Is dit wat?

Ik vraag me altijd af of het nog nu heeft, dat wat ik schrijf, nadat ik het geschreven heb.. Zit hier nog iets in?

Laurien fietst samen met Rens op het fietspad richting de zee. Ze kijkt naar hem, vanaf de zijkant is hij zo ontzettend sexy. Zijn donkere, korte haren en zijn lieve bruine ogen die altijd vrolijk kijken. En als hij dan lacht... ja als hij lacht, dan weet ze weer wat liefde is. Rens merkt het, hij voelt dat de ogen van Laurien op zijn gezicht gericht zijn maar hij kijkt niet terug. “Nouhou” lacht Laurien, “kijk nou naar me”. Rens trekt een raar gezicht en kijkt Laurien aan, die schiet in de lach. Maar opeens loopt daar een oude vrouw. Geschrokken geeft Laurien een zwaai aan haar stuur om de oude vrouw te ontwijken, haar banden glijden uit over het warme asfalt en Laurien valt richting de grond. Ze steekt haar handen vooruit om zich op te vangen. Ze voelt de wind langs haar gezicht glijden terwijl ze met grote snelheid naar beneden valt. Van binnen voelt ze een schok, als heet water verspreidt zich iets door haar borstkas, en haar maag.

Laurien zit rechtop in bed. Rens ligt op zijn buik naast haar, met zijn hoofd afgewend. Ze ziet zijn schouders een beetje schokken en hoort een raar geluid wat klinkt als een ingehouden lach. Hij draait zijn hoofd naar haar toe. Met een grote glimlach kijkt hij haar aan “agh, die dromen hé schatje”. Laurien kijkt naar hem, ze wil iets grappigs bedenken om te zeggen tegen hem maar er schiet haar niks te binnen. Ze valt terug op haar kussen, en kijkt naar Rens, die op zijn rechterschouder gaat liggen en haar aankijkt. Ze glimlacht naar hem en draait zich ook op haar rechterschouder. “Ik wil nog slapen” mompelt ze. Rens schuift naar haar toe en legt zijn linkerarm om haar middel. De warme adem van Rens, die ritmisch in haar nek geblazen wordt wiegt haar in slaap. Ze voelt zich weer langzaam wegvallen, alsof ze door het bed, door de vloer, door alle 6 etages valt, steeds sneller. Ze neemt Rens mee, hij voelt de slaap ook weer komen, hij voelt Lauriens borstkas ritmisch op en neer gaan, en haar ademhalen wiegt hem in slaap. Helaas voor Laurien heeft Rens de neiging te gaan snurken zodra hij in slaap valt. Laurien slaat geërgerd haar ogen weer open. Ze pakt Rens’ hand, als zij niet kan slapen dan hij ook niet, en gooit hem van haar af. Ze slaat de witte lakens weg en rolt naar het eind van het bed. Terwijl ze opstaat schieten haar ogen langs de wekker. Tien uur, vertelt hij haar.
Ze loopt naar de glazen schuifdeuren en loopt het dakterras op. De zon schijnt al, en een warmte begroet haar terwijl ze voorzichtig stapjes zet op de warme stenen. Elke stap laat haar genieten. Warme voeten zijn fijn. Ze blijft in het midden van het terras staan en sluit haar ogen. Ze hoort Rens diep zuchten. Sarcastisch. Hij loopt ook naar buiten, en ademt de warme lucht diep in. “Lau, moeten we er nu echt al uit?”. Laurien houdt haar ogen dicht en glimlacht zwijgend. Rens slaat zijn armen om haar middel en blaast zachtjes in haar oor. Laurien doet haar ogen open en haalt snel haar schouder naar haar oor “hou op” zegt ze. “Oke” zegt Rens en hij tilt haar op en draait haar rond. “Nou Rens! zet me neeheer” roept Laurien. Lachend zet Rens haar neer “het is ook nooit goed bij jou”. Hij geeft een kusje op Lauriens neus en loopt de slaapkamer weer in. Laurien lacht “als ik zeg ophouden bedoel ik niet; goh Rens draai me eens rond terwijl ik op een dakterras sta... Wat hè, wat als je me nou losliet, dan had ik nu beneden gelegen!”. Rens draait zich bij de schuifdeuren om en haalt zijn schouders op “risico”. Laurien kijkt hem zogenaamd boos aan “ohja?” zegt ze plagend en loopt naar het eind van het terras. Ze klimt op het stenenmuurtje en gaat staan. De wind waait zachtjes tegen haar aan en haar haren golven zachtjes mee op de wind. Vredig. Rens kijkt naar haar “kom er vanaf Lau! Ik ga douchen, straks maak ik ontbijt voor je”. Rens draait zich om en loopt de badkamer in “als je nog leeft” mompelt hij er zachtjes achter.
Laurien blijft staan en steekt haar armen lang uit de lucht in. Als een vogel. Maar een iets hardere wind brengt de vogel uit balans. Weer een gevoel alsof er heet water zich vanuit haar hart en maag verspreidt dit keer vermengt met angst. Laurien beweegt haar armen maar ze weet dat het niet helpt. Haar voeten zijn geen ondersteuning meer, ze valt. De warme stenen vangen haar op, maar helaas niet zo zachtjes. Haar hoofd doet pijn en alles draait. “Kut” zegt ze zachtjes en staat op. Vlak voor de schuifdeur zakt ze in elkaar.

