Lief

[maarte]

ik wacht.. ik wacht..

Wow! Mooi man!
Ik had het al es eerder gelezen en als "mijwn" zijnde er commentaar op gegeven, maar nu heb ik je vervolg ook even gelezen! Je hebt het echt in je zitten joh! Ga door! Ga door!
XX mijn

[Charlottetje]

dank je, dank je!

Als ik zo tijd heb zal ik het vervolg even tikken hier!
(hoop dat jullie dat ook leuk gaan vinden)

[Charlottetje]

dat eerste stukje vervangt de laatste 2 zinnen van mijn vorige deel, goed?

We stoeien op het strand. Ik heb de tijd van mijn leven! Het zand zit inmiddels overal en ons haar is stug van het zout en de wind.
We besluiten terug te gaan.
Hij nodigt me uit bij hem thuis om me op te kunnen frissen.

Ik gooi mijn vieze kleren in de hoek van zijn badkamer en neem een heerlijk warme douche, was mijn haren.
Ik ben zo vrij om uit zijn klerenkast een overhemd te pakken, een boxershort te lenen en warme skisokken uit te zoeken.
Als ik in deze kleding de woonkamer binnenkom en hij mij opmerkt bekijkt hij me grondig en stamelt: “Ik heb maar al wat wijn ingeschonken. Ik hoopte dat je dat wel lekker zou vinden. Ik heb ook maar even wat hapjes op tafel gezet.”
Alsof hij het zo heeft voorbereidt staan er fonkelende kaarsen en waxinelichtjes op tafel, samen met de hapjes en twee glazen zijn ernaast.
Hij geeft me een glas aan en ik ga op de bank zitten met opgetrokken knieen.
“Dank je wel. Wat lief van je!”
Ook hij neemt een douche en komt terug in een spijkerbroek, zijn overhemd nog dichtknopend.
Ik stel vast dat hij er zeker niet slecht uit ziet, terwijl hij naar de bank loopt en met zijn glaasje wijn naast me komt zitten.
We praten en lachen, de hapjes raken langzaam op en een tweede fles wijn wordt aangebroken wanneer we besluiten maar een beetje tv te gaan kijken.
Het wordt een film. Een waarvan hij vindt dat ik die echt een keer gezien moet hebben.
Volgens hem een echte vrouwenfilm waar hij toch goede herinneringen aan over heeft gehouden, maar die ik nog nooit gezien heb, omdat ik net een paar jaar oud was toen deze film gemaakt werd en daar plaagt hij me mee. Elke keer wanneer er voor hem jeugdsentiment langskomt, maar het mij weinig doet, zegt hij plagend: “ja, dat was voor jouw tijd he?!”
Als een klein meisje ga ik zitten mokken en probeer een boos gezicht te trekken, maar hij moet er alleen maar om lachen en trekt me naar zich toe om me een zoen te geven.
Ik blijf tegen hem aanliggen met zijn armen om mij heen en zo kijken we de film.
Hij lijkt moe, dus ik zeg dat ik mijn eigen kleren wel weer aan zal trekken en wil proberen om nog de laatste tram naar ‘huis’ te nemen.
“Is goed, ik ben eigenlij ook wel moe. Ik zal je naar de tram brengen.” Zegt hij.
Het is even wachten op de tram.
Als we de tram aan zien komen nemen we afscheid.
Geen bijzonder afscheid, maar die laatste, derde zoen belande niet op een van mijn wangen, maar daar precies tussenin.
‘Thuis’ lijken de andere twee al te slapen, maar ik blijf in mijn bed nog even liggen dagdromen.

[maarte]

wauw! wat een koel verhaal!!
dat laatste stukje is echt heel erg goed.. perfect gewoon.. jij kan ZO goed schrijven! meer! meer!!! de rest!!! please??
ik wacht al zo lang.. al ongeveer 3 minuten.. *kijkt vragend* nouw? *probeert lief te kijken*

[Charlottetje]

*is druk bezig*

[Charlottetje]

Het is nog donker wanneer ik om half zes ’s ochtends de trien in stap.
Een bijna lege trein is het op deze maandag morgen.
Ik zoek een plekje naast het raam, zet mijn tassen tegenover me en naast me, geniet nog even van de stilte in de nog stilstaande trein en stop dan de oordopjes van mijn discman in mijn oren en luister naar de mooie teksten die de zanger zingt.
Ik doe mijn ogen dicht, laat mijn hoofd tegen het koude raam leunen, terwijl ik de vorige dag in mijn gedachte nog eens dunnetjes overdoe.
Ik mis hem nu al. Misschien, omdat het geweldig was, misschien omdat we geen leven met elkaar delen en ik daarom niet weet wanneer ik hem weer zal zien. Ik ben wanhopig!
Na een tijdje in verdriet verzonken te zijn geweest haal ik mijn afgekoelde hoofd van het raam en open mijn ogen; ik stuur hem een sms’je.
Ik bedank hem voor de leuke dag en zeg dat ik hem snel weer hoop te zien.
Ik pak een boek in afwachting van een antwoord.
Regelmatig check ik mijn telefoon om te kijken of ik niets gemist heb.
Na vijf minuten niets, na tien minuten niet en ook een half uur later helemaal niets. Zelfs als ik in mijn pauze, om een uurtje of tien, nog eens kijk, lijkt er niets gebeurd te zijn.
Ik troost mezelf met de gedachte dat hij zijn mobiele telefoon misschien alleen maar ’s avonds , na zijn werk, aan heeft staan en ’s nachts weer uit zet om niet gestoord te worden, maar ook ’s avonds geen bericht van hem.
Pas de volgende ochtend, om een uurtje of negen, blijk ik bericht van hem gekregen te hebben.
Een sms’je welke verteld dat hij het ook erg gezellig heeft gevonden en mij ook graag weer wil zien.
Ik ben blij. Hij heeft toch nog geantwoord, dus ik ben vrolijk.
Meteen stuur ik een sms’je terug, maar zelfs precies een dag later heb ik nog geen antwoord.

