ongelukkige/eenzame moeder

[rohypnol]

attentie hier komt een lange post!

Ok, m'n moeder is al een flink tijdje depressief, het begon met het overlijden van mijn vader, haar man dus, in februari 2003. Ik zelf ook, mn zusje weet ik niet precies, iig waren we erg afgestompt en 'verdoofd'. Zij kreeg na een tijdje ook paniekaanvallen erbij. Huisarts, Zoloft en een psycholoog. Ze slikt nog Zoloft en is al een paar maanden klaar bij de psycholoog.

Het ging een tijdje heel goed. Aan mij heeft ze veel problemen gehad, doordat ik erg verslaafd was aan heroïne in die tijd, toen werd ik opgenomen in een jeugdpsychiatrische kliniek en ging het veel beter, ook met mij, maar vooral met haar omdat ze even de zorg voor mij uit handen had.

Ik ben nu weer een maandje ofzo thuis, en het ging best goed. We hebben wat leuke uitjes gemaakt, hele goede sfeer in huis, enzovoorts. Ik heb ADD en krijg hiervoor over een tijdje Ritalin, maar ik had geen zin om hierop te wachten en ik kon ze van een vriend krijgen dus dat heb ik toen gedaan. Vond ze niet leuk, maar toen ze zag dat het een erg positief effect op me had was ze eigenlijk wel blij ermee volgens mij.

Ja het was een hele goede week toen.

Omdat ik vaak erg gespannen ben en moeilijk kan ontspannen heb ik laatst stiekem kalmeringstabletten (Xanax) in huis gehaald. Deze nam ik 's avonds in zonder dat mensen in m'n omgeving er van wisten, om te ontspannen.

Ik had laatst weer trek in heroïne (al maaaanden niet meer gebruikt, ook geen zin in, maar ik had er die nacht over gedroomd... toen kwam het wer terug voor 1 dag) en daarom veel van die tabletten ingenomen om die gedachte eraan weg te krijgen waardoor ik overdag in slaap viel. Kennelijk heeft dat haar aan het denken gezet; ze kent de effecten ervan door mij maar al te goed.

Vrijdag (gister) had ze ze gevonden en sindsdien is ze somber en hebben we weinig contact. Ik denk dat ze denkt dat ik nu ook gelijk weer heroïne ga gebruiken, geld van haar 'lenen' en helemaal weer ten onder ga, maar dat is echt niet het geval! (Serieus.) We hebben het er nog niet over gehad maar we zullen dit wel uitvoerig doen bij mijn psychiater woensdag (en hopelijk andere manieren vinden om te ontspannen... Dit is ook niet wat ik wil.)

Nu was ze vandaag, de dag dat ze die pillen heeft gevonden, de hele dag zelf op pad naar iets met kunst ofzo. Ze bleef erg lang weg en nam haar mobieltje eerst niet op, volgende keer dat ik belde stond hij ineens uit... Nouja, dacht ik, ze is lekker zelf op pad, beetje plezier, logisch dat ze mij af en toe zat is, het is ook niet goed wat ik doe met die kalmeringspillen, ze neemt het misschien te zwaar op, maarja als ze wat leuks doet is het goed... Want ik heb nog steeds het idee dat die vrolijkheid een heel dun laagje is, gemaakt van Zoloft, over mijn depressieve moeder heen.

Ze komt thuis als het al lang donker is. Ik doe gewoon vrolijk, hoi, hoe was het, waarom bleef je zo lang weg, enz. Ze antwoord erg kortaf, negatief, nijdig. Kort nadat ze binnenkwam moest ze huilen in de keuken. Ik probeer haar te troosten, arm om haar heen, wat is er? enz. 'Het heeft geen zin meer...' enz. zei ze. Ik en m'n zusje probeerde haar te benaderen maar ze blijft kortaf en boos.

Normaal drinkt ze niet, maar ik vroeg of ze gedronken had omdat ze zo atypisch deed. 'Ja, lekker veel!'...

Nouja, uit haar antwoorden kon ik opmaken dat ze op een of andere manier bij een groep vrouwen aan tafel heeft gezeten, veel gedronken en op een of andere manier benaderd is of toenadering gezocht heeft door een of meerdere mannen, een man vroeg aan haar 'wil je neuken?' en ze heeft toen iets in de trant gezegd dat hij hartstikke gefrustreerd is of zoiets en ze zei dat ze wel in elkaar geslagen had kunnen worden (kan overdreven zijn).

