|
(nina)
Auuuuuuuuuw. auuuuuuuw. volgens mij was het nutteloos om het verband te vervangen want ik heb toch geen ribben meer over. ik lig nu te lezen, zonder lampje, want er mag iets meer licht in de kamer. daarom zie ik gelijk dat er iemand in de deuropening staat. een vrouwelijke gestalte met een bos haar en ik hoop gelijk dat het Sara niet is, ook al is het niet logisch al ze het wel zou zijn. Ze komt naar binnen lopen en ik zie dat ze blonde krullen heeft, en dus niet Sara is. 'Hallo nina.', zegt ze met een redelijk zware stem voor een vrouw. 'Hallo?', vraag ik. 'Ik ben Mariska Terlouw. psychiater.' 'Ooooh. ik ben gehandicapt.' ik ben gehandicapt? god aller boedda nina! 'Ik weet het. en ik zal het alvast zeggen; ik ben hier voor jou. als je niet wil praten is het over.' 'En waar gaan we over praten dan? mijn trauma's? die ken ik uit mijn hoofd en van alle kanten.', zeg ik ietwat sarcastisch. 'Wie heeft je gestuurd?' 'Je ouders en grootouders.', zegt ze. 'Heb je als surprise ook Sara bij je? want dan wordt het echt gezellig.' 'Niet zo sarcastisch asjeblieft.' 'Oké door dat te zeggen heb je je doodvonnis getekend!', roep ik, 'laat maar een andere komen, aan jou begin ik niet.' 'Omdat ik mijn werk doe?', vraagt ze. 'Nee, omdat ik niet van clichés hou.' , zeg ik. 'kan ik nu verder lezen?' 'Ik kom wel een andere keer terug.', zegt ze. 'je doet maar, maar neem dan wel je originaliteit mee.'
(Sara)
op maandag mis ik toch niks. ik heb er maar van afgezien om het tegen papa en mama te vertellen, ik zit nu in de bus naar het ziekenhuis. en ik blijf me maar afvragen hoe ik dr kan zien zonder dat ze mij ziet. en ik heb nog steeds geen oplossing gevonden. 'Het dijkzigt ziekenhuis.', wordt omgeroepen. @!#$.
'Nina! ben je weer..', zegt, aan de stem te horen, hetzelfde verpleegstertje als vorige keer. 'Of ben je..' 'Sara ja!' 'Het is geen bezoekuur.', piept ze. 'is er wat aan de hand hier?', vraagt een vierkante verpleegster die uit een zaaltje komt. ik riep mijn naam zeker een beetje te hard. 'Het is geen bezoekuur', piept het verpleegstertje weer. 'En wat is het próbleem jolanda?', vraagt vierkant. 'Ze wil iemand bezoeken.', zegt Jolanda. 'eigenlijk niet, ik wou alleen kijken.', zeg ik. 'Het is geen dierentuin hier. wat ben je van de patiënt?', vraagt vierkant. Yes! iemand waar ik helemaal anoniem voor ben! 'Tweelingzus', zeg ik. 'O. ben jij van die zelfmoordpleegster? zo zwa.. o sorry dat had ik niet mogen zeggen. ze heeft nog geen bezoek gehad vandaag, als je het stil houdt mag je een uur blijven.' of ik nou dankbaar ben weet ik niet maar..'Dank u wel.'
(nina)
nu staat ze er wel. ik zie het meteen. ik duik weer mijn blaadje in en wacht tot ze weggaat, het is nijd dat ze hier graag wil zijn. ze komt toch naar binnen lopen. 'Is er al iemand bij je geweest?', vraagt ze. 'Wat?', zeg ik, uit mijn blaadje tevoorschijn komend. 'een psychiater. ze willen dat jij en ik met eentje praten.' neem vooral geen "we" in de mond hè. 'Gister is er eentje langs geweest. omdat opa en oma en papa en mama willen dat... ik weet niet eigenlijk.' 'Dat we later niet met trauma's rondlopen.', vult ze in. 'Komen ze snel mee.', zeg ik. 'Zei ik ook.' 'En waarschijnlijk nog wat gemeens erbij.', zeg ik. 'hoezo?', zegt ze. 'Omdat ik je een beetje ken.' 'Ik zei dat ze een trauma hadden kunnen voorkomen als ze jou in mama's buik hadden laten zitten.' 'Heel aardig.', zeg ik. duidelijk dat ik niet de enige in de familie ben die welbespraakt is. 'Waarom ben je hier?', vraag ik. 'het is niet eens bezoekuur.' 'Weet niet', zegt ze, 'ik wou alleen niet met papa en mama mee.' 'Ga jij met een psychiater praten?', vraag ik, aan het meisje wat ik al heel m’n leven haat. 'Jij?', vraagt ze. goh, net als een eeuw geleden, ze vraagt raad aan dr oudere zus. 'Ik heb gezegd dat ik met dr praat als ze origineel is.' 'ze is al langs geweest?' 'Ja.', zeg ik. 'Sara, waarom ben je hier?' er glijdt een beetje vijandigheid over dr gezicht. 'Is mark hier geweest?', vraagt ze. 'Ja. een paar keer. hij is erg knap. aardig ook.' dat had ik misschien niet moeten zeggen. ze doet een stap naar voren, maar ik kijk gemeen naar dr en ze staat weer stil. 'Ga je me nu afmaken?', vraag ik scherp. 'Sinds je in de buurt ben, gaat alles fout', ontwijkt ze mijn vraag. 'maar misschien doe ik het nog wel een keer ja.' en ze loopt naar buiten. 'Je moet altijd het laatste woord hebben hè?', roep ik haar achterna.