Het is avond, bijna half negen en de telefoon gaat.
Mijn telefoon, om precies te zijn.
Verbaasd kijk ik op; ik word nooit gebeld. Het blijkt hem te zijn, dus ik neem en probeer zo lief mogelijk te klinken. Hij verteld over zijn werkdag terwijl ik een plekje probeer te vinden om rustig met hem te kunnen praten.
Ik kom net mijn kamer binnen, waar ik heb besloten te blijven bellen en ga op mijn bed zitten wanneer er een korte stilte valt die hij snel doorbreekt door opeens echt serieus te worden:
“Hoe gaat wij nu verder?” vraagt hij.
De vraag overvalt mij en ik geef een twijfelachtig, misschien wel onverschillig antwoord, terwijl hij zijn antwoord al lijkt te weten:
“Ik vond het heel erg gezellig, ik vind je heel erg aardig, ik mag je zeker graag! Begrijp me niet verkeerd, ik vind je heel erg lief, maar het kan gewoon niet. Ik denk niet dat het kan. Mensen zullen ons er raar op aankijken, het niet accepteren.
Het spijt me, ik weet wel dat ik net twee dagen geleden gezegd heb dat het wel goed zat, maar het kan gewoon niet.”
Ik val stil. Dit overvalt me nogal.
Het is logisch van zijn kant. Ik begrijp hem wel. Ik begrijp hem heel goed zelfs! Misschien is dat het probleem.
Misschien is dat waarom ik zo met hem meepraat, het zeg te begrijpen, dat ik het wel heel erg jammer vind, maar dat hij natuurlijk gewoon gelijk heeft.
Ik wil hem helemaal niet begrijpen!
Ik wil hem kunnen smeken mij een kans te geven, ons een kans te geven, het gewoon te proberen.
Ik wil hem wanhopig kunnen vertellen dat het allemaal best kan, waarom het allemaal best kan en ik hem niet wil verliezen, maar dat kan ik niet.
Ik kan dat niet aan hem vertellen, want hij heeft gelijk.
Het is allemaal heel logisch en ook veel te goed te begrijpen.
Een half uur na het telefoongesprek heb ik spijt.
Spijt dat ik hem niet echt heb gezegd wat ik vond, wat ik voelde, wat ik er van dacht.
Ik besluit een sms’je te sturen om te vragen of ik hem een mailtje mag sturen.
“natuurlijk mag dat” smst hij terug en ik krijg zijn mailadres.
Meteen kruip ik achter de computer en begin te tikken.
Ik twijfel. Ik weet niet zo goed wat ik er allemaal wel en niet in kan zetten.
Uiteindelijk druk ik maar gewoon op het knopje [verzend].
Nu is er niets meer aan te doen.
Er is geen redden meer aan.
We hebben een keer een leuke avond gehad , waarna we al meteen samen besloten niet meer verder te gaan, totdat ik spijt kreeg en hem een brief gaf.
Ik dacht toen al dat het niet meer goed zou komen, maar juist toen zei hij, al leek hij er niet geheel van overtuigd te zijn, dat we het wel konden proberen.
Net, toen ik het wel al opgegeven had, toen gaf hij mij nog hoop.
En nu, net nu, nu ik dacht dat het wat zou worden, dat het alleen nog maar moest groeien en het dan allemaal perfect zou worden, nu lijkt alles voor goed voorbij.
Het mailtje dat ik terug krijg, een dag later, is niet zo positief. Heel lief, maar niet positief.
Hij schrijft dat hij weet hoe het voelt, dat hij het zelf al te vaak heeft meegemaakt, maar dat ik toch wel begreep dat het niet kon?!
Ik ben verdrietig. Ongelooflijk verdrietig. Verdrietig als nooit te voren, ontroostbaar verdrietig. Het verdriet is zo groot dat ik er zelf stil van word. Ik ga naar mijn kamer, zet muziek aan. Hard, keihard zet ik de muziek aan. Hoe had het ook anders gekund, dan dat deze CD voor zeker de helft bestaat uit liefdesliedjes?!
Ik ga op mijn bed liggen, heb alle lichten uitgelaten.
Ontsnappen aan de werkelijkheid. Dat tracht ik althans te doen. Met mijn hoofd in het kussen, mijn gezicht naar de muur, huilen. Huilen totdat ik niet meer kan.
Huilen over de liefde die niet over rozen gaat of over liefde die je nooit zult begrijpen.
Huilen over alle mooie uren die er geweest zijn, maar nooit herhaald zullen worden.
Huilen, omdat hij gezegd heeft dat we elkaar de eerst komende tijd nog maar even niet moeten zien.
Huilen, omdat het lijkt of hij denkt dat een vriendschap onmogelijk zal zijn.
Huilen, en huilend in slaap vallen als een baby…


het zou toch bijna leuk gaan lijken als ik hier reacties op zou krijgen. Zeker aangezien ik er voornamelijk dit keer wat minder tevreden over ben...(wacht eerst reacties af, vertel later wel wat ik er zelf o.a. minder aan vond)

[Charlottetje]

O. Nog verder commentaar. Waarom vind je het te veel?
Het gaat toch totaal om de ik-persoon?
Wat vind je verder van het verhaal, of vind je het helemaal ruk, omdat er vaak 'ik' aan het begin van een zin staat?
*wil altijd graag weten waarom!*

Charlotte

[white wine]

leesbaar. wel wat simpel.

[maarte]

mooi verhaal, het blijft boeien! alleen dit lijkt een wat zielig einde te worden en dat wil ik niet. mag er please weer wat zonneschijn in *haar* [ze heeft geen naam] leven komen?

[Charlottetje]

dat komt vast nog wel, maar ja, het leven gaat nou eenmaal niet altijd over rozen....

[Charlottetje]

Ik heb ook een herschreven versie van het laatste deel...
(met iets meer ehhh, 'dialoog' zeg maar, al mag je het zo (vast) niet noemen...)
Vinden jullie een herschreven versie nodig?
Of iemand gewoon geinteresseerd?
Anders denk ik dat ik de herschreven versie toch niet plaats...
(ik vind het toch maar irritante, twee versies ergens van in een topic...)

Charlotte

[maarte]

Ook al heb ik hem al gelezen, je kunt de oorspronkelijke post toch wijzigen?

[Charlottetje]

Hmm, het zou bijna leuk worden als dat zou kunnen, maar dat kan dus niet, want daarvoor heb ik het te lang geleden gepost... (zou idd natuurlijk een forumbaas kunnen vragen die ander te verwijderen. Dan kan ik de nieuwe plaatsen...)
Maar goed, 'maarte' ik wacht eerst jouw reactie wel af...

weet je wat ik stiekem wel eens denk? Dat forumbazen dit allemaal helemaal niet lezen en dat ik hier alles zou kunnen posten wat ik maar wil...

Charlotte

[Charlottetje]

(herziene versie van het laatste deel)


Het is nog donker wanneer ik om half zes ’s ochtends de trein in stap.
Een bijna lege trein is het op deze maandag morgen.
Ik zoek een plekje naast het raam, zet mijn tassen tegenover me en naast me, geniet nog even van de stilte in de nog stilstaande trein en stop dan de oordopjes van mijn discman in mijn oren en luister naar de mooie teksten die de zanger zingt.
Ik doe mijn ogen dicht, laat mijn hoofd tegen het koude raam leunen, terwijl ik de vorige dag in mijn gedachte nog eens dunnetjes overdoe.
Ik mis hem nu al. Misschien, omdat het geweldig was, misschien omdat we geen leven met elkaar delen en ik daarom niet weet wanneer ik hem weer zal zien. Ik ben wanhopig!

Na een tijdje in verdriet verzonken te zijn geweest haal ik mijn afgekoelde hoofd van het raam en open mijn ogen; ik stuur hem een sms’je;
“Dank je wel voor de geweldige dag. Vond het gezellig. Hoop je snel weer te zien! Liefs”
Ik pak het boek, dat ik net op het station gekocht had, in afwachting van een antwoord.
Ik zie de titel: 'Verdwalen', lees het verhaal op de achterkant nog eens. Het leek me wel een leuk, luchtig en misschien zelfs toepasselijk boek.

