[Verhaal] De Geheime Tuin

[Een Tweeling]

Deel 1

- - -

De Geheime Tuin

“Ga je mee? Ga je mee naar mijn geheime tuin?” Ze pakt mijn hand vast en kijkt me lief aan. “Toe? Asjeblieft?”
“Waar is die tuin dan?” vraag ik haar. Zo’n geweldig grote tuin kan er achter dit huis toch niet verscholen zijn? Of wil ze met me op pad?
“Op mijn kamer. Kom nou!” Ongeduldig trekt ze me de gang in en loopt voor mij uit de trap op. Verbouwereerd over wat zojuist gehoord denk te hebben blijf ik onderaan de trap staan. “Waar … waar is die tuin zei je?”
“Kom nou maar! Je zult het geweldig vinden!”
Ik sjok achter haar aan de trap op. Of ze is gek, óf ik heb het zelf niet meer in de peiling. Tot de conclusie komend dat het dat eerste wel móét zijn loop ik achter haar aan haar kamertje in, waar ze stralend bij een van de witte muren blijft staan.
“Kijk, hier is het. Achter dit schilderij! Niet bang zijn nu, dan gaan we!”
Nog voor ik haar uit kon lachen heeft ze haar hand in het schilderij gestoken en binnen enkele seconden verdwijnt ze in het niets. Verbaast kijk ik naar de lege plek, waar ze net nog had gestaan. Hè, droom ik?
“Hier! Hier ben ik! In het schilderij!”
Als ik mij naar het schilderij toebuig slaat mijn hart van schrik drie keer over. Daar loopt ze! Daar loopt ze tussen de bloemen en het gras! In het schilderij! Ik schreeuw het uit van de pijn wanneer ik door middel van in mijn arm knijpen er achter kom dat ik toch echt wakker ben.
“Kom je nou nog?” schreeuwt het enkele centimeters grote meisje me toe.
Ik strek mijn arm uit om mijn hand op het schilderij te leggen, maar tot mijn verwondering verdwijnt hij in het schilderij! Met open mond kijk ik ernaar, terwijl de koude rillingen me over mijn rug lopen. Dan word alles stil. Ik probeer om me heen te kijken maar er is niets te zien; alles is gehuld in een dichte mist.
“Ha! Ben je daar eindelijk? Waar bleef je zo lang!”
Als ik me omdraai staat ze voor me, op een met stenen bestraat pad dat naar een ijzeren hek leid. Ze pakt me bij mijn hand en lacht. “Dit had je niet verwacht hè? Zeg maar eerlijk!”
“Nee, niet bepaald …” mompel ik, nog steeds verbluft na wat er net gebeurd is. “Hoe …”
“Sssssst. Niets vragen, oké?” Ik knik. “Zullen we naar binnen gaan?” Als ze tegen het hek aan duwt gaat het met een piepend geluid open. Samen stappen we onder de poort door de tuin in.



De tuin betovert me op slag. Ze ligt er geweldig bij. We staan voor een met de mooiste bloemen bezaait veldje, omringt door sterke, hoge populieren. Door de bomen heen zie ik het blauw van de lucht en enkele zonnestralen die tussen de stammen door op de bloemenperken schijnen. Midden op het veldje staat een ree mij met haar glanzende, bruine ogen aan te kijken.
“Wat … wat is dit mooi zeg!” fluister ik haar toe. Ze schenkt me een lieve glimlach en begint huppelend de bloemenweide over te steken.
“Hé! Wacht op mij!” roep ik haar toe, maar ze is al tussen de bomen verdwenen. Gauw loop ik haar achterna. Als ik tot de helft van het veldje gelopen ben, zie ik naast mij een paar prachtige rozenstruiken staan. Verbaasd, omdat ik zie dat ze nog allemaal nog in hun knoppen zitten, loop ik er op af. Maar als ik tot vlakbij genaderd ben beginnen ze een voor een te bloeien. De mooiste fluweelrode rozen die ik ooit heb gezien verschijnen één voor één voor mijn ogen.
Dan vliegt er een witte duif voor mij langs. Heel even schrik ik ervan, maar als ze enkele rondjes om mij en een paar bomen heen vliegt en op een tak voor mij gaat zitten, kom ik weer tot bedaren. Verwonderd kijk ik naar de vogel. Die is ook niet bang!
Dan word ik alweer afgeleid door wat anders. Aan de tak waar de duif op zit te zingen hangt een cocon. Ik zie het schaaltje langzaam breken en er komt een prachtig gekleurde vlinder uitgekropen. Met grote ogen kijk ik toe. Wat een prachtige vlinder zeg! Geweldig, dat ze nu precies voor mijn ogen eruit komt kruipen, dat maak je toch niet vaak mee!
Wat een geweldig mooie tuin met al die prachtige bloemen en dieren! Het is een paradijs, een paradijs op aarde! Maar, is dit wel op aarde? En waar is ze gebleven?