(Sara)
oké waarom ben ik naar haar toe gegaan? ik was niet echt bang volgens mij maar.. zou ik dr echt kunnen doden? en mark.. Jezus boedda wat een eikel! 'meisje, moest jij er hier niet uit?', vraagt de buschauffeur. ik kijk naar buiten. 'O. ja hoor.', en stap uit. het maakt niet uit dat ik nog een kilometer moet lopen, ben ik tenminste van die kwek naast me af.
'Waar was jij dame?', vraagt mama zodra ik binnenkom. 'Waarom ben je niet naar school geweest?' 'Hoe weet je dat?', vraag ik. 'Karina kwam je huiswerk brengen.', zegt ze scherp. O, wat een doos is dat ook. 'Waarom spijbel jij?', vraagt ze. 'Nieuw vriendje?' 'Nee hoor, en ik kan ook niet terug naar de mark want die heeft nina al ingepikt.' 'Wat?', zegt ze, met een gezicht dat van boos naar verbazing gaat. 'Ben je bij nina geweest?' 'Ja', zeg ik, 'belangrijk genoeg?' 'Ik.. ik zal je een briefje geven. waarom heb je het niet verteld?' 'Omdat ik het drama wat je nu aan het afdraaien ben wou ontwijken. ik ben er geweest, oké, maar dat betekent echt niet dat ik haar terug in mijn leven neem.' 'Waarom ben je dan wel geweest? je zei dat je nooit meer wou?', vraagt mama, nog steeds met totale verbazing op haar gezicht. 'ik wou weten of ze van de psychiater wist.', zeg ik. 'wat ik nog steeds onzin vindt trouwens. ze is al bij nina geweest, maar nina heeft dr weggestuurd. 1-0 voor zij en mij.' 'Is ze al bij nina geweest? maar nina wist helemaal nog niet, toch?', vraagt ze. 'Nee.', antwoord ik. 'O jee, ze zou het wel weer als commentaar gezien hebben dan.' 'Ik denk dat ze het wel grappig vond. ze zegt dat ze haar weggestuurd heeft, dus misschien heeft ze lol gehad.' Er komt een slap glimlachje op dr mond en haar ogen worden blijer, maar ik heb dr door. 'Mam. ik zal het nog een keer zeggen om het duidelijk te maken: er is nog niks veranderd tussen ons. ik ben alleen minder bang.' en ik loop naar de telefoon, om karina te gaan uitfoeteren.
(nina)
nog 6 dagen totdat ik ontslagen wordt. gister is Sara langs geweest. ik denk dat de optie: naar papa en mama terug niet meer bestaat. ze was minder bang voor me dan de eerste keer, toen straalde de angst echt van dr af. ik ben benieuwd of ze het serieus meende, dat ze me nog een keer zou afmaken. want dan wil ze waarschijnlijk wel dat ik bij ze in huis kom.
maandag worden mijn hechtingen er uit gehaald. vond ik een beetje onlogisch, dat is de eerste dag nadat ik ontslagen was. dan werd het misschien dinsdag, had de afdelingsleider gezegd (weet niet hoe die heet). niet: dan blijf je nog een dagje hier, maar de dag verplaatsen. volgens mij zijn de bedden erg hard nodig, zelfs als ze in een donker afgelegen kamertje staan. (ja ik weet het, er zitten wieltjes onder, dus ze kunnen verplaatst worden). Peter is na het rekverbanddrama extra rustig (dus ook irritant) tegen me. jolanda heb ik niet meer gezien. nadat peter gestopt was met lachen (ja dat kan hij) keek hij zijn "ik ben teleurgesteld in je"blik. niet dat dat mij boeide maar ja. en nu heb ik een jonge jongen als voedselverpleegster. volgens mij net zo oud als jolanda, maar het eerst wat ie zei was of ik geprobeerd had om me te scheren, dus ik vin m wel oké. gister vroeg hij of ik wel eens aan gehandicaptensport had gedacht. en dat ik met mijn houding het makkelijk tot de paralympics kan schoppen. jammer dat ik dat niet wil. met andere gehandicapten in 1 ruimte, daar komt volgens mij alleen maar geklaag van. als het goed komt komen papa en mama vanavond weer, want gister waren het opa en oma lin. (nog steeds niet de anderen). zal ik even vragen of Sara ze over alles ingelicht heeft.
