de vortex van urbaan (deel1)

[combinatorman]

Met een vertrouwd gevoel loopt hij van zijn fiets vandaan, die hij bijna altijd op dezelfde plek in de steeg achter het cafeetje kan zetten, beseffend dat het bijna dagelijkse routine aan het worden is. Toch doet hij lichtelijk vervreemd de deur van zijn favoriete cafeetje open…Even afwachten wat voor volk er deze ochtend zit, denkt hij. Als hij richting de bar loopt kijkt ie verdekt schichtig om zich heen, het is gelukkig niet zo druk vandaag, dus het gevoel van vijandige dreiging kruipt van hem af. Op een verhoogd plateau links van hem zit een stelletje zachtjes te praten, maar hij doet slechts een vage indruk van hen op omdat een snelle beweging achter in het café zijn aandacht trekt. Achter de gokkast in het halletje naar de toiletten staat een barrie van middelbare leeftijd, een echte stamgast, die lispelend aan het vloeken is tegen het helse apparaat. Dit feit is er een van inschatbare waarde dus dat deed hem weer ter zake komen. ‘Morgen, een koffie aub,’ bestelt hij aan de bar, en voordat hij betaald kijkt ie nog snel even langs de barman af. Tegenover hem hangt een koffiemetmelk-kleurige jongeman aan de bar, waarschijnlijk een student ofzo. Vanonder zijn capuchon kijkt hij nonchalant terug en pakt dan een kopje koffie aan. (1) Hij voelt zich niet gerust gesteld genoeg om een praatje met de barman te maken dus draait hij zich om richting draaiplaats. Zijn oog valt op een rielekst hoekje links van de deur, daar ploft hij neer op de leren sofa, en nadat de koffie veilig op de metalen tafel belandt, begint ie te draaien…
Ondertussen is het stel op het plateau al aardig heen, giechelend zitten ze onderuit gezakt op hun bank te zitten. Zijn blik kruist die van het meisje en ze lijkt hem iets langer aan te kijken dan normaal. Beschaamd dwingt hij zichzelf een andere kant op te kijken, terwijl ie ondertussen zit te denken of het niet dom overkomt. De zuiplap achter de gokkast bestelt drie pilsjes en begint een praatje met de barman, die ongeïnteresseerd terug knikt en de muziek iets harder zet, …
’Ik leen je vuur even.’ Met een ruk wordt hij uit zijn gedachten gehaald, kijkt de spreker aan en knikt vriendelijk. ‘Tuurlijk’. Deze gaat een tafeltje verderop zitten, hij is een gast van rond de dertig, zijn donkere kleren zien er oud maar wel stijlvol uit, en zijn met verf besmeurde handen verraden zijn gelaat en ook waar hij vaak over praat. ‘Hè hè,’ ontspannen wordt de nog lege ruimte voor hem gevuld met blauw en grijs. Genoeg van alle schijt, denkt hij met een frons. Schijt op zijn werk, op school, gezeik met zijn kamer, en waar zijn al je vrienden als je overal waar je in je eentje bent overdreven veel, maar niet alleen vrouwelijke sletten ziet. Irritante gasten die erom vragen om een hoek op te lopen, en naïeve wijven die er anders ook om vragen, hoe walgelijk ze dan ook praten. Nu even weg van al die onzin, het is tijd voor tijd voor zichzelf, anders barst zijn kop nog. Het meisje kijkt weer. Snel trekt hij zijn ogen weg, verlegen, en laat ze rusten op de persoon naast hem.
‘Wat heb je met je handen gedaan?’ vraagt hij uit verveling schijnheilig.
