Toen ik aan het boek Honden Vissen Krokodillen begon, was ik verschrikkelijk bang voor een nieuwe Carry Slee. Daar had ik verschillende redenen voor:
Het boek ging over een scheiding
Het is vanuit de kinderen geschreven
Problemen van jongeren (waaronder ook drugs) worden besproken
Toen ik uiteindelijk ging lezen werd ik aangenaam verast. Ik zal je alleen zeggen dat dit geen kinderboek is, ook al doet de titel je dit vermoeden. De titel is daarmee net zo verraderlijk als de ouders die geen liefdevolle plaats innemen in het boek.
Het boek is (zeker voor kinderen met gescheiden ouders, zoals ik) herkenbaar, daarmee confronterend, en daardoor ook zeer pijnlijk. Alleen deed dit boek mij zo veel meer dan pijn. Het gaf mij een plek waar ik mijn woede tegenover mijn ouder kwijt kon, en het gaf mij de mogelijkheid mijn gevoelens beter onder worden te brengen.
Het boek is schrijnend, boeiend, grappig, treurig, soms wil je het boek weggooien, en toch lees je het uit. Dit boek gaat niet over vriendschap, liefde en moed. Dit boek gaat over mensen, kinderen en volwassenen die in een kut
situatie zitten en die niets aankunnen met hun moed, liefde en vriendschap.
De ouders vervullen in dit verhaal de negatieve invloed, alleen niemand zou zich willen plaatsen in die ouders. Met andere worden… wat je ze ook wilt verwijten, je begrijpt ze. Hierdoor krijg je een hele subtiele vertelling van een gezin in crisis.
Dit is een boek voor volwassenen, hoewel dit een ode is aan noch volwassenen noch ouders. Is dit boek voor jongeren? Ja zeker. Het boek is goed te lezen… je zal niet verdwalen in te moeilijke zinnen en er zit een goed tempo in het boek. Je mag dit als je er geïnteresseerd in bent, lezen voor je lijst. Dit boek is in de eerste plaats voor volwassenen. In de tweede plaats voor jongeren maar zeker niet voor kinderen.
Ik heb zowel genoten als gehuild als gelachen als verbijsterend voor mij uit te staren en ik heb het boek naast een van mijn favoriete films gezet.
Daniël Vaessens