(Sara)
die psychiater komt er dus niet in. en nina ook niet. ze mag hier komen wonen als ik op mezelf woon, en dat duurt nog minimaal 8 jaar. toch.. ik had eigenlijk gedacht dat ik meer woede zou voelen. oké ze moet echt niet proberen iets met mark te beginnen, dan martel ik dr ledenmaat voor ledemaat. verdomd waarom zit dat jong nog steeds in mijn hoofd? het lijkt er niet op dat hij er problemen mee heeft. hij heeft nog steeds niet op m’n eerste smsje gereageerd, maar dat was misschien wat te jammerig. ik zal me zelf zijn in dit smsje, daar viel ie tenminste voor. en daar maakte ie het voor uit, zegt een ander stemmetje. fijn, nu begin ik ook al stemmen te horen. 'Saar?', hoor ik papa van beneden roepen. 'Oma lea aan de telefoon voor je.' 'Ik neem hem boven wel.', roep ik terug. 'Met Sara.' 'Hallo saraneesje. hoe gaat het zo in het algemeen met je?', vraagt ze. dat vraagt ze altijd, in het algemeen, maar nu heb ik echt het gevoel dat ze echt alles om me heen bedoeld. 'School gaat goed, heb huisarrest omdat ik brutaal ben geweest, en..' 'je tweelingzus is weer terug in je leven.', maakt ze mijn zin af. 'ik wou zeggen: mijn vriendje heeft het uitgemaakt.' 'O. o. zo sorry meisje. heb je veel verdriet?' 'nee hoor', antwoord ik. misschien dat als ik het vaak genoeg zeg, ik er wel in begin te geloven. 'het was in een ongemakkelijke situatie, het komt wel weer goed.' 'O. dat is mooi.' en je kan oma alles wijsmaken. 'En je zus?', vraagt ze weer. 'Ik bel eigenlijk om daar over te praten.' ik voel nattigheid. 'Wat is er dan?',vraag ik onschuldig. 'Nou ze ligt nu in het ziekenhuis en ..' @!#$! ze wil dr gaan bezoeken! 'Je wilt naar dr toe hè?', vraag ik boos. 'Ik dacht dat u míjn oma was. Nina vond u toch altijd zo raar? schuldgevoelens ofzo?', raas ik. wáárom laat iedereen me in de steek voor een nutcase?? 'Saraneesje, je weet dat je toch mijn favoriet ben?', vraagt ze zachtjes. 'Wáarom gaat u naar dr toe dan? niet genoeg aan mij?', en ik knal de telefoon op de grond. fijn, ik begin langzamerhand de gek van de familie te worden. ik zak op de grond en mijn ogen schieten vol. nog janken ook, life's great.
(nina)
morgen word ik ontslagen. en ik weet nog steeds niet waar ik heen ga. gister is er een psychiater langsgeweest, van justitie ofzo. ik wist niet waar het over ging en het was na het bezoekuur dus ik kon het me ouders ook niet vragen. vanavond dan maar. ik heb zo het gevoel dat er iets achter m’n rug gedaan wordt, en daar hou ik totaal niet van. Mark is vanmorgen langsgeweest, mag je raden wat hij vroeg: of ik vond dat hij het nog een keer met Sara moest proberen. ik was een beetje uit het lood geslagen, ik bedoel, z’n hoofd was 5 centimeter van me vandaan toen hij het vroeg. dus ik slikte heel duidelijk en toen had ie door dat ie mij de zenuwen gaf. ik heb gezegd dat ie het helemaal zelf moest uitzoeken. toen begon ie een beetje te mompelen dat ik zo anders en zo hetzelfde als haar was. na 5 minuten stilte tussen ons is hij weggegaan. hier heb ik dus echt geen zin in. altijd is Sara mijn vergelijkingsmateriaal. het enige wat we met elkaar gemeen hebben is uiterlijk en geboortedatum, en oké een paar karaktertrekken. er wordt aan de deur geklopt, ik neem aan dat het papa en mama zijn. de deur gaat open en ik zie dat ze het niet zijn. ik zie 2 mensen in wit, en mama heeft een hekel aan wit. misschien toch nu mijn hechtingen eruit? ze stappen verder het licht in en ik zie nu wie het zijn. "mijn" verpleger en... oma lea en opa. dat klopt toch niet?
(Sara)
ze komt hier. niet bij opa en oma, niet bij de buren. hier. in de kamer naast de mijne. ze gaat onze badkamer gebruiken, in onze woonkamer zitten en aan onze eettafel eten. en dat klopt niet! we hadden een leven zonder haar, en dat ging goed! ze gaat vanavond haar spullen ophalen in het gekkenhuis (en waarschijnlijk afscheid nemen van haar vriendjes) en vannacht slaapt ze al hier. ik weet nog niet hoe ik papa en mama ga straffen maar het is duidelijk dat ik dit niet ga laten gebeuren.
iets heel anders, ook al staat het toch wel in verband met haar: mark. hij heeft totaal niet op mijn smsjes gereageerd. volgens mij zag hij dat gezeik over haar gewoon als kans om het uit te maken. ben benieuwd of ie nou haar versierd heeft.
ook wil ik weten of ze de liever, normale dochter gaat spelen. ik weet niet hoe ze tegen papa en mama was als die haar kwamen opzoeken, maar ik neem aan dat ze niet ineens gezellig tegen iedereen gaat doen. of juist wel, ze is tenslotte altijd de beste actrice van ons 2 geweest.
de deurbel gaat. opa Jules gaat de deur open doen. dat had ik nog niet verteld, er zit hier een ontvangstcomité voor dr. opa Jules en oma lin, opa Erik en oma lea. alsof de koningin langskomt, ze hebben allemaal hun beste kleertjes aan. papa komt binnen met 2 koffers, mama komt achter hem aan, met de rolstoel met dr erin. het nieuwe leven is begonnen.
