[Wedstrijd] Carla was een heel normaal meisje

[flyaway]

Carla was een heel normaal meisje

Op schooldagen droeg ze altijd een baksteen mee in haar tas. Elke dag stapte ze af bij een verlaten kazerne, waar in een hoek een gigantische berg stenen lag. Dan nam ze de dichtstbijzijnde steen, stopte die in een speciaal daarvoor bestemde plastic zak en borg hem op in haar schooltas. Elke dag was ze blij dat ze geen heuptas had, zoals de meeste van haar klasgenoten. Dat zou haar leven zeker een stuk pijnlijker hebben gemaakt. Nu had ze nauwelijks last van de steen op haar rug.
Als ze haar schooltas niet op haar rug had, leek het een beetje alsof ze zweefde.

Carla was een heel normaal meisje. Ze had altijd haar huiswerk af en kwam nooit te laat op school. Het was heel eenvoudig om op tijd te komen. Het enige wat je moest doen, was de tijd die het kostte om naar school te fietsen te verdubbelen. Dat was de tijd die je nodig had om sowieso op tijd te zijn. Als je band dan lek was of de ketting gebroken, kon je de rest van de weg lopend afleggen en hoefde je geen telaatbriefje te halen. Zelf ging ze altijd nog vijf minuten eerder van huis, om de baksteen op te halen.
De enige keer dat ze te laat op school was gekomen, was toen twee jongens haar voor het schoolplein hadden tegengehouden. De ene had de bagagedrager van haar fiets vastgepakt, waardoor ze gedwongen was om af te stappen. Daarop had de andere jongen, die ineens achter haar was opgedoken, zijn armen om haar heen geslagen. Ze had gedacht dat ze iets moest zeggen, hen af moest snauwen of zelfs moest gaan gillen, maar ze had gezwegen. De jongens zeiden ook niets. Haar fiets werd door de ene jongen in de struiken gegooid. De warme adem van de andere jongen kriebelde tegen haar wang. Zijn armen drukten hard tegen haar buik. Even dacht ze aan snoepjes en potloden, daarna alleen nog aan telaatbriefjes. Pas toen de schoolbel was gegaan, hadden ze haar losgelaten.
Omdat ze hard had moeten huilen, had ze geen telaatbriefje gekregen. De jongens, die in de brugklas bleken te zitten, kregen er wel een, en daarnaast nog twee middagen corvee. In die tijd had ze nog geen bakstenen met zich meegedragen.

Carla was een heel normaal meisje, maar de regels van haar klasgenoten begreep ze niet. Daarom maakte ze haar eigen regels. En haar eigen toren. Elke dag na schooltijd fietste ze naar het bos. Dan haalde ze de baksteen uit de plastic tas en legde hem zorgvuldig op de andere. Op een dag was de toren zo hoog dat hij tot aan haar navel kwam. Uit de supermarkt haalde ze twee stukken karton. Een voor het dak, het andere voor de deur. Als ze in het midden ging zitten, met haar rug naar de opening die een deur moest voorstellen, was het net alsof de stenen die haar eerst aan de grond hadden gehouden haar nu lostrokken van de wereld. Ze ging in haar toren zitten en wachtte. De toren rook naar een mengsel van bos, oorlog en lesroosters. Ze sloeg haar handen om haar knieën en begon te neuriën.
Bijna twee uur waren verstreken toen de klasgenoten de toren vonden. Al die tijd was er niemand in dit stuk van het bos geweest, maar een dag eerder had een lerares zich laten ontglippen dat ze doodsbenauwd was voor muizen. De klasgenoten vermoedden dat er in het bos veel muizen waren. Ze hadden gelijk. Eerst dachten ze dat ze enkel een raar, onstabiel bouwwerk hadden gevonden, maar toen ze het stuk karton weghaalden, begrepen ze wat voor een vondst dit was. Zwijgend gingen ze om de toren heen zitten. Zwijgend haalde iemand de deur weg. In stilte werd er gewacht op wat komen ging. Het stond vast dat er iets komen ging.

Carla was een heel normaal meisje. Mensen die in gevaar zijn, kunnen kiezen om te vluchten of te vechten. Nu het vluchten niet geholpen had, zou ze moeten vechten. Dus stond ze op, pakte de baksteen die ze het laatst neer had gelegd en gooide. De klasgenoten staarden haar aan. Ze pakte de steen die ze de dag ervoor had meegesjouwd en gooide opnieuw. De steen vloog rakelings langs het hoofd van een meisje. Het zwijgen was nu doorbroken. Het meisje siste en probeerde de steen terug te gooien. Een baksteen bleek eigenlijk te zwaar zijn om te gooien. Carla had daar in eerste instantie geen moeite mee, maar al snel werd elke steen zwaarder dan de vorige, alsof ze uitzetten zodra ze ze aanraakten. Eigenhandig brak ze haar verdedigingswerk af, maar in plaats van dat ze zich lichter ging voelen, leek ze juist in de grond te zakken. Al snel torenden haar klasgenoten boven haar uit. Voor de eerste keer in hun leven kwamen ze op het idee om Carla na te volgen.

Carla was een heel normaal meisje, maar haar dood was tamelijk bizar.