurde wat B mij had aangedaan. Ik heb haar niet meer gebeld en wachtte tot zij mij zelf zou bellen, want je kan natuurlijk wel meerdere vriendinnen hebben. Het begon A na een aantal weken op te vallen dat ik haar wat los liet en minder met haar dingen ging doen en toen pas vroeg ze wat er nou eigenlijk was. Zij belde mij namelijk ook niet, alleen om af te bellen (we zaten samen op een sport). Ik vond het moeilijk om haar los te laten, want ik miste het wel. Ik had verder geen vrienden meer, omdat ik dacht door hun ook in de steek gelaten te worden, omdat dit al veel vaker was gebeurd. Nou had ik haar laatst weer eens gebeld, nadat ze me een brief had geschreven over dat ze er spijt van had dat ze er niet voor me was (ik had het niet beplaad makkelijk toen). Ik ben met haar uitgeweest, maar het was niet meer zoals toen, de vriendschap is kapot. Maar dat komt mede doordat ik wilde zien of ik wel veel voor haar betekende. Ik dacht dat dit niet zo was, omdat ze mij nooit belde enzo en zij dacht dat ik kwaad was op haar en daarom niet meer belde. Ik wil hiermee zeggen dat het misschien beter is om er eerst over te praten met je vriendinnen, voordat jij gaat afwachten wanneer zij eens contact met jou op nemen. Ik heb niet veel vrienden meer, omdat ik van allemaal dacht dat ze me maar niks vonden en dat ze mij teveel vonden. Daarom heb ik nooit gebeld om uit te gaan en zij ook niet, misschien omdat ze me niet mee wilden hebben of omdat ze dachten dat ik toch geen zin had. Ik probeer nu meer zelfvertrouwen te krijgen, maar het lukt nog niet echt, ik ben te bang om mensen kwijt te raken en daardoor raak ik ze ook kwijt. veel sterkte en praat erover met je vrienden!
__________________
*~ * Big in Japan *~ *
|
04-09-2004, 20:28 | ||
Citaat:
|
04-09-2004, 20:39 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
het zal waarschijnlijk voor een deel aan jezelf liggen, jij verwacht te veel van de mensen. Als je dat nou stopt gaat het mss beter. En als ze je blijven teleurstellen, andere vrienden zoeken die je wel waart zijn. succes iig |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Psychologie |
Eetstoornis Anorexia Nervosa - Boulimia Nervosa e-hazeleger | 12 | 18-05-2011 17:09 | |
Verhalen & Gedichten |
Doorschrijven of niet? l-i-e-n-n-e | 7 | 30-06-2008 19:02 | |
Verhalen & Gedichten |
Anouk en Danny #2 Little Phoebe | 264 | 23-07-2006 14:40 | |
Verhalen & Gedichten |
Ik ben Plato, de opper a-seksuele mens (verhaal) Verwijderd | 226 | 27-11-2005 11:00 | |
Verhalen & Gedichten |
-Verhaal- Redhair | 430 | 21-09-2005 13:54 | |
Verhalen & Gedichten |
[verhaaltje] Ach ja, waarom zou ze ook barkrukkie | 10 | 20-04-2005 08:53 |