(nina)
ik "woon" hier nu al twee weken en het gaat verrassend goed. Sara en ik maken elkaar (verbaal en fysisch) niet af en papa en mama lijken heel blij met de situatie te zijn. aangezien ik al klaar ben met mijn examens hoef ik niet naar school toe. wel ben ik al naar verschillende open dagen geweest. Sara is hard bezig voor dr examens, want die is vorig jaar ook blijven zitten. door dat gedoe met mij, beweert ze. ik heb niet al echte vrienden, maar ik heb een paar oude nummers van vroeger opgezocht en ik heb dus vrijdag een afspraak met het oude groepje. Kathleen zei dat Thomas zijn broertje verloren heeft door een overdosis en gestopt is met alle mogelijke drugs. zelf heeft ze een abortus gehad en Nienke is een poosje gestalkt door haar ex-vriendin. ja, dat is het echte leven.
papa's werkkamertje wordt langzamerhand mijn kamer, maar ik blijf hier niet. mijn hersenen schudden steeds minder en ik ga zeer waarschijnlijk bij 1 van de oma's wonen totdat ik 18 ben. daarna ga ik op kamers. de psychiater is niet meer bij mij langsgeweest, wel bij Sara. de psychiater vond dat Sara teveel woede voor mij in zich had opgekropt. ja die ben ik kwijt natuurlijk, ik heb al eens een moordaanslag gepleegd. misschien bied ik me wel eens aan, als mijn leven weer heuvelafwaarts gaat. mama roept: eten.
'je lust nog wel pannenkoeken hè?', vraagt mama als ik beneden kom. 'ik heb er 2 met appel voor je gemaakt, voor de rest kan je gewoon met de stapel mee eten.' ik appel, Sara kaas. nu ik opnieuw bezig ben komen dingetjes van voor de rolstoel (en tijdens) steeds vaker omhoog. tot nu toe zijn het leuke en positieve dingetjes, maar als ze negatief worden sluit ik liever het verleden weer af. 'ja lekker mama.', zeg ik. sara's gezicht betrekt, maar ze zegt niks. ze vindt het nog steeds erg dat ik door haar moeder mama te noemen duidelijk maak dat we familie zijn. soms krijg ik daar een triomfantelijk gevoel over, ik heb haar plaats in het gezin overgenomen. en soms niet. we zijn een tweeling, er is voor 2 plaats. toch haat ik haar nog steeds.
(Sara)
ze is nu al 16 dagen hier. ik negeer dr zoveel mogelijk. ik ben bezig met een nieuwe vriend, vincent. op school is niemand er meer over begonnen, maar misschien komt dat omdat ze niet weten dat ze bij me thuis woont.
als ik ‘s nachts naar de wc ga, voel ik ineens een hand op mijn enkel. ik schrik me de pleuris, en dat zonder griezelfilm. 'Last van een slecht geweten?', zegt nina met een vals glimlachje. ik kijk naar beneden en zie dr liggen, steunend op dr armen, met alleen een nachthemd aan. net een meermin zonder staart maar dan erger. 'Wat doe jij hier?!', vraag ik een beetje hard. 'Sssst', zegt ze zacht en schijnheilig. 'straks maak je papa en mama wakker.' 'Wat doe je hier?', vraag ik weer, maar nu zachter. 'Ik moet naar de wc', zegt ze rustig. 'Waarom doe je dat niet met je rolstoel?' 'Duurt zo lang', zegt ze. 'Vroeger hoefde je nooit ‘s nachts naar de wc.', zeg ik boos. 'tijden veranderen', zegt ze. 'vroeger hoefde ik ook niet over de grond te kruipen.' 'Wat zeur je nou!', zeg ik weer harder. 'Ik heb je helemaal niks gedaan! ik was er niet eens bij!' 'tuurlijk niet, dat zou een beetje teveel opvallen als je zou blijven kijken.', zegt ze serieus. 'je bent gek. je had gewoon altijd al een hekel aan me. je dacht dat als je me dit zou toeschuiven meer aandacht van papa en mama kon krijgen!' 'Jij zegt dat over aandacht? stik in je aandacht! ik was 5 verdomme!' ze kruipt naar me toe. 'waarom heb jij dat eeuwige zelfmedelijden?!', gilt ze nu. 'ik heb 5 jaar benen gehad terwijl dat er minimaal 70 hadden moeten zijn!' ik hoor een deur openslaan. 'Wat is hier aan de hand?', vraagt mama, ongerust rondkijkend. 'Nien, wat doe jij op zo laat?' 'ze is helemaal doorgedraaid', zeg ik, proberend om rustig te worden. 'ze valt me aan, ze beschuldigt me..' 'Ik ging naar de wc.', snijdt nina me af. 'en toen ik Sara aantikte deed ze of ik melaats was.' 'Je beschuldigt me van een aanslag verdomme!', raak ik m’n rust weer kwijt. 'Wou je dan zeggen dat je het niet heb gedaan?!', gilt ze terug. 'Rustig!', gilt mama nu ook. 'Arnout! kom eens helpen!' papa komt met een slaaphoofd aanlopen, hij is het "een boor naast mijn bed maakt me niet wakker" type. 'wat?', vraagt papa. mama begint te huilen. 'Ze draaien door', snikt ze. 'allebei.' 'Oké? Sara wat ging jij doen?' 'Naar de wc', zeg ik. 'Nina wat ging jij doen?', vraagt ie. 'Sara in dr slaap vermoorden.', en ze kruipt naar het computerkamertje toe.
