Hoe bescherm ik mijn broertje tegen mijn moeder?

[Sneeuwwitje]

Hoi lieve mensen, mijn broertje is twaalf jaar en mijn moeder mishandelt hem verbaal en emotioneel.
Ons huis bestaat momenteel uit vijf mensen, twee ouders en drie kinderen, waarvan ik de derde ben (mijn zus woont ergens anders) en mijn broertje de jongste.

Iedereen heeft aanvaringen met mijn moeder, onze jeugd was behoorlijk heftig en ik ben een hele tijd depressief geweest. Eindelijk ben ik daar vanaf en zijn mijn zus, broer en ik wijzer geworden, en nu mijn broertje in dezelfde moeilijke fase komt als wij, moet alleen hij zich er nog doorheen slaan (en hiermee bedoel ik de ruzies tussen mijn ouders en hem, pubertijd, school, etc.) maar ik zie dat hij hier de grootste moeite mee heeft! Hij is vaak boos, zit alleen op zijn kamer te gamen, wil geen huiswerk maken.

Maar het grootste probleem is nog mijn moeder, ze schreeuwt als ze het ergens niet mee eens, ze wordt behoorlijk snel boos op het hele gezin. Ook 'pakt ze' altijd de zwakste, eerst was ik dat, nu is mijn broertje dat. Ze scheldt hem uit, vind hem een aansteller, hij mag niet huilen, moet alles doen wat zij zegt, en zo nodig sleurt ze hem bij de kraag door de kamer heen waar mijn broertje natuurlijk helemaal van streek raakt.

Vanochtend bijvoorbeeld, hij is net van de trap gevallen. Ik hoor hem huilen, en mijn moeder komt er al op af. Hij moet zich niet aanstellen. In plaats van: 'gaat het?' zegt ze: 'je moet natuurlijk wel gewoon naar school!'. Hij zegt dat hij niet kan fietsen waardoor er nu een enorme onweerswolk in huis is met woede van mijn moeder en tranen van mijn broertjes.

Jullie kunnen je misschien afvragen waar mijn vader is in dit verhaal: die zit de hele dag achter de computer en is emotioneel totaal niet betrokken bij het gezin. Als mijn moeder weer eens boos is negeert hij haar volledig tot woede van haar natuurlijk. Hij heeft nooit ingegrepen als het uit de hand liep omdat anders hij de volle laag zou krijgen.

Wat vinden jullie hiervan? Ik wil graag mijn broertje beschermen tegen een moeilijke en eenzame jeugd. Ik wil hem zien lachen en voor zichzelf op zien kunnen komen! Hij heeft totaal geen zelfvertrouwen meer en heeft al zijn hobby´s al opgegeven. Hoe kan ik mijn moeder ervan overtuigen dat haar manier hem ontzettend ongelukkig maakt?

Heel erg bedankt voor het lezen, reageer alsjeblieft want het kan zo niet langer!
Liefs Sneeuwzwart.

[Severus]

Dat lijkt me een zeer dysfunctionele gezinssituatie, om het maar zacht uit te drukken. Ik persoonlijk zou derden inschakelen, zoals een schoolpsycholoog, een maatschappelijk werker of misschien zelfs wel de Kinderbescherming, want die mensen zijn speciaal geschoold en hebben veel ervaring met dit soort gezinssituaties. Ergens betwijfel ik namelijk dat je het als 17-jarige helemaal alleen af kunt in zo'n situatie (bovendien zijn je ouders in de meerderheid en hebben ze ook nog eens meer macht omdat ze volwassenen zijn), en sowieso zou die verantwoordelijkheid niet op jouw jonge schouders mogen rusten.

Het lijkt me dat je broertje een zachtaardig karakter heeft en gevoeliger van aard is dan jou en je zus, waardoor hij inderdaad veel kwetsbaarder is voor de emotionele en verbale mishandeling van je moeder. Het is duidelijk dat hij hierdoor erg depressief is geraakt, en je moet zeker niet vergeten dat hierdoor een kans op zelfdoding aanwezig is (hoe langer het duurt, hoe meer kans daarop). Je moet hem dus goed in de gaten houden, en proberen zoveel mogelijk met hem te praten (of hem in ieder geval laten weten dat hij met jou kan praten als het hem écht heel hoog zit). Als hij dat niet met jou kan of wil, laat hem dan zien dat er ook andere mogelijkheden zijn, zoals een vertrouwenspersoon op school.

