Oud 10-10-2002, 21:50
Verwijderd
In de tram vanmiddag, kreeg ik dit idee. Ik heb het zojuist neergepend en ben er best tevreden mee. De stijl is anders dan in mijn andere verhalen, maar verandering van spijs doet eten.

- - -

In de bar ging een man naast mij zitten. De manier waarop hij uit zijn ogen keek, verraadde dat hij met een probleem zat. Ik kende hem niet, maar was bereid daar verandering in te brengen toen ik hem een biertje aanbood. Hij nam het aan, bedankte me en keek naar me. Ik zei hem dat ik gezien heb dat hij zo bedrukt kijkt en ik vraag wat er aan de hand is. Hij steekt van wal:

“Ik woonde er al drie jaar, maar ik had nog geen kennis gemaakt met mijn buren. Omstandigheden. Met een flinke ruzie ben ik het ouderlijk nest uitgetrapt en derhalve had ik toen geen zin om me zulke zaken bezig te houden. Ik had al moeite met het volhouden van mijn studie. Sociale contacten ware een luxe die ik mij niet kon veroorloven. Maar na drie jaar ging het toch knagen.
Ik zag ze niet als ze hun vuilnis buitenzetten, ik zag ze niet als ze naar het werk gingen en ik zag ze niet als ze de hond uitlieten. Want dat ze een hond hadden, dat was zeker. Nachtenlang had ik wakker gelegen van het gejank van dat beest. Begrijp me goed, ik ben wel wat gewend als het om herrie gaat, maar dit was te erg. Het klonk bijna menselijk, zo vreselijk was het.
Ik had er al over gepraat met mijn andere buren, maar zij reageerden laconiek. Ja, ze hoorden het ook, maar nee, ze vonden er niets vreemds aan. Ieder hondje jankt zoals het gebekt is, niet?
Nu was het niet perse om te klagen over de hond dat naar hen toe ging. Ik vond het gewoon beleefd om toch eens wat van me te laten horen. Tenslotte waren zij een getrouwd paar, zo had ik gehoord, en was ik maar een alleenstaande student. Ik zou de eerste stap moeten zetten. Achteraf bezien zit er inderdaad geen logica in, maar toen leek het me niet anders dan normaal. Ik ging dus langs bij de buren.

“Ik belde aan en een stem vanuit het huis vroeg me wie ik was. Ik antwoordde naar waarheid dat ik de buurman was en dat ik kennis kwam maken. Ik voelde me wat lullig, want na drie jaar,… maar toch; het klonk zo informeel dat het bij voorbaat al gezellig was. De stem antwoordde dat de deur niet op slot zat en dat ik door mocht lopen.
Terwijl ik binnenstapte, voelde ik een tinteling door mijn lichaam gaan. Ik had het idee dat ik een eindeloos verre reis aflegde in die enkele stap. Onwillekeurig dacht ik aan de woorden van de eerste man op een andere wereld, de maan, maar mijn trein van gedachten ontspoorde toen de buurman op me af kwam lopen.
Met zijn handen en voeten op de grond kwam hij naar me toe en toen hij bij me was, snuffelde hij met zijn natte neus brutaal aan mijn kruis. Toen dat eenmaal goedgekeurd was, sprong hij tegen mijn benen op en strekte hij zich uit. Ik besteedde er niet zoveel aandacht aan, aaide hem wat achter de oren en wachtte af.
Even later kwam een kleine, witte hond met eerlijke ogen uit de kamer lopen.
“Ach, let maar niet op hem,” zei de hond, wijzend naar de buurman, “zo doet hij altijd bij vreemden.” Hij richtte zich tot de buurman en ging verder “Nu is het afgelopen, hoor je me? Naar je mand!”
De buurman keek nog even omhoog naar mij, alsof ik hem zou kunnen redden, maar verdween toen naar de kamer, met zijn stropdas tussen de benen.
“Hoe heet hij?” vroeg ik oprecht geïnteresseerd. Dit was immers het beest dat mij al zoveel nachten wakker gehouden had.
“Meneer Suurhof,” antwoordde de hond, gevolgd door “Ach, ik vergeet mijn manieren helemaal!” Hij kwam op me af en stak zijn poot uit. “Ik ben Pookie. Fijn dat u ons eens komt opzoeken.”
“Aangenaam, ik ben Steven. Ja, ik woon hier nu al zo lang, en ik was nog nooit op bezoek geweest bij jullie. Vandaar dat ik even langskom. Ik kom toch niet ongelegen?” zei ik, mijn nerveusheid onderdrukkend. Ik ben altijd zenuwachtig als ik bij onbekenden kom.
“Nee hoor, wees maar niet bang. Mijn vrouw is er nu helaas niet, ze is boodschappen doen, maar het kan nooit lang meer duren. Neemt u toch een stoel. Hoe wilt u de koffie?”
“Zwart met suiker graag.” Ik voelde me al meer op mijn gemak. De kamer ademde een bepaalde sfeer uit. Het was anders dan mijn kamer, dat zeker, maar niet verontrustend. De hond liep intussen naar de keuken, zijn staart fier kwispelend.
“Wat doe je eigenlijk, Steven?” klonk het vanuit de keuken.
“Ik studeer nog, meneer.”
“Ach, zeg toch Pookie.” zei de hond toen hij weer terug kwam lopen. Hij ging zitten op een poef die bij de openhaard stond en keek me aan. Met een glimlach van tevredenheid sprak hij.
“Zo, dan hebben we straks een lekker bakje koffie.”
Ik zweeg en glimlachte.”