(nina)
daar gaat mijn acteerkunst. niet dat ik dr eergisternacht echt wou vermoorden natuurlijk. ik zat meer te denken aan een mentale marteling, maar sinds eergister letten papa en mama weer meer op ons. ze laten mij boven blijven totdat Sara ontbeten heeft en weg is, en elke keer als ik naar boven ga terwijl Sara boven zit (te leren) gaat er iemand met me mee. de kliniek is er niets bij. maar ze schrok zich echt de pleuris eergister. als ik niet zo pissig was geweest had ik gelachen. ze is vandaag met dr examens begonnen en ik denk erover na om es een keer naar dr school te gaan. nee, ik wil niet dat ze zakt, heeft ze alleen meer om me voor te haten. nee, ik wil mijn leven terug, en als ik daarvoor op haar moet parasiteren moet dat maar. het is niet dat ze veel vrienden heeft die dr zullen missen.
ik eet langzamerhand weer hele maaltijden (allemaal herkenbaar voedsel), maar ik probeer me in te houden, want in een rolstoel heb je tenslotte geen beweging. ik heb het met mama en papa over rolstoelsport gehad en ze waren gelijk enthousiast, maar dat heb ik maar even afgekapt door te zeggen dat ik er nooit aan begin. ze zullen of te triest of te vrolijk zijn, en ik hoor in geen van beiden categorieën. ik ben vrolijk over mijn triestheid en andersom. mama roept dat Sara weg is en dat ik naar beneden mag komen. eerst kwamen ze dan naar boven om me de stoeltjeslift in te rijden, maar dat doen ze niet meer. zeker als straf bedoelt, goh wat doet het pijn. mijn mondhoek doet nog steeds pijn, nu door nieuwe hechtingen. ze waren eruit gehaald maar ik had te hard gelachen om een blunder op tv dus zipte mijn mondhoek weer open. het lijkt net of deze hechtingen van prikkeldraad gemaakt zijn en omdat de wond opnieuw open is gescheurd heb ik meer kans op een litteken. hiep hiep hoera.
(Sara)
mijn eenerlaatste examen gehad vandaag, morgen alleen nog een Duitser tekst. ik wil net mijn fiets gaan pakken als ik geroep hoor. 'Sara! hoe kom ie nou aan die rolstoel?' Kuuuut!! wat doet nina hier?! 'O nee het is Sara niet', hoor ik dominik verder gaan. ik pletter mijn fiets terug in de standaard en loop het plein op. en ja hoor, daar staat ze. 'Hoi', zegt ze met en lief lijp zusje glimlach. ik wou je vrienden eens ontmoeten. 'Weet mama dat je hier ben?', vraag ik. 'Ze is toch wel oud genoeg om alleen te zijn. dat mag jij tenslotte ook.', zegt dominik. richard vindt het erg grappig. 'ja want ze is je tweelingzus!', blaat ie. 'Hou je muil aarsvlieg', zeg ik tegen hem. nina zit met een lach toe te kijken. 'Vind je dat ik op Sara lijk?', vraagt ze dominik. 'Ja. op de leegte onder je dijen na wel.' waarom zegt ie dat? wil die dood? 'tja.', zegt ze, 'verschil moet er zijn. als ik wat sterker was geweest had Sara een gat in dr buik gehad, met een stoma.' totale verbazing op richards en dominiks gezicht. 'Wat?', vraagt richard. 'Heeft ze je dat nooit verteld?', gaat ze verder. 'Nina!', zeg ik met zenuwen. 'Hou je mond. niemand hoeft dat te weten.' 'Ik volg het nou niet meer.', zegt dominik. gelukkig komt karina aan. 'Wat is hier aan de hand?', vraagt ze. 'en jij moet karina zijn.', zegt nina. 'degene die bijna net zo'n hekel aan me heeft als Sara.' kan ze m’n gedachten lezen ofzo? 'Ja, dat ben ik. en ik heb dr alle redenen voor.' 'Echt?', zegt ze met een pruillipje. 'doet ze altijd zo gemeen', vraagt ze aan de jongens, 'of is ze bang dat ze jullie kwijt raakt aan mij? doei dan maar.' en ze draait zich om en rijdt weg. fijn, nina de martelaar. 'Karina waarom viel je dr zo aan?', vraagt richard. niet te geloven, ze trappen dr nog in ook.
(nina)
jammer dat Sara niet langer wegbleef. nou ja, het is nou niet dat er vriendenmateriaal bij was maar.. ik heb mark vandaag uitgenodigd. zo op de dag van sara's laatste examen, dat leek me wel een leuk cadeautje. voor mij natuurlijk. ik weet alleen niet of ik mijn (ontbrekende) benen moet bedekken of niet. hij heeft ze tenslotte in het ziekenhuis alleen nog onder de deken gezien. eerst wou ik naar de film gaan, maar dat is zo'n gedoe en dan kan je nog weinig praten ook. dus gaan we gewoon wandelen en daarna ergens eten. hij zei dat ie daarna nog een verrassing had, en ik hoop maar dat het een leuke is. papa en mama lieten me zonder veel problemen gaan. omdat ze hem al kennen natuurlijk en dat we het avondeten gedoe niet hoeven te doen als ik er niet ben. (Sara en ik ieder aan een eigen tafel, liefst nog in verschillende tijden ook, ze zijn echt panisch paranoïde geworden). en nog meer goed nieuws: vanaf volgende week vrijdag woon ik bij oma lin. wat per maand wordt afgewisseld met oma lea. volgens mij weet Sara nog niet dat ik oma lea inneem, maar ik verzin nog wel wat om het subtiel (met papa en mama in de buurt) onder dr fijne neusje te schuiven. ik begin me levendiger en vrolijker te worden. de mensen die ik ken beginnen me een beetje normaal te behandelen in plaats van debiel in rolstoel. als je naar een winkelcentrum gaat krijg je vaak nog steeds duwtjes en geouwehoer, maar omdat ik nu ouder ben kan een boze blik of een volle intelligente zin overtuigen dat ik het zelf kan. ik hoor de bel gaan en rijd de stoeltjeslift op. dat zou mark zijn.