Maar als je moeder in de 17+ jaren met jou en je zus nog niet tot verandering kon worden gemaand, betwijfel ik sterk dat ze dat opeens wél bij je broertje zal doen. Zulke mensen zijn zó vastgeroest in dergelijke destructieve patronen, dat ze geeneens meer inzien dat ze fout bezig zijn - of ze zijn sadistisch van aard en willen gewoon niet veranderen. Het laatste lijkt me wel van toepassing op je moeder; het klinkt alsof ze niet tevreden is met haar leven en haar huwelijk, en reageert dat op jullie af - waarbij ze een soort van machtsgevoel krijgt, tenminste íets waar ze nog controle over op kan uitoefenen (want op haar man heeft ze die tot haar grote ergernis namelijk niet). Het kan haar daarbij dan niet zo veel schelen dat ze jullie diep kwetst, als ze maar haar machtsgevoel heeft - dus wat mij betreft weet ze donders goed wat ze bij iedereen aanricht.

Mij lijkt het dat je broertje het beste gebaat is bij huisvesting bij iemand anders (eventueel samen met jou, dan zijn jullie allebei uit die slechte omgeving weg), zoals een ander familielid. Dat, en therapie om te helpen hem zijn moeilijke jeugd tot nu toe te verwerken en de depressie te genezen. Ik kan me niet voorstellen dat de gezinssituatie zoveel zal verbeteren dat hij weer plezier krijgt in het leven. Zelfs als het een beetje verbetert, heeft de thuisomgeving toch een nare bijsmaak, het is immers de omgeving waar alle slechte dingen zijn gebeurd - dus in een geheel nieuwe en frisse omgeving zonder negatieve associaties zou hij dan nog steeds beter af zijn.

Maar goed, dat is slechts mijn mening, gebaseerd op de informatie die je gegeven hebt (ik ken het complete verhaal niet, dus mijn mening is onvermijdelijk een beetje 'vervormd'). Schakel in ieder geval wel de hulp in van andere, goede volwassenen (die jou wél kennen en aan wie je wél het hele verhaal kunt vertellen), want hier moeten jij en je broertje niet alleen mee blijven zitten. Daarnaast is dit ook maar een scholierenforum op het Internet, waardoor de mensen hier je maar beperkt kunnen helpen. Te rade gaan bij betrouwbare personen in het echte leven is dan in vrijwel alle opzichten toch verstandiger en praktischer.

Ik wens je heel veel succes en sterkte hiermee, en hoop dat je zo snel mogelijk een uitweg zult vinden uit deze nare situatie.

[Sneeuwwitje]

Jeetje Severus, ontzettend bedankt voor je bericht. Je hebt op veel vlakken gelijk, mijn moeder is alle controle zo'n beetje kwijt over mijn vader en door de frustratie reageert ze het op ons af.
Mijn broertje is ontzettend zachtaardig, maar deze omstandigheden maken hem ook heel opstandig naar vooral mij, hij neemt het zelfs voor mijn moeder op als ik er wat van zeg (mijn moeder wordt dan namelijk nog bozer, en dan op mij wat ik minder erg vind). Dus daar begrijp ik vaak niet zoveel van. Hij zit gewoon helemaal onder de plak van mijn moeder. Ik denk dat het later zal veranderen als hij weet dat hij ook een mening mag hebben.
Het is trouwens niet zo dat mijn broertje een depressie had, dat was ík. Ik heb zelf boeken gelezen waardoor ik er helemaal bovenop ben. Maar met deze kennis zegt mijn broertje niks te kunnen (hoe je bijvoorbeeld eigen keuzes maakt over hoe je je voelt, met tips die ik vaak gebruik).