Regelmatig check ik mijn telefoon om te kijken of ik niets gemist heb.
Na vijf minuten niets, na tien minuten niet en ook een half uur later helemaal niets. Zelfs als ik in mijn pauze, om een uurtje of tien, nog eens kijk, lijkt er niets gebeurd te zijn.
‘Zou hij zijn telefoon alleen ’s avonds aan hebben staan? Misschien wel. Ja, misschien zet hij zijn telefoon pas aan als hij klaar is met zijn werk en zet hem dan weer uit voor hij gaat slapen. Vast wel! Dat zal vast de reden zijn. Ik ben gewoon veel te ongeduldig!’
Ik troost mezelf met deze gedachte, maar als ik dan ’s avonds ook niets hoor raak ik bijna in paniek: ‘Zou er wat gebeurd zijn? Waarom hoor ik niets van hem?’ en meer van deze vragen die bij me opkomen.
Pas de volgende ochtend, om een uurtje of negen, blijk ik bericht van hem gekregen te hebben.
Een smsje: ‘Ik vond het ook erg gezellig. Wil je graag weer eens zien.’
Ik ben blij. Hij heeft toch nog geantwoord, dus ik ben vrolijk.
Meteen stuur ik een sms’je terug, maar zelfs precies een dag later heb ik nog geen antwoord.

Het is avond, bijna half negen en de telefoon gaat.
Mijn telefoon, om precies te zijn.
Verbaasd kijk ik op; ik word nooit gebeld. Het blijkt hem te zijn, dus ik neem en probeer zo lief mogelijk te klinken. (Hij verteld over zijn werkdag terwijl ik een plekje probeer te vinden om rustig met hem te kunnen praten.
Ik kom net mijn kamer binnen, waar ik heb besloten te blijven bellen en ga op mijn bed zitten wanneer er een korte stilte valt die hij snel doorbreekt door opeens echt serieus te worden
“Hee!”
“Hoi. Alles goed?”
“Ja, natuurlijk!” ik lach.
“Haha, mooi zo.” Hij klinkt lief.
“En hoe gaat het met jou?”
“Goed. Drukke werkdag gehad, dus ben wat moe en die stomme trein had natuurlijk weer vertraging…”
Hij praat nog een tijdje door, maar ik hoor niet wat hij zegt.
Luisterend naar zijn prachtige stem probeer ik een plekje te vinden om rustig met hem te kunnen praten.
Net wanneer ik besluit dat mijn kamer die plek moet worden, ik er binnen stap en op mijn bed ga zitten, valt er een korte stilte die hij snel doorbreekt dor opeens echt serieus te worden:
“Hoe gaat wij nu verder?” vraagt hij.
De vraag overvalt mij en ik geef een twijfelachtig, misschien wel onverschillig antwoord, terwijl hij zijn antwoord al lijkt te weten:
“Ik vond het heel erg gezellig, ik vind je heel erg aardig, ik mag je zeker graag! Begrijp me niet verkeerd, ik vind je heel erg lief, maar het kan gewoon niet. Ik denk niet dat het kan. Mensen zullen ons er raar op aankijken, het niet accepteren.
Het spijt me, ik weet wel dat ik net twee dagen geleden gezegd heb dat het wel goed zat, maar het kan gewoon niet.”
Ik val stil. Dit overvalt me nogal.
Het is logisch van zijn kant. Ik begrijp hem wel. Ik begrijp hem heel goed zelfs! Misschien is dat het probleem.
Misschien is dat waarom ik zo met hem meepraat, het zeg te begrijpen, dat ik het wel heel erg jammer vind, maar dat hij natuurlijk gewoon gelijk heeft.
Ik wil hem helemaal niet begrijpen!
Ik wil hem kunnen smeken mij een kans te geven, ons een kans te geven, het gewoon te proberen.
Ik wil hem wanhopig kunnen vertellen dat het allemaal best kan, waarom het allemaal best kan en ik hem niet wil verliezen, maar dat kan ik niet.
Ik kan dat niet aan hem vertellen, want hij heeft gelijk.
Het is allemaal heel logisch en ook veel te goed te begrijpen.

Een half uur na het telefoongesprek heb ik spijt.
Spijt dat ik hem niet echt heb gezegd wat ik vond, wat ik voelde, wat ik er van dacht.
Ik besluit een sms’je te sturen om te vragen of ik hem een mailtje mag sturen.
“natuurlijk mag dat” smst hij terug en ik krijg zijn mailadres.
Meteen kruip ik achter de computer en begin te tikken.
Ik twijfel. Ik weet niet zo goed wat ik er allemaal wel en niet in kan zetten.
Uiteindelijk druk ik maar gewoon op het knopje [verzend].
Nu is er niets meer aan te doen.
Er is geen redden meer aan.
We hebben een keer een leuke avond gehad , waarna we al meteen samen besloten niet meer verder te gaan, totdat ik spijt kreeg en hem een brief gaf.
Ik dacht toen al dat het niet meer goed zou komen, maar juist toen zei hij, al leek hij er niet geheel van overtuigd te zijn, dat we het wel konden proberen.
Net, toen ik het wel al opgegeven had, toen gaf hij mij nog hoop.
En nu, net nu, nu ik dacht dat het wat zou worden, dat het alleen nog maar moest groeien en het dan allemaal perfect zou worden, nu lijkt alles voor goed voorbij.
Het mailtje dat ik terug krijg, een dag later, is niet zo positief. Heel lief, maar niet positief.
‘Ik weet hoe het voelt.
Ik heb het zelf al te vaak mee moeten maken.
Het komt ook altijd op het verkeerde moment, voor dit soort dingen zijn gen goede momenten.
Maar je begrijpt toch wel dat het echt niet kan?!’ is wat hij schrijft. En ik begrijpt het.
Ik begrijp het heel goed zelfs, maar dar wordt het niet minder om.

Ik ben verdrietig. Ongelooflijk verdrietig. Verdrietig als nooit te voren, ontroostbaar verdrietig. Het verdriet is zo groot dat ik er zelf stil van word. Ik ga naar mijn kamer, zet muziek aan. Hard, keihard zet ik de muziek aan. Hoe had het ook anders gekund, dan dat deze CD voor zeker de helft bestaat uit liefdesliedjes?!
Ik ga op mijn bed liggen, heb alle lichten uitgelaten.
Ontsnappen aan de werkelijkheid. Dat tracht ik althans te doen. Met mijn hoofd in het kussen, mijn gezicht naar de muur, huilen. Huilen totdat ik niet meer kan.
Huilen over de liefde die niet over rozen gaat of over liefde die je nooit zult begrijpen.
Huilen over alle mooie uren die er geweest zijn, maar nooit herhaald zullen worden.
Huilen, omdat hij gezegd heeft dat we elkaar de eerst komende tijd nog maar even niet moeten zien.
Huilen, omdat het lijkt of hij denkt dat een vriendschap onmogelijk zal zijn.
Huilen, en huilend in slaap vallen als een baby…

[maarte]

beter!