Wat ik denk dat er gebeurt is:
Omdat ze zich de hele dag heeft afgezonderd van het gezin (mij en m'n zusje), sowieso het overlijden van haar man nog niet goed heeft verwerkt, het vandaag extra goed tot haar is doorgedrongen, de bittere realiteit dat ze eigenlijk heel eenzaam is. (Wij alledrie, ik ben gediagnosticeerd met Asperger + ADD maar het hele gezin, nee de hele familie heeft wel wat autistische trekjes.) Dat ze daarom naar een café ging, een wanhopige actie om wat contact te leggen. Dat het enorm tegenviel. Dat ze daarom zó gefrustreerd, wanhopig en neerslachtig was vanavond (ik weet niet of ze nu al slaapt ofzo). Dat ze denkt dat ze altijd eenzaam zal blijven.

De hele scene met die dronken man en dat vrouwenclubje zal haar ook wel van streek gemaakt hebben.

Nou heb je eenzaamheid en eenzaamheid. De situatie hier is dat ze aardig wat goed contact heeft, met de buren bijvoorbeeld. Maar niet intensief. Als ze er is kan ze wel goed over onderwerpen praten en ze maakt soms zelfs uitjes met mensen. Ze zegt dat ze in haar jeugd ook weinig vriendinnen had en ook altijd wel een beetje eenzaam is geweest, maar m'n vader is er altijd voor haar geweest en het was een heel goed huwelijk, helaas is hij hier dus niet meer door een ongelukkig en plotseling hart-infarct.

IK WIL dat ze gelukkig wordt en wat vriendinnen krijgt DIE ZE VERDIENT want ze is een heel lief mens, met brede interesses, zorgzaam, vriendelijk en open in contact, en TOCH loopt er steeds iets mis. De juiste mensen zijn er niet lijkt het wel, het is zelfs eens gebeurt dat ze dacht een leuke vriendin te hebben en die HOER (sorry) had haar gewoon laten vallen, broers/zussen heeft ze niet, mijn oma, haar moeder, is ook reeds overleden, contact met haar leeftijdsgenoten van mijn vaders kant van de familie loopt af en toe ook flink mis omdat die haar allerlei verwijten maken, ja natuurlijk gaan er dingen fout in zo'n kutperiode maar ze nemen het haar nog kwalijk ook.

Ik denk dat dat ze zich eenzaam voelt zeker voor een groot deel ook onbewust is door het overlijden van mijn vader.

Maar ze doet zo haar best voor de meeste dingen, en nog steeds is ze dan ongelukkig omdat ze best eenzaam is.

Ze verdient dit niet.

VOOR ALLEN DIE DIT GELEZEN HEBBEN, grote dank want het is een ontzettend lang stuk geworden, excuses.

Iemand SUGGESTIES, hetzelfde meegemaakt, whatever?
1) Kan ik hier iets aan doen?
2) Kan ZIJ hier iets aan doen? Zonder een dating-site te bezoeken ofzo?

All support appreciated!

Met vriendelijke groet en echt bedankt voor het lezen

[Chloe Siere]

Ik wilde even op iets anders reageren: hoe zit dat met je zusje? Hoe oud is ze? Je vertelt nauwelijks iets over haar. Ik heb ook behoorlijk medelijden met haar namelijk. Een vader die is overleden, een moeder zwaar depressief en haar broer was verslaafd en moest in een kliniek! Dat betekent dus dat al haar familieleden voor haar niet echt bereikbaar waren? Of is ze zo sterk?

[I love stars]

Chloe Siere schreef op 02-10-2005 @ 08:58 :
Ik wilde even op iets anders reageren: hoe zit dat met je zusje? Hoe oud is ze? Je vertelt nauwelijks iets over haar. Ik heb ook behoorlijk medelijden met haar namelijk. Een vader die is overleden, een moeder zwaar depressief en haar broer was verslaafd en moest in een kliniek! Dat betekent dus dat al haar familieleden voor haar niet echt bereikbaar waren? Of is ze zo sterk?

