Een vakantie vol gedachtes [verhaal]

Zwijgend staart ze door het autoraampje naar buiten. Een gevoel van vreugde samen met een gevoel van ongerustheid en angst siddert door haar lichaam. 8 dagen, misschien zelfs 9, zal ze doorbrengen zonder haar broer en zonder haar hond. Naar Zuid Frankrijk, met enkel haar ouders. Gemengde gevoelens had ze. Wat stond haar te wachten? Ze liet haar hoofd op het kussen vallen en sloot haar ogen. God, wat was ze moe. Ze viel in een diepe slaap, zonder zorgen of enge gedachtes. Ze kon nog niet weten hoe de rest zou verlopen…

Ze sloeg haar ogen open. Ze had geen idee hoelang ze had geslapen, maar ze waren in ieder geval alweer een stuk verder. Tot midden Frankrijk zouden ze vandaag rijden. Ze had altijd een hekel gehad aan die lange afstanden. Het was zo eenzaam daar achter in die auto. Haar ouders zwegen, of praatten met elkaar. De helft van de tijd waren ze op zoek naar de juiste weg en dan moest ze al helemaal stil zijn. Ze miste haar broer nu meer dan ooit. En het zou alleen maar erger worden, als hij straks het huis zou verlaten…

Ze hoorde haar ouders mompelen. Ze hadden de verkeerde weg. Ze zuchtte diep. Dit betekende nog langer in de auto zitten en ze wou zo graag dat ze er al waren. Opnieuw schieten er allerlei gedachtes door haar hoofd. Om de geïrriteerde woorden van haar ouders niet te horen, zet ze haar diskman op. Het geluid van Linkin Park dringt haar oren binnen en ze sluit opnieuw haar ogen. Half 7 is te vroeg voor haar om op te staan.

Na enkele uren stopt de auto. Ze zijn er, gelukkig. Door de regen lopen haar ouders en zij het hotel binnen en halen de sleutel op. Dan lopen ze terug naar de auto om hun koffers te halen. “Leg je kussen op je spullen,” zegt haar vader. Ze zucht en trekt het kussen een beetje meer naar haar kant. “Leg de tekenmap er ook onder,” zegt hij op een bevelende toon. “Ze hoeven niet allemaal te weten dat we toeristen zijn, dan word je sneller bestolen,” zegt hij heel serieus. “Wat een onzin,” denkt ze. “Je hoeft maar naar het nummerbord te kijken en je ziet dat we uit Nederland komen,” Ze zegt tegen hem: “Wat maakt een tekenmap nou uit, die gaan ze heus niet stelen!” Meteen stuift hij op en duwt haar de auto in. “Doe toch niet altijd zo eigenwijs!” Zegt hij met een vlammende stem. De tranen schieten in haar ogen. Het begint alweer precies zoals altijd… Hoe had ze kunnen hopen op iets anders?


Nog niet af, moet nog veel bij... Maar dit is alvast een voorproefje..

niet goed?

[PV]

mwah, kan je weinig over zeggen, het is zoals je zegt nog heel kort je raakt wel nieuwsgierig naar wat er allemaal speelt...

[stroopwafel]

PV schreef:
mwah, kan je weinig over zeggen, het is zoals je zegt nog heel kort je raakt wel nieuwsgierig naar wat er allemaal speelt...

persies