Ik weet niet meer wat ik met mezelf moet

[Zeeslag]

Heyoooo,
Ik ben jongen van 18 en loop tegen een hoop dingen aan in het leven, zo erg dat ik me vaak machteloos voel tegenover de wereld, ik wordt geteisterd door depressies en teleurstellingen en ik moet deze gewoon ff kwijt bij vreemden en hoop dat ik maybe wat advies kan krijgen. Anyways omdat de problemen nogal diep liggen en het er een aantal zijn moet ik uitgebreid gaan vertellen dus bereid je voor op een tekstmuur, maargoed ik begin bij het begin.

Dusja ik heb het eigenlijk van mijn geboorte in principe erg goed gehad. Werd geboren als enigs kind dus kreeg alle aandacht en omdat mijn vader een goede opleiding had gevolgd had mijn familie t snel aardig breed. Ik kreeg altijd van alles en ben verschrikkelijk verwend. Ik ging naar de basisschool en had veel vrienden enzo, Moeders hoefde niet werken en was altijd thuis en deed eigenlijk alles voor me. Kortom alles ging lekker en t leven was makkelijk. Ik kreeg op jonge leeftijd al mn eigen pc, xbox, gameboy enzovoort waardoor ik eigenlijk al vroeg een gameverslaving opbouwde maar dat was toen opzich nog geen punt omdat ik via school enzo al veel vrienden had en die contacten ook kon behouden.
Tijd vloog voorbij, kreeg een broertje (leeftijdsverschil 8 jaar) en ik maakte mn basisschool af, hier begon eigenlijk de ellende. Ik had jarenlang een vaste vriendengroep, ik was echter de enigste die naar de middelbare school ging die ik had uitgekozen. Ik kwam helemaal lonely in een klas vol vreemden, ik was ook nog eens een vroege leerling en was met 11 jaar de jongste in de brugklas. Neem daarbij ook nog eens dat ik 8 jaar lang vaste vrienden had en geen nieuwe vrienden hoefde te maken, ik had ook nog eens een flinke gameverslaving opgebouwd dus ik was totaal verleerd hoe ik nieuwe sociale contacten aanleg. Fysiek was ik er ook nou niet bepaald goed aan toe door die verslaving, ik was maar een klein tenger ventje en was (ben nog steeds) slecht in bepaalde sporten zoals voetbal. Ik was in de 1e hierdoor de stille jongen zonder vrienden. Ik werd niet echt gepest maar meer eigenlijk genegeerd. Voor iemand die altijd veel aandacht kreeg was dit een harde klap, dit zorgde ervoor dat ik nog meer ging gamen en mezelf nog meer sociaal ging isoleren. Gelukkig had ik mijn intelligentie mee en mede doordat mijn moeder achter mn reet aanzat presteerde ik wel goed op school en ging van de MAVO naar HAVO, dit had wel als gevolg dat ik weer zowat als enigste in een nieuwe klas kwam terwijl ik eindelijk een beetje contacten had aangelegd.
De 2e was gewoon zwaar klote, ik werd best gepest omdat ik de jongste, kleinste en slecht in gym was. Hierdoor ging ik nog meer gamen waardoor ik ook oude contacten van de basisschool verloor, ik zat eigenlijk alleen in mn vrije tijd maar te gamen. Ik had online vrienden, mensen die ik kende via oude contacten die ook gameden, daar speelde ik online veel mee, maar veel over mn persoonlijke leven en struggles vertelde ik niet omdat ik mijn "coole" status voor hun wilde behouden en niet laten weten dat ik eigenlijk maar een sukkel was. Ook qua school deed ik het weer niet verkeerd en schopte het (weer mede door moeder) naar de VWO.
Het 3e jaar was de grootste ramp van mn leven, weer nieuwe mensen, mensen waar ik eigenlijk nog minder mee kon opschieten dan mensen uit de vorige jaren. daarbij kwam ook nog eens dat totaal onverwachts de relatie tussen mijn ouders toch geen rozen en zonneschijn was, allebei mn ouders hadden een ander en gingen scheiden. De enige stabiliteit die ik eigenlijk nog had viel weg en mn moeder kon niet meer 24/7 helpen en achter mn reet aanzitten, mijn vader ging tijdelijk bij mn opa en oma in een andere stad wonen waardoor ik m bijna niet meer zag. Ik miste hem verschrikkelijk en omdat mijn ma er ook niet meer voor me was stortte ik in. ik viel van het VWO terug naar de HAVO waardoor ik WEER opnieuw moest beginnen met nieuwe mensen. Ik moest toen ook kiezen of ik bij mn pa of ma wilde wonen, ik koos ervoor om bij mn pa te wonen omdat hij terug zou gaan naar het oude huis en ik in mn vertrouwelijke omgeving wilde blijven leven.