Denk dat die het ook heel moeilijk heeft gehad. Maar ik denk dat zij goede vrienden/vriendinnen heeft gehad die haar geholpen hebben. Anders zal ik niet weten hoe zij niet wanhopig depresief is.
Ik denk dat ze sowieso een btje down is.

1) Ik weet het echt niet
2) In iedergeval weer wat vrolijker worden, als je depri bent maak je niet zo snel vrienden. Tis dus een soort cirkel effect .

[coopergirl]

Je geeft aan dat je moeder (veel) brede interesses heeft. Is het mogelijk dat ze workshops/ cursussen/ whatsoever volgt waardoor ze in contact komt met mensen waarmee ze in ieder geval een raakvlak heeft. En, lotgenoten contact, zou ze daarmee uit de voeten kunnen? Verder lijkt het me voor haarzelf een veilig gevoel als ze nog een tijdje gebruik kan maken van die psycholoog. Dat ze indien ze er behoefte aan heeft op gesprek kan komen.

Super veel sterkte he!! Ik vind het ontzettend knap dat je op de goede weg bent en blijft!

[I love stars]

coopergirl schreef op 02-10-2005 @ 12:40 :
Je geeft aan dat je moeder (veel) brede interesses heeft. Is het mogelijk dat ze workshops/ cursussen/ whatsoever volgt waardoor ze in contact komt met mensen waarmee ze in ieder geval een raakvlak heeft. En, lotgenoten contact, zou ze daarmee uit de voeten kunnen? Verder lijkt het me voor haarzelf een veilig gevoel als ze nog een tijdje gebruik kan maken van die psycholoog. Dat ze indien ze er behoefte aan heeft op gesprek kan komen.

Super veel sterkte he!! Ik vind het ontzettend knap dat je op de goede weg bent en blijft!

idd erg goed idee...

@rohypnol is er sowieso al iets positiefs uit gekomen (uit het posten van het probleem) een goed idee.

[Nienna*]

Ik denk dat je moeder weer moet beginnen met de therapie. Ze moet nog veel verwerken en ik heb het idee dat je niet lang genoeg in therapie kunt zijn Hielp de therapie goed?
Probeer jezelf alsjeblieft een beetje onder controle te krijgen, want jij hebt hier inderdaad wel wát aandeel in. Zij is natuurlijk heel bang dat je weer terugvalt in je oude ritme en als zij je zo verdoofd aantreft, kan ik me best voorstellen dat ze schrikt. Probeer dus dit soort plotselinge dingen niet meer te doen; nu heb ik geen ervaring met drugs, dus misschien is dit een onmogelijke taak voor je. Misschien kun je het tegen haar zeggen; ze is immers je moeder? "Mam, ik heb vannacht gedroomd over heroïne, maar omdat ik absoluut niet wil terugvallen in mijn oude ritme, ga ik nu een paar medicijnen nemen zodat dat zeker weten niet gebeurt."
Of zou ze daar te erg van schrikken?

Mijn eigen vader heeft ook een hartinfarct gehad, maar heeft deze gelukkig overleefd (ook nog maar net). Misschien is therapie ook iets voor jou en je zusje?

Er is een flinke problematiek in jullie familie die opgelost moet worden. Wij zijn nu in systeemtherapie. Dat houdt in dat je met je gezin gesprekken met de psycholoog hebt, waardoor je de relatie onderling verbetert en je elkaar beter leert begrijpen en respecteren. Misschien is dit iets voor jullie?

Je kunt misschien leuke dingen met je moeder gaan doen, waardoor ze het alledaagse leven een beetje vergeet? Spaar bijvoorbeeld voor een dagje kuuroord of zo, of neem haar mee op sleeptouw naar de dierentuin of iets dergelijks.

Veel sterkte!

[Nienna*]

I love stars schreef op 02-10-2005 @ 09:51 :
2) In iedergeval weer wat vrolijker worden, als je depri bent maak je niet zo snel vrienden. Tis dus een soort cirkel effect .

Je bedoelt het natuurlijk heel goed, maar ik wil graag wat rechtzetten.
In een (zware) depressie is het helaas niet zo dat je weer "wat vrolijker kan worden". Anders zouden ze niet bestaan
Inderdaad is het een soort cirkeleffect, wat je zegt.