Wat betreft de schoolpsycholoog: ik ben er twee jaar geleden heen gegaan voor de problemen tussen mijn moeder en mij, en het heeft alleen mij geholpen. Mijn ouders zagen het als mijn probleem die alleen ik kan oplossen, ik kreeg geen steun van mijn ouders terwijl ze wisten dat ik zo voor de trein kon springen. Het heeft voor hun dus niks veranderd. Mijn moeder gelooft dat ze boos is geboren en mijn vader weet dat ze toch nooit verandert. Toch is er nóg een kind waarbij ze niks hebben geleerd, terwijl ze alleen maar aan zichzelf denken.

Eigenlijk zou mijn moeder naar de psycholoog moeten gaan, maar hoe sleuren we haar erheen?

[Vogelvrij]

Het is dan ook veel lastiger voor je moeder om te veranderen, gewoon omdat ze ouder is en omdat zij waarschijnlijk minder bereid is om iets aan de gezinssituatie te veranderen dan je broertje (hij heeft er meer last van dan je moeder, denk ik?), dus het lijkt me dat het enige wat jij kunt doen je broertje op de mogelijkheid van een schoolpsycholoog wijzen is. Of naar maatschappelijk werk of zo stappen zodat zij de situatie kunnen beoordelen. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor je broertje, het is niet jouw taak om hem te beschermen, al zou je dat natuurlijk wel willen. Lastig wel. Succes hoor.

[Lente]

tijd voor een goed gesprek met je huisarts, dit kan je niet alleen oplossen.

[Dvine]

Ik kom zelf ook uit een moeilijk huishouden waarin mijn moeder ook het probleem was. Ik was zeker niet de enige die problemen had met haar, maar ik was de enige die lef genoeg had om weg te gaan. Ik heb bij Bureau Jeugdzorg aangeklopt en ben op kamertraining gegaan. Het is wel heel erg moeilijk geweest voor mij, omdat de problemen die in je jeugd op je afkomen de mogelijkheid hebben om je hele leven te beinvloeden. Het is dus echt belangrijk om hulp te zoeken, voor het hele gezin. Niet alleen voor je broertje.

[Severus]

Sneeuwzwart schreef:

Mijn broertje is ontzettend zachtaardig, maar deze omstandigheden maken hem ook heel opstandig naar vooral mij, hij neemt het zelfs voor mijn moeder op als ik er wat van zeg (mijn moeder wordt dan namelijk nog bozer, en dan op mij wat ik minder erg vind). Dus daar begrijp ik vaak niet zoveel van.

Die opstandigheid heeft waarschijnlijk meerdere oorzaken. Eén daarvan is dat hij waarschijnlijk langzaam maar zeker begint te puberen; hij is tenslotte al 12 jaar oud. Een andere mogelijke oorzaak is dat hij geconflicteerd is over de hele situatie, probeert er mee in het reine te komen en zijn weg er in te vinden. Het conflict is namelijk dat hij als kind van zijn moeder haar ergens trouw wilt zijn en van haar wilt houden (dat is kinderen nu eenmaal eigen, ze willen door hun ouders worden liefgehad en willen zelf ook van hun ouders houden), maar aan de ene kant ziet hij in dat zij hem niet goed behandelt en dat hij daar tegen in opstand moet komen en zichzelf uit zelfbescherming (emotioneel) moet losmaken van haar. Die twee dingen staan lijnrecht tegenover elkaar en dus verscheuren die hem (vandaar de opstandigheid), maar hij zal op een dag toch een keuze moeten maken tussen die twee. Ik weet niet of ik dat zo goed verwoord heb, maar mishandelde kinderen hebben vaker een dergelijk loyaliteitsconflict (trouw en liefdevol naar de misbruikende ouder toe vs. trouw en liefdevol naar zichzélf toe) en het zou dus best kunnen dat het ook speelt bij je broertje.

Momenteel lijkt hij dan naar de trouw voor de misbruikende ouder te neigen, want het feit dat hij het af en toe voor je moeder opneemt riekt naar een hunkering naar liefde en acceptatie: hij denkt waarschijnlijk onterecht dat als hij haar zo goed mogelijk behandelt en alles voor haar doet, hij uiteindelijk liefde en acceptatie van haar zal krijgen en de huidige situatie dan zal stoppen. Helaas gaat dat in het leeuwendeel van dit soort ouder-kind-relaties niet zo: de misbruikende ouder heeft er baat bij dat dat kind (haast als iemand met het Stockholm-syndroom) voor de ouder op blijft komen en zal dat kind dus zo blijven manipuleren om er steeds dingen van gedaan te krijgen (of voor de zelfverheerlijking, vergelijkbaar met hoe dat bij dictators is). Dit kan tot ver in de volwassenheid doorgaan (dan met bijvoorbeeld financiële zaken), als je moeder het slim speelt.