Ik loop verder. Tussen de bomen door, langs narcissen en vele madeliefjes. Langs mooie, hoge rododendrons en tussen hoge varens door. Ik zie eekhoorntjes de bomen in rennen, konijnen rondspringen en heel veel verschillende vogels. Ze fluiten allemaal de prachtigste wijsjes, voor de rest is het heerlijk stil in de tuin.
Eindelijk zie ik haar zitten. Ze zit op haar knieën aan de rand van een grote vijver te kijken naar de kikkers en de vissen, die tussen de waterlelies door spelletjes met elkaar aan het doen zijn.
Ze kijkt om als ik er aan kom lopen.
“Hoi, ben je daar eindelijk?” zegt ze lachend. “Mooi is het hier hè! Heb je de rozen gezien, aan het begin van de tuin? Ze begonnen vast spontaan te bloeien, of niet?” Ze bloost.
Ik ga naast haar zitten en sla mijn arm om haar heen. “Dit is een van de mooiste plekjes waar ik ooit in mijn leven geweest ben. Dank je wel, dat je me hierheen gebracht hebt.”
Glimlachend kijkt ze naar een van de waterlelies. Ik geef haar zachtjes een kus op haar wang.

[*~Angel~*]

Heel even schrik ik ervan maar als ze enkele rondjes om mij en een paar bomen heen vliegt en op een tak voor mij gaat zitten kom ik weer tot bedaren.

Oef lange zin.. misschien kun je het in 2 stukken delen of anders komma's plaatsen?

Verwonderd kijk naar de vogel.

+ik


Mooi stukje weer! Ik kan niks anders zeggen Maar ja dat wist je al..

[Millroy]

Mooi verhaal, lelijk hert.

[Poos-and-bootS]

Leuk ideej! ik vind het een heel mooi verhaal

xx sharon

[Nijn*]

Leuk gedaan..origineel idee...Ik las het gisteravond, maar had toen geen tijd om te reageren, maar heb je de plaatjes veranderd? Want ik herinner me een hele mooie poort..En nu staat er zo'n vaag hertenbeest op.. Die poort was mooi!

en begint huppelend de bloemenweide over te steken

vond ik een beetje jammer, voor de rest top

Grim

[Een Tweeling]

Nijn* schreef op 15-07-2004 @ 13:06 :
(...) Want ik herinner me een hele mooie poort..En nu staat er zo'n vaag hertenbeest op.. Die poort was mooi!

Het gaat ook niet om het hertenbeest, maar om de rest eromheen. Maar ik zal bij het 2e deel speciaal voor jou de poort er weer op zetten!
(Ik had hem weggehaald omdat dat een foto was en het 'hertenplaatje' een tekening. Dat vind ik niet mooi. )

[Dreamerfly]

Erg mooi beeldend verhaal, ik zie het helemaal voor mij . Leuke toevoeging die plaatjes!


