Verhalenwedstrijd: eng event

[Ieke]

eng event

Toen ik opkeek van m’n tijdschrift, zag ik de man. Hij keek ook naar mij: recht in m’n ogen. Ik voelde dat het mis zou gaan als ik niet meteen in actie kwam. De man had zelfs al door dat ik hem in de gaten hield, laat staan dat het nog lang zou duren voor híj in actie kwam.
In een van de thrillers die ik net in de bibliotheek had geleend, stond vast net zo’n situatie als deze beschreven. En áltijd was de hoofdpersoon een meisje dat niet durfde of niet wist. Zo’n meisje zou ik níétt zijn! Ik wíst wat die man van plan was! Maar durfde ik ook in te grijpen? “Natuurlijk durf ik dat!” zei ik tegen mezelf. Maar ik was er niet zeker van. Al helemaal niet, als de man bij het vijvertje net zo’n man was als in de thrillers in mijn rugzak. Zo een die ‘voor de zekerheid’ een bijl met zich meedroeg en die je nooit meer met rust liet als je zijn plannen had verknald…
Ik bladerde door het tijdschrift terwijl er nog steeds vervelende gedachten door mijn hoofd dwaalden. Als die man er niet was geweest had ik vast genoten van het feit dat ik de enige in het park was die een bankje in de zon had weten te bemachtigen, maar nu gaf ik daar niet echt om. Af en toe ging ik zo onopvallend mogelijk anders zitten zodat ik even kon kijken of de man er nog stond. En inderdaad, zelfs na een kwartier stond hij nog steeds beneden bij de stenen trap te kijken naar twee spelende kinderen bij de vijver, die daar vlakbij was. Af en toe keek hij om zich heen of wierp een blik op zijn horloge. Ik móést iets doen; straks zouden zijn handlangers komen en dan eindigde ik toch nog als zo’n meisje uit een thriller! Ik propte het tijdschrift in mijn rugzak en stak mijn handen in de zakken van mijn spijkerjack. De vingers van mijn rechterhand sloten zich om mijn fietssleutel. “Daar gaan we,” mompelde ik.
Ik rende de stenen trap af en liep met een grote boog om de man heen. Zonder na te denken liep ik over het gras, waar een bordje stond met de opdruk: ‘niet op het gras lopen!’. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik een jongetje van een jaar of zes bij de hand pakte. “Zeg, het is beter als je met mij meegaat. Goed?” Het jongetje schudde zijn hoofd. “Nee.” “Kom maar, ik doe je niets.” Het jongetje zei wat maar ik verstond het niet. Ik stond als aan de grond genageld. De man kwam op me af. “Shit,” mompelde ik. “Kom mee nou!” Ik pakte ook het meisje bij de hand. “Lamelos! Lamelos!” Gilde ze. Ik trok de kinderen mee maar het was al te laat: de man stond voor me. Ik liep naar achter en probeerde het jongetje mee te trekken. Het meisje had zich al los weten te maken uit mijn greep. Toen schreeuwde de man: “wat in ‘s hemelsnaam doe jij met mijn kinderen?” De man pakte me ruw vast en schudde me door mekaar. “Laat hem onmiddellijk los!” Ik stotterde een excuus. “Sorry, sorry…” De man wilde iets terugzeggen maar zweeg en liet me los toen er een vrouw met lang blond haar aan kwam lopen. Ze had vrolijke kleding aan, die goed paste bij het weer. “Herman! Het spijt me dat ik zo laat ben. De vergadering liep uit. Kom, dan…” De vrouw stopte met praten en wees naar mij. “Waarom heeft zij Tom vast?” zei ze paniekerig. “Wat doe jij met mijn zoon?” “Ik… Het…” De man keerde zich weer naar mij en de blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ik het jongetje onmiddellijk losliet. Huilend zocht hij troost bij zijn ouders. Ik mompelde nog wat en rende toen naar mijn fiets. Snel stak ik mijn sleutel in het slot en draaide hem om, me nog steeds schamend over mijn vermoedens.