[Soapsie]

Vreemd....heel vreemd.

Eerst krijgt ze zo ongeveer een ongeluk op de fiets, wat later een droom blijkt te zijn. Dan wordt ze wakker, in een ruimte wat je deed omschrijven als een ziekenhuis of zoiets, waardoor ik dacht dat het toch geen droom was. Vervolgens staat ze op het balkon te balanceren en valt naar benenden...

Allereerst moet je eens proberen met iets meer emotie te schrijven. Je vertelt alles als een simpele gebeurtenis, die iedereen elke dag meemaakt. Ook moet je iets meer vertellen over de omgeving. Want waar werd ze nou wakker? Thuis, bij Rens...?

[Sketch]

Mja, ik had die droom ook niet meteen door.


Verder gebruik je ergens twee keer vlak achter elkaar 'ritmisch' en 'helaas' gebruik je ook te vaak.

Het van het balkon vallen is wel leuk beschreven, maar dan krijg je
"maar helaas niet zo zachtjes. Haar hoofd doet pijn en alles draait. “Kut” zegt ze zachtjes en staat op. Vlak "
en dat vind ik dan weer erg kut.

En je hebt meer van dat soort dingetjes.


Over de stijl zelf, ja, het is het niet. Het idee is wel aardig, en je woordkeuze is meestal ook ok, maar het leeft niet. Zoals Soapsie al zegt, er zit geen emotie in, het is te objectief geschreven.

[I C U]

Ik ben het helemaal eens met de rest. Ik moet zeggen dat de inhoud mij wel aanspreekt (ik vind het niet eens zo verwarrend), maar je kan er zoveel meer mee doen. Zoals Soapsie al zei, zou meer emotie niet misstaan, en wat Sketch al citeerde is ook weer zo jammer.

Ik had pas door dat het een droom was toen de anderen dat zeiden
Maar ik vind ook dat je soms rare taalachtige fouten maken, die het lezen minder makkelijk maken, snel richting de grond vallen bijvoorbeeld, bij dat ongeluk met de fiets.
Vallen gaat niet langzaam, en ook logischerwijs richting de grond.
Wel vind ik het leuk om te lezen, was dit het of komt er nog meer ?

[Sketch]

mala schreef op 13-04-2005 @ 15:53 :
Ik had pas door dat het een droom was toen de anderen dat zeiden
Vallen gaat niet langzaam, en ook logischerwijs richting de grond.

Bepaalde gebeurtenissen kun je in slowmotion ervaren, en dan de snelheid ervaren, en vallen kan in theorie ook van de grond af, als iets een negatieve massa heeft.