[Charlottetje]

en weer een nieuw stukje.... *wacht op reacties*

Minuten, uren, dagen, zelfs weken, gaan er voorbij.
Weken van verlangen en verdriet.
Weken die ik besluit op papier te gaan zetten; ik schrijf hem een brief, althans, dat probeer ik.
Mijn kamer lijkt die van een mislukt schrijver; lege koffiekopjes, waterglazen en dinerborden, naast de prullenbak proppen papier met vaak slechts enkele zinnen gevuld.
Bij de boekhandel op de hoek kom ik nieuwe schrijfblokken, penen en potloden kopen.
Na 17 dagen, kom ik er voor de 10e keer:
“een schrijfblok, nee doe er maar twee, ook twee HB potloden en een ballpoint alstublieft.”
Ik betaal en loop met de tas, die zwaarder lijkt dan anders, weer terug naar huis.
Ik wil een schrijfblok uit de tas halen wanneer ik zie dat er niet twee, maar vijf schrijfblokken in de tas zetten, samen met twaalf potloden in een doosje en een mapje met tien ballpoints.

Ik begin met schrijven. Alweer. Alweer begin ik met schrijven; de zoveel honderdste poging tot een brief aan hem.
Ik slijp het eerste potlood uit het doosje en sla een nieuw blok open.
Met een mooie onbeschreven pagina voor me en met muziek hard aan en een flesje wijn naast me op tafel begin ik driftig met schrijven:

“Lief, ik mis je.
Ik mis het hoe realistisch, maar tegelijkertijd zo positief kun zijn.
Altijd weet je me een goed gevoel te geven, wat je ook zegt.
Behalve natuurlijk toen je zei dat je dacht dat het echt niet meer kon allemaal, dat we zelfs een vriendschap maar moesten vergeten.

Misschien komt het allemaal alleen maar door die ene kus, door het stoeien op het strand, het elkaar aan liggen kijken of doordat ik mijn hoofd op jouw schouder te rusten mocht leggen.

Ik snap je probleem, ik begrijp wat je dwars zit.
Heel goed begrijp ik het allemaal, lief, echt waar, maar toch.
Zal er dan niet ergens, toch ergens een kans zijn dat het wel zal werken?
Kunnen we het dan niet op zijn minst eens proberen?
Wat betekenden al die uurtjes samen dan?
Was dat niets?
Was dat leuk en gezellig, maar meer niet?

Ik droom ’s nachts over je, maar overdag niet minder veel.
Je bent zo bijzonder, al lijk je dat zelf niet door te hebben.
Realistisch, positief, maar ook nog lief en mooi!
Ik droom nog steeds dat je tegen me praat en me weer gelukkig maakt, of dat mijn hoofd heel dicht bij het jouwe is, zodat ik de warmte die je uitstraalt kan voelen.
Ik droom dat we samen ergens in het park zitten, dat ik tegen je aan mag liggen en dat we samen heerlijk genieten van de prachtige lentezon.

Maar zong er niet ooit iemand, dat dromen bedrog zijn?
Die zanger had gelijk.
Ik droom de mooiste dingen, die nooit werkelijkheid zullen worden.
En moet je nu zien; ik schrijf zelfs wanhopig een brief aan jou.
Als laatste redmiddel voor iets, voor wat?
Als laatste redmiddel om jou niet te hoeven verliezen, nooit!”

Een brief, die niet beter is dan alle voorgaande, maar die ik goed genoeg acht om toch op te sturen, al twijfel ik.
Het is nacht, inmiddels.
Ik ga op zoek naar een envelop, vind gelukkig nog ergens een verdwaalde postzegel, kan nog net zijn adres op de envelop schrijven met bibberende handen, vouw de brief op, stop hem in de envelop en lik deze dicht.
Ik sta op, trek mijn jas aan, doe een sjaal om en trek de koude, donkere nacht in op zoek naar een brievenbus, waar de brief nog geen 10 minuten later in verdwijnt.
Dat was het dan.
De brief is verstuurd, niet meer terug te halen.
Bang en zenuwachtig kruip ik thuis mijn warme bedje weer in en val huilend, alweer huilend, in een diepe slaap…

[maarte]

heel mooi geschreven.. is echt interessant verhaal nou
kan haast niet wachten tot de rest komt. het leest lekker weg enzo.. geen kritiek. behalve dan dat je wat aan je spelling moet doen, maar dat wist je geloof ik al
more pls?

[Charlottetje]

niet eens kritiek, jeetje!
En ja, spelling.
Dat is gewoon niet leuk genoeg om op te letten.
Ik tik het snel, zonder er ook maar 1 seconde bij na te denken...
het is tenslotte ook geen literatuur....
en als jij je maar niet te druk maakt om mijn spelling als die van een analfabeet, dan komt het allemaal goed, toch? Wat kan ons de wereld schelen, wij gaan naar Muiderberg! (in onze gedachten tenminste, of zoiets, wat bazel ik nou helemaal, het lijkt wel of ik daar goed in word, maar ja, dan ben ik tenminste toch nog ergens goed in, niet waar?)

[Charlottetje]

De tijd kruipt langzaam voorbij.
Overdag ben ik weg, altijd onderweg.
ik heb het druk
Zo druk dat ik overdag de kans niet krijg te hopen op enig antwoord, maar 's nachts zijn mijn dromen gevuld met hem of hoe zijn antwoord zou kunnen zijn.

Als ik op een dag weer weg ben, om ergens een workshop te geven, is hij daar ook.
Vreemd, want hij komt daar nooit, maar toch lijkt niemand op te kijken van zijn aanwezigheid, behalve ik.
Ik weet me geen houding te geven.
Wat moet ik verwachten, wat zal hij doen?
Hij komt zelfs naast mij zitten.
Ik met mijn schrijfblok in mijn handen die ik ook voor school gebruik. Ik klap het dicht, want ik wil niet dat iemand ziet wat ik er in heb gezet.
Zeker hij niet, omdat ik bang ben dat hij ziet hoe amateuristisch, onprofessioneel, klungelig ik dingen opgeschreven heb.
Ik wil daar liever geen commentaar op hebben.
Het gaat uiteindelijk om de workshop, toch?
Het is al apart dat ik, eigenlijk nog zo jong, een workshop geef, mag geven zelfs, dus dan wil ik niet nog eens mijn onervarenheid en onkunde 'bewijzen' door iemand in mijn blok te laten kijken.
Ik probeer me nog wat voor te bereiden terwijl hij nog wat dichterbij komt zitten en toch mijn blok ziet.
"Een beetje gekreukeld he?!" zegt hij.
Ik lach, het is een grappige opmerking, maar hij heeft wel gelijk. Ik heb het blok een keer, zonder het dicht te slaan, in mijn tas gedaan en daar is het niet helemaal ongehavend weer uit gekomen.
Zou hij door hebben dat ik liever niet wil dat iemand mijn tekst leest?
Omdat het zo'n kabaal is en ik hem daardoor niet goed versta, praat hij in mijn oor.
Hij zegt vanalles, maar geen woord over die brief.
Eigenlijk wel fijn, zijn hoofd zo in mijn buurt, maar het was over, het zou nooit wat worden, zelfs geen vriendschap had hij gezegd.
Ik moet er niet te veel van verwachten, maar op een gegeven moment zegt hij:
"Is diet dichtbij genoeg" terwijl onze gezichten elkaar net niet raken.
Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en zeg:
"Nee, dat is niet dichtbij genoeg. Maar dit wel."
en ik zoen hem. Ik zoen hem zo innig dat ik neit eens meer door heb dat er zo veel mensen om ons heen zijn die ons kunnen zien, totdat ik opeens hoor:
"Oke, ik denk dat iedereen er wel is. Zullen we beginnen?"
Ik schrik, ga weer recht zitten, fatsoeneer mezelf en doe alsof er niets gebeurd is, maar kan mijn gelukkig zijn niet verbergen.