1 feedbackpuntje:
Ik merk dat je veel "prachtig" en "mooi" gebruikt, dat vind ik ietswat jammer.


idee=plagiaat; ik zal mijn versie ook maken, alleen zal dat nog wel éven duren


Offtopic: Jaja, ik ben het niet vergeten

[Nijn*]

Een Tweeling schreef op 15-07-2004 @ 16:15 :
Het gaat ook niet om het hertenbeest, maar om de rest eromheen. Maar ik zal bij het 2e deel speciaal voor jou de poort er weer op zetten!
(Ik had hem weggehaald omdat dat een foto was en het 'hertenplaatje' een tekening. Dat vind ik niet mooi. )

*juicht* *kusje geeft* ik vond het namelijk een leuk plaatje

[Euryalo]

mooi verhaal , alleen het idee kwam me bekend voor, een mengeling van de boeken van C.S. Lewis en 'de geheime tuin' maar dat is vast toeval

Ja een leuk verhaal, het sprak echt tot de verbeelding. Je kan het echt voor je zien en zit dan al een beetje in je hoofd de rest van de verhaallijn te verzinnen (dat hij dan eigenlijk adam is en zij eva, maar dan eigentijds en dat hoe vaker ze in de tuin komen hoe verraderlijker hij word en dat zij dan eigenlijk een serpent blijkt te zijn en hij gevangen raakt in de tuin ) Het laat me doordenken en dat vind ik wel heel knap. Ik ben wel benieuwd hoe het verder zal gaan, want zulke verhalen kunnen of erg langdradig worden of erg verrassend, ja benieuwd.

[Een Tweeling]

Deel 2

- - -

“Zie ik je morgen weer?”
“Ja, dat lijkt me geweldig! Tenminste … nee shit! Ik kan niet, ik moet werken.”
“Ow, juist. Jammer … Nou, dan bellen we wel hè?”
“Dat doen we,” zeg ik, terwijl ik op mijn fiets stap. “Dag!”

Enkele dagen later. Na de hele ochtend gewerkt te hebben kom ik eindelijk thuis. Ik heb veel aan haar en haar wondertuin moeten denken afgelopen dagen. Het heerlijke klimaat, de bloemen, planten en dieren. Het heeft een diepe indruk op me gemaakt.
Wel jammer dat ik er mijn mobiele telefoon verloren ben. Maar ik zoek haar nummer vanmiddag wel in het telefoonboek op, nu ik eindelijk weer eens tijd heb. Ik wil haar zo graag weer zien, weer mee met haar naar de tuin!
Ik zet mijn fiets tegen het schuurtje en doe de achterdeur open. Mijn moeder zit aan de keukentafel.
“Ben je daar eindelijk? Gelukkig, er is iets ern …”
“Ja, ook hoi mam!” onderbreek ik haar. “Leuk hè, dat ik weer thuis ben!”
“Ja sorry, ik ben zó van slag! Luister, er is iets ergs gebeurd. Wat zeg ik, nu bezig. Karin is verdwenen. Haar moeder belde me net, om te vragen of ze soms hier was…”
“Karin …? Weg? Hoe bedoel je, weg!”
“Nou, ze heeft gisteravond tegen haar ouders gezegd dat ze naar een vriendin ging. Maar ze is nu nog steeds niet terug. Haar ouders hebben iedereen en alles al afgebeld, maar ze is spoorloos.”
Ik laat me op een stoel vallen en kijk mijn moeder geschrokken aan. “Echt … écht waar?”
Ze knikt.
Ik kan het nog niet bevatten. Ze is weg, weggelopen! Maar waarom? Iets met haar ouders, haar school? Een van haar vriendinnen? Of … of mij? Dan schiet het mij te binnen: mijn telefoon! Ze heeft me vast al een paar keer proberen te bellen! Maar zou ze daarom weggelopen zijn? Is dát de reden? Ik kon het niet geloven.
Ik sta op. “Ik ga haar zoeken, mam!”
“Ja … doe dat maar. Doe je voorzichtig, jongen? En bel nog even vanavond?”
“Eh, dat wil ik wel, maar ik ben mijn telefoon kwijt.”
Ze zucht. “Ook dat nog. Waar kan die zijn dan? Heb je overal gezocht?”
“Ja! Behalve in de …” Dat is het! Daar is ze natuurlijk, achter het schilderij! Haar geheime tuin! “Ik moet gaan, ik weet waar ze is! Doei!” Verbaasd blijft mijn moeder achter.
Zo hard als ik kan fiets ik naar haar huis, aan de andere kant van de stad. Als ik aanbel doet haar moeder met een verwachtingsvol gezicht de deur open.
“Ow, hoi. Ben jij het …” Ze kijkt me verdrietig aan. “Je hebt het zeker net van je moeder gehoord hè? Ik vind het toch zo erg! Enig idee waar ze kan zijn?”
“Nou, heel misschien wel… Maar, zou ik even op haar kamer mogen kijken? Misschien ligt daar iets, iets wat ik nodig heb haar te vinden.” Ik besluit haar maar niet over de geheime tuin te vertellen.
“Ja natuurlijk, kom binnen.” Hoopvol vervolgt ze: “Heb je echt een idee waar ze kvan wezen? Oh, ik hoop toch zo dat je gelijk hebt! Ik heb zonet de politie ook al gebeld, ze zijn nu ook naar haar op zoek en …”
“Ze komt vast terecht, mevrouw. Maakt u zich geen zorgen!” Ik ren de trap op en doe de deur van haar kamer open. Het is er nog net zo’n rommeltje als toen ik er de eerste keer was. Ik doe de deur achter me dicht en steek mijn hand in het schilderij, dat een beetje scheef aan de witte muur hangt. “Lieve Karin, wees daar alsjeblieft! Laat me je vinden!”