(Sara)
ik hoor de deurbel en vraag me af wie het is. heb met niemand afgesproken, dus het zal wel een buurvrouw zijn ofzo. ik hoor de stoeltjeslift naar beneden komen. @!#$.. gaat ze zeker weer zeiken over tv-kijken. ik doe de deur open en daar staat..mark. 'O. Hoi.', zeg ik met een glimlach. kijk maar eens wat je mist. 'O. hoi Sara.', zegt ie terwijl hij naar iets achter me kijkt. ik kijk hem recht in zijn gezicht. 'waarom ben je hier?', vraag ik. ik wil je wel terugnemen hoor, maar ik ga eerst even gemeen doen. 'Hoi mark. je bent precies op tijd.', hoor ik nina achter me zeggen. precies op tijd. 'Hoi nina', zegt mark slungelig, zoals ie altijd doet als ie zich niet op z’n gemak voelt. de euro valt. mark voor nina? hij is hier voor nina? 'Ben.. ben je hier voor nina?', vraag ik. 'Ja.', zegt nina, met een duidelijke doorklinkende vette glimlach in dr stem. 'Dus als je even opzij wil stappen, dan kan ik naar buiten rijden.' 'O.', zeg ik. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt', zegt mark slungel. 'O nee hoor.', zegt nina. 'ze is alweer met een nieuwe bezig.' 'Nina.', zeg ik, eigenlijk zonder reden. 'ja? wou je zeggen dat het niet waar was? jij bent degene die nooit lang zonder jongen kan. ik niet.' 'Eh..zullen we gaan?', zegt mark de eikel. 'bang dat je in een catfight belandt?', zegt nina. 'maak je daar maar geen zorgen om hoor, ik vecht alleen met mensen van mijn niveau. wil je even mijn jas aangeven?' en ze perst dr rolstoel langs me. 'Dag Sara.' 'Dag Sara.', zegt mark. 'Ik wil je hier nooit meer zien.', zeg ik tegen hem. 'dat zien we nog wel', zegt nina. en ze rijdt naar buiten.
(nina)
mark is hier al een paar keer geweest en ik heb hem ook het adres van de oma's gegeven. (ga nu pas aan het eind van de maand weg in plaats van eerder). en ik vind hem echt poepig, lekker & om op te vreten etc. maar toch nog een klein probleempje: mijn benen, of beter: het ontbreken ervan. hij is volgens mij gewoon bang voor m’n rolstoel. als hij mijn bed zit, sta ik er in m’n rolstoel naast, want op m’n bed klimmen is veel te veel moeite. ook op zoengebied: mochten we al op gelijke hoogte zitten, zit er nog een rolstoelsteun tussen. niet dat we al gezoend hebben hoor, voor zover ik het weet hebben we nog niks wat op verkering lijkt. (ook al weet ik niet wat verkering precies inhoudt omdat een bepaald persoon een hap uit mijn leven heeft gehaald). nu ik het toch over Sara heb, ze wordt elke keer als ze mark ziet pissiger. ze heeft bij mama geklaagd maar mama zag hoe blij ik met hem ben en laat het maar. alleen wil ze door mark eigenlijk dat ik naar oma ga, maar dat kan niet omdat ze een reisje van 2 weken gewonnen hebben (hoe krijgen ze het voor elkaar). en oma lea is nog met m’n kamer bezig en wil me er niet hebben voordat het "perfect is". (haar woorden). gelukkig woont oma lea in een buitenwijk en oma lin maar 2 metrohaltes verder dus het wordt geen langeafstandsrelatie (als het ooit een relatie wordt. Sara heeft 1 keer geprobeerd om met me over mark te praten. of ik hem niet buitenshuis kon zien en of hij veel over haar praatte, omdat hij eiglijk natuurlijk met mij omging om haar. ik zei: 'je hebt toch een nieuwe? en je was toch helemaal over hem?' (heeft ze nooit laten merken maar dat boeit mij niet). toen was spreekbare Sara over en begon ze te gillen dat ik een duivel was die gestuurd was om haar te mentaal te martelen. ik vond het wel leuk gevonden, vraag me alleen af wat zij dan is.