(ik ben zelf over dit stukje niet zo erg tevreden, maar misschien komt dat, omdat ik dit al eens geschreven had, voor mijn verhaal zover was en ik het er nu in probeer te passen...)

[forumfreakie]

Toen ik het eerste stuk las, kreeg ik eigenlijk een beetje tranen in mijn ogen. Ik vond het zo lief geschreven, echt super. Toen ik het vervolg zag, ben ik na een paar regels gestopt. Nu werd het gewoon een verhaal, en verhalen zijn er al genoeg. Maar succes met verder schrijven, ik merk dat anderen dat wel super vinden.

Maar ik was al erg blij met het eerste stuk.
Bedankt

[Charlottetje]

na het eerste stuk wordt het inderdaad een gewoon verhaal?
had ik dan in dezelfde stijl door moeten gaan denk je?
misschien moet ik dat eens met een ander verhaal proberen...

gelukkig vond je dat deel in elk geval wel mooi!

dank je wel!

charlotte

[heldine]

Charlottetje schreef op 11-03-2004 @ 00:51:
Wat kan ons de wereld schelen, wij gaan naar Muiderberg!

ik heb het boekje van de trilogie afgelopen zaterdag gekocht
maar dat is een beetje off-topic ben ik bang..

[Charlottetje]

hihi!
(nu ben ik verraden! help!)
Ja, ach, off-topic.
Geen mening over mijn schrijfsels toevallig?

[heldine]

verraden?

hmm... eerlijk gezegd heb ik ze niet gevolgd
wil ze nog wel lezen, want het commentaar is positief
maar niet nu
want nu is het begin van de feestweek en hoofdpijn zegeviert

[maarte]

Charlottetje schreef op 11-03-2004 @ 00:51:
Wat kan ons de wereld schelen, wij gaan naar Muiderberg! (in onze gedachten tenminste, of zoiets, wat bazel ik nou helemaal, het lijkt wel of ik daar goed in word, maar ja, dan ben ik tenminste toch nog ergens goed in, niet waar?)

heb nog ff gekeken, maar ik denk dat ik toch liever in amsterdam blijf wonen. wil er best een keer heen om te picknicken ofzo [plek zat], maar niet meer dan dat, goed?

heb ik bij deze mijn belofte weer een beetje waargemaakt?

[Charlottetje]

zullen we dan maar een ruimte in een oud ziekenhuis huren?

uhuh!

[maarte]

Charlottetje schreef op 15-03-2004 @ 23:29:
zullen we dan maar een ruimte in een oud ziekenhuis huren?

of on-topic gaan doen? en het niet meer over vaag cabaret hebben dat ik niet ken?

is maar een suggestie..

[Charlottetje]

of wel off-topic blijven lullen, over cabaret dat jij niet kent, maar ik misschien zelfs iets te goed, om een beetje inspiratie op te doen...

is ook een optie...

[maarte]

kom maar op.. als het niet van acda en de munnik is, is er een kansje dat ik het misschien wel ken..

[Charlottetje]

hmm, maar daar ben ik dan weer niet zo goed in...

quote uit een boek misschien?:
"Op een van de wat rustiger zondagen was het haar opgevallen dat een uitzonderlijk lange jongen midden tussen de muisstille menigte voorovergebogen een zondagskrant stond te lezen, alsof het hem in het gehhel niet aanging waar hij zich bevond.
Zijn houding was van een andoenlijke halsstarrigheid. (...)
De jongen had de zondagskrant opgevouwen en grijsde recht in de lens. Hij liep op haar toe."

[maarte]

ik lees [zowat] geen boeken..

[Charlottetje]

*zucht*
en je algemene ontwikkeling dan?

Joost Zwagerman's De Houdgreep....

ik ben het nog aan het lezen.... dit is alleen wat te laat voor mijn schrijfsels natuurlijk....

ken jij niet nog een leuk verhaal of een leuke quote ofzo?
songtekst dan misschien?

[maarte]

Charlottetje schreef op 16-03-2004 @ 00:02:
*zucht*
en je algemene ontwikkeling dan?

heb ik niet..

Charlottetje schreef op 16-03-2004 @ 00:02:
songtekst dan misschien?

stukje uit een film ook goed?
whose motorcycle is this?
it's a chopper, baby
whose chopper is this?
zed's
who's zed?
zed's dead, baby. zed's dead. ROARROOAAAR! [dat geluidje hebben ze gemixt met het brullen van een leeuw]
echt de meest geweldige film allertijden, dit.. en ga nou niet zeggen dat je niet weet over welke het gaat. want anders ontbreekt het jou aan de nodige algemene ontwikkeling

[Charlottetje]

maar mijn algemene ontwikkeling rammelt nog aan alle kanten...
ken de film echt niet, sorry....
ga ook niet heel erg het idee hebben dat er een auto of motor in mijn verhaal voor gaat komen...

[maarte]

ja, okeej, daar heb je wel gelijk in. maar ik vind pulp fiction echt geweldig. heb vandaag net de soundtrack gekocht. daar staat dat stukje ook op, ik stuur em anders wel even

[Charlottetje]

met een motor die klinkt als een leeuw!
(wanneer koop je dan de triologie?)
Maar ehhh, geloof niet dat mij dit leuke ideetjes geeft.
(al was het fragmentje wel geweldig! eigenlijk alleen omdat het zo verschrikkelijk is...)

Charlotte

[edit]oeps, je had al gezegd dat het gemixt was met het brullen van een leeuw. Dat was ik vergeten...[/edit]

[Rareman2]

Allereerst wil ik zeggen dat ik het echt een heel mooi verhaaltje vind!! Vooral het eerste stukje is echt heel mooi geschreven!! En verder leest het (ondanks de spelfouten ) best goed weg.