Het is mistig. Ik loop over het stenen pad naar de gietijzeren poort toe. Wanneer ik hem open duw zie ik al gelijk dat er iets vreemds aan de hand is met de tuin. Ze ligt er donker en kil bij.
De zon is verdwenen. Tussen de schaduwen van de bomen door zie ik een mistroostige, grijze lucht met veel donkere wolken. Een flinke bries laat ze snel overwaaien. Dan, als ik mijn eerste stap in de tuin zet, begint het zachtjes te regenen. Dikke druppels druipen van de bladeren af op de grond. Alsof de hemel huilt om mijn aanwezigheid. De wind die door de takken ruist laat vele blaadjes van de bomen vallen. De tuin is niet meer wat ze eens geweest was.
Terwijl ik het grasveld oversteek richting de vijver zie ik overal kleine vergeet-me-nietjes staan. Stonden die er vorige week ook al? Ik kan het me niet meer herinneren. Het enige wat ik me van de tuin kan herinneren is zonneschijn, bloeiende bloemen en Karin.
Plotseling zie ik iets waar mijn verstand niet bij kan. Terwijl de rest van de tuin verdriet en moedeloosheid uitstraalt, staan de rozen die vorige week recht voor mijn ogen begonnen te bloeien er nog net zo fier bij als toen. Mooier zelfs nog; donkerrood en rechtop. Ik kijk er verbaasd naar. Is dit soms een teken? Is de hele tuin …?
Zo hard ik kan ren ik naar de vijver. “Karin! Karin, waar ben je! Toe, kom tevoorschijn!” Zoekend kijk ik om mij heen, maar er is niets van haar te zien of te horen. Het enige dat ik hoor is de wind, die huilend door het bos waait. En de regendruppels, die om me heen de drassige grond bereiken. Voor de rest niets.
Als ik bij de vijver aankom zie ik in één oogopslag dat al mijn moeite voor niets geweest is: ze zit er niet. Er is helemaal niemand. Het water in de vijver kleurt donker, geen enkele vis of kikker is te zien. Een paar treurwilgen staan zacht wiegend in de wind rond de vijver. Het maakt me verdrietig.