(Sara)
ze is weg! ze is ein-de-lijk weg! ik zal dr alleen zien als ik op visite moet, meer niet! alleen is het zwaar klote dat ik niet openbaar vrolijk mag doen (door papa en mama) en dat ik niemand heb om het mee te vieren. ik heb het uitgemaakt met vincent, die wou me alleen als vervanging van zijn opblaaspop en ik heb ruzie met karina. melanie heeft dr eindelijk zo ver dat ze gelooft dat ik dr gebruik. fijn. maar zo erg is het nu allemaal weer ook niet. ik zie dr volgend jaar waarschijnlijk toch niet meer want ze gaat naar almere. wie gaat er nou in vredesnaam in almere studeren? duidelijk dat ze serieus is. ik heb mark niet meer gezien/gesproken, maar ik heb op school ook nog niks gehoord over een nieuwe date van 'm. en trouwens, hij boeit me helemaal niet. ik zit de laatste tijd wat vaker in het computerkamertje, papa begint het vervelend te vinden. maar ik heb het gevoel of ik het moet zuiveren, het weer een deel van het huis moet maken. o en ik heb trouwens wel iemand om het mee te vieren, maar ik heb zijn telefoonnummer niet. liep ie een beetje moeilijk over te doen. maar het is vandaag zaterdag dus ik zal hem vanavond wel weer ergens zien. en dan krijg ik z’n telefoonnummer wel.
ik zit er over na te denken om m’n haar te verven. niet dat we in ons gezicht nog veel op elkaar lijken (zij met litteken en haat in ogen, ik gaaf), maar aan haar is nog teveel te vergelijken. ik denk aan bruin, want dat gezeur dat blondjes meer plezier hebben heb ik nog niet echt meegemaakt. misschien dat ik zelfs kleurlenzen kan kopen. ik zal het papa en mama wel even vertellen anders zien ze het misschien als een teken van gestoordheid (niet dat je haarverven vreemd is maar ja). ik hoor m’n mobiel piepen. een smsje. van karina, mooi. "mark vindt z’n nieuwe vriendin zó lief. en iedereen vindt ze een geweldig stel, ook al zit dat arme kind in een rolstoel. lief hè?" het sarcasme druipt eraf. stomme irritante meeloperige trut. en dan heb ik nog niet over nina.
(nina)
ik zit nu al anderhalve week bij oma lin en opa Jules. en echt heaven. gewoon helemaal heaven. ik mis papa en mama niet, daar ken ik ze te weinig voor, volgens mij missen ze me wel, ze komen elke week langs. mijn kamer is een holletje, alles is van zwart en rood fluweel zelfs de muren. opa Jules zegt dat het hem aan een baarmoeder doet denken en toen kwam oma met het briljante: "ze is opnieuw geboren". cliché cliché maar het klonk geweldig uit haar mond. en of ze nog niet genoeg geld aan me hebben uitgegeven, opa is begonnen over protheses. hij heeft zelf ook zo'n profijt van zijn ene en hij vindt dat ik het recht heb op lopen. ik weet niet of ik het nog wel zou kunnen. maar we hebben dus volgende week een afspraak in het ziekenhuis. de eerste keer dat mark hier kwam leek hij een beetje geschokt. niet door opa en oma lin maar door mijn kamertje. ik heb het al "het hol" gedoopt maar volgens mij vond hij het een beetje te donker.hij vroeg of ik zelfmoord ging plegen (hij weet niet dat ik dat al een keertje heb gedaan). toen zei ik" 'met zo'n holletje zelfmoord plegen?' misschien had ik moeten zeggen: 'met jou in m’n leven?' maar zo'n lefdame ben ik niet. en het leven gaat op elk niveau omhoog. hier in de straat wonen een broer en zus waar ik al een paar keer mee gepraat heb. hij heet Patrick maar is m’n typ niet (ahum hoor de jongenservaringsdeskundige) en zij heet vanessa, heeft een grote bos rood haar en een mogelijk net zo'n grote mond. we kunnen heel lekker discussiëren met z’n drieën. ook heb ik me ingeschreven voor de school van journalistiek, maar daar heb ik nog geen reactie van gehad. maar als ik afgewezen zou worden heb ik het idee dat ik dat nu toch wel kan hebben. opa roept dat we moeten eten. als "oernina tenminste uit haar hol wil vandaan komen". zijn woorden, niet de mijne :-)
(Sara)
ik heb een herkansing. driemaal raden voor wat. Duits ja, net het vak wat ik de dag na nina's schoolbezoek had. ik begin langzamerhand echt in magie te geloven. papa en mama zitten maar een beetje te sippen hier. ik zei: 'ik heb een herkansing.' zegt mama; 'nina was in 1 keer geslaagd.' 'maar dat maakt niet uit hoor.', zei papa wanneer is het gebeurd dat nina mijn plaats in dit gezin heeft ingenomen? we woonden een jaar met z’n drieën, anderhalve maand nina en ik ben weggevaagd. waarom? ze is slimmer, bijdehanter en socialer, maar ik ben niet GEK! dat heb ik ze even duidelijk gemaakt maar toen kwam er voor de verandering weer eens ruzie. dat ik toch doorging met "nina afkatten" terwijl ze nu niet eens meer in mijn dagelijks leven is. nee gelukkig niet. en toen begon mama weer zo'n beetje te janken, vroeg papa waarom een tweeling niet samen kon leven en stuurde me naar boven. ik hoorde net het klopje op de deur als teken dat m’n eten voor de deur staat, ze willen niet eens meer met me samen eten. 13 maanden geleden was een ruzie in anderhalf uur over, lag eraan of we elkaar gingen uitleggen wat fout aan de ander was of niet.
karina is nu vriendinnetjes geworden met melanie. en melanie kwam me vanmorgen vragen wat ik er nou van vond dat mijn vriendje met m’n tweelingzus ging. ik zei: 'mijn ex.' zij; 'hij heeft het toch uitgemaakt? vind je het dan niet nog erger? alsof hij je gedumpt heeft voor je zus? ze is toch ouder?' ik had heel veel moeite om dr niet te slaan. het is net alsof nina’s klote karakter in woorden op m’n lichaam is geschilderd. "kijk ze is arrogant!" 'moet je dat lezen, ze is egoïstisch!" en ik zou wel met graffiti op de schoolmuur willen zetten dat ik Sara ben en niet om mijn tweelingzus lijk. ik heb trouwens wel mijn haar geverfd. donkerbruin. alleen de lenzen mochten niet.