“Goed, om een lang verhaal kort te maken, we hebben dus aardig wat gepraat. Het bleek dat ik zeer geschikte buren had en toen later zijn buurvrouw kwam, een blonde Labrador, werd het nog gezelliger. Ik heb bij ze gegeten en ’s avonds hebben we een potje gekaard. Toen ik afscheid nam, huilde de buurman vanuit zijn mand. Hij wilde met mij mee, maar het mocht niet.”

Met grote ogen keek ik mijn bargenoot aan. Hij was gek, dacht ik, volslagen malloot! Honden als buren! Waanzin!
“Maar,…” begon ik voorzichtig, “wat is dan precies het probleem dat je hebt?”
“Nou, ik weet niet of ik aanstaande woensdag, als ze bij mij op bezoek komen, koekjes of brokken moet kopen.”
“Ja, dat is inderdaad een lastig probleem.” Ik dronk mijn bier leeg en nam afscheid. Onderweg naar huis nam ik me voor niet meer naar dit café te gaan. Zulke rare mensen zijn niets voor mij. Geef mij maar een normale wereld.
Thuis kwam mijn vrouw, een flinke orang-oetang, mij tegemoetslingeren. ”Heb je weer gedronken?” vroeg ze. Ik zweeg en glimlachte.

- - -

LUH-3417

Laatst gewijzigd op 11-10-2002 om 00:09.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 11-10-2002, 22:53
Verwijderd
Normaal moet er heel wat gebeuren voordat ik aan schaamteloze zelfpromotie ga doen, maar ik wil toch even dit verhaal naar boven halen voordat het verzuipt in andere 'threads', omdat ik benieuwd ben naar reacties.

Excuses daarvoor.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 23:51
NecroDopey
Avatar van NecroDopey
NecroDopey is offline
hehe tjah, wat valt er nog op verhalen van jou te zeggen? Kwa opbouw, grammatica etc zit het allemaal snor en het leest lekker weg

Kzag clue wel al snel aankomen waren en vindt de werkelijke reden, "“Nou, ik weet niet of ik aanstaande woensdag, als ze bij mij op bezoek komen, koekjes of brokken moet kopen.” beetje flauw, maar desalnietemin gewoon weer een zeer vermakelijk verhaaltje

/me buigt
__________________
The optimist proclaims we live in the best of all possible worlds, and the pessimist fears this is true. -James Branch Cabell
Met citaat reageren
Oud 11-10-2002, 23:53
Vlooienband
Avatar van Vlooienband
Vlooienband is offline
Hmm... Ik vind het een vreemd verhaal. Heel erg leuk, maar wel vreemd. Het is allemaal raar en absurd, maar toch goed geschreven, iedereen blijft er normaal onder.
Ik schiet op, want ik heb weinig tijd.

Het begin is leuk, het klinkt alsof je een flauwe en voorspelbare mop gaat vertellen. Waarschijnlijk vat je dit op als belediging, maar zo denk ik erover.
Dan gaan we naar het gesprek. Het was duidelijk en goed te volgen. Dat beviel me. Je verteld het allemaal op een goede manier en brengt de lezen in de war met sommige stukjes. Vooral het deel met de orang-oetang als vrouw, geniaal.
En dan deze zin: "Met grote ogen keek ik mijn bargenoot aan. Hij was gek, dacht ik, volslagen malloot! Honden als buren! Waanzin! "
Geniaal! Meesterlijk vreemd. Bravo. Het bevalt me erg.