Dan gebeurt er iets waardoor mijn hart van schrik bijna tot stilstand komt te staan. Het hert, dat ik de eerste keer in de bloemenwei had zien staan, komt vanaf de andere kant naar de vijver toelopen. Even kijkt ze me aan, laat een droef geluid horen en stapt dan het water in. Steeds dieper loopt ze, totdat ze tot haar nek in de vijver staat. Dan gaat ze kopje onder.
“Héé! Wat gebeurd hier … Kom daar uit!” Ik probeer het hert aan het schrikken te maken door haar toe te schreeuwen, maar er gebeurd niets. Bijna besluit ik de vijver in te duiken, als opeens de kop van het beest proestend boven water komt. Gelukkig, ze leeft nog!
Dan slaat de schrik toe. Oh mijn god, Karin! Ik weet waar ze is! Als ik maar niet te laat ben!

Na tien minuten fietsen bereik ik het meertje waar we vorige zomer nog samen gezwommen hebben. Het is de enige waterplas in de buurt, hier moet ze zijn! En dat is ze.

“Lieve Karin, eindelijk! Wat … wat wilde je doen? Waarom ben je hier?”
“Ik … ik wou niets doen. Ik wou alleen zijn … Ik dacht dat je me niet meer wilde zien! Waarom nam je niet op!” Met een behuild en kwaad gezicht kijkt ze me aan. “Rotzak!”
“Sorry,” stamel ik uit. Dan sla ik mijn armen om haar heen. Als ze uithuilt op mijn schouder streel ik haar zachtjes door haar haren. “Het is goed nu, Kaar. Het is voorbij. Je tuin heeft ons gered …”
Verbaasd kijkt ze me aan. “De … de geheime tuin?”

Mooi stukje, ik krijg er echt beelden van. Tweeling, als je het waagt om zo goed over iets negatiefs te schrijven...!

Ik kan weer geen foutjes vinden, de puntjes op het laatst waren misschien iets teveel van het goede maar meer kan ik echt niet fout vinden.

Jij moet echt sprookjesboeken gaan schrijven.

Grim

Het tweede deel vind ik nog beter dan het eerste. Alleen volgens mij heb ik al eens een boek gelezen, ook over een tuin, waarbij de verhaallijn nu ongeveer hetzelfde ging als die van jou. Dat maakt verder natuurlijk niet heel veel uit, want het is prima geschreven.

[*~Angel~*]

“Ja natuurlijk, kom binnen.” En hoopvol vervolgt ze:

Ik zou die "en" weglaten

De tuin is niet meer wat hij eens was.

Rare zin. Misschien: De tuin is niet meer wat het geweest was.

Ik kijk er verbaast naar.

Verbaasd toch?

Wat … wat wou je doen?

wilde

Ik vind dit stukje ook mooier dan deel 1
Ga zo door!

[Een Tweeling]

Dank jullie wel!

@ Grim: Sprookjesboek is in de maak!

@ Doerak?!: Welk boek is dat dan? Ik heb het namelijk niet gelezen - en ben wel benieuwd hoe en wat er overeen komt! Misschien moet ik die schrijver maar eens meeten of zo...

@ Dark Angel / Spellingscontrole : Dank je wel, aangepast!

[Nijn*]

Jep, dit stuk is nóg mooier dan het eerste stuk! Maar dat kan natuurlijk ook door het prachtige plaatje komen ..

Alsof de hemel huilt om mijn aanwezigheid.

Damn ...vet mooie zin man!
Je taalgebruik is werkelijk prachtig. Ik kan niet begrijpen hoe je het doet, maar je betoverd me met je stukje Goed werk!!

[vixen]

Doerak?! schreef op 16-07-2004 @ 08:21 :
Het tweede deel vind ik nog beter dan het eerste. Alleen volgens mij heb ik al eens een boek gelezen, ook over een tuin, waarbij de verhaallijn nu ongeveer hetzelfde ging als die van jou. Dat maakt verder natuurlijk niet heel veel uit, want het is prima geschreven.