[Chloe Siere]

Nienna* schreef op 02-10-2005 @ 18:40 :
Je bedoelt het natuurlijk heel goed, maar ik wil graag wat rechtzetten.
In een (zware) depressie is het helaas niet zo dat je weer "wat vrolijker kan worden". Anders zouden ze niet bestaan
Inderdaad is het een soort cirkeleffect, wat je zegt.

Er zijn echter wel gevallen bekend van depressieve mensen die zichzelf op die manier toch weer de goede richting in hebben weten te krijgen en daardoor zelfs er weer bovenop zijn gekomen. Sommige mensen kunnen bij zichzelf goed een knop omzetten en zich kunnen dwingen het leven op een andere manier te benaderen.

[Nienna*]

Chloe Siere schreef op 02-10-2005 @ 19:03 :
Er zijn echter wel gevallen bekend van depressieve mensen die zichzelf op die manier toch weer de goede richting in hebben weten te krijgen en daardoor zelfs er weer bovenop zijn gekomen. Sommige mensen kunnen bij zichzelf goed een knop omzetten en zich kunnen dwingen het leven op een andere manier te benaderen.

Natuurlijk, maar dat is iets anders dan "In ieder geval vrolijker worden".
Ik had het ook meer over de algemene situatie overigens.

[I love stars]

Nienna* schreef op 02-10-2005 @ 18:40 :
Je bedoelt het natuurlijk heel goed, maar ik wil graag wat rechtzetten.
In een (zware) depressie is het helaas niet zo dat je weer "wat vrolijker kan worden". Anders zouden ze niet bestaan
Inderdaad is het een soort cirkeleffect, wat je zegt.

Ik beweerde ook niet dat het het zo eventjes kan .

En ik snap best dat het mischien overgekomen was nu ik het terug lees van. Hup volgende dag weer vrolijk en gelijk weer vrienden. Ik weet dat het een heel lang proces is. Gelukkig niet uit pratijk ervaring maar uit dingen die ik op internet heb gelezen.

[Spiteful]

Ik ben zelf een 7 à 8 jaar ernstig depressief geweest (reden: lichte vorm van Aspergersyndr/autismespectrumstoornis en de gevolgen) en het heeft uiteindelijk een legertje psychiaters, psychologen en therapeuten, de juiste medicatie, ongelofelijk begripvolle vrienden, geduldige ouders, heel wat moeite van mezelf en wat geluk gekost om er uit te raken. Kortom, je moeder heeft ALLE mogelijke hulp nodig en dan zal het nog even duren. Kheb de indruk dat bij mij antidepressiva de doorslag gegeven hebben, het geeft je de mogelijkheid om er zelf iets aan te doen.
Sterkte, niet opgeven!
Iets concreter: als je moeder weer even wat meer voor rede vatbaar is, leg haar dan eens mooi uit wat je hier gezegd hebt, ze zal een pak minder bezorgd zijn om jou.

[Akilina]

Allereerst, wat ontzettend knap dat je je nog staande kunt houden op dit moment en dat je niet terug gevallen bent in het gebruiken van heroïne, dat is echt heel moeilijk lijkt mij.

En verder is je verhaal op zich heel herkenbaar voor mij. Ik weet in ieder geval hoe het is om te leven in een gezin waar iedereen heel ongelukkig is en dat is echt niet makkelijk.

Ik snap dat je je zorgen maakt om je moeder en dat je het vreselijk vindt om haar zo pijn te zien lijden. Maar jij kunt haar niet gelukkig maken of uit haar depressie slepen. En daarnaast blijkt uit je verhaal dat je het zelf ook niet makkelijk hebt (gehad) en dat je zelf ook wel alle steun van de wereld kunt gebruiken. Het is goed (en ook heel begrijpelijk) dat je je moeder zoveel mogelijk wilt helpen, maar uiteindelijk kan zij alleen zichzelf helpen en soms hebben mensen dit soort overweldigende crisissen ook nodig om dit uiteindelijk weer te overstijgen en een nieuwe levensfase in te gaan. Het is ook niet vreemd dat je moeder heel depressief geworden is na de dood van haar man en jouw vader, je zou dit kunnen zien als haar manier om dit te verwerken. Haar depressie is op dit moment haar overlevingsmechanisme geworden om te kunnen omgaan met de ingrijpende veranderingen en de pijn die zij voelt.