Als laatste kan een deel van de opstandigheid ook aan depressie te wijten zijn: bij een depressie gaat niet iedereen zielig in een hoekje zitten, sommige mensen worden opstandig en hebben continu een onvrede en boosheid die net onder de oppervlakte zit te borrelen (waardoor op een gegeven moment de bom door het minste of het geringste kan afgaan). Kortom: ieder individueel mens uit zijn/haar depressie anders, staar je niet blind op de clichés en stereotypen van depressie.

Sneeuwzwart schreef:

Het is trouwens niet zo dat mijn broertje een depressie had, dat was ík.

Het feit dat hij amper meer lacht, slecht presteert op school, geen zelfvertrouwen meer heeft en zelfs de dingen die hij het liefste deed niet meer doet, vind ik tekenen van een depressie. Vooral dat laatste vond ik persoonlijk tekenend. Ik ben geen psychiater of psycholoog natuurlijk, dus voor een echte diagnose moet je bij een professional zijn.

Sneeuwzwart schreef:

Ik heb zelf boeken gelezen waardoor ik er helemaal bovenop ben. Maar met deze kennis zegt mijn broertje niks te kunnen (hoe je bijvoorbeeld eigen keuzes maakt over hoe je je voelt, met tips die ik vaak gebruik).

Helaas is niet iedereen gebaat bij zelfhulpboeken, daar moet je onder andere een bepaalde zelfdiscipline voor hebben. Sommige mensen gedijen beter bij hulp van een ander persoon: ze kunnen bijvoorbeeld bij die andere persoon hun hart luchten en gedachten uit wisselen, wat men bij een boek niet kan.

Sneeuwzwart schreef:

Mijn ouders zagen het als mijn probleem die alleen ik kan oplossen, ik kreeg geen steun van mijn ouders terwijl ze wisten dat ik zo voor de trein kon springen. Het heeft voor hun dus niks veranderd.

Dat is bewijs dat zij zichzelf niet als schuldige zien, en daardoor dus geen reden zien om hun gedrag aan te passen en te verbeteren. Ze wanen zich superieur en onaantastbaar. Ik vrees dat ze die houding weer aan zullen nemen als er hulp komt voor je broertje; alles valt gewoon op dovemansoren en ze gaan stug door met hun destructieve wereldje (omdat dat lekker comfortabel is en zij er voordelen uit halen).

Sneeuwzwart schreef:

Mijn moeder gelooft dat ze boos is geboren en mijn vader weet dat ze toch nooit verandert.

Wat een belachelijk en dom excuus, wil je moeder daar alles mee goedpraten? Als ze dat werkelijk gelooft, heeft ze ze niet allemaal op een rijtje (maar goed, dat is eigenlijk sowieso al het geval). Mensen worden niet boos geboren, boosheid zit niet in de genen (net zo min als dat bijvoorbeeld criminaliteit in de genen zit). Ze heeft misschien gewoon zelf een vergelijkbaar destructieve opvoeding gehad (en ze dat patroon herhaalt bij haar eigen kinderen), of andere slechte ervaringen in het leven die haar boos en bitter hebben gemaakt. Dat is echter háár probleem en het is geen excuus om dat op haar eigen kinderen af te reageren en hen ermee op te zadelen.

Daarnaast: als ze echt altijd al zo'n boze en verbitterde vrouw was geweest, dan lijkt het me sterk dat je vader daar ooit verliefd op kon worden en er zelfs mee kon trouwen en kinderen mee kon krijgen. Ik bedoel, het lijkt me niet dat je jezelf vrijwillig veroordeelt tot een ongelukkig huwelijk met een dergelijke vrouw. Waarom zijn ze überhaupt nog niet gescheiden? Welke voordelen vinden ze nog in het bij elkaar zijn?