Over de stijl heb ik niks te zeuren en over de spelling ook niet.
Schrijf meer.
Je writer's block is weer weg? Da's mooi, want je schrijft gaaf. Ik ben echt fan van je
__________________
Cry 'Havoc' and let slip the dogs of War.
Met citaat reageren
Oud 12-10-2002, 00:18
Verwijderd
Mm. Om eerlijk te zijn vind ik het einde iets minder, het komt minder indrukwekkend aan dan waarschijnlijk de bedoeling was.. Maar omdat ik niet weet hoe je het eventueel beter zou kunnen maken, en helemaal niets aan te merken heb op de rest van het verhaal, houd ik mijn kritiek maar bij het standaard "Erg stoer!".
Met citaat reageren
Oud 12-10-2002, 02:53
Verwijderd
Wel leuk verhaaltje, maar de clou en het einde zijn wat flauw. Misschien helpt het als je niet direct zegt van: 'een flinke orang-oetang', maar woorden gebruikt die insinueren dat je een orang-oetang als vrouw hebt...

Nog een paar zpelvauten: verraadde = verried, gekaard = gekaart
Met citaat reageren
Oud 12-10-2002, 14:17
Verwijderd
Bedankt.

Eerst over die spelfout. Ik twijfelde zelf ook tussen verraadde en verried. Mijn spellingscontrole had op beiden geen commentaar, dus koos ik maar voor de eerste. Ik zal het nu voor de zekerheid maar veranderen in de ander.
Het is inderdaad gekaart. Ik was verkeerd aan het denken. Kopschip, geen r, dus een d. Had de t van 'kaarten' over het hoofd gezien. Domme ik.

Bij wijze van psychologische bijstand zal ik uitleggen wat ik probeerde te bereiken met dit verhaal, maar waar ik kennelijk nogal in gefaald heb.

Mijn idee was om twee wereld met elkaar te laten botsen. De werkelijkheid en de wereld van de student die op bezoek ging bij zijn buren. Vandaar ook het verhaal binnen het verhaal.

We komen binnen in de wereld van de man in de bar, die overeenkomt met onze wereld. Tot zover valt alles nog goed vol te houden.

Als de student zijn verhaal op begint te hangen, komen we vanzelf al in een andere wereld, die niet meer tot de onze gerekend wordt. Het begint als hij over de drempel stapt (expliciet aangegeven in de tekst, die wereldverandering). Het vreemde is echter dat de student er zelf niets vreemds aan ziet dat de relatie mens - hond is omgedraaid. Dit verhoogt de verbazing van de man in het café, en die van ons.

Wij gaan samen met de caféman weg, omdat we geen touw kunnen vastknopen aan de student. We denken weer in een normale wereld te zitten, die correspondeert met de onze, maar aan het einde blijkt dat ook die wereld niet de werkelijke is, maar ook waanzinnig is.

Als je heel erg toegevelijk ben, kan je deze tekst als een aanval op onze wereld zien, een aanval op de realiteit. Ik kan niet zeggen dat het mijn doel was dat de lezer zijn/haar eigen wereld kritisch bekijkt en zich afvraagt wat er nu normaal en wat absurd is, maar ik hoopte toch iets in die richting te bereiken.

LUH-3417 - Ik kwam overigens op het idee toen ik eergisteren in de tram zat en een hond uit het raam zag kijken zoals nogmaal een mens dat doet.
Met citaat reageren
Oud 12-10-2002, 15:01
Not for Sale
Avatar van Not for Sale
Not for Sale is offline
Citaat:
LUH-3417 schreef:

Als je heel erg toegevelijk ben, kan je deze tekst als een aanval op onze wereld zien, een aanval op de realiteit. Ik kan niet zeggen dat het mijn doel was dat de lezer zijn/haar eigen wereld kritisch bekijkt en zich afvraagt wat er nu normaal en wat absurd is, maar ik hoopte toch iets in die richting te bereiken.
Ergens halverwege kreeg ik inderdaad het gevoel dat er een uitspraak ging komen over onderdrukking, hierarchische verhoudingen, vanzelfsprekendheid enz., maar toen ik het uit had was het de overheersende gedachte toch 'amusant'.
__________________
I thought we were an autonomous collective!
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten [Winnaar Verhalenwedstrijd] Kat van de Buren!
Verwijderd
30 05-09-2004 13:33
Verhalen & Gedichten Verhaal: De gemeentelijke vuilstortplaats.
Verwijderd
5 01-05-2004 18:43
Verhalen & Gedichten [Verhaal] Vampieren!
Verwijderd
11 22-03-2004 16:41
Verhalen & Gedichten [Verhaal] De herschepping van Christus.
Verwijderd
10 21-12-2002 14:08
Verhalen & Gedichten [Verhaal] De peuken en de dood
Verwijderd
6 19-11-2002 13:30
Verhalen & Gedichten [Verhaal] Elke dag.
Verwijderd
7 05-09-2002 19:17


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:13.