[JKNO]

Ik snapte wel meteen wat er aan de hand was.. Ik hou daar wel van, mysterieus enzo.. Ik vind je schrijfstijl ook zo ik zou doorgaan met schrijven! ikzelf schrijf ook, ik kan mij wel herkennen in jou verhaal.. Vind het leuk om te lezen is er nog meer van het verhaal? zou het graag willen lezen

ik heb er wat aan vastgeplakt, maar ik weet niet of dit ook egt een lang verhaal wordt.. Ik heb wel al een hele verhaal lijn opgezet maar of ik er aan bezig blijf.. het is niet precies wat ik wil dat het is, of hoe het moet lijken,, ik hoop dat jullie het tweede gedeelte iets leuker vinden

“Auw!”. Laurien slaat Rens’ hand weg. Boos kijkt ze hem aan, wat denkt hij wel niet? Ze weet het nou heus wel hoor, dat ze iets stoms deed. Rens kijkt haar vuil aan “je laat me schrikken Laurien, wanneer wordt je nou eens volwassen? Je had verdomme wel dood kunnen zijn”. Laurien trekt een boos gezicht en kijkt Rens aan “je moet ophouden mij als kind te behandelen en te denken dat je zomaar kan beslissen wat ik doe of wat ik niet moet doen, je bent me vader niet”. Rens doet een stap terug. “Waar sláát dat op Lau? Ik wil niet dat je iets overkomt ja, wat doe je nou raar, je kunt het niet hè, toegeven dat je dom bent, dat je iets doms deed”. Laurien voelt tranen opkomen, ze weet dat ze dom deed maar ze geeft het mooi niet toe. “Wat kan jou het nou schelen jongen? Trouwens ik ben toch nog heel? Er is niks gebroken ofzo”. Rens kijkt haar bijna verbaasd aan, hij doet weer een stap naar voren en pakt Lauriens hand. Hij trekt haar mee door de kamer, de kleine gang op, door de slaapkamer, de badkamer in. Laurien houdt haar lippen stijf op elkaar maar Rens’ stevige greep doet haar pijn “Laat me los!” roept ze boos. Rens draait zich om, werpt haar een scherpe blik toe en duwt haar voor de spiegel. “Kijk dan!” roept hij. Laurien schrikt van zijn harde stem. Langzaam kijkt ze naar haar spiegelbeeld. Haar rechter oog is door blauw, paars omringd en de schrammen op haar gezicht verpesten haar, vanochtend nog zo gladde huid. Haar lip is gebarsten en de bult op haar voorhoofd geeft haar gezicht een rare vorm. Als ze haar hand omhoog haalt om haar gezicht aan te raken, ziet ze weer die grote schrammen. “Telkens weer” fluistert Rens, “telkens weer riskeer jij je leven, en moet ik godverdomme het verlies weer voelen, nee die ángst om jou kwijt te raken en die is nog erger. Wat dóet het met me? Wat kán het me schelen?!”. Rens kijkt haar via de spiegel aan. Laurien kijkt terug en ziet de blik in zijn ogen. Het is een verslaving, ze houdt er van. Die adrenaline kick, dat ‘op het randje leven’ is uitdagend, elke dag is een nieuwe en ze verdomt het om ooit in een sleur te komen. Rens weet dat, ze heeft het tegen hem gezegd. “Alles” zegt Rens hardop, “het kan me alles schelen”. Laurien kijkt van Rens naar zichzelf, ze ziet een traan op haar wang vallen en langzaam naar beneden glijden, hij brandt in een van de schaafwonden maar ze beweegt niet. Pijn kent ze al. “Ik wil niet volwassen worden Rens, ik wil niet gewoon leven, met een huis, man en kinderen. Ik wil leven, genieten van elke dag en alles een beetje riskeren dát is wat het leven het waard maakt. Niet weten of je nog wel een dag leeft, en jij weet allang dat ik het zo bekijk”. Rens schudt zachtjes zijn hoofd maar Laurien wil zichzelf niet meer verdedigen. Ze kijkt nog even naar haar gezicht in de spiegel en laat het beeld dan los. Die keer dat ze haar arm brak omdat ze op vakantie in Luxemburg zo nodig door die verboden bossen wilde lopen was veel pijnlijker. Ze glimlacht als ze het beeld van haar gezicht van toen weer voor zich ziet. Wat zag ze eruit! In haar haren zaten takken en bladeren, haar gezicht was open geschaafd geweest en er zaten splinters onder haar huid. Toen de pijn een beetje weg was hebben zij en Rens hard moeten lachen om hoe ze eruit zag. Heeft hij de takjes zelfs nog uit haar haren verwijdert.
Ze loopt de slaapkamer weer in en kijkt in haar kast, wat zal ze aandoen? Ohja, die spijkerbroek en dat rode truitje met een laag uitgesneden hals, omdat Rens die zo mooi vindt. Even twijfelt ze hoe ze haar korte hemdje uit moet trekken, gezien haar geschaafde handen. Ze draait zich om en kijkt recht in Rens’ ogen. “Ik help je wel” zegt hij en loopt naar haar toe. Hij trekt haar hemdje uit en kijkt naar haar. “Die zitten er nog wel aan” lacht hij en hij loopt naar de kast om kleren te pakken. “Wat wil je aan?” Laurien kijkt hem verbaasd aan, zij blijft altijd uren kwaad maar hij vergeeft haar zo, zomaar. “Ik wil dat je je rode truitje aan doet, die vind ik mooi” zegt hij terwijl hij het truitje zoekt in haar kast. Hij pakt een spijkerbroek en gooit hem op bed. “Ik doe het zelf wel hoor” zegt Laurien boos en grist de spijkerbroek van bed, demonstratief doet ze de broek aan en pakt ze het truitje voor de neus van Rens uit de kast terwijl ze de schrijnende wonden aan haar handen probeert te negeren, “Ik zei toch, je bent mijn vader niet”. Rens kijkt haar verbijsterd aan “ik hoor boos te zijn Lau, niet jij”. Laurien kijkt hem kwaad aan “het is nog steeds mijn leven en als je dat niet leuk vindt..” “maar dat is het juist, ik vind je wel leuk dat weet je toch!” hij kijkt haar met zijn donkere ogen aan. Laurien smelt en haar woede bedaard. Ze glimlacht voorzichtig. “Nou oke” zegt ze op een zogenaamd nonchalante toon, “trek me dan mijn truitje maar aan”.