(nina)
ik heb die protheses niet meer nodig want ik kan vliegen! mark.. vanmorgen kwam ie langs, maar ik lag nog in bed. (11 uur, hij vroeg uit bed, ik te laat, komt door tv op me kamer). hij stond te lummelen want ik heb maar 1 stoel en m’n bed als zitplaats. m’n stoel lag helemaal vol stuff en kleren (volgens mij zijn jongens bang om aan meisjeskleren te komen). dus ik zei: 'Je mag hier komen zitten hoor' (op bed). 'ik bijt niet.' 'Ik hoop het niet', zei ie. wat mij al helemaal op oeee-niveau kreeg. toen ging ie zitten en zette m’n bord en glas weg. en toen zaten we elkaar aan te staren. en toen zoenden we! ik ben geen 16jarige neverbeenkissed meer! alleen minder, ik schoot in de lach. hij trok gelijk terug en vroeg wat er was. en ik wist het echt niet. toen deden we het lachloos nog een keer over en toen gingen we Praten. dat ik zo anders ben als Sara, maar toch herkenbare dingetjes heb. dat ie niet et snel me wou "aanvallen" en dat ie ook aan me moest wennen. en toen riep oma lin voor de lunch. ik stuurde mark alvast naar beneden, want ik wist niet hoe die op het aankleedgebeuren zou reageren. ik kwam met een big smile beneden en opa vroeg waarover we zo vurig hadden gepraat. tja..
maar we gaan woensdag toch nog naar het ziekenhuis. ik heb met een dokter gepraat en die zegt dat als ik wil het redelijk snel zal gaan. omdat mijn wonden al jaren dicht zijn kunnen de protheses meteen gebruikt worden. alleen lopen is een ander verhaal...
en niet deze week maar de week daarna ga ik naar oma lea. ben benieuwd heo mijn kamer is geworden.
(Sara)
herkansing gehaald. papa en mama hebben er amper opgereageerd. ik vraag me af of ze iets zullen merken als ik een week uit het huis ben. nina ging weg en daar hebben ze het nu steeds over.
ik ga dit weekend bij oma lea logeren. daar zijn ze heel blij mee.
(nina)
Sara komt dit weekend hier slapen. en ik weet echt niet waarom. maar de hele familie is er blij mee, ook al hoef je "niet perse bij haar in de buurt te zijn hoor". Nou ja. ik heb vrijdagavond afgesproken met mark dus.. misschien mag ik blijven slapen. dan ben ik al een dag minder bij dr in de buurt. heb vandaag voor het eerst na 11 jaar weer gelopen. en ik ben echt doodmoe. ga dus slapen. welterusten.
(Sara)
Sara Tuinder
16 jaar, geboren 06-06-1986
05-10-2003 ontoerekeningsvatbaar verklaard
dat klopt niet hoor, dat moest ik zeggen zodat de straf minder zou zijn. dat weet ik (Sara)
Sara Tuinder
16 jaar, geboren 06-06-1986
05-10-2003 ontoerekeningsvatbaar verklaard
dat klopt niet hoor, dat moest ik zeggen zodat de straf minder zou zijn. dat weet ik nog van nina.
het is zo zalig rustig. de ninaperiode is voorbij. ik heb haar eindelijk uitgedreven. ik voel me als de priester in The Excorcist: moe maar voldaan. en het was zo makkelijk. hoe sterk haar armen ook zijn, ik gebruikte heel mijn lichaamsgewicht. eigenlijk had ik haar eerst pijn willen doen, maar dat hadden oma lea en opa gemerkt. ze gaf redelijk snel op, volgens mij was ze verkouden. oma lea en opa keken heel bang en boos toen ze me op nina zagen, maar als ik ze kan uitleggen dat ik de wereld van een duivel heb verlost zullen ze het begrijpen. mama was ook erg boos en verdrietig, zij kan er natuurlijk ook niks aan doen dat ze duivelsgebroed op de wereld heeft gezet. het zal een poos duren tot ze het zullen zien, maar het zal gebeuren.
de eerste twee dagen hoorde ik nina nog in mijn hoofd, fluisterend dat ik weer de sterkste was geweest, en dat ik degene was die geen ziel had. toen heb ik mijn trommelvliezen doorprikt en nu hoor ik haar niet meer. ze bestaat gewoon niet meer. ik heb gevraagd of ze haar lijk gewoon ergens konden dumpen, zodat de hel haar weer tot zich kon nemen, maar papa en mama wilden per se een begrafenis.
ze hebben me als een volwassene gestraft, ook al ben ik pas 17. ik neem aan dat een advocaat daar over zou klagen als we het over mijn strafvermindering gaan hebben, maar papa en mama hebben het nog helemaal niet over een advocaat gehad. oma lea heeft me onterfd, en daar ben ik wel verdrietig over, maar ik zal geen wrok koesteren. wrok doodt mensen, kijk maar naar nina. de verpleger zegt dat ik moet stoppen omdat het bedtijd is. ik spuug in zijn gezicht. dan voel ik een prik in mijn arm en wordt het steeds donkerder.
|