Ik wou graag even los van de tips die je al hebt gekregen reageren.
Want ik denk zelf ook dat het aan je leeftijd ligt. Mensen rond die leeftijd willen vaak wel met je mee leven, maar zijn tegelijkertijd heel erg met hun eigen leven bezig.
Ik heb zelf ook meegemaakt dat mijn vrienden er niet voor mij konden/kunnen zijn. En ik ben echt wel close met ze. Nou zijn mijn problemen ook wel heel anders als die van jou, maar toch denk ik dat dit bij veel jongeren wel zo werkt.
Ze zijn zo druk bezig met hun eigen leven, dat ze eigenlijk ook niet echt veel oog hebben voor anderen wat betreft dit soort dingen.
Bij mij is het ook zo dat ze niet begrijpen wat ik mee maak en dat neem ik ze ook niet kwalijk want het is ook haast niet te begrijpen als je het niet mee maakt. Wie weet zit er ook wel voor een deel onbegrip bij jou vrienden. Zelf hebben ze waarschijnlijk zoiets nog nooit ervaren en gaan ze er misschien wel vanuit dat als het lichamelijk wel beter gaat, je wel oke bent.
Ze kijken niet verder dan dat...
Maar ik snap je behoefte aan begrip en mensen om mee te praten wel, ookal wil je eigenlijk je gevoelens niet uiten. Dit had ik in het begin ook heel erg. Mensen niet te dicht bij je willen laten komen en stiekem ondertussen verlangen dat ze vragen hoe het nu echt met je gaat.
Voor een deel zul je je er alleen wel bij neer moeten leggen dat je vrienden er niet helemaal voor je kunnen zijn zoals je graag zou willen. Maar toch denk ik dat als je je beste vriend bijvoorbeeld in vertrouwen neemt, dat die er wel wat mee zou moeten doen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.