ik lees de laatste brief die ze me schreef nog één keer.
Lieve Mazy
het gaat zijn gangetje. Dat gangetje heb ik al zo vaak gezien, ik wil terug naar jullie. ze laten me niet gaan voor ik genezen ben. heb je de barbies in de vitrinekast gelaten? en staat ons teken nog op je muur? ik denk niet dat je ouders het gezien hadden, hè? ik hoop dat ik je snel weer zie. ik mag je schrijven, maar ik wil niet dat ze het zien, dus stop ik nu maar. binnenkort ben ik bij je.
Groetjes van je zus: Daymee
Ik kijk naar het torretje op de uur. We hebben elk de helft getekent. Daymee is mijn zus, ik zweer het. Mijn ouders wilden een uitgebreid gezin, Daymees ouders wilden geen kinderen. Daym zit in een psychiatrische inrichting. Ze is mijn zus, echt. Ze heeft bij ons gewoond en we hebben elkaar gezworen dat we zussen zijn. Even oud en we hebben prezies hetzelfde karakter. Ze is alleen oneindig veel mooier dan ik. Ze heeftgoudblond, lang, golvend haar en donkerblauwe ogen. Ik ben altijd sneller bruin dan zij, ik heb bruin, net zo lang, steil haar en lichtgroene ogen. Vijftien zijn we, op dezelfde dag en tijd geboren. We horen bij elkaar, iedereen in het tehuis zag dat en ze kwam bij ons wonen. Onze ouders hebben het verkeerd aangepakt, want Daymee was moeilijk. Ze kon niet naar school. Ze was onhandelbaar, zeiden onze ouders. Ik kon en mocht met haar praten. Ze was mijn zus. Ze ís mijn zus! En ze komt terug, want onze ouders zijn bereid haar nog een kans te geven. Ik heb ze uitgelegd dat ze haar verkeerd hadden aangepakt en ze begrépen me. Dat moet moeilijk zijn geweest met hun volwassen hersens! Maar ze snapten het, en Daymee komt terug. Volgende maand. Al mijn barbies heb ik bewaard in mijn vitrinekast. De kever geeft nu bijna licht. Die kever is ons teken. We staan in verbinding met elkaar.
Het gaat niet goed met haar, ze mag me niet meer schrijven. De inrichting belde me en ze smeekten of ik langs wilde komen. Ze is onhandelbaar en ik heb ze uitgelegd dat ze terug bij mij moet komen, want dat onze familie die van haar is en dat we zussen zijn. Ze begrepen me niet en ik praatte met haar. Ze zei heel rustig tegen de verpleegsters dat ze zich alleen rustig kon houden met mij in de buurt. Ze geloofden het niet. Ik werd de kamer uitgestuurd. Achter de deur klonk geschreeuw en toen ik binnenkwam zag ik dat Daymee met de verpleegster VOCHT! Ze deed het echt! "Daymee, kever, zussen voor altijd!" Ik zei onze spreuk en meteen liet de ze de verpleegster los. Ze ging heel rustig zitten en zei kalm: "Gelooft u me nu?" Ik belde onze ouders en ze kwamen ons halen.
Nu zitten we naast elkaar in de auto van onze ouders. We zijn bij elkaar en ze grijnst naar mij. "Deze keer blijf ik!" We zweren dat we nooit zullen scheiden van elkaar. Een vrachtwagen rijdt naast ons. Wat er precies gebeurt is onduidelijk, maar de vrachtwagenchauffeur raakt de controle over zijn stuur kwijt. Vlak voor hij ons ramt gonst Daymees stem nog een keer door mijn hoofd: "Deze keer blijf ik."
Een klap.
Alles wordt zwart, maar Daymee en ik laten elkaar niet los. Nooit meer. We zouden het nog niet kunnen.
Er zijn geen overlevenden. We zijn voor altijd samen.
__________________
OE MOEME NOEMOE!!!!!!!!!
|