ik was echter nog steeds zo gedepresseerd dat ik ook nog eens de 4e van HAVO verneukte en bleef zitten omdat ik uit depressie niet meer naar school wilde en mezelf een half jaar opsloot achter mijn pc/xbox. Ik was inmiddels bijna 16 en had nauwelijks vrienden, nooit een vriendin gehad, geen sociale skills en te lang klein gehouden door mijn moeder waardoor ik wel 16 was maar mentaal was blijven steken. Mijn pa was het zat en had psychologische hulp erbij gehaald, ook is hij met mij gaan fitnessen zodat ik beweging kreeg en een beter zelfbeeld zou scheppen.
T ging een tijdje beter met me en toen ik voor de 2e keer de 4e deed maakte ik eindelijk weer vrienden en ging alles voor de verandering lekker. Ik presteerde weer goed op school en bleef sporten wat mij zeker had geholpen. Ik sprak een keer af met mijn xbox vrienden in real life en al gauw gingen we meer dingen in real life doen en werden ze mijn beste vrienden. de 4e sloot ik af en ging naar examenjaar HAVO met dezelfde mensen, ook dit jaar ging weer lekker, ik haalde wat jaren in die ik "gemist" had en begon snel te groeien naar mijn eigenlijke fysieke leeftijd, ik haalde mijn diploma, kreeg een vriendin en t leven was lekker.
De relatie met mijn vriendin duurde echter niet lang en het was al gauw uit, ik trok me er toen vrij weinig van aan en hield mezelf groot. Ik ging naar het HBO maar kwam toen weer in een klassieke situatie, weer alleen vreemden. Ik was gelukkig nu beter voorbereid en was in ieder geval wat socialer geworden dus ik kon me redelijk redden. Ik scharrelde wat rond en had weer een aantal (korte) relaties.
Alles leek nu beter te lopen maar niks is zeker waar, we komen nu een beetje bij het heden. Ik was sinds de afloop van mijn depressie in de 4e erg veranderd, ik ben gaan verbitteren, ik ben een pessimist geworden. Daarnaast ben ik van een extreem naar het andere gegaan, Ik was een stil nerdje maar ben mezelf gaan veranderen in een opstandige puber. Ik ben vaker gaan sporten waardoor ik sportiever werd en ik was niet meer stil, ik ben ruiger geworden en had als voorbeeld een typische populaire gangstaboy genomen. Dit had echter zwaar zijn nadelen, alles bij mij is schijn, het is een masker, ik doe mezelf groter voor dan wie ik ben, doe stoerder dan dat ik ben. Ik hou mezelf wel groot en stabiel en doe alsof mij niets raakt maar diep van binnen ben ik nog steeds een softie.
Ik begon dit steeds meer in te zien, eigenlijk was ik nog steeds een sukkeltje en dit was rampzalig voor mijn zelfbeeld. Ik haat mezelf, telkens als ik in de spiegel kijk zegt een stemmetje dat ik niet goed genoeg ben en het beter kan. Op gebied van relatie gaat het ook kut, mn laatste vriendin maakt het 2 maanden terug uit, geen van mij relaties duren langer dan een maand en ik voel me daardoor erg klote, vooral toen mijn laatste vriendin het uitmaakte kwam de klap erg hard omdat ik daadwerkelijk echt gek op haar was (nog steeds). Ik probeer haar uit mijn hoofd te gooien maar t lukt niet ondanks dat ik kwaad op haar ben omdat zij degene was die onze relatie verwaarloosde en mij gebruikte. Ik was niet de jongen die zij hoopte dat ik was. Ik was niet die gevoelloze klootzak maar een zorgzame softie. Iedereen om mij heen krijgt of heeft een goedlopende relatie en ik heb vaak de gedachtes dat ik alleen over blijf, dit doet mij erg pijn omdat ik echt toe ben aan een zielsverwant, iemand die er voor mij is en echt oprecht van mij houd, ik heb dagen dat de tranen op mn fucking wangen staan uit pijn.