Wat ik wel onduidelijk vond was waar 'ze' nou steeds slaapt. Dat is dus in een huis bij mensen die ze kent. Maar is dat nou in de stad waar haar 'vriend' woont of is dat in haar eigen stad? Ik neem aan dat het in de stad van haar vriend is, maar ik vind het wel nogal onduidelijk.
En wie zitten er nog meer in dat huis? Het is duidelijk dat er iig nog 1 andere vrouw in dat huis zit, maar op een gegeven moment staat er dan:

Ik keek de andere 2 aan

Aangezien je nog niet wist dat er nog 2 andere mensen in dat huis zitten is dit best wel verwarrend. Later word het wel duidelijker, maar als je dit voor het eerst leest is het wel een beetje verwarrend.

Verder moet je de tijden even in de gaten houden. In het 4e gedeelte van je verhaal ga je namelijk ineens in de verleden tijd schrijven terwijl je dat daarvoor altijd in de tegenwoordige tijd doet. Ik weet hoe moeilijk het is om daarop te letten, maar het maakt het lezen wel een stuk aangenamer.

Sinds we de tram in zijn gestapt en een plekje hebben kunnen vinden om te zitten heeft hij mijn hand nog niet losgelaten. Gelukkig!

Dit vond ik echt een hele mooie zin!! Waarschijnlijk zal dat wel weer iets met mij te maken hebben ofzo (? ), maar dit vond ik echt heel mooi!

Over het laatste stukje ben ik het wel eens dat het nog een beetje raar in het verhaal zit. Daar zou je misschien nogeens naar moeten kijken.

Maar het verhaaltje vind ik verder echt wel goed!! Als er nog meer vervolgen komen dan zal ik ze zeker gaan lezen!!

[Charlottetje]

Rareman2 schreef op 17-03-2004 @ 17:09:
Allereerst wil ik zeggen dat ik het echt een heel mooi verhaaltje vind!! Vooral het eerste stukje is echt heel mooi geschreven!! En verder leest het (ondanks de spelfouten ) best goed weg.
Dank je

Wat ik wel onduidelijk vond was waar 'ze' nou steeds slaapt. Dat is dus in een huis bij mensen die ze kent. Maar is dat nou in de stad waar haar 'vriend' woont of is dat in haar eigen stad? Ik neem aan dat het in de stad van haar vriend is, maar ik vind het wel nogal onduidelijk.
Ze slaapt (voordat ze in de trein zit, zeg maar) bij haar vrienden, die in dezelfde stad wonen waar ook die jongen woont.
Nadat ze in de trein heeft gezeten (en dus weer thuis is) slaapt ze thuis...
hmm, misschien moet ik daar dus eens naar kijken...

En wie zitten er nog meer in dat huis? Het is duidelijk dat er iig nog 1 andere vrouw in dat huis zit, maar op een gegeven moment staat er dan:
Aangezien je nog niet wist dat er nog 2 andere mensen in dat huis zitten is dit best wel verwarrend. Later word het wel duidelijker, maar als je dit voor het eerst leest is het wel een beetje verwarrend.
Ik heb, toen ik het schreef, daar ook een beetje mee gezeten, al helemaal, omdat ik het toch graag allemaal naamloos wou houden. *zoekt stukje* "Ik heb het geluk dat ik van die lieve mensen ken die in dezelfde stad wonen en waar ik wel een nachtje in de woonkamer op een matrasje mag viakkeren."
dit zou eigenlijk al aan moeten geven dat er meerdere mensen in dat huis wonen, maar goed, ja, misschien dus toch te onduidelijk.
(ik vind van niet, maar voor mij is alles natuurlijk duidelijk en logisch, dus dat zegt niets...)
ook hier moet ik dus misschien nog eens naar kijken...


Verder moet je de tijden even in de gaten houden. In het 4e gedeelte van je verhaal ga je namelijk ineens in de verleden tijd schrijven terwijl je dat daarvoor altijd in de tegenwoordige tijd doet. Ik weet hoe moeilijk het is om daarop te letten, maar het maakt het lezen wel een stuk aangenamer.
is dat niet het 5e deel? ik denk van wel, maar goed, ik weet geloof ik wel over welk deel je het hebt en je hebt gelijk!
Ik heb een keer een deel geschreven waarvan ik het zelf al ontdekte voor ik het op het forum zette, maar toen dus kennelijk niet. Ik zal het onthouden voor het moment dat ik alles ga verbeteren. (ik wil namelijk alles in een keer eens gaan verbeteren en dan ehhh, ja, dan, weet ik eigenlijk niet, maar goed, daar hoort dit wel onder, denk ik)



Dit vond ik echt een hele mooie zin!! Waarschijnlijk zal dat wel weer iets met mij te maken hebben ofzo (? ), maar dit vond ik echt heel mooi!
Gelukkig, ik heb nogal lopen worstelen met die zin namelijk, om dat een beetje leuk te maken...

Over het laatste stukje ben ik het wel eens dat het nog een beetje raar in het verhaal zit. Daar zou je misschien nogeens naar moeten kijken.
Tsja, ik weet het, maar weet niet zo goed (nog) hoe ik dat op moet gaan lossen..
Als je ideeen hebt, heel graag!
Ik weet nog niet hoe ik me hier uit ga redden, want het is toch wel een stukje dat ik er graag in wil hebben ofzo, of denk je dat ik het gewoon helemaal moet vervangen?

Maar het verhaaltje vind ik verder echt wel goed!! Als er nog meer vervolgen komen dan zal ik ze zeker gaan lezen!!
Vervolg komt er wel, hoop ik. Nou ja, dat komt er gewoon, maar ik zit nu dus nog een beetje in de knoop met dat laatste deel, zeg maar....

Super bedankt voor je commentaar!
Hier heb ik echt wat aan!
Super!

Charlotte

[Charlottetje]

Ik ben nu een vervangend stuk aan het schrijven voor het laatste deel.
Dat stukje geschreven in de verleden tijd, dat laat ik hier dus nog zo staan.
Misschien dat, wanneer mijn verhaal helemaal af is, ik dit topic laat sluiten en in een nieuwe mijn hele verhaal plaats of gewoon (in een ander topic) een link geef naar waar het geheel te vinden is...

Charlotte

[songeur]

Sorry als ik dingen dubbel zeg, maar ik heb (nog) geen zin om alle reacties van andere mensen te gaan lezen, aangezien het er nogal veel zijn.

Charlottetje schreef op 17-01-2004 @ 13:23:
De muziek staat keihard aan zodat ik mijn eigen gedachtes niet zou hoeven horen, maar het werkt niet.

Die zin klopt niet, twee verschillende tijden.

Lief dat ik je altijd mag bellen als ik bij je in de buurt ben, maar 2,5 uur in de trein doe je niet zomaar. Ik moet toch een goede reden hebben om 2,5 uur te reizen. Eigenlijk zou ik willen dat jij die reden was, maar je hebt nog steeds niet gezegd dat je dat wil zijn.

Wauw, mooi stukje!

Eigenlijk zou ik van te voren al willen weten of je positief of negatief op mijn vragen zou reageren, misschien dat ik het dan toch nog durf te vragen...