“We zijn bijna in Luxemburg, eindelijk” zucht Laurien. Ze kon de hele weg al niet de slaap vatten en zit nu al bijna 5,5 uur in de auto. Haar onderrug doet pijn omdat de stoelen in de Mitsubitsi na 4 uur al niet meer zo comfortabel zitten. Ze heeft de stoel helemaal naar achtergeschoven en de leuning ook een beetje naar achteren gehangen, haar voeten op het dashboard gelegd en het raam open. Ze sluit haar ogen terwijl de wind langs haar huid glijdt en haar afkoelt. Het is warm in de auto. Rens zit naast haar een liedje mee te neuriën en kijkt naar de weg. Hij verveeld zich als bestuurder, maar het geeft hem ook wel een bepaalde macht. Daar geniet hij wel van. Hij kijkt naar de voeten van Laurien en volgt daarna met zijn ogen haar lichaam tot haar gezicht. Hij glimlacht. Ze ligt daar met een gele zakdoek als haarband in haar haren gestopt en met zijn zonnebril, die voor haar veel te groot is, op. Hij kijkt weer terug naar de weg. De autobestuurders in de andere auto’s vliegen hem voorbij. Raar eigenlijk, zoveel mensen die hij ziet, maar hij zal ze nooit kennen. Zal ze nooit ontmoeten. Hij zwaait daarom maar naar een paar mensen in een auto. Die steken gelijk hun middelvinger op naar Rens en trappen het gaspedaal iets harder in. Rens kijkt verbouwereerd hoe zij wegrijden “wat asociaal zeg” mompelt hij in zichzelf. Laurien naast hem lacht hard “Ja wat verwacht je Rens, een totale vreemde die opeens gaat zwaaien, ik zou hetzelfde doen hoor”. Rens kijkt naar Laurien en trekt een onwetende blik. “Ik vind het raar, je kan toch terug zwaaien, het was gewoon een aardig gebaar hoor. Ik bedoel ik zal ze nooit ontmoeten, er lopen zoveel mensen rond die ik nooit, maar dan ook nooit zal kennen.” Laurien lacht “sukkel, natuurlijk niet. Moet je ze kennen dan? Nee. We lijken toch allemaal op elkaar hoor”. Rens schudt zijn hoofd, dat doet hij altijd als Laurien weer zo naïef bezig is. “Ik ken anders niemand die zo raar is als jij hoor” zegt hij op sarcastische toon en draait de volume knop van de muziek harder. Hij haat het als ze hem zo denigrerend behandelt. Laurien kijkt naar Rens’ gezicht. Fijn, de rit duurt al zo lang dat het hem weer chagrijnig heeft gemaakt. Wordt nog leuk als ze de tent moeten opzetten..