Uit eenzaamheid snak ik naar meer sociaal contact, ik probeer meer dingen in te plannen met vrienden maar die hebben ook niet meer alle tijd waardoor ik wanhopig om me heen zoek naar nieuwe vrienden, T lukt alleen niet meer zo makkelijk. Ik ben dolgelukkig als ik iets met mn maten doe maar het moment dat ik weer thuis kom voel ik me weer ellendig en alleen. Ik zoek dringend naar aandacht maar de hoeveelheid die ik nodig heb is onrealistisch. Ik voel me eenzamer dan ooit.
Een ander probleem is omdat ik lang klein gehouden ben ik nog steeds een beetje een "achterstand" heb. Ik leer snel maar ook al ben ik 18 en een half voel ik me nog 16. Ik kan niet goed hendelen met de "volwassen" wereld en de verantwoordelijkheden die erbij mee komen. Ik ben bang voor de toekomst en de verplichtingen die nog op me te wachten staan, ik heb t gevoel dat ik een heel stuk van mijn pubertijd mis ben jaloers om vrienden die uitgebreid deze tijd hebben kunnen meemaken. Ik wil nog niet volwassen zijn en ook die tijd nog ff zorgenloos meemaken.
Dit alles en het feit dat ik mezelf haat en vind dat ik alles beter moet leidde ertoe dat ik mezelf overbelastte en teveel dingen wilde in te weinig tijd. Hierdoor kwam ik weer in een depressie waardoor ik stopte met mijn opleiding. Nog steeds zit ik met mijn problemen maar wilt ze niet echt kwijt aan bekenden omdat ik mezelf altijd groot houd en altijd degene ben waarbij anderen met hun struggles kunnen komen en ook omdat ik me schaam voor mijn problemen, ik heb hard moeten knokken voor de status die ik nu heb en wil die niet door "verwijfde" porblemen verliezen.. Ik haat mezelf en voel me verschrikkelijk eenzaam en nutteloos. Ik ben een echte sport junk geworden omdat ik maar niet tevreden over mijn uiterlijk kan zijn, al om al, ik voel me verschrikkelijk ellendig.

Ik hoop dat jullie hier wat mee kunnen, ik heb iig ff mn hart kunnen luchten en dat voelt goed. Misschien kunnen jullie hier niet veel mee maar zelfs als het maar iemand is waarmee ik zou kunnen praten zou al fijn zijn.

Maar sowieso alvast thx voor degenen die uberhaubt mijn tekstmuur wilden lezen. respect!

[Elin3]

Mijn advies zou zijn: Leer van jezelf houden. Schaam je niet voor wie je bent en verstop je niet langer achter een masker. Dan leer je mensen kennen die jou mogen om wat je helemaal niet bent. Je kunt beter jezelf zijn, ook al is dat misschien niet zo "cool" of "stoer", dan ben je tenminste wel oprecht. En trek je mensen aan die bij jou passen, die het prima vinden dat je eigenlijk niet zo heel stoer bent en bij wie je je ook gewoon kwetsbaar op kunt stellen. Laat je niet tegenhouden door wie je denkt te moeten zijn maar geniet van wie je ben en probeer in contact te raken met mensen die je daarom mogen. Relaties die daaruit voortkomen zijn vaak een stuk duurzamer!

Succes en een dikke knuffel, want die kan je volgens mij wel gebruiken.