Herkenbaar dit! (Ik bedoel dat dat voor iedereen herkenbaar is en dus goed )

Loop je altijd weg, lief, voor dat wat eventueel wat minder makkelijk zou kunnen gaan worden, maar zo mooi zal zijn?
Trek jij je altijd zoveel van die grote boze buitenwereld aan waarin iedereen altijd klein zal blijven?
Waarom doe je niet gewoon wat je eigenlijk misschien wel zou moeten doen; je hart volgen?

Zou je alsjeblief

t voor een keer naar dit kleine meisje willen luisteren en je hart willen volgen?

Je zegt nu twee keer vlak achter elkaar 'je hart volgen, dat staat niet zo mooi.

Alsjeblieft? Wil je mij alsjeblieft die mooie relatie met jou gunnen, ook al

[spatie] duurt die misschien niet eeuwig? Laat me je alsjeblieft derde keer deze alinea, nu zou ik dat 'alsjeblieft' gewoon weglaten, die andere twee wel laten staan he liefhebben en koesteren. Laat me trots op je zijn en alles voor je over hebben. Laat me je verassen en voor je zorgen, lief!

Waarom maak je het me zo moeilijk of heet dat liefde en ken ik de liefde nog niet goed genoeg? Maar waarom zei die ene jongen laatst dan tegen me: wacht maar tot je verliefd bent, dat is zooo mooi. Maar hoe mooi is verliefdheid als het je onzeker maakt. Hoe mooi is het als je op eens niet meer weet hoe de toekomst zal gaan worden, maar dat je alleen nog maar kunt hopen.

Zelfs op school lief, ben ik uren over je aan het schrijven en dat zou niet erg zijn als ik wist waar wij waren?!
Lief, laat me bij je zijn, voor nu, voor later, voor altijd...





en met valentijnsdag dan lief...
weet je wel dat dat op een zaterdag is, dat ik dan misschien wel bij jou in de buurt ben, dat ik je dan eigenlijk wel op zou willen bellen?
Je gaat vast naar Texel over twee weken, zo'n verschrikkelijk voorgevoel heb ik. Die verassing heb ik dan nog steeds lief, wat zul je er allemaal niet van denken als ik op valentijnsdag met je af zou willen spreken en dan ook nog met een verassing aan kom zetten?
Alsjeblieft, zul je dat niet vreemd vinden, niet fout opvatten.
Het is allemaal maar lief bedoeld hoor!

weet je wat ik wens?
Dat wij toch al wat hebben voor valentijnsdag, of dat je me komt verassen op valentijnsdag met het goede nieuws, of dat ik in ieder geval een lief kaartje van je krijg.
Het hoeft niet overdreven, ook niet duur, als het maar echt is!

Lief, ik weet niet wat ik moet doen, wees jij me alsjeblieft voor!





Ik weet niet welke muziek je luistert, ik weet niet welke boeken je leest.
Ik weet niet waar jij veel waarde aan hecht, waar jij blij van wordt, waar ik je leuk mee kan verassen.
Lief, misschien kennen we elkaar nog niet optimaal, denk je daardoor dat het nu makkelijker zou zijn om niets te beginnen, maar dat is niet zo.
We hebben zulke mooie uren al gedeeld samen. Al zo veel niets tegen elkaar gezegd, allen verliefd geweest. Die zin snap ik niet.
We hebben al zo veel gesproken, misschien over niets, misschien over heel veel, maar we waren wel samen en dat wou jij toch ook?
Niemand heeft ooit beweerd dat het makkelijk zou zijn, dat weet ik lief, maar heeft ooit iemand jeiemand je ooit vind ik mooier verteld dat het onmogelijk was?
Als we elkaar toch maar liefhebben, lief...mag ik je dan met valentijnsdag een smsje sturen, lieve briefjes in je jas of tas stoppen als we elkaar weer zien?

Mag ik jou liefhebben, wil jij mij liefhebben en zullen we dat van de daken willen schreeuwen?

Lief, als jij zo van het strand houdt, dan ga ik toch met je mee!
Alles is mooi, al is het alleen maar omdat jij daar dan ook bent!




Lief, ik weet dat ik van jou eigenlijk ook niet meer zou mogen hopen. Misschien is het beter als ik dat niet zou doen, maar dan nog wil ik jou niet kwijt als mijn allerbeste vriend.
Zo goed als jij kunt luisteren, zo bemoedigend als jij kunt spreken...
Het liefst blijf ik hopen,alleen maar omdat jij zo goed bent, al zal het me misschien ooit opbreken.

Waarom schrijf je nooit, bel je nooit eens op. Soms antwoordt je wel op mijn mailtjes, maar is dat niet gewoon uit beleefdheid?
Waarom schrijf je nooit vanuit jezelf? Ben jij dat niet, ben je bang me daar valse hoop mee te geven, lief, ik begrijp dat niet.

Maar lief, wat zou je doen, als je in mijn schoenen stond?
Wat zou je zeggen wanneer je deze brief gelezen hebt?
Kom je naar me toe, geef je uitleg ("nee, meisje, het kan echt niet, ik zou wel willen, maar nee. Je begrijpt het toch wel?"), zeg je vervolgens dat we best vrienden kunnen blijven, maar elkaar beter even niet kunnen zien, dathet misschien wel beter is elkaar weinig te zien of zeg je dat het je spijt dat ik je altijd verkeerd begrepen heb. Dat je dacht dat ik het wel wist....maar dat je dacht.....ach, laat maar.
Eigenlijk hoop ik, dat je de brief leest, vlak voor je gaat slapen, dat je dan even wakker ligt en denkt: "Wat ben ik stom geweest. Ze heeft gelijk, misschien moet ik voor een keer mijn hart volgen en me niet te veel aantrekken van anderen." En dat je me dat dan de volgende dag komt vertellen, dat jij mijn reden wil zijn om misschien wel 5 uur op 1 dag in de trein te zitten.

Lief, wat zou dat geweldig zijn, alsof een droom waarheid wordt...




Bij alles wat ik hoor en zie, denk ik aan jou.
Het meest onbenullige voorwerp kan me aan jou doen denken, de meest stomme zoenscene in een soap die ik uit verveling kijk doet me verlangen naar jou.

Hoe komt dat toch? Dat ik zoveel muziek en zoveel films asocieer met jou?
Ik zat in de bioscoop, met m'n moeder notabene, love actually.
Misschien wel de grootste clichefilm allertijden, misschien wel precies hetzelfde als al die andere 'hugh grant films', maar hij deed me alleen maar denken aan jou, aan die mooie uren die ik met jou gedeeld heb.
Was ik voorheen nog verliefd op hugh grant als ik die films keek, valt me nu opeens op hoeveel rimpels hij al heeft, hoe lelijk hij ook kan zijn en tegelijkertijd hoe mooi jij bent, hoe lief jij uit je ogen kunt kijken, lief.

Ik denk aan jou, lief, altijd..