Ik zou vooral open en eerlijk blijven tegen je moeder en praten over je gevoelens (en je zorgen omtrent haar). Verder kun je niet veel doen behalve er voor haar zijn en lief zijn voor haar. Voor je moeder lijkt het me wel het beste als ze ook weer hulp zoekt (als ze dit nog niet heeft). En verder kun je zo'n ernstige depressie niet ineens laten verdwijnen, dit heeft tijd nodig, maar er zijn veel manieren om een depressie te boven te komen (in een zelfhulpboek voor depressies staan bijvoorbeeld veel tips en methodes om beter om te kunnen gaan met je depressie, misschien heeft je moeder hier bijvoorbeeld ook wel iets aan). En dat je moeder zich nu eenzaam voelt, dat is ook niet vreemd, maar maak je hier ook geen zorgen om. Misschien heeft ze ook niet echt behoefte aan veel contact met mensen op dit moment in haar leven, ook al voelt ze zich eenzaam. Of misschien weet ze zelf niet naar wat ze op zoek is en komt ze daardoor ook verkeerde mensen tegen. Maar nieuwe mensen kan ze in principe overal ontmoeten, als ze er voor open staat en ook als ze zelf weer meer in evenwicht is, dan komt dit vanzelf weer. En als zij probeert gelukkig te worden door weer in contact te komen met haar passies en dingen waar zij van geniet in het leven, dan kom je hierdoor vaak ook weer in contact met andere mensen. Maar vroeg of laat komt je moeder deze crisis echt weer te boven, dat staat vast, want niets in het leven blijft voortduren.

Tot die tijd, blijf gewoon voor haar klaarstaan, maar verlies jezelf vooral niet, want je moet ook goed voor jezelf blijven zorgen.

Als je wilt kun je me trouwens ook pm-en. Veel sterkte in ieder geval

[Changshan]

Ik kan hier weinig over zeggen, maar wat ik wel wil zeggen, is dat ik bij dit soort situaties weinig tot niets voel voor psychiatrie. Ik heb kennissen verloren doordat ze verkeerd behandeld werden door psychiaters. Hoe het bij jullie gaat mag natuurlijk niet helemaal afhangen van wie jullie helpt, maar ik zou een therapeut zoeken. Bij jullie is er namelijk vooral gespannenheid, en een therapeut helpt vaak ook met het weghalen van die gespannenheid.

Het grote voordeel bij hen is vooral dat je niet altijd hoeft te praten. Ze hebben heel veel lichamelijke oefeningen die je lichaam weer een beetje onder controle helpen. Ik weet niet of de spanning bij bijvoorbeeld jou zo is dat je steeds je spieren in bedwang moet houden, dat er een gevoel van machteloosheid door je buik speelt, maar in dat geval kan ik het je uit ervaring aanraden. 'Onder de Groene Pannen' in de buurt van Den Bosch (Rosmalen als ik het goed heb, ben er zelf al wel flinke tijd niet geweest) is de instantie waar mijn familie altijd naartoe gaat.

Het zal je verbazen, maar psychiatrie is over het algemeen de richting waarbij de behandelmethoden het slechtst beproefd en bewezen zijn (ik ben dus al helemaal tegen hun medicatiebeleid)...

[Spiteful]

Het was bij mij iig zo dat mijn (3de) psychologe degene was die mij het meest hielp, dwz praten enz. De psychiater maakte eig alleen de diagnose, volgt de behandeling op en schrijft de medicatie voor. Het lijkt mij idd dat de psychiater alleen weinig goeds kan doen, maar dat was in mijn geval ook nooit de bedoeling.

[dark princess]

Hey!

Wat een vervelende situatie allemaal, voor jullie alle drie trouwens! Ik vind het heel knap van hoe je ermee omgaat en dat je niet terug valt op de heroïne (of hoe moet ik dat zeggen?).