Ik ken dat boek ook. Verder doet het me denken aan een stukje uit 'de heksen' waar een kindje ook in een schilderij zit.
Ik heb alleen het eerste deel gelezen en dat vond ik wel lief.

[Een Tweeling]

Waarom lees je het tweede deel niet - is ook best lievig hoor (uiteindelijk)!

Ik heb trouwens geprobeerd zoveel mogelijk gevoelens van het meisje weer te geven dmv haar Geheime Tuin (in zowel het eerste als het tweede deel). Soort van symboliek dus ... Is iemand dat opgevallen? (Kreeg namelijk het idee van niet. )

[Bova]

die symboliek zag ik niet maar vond het wel een heel mooi verhaal

[duivelaartje]

Wauw! Prachtig Tweeling. (en mijn naam ) Je beschrijft alles zo goed en ik zie het echt als een film voor me. Echt prachtig! Je hebt een rijke fantasie. Toppie

[Fladdergeval]

Je beschrijft het stuk inderdaad heel goed, beeldend, lekker. Leuk met de plaatjes erbij ( ik heb de eerste stiekum als avatar genomen).
Wel vind ik dat je moet uitkijken dat het niet te cliché wordt. Er zijn volgens mij meerdere boeken geschreven over geheime tuinen enzo, het lijkt me zaak om er straks een héél originele draai aan te gaan geven, omdat het anders simpelweg niet origineel meer zal zijn (en sowieso lichtelijk voorspelbaar, sorry).
Overigens ben ik wel gek op geheime tuinen en bloemetjes en bijtjes, dus ik ben nu niet onherroepelijk aan het kraken hoor

Edit: ooit van het boek (en film) 'The secret garden' gehoord? Ik noem er maar een

[Een Tweeling]

Nou, weetje wat het is Fladdergeval, ik heb dus nog nooit een boek of film gezien over een 'geheime tuin'. Natuurlijk wel gehoord dat ze bestaan, maar nooit gelezen.

In de film Nothing Hill zit een mooie scene over een 'geheime' binnentuin, verboden voor niet-aanwonenden. Die scene, in combinatie met het liedje Secret Garden - Nocturne en één zin van een vriendin van mij, was de inspiratie voor mijn verhaal.

Dus geen enkel boek, film of wat dan ook. Welke film/boek zou ik echt moeten zien/lezen, 'the Secret Garden'? Van wie is die?

Maar of er een vervolg komt weet ik niet, ik vind dit open einde ook wel mooi - denk ik...

[miss x]

jammer ik was zo benieuwd naar het vervolg en heb nu echt t gevoel alsof het nog niet helemaal af is ook niet als je een open einde zou doen

Hmmm, ik weet niet wat je als vervolg erbij wilde hebben, maar dit einde is echt fantastisch. Zou zonde zijn als je er een slechter vervolg op maakt.

Grim

[Fladdergeval]

Een Tweeling schreef op 21-07-2004 @ 23:51 :
Nou, weetje wat het is Fladdergeval, ik heb dus nog nooit een boek of film gezien over een 'geheime tuin'. Natuurlijk wel gehoord dat ze bestaan, maar nooit gelezen.

In de film Nothing Hill zit een mooie scene over een 'geheime' binnentuin, verboden voor niet-aanwonenden. Die scene, in combinatie met het liedje Secret Garden - Nocturne en één zin van een vriendin van mij, was de inspiratie voor mijn verhaal.

Dus geen enkel boek, film of wat dan ook. Welke film/boek zou ik echt moeten zien/lezen, 'the Secret Garden'? Van wie is die?

Maar of er een vervolg komt weet ik niet, ik vind dit open einde ook wel mooi - denk ik...

Mooie inspiratie!
(En verder was het geen diehard kritiek op jouw verhaal inhoudelijk, ik zei alleen dat er al veel over dit onderwerp is geschreven en je het dus boven de grijze massa uit moet tillen En dat is je aardig gelukt, dus trek je vooral weinig van mij aan )