Laten we samen meewaaien met de wind, verdwalen in het bos of 's nachts verliefd dansen in de sneeuw.
Laten we zwerven door de stad, een willekeurige tram instappen en maar kijken waar die ons brengt.
Laten we samen naar de bioscoop gaan, de eerst spatie komende film kijken en er zo weinig van zien dat we niet eens kunnen vertellen waar ie over ging.
Laten we samen wandelen over het strand of zwemmen in de zee.
Laten we in het park gaan zitten en samen 1 boek lezen.
Laten we uren zwijgen en alleen maar verliefd zijn....
Lief, wat zou je er van vinden, als wij het gewoon heel leuk hebben samen!

Echt heel mooi zeg! Ik wil niet als een muggenzifter overkomen, die tikfoutjes heb ik gewoon even verbeterd omdat het wat mooier is als ze er niet meer in staan, die zijn natuurlijk niet erg.

Je gevoelens spreken er heel goed uit, het is een echt(e)liefdesverhaal/dagboek/brief.

[Charlottetje]

Eigenlijk jammer dat je alleen dat eerste deel pas gelezen hebt, want eigenlijk ben ik misschien nog wel geinteresseerder in wat je van de rest van het verhaal vindt, wat wel echt een verhaal is.

Er staan (nog meer in de rest van het verhaal) heel veel tik en spelfouten in...
Dat komt, omdat ik het meestal (zoals ik al eerder heb gezegd) mijn stukjes tikte, terwijl ik daar eigenlijk geen tijd voor had.
Dus al helemaal geen tijd om alles te controleren...

Charlotte

[Charlottetje]

(vervanging laatste deel)

De tijd kruipt langzaam voorbij.
Overdag ben ik weg, altijd onderweg.
Ik heb het druk.
Zo druk dat ik overdag de kans niet krijg te hopen op enig antwoord, maar ‘ s nachts zijn mijn dromen gevuld met hem of hoe zijn antwoord zou kunnen zijn.

Op een dag stap ik weer een trein uit.
Vermoeid.
Jaloers kijk ik naar alle verliefde, zoenende stelletjes die elkaar verwelkomen of afscheid nemen.
Ik blijf zo even staren naar de overkant van het perron, tot ik besluit toch echt maar eens richting eindbestemming te gaan.
Ik draai me om en schrik.
Boven de menigte steekt een zoekend hoofd.
Zijn, hoofd.
Even weet ik niet wat ik moet doen.
Uiteindelijk probeer ik met een boog om hem heen te lopen, maar te vergeefs;
“Heej.”
“Hoi.” Zeg ik twijfelachtig.
“Ik ving zoiets op dat je met deze trein aan zou komen, dus ik dacht: ‘ik haal haar op.’”
“O,” zeg ik koeltjes.
“Gelukkig heb ik je gevonden.”
“ja” nog steeds weet ik niet wat ik hier van moet denken.
Hij lijkt nu wat gespannen te worden, door mijn reacties.
“Zal ik je tas aannemen? Dan lopen we naar mijn auto.”
Ik reageer niet heel snel, dus zegt hij:
“Of ga je liever alleen met de bus?”
“nee, nee!” antwoord ik snel.
“Ik ben alleen wat verbaasd. Verbaasd je hier te zien. Ik had me hier ook niet echt op voorbereid. Maar ja, eh, leuk. Ik rij graag met je mee.”
Ik hoop dat mijn koele antwoordde van hiervoor niet te veel schade aan heeft gericht.

Eigenlijk heeft songeur veel meer nuttige dingen gezegd dan ik in eerste instantie zag...!
Dit stukje is eigenlijk nog niet af, maar ja, loop een soort van vast ofzo. Weet gewoon niet meer hoe ik het een beetje goed af kan maken, maar goed, alles komt ooit wel weer goed, toch?
(al zijn suggesties natuurlijk altijd welkom..)

[Charlottetje]

Daar zitten we dan, in zijn auto.
Allebei kijken we voor ons uit en zeggen niets.
Hij heeft de sleutel in zijn hand, maar start de auto niet.
Daarentegen draait hij zijn hoofd mijn kant op en dat merk ik, dus draai ik ook mijn hoofd zijn kant op.
Even kijken we elkaar aan, maar dan kijk ik snel naar beneden, niet wetend wat ik moet denken, zeggen of laat staan wat ik moet doen.
Toch kijk ik weer op. Ik kijk hem diep in zijn ogen. Ik zit vol twijfels, heb geen idee wat ik vind, maar als ik zo naar hem kijk weet ik dat mijn verliefdheid voor hem echt nog niet voorbij is en terwijl ik dat denk is opeens zijn hoofd heel dichtbij.
Hij zoent me.
Ik zoen terug. Heel even maar, dan duw ik hem voorzichtig van mij af, kijk hem weer diep in zijn ogen en vraag hem: “Wat was dit? Meende je dit? Sorry. Ik weet het niet meer, ik kan je niet zomaar zoenen zonder te weten waar ik aan toe ben.”
Hij gaat weer recht zitten, kijkt even voor zich uit, alsof hij bedenkt hoe hij zijn zin moet beginnen, terwijl ik nog naar hem kijk. Dan draait hij weer bij, kijkt mij aan en zegt:
“Ik miste je. Ik heb heel lang na zitten denken, want ik wist niet zo goed wat ik moest, wat ik mocht.
Eerst nog dacht ik dat ik je moest vergeten, dat het maar een opvlieging was, het niets betekende. Later, later pas besefte ik dat ik eigenlijk heel erg veel om je gaf. En geef ook, maar ik dacht dat jij mij wel een enorme klootzak zou moeten vinden. Misschien dacht je zelfs dat ik je gebruikt had, dat ik je slechts leuk vond voor heel even. Dat was niet zo, echt niet, maar ik dacht dat jij dat misschien zou denken en durfde daarom niets te ondernemen, totdat ik jouw brief kreeg.
Toen wist ik het zeker.
Ik moest je weer zien, maar durfde je niet te bellen.
Ik wist dat je vandaag zou komen, dus kwam ik ook en hoorde vaag ergens suggereren dat jij met deze trein zou komen dus besloot je op te komen halen.
Nu zitten we dus hier.” Hij lacht een lief lachje.
Wat is hij toch eigenlijk perfect he? Onzeker, maar geeft het toe!
Hij doet nu niets. Zal hij bang zijn voor mijn reactie?
Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen, bang dat het verkeerd overkomt.
Dan opeens, eigenlijk zonder dat ik het zelf echt doorheb, zoen ik hem en hij slaat zijn armen om mij heen.
Het voelt goed.
Als we elkaar dan glimlachend weer aankijken zegt hij lief en zachtjes:
“We kunnen natuurlijk ook nog eerst even gaan wandelen.
Heel even maar, een half uurtje, dat zal niemand merken. Er is een bos en een park, hier heel dichtbij.”
Ik lach, kijk hem aan, geef hem dan een zoen en zeg: “Hm, laten we dat dan maar even doen he!”
Hij start de auto en we rijden weg.
Ik kan niet op van geluk. Telkens kijken we elkaar even aan, maar we zeggen niets, zo blij zijn we!