Is de situatie trouwens altijd zo geweest? Is er nooit een tijd geweest waar jullie wél een normaal, liefdevol gezin vormden?

Sneeuwzwart schreef:

Eigenlijk zou mijn moeder naar de psycholoog moeten gaan, maar hoe sleuren we haar erheen?

Ik ben bang dat dat je niet lukken gaat. Volwassenen in het algemeen kunnen een andere volwassene niet dwingen om naar de psycholoog te gaan, tenminste, niet als er geen directe urgente aanleiding voor is. Als jij er geen hulp van andere volwassenen bij haalt en probeert als 17-jarige (die verder wettelijk gezien weinig invloed heeft) op eigen houtje je moeder naar de psycholoog te sturen, dan zul je al snel bedrogen uitkomen. Als je moeder echt zo boos en koppig is en ze zich in het algemeen niks van jou aantrekt, dan zal ze nu niet opeens op wonderlijke wijze wél iets aantrekken van wat je zegt. Je hebt amper invloed op haar, dus je zult dit moeten bewerkstelligen via de hulp van andere volwassenen.

Kortom, wat ik eerder al zei en wat anderen in dit topic ook al zeiden: je kunt hier het beste niet alleen mee blijven zitten, trek aan de bel. Het lijkt misschien wat radicaal, maar dat lijkt me de enige échte manier om je broertje dezelfde rotjeugd te besparen; andere (minder directe) manieren hebben maar tijdelijk effect of evenveel effect als een regendruppel die in de oceaan valt. Het zal moeilijk zijn, maar even door de zure appel heen bijten en het resultaat zou uiteindelijk veel beter moeten zijn dan wanneer je er alleen mee was blijven zitten. Later zullen zowel jij als je broertje er dan blij om zijn (ook al kun je het nu misschien niet zien), en er wellicht ook een hechtere band met elkaar om hebben.

Dit is misschien wat drastisch maar het lijkt me een goede onder de aandacht brengen van wat jou moeder eigenlijk mee bezig is. Gewoon melden bij http://www.amk-nederland.nl/

Als ik jou verhaal zo lees is het belangrijk om professionele hulp in te schakelen.
Je kunt samen met je oudere zus eens langs het AMK gaan om te kijken of hen wat voor jou kunnen betekenen. Verder kun je naar de huisarts gaan, die heeft vaak wel een overzicht van alle instanties. Een psycholoog lijkt mij niet voldoende, want een psycholoog is er voor jou alleen. Dan zul je toch meer moeten denken aan een pedagoog of gezinstherapeut.

Het eerste wat ik nu zal doen is je broertje steunen en met hem wat leuks gaan doen.
Verder je zus opzoeken en samen met haar of met iemand anders(waardoor je sterk staat) hulp gaan zoeken.

[Sneeuwwitje]

Heel erg bedankt voor deze reacties!

Wat mijn moeder betreft: als ik er niet tegen kan moet ik maar weg. En dat zal ik ook zeker doen volgend jaar.

Ik ben een beetje bang om hulp te zoeken bij andere volwassenen, aangezien het als belachelijk wordt gezien door mijn ouders en ik denk niet dat het ernstig genoeg is om Jeugdzorg in te schakelen. Ik wil geen nare gevolgen, snap je? Ook toen ik dat eerder heb gedaan vroegen me ouders steeds wat ik te bespreken had bij mijn psycholoog en zeiden ze dat tegen mijn broers en zussen. Kortom: ik werd voor gek verklaard door mijn ouders. En omdat ze er niet in geloven (zegt mijn vader vaak genoeg) zal het ook niet werken, ook niet als we in gezinstherapie zouden gaan.

Het klinkt waarschijnlijk naïef maar hierdoor krijg ik waarschijnlijk zelf ook meer problemen mee, terwijl ik me juist liever terugtrek in mijn kamer of de muziek als ik me slecht voel. Als alles weer aan het licht moet komen zal het nog even erger worden, en moet ik open kaart spelen terwijl ik het liefst positief denk en mijn eigen wereld mooie creëer.