roma schreef op 13-04-2005 @ 19:49 :
ik heb er wat aan vastgeplakt, maar ik weet niet of dit ook egt een lang verhaal wordt.. Ik heb wel al een hele verhaal lijn opgezet maar of ik er aan bezig blijf.. het is niet precies wat ik wil dat het is, of hoe het moet lijken,, ik hoop dat jullie het tweede gedeelte iets leuker vinden

Ja sorry, ik quote mezelf ff,, niet omdat mijn woorden zo wijs zijn ofzo maar ik wil ff dr bij voegen dat ik maar zo veel mogelijk ga schrijven, gewoon om mezelf te leren,, althans proberen..

wij hebbe overigens niet egt een spellingscontrole op word, het spijt me diep

[I C U]

Heb geen fouten ontdekt, tenminste, ze vielen me niet op!
Je gaat nogal plots van de slaapkamerscene naar de autoscene, en dat werkt best verwarrend, omdat je niet weet of ze op vakantie gaan, of dat dit een flashback is. Verder zou ik de citaten wat duidelijker aangeven, door bijvoorbeeld tijdens een dialoog na elk citaat op enter te drukken. Ik vind dat je de persoon Laurien erg goed neerzet, maar Rens heel wat minder. Misschien dat je daar ook iets aan zou kunnen doen. Verder vind ik het toch een verassend verhaal. O zo!

I C U schreef op 13-04-2005 @ 19:57 :
Heb geen fouten ontdekt, tenminste, ze vielen me niet op!
Je gaat nogal plots van de slaapkamerscene naar de autoscene, en dat werkt best verwarrend, omdat je niet weet of ze op vakantie gaan, of dat dit een flashback is. Verder zou ik de citaten wat duidelijker aangeven, door bijvoorbeeld tijdens een dialoog na elk citaat op enter te drukken. Ik vind dat je de persoon Laurien erg goed neerzet, maar Rens heel wat minder. Misschien dat je daar ook iets aan zou kunnen doen. Verder vind ik het toch een verassend verhaal. O zo!

ja,, zou ik zegmaar oko gewoon vanuit Rens gedachten gang kunnen schrijven dan? want ik ben bang dat het dn nog verwarrender zou worden..

Ik hoopte dat met de vakantie in Luxemburg duidelijk zou worden dat het die ene is die eerder genoemd wordt, die waar Laurien aan terug moet denken,, heel even.

[I C U]

Dat haalde ik er ook uit, maar toch, echt heel duidelijk is het niet.
En wat Rens betreft... Het is duidelijk dat Laurien de hoofdpersoon is, maar zo hier en daar beschrijf je toch de gedachtewereld+persoon van Rens. Diep dat iets meer uit, als dat lukt...

Oke, ik ga aan rens werken

hoe zou ik dat duidelijker kunnen maken?? die overgang.. kzit hersens te kraken hier, tijden, datums enzo zijn moeilijk,, en Luxemburg heb ik expres gelijk ook er in gezet,, moeilijk

[I C U]

Met cursieve letters, zo: Luxemburg, 2004
Dan zou je wel boven die andere delen het jaartal 2005 moeten plaatsen, of welk jaartal dan ook. Snap? En dat maakt het toch al een stuk duidelijker.

I C U schreef op 13-04-2005 @ 20:22 :
Met cursieve letters, zo: Luxemburg, 2004
Dan zou je wel boven die andere delen het jaartal 2005 moeten plaatsen, of welk jaartal dan ook. Snap? En dat maakt het toch al een stuk duidelijker.

oke,, ik ga eens ff 'knutselen'

alvast bedankt

[I C U]

Is goed hoor! Suc6!

Ik ben zeer benieuwd naar de rest !

mala schreef op 15-04-2005 @ 17:13 :
Ik ben zeer benieuwd naar de rest !

ghehe, slijmbal die mala