[Verhalenwedstrijd] 65, of een Ode aan Jon

Eindelijk. De oude schaduw sloop door het beeld. Langs hem heen gleden de pixels traag van topic naar topic, het was immers nacht en de meesten lagen op één oor (behalve de kip, die zat tevreden buiten op zijn stok). Alleen een paar rasechte Onzinners bezochten hun favoriete plek op aarde. Daar hoorde hij al de vertrouwde geluiden, de Grote was maar een paar straatjes van hem verwijderd. Hij keek nog even langs hem heen, daar vloog een 7331. Beetje laat voor zo'n leet bericht, grapte hij. Maar nu moest hij weer verder. Avond na avond bereidde hij zich al voor, nu zou het goed moeten gaan. O, wat voelde hij zich toch heerlijk om zo door het licht- en donkergeel te kunnen rondlopen. Elke keer een stukje langer. Al tijden was hij niet meer in dit gedeelte geweest, stiekem vond hij Mystiek toch wel interessant, ook al zou hij dat nooit toegeven. Nee, hij moest sowieso niet teveel van hem blootgeven. Hij keek in zijn mantel en controleerde voor de tiende keer zijn voorraad. Alle materialen leken nog intact. Als in een reflex sprong hij opzij, hij merkte het nauwelijks meer. Een topic werd geplaatst op de plek waar een seconde geleden nog zijn schaduw te vinden was. Nee, hij had zich goed genoeg georiënteerd om zich enkel nog te kunnen ergeren aan het piepje dat hem deed waarschuwen. Even trok een glimlach over zijn gezicht, een scholier had waarschijnlijk zijn agenda opgedoken onder een stapel playstationspellen en dacht dat het verstandig zou zijn even iets van internet te halen voor hij ging slapen. Hij was het gewend, dit alles was hem zó vertrouwd. Ja, heerlijk was die tijd. Even blikte hij terug op zijn leven als studentje.

“Morgen moeten jullie de boekverslagen aan mij overhandigen, vergeet dat niet! Daarna kan het niet meer worden verwerkt in de computer.” De bel klonk en tafels, stoelen en tassen schoven met luid kabaal over de grond. Het geroezemoes veranderde in gekakel en geroep over de gangen. Ieder was blij dat de dag er weer op zat. Ik keek achterom en zag dat de leraar zijn slapen masseerde. Hij keek op en ik keek weg. Ik voelde zijn ogen mij volgen tot ik de deur uit was. Ik wist precies wat hij ging doen, nu veegde hij het bord schoon. Daarna legde hij de bordenwisser op de plank en zocht zijn sleutels. Als in een automatisme tastte hij zijn zakken af en ondervond dat de sleutels zoals altijd in zijn jas zaten, aan het haakje achter de deur. Dit gedeelte was nog het lastigste voor mij, eerst kon ik hier geen logica in vinden. Ik weet nog goed dat ik verstopt zat achter de grote plant, kijkend naar mijn leraar. Bijna riep ik: “Meneer! Ze zitten in uw jas!”, maar ik kon mij inhouden. Toen was ik nog zo onprofessioneel als een vers groen blaadje, onschuldig meegevoerd door de wind in de grote wereld. Nu zou het niet in mij opkomen zoiets te doen, mijn belangen gaan nu immers voor. Veel te lang gewacht, veel te lang...

Zonder moeite vond hij de weg in de steeds lichter wordende ruimte. Ook hier had hij lang genoeg gekeken voor hij zelf op pad ging. Dat is wel eens anders geweest... Hij merkte dat zijn gedachten weer afdwaalden, maar hij moest nu even opletten. Gelukkig had hij dat inmiddels onder controle. Nee, hem pakten ze niet meer. Het duurde niet lang meer. Het piepje dat hem hielp herinneren zijn benodigdheden verder voor te bereiden was niet meer nodig, zijn timing was perfect, foutloos. Nog het korte geluid in zijn oor zou echoën was hij klaar. Hij leunde even lui en liet zijn gedachten de vrije loop.
Zelfs Second Life was niet zo goed als dit. Al maanden werd hij meer geïsoleerd, zijn vrienden had hij al weken niet gezien. Vanzelf streek hij met zijn hand langs zijn wang. Was er niet. Hier niet. In het materiële had hij een oude stoppelbaard. Nee, totaal geen moeite om daar afscheid van te nemen. O, hij zou nu 360 graden zicht hebben, met de fotopagina van zijn leraar op loopafstand. Het werd nu al snel licht, het duurde niet lang meer. Geen twijfel, maar ook geen zekerheid. Hij vertrouwde op zijn jarenlange voorbereidingen, hij had het systeem al een tijdje door. Zometeen zo hij zich bij de Grote voegen. Het moest gewoon goed gaan. Nog even stak hij zijn hoofd naar buiten – deze keer zonder moeite, dat ging wel eens mis – zijn kamer was te onbelangrijk om voorgoed gedag te zeggen. De deur zat niet eens op slot.
Hij voelde zijn geestelijk lichaam warm worden, een honinggouden gloed nam hem in beslag. Geen schaduw meer, hij werd geler en geler. Het was zo ver. Een fel licht verscheen aan de opening en hij hoorde een stem. Hij draaide zich om.
“Welkom!”