Ik weet niet echt hoe ik het uitleggen. Ik word er gewoon huiverig van om bij anderen aan te kloppen...
Toch gaat het me vooral om mijn broertje, aangezien ik volgend jaar uit huis ga en er niemand voor hem over blijft.

Zelf heb ik me ook vaak afgevraagd waarom mijn ouders bij elkaar zijn gebleven. Mijn vader zegt dat ze voordat ze kinderen had haar nog nooit zo boos heeft gezien, iets wat ze nu bijna dagelijks toont. Ook beweert hij dat ze liever op haar werk is (ze heeft drie baantjes) dan dat ze thuis blijft, in het weekend is ze dan ook altijd werken. Ik weet niet wat mijn vader wilt bereiken met deze dingen maar dat laat hij graag merken. Ook kan hij haar lelijk voor schut zetten en lacht hij om haar woede, bijvoorbeeld als er visite is verteld hij vaak hoe boos ze kan zijn. Dit lijkt me ook niet leuk voor mijn moeder, die graag respect van ons wilt.

Er zijn wel tijden dat het goed gaat. In de zomer bijvoorbeeld, als iedereen wat meer vrijheid heeft om naar buiten te kunnen. Dan is mijn broertje ook veel meer buiten en sport hij vaker. Ik probeer nu vooral een goede band met hem te krijgen, hem te steunen bij het huiswerk maken, met hem te voetballen buiten en samen naar de film te gaan. Ik geloof wel dat dat zal helpen. Maar voor mijn moeder verandert het niks, die kan ongeacht de situatie ineens boos thuiskomen en alles weer veranderen.

Het moeilijke is gewoon dat mijn moeder zegt niet te kunnen veranderen, dit is natuurlijk volkomen absurd en zet haar precies in deze slachtofferrol. En zij moet juist het goede voorbeeld geven van verandering.

Ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen na dit verhaal, en ik ben benieuwd naar komende reacties, alvast bedankt!

[Dvine]

In mijn ogen is dit echt wel erg genoeg voor jeugdzorg. Als jij net zo volwassen praat met die mensen als dat je hier op het forum post dan nemen ze jou zeker wel serieus.

Toen ik thuis wegging werd ik ook gezien als de boosdoener door mijn gezin en vooral door mijn moeder. Maar uiteindelijk heb ik mezelf wel gered.

Doe het voor je broertje; de hulp inschakelen.
Kijk je moeder zal misschien niet veranderen en de gezinssituatie ook niet, maar ze kunnen wel wat betekenen voor je broertje, zodat hij niet een eenzame jeugd krijgt.

[Catch]

Het is zeker wel ernstig genoeg, je broertje en jij lijden eronder en je ouders nemen niet de verantwoordelijkheid die ze wel zouden moeten nemen. Wat Dvine al zegt, dit kan best voor problemen zorgen in de toekomst. Je bent niet in een normale, liefdevolle omgeving opgegroeid. Uit je eerste post blijkt al dat je een enorm verantwoordelijkheidsgevoel hebt naar bijvoorbeeld je broertje. Dat is echt heel lief en nobel, maar het kan je later behoorlijk in de weg komen te staan.

Het is duidelijk dat er echt wat moet veranderen. Als je een fijne huisarts hebt kun je daar aankloppen, die zijn er ook voor geestelijke problemen. Je zou inderdaad ook naar jeugdzorg kunnen gaan, vooral omdat je broertje hier nog langer onder valt dan jij. Ik hoop dat je jezelf en je broertje in een fijnere situatie weet te brengen, maar realiseer je vooral dat je ouders niet hun verantwoordelijkheid nemen, en dat dit ook niet jouw schuld of verantwoordelijkheid is. Het enige wat jij nu kunt doen, is aan de bel trekken bij een instantie die hier wat aan kan doen. Ik hoop echt dat het beter wordt voor je

Ik denk dat jij en je zussen toch wel voor je broertje moeten opkomen. Als je zelf weet hoe het was gun je dat je broertje toch niet toe. Ik zou gewoon hulp gaan zoeken. Misschien kan dit ook gewoon anoniem?