‘Oh, ik verf af en toe, weetjewel,’ zegt de Vuurloze met een stoere grijns. Tegelijkertijd houdt ie zijn gebalde vuist op die hij van links naar rechts beweegt, waarbij zijn wijsvinger gebogen naar voren wijst. ‘Aha, op die fiets,’ wordt er geantwoord. Hij vraagt niet verder, het kan hem eigenlijk weinig schelen of hij de man van naam kent. Een draadje kwijl (of is het speeksel?) begint vanuit zijn mondhoek een plasje op tafel te vormen, ‘Vroeger…,’ mijmert hij. Zijn gedachten dwalen met een lichtelijke walging af naar zomerse dagen, waar alles een meer heldere kleur uitstraalt dan normaal. Waar de bomen helder afgetekend staan tegen de lichtblauwe lucht en waar het gras groener is als groen. Zelfs de gebouwen waren vriendelijker en de parken riepen zijn naam. Daar waar hij met echte vrienden heen ging, iedereen met rugzakken voorbereid op een middagje chillen. Zwoele sferen. ‘s Avonds in de schemering, rustig nagenietend van de dag en nog natafelend te kletsen. De gelukzalige roes van de zomer. Sinds kort beseft hij pas hoe gelukkig hij toen eigenlijk wel niet was, ook al was het toen ook moeilijk af en toe. Hij beseft daarentegen ook dat hij bijna bang wordt van zichzelf, zo zoetsappig zit hij te mijmeren. Toch herinnert hij zich ook de warme landen, de verborgen stranden en de adembenemende bergkusten van de abnormaal blauwe zee. Soms wou hij dat het allemaal anders was gelopen, terwijl ie wist dat dat niet kon. Langzaam ging hij steeds minder mensen zien, sommige vriendschappen worden nu eenmaal serieuzer en andere sterven af, zodat je uiteindelijk met kennissen de schijn hoog houd. Was ik nou naïef, of hoort het er gewoon bij? Hij denkt liever niet aan de langzame gaten die stiekem tussen hen in kropen. Het stille leed wat je ongewild aandeed. Jezelf tergend opkloten totdat je flipt dankzij een simpele gedachte. Waar ben ik onbewust zo bang voor? Toen voelde hij zich soms alsof hij uit meerdere mensen bestond, de ene was een acteur die speelde op een manier waarvan hij dacht dat het zo van hem verwacht werd. Pas in de tijd met zijn vrienden of in zijn eentje, of niet, kwam de andere weer tevoorschijn, dan kon hij pas weer helemaal zichzelf zijn. Soms was er ook nog een derde die de eerste twee probeerde te combineren. Gelukkig was die tijd nu achter hem, wat hem rest zijn de depressieve, pessimistische vragen aan hemzelf, maar zelfs die, althans de meeste, blijven onbeantwoord. Gezeik en zielig doen heeft hij al jaren achter zich gelaten, die dingen houdt hij voor zichzelf, net zoals de meeste andere dingen. Want vroeger is niet later omdat morgen misschien wel hetzelfde is als gisteren en dat is pas deprimerend. ‘Teveel denken is ook niet goed hè?’ De man naast hem kijkt hem glimlachend aan.
‘Daar weet ik alles van…’ antwoordt hij gemaakt terug. Hij hoopt niet dat hij een gesprek moet aangaan, maar helaas, de man keert zich al naar hem toe. ‘Ik had een neef die teveel nadacht en toen bleek achteraf dat ie psychotisch niet helemaal in orde was. Moest naar een inrichting waar ie zichzelf uiteindelijk verhing. Dus nadenken daar moet je mee oppassen, weet je.’
‘Spijtig zeg,’ zegt hij droogjes. Hij heeft een hekel aan geforceerde gesprekken met onbekenden, mensen waarvan je niet weet of ze een mes trekken bij een verkeerd antwoord. Maar door de jaren heen heeft hij een aardige caféklets/bartaal ontwikkeld, dus om onnodig risico te voorkomen lult ie vrolijk mee. Na een tijdje onderbreekt hij het gesprek: ‘Ik ga maar eens lunchen zegt mijn blik op de klok.’ Om een reden die hij zelf niet kent, draagt ie bijna nooit een horloge, hoewel hij er wel 3 heeft. Terwijl hij zijn spullen bij elkaar raapt van het tafeltje voor zich, kijkt hij nog 1 keer in de richting van het meisje. Weer kijkt ze terug…