Misshien is het een idee voor je moeder om op internet lotgenoten te zoeken op bijvoorbeeld een forum, dan kan ze haar verhaal kwijt en steun krijgen... mijn tante is ook haar man verloren en zij heeft daar veel steun aan gehad en heeft er veel contacten bij. Maar ik weet niet of je moeder het type hiervoor is en of ze het wel wat vindt, want ik ken haar niet, maar misschien dat ze er wel iets aan heeft. Het lijkt mij ook het beste om in therapie te gaan, want op zo'n forum zijn er natuurlijk geen professionele hulpverleners.

Ik weet niet of je iets aan mn post hebt, want ik heb er niet veel verstand van allemaal, maar het verhaal greep mij heel erg aan en dus wilde ik even wat posten om jullie alleen al even sterkte te wensen.

Sterkte dus!

[coopergirl]

Changshan schreef op 05-10-2005 @ 13:36 :
Ik kan hier weinig over zeggen, maar wat ik wel wil zeggen, is dat ik bij dit soort situaties weinig tot niets voel voor psychiatrie. Ik heb kennissen verloren doordat ze verkeerd behandeld werden door psychiaters. Hoe het bij jullie gaat mag natuurlijk niet helemaal afhangen van wie jullie helpt, maar ik zou een therapeut zoeken. Bij jullie is er namelijk vooral gespannenheid, en een therapeut helpt vaak ook met het weghalen van die gespannenheid.

De therapeut die jij benoemd lijkt mij ook werkzaam te zijn in de psychiatrie. Je hebt vele vormen van therapie waarbij de nadruk niet op praten ligt (te denken valt aan psychomotorischetherapie, muziektherapie, creatievetherapie e.d.). Ik vind je opmerking ietwat generaliserend..

[Changshan]

coopergirl schreef op 06-10-2005 @ 14:36 :
De therapeut die jij benoemd lijkt mij ook werkzaam te zijn in de psychiatrie. Je hebt vele vormen van therapie waarbij de nadruk niet op praten ligt (te denken valt aan psychomotorischetherapie, muziektherapie, creatievetherapie e.d.). Ik vind je opmerking ietwat generaliserend..

Ik zeg alleen wat ik meegemaakt heb, hij kan ermee doen wat 'ie wil. Blijft staan dat het gewoon een feit is dat de psychiatrie de minst beproefde behandelmethoden heeft. Tuurlijk, ze kunnen heel goed vaststellen wat voor probleem je hebt, maar wat erna komt, daar twijfel ik persoonlijk gewoon over...

Ik kom misschien generaliserend over omdat ik het kort houd, maar ik heb ook een moeder die daar onderzoek in heeft gedaan (vergelijkend werk met diagnosen, behandelmethodes en resultaten bij zowel psychiatrie als alternatievere dingen), dus ik praat niet geheel uit het luchtledige.

En natuurlijk zijn er vele vormen van therapie met verschillende kwaliteitsniveau's, daarom geef ik ook de instantie waar ik zelf geweest ben...

[Summerlover]

Nou, ik denk dat inmiddels alles wel zo'n beetje gezegd is waar je misschien wat aan kan hebben. Maar ik denk reageer toch even om je iig sterkte te wensen, want het is toch wel rotsituatie waar je in zit, en kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over haar.

Zou haar iig laten weten dat je er voor haar bent en je zorgen maakt, meeneemt op sleeptouw om gewoon wat leuke dingen te gaan doen. Afleiding. Je moet ergens beginnen, en uit eigen ervaring weet ik dat iemand die zelf erg in de put zit heeft weinig tot geen motivatie om zelf aan die dingen te beginnen, terwijl het wel belangrijk is om dingen te blijven doen! Of iig te gáán doen.

Vind het trouwens jammer dat de psycholoog kennelijk niet heeft opgemerkt dat het nog niet zo goed gaat met je moeder en ze klaar is met de therapie terwijl dat eigenlijk onterecht is als ik je verhaal zo hoor. Hoop iig dat er snel een oplossing komt, of iig iets waardoor het weer een beetje beter gaat met haar. Ook voor jou, want zo'n situatie lijkt me best frustrerend. Succes iig!

[Anno2007]

@rophynol
ik wil je heel veel sterkte toewensen! Verder heb ik er persoonlijk heel weinig ervaring mee, maar ik vnd het ongelofelijk moedig van je dat je zo het hele verhaal kan posten. nogmaals heel veel sterkte