wat ben ik blij dat je dit post, niet omdat het verhaal zo leuk is, maar t komt best wel overeen met dat van mij,
ik zou in mijn geval het liefst de vertrouwenspersoon van school raadplegen maar wegens slechte ervaringen met school kom ik dr zo min mogelijk,
ik denk dat jij dat mss wel moet doen, of knoop anders ns n gesprek aan met je vader, wat hij van de situatie vind, of met je zus, die nu niet meer thuis woont.
ik weet niet of je op dezelfde school zit als je broertje, maar anders kun je voorstellen samen naar een leraar te gaan die jullie beide vertrouwen.
ik zou verder ook niet echt weten wat je anders kunt doen.
mss een ander familielid raadplegen ofzo maar verder dan dat kom ik ook niet.

maar als dr ooit wat is, je mag me altijd pm'en, want dit komt echt gewoon te eng veel overeen met mij!

[Sneeuwwitje]

Nogmaals bedankt iedereen voor hun posts!
Ik zal erover nadenken om naar de huisarts te gaan. Als ik zo mijn eigen posts lees lijkt dat ook wel het beste om te doen.
Ook zal ik er met mijn vader over praten, en vooral met mijn broer en zus, hoe we dit het beste kunnen oplossen. Bij ons wordt er nauwelijks gepraat, dat schijnt moeilijk te zijn als er problemen te zijn. Dus ik ga het tijdens het avondeten ter zake brengen. Nu moet ik nog even nadenken wat ik zal zeggen.
Mijn broertje gaat waarschijnlijk naar mijn school, wat ik wel leuk vind, dan kunnen we elkaar ook zien en zorg ik ervoor dat hij wat zelfvertrouwen kan krijgen (Hij is echt een schat).

Ik zal erover nadenken en in de tussentijd actie ondernemen! Het klinkt nu alsof ik alle verantwoordelijkheid wil, en dat wil ik ook omdat er iemand moet zijn om het te veranderen. Vaak heb ik het idee alsof mijn ouders niet de situatie van binnenuit kunnen beoordelen. Zo moeilijk kan het niet zijn, ik zal het zo goed mogelijk proberen te verwoorden, als het geen effect heeft ga ik alsnog een andere volwassene raadplegen.

[Mali]

Er is ook een stap voor jeugzorgd zoals ouderchoaches, kinderwerkers, maatschappelijk werk ed. Zij werken meestal bij een welzijnsoganisatie en het is een stuk laagdrempeliger dan jeugdzorg. Als je mij een pm stuurt met de stad waar je woont dan wil ik wel even voor je op zoek gaan. Ik werk zelf ook bij zo'n welzijnsinstantie.

ff btw,
het valt me op hoe snel mensen uit huis geplaatst worden,
in de pauze stond een verhaal van een gezin, 1 moeder 5 kinderen, en de middelste dochter daarvan die was 17, die werd samen met dr broers en zussen uit hius geplaatst, omdat die teveel verantwoordelijkheid zou hebben, omdat ze vanaf dr 12de regelmatig boodschappen deed en voor dr broertjes zusjes opkwam en ze hielp.
dan denk ik echt van, waarom hun?
ik ken n meisje dat mega mishandeld word maar zij wordt niet uit huis geplaatst!
toen ik dat verhaal las dacht ik van, wtf het is maar goed dat ze niet weten hoe het bij mij thuis is dan had ik allang ergens anders gewoond,
maar goed dat ff terzijde enuuuh sneeuwzwart dat is oook echt niet om jou schrik aan te jagen ofzo:$

[Sneeuwwitje]

Ja daar ben ik eerlijk gezegd wel bang voor, Duckdog!

Die kans zit erin , maar jij bent 16 geweest dus je mag zelf beslissen.
maar als uithuisplaatsing beter is voor jou broertje.. Maargoed zover is het nog lang niet.

[urjenn]

typisch GGZ gevalletje
na grapje dat is wel wat stappen verder
praat er over praat erover met je familie
maar ook op school

Krijgt jouw moeder ueberhaupt nog aandacht van jouw vader?

Het klinkt alsof ze zwaar gefrustreerd is namelijk en dat dan maar op iedereen botviert..

[Caviamax]

Misschien heb je hier wat aan? http://www.internethulpverlening.nl/default.aspx ? Hoop dat het helpt.

[Sneeuwwitje]

oh dankje!