1)spiegel

Hij besluit zijn fiets te laten staan om te voet verder de stad in te gaan. Het oude pleintje waar ze vroeger vaak hingen ligt er nu een beetje onguur bij door het wisselvallige pre-lenteweer. Moderne bankjes van staaldraad staan nu op de plaats van de oude houten bankjes, een van die lelijke pijnbanken is nu bezet door een oud echtpaar, dus hij loopt door richting centrum. Ironisch, denkt ie met een zure glimlach, de bejaarden als symbool voor de tijd. Misschien zou hij daar zelf later ook wel weer zitten, wanneer de tijd hem rijp had gemaakt. Die ijzeren kutbanken maken nog cellulitis-frites van hun uitgelebberde reten als ze te lang zouden blijven zitten. Daarom, en om het feit dat hij er vroeger weleens kwam, besluit hij uiteindelijk om in een tentje te gaan eten waar het, sinds een nieuwe eigenaar, altijd rustig is. De schrale menukaart en de nog schralere inrichting van de eettent doen hem bijna rechtsomkeert maken, maar toch bestelt ie een tosti en een koffie. De man achter de toonbank is van buitenlandse afkomst en begint, nadat hij de jongeman aankeek, op een agressieve buitenlandse manier tegen hem te praten. Maar, ‘Sorry, ik praat alleen Nederlands,’ zegt hij dan geërgerd. Hoewel hij weet dat het niet agressief bedoeld is, komt het toch nog altijd zo op hem over. Mensen duwen elkaar vaak in een hokje, en in zijn geval is het dikwijls ook nog het verkeerde, als je daar al van kan spreken. Eigenaardig is dat je kijkt als ik spreekvaardig blijk. Met een zwaar accent roept de man het verschuldigde bedrag, waarschijnlijk dus nog een keer, maar nu dan in het Nederlands. Na de nodige handelingen gaat de klant aan een tafeltje bij het raam zitten, en terwijl hij op zijn bestelling wacht, pakt hij wat leesbaar voer uit zijn tas… Met een smak wordt zijn eten voor hem gegooid, waarbij de koffie over de rand klotst. Dus hij zegt: ‘Kijk uit man!’
‘Vwat zek jai, vwat, VWAT !’ reageert de kok agressief.
‘Ligt het nou aan mij of wat is je probleem nou?’Hij staat werkelijk op het punt van koken, terwijl hij juist deze eetgelegenheid was betreden om dit fenomeen te voorkomen.
‘Eet jouw eten schjmaakluk,’ het is zo goed als duidelijk dat de man niet veel meer woorden vuil wil maken aan zijn enige klant, ook het feit dat hij wegloopt naar de keuken bevestigt dit vermoeden toch wel tot in zekere mate. Niet in het geheel geërgerd (dankzij de juiste ademhalingstechnieken en een op de kop spelende honger) begint de klant voor 1/8ste deel geërgerd aan zijn ontbijt/lunch. Voor een normaal ontbijtend mens zou dit slechts een lunch betekenen, maar helaas kan deze jongeman zich rekenen tot de niet normaal ontbijtende mensen, meestal zelfs tot de niet ontbijtende abnormale mensen. (daar zit een verschil) Des ochtends krijgt hij, bij wijze van blabla, nog geen korreltje brood door zijn keel geperst, slechts koffie en sigaretten doen de truc, vooraf gegaan/gevolgd door een vaste kokhalssessie tijdens/na het tandenpoetsen. Toch nog lichtelijk op zijn snikkel getrapt voelende heeft hij reeds zijn voedsel verorberd. In de tijd die is gepasseerd heeft de dienstdoende chagrijn nog steeds niet zijn kop op gestoken, wat enkele vraagtekens doet rijzen aan de kant van de klant. ‘…???,’ rijst deze, ‘wat is er van die gast gebleven?’ Als zijn oog op de toonbank valt ziet hij de openstaande lade van de kassa hem verleidelijk wenken. In dubio of hij op deze avances in moet gaan, schouwt hij nogmaals de toonbank en de daarachter gelegen keuken aan. Nog steeds geen spoor te bekennen van de Arabische keukenprins. Na een hoop wikken en wegen, en vooral peinzen, besluit hij zijn ‘chance’ te wagen. (lekker vies woord) Langzaam staat hij op, verzamelt zijn spullen bijeen, en sluipt behoedzaam richting zijn prooi. Met twee flitsend snelle grissen weet hij zijn doel bijna totaal te elimineren, en om het bodempje frustratie wat nog in hem resteert te eroderen, veegt hij zowaar alle glazen glazen van de toonbank, die van plastic plastic zorgvuldig passerend. Toen werd het tijd,



(om te stoppen...zal ik een deel 2 droppen, of kan ik maar beter helemaal stoppen?)

[edgaar5000]

he snaa, vette shit, je hebt het vaak herschreven of niet? ik ben wel benieuwd naar deel 2/ vraag me af of de rest hier uberhauptsacherlicherweis de pit heeft zoiets te lezen maar dat is hen probleem en niet het mijne. ok genoeg geijld, deel 2 droppen!

[combinatorman]

jalloow sledraag!thanx
maarja, zoals je weet zit ik nie op jou comments te wachten, spuug die maar recht in me gezicht als je me ziet rondsneaken...
comments van onbekenden blijven tot dusver uit, helaas, k zat echt te wachten op onderbouwde kritiek, maar volgens mij weeg ik nog eerder een ons...wat heeft het dan voor zin om nog door te gaan hiero?achja, geen harde gevoelens aan deze zijde van het scherm...

[dandybutthole]

ben benieuwd naar deel II.....

'tikkeltje biografisch...maar de authenciteit druipt er vanaf..
doorspekt met levenswijsheden en een portie walging voor straf
ideologisch problematisch, fragmentarisch gebracht
als zijnde dooddoeners wordt schijnbare oppervlakkigheid afgeblaft
doch contrasterend en inconsequent qua taalgebruik
maar metaforen bekoren en het maakt geen schijt uit...'


alles kitz verder? Veel te lang niet gesproken/gezien

mzzl
remy (een der verloren vriendschapen? )

[combinatorman]

heej remy!tenks voor je reactie, vet! geeft me een lekker beeld met wat je bedoelt met wat ik bedoel verder; zie mijn reactie op edgaars reactie, de vastevriendjeskliek-politiek hier is te moeilijk om te doorbreken blijkbaar, tot dusver nogsteeds niets gehoord, dus dit is waarschijnlijk mijn laatste berichje ooit hiero, jamaarjammer dan...
ps: idd te lang nie gezien, kom naar nmgn ofzo als je je nie verloren wil voelen, deez week lustrum=> dinsdag wordt cool op de campus, laat wat horen anders!!
massel!!

[Ypci]

Eindelijk iemand met een andere stijl!